T-Jay was helemaal op van zijn reis en besloot om maar te gaan slapen. Hij had geen plek gevonden en zomaar liggen kon niet. Hij had geprobeerd als net als een vogel takjes te zoeken maar het had niet veel geholpen. Ook niet toen hij er mos in had gelegd. Uiteindelijk vond hij wel een geschikte boom en ging daar in klimmen. Het duurde even en een paar keer was hij naar beneden gevallen maar hij had het bereikt. Hij ging tussen twee takken liggen die vlak naast elkaar lagen maar net niet te ver zodat hij erin viel. Hij ging er goed voor liggen en viel in slaap. BOEM! en een au volgde. Helaas was die au van hemzelf en hij besefte dat hij de boom was uitgevallen. Als dat bij een ander was gebeurd had hij erom gelachen maar nu kon hij dat dus niet. Hij voelde met zijn poot over zijn hoofd en trok een pijnlijk gezicht. In een boom slapen moest hij dus nooit meer doen. Hij voelde misselijkheid opkomen en sloompjes liep hij verder om een nieuwe slaapplek te vinden.
Slaapdronken en misselijk dat hij was kwam hij bij een vossenhol. Snel keek hij of er iemand in lag en kroop erin hoe smal de opening ook was. Zo snel als hij kon propte hij zich erin en ging liggen, want ja, zelfs de grond lag nu lekker.

T-Jay werd wakker en keek wat om zich heen. Het was pikdonker en hij zag haast niks. Al snel wist hij alweer waar hij was. In een vossenhol. Hij had gisteravond geen slaapplek kunnen vinden en had het als eers in een boom geprobeerd die hem wel lekker leek liggen. Dat bleek dus niet zo te zijn toen hij weer onderaan de boom lag. Hij was wezen verder zoeken met zijn slaapdronkenheid en de enige optie die hij had was een klein smal vossenhol inkruipen. Toen hij wou opstaan protesteerde al zijn botten en stootte hij zijn kop. Hij kreunde even van de pijn en plofte weer neer op zijn plaats. Hij ging zo liggen dat zijn poten onder zijn lichaam lagen en probeerde zo omhoog te klimmen. Helaas hielp het niet en was hij iets te breed en het hol te smal. Hoe was hij hier ooit ingekomen? En dat hij dan nog kon slapen? Hij zuchtte en probeerde het opnieuw. Gelukkig kwam hij al een stuk verder maar al snel dat zijn blijdschap gekomen was, ging hij weer. Zijn kop en zijn voorpoten waren inmiddels al boven maar hij kreeg de rest niet mee. Met veel moeite probeerde hij zich eruit te wurmen maar niks lukte. Hij kon niks anders dan zich terug duwen en maar gaan graven. Dus probeerde hij zich terug te duwen. Hij besefte dat zijn dag haast niet erger kon toen hij besefte dat hij helemaal vast zat. Hij zuchtte en wist dat het helaas zelfs nog ergen kon. Zometeen kwam er nog een beer aan. Daarom kon hij dus ook al niet om hulp schreeuwen. Het enige wat hij kon doen was hopen dat een wolf hem zag. En dan wel een goede en niet van die vervelende etters. Misschien viel hij daar dan wel onder met plagen maar hij had tenminste lol. En een beetje kattenkwaad maakte niet zoveel uit. T-Jay besefte echt dat hij daarmee op moest houden omdat hij er misschien wat te oud voor werd en zo niet verwachtte hulp te krijgen. Hij had het wel weer voor elkaar.

(open voor het liefst goede wolven)

Miku snuffelde over de grond. Ze had weinig gegeten de afgelopen dagen en ze moest echt iets te eten vinden en snel. De wind waaide zachtjes door het bos heen. Miku ging even zitten. Ze geeuwde en keek om zich heen. De water val was niet ver hier vandaan dus dat scheelde. Ze kon daar in ieder geval vissen. Een lekkere dikke zalm daar had ze zin in. Ze stond gauw op. Miku wilde geen tijd verliezen. Met een grote snelheid ging ze er vandoor. Ze schoot langs alle bomen. Waar ze niet op had gerekend was een wolf die half uit de grond stak. Ze botste frontaal tegen het dier aan en vloog zelf met een grote boog over het dier heen en viel ongelukkig neer. "Pfffff," murmelde Miku. Miku schudde haar hoofd en keek versufd om zich heen. "Zeg, kan je niet uit kijken waar je ligt," gromde Miku en stond op. Ze zag dat de wolf die ze net had geraakt nog niet zo heel erg oud was. Misschien een jaartje of 2? Misschien nog geen eens een jaar. Miku hield haar hoofd scheef. "Zit je vast," giechelde het teefje. Miku kreeg in de gaten dat het arme dier niet meer uit de grond kwam. Ze moest heel erg haar best doen om niet in lachen uit te barsten. Dit mistlukte echter. Miku lachtte hard op en kwam niet meer bij. "H...Hoe ... Hoe heb je dat voor elkaar," lachtte ze. Toen Miku uitgelachen was bekeek ze de wolf nog eens. "Mijn naam is Miku," zei het teefje en glimlachte zoals alleen een wolf dat kon. Ze liep naar de reu toe en begon te graven. Algauw kwam Miku bij zijn achterste uit. "Nou, nu alleen het midden stuk nog," mompelde miku. Miku ging ietsjes dichter bij het hoofd van de reu staan en begon in het midden te graven. Al gauw was de reu vrij. "Nou alsjeblieft he," giechelde het teefje en schudde lachend haar hoofd. Ze kon zich herinneren dat zij ooit eens vast had gezeten in de grotten. Ze gleed uit en toen viel ze in een spleet tussen de rotsen. Ze had daar uren gezeten naar haar mening ookal waren het maar 10 minuten. Een grote wolf kwam langs en hielp haar met veel moeite uit de spleet. Ze hadden daarna nog nooit zo veel lol gehad samen. Miku keek naar de bossen. "Ik zou wel gaan als ik jou was, want de eigennaar van het holletje gaat dit vast niet fijn vinden," zei Miku en rende richting de waterval. Ze hoorde hem al van ver. Ze wist niet of de wolf haar achter na zou komen, maar dat maakte haar eigenlijk ook niet uit. Ze had gewoon honger. Toe Miku de waterval zag begon ze te stralen. "Eten," riep ze vrolijk. Ze sprong het water in en zag de vissen wegzwemmen. Ze probeerde en probeerde maar, maar kreeg geen vis te pakken. "Vissie, vissie vissie," zei ze zachtjes en bleef heel stil staan. De vissen kwamen al gauw dichterbij toen ze dachten dat het veilig was. Miku sprong weer boven op de vissen maar ze ontsnapte weer. "Nou," gromde ze boos.