Listen to your thoughts [&Open]

_{Rowan

Doelloos liep hij wat rond door de oude straten van het dorp, op de hoogste heuvel stond het oude legendarische kasteel. Het torende boven het dorpje uit, nou ja, wat er over bleef van het dorp. De huizen waren lang geleden helemaal afgebrand, en het hout die nog was blijven liggen rotte langzaam weg. Hier en daar stond er nog wel een stenen herberg voor de helft recht, alleen dat de strooien daken van in die tijd al helemaal waren weg gerot of ingestort. Het gaf een verschrikkelijke muffe geur af, geen haar op zijn kop dacht eraan op dat beschimmelde stro een dutje te doen. Verveeld liep hij voort, buiten de ratten die rondscharrelden in de oude riolen van het dorp leek er niks boeiend te zijn. En zo fameus waren die diertjes nu ook weer niet, hij hapte er naar met zijn sterke kaken ze piepten schril en het volgende moment spuugde hij ze alweer uit. Ze smaakten vuil, en zo lang hij niet dood ging van de honger dacht hij er niet aan eentje te proeven. Een goor beest liep weer al voor zijn poten, in een snel reflex's plette hij de rat. De boten van de rat braken onder het gewicht van zijn poot, het beest ging dood aan inwendige letsels. Zijn zwarte nagels maakten een tikkend geluid tegen de kapotte stenen straat terwijl hij door liep. Een kronkel weg leed helemaal tot het oude kasteel, nieuwschierig liep hij de steile weg op. Er was een fort gebouwd rond het kasteel, stekelige planten vormden een ondoordringbare hindernis. Langzaam stak jij zijn poot uit, zijn kussens raakten amper de tak aan en hij voelde een stekende pijn. Met een kleine grom trok hij zijn poot terug, een kleine bloed druppel bleef achter op de doorn die hem gestoken had. Hij negeerde het beetje pijn en liep naar de poort toe. De poort was gemaakt uit dik en sterk hout, de deuren waren gesloten en waarschijnlijk muur vast. Gefrustreerd sprong hij op en plante zijn poten op de deur, het ging zo snel. Opeens piepten de scharnieren en de deur vloog open, hij kon nog net verhinderen dat hij op zijn bek ging. Zijn twee voorpoten raakten terug de grond, zijn geel gouden ogen gleden over de binnen plaats. Lang kon hij de het tafereel niet in zich opnemen, het geritsel van poot stappen klonk achter zich. Snel draaide hij zijn oren naar achter, er was duidelijk iemand heel dicht bij. Even snoof hij de lucht op, maar het was hopeloos de wind waaide de verkeerde kant op en werkte zo in zijn nadeel. Oplettend draaide hij zich half om, zijn ogen gingen automatisch opzoek naar de indringer.

[Flut, open voor iedereen]}

C i c e l y

Het noorden had ze nu al een week achter haar rug gelaten. Het was ook zeker al anderhalf week geleden dat ze Rowan voor het laatst gezien had. Op de een of andere manier stak de reu nog steeds diep in haar gedachten, al negeerde ze dat liever. Ze was blij dat ze hem had ontmoet, dat was tenminste één nutteloze dag minder geweest, en één dag met lol meer. Een zucht rolde over haar lippen terwijl haar poten zich veder verplaatste door het gevuld met bladeren grond. Ze staarde voor zich uit met haar diepe gele ogen. De enige wolven die zij in die tussen tijd had ontmoet waren, Eevy, Rai, en Kearn, meer niet. Rustig liep de jonge wolvin veder en snoof de lucht even op. Een onbekende lucht met bekende geur er in gemengd deed haar op kijken. Ze rook oude, hele oude mensen geuren, maar naast dat rook ze de reu die ze anderhalve week geleden had ontmoet. Een grijns krulde haar lippen, maar ze voelde zich ook een tikkeltje onzeker om dat de reu gewoon weg was gelopen die ochtend zonder ook maar iets te zeggen.
De wolvin liep veder en al snel werd het bos minder om haar heen en reikte er een open plek voor haar uit met daar een gigantisch kasteel staan. Ze had wel over dat soort dingen gehoord, dat die vroeger door de mens werd gebruikt. Dit kasteel, die zag er verlaten en gebroken uit. De mensen geur was hier amper nog te vinden. Het was gewoon verlaten, dat was zeker. En daar ergens bij het kasteel zag ze de witte reu die ze had geroken. "Háh, zo snel dacht je toch niet van me af te komen," sprak ze waarbij ze een grijns niet kon onderdrukken. Ze liep over het bruggetje achtig iets heen, heel soepel en bijna fout loos, een grote duur voor haar doemde op en die was open waar Rowan bij stond. Ze keek de reu aan, maar wist niet welke emotie ze moest tonen. Het zou allemaal ook wel, ze zou zijn reactie wel zien.

--Flut~

_{Rowan

Zijn goudbruine ogen richtte zich op een witte gedaante achter zich, meteen klaarde ze op en verdween de dreiging in zijn blik. Het was Cicely, maar hij zei niks, wachtte af tot zij eens wat zou zeggen. Desondanks was hij wel degene geweest die hem was gesmeerd de ochtend na hun ontmoeting. Hij wist niet zo goed wat haar reactie daarop was geweest, had ze zich persoonlijk aangesproken gevoeld? Want in ieder geval het lag niet aan haar dat hij ervandoor was gegaan, het lag aan hem. "Háh, zo snel dacht je toch niet van me af te komen," sprak ze, waarbij ze ook nog eens grijnsde. Het was geruststellend dat ze zo begon, en hem niks verweet over het weg gaan. Voor hij kon antwoorden liep ze soepel langs een brug en kwam bij hem staan bij de neergevallen deur. Door zijn gewicht hadden de oude scharnieren het begeven, en was de houten deur omgevallen. 'Ik hoopte je eigenlijk nog wel eens te zien,' antwoordde Rowan met een kleine grijns, met andere woorden. Hij was blij haar weer te zien. Het was nog maar een week geleden, sinds hun avontuur in de sneeuwstorm en hun gedoe in de grot. Het was bijna niet te geloven, de sneeuw reek toen bijna tot aan zijn buik en nu was praktisch alles gesmolten behalve dan in de bergachtige gebieden waar er altijd wel wat bleef liggen. Hij was best wel gediend met het weer van nu, het was fris maar de sneeuw bleef hem niet langer dwars zitten. En aventoe scheen de zon, de beginnende lente stralen. Rowan keek van het kasteel naar Cicely. Opeens wist hij weer wat hij hier was komen doen, 'Zin om een kijkje te nemen binnen het kasteel,' nodigde hij haar uit, hij wou wel eens weten hoe die mensen vroeger hadden geleefd. Toen ze nog geen wapens hadden om ze met een knal neer te halen, Rowan was zelf nooit in conflict gekomen met een mens. Maar hij had gezien wat ze konden aanrichtten, het stond hem niet aan dat ze zoveel macht hadden.}

Natuurlijk was Cicely niet blij geweest met de spontane verdwijning van Rowan. Ze had ook het gevoel gehad dat ze iets verkeerds had gedaan. Was het speelsheid verkeerd geweest? Maar ze had zich zelf voorgenomen dat als het echt zo erg was geweest, met hoe zij had gedaan, dat ze het wel gemerkt had. Cicely was wel goed in het bespeuren van emoties. Maar ze liet hem bij deze ontmoeting niet blijken dat ze zich zo gevoeld had door hem. Ze verweet hem ook niks. Ze zou hem later nog wel vragen waarom hij er in eens vandoor was gegaan. "Háh, zo snel dacht je toch niet van me af te komen," had ze daarom dus ook gezegd met een grijns waarna ze naar hem toe was gelopen. Er was een poortdeur omgevallen waarbij Rowan lag. 'Ik hoopte je eigenlijk nog wel eens te zien,' sprak Rowan. Cicely grinnikte even, "dat is mooi," sprak ze met een glimlach waarna ze haar ogen over de omgeving heen liet glijden. "Dit mensen gebied is verlaten, right?" Besloot ze toen te vragen. Cicely was in het verleden wel in aanraking geweest met mensen. En die ervaring zou ze nooit vergeten. Cicely was daar door een hoop verloren, en daar mee overdreef ze niet. Die mensen hadden iets te veel macht over alles, en dat stond haar helemaal niet aan. 'Zin om een kijkje te nemen binnen het kasteel,' stelde Rowan voor. Cicely wiebelde een tikkeltje onzeker met haar oren en knikte daarna. "Prima," sprak ze daarna met heldere stem. Cicely deed een paar stappen in de richting van de poort en staarde om zich heen. Haar staart hing laag en haar oren waren een tikkeltje naar achteren gevouwen. Ze stond er meer alert bij dan onzeker. Al kon je aan haar gedrag wel zien dat ze zich hier niet op haar gemak voelde. Maar dat had je gewoon als je ervaring met die nare wezens had gehad.

_{Rowan

"dat is mooi," kreeg hij als reactie op zijn antwoord, een bijna onzichtbaar glimlachje sierde zijn lippen. Rowan keek haar expres niet aan, hij wou zijn genoegen voor haar niet al te duidelijk maken. "Dit mensen gebied is verlaten, right?" vroeg ze plots, Rowan fronste even waarna hij kort 'Ja,' antwoordde. Van op zij keek hij haar onderzoekend aan, hij kende haar niet zo goed. Maar hij wist dat twijfelen over zoiets niks voor de teef was, ze had haar blik voorheen ook wat achterdochtig over de plak laten glijden. Rowan vertrouwde zulke zaakjes ook niet voor de volle honderd procent, hij had gezien wat die mensen konden aanrichtten. Maar hun geur was nog maar heel zwak te bespeuren in dit gebied, ze waren hier al jaren geleden verdwenen. In het kasteel was de mensen geur toch iets sterker, maar het kon zijn dat daar nog een rottend lijk lag niks levend's in ieder geval... Rowan's instinct vertelde hem dat hij het wel kon vertrouwen, hij had er naar geluisterd en hij had als doel dit kasteel eens van binnen uit te bekijken. Hij verachtte het mensen ras, maar hun levens stijl maakte hem toch nieuwsgierig. Hij liet zijn blik van het kasteel glijden, en keek uitnodigend naar Cicely. Hij wist heel goed dat er een twinkeling in zijn ogen lag toen hij vroeg of ze ook een kijkje binnen wou nemen. De witte wolvin stond even te wiebelen met haar oren, Rowan keek ondertussen ongeduldig naar het kasteel. Iets wou hem gewoon naar binnen lokken, benieuwd naar wat hem zo graag binnen wou hebben deed hij al een dwingende pas naar voor. "Prima," klonk de heldere stem van Cicely naast hem, een grijns verscheen rond zijn snuit. Het feit dat ze zijn aanbod niet oversloeg gaf hem het gevoel alsof hij iets had veroverd. Ondanks zijn ongeduld merkte hij wel op dat ze er nog steeds onzeker bijstond. Meestal zou hij nu spottend gesnoven hebben, maar hij onderdrukte zijn spot houding en besloot haar wat meer op haar gemak te stellen, op zijn eigen manier dan. Hij ging haar voor door de deur, hij straalde niks nerveus uit en hij was zich bewust van zijn hele omgeving. Rowan was al imposant, hij hoefde niet veel te doen om er onbevreesd uit te zien. Hij was groter als de gemiddelde reu, en hij was mooi afgetraind. Ondanks zijn grote slaagde hij er toch in om er op een of andere manier nog elegant bij te lopen en niet lomp en te breed. Met een zekere gratie paradeerde hij door de lange gang van het kasteel, hij nam elk indrukwekkend kunstwerk en stenen beeld scherp in zich op. Aan het eind van de gang stuitte hij uit op een reusachtige marmeren trap, aan de eerste trede bleef hij staan wachten op Cicely. Toen ze bij hem kwam staan vroeg hij op plagende toon, 'Durf je naar boven,' hij daagde haar graag uit. Het was een hobby van hem. Wachtend op haar reactie sprong hij twee tredes naar boven, opeens viel zijn oog op een luik naast de trap. 'Of wil je naar beneden,' vroeg hij op duistere toon, en hij knikte in de richting van het luik. Het moest vast de kelder zijn van het kasteel, waar vroeger de gevangenen werden gehouden en gemarteld.}

Ze wist niet precies waarom, of eingelijk wel. De mens had alles van haar afgenomen, haar familie, alles. En dat liet haar toch wel wat zwakker over komen als het ging om de mens. En ze wist dat Rowan dit nu ook wel op zou merken, en daar schaamde ze zich stiekem voor. Maar dat liet ze niet merken, en haar angst voor de mens schoof ze ook vrijwel snel weer weg. Ze hoefde dat hem niet te laten weten. Hij vroeg er maar naar als hij er interesse in had. De uitdagende blik in de ogen van de reu was onmisbaar en ze vernauwde haar ogen even terwijl ze een grijns op zette. 'Durf je naar boven,' daagde hij haar uit. Cicely zwaaide met haar staart. 'Of wil je naar beneden,' vroeg Rowan toen met een duistere stem. Cicely zette een duistere grijns op haar snoet neer en hief haar kop op. "Well, darlin', lets go down," siste ze terwijl zij de eerste paar passen deed. Ze slikte kort, maar liet er niks van blijken. Ze kroop de luik in waarna ze weer gewoon kon staan. Ze staarde een tikkeltje benauwd om zich heen, maar probeerde het toch te verbergen, een tikkeltje tevergeefs. "En, waar gaan we nu heen, Rowan," vroeg ze de reu terwijl ze hem aan keek met haar heldere oranje/bruine ogen. Ze probeerde haar angst nog steeds te verbergen, en of het haar moeite koste. Het is verlaten, er zijn hier geen mensen, dom kop. Op z'n minst zijn hier nog botten en lijken te vinden, meer niet! Verzekerde ze zich zelf. En haar binnenste wist dat ook wel. Maar dat liet niet weg dat dit een onbetrouwbare plek was om rond te dwarrelen.

_{Rowan

Rustig wachtte hij haar antwoord af, maar hij popelde diep vanbinnen wel. Hij had eerlijk gezegd meer interesse voor het luik dan de marmeren trap die naar boven leidde. De duistere grijns rond Cicely's lippen stond hem wel aan, kort schonk hij haar een sexy scheef lachje. Ze had haar kop iets hoger opgezet, uit trots? Uit lef? Geen idee maar haar houding sprak hem aan. "Well, darlin', lets go down," siste ze naar hem, terwijl zij de eerste stappen deed naar het luik. Met een luchtige grijns rond zijn lippen liep hij kalm de twee treden af die hij al naar boven was gesprongen. Zij staart stond net zo hoog en nonchalant als zijn houding. Hij bleef netjes achter haar, zij mocht de ondergang van het kasteel eerst betreden. In zijn ogen hield ze zich goed, al snel was ze tussen de spleet van het luik gekropen. Het was een krappe doorgang, Rowan wurmde zich ondanks de grote ook behendig doorheen. Hij ging naast haar staan en keek kort de donkere gangen door met vele deuren. Zijn ogen bleven weer op Cicely rusten, ondanks dat hij kon zien dat ze haar best deed haar benauwdheid te verbergen kon hij het toch bespeuren in haar blik. Voor hem moest ze niet perse iets doen waar ze zich niet lekker bij voelde, hij wou net voorstellen om terug naar boven te gaan toen ze vroeg "En, waar gaan we nu heen, Rowan,". Bedachtzaam dacht hij hier over na, 'Nou dat ligt aan jou prinses,'... 'Oftewel gaan we terug naar boven, of anders gaan we naar de ondergrondse martel kamer... de keus is aan jou.' voegde hij er duidelijk aan toe. Hij had wel een soort zwakte voor haar gekregen, dus mocht zij voor zijn part beslissen. Hij kon de gruwelijke taferelen van in de Middenleuwen ooit wel in zijn eentje te gaan bezoeken. Ze hoefde het ook niet onder ogen komen als ze dat echt niet wou. Hij had wel door dat mensen haar moeilijk lagen. Maar hij was niet het type om daar onmiddellijk achter te gaan vragen, wat daar dan wel de rede voor was.}

Cicely ging de luik in en keek wat onzeker om zich heen, maar ze probeerde het te negeren. Het was toch verlaten? Dus wat was er om bang voor te zijn? Ja mensen leefden hier vroeger, nou en? Cicely haalde kort diep adem en vermande zich. Er was geen reden om bang te zijn. En eigenlijk was ze ook wel nieuwsgierig. Ze keek naar de poorten die er waren. Het waren er veel, en ze wist bij god niet welke te nemen. "En, waar gaan we nu heen, Rowan," vroeg ze aan de reu. 'Nou dat ligt aan jou prinses,' sprak Rowan. Cicely grinnikte even en zette weer een grijns op. 'Oftewel gaan we terug naar boven, of anders gaan we naar de ondergrondse martel kamer... de keus is aan jou.' Cicely grinnikte. "Nou, nu je 'martel kamer' hebt gezegd, ben ik toch wel nieuwsgierig waar mee die apen elkaar straften." Ze keek om zich heen naar de donkere poorten die leiden naar de kamers, en misschien verdere doorgangen. En langzaam begon Cicely in beweging te komen. Cicely wou zich nu gewoon over haar angst heen zetten, zo was ze dus wel. Ze wist dat ze bang was, ze wist dat als er iets ging gebeuren voor een hele lange tijd prikkel baar en getraumatiseerd zou zijn, vooral om dat mensen gewoon haar hele verleden hebben verpest. Maar er was niks, elke mensen geur hier was niet vers, je kon ze nog wel reuken, maar vaag. Ceylen besloot de middelste poort te nemen, en ze keek achterom naar Rowan, ze wou dus écht niet alleen gaan.

_{Rowan

'Nou dat ligt aan jou prinses,'... 'Oftewel gaan we terug naar boven, of anders gaan we naar de ondergrondse martel kamer... de keus is aan jou.' zijn boodschap was duidelijk. Zij zou de beslissing nemen, en die zou hij respecteren. Hij ging haar niet tot iets dwingen. Toen ze grinnikte wist hij al onmiddellijk dat het goed zat. "Nou, nu je 'martel kamer' hebt gezegd, ben ik toch wel nieuwsgierig waar mee die apen elkaar straften." Rowan sprong kort in de lach, 'apen ea' nou ja de naam lag hun als gegoten. Zijn staart ging zacht heen en weer en er lagen pretlichtjes in zijn ogen, het bezoekje aan de martel kamer zou zo veel leuker zijn met Cicely er bij en om dat ze had toegestemd was hij best tevreden. Net als haar begon hij om zich heen te kijken, de donkere gang leek oneindig lang en er waren tientallen deuren. Cicely begon als eerst te verkennen, Rowan ging naast haar lopen en keek aandachtig naar elke poort. Zijn oren draaiden alle richtingen uit, je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. Opeens bleven ze voor een deur staan die zich ongeveer in het midden bevond. Rowan stond achter haar, toen ze achterom keek liep hij geruststellend naar voor. Bedachtzaam snuffelde hij onder de kleine gleuf van de deur, hij pikte veel geuren op. Maar de sterkste was bloed...dieren bloed. De haren rond zijn kraag en rug rezen op toen hij duidelijk wolven bloed rook tussen al de andere bloedgeuren door. Wie weet wat er hier jaren gelden was gebeurd achter deze poort, maar iets zei hem dat het hem niet zou aanstaan. Het bloed was een zwakke geur omdat het oud was, maar in de kamer achter de deur was er vroeger zo veel bloed vergoten dat de geur eeuwig zou blijven rondhangen. Zonder achterom te kijken sprong hij op, hij moest weten waarom hij wolven bloed had geroken. Zijn grote poten gleden over de deur en haakten achter de klink, hard duwde hij die naar beneden. Tergend langzaam ging de deur piepend open, Rowan stond alweer op z'n vier poten.}

"Nou, nu je 'martel kamer' hebt gezegd, ben ik toch wel nieuwsgierig waar mee die apen elkaar straften," sprak Cicely met een grijns. Ze moest ook lachen toen Rowan in de lag schoot. Cicely zwaaide met haar staart en keek wat om zich heen. Ze wist niet welke weg ze zouden nemen, maar ze koos uiteindelijk voor de middelste. Langzaam kwam ze in beweging en ze keek over haar schouder naar Rowan, ze wou wel zeker weten dat de reu haar volgde. In haar eentje zou ze echt neer gaan van de zenuwen. De gang leek eeuwen te duren, het was donker, en op dit soort momenten was ze blij met haar zintuigen. Vooral de reuk en hoor zintuigen. Ze hoorde Rowan naast haar lopen, en voelde af en toe zijn vacht langs de hare strijken, en dat gaf haar een geruststellend gevoel. Ze kwamen voor een deur terecht. Rowan ging er aan snuffelen, en Cicely volgde zijn voorbeeld. Ze rook voornamelijk bloed, en dat gaf haar toch wel een angstig gevoel, die versterkt werd door de geur van wolven bloed. Cicely schrok op toen Rowan sprong om de deur te openen. Cicely deed wat stappen naar achteren en zweeg. De deur ging langzaam krakend open. Cicely voelde stiekem ook wel nieuwsgierigheid. Ze duwde tegen de deur aan zodat die veder open ging. Ze staarde naar voren toen ze de kamer zag. Er stonden allemaal rare apparaten. Maar ook lange stok achtigen dingen. Ze herkende die, en ze herinnerde zich dat die dingen bekend stonden als jacht geweren. "Oh god," murmelde ze terwijl ze langzaam naar voren liep en met grote ogen om zich heen keek. "Ik ken die langwerpige dingen," murmelde ze, meer tegen zich zelf...

_{Rowan

Krakend en piepend van protest zwaaide de deur tergend langzaam open, maar het wolven bloed die hij had geroken weerhield hem ervan de deur zelf helemaal open te duwen. De haren rond zijn kraag stonden nog steeds dik. De nieuwsgierigheid van Cicely nam de overhand, zij was uiteindelijk degene die de deur een duwtje gaf. Toen de poort helemaal open stond deed Rowan een stap naar voor. Zijn goudgele ogen gleden over elk vreemd voorwerp in de kamer, maar bleven hangen bij een bepaald wapen. In ieder geval dat had een oude wolf ooit tegen hem verteld, de mens gebruikte het als wapen. Dit was het voorwerp dat met een 'knal' het leven van een wolf kon roven. Alles leek opeens doodstil te zijn geworden, hij was betoverd door de ruimte. Onbewust deed hij twee stappen naar voor, zijn ogen bleven alles aandachtig op nemen. Hij werd pas terug tot de werkelijkheid geroepen toen hij Cicely's stem "Oh god," hoorde murmelen. Hij scheurde zijn blik los van de kamer en draaide zijn kop in de richting van de wolvin, bij haar zou het vast herinneringen ophalen... Ze liep ook naar voor en keek de ruimte door met net z'n grote ogen als Rowan had gedaan. "Ik ken die langwerpige dingen," sprak ze meer tegen zichzelf dan tegen hem. Rowan's ogen keken automatisch terug naar het wapen die tegen de muur aanleunde. Aan de muur pronkten er nog meer, de bloedgeur was afkomstig van de vloer. Het zat onder de uitgedroogde roodbruine smurrie. Rowan liep verder de kamer binnen, zijn zwarte nagels tikten tegen de stenen vloer. Doelbewust liep hij naar de hoek van de ruimte, op een stapel lagen oude vachten. Bizon vacht, beren vacht, vossen vacht... en wolven vacht. Een kleine grom ontsnapte aan zijn lippen, hij haalde zijn neus op het was walgelijk. 'Wat moeten ze met onze vacht?!' zijn stem galmde na door de ondergrondse tunnel van het kasteel. Van zoiets had hij nog nooit gehoord. Hij kreeg moeite met zijn beheersing, hij wist dat mensen veel macht hadden en bijna alles op hun pad verwoestte. Maar dit ging te ver...}

"Oh god," murmelde ze terwijl ze langzaam naar voren liep en met grote ogen om zich heen keek. "Ik ken die langwerpige dingen," murmelde ze, meer tegen zich zelf... Ze was Rowan even vergeten, en wist verder ook even geen enkel woord uit te brengen. Verstijfd staarde ze naar de muur waar de wapens aan hingen. Ze liep er langzaam en stijfjes op af. En bij elke stap die ze dichter bij zette zag ze beelden voor zich. Haar ouders. Haar familie. Dood. Met gaten in hun lichaam. Zij, als jonge pup, alleen en verlaten. Als haar oudere broer er toen niet was geweest, dan was ze geheid gestorven. Maar toen ze net ander half jaar was, toen werd ook haar grote broer dood geschoten, en toen stond ze er op nieuw, alleen voor. Alle trauma's van toe keerde zowat weer helemaal terug. Maar bij de stem van Rowan schudde ze die gevoelens van zich af. Maar haar blik werd eerder geschokt dan wat vrolijker. 'Wat moeten ze met onze vacht?!' Hoorde ze hem zeggen. vlug liep ze naar Rowan toe, en ze stopte toen ze paal naast hem stond. "Whatte..." Klonk haar stem. "Dit... die twee been apen zijn gestoord," gromde ze. Ze staarde er met geschokte ogen naar. Dit was er dus ook gebeurd met haar ouders, met haar siblings. Ze waren vermoord voor hun vacht. Waar hadden ze dat ooit voor nodig? "Misschien..." Haar stem klonk schor en ze kuchte even. "Misschien is het beter als we ergens anders gaan kijken," murmelde ze terwijl ze Rowan aan keek. De mens en alles wat ze nu zag mocht dan traumatisch voor haar zijn, haar houding bleef altijd nog het zelfde wat haar karakter goed aan toonde. Ze draaide zich half om en wachtte op Rowan af.

_{Rowan

Rowan kreeg de neiging om zijn nagels ergens in te boren, maar hij vertikte het zijn nagels in de roodbruine smurrie te drukken. Dat spul wou hij absoluut niet onder zijn nagels krijgen. Rowan was al lang blij dat hij hier nooit eerder mee geconfronteerd was geweest. Maar dat het allemaal nieuw was voor hem zorgde ook voor een schok. Cicely was ondertussen snel naar hem toe gelopen en was naast hem gaan staan, "Whatte..." sprak ze. Rowan's gezicht's uitdrukking was nog steeds betrokken van afschuw. Hij kon even niks meer uit brengen. "Dit... die twee been apen zijn gestoord," haar woorden deden hem met haar mee grommen. Glazig keek hij naar de de stapel vachten, dit was gewoon ziek! "Misschien..." begon ze schor waarna ze even stopte om te kuchen. Rowan dwong zichzelf niet langer naar de wolven vachten te kijken en verplaatste zijn blik naar haar. "Misschien is het beter als we ergens anders gaan kijken," stelde ze voor, ze draaide zich al half om en keek naar hem om, om te zien of hij wel zou volgen. Hij wierp nog een laatste vluchtige blik op de vachten en het geweer voor hij zich ook definitief omdraaide. Hij liep naar Cicely toe en voor hij haar voorbij liep drukte hij zijn grote lichaam kort tegen het hare aan. Vervolgens liep hij met stijve poten de kamer uit waarna hij rechtstreeks naar het luik liep. Voor vandaag had hij genoeg gezien, en hij wou haar nog niet meer trauma's bezorgen dan ze al had. Behendig wurmde hij zich weer door de smalle opening, voor hij het wist stond hij weer onderaan de marmeren trap. Hij wachtte af tot Cicely ook door het luik tevoorschijn was gekomen voor hij als een pijl de trappen op schoot. Na het geen dat ze net hadden gezien konden ze wel wat afleiding gebruiken, en daar zou Rowan voor zorgen. Hij schoot lachend door de gang en draaide scherp in de bocht, dit kasteel was een waar labyrint. Ze konden hier perfect een spel beginnen. Toen hij zeker wist dat hij een kleine voorsprong had liep hij een kamer in, het was sober ingericht. het enige wat er stond was een open haard die al jaren niet was aangestoken en een langwerpige bank. Geruisloos kroop hij de haard in en ging hij op z'n kont zitten, dit was een vreselijk oud spel. Toen hij klein was had hij zijn broers en zussen en andere pups uit de roedel het vaak zien doen, maar zelf had hij altijd aan de kant toegekeken. Hij mocht nooit meedoen omdat hij de 'Bastaard' was geweest.}

[K*t post =$$]

Rowan had geen enkel woord uit gesproken. En het beeld wat ze nu zag gaf haar een onbehaaglijk gevoel. Ze wou hier het liefst zo snel mogelijk weg. Ze zou iets anders doen. Gewoon weer wat lol mee maken. Cicely stelde voor om hier weg te gaan, want dit was niet bepaald goed, en de sfeer die hier hing speelde niet echt goed met je emoties. Het bracht eerder depressie dan vreugde. Al die vachten, geweren, vies rood opgedroogd bloed. Cicely draaide zich half om en keek naar Rowan, afwachtend of ook hij mee zou gaan. En dat deed hij ook. Rowan liep langs haar heen, en drukte zijn grote gespierde lichaam kort tegen haar aan, wat Cicely toch wel een beter gevoel gaf. Rowan ging voor en Cicely volgde. Ze kwamen bij het luik Cicely wachtte tot Rowan er door heen was, waarna ook Cicely zich er door heen kroop, ze bleef kort haken met haar poot maar daarna wist ze er toch door heen te komen. Toen ze er eenmaal uit was zag ze nog net de witte staart van Rowan verdwijnen. Cicely rende de trap of terug naar boven en haalde even diep adem. Cicely keek om zich heen en snoof de lucht van Rowan op. Ah, dus ze moest hem volgen en vervolgens vinden. Was dit dan een soort van verstoppertje? Ze wist dat Rowans doel was om een spel te beginnen. Cicely begon langzaam weer te lopen en staarde om zich heen. Dit kasteel was zeker een doolhof, en je kon er gemakkelijk in verdwaald raken. Ze snoof de lucht van Rowan op en begon die te volgen. Het duurde niet lang of ze kwam in een leeg somber kamertje. Enkel een lange bankstel en een open haard. Op beide dingen wierp ze een kort ding. En toen ze weg had gekeken merkte ze pas dat er iets in die haard had gezeten. Op nieuw keek ze er naar en toen zag ze Rowan. Ze schoot in de lag. "Haha! Ik heb je gevonden," sprak ze terwijl ze met haar staart kwispelde.

_{Rowan

Geduldig bleef hij in de haard zitten wachtten, zijn oren stonden recht en gespitst boven op zijn massieve kop. Hij was er zeker van dat Cicely het doel van het spel zou begrijpen, zij had het vast ook gedaan toen ze nog jong was. Hij kende geen enkele pup die dit spelletje niet kende, en had die geen broers of zussen, dan nog je kon je ook uren puur voor de lol verstoppen voor je bezorgde ouders. Rowan wiebelde even met zijn oren toen hij haar door de gang hoorde schuifelen, zijn staart begon onwillekeurig heen en weer te gaan over het verkoolde hout. Rowan had moeite met zichzelf stil te houden toen hij haar de sobere kamer zag inlopen, het liefst wou hij totaal onverwachts tevoorschijn springen. Maar hij hield zich in, het was geen goed idee haar nu te laten schrikken. Ze zaten nog steeds in het kasteel, een plek die ze nu beide verachte. En dan vooral de ondergrondse martelkamers. Hij zag haar rond kijken, kort gleden haar ogen ook over de open haard en Rowan heen. Pas toen Cicely weer wegkeek leek ze door te hebben dat Rowan in die haard zat. Snel keek de wolvin terug zijn kant op, toen ze hem daar zo zag zitten sprong ze in de lach. "Haha! Ik heb je gevonden," bevestigde ze, ondertussen begon ze te kwispelen. Rowan stapte nonchalant uit de haard en grinnikte kort, zijn staart ging ook licht heen en weer. Zijn blonde vacht zat onder de zwarte houtskool vlekken, hij schonk er geen aandacht aan en liep recht op haar af. Grijnzend beet hij in haar oor en liep vervolgens uitdagend achter de bank, 'Ligt het aan mijn of is het boven echt veel gezelliger?' met een brede lach sprong hij bovenop de bank.}

Cicely kwam de sobere kamer binnen en staarde om zich heen. De geur van Rowan had haar hier naar toe geleid. Ze keek om zich heen, haar ogen gleden over de haart heen, en vervolgens door naar de bank en zo verder door de kamer heen. En toen besefte ze pas dat ze een witte/blonde vacht in de haart had gezien. Ze wierp meteen haar brons gekleurde ogen naar de haart toe. "Haha! Ik heb je gevonden," sprak Cicely met een grijns terwijl ze haar staart heen en weer kwispelde. Rowan stapte op een nonchalante, best wel sexy manier de haart uit en Cicely hield gewoon haar normale grijns aan. Cicely zag dat Rowan lekker onder de as zat en andere troep uit de haart en ze grinnikte. "Wat zie je d'r heerlijk uit," grinnikte ze een tikkeltje uitdagend. 'Ligt het aan mijn of is het boven echt veel gezelliger?' Vroeg Rowan. Cicely glimlachte. "Volgens mij is het boven gewoon gezelliger," sprak ze. Ze zwaaide met haar staart en keek wat om zich heen. Rowan zat op het bankstel. Toen zette ze een grijns op. "Try to catch me, dear," grinnikte ze terwijl ze er meteen vandoor stoof. Ze rende door wat gangen en kwam zo bij een houten trap die in een rondje om hoog draaide, waarschijnlijk de toren in. Ze klom de trap op, wat ze voorzichtig deed, maar ze had sowieso wel een voorsprong. Toen ze boven was liep ze door een poort en zo door naar de toren en tegen over. Ze liep er naar binnen en verstopte zich in een donker hoekje. Ze staarde voor zich uit en had haar gehoor zintuigen op scherp zodat ze Rowan kon horen aan komen, wanneer hij kwam.

» Where is the Fox go? [open]
» new one (open)
» Snow...Of course. Why not? [Open]
» Do you know the answer? »open!«
» Delicious dinner [open]

Listen to your thoughts [&Open]

Listen to your thoughts [&Open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen