Found a new place [Ren | Renier]

(*_Eevy_*)
..Whhat do we have here?

_{Met een goed humeur liep de witte wolvin door de bossen. Voor het eerst sinds tijden voelde ze zich weer goed en had ze zin om dingen te doen. Ongelooflijk dat dat allemaal in zo'n korte tijd had kunnen veranderen. Ze keek een keer naar Ren, die naast haar liep. Ze kon het nog nauwelijks geloven dat hij haar zo gek kreeg. Toen ze elkaar voor de eerste keer tegen kwam, had ze gedacht dat Ren dood zou gaan. Op dat moment wou ze het liefst zijn ogen uit krabben, wat ze ook bijna had gedaan. Gelukkig vonden ze het op den duur genoeg en besloten uiteindelijk om samen te reizen. Dingen veranderde, waardoor Eevy er plotseling tussen uit moest knijpen. Maar toen ze weer hier kwam, in Morgandi, vond ze hem weer. Ze ontdekte haar gevoelens voor hem en nu, kon je gerust zeggen dat ze gelukkig was. Ze sprong over een paar bosjes heen en keek om zich heen. Ze waren uitgekomen op een rotsachtig gebied. Eevy snoof een keer de lucht op, maar rook geen teken van een andere wolf. Ze liep naar het uiteinde, waar ze naar beneden keek. Een afgrond was er te zien, waar je liever niet in terecht kwam. Ook de randen van de klif waren erg scherp, waar je je vast aan kon bezeren. Eevy keek een keer rond. Het moest hier ergens zijn. Daar! Een grot, groot genoeg voor hen twee, viel in haar zicht. Ze wenkte Ren kort, waarna ze op haar gemak richting de grot liep. De grot was verlaten, ook was er geen enkel teken van ander leven te bekennen. Eevy stapte de grot in en ging zitten. Ze zuchtte een keer. Haar voetkussentjes deden pijn van het vele lopen. Haar keel voelde droog en ook honger begon in haar keel te knagen, maar ze negeerde het, voor zolang ze het kon. Ze liep naar Ren toe en keek een keer naar de buik waar de wond zat. Het was er al beter op geworden. "Hoe gaat het?" vroeg Eevy, waarna ze een knikje gaf richting de wond.

[flut >.<]}

_{Renier

Ren liep op zijn gemakje aan Eevy's zijde, ze waren wakker geworden in het bos en onmiddelijk weer vertrokken. Ren hield ervan om naar verschillende plaatsen te gaan, hij kon niet eeuwig op een dezelevde plek blijven. Zijn donkergrijze bijna zwarte vacht bleef er mat uitzien ookal scheen de ochtendzon er volop op. Hij vond het niet erg, hij kon zich makkelijk voordoen als een schaduw zowel snachts als tijdens de dag. Het enigste wat niet dof was bij hem waren zijn pikzwarte nagels en zwarte neus. In zijn donkerbruine ogen was er ook altijd een kleine twinkeling te bespeuren, maar sinds hij Eevy voor zich had waren zijn ogen nog meer levendiger geworden. Elke keer wanneer hij naar haar keek leek zijn blik weer tot leven te komen, zijn lievde voor haar deed hem de pijn van zijn broers vergeeten. Niemand had dit voor haar voorelkaar gekreegen, zij was de enigste die de pijn deed verdwijnen of verzachten. Toen hij opkeek naar de horizon zag hij bergen, zo een gebied was wel iets voor hem. Hij was best wel behendig, zijn poten hadden een abnormale grip op de steenen waardoor hij een uistekende steenbok jager was. De gedachten aan het taaie vlees van zo een bok of geit wakkerde zijn honger, zonder er echt acht op te slaan likte hij langs zijn lippen. Toen Eevy het gebied verkennde bleef hij even staan, hij kwam pas terug in beweging toen ze hem wenkte. Op een slakengang volegde hij haar witte staart die verdween in een grot, hij vertrouwde erop dat die onbewoond was. In de ingang bleef hij staan kijken naar Eevy, haar witte vacht kreeg een warme gloed door het zacht rooie zonlicht die half de grot binnen viel. Hij schrok op en stopte met staaren toen Eevy plots vroeg "Hoe gaat het?", hij wist dat ze doelde op zijn buikwond. 'Prima.' zei hij grijnzend, de wond was in een nacht heel snel geneezen, hij had er haast geen last meer van. Vervolgens liep hij uitdagend naar de liggende Eevy en boog zich naar voor om in haar oor te fluisterren, 'Heeft deze schoonheid zin om met deze reu een geit of bok neertehalen?'. Hij liep met soepele tred terug naar de ingang van de grot en keek snel terug achterom om er nog aantoe te voegen 'Ik ben een echte prof wat steenbok jacht betreft, en nou ja met z'n twee zijn we in ons voordeel.' hij knipoogde naar haar en keek terug naar voor. Als zo een hoorn zijn zij niet wist te bereiken zou hij geen last hebben van zijn wonde, hij zag de jacht al helemaal zitten. 'Als we zo een beestje hebben neergehaald versleepen we het terug naar hier voor een romantisch dineetje.' grapte hij. Hij keek weer grijnzend achterom en dacht bijzichzelf als ik haar nu nog niet heb overtuigd weet ik het ook niet meer.}

(*_Eevy_*)
..Getting a romantic dinner tonight.

_{Eevy was weer gaan liggen en keek naar Ren. 'Prima.' antwoordde hij op haar vraag. Eevy knikte kort. "Mooi zo," zei ze en schonk hem een korte glimlach toe. Ze keek een keer naar de wond. Het zag er inderdaad al veel beter uit. Ren stond op en liep vervolgens uitdagend naar haar toe. Een grijns sierde haar lippen, terwijl hij dichterbij kwam. Ren boog zich voor over en fluisterde in Eevy's oor: 'Heeft deze schoonheid zin om met deze reu een geit of bok neertehalen?' Eevy grinnikte kort. Waarna ze knikte. Ze had voor haar doen erge honger en een bok of geit ging er altijd in. Wel twijfelde ze of ze een steenbok neer konden kalen. Tuurlijk, ze waren met z'n tweeën. Maar Ren had zijn wond en Eevy wou het liever niet riskeren om die weer open te halen. Ren was inmiddels naar de ingang van de grot gelopen en draaide zich om naar Eevy. 'Ik ben een echte prof wat steenbok jacht betreft, en nou ja met z'n twee zijn we in ons voordeel.' voegde hij eraan toe en knipoogde een keer. Eevy grinnikte en stond op. "Prof, hea?" herhaalde Eevy met een grijns. 'Als we zo een beestje hebben neergehaald versleepen we het terug naar hier voor een romantisch dineetje.' zei hij grijnzend. Eevy schudde kort haar kop, maar stond uiteindelijk op. Ze liep met een kalme pas naar hem toe. "Als je gewond raakt, maak ik je wonden niet schoon," zei Eevy met een grijns. Als Ren toch weer gewond zou raken, zou ze het waarschijnlijk alsnog doen. Ze liep de grot uit en zette haar zintuigen op scherp. Ze zocht naar elk klein tekentje van het leven van een bok of geit. Al snel vond ze de geur van een steenbok. Ze wenkte Ren en liep de geur achterna. Ze liep een kleine afdaling af en verschool zich achter een grote rots. Een paar meter verderop stond een steenbok. Ze grijnsde naar Ren. "En wat nu, prof in steenbok jagen?" vroeg ze met een grijns. Ze zal deze jacht naar hem luisteren, aangezien hij hier meer ervaring in leek te hebben dan zei deed.}

_{Renier

'Ik ben een echte prof wat steenbok jacht betreft, en nou ja met z'n twee zijn we in ons voordeel.' voegde hij er nog knipoogend aan toe. "Prof, hea?" zei ze met een grijns. Ren lachte inzichzelf, hij was dan soms wel verwaand enzo maar de steenbok jacht nouja.. dat lag hem gewoon. Zijn doffe vacht was gemaakt voor dit rotsig gebied, in de rotsen had hij aan zijn eerste jachtlessen deelgenomen. Ren kwispelde bij de gedachten, toen ze Serigala verlaten hadden om andere gebieden intetrekken omdat hun roedel veel te groot was geworden voor het stille bos kozen ze een groot Canadees bos die grensde aan een groot Rots gebied. Rens oom had thuis in Serigala al een goede ervaring met rotsen beklimmen zonder uiteglijden en hij was zelf instaat een prooi te vermoorden op meters hoogte zonder zelf naar beneeden te storten. Ren had zijn oom daarom bewonderd maar de andere roedelleden vonden het te gevaarlijk, ze jaagde liever in open velden op grote landieren of in het bos. Op een dag volgde Ren zijn oom naar dat Rots gebied, hij had kort geleeden zijn broers verloren en glipte er elke keer vandoor om andere wolven stiekem te volgen op hun ronde. Hij hield van hun gezelschap ookal hadden die wolven zelf niet eens door dat ze hem gezelschap schonken. Maar zijn oom was die keer heel hoog geklommen, maar Ren was koppig en vastberaden de oude reu te volgen. Dus bestudeerde hij weeken zijn ooms techniek en hoe hij zo een goede balans kon krijgen. Na een week lukte het Ren zijn oom al halverwege de bergen in te volgen, maar hoe beter hij erin werd hoe verder hij kwam. Na een tijdje besefte Ren ook dat zijn oom altijd dezelevde route nam naar boven, dus op zijn eentje beklom hij die op een vroege ochtend. Puffend bereikte hij de top van de berg, maar wat hij tezien kreeg benam hem de adem, hij kon zo over heel veel gebieden kijken zelf hun grote bos. De zon kwam op en plots stond zijn oom naast hem, hij zij niets totdat de zon zo hard in hun ogen scheen dat ze er nietmeer naar konden kijken. Hij had Ren geprezen en alsof ze een geheim hadden onmoete ze elkaar elke ochtend op die berg om de zon te zien opkomen. Naar gelang Ren ouder werd kreeg hij zijn eerste jachtlessen van zijn oom die de taak om Ren opteleiden op zich had genomen. Ren had van niemand meer gehouden, sinds de dood van zijn broers maar de oude reu die zijn oom was bracht daar verandering in. Ren keek naar hem op als een pup die naar zijn vader opkeek, hij vertelde zijn oom alles en vertrouwde hem blindelings. Toen Ren volgroeid was kwam ook zijn eerste steenbokken jacht. Die verliep succesvol, samen hadden ze triomfantelijk de grote bok naar de roedel gebracht. De leden begonnen intezien dat in de bergen jagen niet zo nuteloos was, ze begonnen te trainen. Al na een maand kon iedereen goed overweg met het rotsig gebied, Ren zag hoe zijn oom trots was daarover. Maar toen Ren er bijna twee was bleef zijn oom opeens heel lang weg, dus besloot hij hem te gaan zoeken. Niemand wou zegge waar de oude wijze reu was gebleven, toen hij het hun vroeg keken ze allemaal bedroefd en negeerde ze zijn vraag. Ren volgde de geur van zijn oom de bergen in, ergens diep het gebied in bevond zich een groot dal met een enkele boom. Toen Ren de boom bereikte trof hij zijn oom daar aan, hij was niet dood maar lag wel moeizaam te ademen op de grond. De oude reu had niet gewild dat Ren hem terug meesleepte naar de roedel voor een laaste groet, hij had gezegd dat hij onder die enige boom in het hele gebied rustig wou inslapen. Ren bleef de hele tijd aan zijn ooms zijde tot die zijn laatste adem uitblies. Hij was er kapot van en besloot voor altijd van thuis te vertrekken, die dag beloofde hij zichzelf ook van niemand meer te gaan houden. Ren slikte even moeizaam, in twee seconden had het hele verhaal zich voor hem afgespeeld. Om zijn gedachten op iets anders te richten zei hij grinnikend tegen Eevy alsof er net niks in hem was omgegaan 'Als we zo een beestje hebben neergehaald versleepen we het terug naar hier voor een romantisch dineetje.'. Toen ze opstond en naast hem kwam staan in de ingang van hun persoonlijke grot, liet hij zijn staart tevreden heen en weer gaan. Vol overtuiging glimlachte hij naar haar. Dit zag hij helemaal zitten. "Als je gewond raakt, maak ik je wonden niet schoon," zei Eevy met een grijns. 'Dat zal zelf niet nodig zijn, ik heb toch al gezegd dat ik hier de genie ben.' hij grijnsde breed terug naar haar. 'Maar ik moet je wel zeggen dat als jij gewond raakt het mijn plicht zal zijn je wonden wel te verzorgen, je stond namelijk onder mijn leiding.' vervolgde hij amuzant. Hij volgde hij trots naar buiten, hij liet aan haar het speur werk over, straks zou hij lekker zelf de leiding krijgen en dan begon het echte werk. Het duurde niet lang of Eevy pikte steenbokken geur op, hun unieke geur prikkelde Rens neus ook al een hele tijd. Hij was verkikkerd op die beesten, ze waren zijn favoriete prooi en slachtoffer. Allebij slopen ze in jachouding naar beneeden, snel en geruisloos verschuilde ze zich allebij achter een Rots waar ze de jonge steenbok die van de kudde was afgedwaald in het visier konden houden. Rens ogen werden duister donker, iets wat altijd gebeurde als hij aan het feit dacht dat er binnekort warm en vers bloed in zijn bek zou stroomen. De jacht maakte hem altijd het dodelijkst, hij hield zich min of meer nog in omdat Eevy hem nog nooit echt had zien jagen. Hij was dan best een grote zwarte dodelijke schim die veel teveel risico's nam en het ennige doel had om zijn slachoffer van het leven te beroven. Iemands leven nemen had hij van in het begin al iets moois gevonden, het deed zij eigen pijn verzachten. Maar nu was hij gelukkig, maar dat veranderde echt geen zier aan zijn dodelijk jacht gedrag. "En wat nu, prof in steenbok jagen?" vroeg Eevy hem met een grijns. Ik zal je vertellen wat nu dacht hij met een grote verukkelijke glimlach. 'Steenbokken zijn expert als het erop aankomt om te vluchten, ze willen hun jager altijd te slim af zijn door onmiddelijk de hoogte in te vluchten, dat is hun grootste troef. Vele jagers riskeren het zo hoog niet en dat weten ze verdomd goed. Aan land zijn ze belange niet zo snel maar eenmaal de bergen in zijn ze niet bij tehouden, hoe goed ik ook ben in berg klimmen en evenwicht ik ben nooit geboren als een natuurlijke bergklimmer. Zij wel. Maar de beesten zijn zowat blind van de paniek als ze toch achtervolgd worden, ze letten alleen op het snel van de ene rots naar de andere te springen en hun achtervolger in het oog te houden. Daardoor weten ze niet wat er voor hun gebeurd, als een wolf geduldig boven achter een rots wacht heeft de bok niks door, die wolf kan de bok makkelijk onderscheppen als de andere achtervolger de bok in de goeie richting dwingt. Dus omdat ik redelijk snel ben met achtervolgen omdat ik jagen in een rotsgebied een eitje vind stel ik voor dat jij de wolf bent die boven in de bergen wacht op de bok. Zodra hij je bereikt haal je hem neer zonder zelf van de rotsen te donderen natuurlijk, want zo een val overleef je niet geloof me. Als je jezelf vanboven hebt verborgen geef je me een seintje, dan schiet ik onmiddelijk in actie. So that's the plan.' legde hij haar uit, zijn uitleg was niet bepaald kort geweest. Hongerig likte hij langs zijn lippen, van hem mocht de jacht nu wel stilaan beginnen.}

(*_Eevy_*)
..Yum yum yum..

_{Ren zag er totaal anders uit als hij jaagde. Zo serieus en gefocust. Zijn ogen waren donkerder. Iets wat Eevy wel aanstond. De grijns sierde nog steeds om haar lippen. Nadat ze aan Ren had gevraagd wat ze nu gingen doen, had Eevy een klein plannetje verwacht te horen. Aangezien hij het vaker leek te doen, maar het "kleine" plannetje, was groter dan Eevy had gedacht. 'Steenbokken zijn expert als het erop aankomt om te vluchten, ze willen hun jager altijd te slim af zijn door onmiddelijk de hoogte in te vluchten, dat is hun grootste troef. Vele jagers riskeren het zo hoog niet en dat weten ze verdomd goed. Aan land zijn ze belange niet zo snel maar eenmaal de bergen in zijn ze niet bij tehouden, hoe goed ik ook ben in berg klimmen en evenwicht ik ben nooit geboren als een natuurlijke bergklimmer. Zij wel. Maar de beesten zijn zowat blind van de paniek als ze toch achtervolgd worden, ze letten alleen op het snel van de ene rots naar de andere te springen en hun achtervolger in het oog te houden. Daardoor weten ze niet wat er voor hun gebeurd, als een wolf geduldig boven achter een rots wacht heeft de bok niks door, die wolf kan de bok makkelijk onderscheppen als de andere achtervolger de bok in de goeie richting dwingt. Dus omdat ik redelijk snel ben met achtervolgen omdat ik jagen in een rotsgebied een eitje vind stel ik voor dat jij de wolf bent die boven in de bergen wacht op de bok. Zodra hij je bereikt haal je hem neer zonder zelf van de rotsen te donderen natuurlijk, want zo een val overleef je niet geloof me. Als je jezelf vanboven hebt verborgen geef je me een seintje, dan schiet ik onmiddelijk in actie. So that's the plan.' legde hij uit. Eevy stond even paf. Ongelooflijk hoeveel hij van de beesten af wist. Hongerig likte Ren zijn lippen.

Eevy grinnikte een keer. Ze knikte kort, als teken de ze de uitleg begrepen had. Ze keek een keer over rots heen, maar de steenbok had nog steeds niks in de gaten gekregen. Eevy keek nog een keer naar Ren, waarna ze de kleine helling op liep en verder de top op klauterde. Elke keer keek ze uit zodat de steenbok haar niet zag. Ze probeerde zo goed mogelijk grip te houden, ook al ging ze wel een paar keer plat op d'r bek. Ze negeerde alles en liep stug door. Ze koos de makkelijkste weg en deed niet moeilijk. Ook al staken sommige rots punten soms irritant in haar zij te prikken als ze zich er langs bewoog. Na een kort rit kwam ze boven. Het was kaal en koud, maar genoeg ruimte om de steenbok in te kunnen sluiten. Ze liep naar de rand toe en zocht met haar blauwe kijkers naar Ren. Toen ze die had gevonden, seinde ze hem dat ze er klaar voor was. Ze verschool zich achter een rots en spande haar spieren alvast aan. Ze hoefde maar een kleine glimp van de bok op te vangen, dan zal ze al toe slaan.

[kort vergeleken met die van jou ;'D]}

_{Renier

Ren likte bij het aanzicht over zijn lippen, hij liet zijn rug zakken en zijn schouders rechtte hij. In een ongeduldige jachthouding houding keek hij naar Eevy, hij hoopte dat zijn uitleg niet al te moeilijk was geweest. Voor een beginner was het niet makkelijk zich onmiddelijk thuis te voelen in de bergen, het was hard... maar als je het corect werd aangeleerd ging het al heel snel vlotjes. Toen Eevy grinnikte en even knikte ten teken dat ze zijn uitleg begreepe, had grijnsde hij ontspannen naar haar. Langzaam draaide hij zich van haar af om al in de juiste houding te gaan liggen, zo kon hij straks rapper vertrekken en had hij een kleine voorsprong opgebouwd. Toen Eevy naar hem omkeek staarde hij terug, hij gaf haar een korte knik als aanmoedeging. Hij volgde Eevy's gestalte die naar boven klauterde, ze bleef braaf uit het zicht van de steenbok maar Ren zijn ogen bleeven haar oplettend volgen. Hoe rapper hij wist waar hij de bok naartoe moest lijden hoesneller ze konden toetasten in hun grot. Toen Eevy even haar grip verloor en op haar bek ging moest hij niet lachen, elk begin was moeilijk. Hij had in het begin ook wreed zitten sukkelen met dat beklimmen en zijn evenwicht. Toen Eevy ergens boven een klein stuk grond had gevonden waar ze met zen twee de bok konden afmaken, zochten haar blauwe ogen de zijne voor aantegeven dat ze konden beginnen met de jacht. Ren boorde zijn donkerbruine ogen en kleine seconde in de haare, vervolgens schoot hij vanachter de rots recht op de bok af. De domme bok liep zoals hij al voorspeld had snel naar de berg toe, toen Ren de onderkant van de berg bereikte hing de bok al twee meter boven hem. In volle vaart drukkte hij zich af en sprong de rots op, zijn lichaam vond onmiddelijk het evenwicht terug en zijn poten hadden een geweldige grip op de steenen. Zijn donkerbruine ogen leeken wel zwart terwijl hij vol vertrouwen de bok achterna sprong. Het was al een tijdje geleeden dat hij nietmeer in een rotsgebied gejaagd had, maar hij maakte tot nu toe geen enkele fout. Zijn oom had hem ooit verteld dat je zo iets niet kon verleeren. Ren dreef de bok automatisch naar de plek waar Eevy zich verborgen hield. Net voor de bok zijn laatste sprong wou nemen bleef het beest twijfellen, Ren sprong daarin tegen luid grommend de lucht in, de bok waagde de laatste sprong uiteindelijk toch door de grote zwarte wolf die op hem afvloog. Ren zag in een flits hoe een witte schim zich vastbeet aan de nek van de bok, het volgende moment voelde Renier weer grond onder zijn poten. Razendsnel draaide hij zich om, hij had zich nog maar net omgedraaid toen hij zich weer snel moest bukken door een hoef die naar zijn kop stampte. Bloeddorstig dreef hij de bok veder van de afgrond vandaan, daarna sprong hij op de steenbok die wild bokte. Ren bleef stevig vasthouden, hij beet zich goed vast in de nek van de bok en beet net als Eevy hard door. Als snel had hij de huid doorboort en stroomde er warm bloed zijn bek in, zijn nagels scheurde en krabde de flanken van de bok open. Ren hoorde het beest zwoegen en zwaar ademen, het volgende moment storte de bok neer.}

(*_Eevy_*)
..One down.

_{Eevy focuste haar volle aandacht op de plek waar de steenbok straks tevoorschijn zal komen. Ze spande haar spieren aan en toen ze een klein glimp opving van de steenbok, zette ze zich af en schoot naar voren. Ze zette haar tanden stevig in de huid van de bok, die wil begon te bokken en te schoppen in de richting van Ren. Ze keek even via haar ooghoek naar Ren. Eevy liet de bok los en samen dreven de twee wolven de bok in het nauw. Eevy schoot opnieuw naar voren en zette dit keer haar nagels in de huid van de bok. Ze zette haar tanden opnieuw in de hals van de bok en zag hoe Ren het zelfde deed. Eevy boorde haar scherpen tanden verder in de dikke huid van de bok en voelde hoe uiteindelijk haar bek vol vloeide met bloed. Haar nagels kraste in de rug van de steenbok. Die begon het moeilijk te krijgen. Een piepend geluid was te horen elke keer als de bok moeizaam ademde. Al snel verslapte het lichaam en viel die neer. Eevy hield de hals nog even vast, om er zeker van te zijn dat ie dood was. Toen ze er zeker van was dat de steenbok niet meer ademde, liet Eevy los en bekeek de prooi een keer. Daar zouden ze inderdaad nog wel een goed "dinertje" van kunnen hebben. Met een grijnzende bek, die onder het bloed zat, keek ze Ren aan. "Goed gedaan hoor, prof steenbok jagen," zei Eevy en gaf hem een knipoog. Ze keek een keer naar de steenbok en liep toen naar het 'pad' waar Eevy omhoog was gekomen. Hoe gingen ze die ooit naar beneden krijgen? "Zullen we hem gooien?" grapte Eevy. Ook al overwoog ze het om het echt te doen. Wat zou er gebeuren als zij ging springen? Zou ze dat overleven? Ze stond aan de rand van de afgrond. Overwoog even om te springen, gewoon om te kijken wat er precies zou gaan gebeuren. Maar toen ze zich besefte wat ze dacht, grinnikte ze kort en liep weer naar de steenbok toe. Ze likte haar lippen een keer af en slikte het bloed door. Door het bloed alleen al kreeg ze honger. "We kunnen hem ook hier opeten, genieten van de ondergaande zon," zei Eevy grijnzend. Ze keek naar de lucht, de zon ging bijna onder. Ze zaten hoog, waardoor ze een mooi uitzicht hadden.}

.

_{Renier

Ren lag zwaar hijgend op de steenbok, die beesten waren serieus taai. Hij had de nek moeten breeken en Eevy had zijn keel moeten openrijten voor hij uiteindelijk neerging. Ren keek naar de flanken van de bok, die lagen helemaal open en grote stukken huid hingen er aan flarden aan. Langzaam schudde hij ongelovig zijn kop, hij had zich niet herinnerd dat ze zo sterk waren. als zijn nagels dat hadden aangericht bij een simpel hertje was dat toen al neergevallen. Hij zag hoe Eevy de bok nu pas losliet, Ren had de laatste hartslag van de bok pas gehoord toen hij de grond raakte. Hij moest grijnzen bij het aanzicht van Eevy's bloedrood gekleurde bek, met een grijns zei ze "Goed gedaan hoor, prof steenbok jagen," en ze knipoogde er nog bij ook. Ren likte snel over zijn eigen bebloede neus en zei 'Jij was ook niet slecht voor een beginner, wat steenbok jacht betreft.'. Buiten bergklimmen en jagen op een steenbok was ze allesbehalve een beginneling, hij wist dat ze best kon jagen op normaal gebied. Die eerste avond van hun ontmoeting was ze komen aanzetten met een grote hinde, ze had haar prooi naar binnen gegooid en was toen pist op hem geworden. Ren glimlachte bij de herinnering. Die avond was hij voor haar charmes gevallen zonder dat te beseffen. Hij zag hoe Eevy een peinsend gezicht trok en toen vroeg "Zullen we hem gooien?". Ren grinnikte, het zou niet makkelijk worden om hem helemaal naar beneeden te brengen, dus hem van de rots smijten was niet zo gek. Verbaasd keek hij naar Eevy toen ze naar de rand liep hij zag haar kijken. 'Dat zou ik niet doen als ik jou was.' zei hij snuivend. Zo een val zou niemand overleeven. Tot zijn opluchting liep ze terug naar hem en de bok toe. "We kunnen hem ook hier opeten, genieten van de ondergaande zon," zei ze plots grijnzend. Ren keek even uit over hun uitzicht, ze zaten hoog en de wind was niet zo hard. De zon gaf de wolven al een rode gloed, het was prachtig. Het was geen slecht idee maar toch leek Ren even te twijfellen, het deed hem hier hoog in de bergen denken aan zijn oom. Vroeger toen zijn ooms oude botten het nog verdraagde zo hoog de bergen in te trekken keeken ze ook samen naar de zonsondergang. Het was toen ook prachtig geweest maar na zijn dood had Ren het nooit meer gedaan, om het feit dat het iets tussen zijn oom en hem was geweest. Maar toen hij naar Eevy keek wist hij dat hij dit moment ook met haar wou delen. Langzaam knikte hij, hij kon nu even niks meer uitbrengen. Hij stond op en liep naar haar toe, langzaam vleide hij zich tegen haar aan, om samen naar de ondergaande zon te kijken.}

(*_Eevy_*)
..Say "I love you,"

_{Een stilte ontstond. Eevy keek verbaasd naar Ren, die zijn ogen had gericht op de horizon. Zijn ogen leken jaren terug de tijd in te gaan en Eevy zag hem haast afdwalen met zijn gedachtes. Eevy liet hem, waarschijnlijk moest hij denken aan vroeger. Iets wat Eevy niet vaak had en als ze het had, probeerde ze zichzelf altijd op andere gedachtes te brengen. Niet dat ze zo'n slecht verleden had, in tegendeel. Ze had haar moeder vermoord, iets waarvan ze als pup alleen maar van kon dromen. Haar moeder had haar nooit gemogen en Eevy haar niet. Dat was niet de reden waarom Eevy nooit aan haar verleden wou denken, het was omdat haar moeder het niet verdiende om na gedacht te worden. Haar moeder een goodie die de hele leven van Eevy bepaalde, totdat Eevy daar verandering in bracht. Eevy schudde kort haar kop en nam wat afstand van de pas gevangen steenbok. Ze keek naar Ren, die zich ook eindelijk leek los te trekken van zijn gedachtes. Hij knikte langzaam naar Eevy. Een glimlach begon zich te spelen om haar lippen. Ze ging liggen en nodigde Ren zonder woorden aan om naast haar te gaan liggen. Ren stond op en vleide zich naast haar neer. Eevy gaf Ren een korte lik over zijn snuit heen. Waarna ze haar blauwe ogen op de horizon richtte. Ze had nooit gedacht, nooit durven dromen, dat ze ooit nog zoveel van iemand kon houden. Ze drukte zichzelf zachtjes tegen Ren aan en genoot van zijn lichaamswarmte. De stilte omhulde de twee. Eevy durfde niet te praten, wou niet praten, ze wou dit fijne moment niet verbreken. In stilte bleef ze naar de horizon staren, die een gouden gloed over hun twee en de omgeving om hen heen neer legde. Een prachtig gezicht, waar Eevy voor het eerst in haar leven weer van kon genieten.}

_{Renier

Eevy gaf hem een subtiele hint door te gaan liggen, Ren liep naar haar toe en vleide zich naast haar op de rots. Zijn bijna zwarte vacht raakte die witte van haar aan, hij moest grijnzen bij het aanzicht en drukte zich nog meer tegen haar aan. Een ontspannen glimlach lag om zijn lippen, hij vroeg zich stil af of het leven nog beter kon worden. Eevy reageerde op hem en drukte zich iets zachter als hij had gedaan ook tegen hem aan. Net als haar richtte hij zin blik op de ondergaande zon, zonsondergangen waren echt romantisch. Hij had het allemaal flauwe kul gevonden tot nu dan. Een prettige stilte vond plaats, maar Ren stoorde zich daar niet aan. Op z'n moment hoefde niks gezegd te worden, dan werd er gevoeld. Eevy's warme adem speelde me zijn nekharen, hij vond dat prettig. Net voor het laatste streepje zonlicht achter de bergen verdween boog hij zich naar haar toe en gaf haar een tedere lik over haar witte snuit. Toen Ren zich terugtrok was het al donker geworden. Hij keek even om zich heen om zijn ogen te laten wennen aan het duister. Maar lang had hij niet nodig om alles duidelijk te zien, er waren veel sterren aan de hemel die alles duidelijk verlichtte. hij kon de bok helemaal zien hij kon het pad zien die naar beneeden lijde, maar Eevy was het best van al te zien. Niet alleen omdat ze z'n witte vacht had maar omdat hij alleen haar wou zien, de sterren leeken zich ook helemaal op haar te richten. Het gaf haar een geestachtige verscheining maar Ren vond dat juist zo mooi. Ze was zijn dodelijke prinsses. Hij had haar een romantisch dinertje beloofd dus dat zou hij nakomen. Hij boog naar de bok toe die aan zijn kant lag en scheurde snel het vel kapot. Hij nam het beste stukje vlees voor Eevy en legde hem zelf tussen haar voorpoten. Voorzichzelf scheurde hij een paar ribben van het karkas en legde hem toen ook bij zijn voorpoten neer. Hij keek haar met een van zijn verlijdende glimlachjes aan en zei 'Smakkelijk.'. Vervolgens begon hij het vlees van de ribben aftebijten. Toen hij klaar was gooide hij vanwaar hij lag de boten over de rand van de berg. Toen de boten de grond raakte hoorden ze allebij een oorverdovend lawaai alsof hij zojuist een dikke steen naar beneden had gegooid. Met een grijns keerde hij zich naar haar toe, hij wist niet dat als een botje van zo hoog viel zo een oorverdovend lawaai maakte. Maar opeens werd zijn aandacht getrokken door de bergen die rechttegover hun berg lag. Hij zag hoe hopen steenen naar beneeden vielen, gefacineerd keek hij toe. Om de zoveel jaar begaven zo een steenen die op de bergen lagen het wel eens. Het was een groot spektakel, hij hoopte maar dat Eevy er ook zo overdacht. Zij had dit tenslotte nog nooit meegmaakt. Er was geen gevaar zolang je niet onder die berg liep of op z'n steen stond. 'Maak je geen zorgen, die van ons zal niet gaan instorten.' stelde hij haar gerust.}

(*_Eevy_*)
..Being afraid?

_{Samen genoten ze in stilte van het moment. Vergaten hun zorgen en waren met hun gedachtes alleen nog maar op het nu gericht. Eevy genoot van de lichaamswarmte van Ren en van zijn regelmatige ademhaling. De zon ging snel onder, té snel naar de smaak van Eevy. Ze had gehoopt dat het moment eeuwig door kon blijven gaan, maar wist ook goed dat dat niet kon. Toen het laatste streepje zonlicht achter de horizon verdween, boog Ren zich naar haar toe en gaf haar een teder likje op haar snuit. Een glimlach vormde zich zowaar rond de lippen van Eevy. Toen Ren zich terug trok had de duisternis genaamd 'nacht' de twee al omhuld. Eevy moest een paar keer knipperen met haar ogen om aan het donker te wennen, maar kon uiteindelijk alles weer zien. Het was een heldere nacht, wat er voor zorgde dat de sterren vel konden schijnen. Eevy keek naar Ren. Ze keek in zijn ogen. Zijn oranje, gele ogen. Ze verdronk er haast in. Je kon zoveel uit zijn ogen lezen, maar uiteindelijk toch weer niet. Ze ogen spraken boekdelen, maar je kon de letters niet lezen. Het was een mysterie, iets wat Eevy prachtig vond. Ren verbrak het oogcontact doordat hij zich boog naar de bok toe. Eevy schudde licht haar kop. Ze volgde de handelingen die Ren deed met haar ogen en zag uiteindelijk hoe hij een lekker stuk vlees tussen haar voorpoten legde. Ook pakte hij een stuk vlees voor zichzelf. 'Smakkelijk.' zei Hij met één van zijn verleiden glimlachjes. Eevy knikte een keer. "Jij ook," zei ze en er kwam zowaar een glimlach rond haar lippen. Ze begon aan het stuk vlees, wat er lekker smaakte. Ze had het wel eerder gehad, maar was vergeten dat het zo goed smaakte. Ze moesten het zeker vaker doen. Het stuk vlees was dan ook al in een rap tempo naar binnen gewerkt. Ze likte haar lippen een keer af en keek naar Ren. Die ook zijn stuk vlees op had en nu de botten naar beneden gooide. Een oorverdovend lawaai zorgde ervoor dat Eevy's oren even naar achter gingen. Waren dat de botten die zo veel geluid maakte? Eevy liep naar de rand toe, maar zag alleen de botten liggen. Ren draaide zich met een grijns naar Eevy toe. Eevy grinnikte een keer. Plots leek de aandacht van Ren ergens anders naar toe getrokken werd. Eevy volgde zijn blik en zag dat de berg die tegenover hun stond, dat daar een paar stenen naar beneden rolde. Eevy keek er met grote ogen naar. Ongelooflijk. Plots bedacht ze zich wat; wat nou als het hier zou gaan gebeuren? Dan waren ze zo goed als dood! 'Maak je geen zorgen, die van ons zal niet gaan instorten.' zei Ren alsof hij wist wat Eevy dacht. Eevy was er even verbaasd over, maar grinnikte toen. Ze liep naar Ren toen en gaf hem opnieuw een liefkozende lik op zijn snuit. Eevy's ogen stonden voor het eerst sinds tijden weer gelukkig. Ze keek een keer naar boven, waar de sterren helder fonkelde aan de hemel. De maan was nergens te bekennen. Eevy kon nog net een gaap onderdrukken maar voelde hoe ze beetje bij beetje meer moe werd. Ze negeerde het en liep naar de botten toe, waarvan ze net het vlees vanaf had gegeten. Ze nam de botten in haar bek en smeet ze net zoals Ren eerder had gedaan naar beneden. Opnieuw was een oorverdovend lawaai te horen, dit keer kon Eevy erom grijnzen. Ze keek eens naar de steenbok. Er zat nog genoeg eten aan om nog een paar dagen mee voort te leven. Maar om dat ding naar beneden te krijgen was ook weer zo iets. Zelf durfde ze nu ook niet meer dat ding naar beneden te gooien, te bang dat de stenen hier zouden afbrokkelen. Ze zuchtte een keer en ging zitten. Aangezien Ren vaker op steenbokken jaagde, ging ze ervan uit dat hij wel een oplossing had op het probleem waar Eevy tegen aanliep. Ze richtte haar blik op Ren. Wachtend op het antwoord, op de ongestelde vraag. Dit keer kon ze een gaap niet onderdrukken en gaapte een keer. Ze schudde kort haar kop. Ze wou niet slapen, ze wou wakker blijven en de nacht met Ren delen.}

_{Renier

Eevy grinnikte om zijn geruststelling, Ren lachte even en keek naar haar toen ze naar hem toe liep. Hij kreeg een liefkozende lek van haar op zijn snuit, zijn mondhoeken gingen automatisch eenbeetje naar boven. Toen hij naar haar keek zag hij haar geluk weerspiegeld in zijn donkerbruine ogen. Haar geluk maakte hem ook gelukkig, van iemand gaan houden veranderde echt veel. Hij volgde haar blik naar boven, de sterren schiterden zo helder die avond. Zijn ogen speurde de hemel af naar de maan, maar die was nergens te vinden. Hij zou zich vast aan de andere kant van de berg bevinden waardoor zijn hem niet konden zien. Hij keek weer naar Eevy en zag hoe ze net een geeuw onderdrukte, het begon behoorlijk laat te worden. Maar Ren had geen zin om te gaan slaapen, hij wou de hele avond opblijven en pas inslaap dommelen bij zonsopgang. Hij keek toe hoe Eevy haar boten ook over de rand van de berg smeet waarna er weer een oorverdovend lawaai te horen was. Hij zag hoe ze deze keer kon grijnzen om het lawaai. Eevy haar aandacht ging weer naar de bok, hij zag hoe ze die bedenkelijk aankeek. Ren begon zelf ook natedenken, ze moesten een manier vinden die bok naar beneden te sleuren. Maar omdat Eevy nog geen super bergklimmer was kon hij haar hulp niet echt vragen. Als ze zou uitglijden zou het gewicht van de bok ervoor zorgen dat zij over de rand viel. Opeens wist hij wat ze moesten aanvangen met de bok, en toen Eevy vragend naar hem keek begon hij uiteleggen. 'Dus we scheuren twee grote repen vlees van de bok af en die nemen we mee naar beneeden, het andere deel van de bok leggen we onder een hoop steenen zodat de roofvogels er niet aankunnen.' dat was volgens Ren de beste oplossing. Hij liep naar de bok en scheurde de twee achterpoten van het lichaam af, die zouden ze allebij in hun bek mee naar beneeden nemen. Ren begon steenen optestaapelen op de bok, met de hulp van Eevy was de bok al snel helemaal bedekt onder het puin. 'Kom' zei hij met een geheimzinnig grijnsje tegen Eevy, Hij nam een van de achterpoten in zijn bek en liet de andere aan Eevy over. Hij was vanplan om een nachtelijke wandelling te doen, die waren altijd het mooist. Samen met Eevy daalde hij de berg af, elke keer waneer ze dreigde te vallen hield hij haar tegen. Uiteindelijk bereikten ze de onderkant van de berg ongedeerd, hij liet de poot even vallen en glimlachtte naar Eevy. Zijn plan was goed uitgedraaid. Hij nam de poot weer in zijn bek en samen liepen ze zij aan zij door de bomen iets verder op. De nachtwind speelden met hun vachten, toen Ren opeens iets tussen de bomen opmerkte stopte hij. Hij liet de poot weer zaken en keek naar boven, hij had de maan gevonden. Hij keek naar Eevy die het ook leek te zien, spontaan tilde hij zijn kop op en slaakte een huil zonder een echte boodschap. Zijn krachtige huil vulde het hele gebied.}

Eevy voelde zich opgelucht toen Ren inderdaad een plan leek te hebben hoe de Bok beneden te krijgen. 'Dus we scheuren twee grote repen vlees van de bok af en die nemen we mee naar beneeden, het andere deel van de bok leggen we onder een hoop steenen zodat de roofvogels er niet aankunnen.' sprak Ren. Eevy keek hem even aan, maar knikte toen. Ren scheurde twee poten van de bok af, die ze vervolgens mee zouden nemen en Eevy begon al stenen te verzamelen. Same bedekte ze de bok met de stenen, waardoor de bok bedekt werd. Eevy knikte kort en goedkeurend. 'Kom' zei Ren met een geheimzinnige grijns. Iets wat Eevy deed grijnzen. Wat hij nu weer in gedachte? Ren nam een poot in zijn bek en begon de berg af te dalen. Eevy nam op haar beurt ook een poot in haar bek en volgde Ren. Soms dreigde ze haar evenwicht verliezen, maar Ren hielp haar dan haar zwaartepunt her te vinden. Uiteindelijk kwamen ze beide veilig aan. Ren liet de poot even vallen, glimlachte en pakte de poot weer. Eevy glimlachte ook, ook al was het waarschijnlijk niet te zien. Maar haar ogen spraken boekdelen. Samen liepen ze zij aan zij door het bos heen. Plots kwam Ren tot een halt. Eevy stopte en keek hem even verbaasd aan. Net zoals Ren legde ze de poot neer en ze volgde zijn blik. De maan scheen langs de donkere bomen heen. Ren slaakte een krachtige huil. Eevy grijnsde kort. Waarna ze ook haar kop in de lucht stak en een huil slaakte. Samen vulde de twee huilen het gebied. Waarschijnlijk had iedereen het gehoord. De huil had geen boodschap. Het was meer om het idee, samen huilen. Eevy's huil verzachtte langzaam en uiteindelijk stopte ze. Opnieuw gaf ze hem een lik op zijn snuit en keek hem opnieuw aan met haar blauwe ogen. Ze bleef even naar zijn ogen kijken, maar voordat ze erin kon verdrinken pakte ze de poot weer op en begon ze te lopen richting de grot. Eenmaal bij de grot aangekomen legde ze de poot daar neer en ging langzaam liggen. Ze voelde zich opnieuw moe worden, maar wou niet slapen. Ze nodigde Ren uit om naast haar te gaan liggen. Ze had behoefte aan zijn warmte. Ze wou samen met hem de nacht door brengen, zonder te slapen. Maar opnieuw kon ze een gaap moeilijk onderdrukken.

_{Renier

Rens huil werd vergezeld door die van Eevy, deze huil zou voor ieder oor luid en duidelijk zijn. Voor sommige dieren was dit gehuil iets griezelig, maar voor wolven was dit het mooiste gezang van de nacht. Elke wolf kon huilen, ieder op zijn eigen toon en manier. Ren deed het zelf graag en luisterde er ook graag naar savonds. Toen hij maanden alleen rondzworf hoorde hij andere solitaire wolven huilen om gezelschap, als de huil hem aanstond ging hij die wolf wel even gezelschap brengen of het draaide ook meestal gewoon uit op een zwaar gevecht. Ren's huil stopte kort voor die van Eevy ook nietmeer nagalemde. Ren had zich tijdens het huilen tegen Eevy aangedrukt. Toen hun huil helemaal gestaakt was keek Ren weer naar Eevy, ze vangde zijn blik met haar prachtig helder blauwe ogen. Hij kon zich niet losrukken, hij was in een soort transe. Eevy was de eerst die weer naar beneeden keek, hij vond het raar dat ze het contact verbroken had. Maar hij trok het zich niet echt aan, vlak nadat ze waren gestopt met huilen had hij nog een lik gekreegen van haar. Hij stelde zich daar maar mee gerust. Eevy nam de poot weer in haar bek en liep verder, Ren nam snel de zijne weer op en liep haar trouw achterna. Ze legde het laaste stukje redelijk snel af en legde de poot neer toen ze de grot bereikte. Ren keek nog eenkeer naar de maan aan de hemel en liep vervolgens achter Eevy de grot in. Hij legde zijn poot neer bij de hare en bleef toen staan kijken naar haar. Hij likte even langs zijn lippen om de smaak van de steenbok te laten vervagen. Eevy nodigde hem uit om naast haar te komen liggen, hij zag haar verlangen. Diezelevde die hij ook had. Hij drukte zich dicht tegen haar aan en legde zijn kop op haar schouderbladen en zijn poten op de hare. Hij vulde dat ze weer moest geeuwen, hijzelf voelde zich ook moe maar niet genoeg om inslaap te kunnen vallen. Rustig fluisterde hij haar toe 'Je mag best slaapen, ik waak wel over je.'. Hij glimlachte bij zijn woorden en drukte kort zijn kop tegen de hare.}

Eevy was blij toen Ren haar uitnodiging leek te aanvaarden en hij weer naast haar kwam liggen. Hij legde zijn kop op haar schouderbladen en zijn poten op de hare. Opnieuw kon Eevy moeilijk een gaap onderdrukken. Ze wou en zou niet toegeven aan haar moeheid. Maar ze wist wel dat Ren het wel wat had door gekregen. 'Je mag best slaapen, ik waak wel over je.' fluisterde hij glimlachend en drukte zijn kop tegen de hare. Eevy's mondhoeken geven even kort omhoog. "Dankje, maar ik wil dit mooie moment niet verpesten door hier te gaan liggen snurken," zei ze en grijnsde op het einde. Ze legde haar kop op Rens zijn poten en keek naar buiten. De maan kon je net niet zien, maar toch zag je hoeveel licht hoe af gaf. Het gaf een betoverende gloed over het rotsachtig gebied. Eevy hield zelf persoonlijk meer van dicht begroeide bossen. Waar je genoeg prooi had, je kon verstoppen en niet meer gevonden hoefde worden. Ze zuchtte een keer. Ze moest denken aan de tijd in Wolf Story, toen was ze anders. Heel anders, waarschijnlijk was ze Ren toen nooit tegen gekomen. En als ze Ren toen was tegen gekomen, had hij haar volledig afgeslacht. Nee, ze was blij dat ze verandert was. Ze drukte haar snuit een keer in de borstharen van Ren en snoof zijn geur nog een keer op. Het was een geur die inmiddels ook al in haar vacht zat. Ze was aan de geur gewend, maar elke keer weer, vond ze het heerlijk om eraan te ruiken. Ze duwde haar kop onder de zijne en liet haar kop rustte op zijn voorpoten. Ze voelde een nieuwe gaap opkomen en kon het dit keer niet onderdrukken. Ze schudde kort haar kop, maar het hielp niet. Het maanlicht, de duisternis en de regelmatige ademhaling van Ren, zorgde ervoor dat de oogleden van Eevy langzaam dicht vielen en uiteindelijk valt ze in een diepe slaap.

_{Renier

'Je mag best slaapen, ik waak wel over je.' zei hij glimlachend tegen Eevy. Ren drukte kort zijn kop tegen die van haar, toen hij dat deed keek hij even een paar minuuten diep in haar ogen voor hij zich weer terug trok. Hij zag haar mondhoeken trillen, kort daarna antwoorde Eevy "Dankje, maar ik wil dit mooie moment niet verpesten door hier te gaan liggen snurken," met een grijns op het einde. Haar aanlokkende deed hem ook grijnzen, het zou grappig zijn als dat nu eens echt gebeurde. Dan kon hij haar lekker treiteren als ze wakker werd. Hij schudde zijn kop, hij zou haar daarmee nooit pesten op zen minste een opmerking geven met een dome grijns. Ren legde zijn zware kop op die van Eevy die de hare op zijn poten liet rusten. Hij wist dat ze nog niet sliep daar was haar hart nog veel te hard voor aan het pompen. Rens gedachten en blik dwaalden af naar buiten, hij keek in het donker naar de contouren van de gebergte buiten. Iets verlichtte te grote steenen, maar Ren kon de maan niet langer zien. Vanuit hun grot hadden ze alleen uitzicht op de andere bergen recht tegnover hun. Wat hij nog net wel kon zien waren de sterren aan de hemel, maar hij vond de donkerblauwzwarte hemel best kaal die avond. Dat zou geen goed weer voorspellen voor de komende dag, als het veel zou sneeuwen kon Eevy de berg amper afdalen. Het zou te gevaarlijk worden, dan zou Ren een andere manier moeten vinden om haar beneden te krijgen. Langzaam bande hij de gedachten af, hij wou niet aan ongeluk denken. Hij bad dat het weer morgen en deze avond zou meevallen. Maar veel hoop koesterde hij daar niet op, hij wist diep vanbinnen dat zijn wens niet zou uitkomen. Zijn neus had de vrieskou en sneeuw al geroken die op komst waren. Eevy die nog steeds half op hem lag ademde rustig en ontspannen, ze was inslaap gevallen. Haar warme lichaam en adem deeden hem geeuwen, zijn oogleeden gingen trillen. Tegen de tijd dat de eerste zonnestralen de grot invielen sloot de reu zijn ogen om in een diepe slaap wegtezinken. Het laaste wat hij had gezien tussen zijn wimpers door voor zijn ogen voledig gesloten waren, de eerste sneeuwvlokken...}

Eevy opende langzaam haar ogen, niet wetend wanneer ze precies ze in slaap was gevallen. Ze keek een beetje doelloos voor zich uit. Langzaam registreren ze de omgeving. Een ruwe windvlaag streef naar binnen, die dikke witte vlokken , die Eevy registreerde als 'sneeuw', naar binnen bracht. Ze hief langzaam haar kop en voelde in die handeling de warme vacht een andere metgezel naast haar. Het voelde vertrouwd en toen ze haar kop langzaam in de richting draaide, kwam een glimlach op haar snuit bij het zien van de slapende Ren. Ze kon zich niet meer herinneren dat hij in slaap viel. Zij was eerder gaan pitten. Ren had gezegd dat hij over haar zou waken, maar Eevy was in een te diepe slaap geweest waardoor ze dat niet kon weten. Langzaam, zonder te veel geluid te maken of om Ren wakker te maken, stond ze op. Ze wurmde zich voorzichtig los uit zijn liefkozende greep en zette een paar stappen over de ijskoude grond van de grot. Ze richtte haar blik weer naar buiten, terwijl ze een gaap met moeite kon onderdrukken. Die nacht was het een heldere nacht geweest, Eevy had ervan genoten, maar had er niet bij stil gestaan dat het dit weer met zich mee zou brengen. Eevy stond op een veilige afstand van de sneeuw. Bang dat als ze ze haar zouden raken, ze weg zou smelten of zo. De glimlach die eerder rond haar snuit lag, verscheen opnieuw. Ze keek op toen de geur van vlees haar neus binnen kwam. Ze richtte haar blik in de richting van de geur en zag daar de poot die ze eerder mee hadden genomen. Ze liep er met trage passen een en snuffelde er een keer aan. De poten leken allebei nog goed. Eevy ging zitten en begon zwijgend op het koude bijna bevroren vlees te kauwen. Het smaakte nergens na. De kou had ervoor gezorgd dat de smaak er wat vanaf was gegaan. Toch bleef Eevy stug door kauwen, niet dat ze erge honger had. Het was meer omdat ze zich verveelde. Toen ze uiteindelijk toch stopte met kauwen op het vlees, stond ze op en liep dichterbij de ingang van de grot toe. De eerdere lege vlaktes, waren nu bedekt met een laag sneeuw. Die door de dikke vlokken nog dikker werd. Het leek maar niet te willen stoppen met sneeuwen. Hoe zouden ze hier ooit weg kunnen komen? Voor Ren zou het geen probleem zijn, maar zij zelf had nog nooit zo iets uitgevoerd. Dit zou nog wel eens wat schrammen op kunnen leveren. Maar dit alles weerhield Eevy er niet van om zich volop er voor in te zetten. Als teken dat ze niet bang was voor de sneeuw, liep ze de grot uit en bleef even op een afstandje van de grot staan. Binnen een mum van tijd was ze bedolven onder het sneeuw. Het voelde koud aan, maar Eevy bleef stug staan.

[flut ;'D]

_{Renier

Ren droomde rustig, hij had geen nachtmerrie het was gewoon een aangenaame droom. Hij liep naast een witte wolf door velden, eerst wist hij niet wie het was maar haar geur rook lekker en bekend. Toen de wolf haar kop draaide en hij haar mooie blauwe ogen kruisten wist hij het weer.. 'Eevy' fluisterde hij zacht in zijn droom. Hij liep haar hard achterna toen ze aan hem probeerde te ontsnappen, elke keer wanneer hij haar op de hielen zat kon ze hem op een geniepige manier weer achter zich laten. Hij stopte met rennen en keek haar na, hij moest breed lachen om haar koppige drang om te winnen met het spelletje. Toen de witte wolvin opmerkte dat hij niet langer meer achter haar liep draaide ze zich om en liep charmant op hem af. Toen ze vlak voor hem stond kreeg ze een lik van hem over zijn snuit, voor hij er een terug kon krijgen veranderde zijn droombeeld weer. Ren vloekte in zijn droom maar hield abrupt zijn bek toen opeens twee heel bekende wolven voor hem stonden. Dylan en Nick keeken hem met een grote grijns aan. Hij herkende ze amper, Dylan was helemaal volgroeid en had een nachtzwarte vacht gekreegen en Nick was iets kleiner dan Dylan maar hij was een echte spierblok. Hij grijnsde breed terug, en opeens verdween hij onder de lichaamen van zijn broers. Ze sprongen uitbudig op Ren en daagde hem uit tot een scheingevecht, met genoegen ging hij erop in, hij nam Nick eerst te graazen die net als vroeger weinig nadacht bij wat hij deed en daardoor makkelijk te verslaan was. Vervolgens werd Ren zelf door Dylan tegen de grond gedrukt, Dylan grijnsde breed en zij spottend tegen Ren & Nick 'Sukklels, inplaats van elkaar eerst tegen de grond te werken zouden jullie samen moeten werken tegen de oudste slimste en natuurlijk sterkste broer en niet te vergeeten knapste.' hij knipoogde kort naar de twee reuen die op de grond lagen. Ren keek kort naar Nick en voor Dylan ook maar iets door had lag hij met zijn arrogante snuit tegen de grond. Ren keek triomfantelijk naar Dylan die zijn neus ophaalde, vervolgens gaf hij nik een valse beet en stoote hem om. Deze keer was het Rens beurt om zijn broers met een arrogante snuit aantestaren. 'Broederlievde' zei hij met humor in zijn stem tegen zijn broers. Opeens verdween Dylan, Nick stond op en keek met bloeddoorlopen ogen op naar Ren, 'Vergeet ons niet.' zei hij met smeekende ogen tegen Ren. Ren sloot zijn ogen en wende zijn blik af, als hij aan zijn broers bleef denken zou hij weer ongelukkig zijn dat wou hij niet. Maar Nicks blik! Opeens was het Nicks beurt om te verdwijnen en stond de neutrale Dylan weer voor zijn neus. 'Luister niet naar Nick, hij is altijd al egoïstisch geweest' zegt Dylan op een kalme toon. 'Vraag je me nu om jullie te vergeten?!' Ren kijkt zijn broer ongelovig aan. Dylan schud vermoeid zijn kop, 'Nee, je moet je nu op Eevy richten! Het enigste wat je niet mag vergeeten is dat we altijd broeders zullen blijven wat er ook gebeurt!'. Ren knikte, hij vroeg zich wel af hoe Dylan afwist van Eevy. Maar voor hij er naar kon vragen verdween alles weer om zich heen. Hij zag Eevy woest in de grot opening staan op hun eerste ontmoeting, hij zag hoe ze zijn nek open rijte, vervolgens zag hij hoe ze elkaar schoon likten na hun gevecht in de donkere grot in Serigala. Dan ziet hij Eevy zijn wonde schoon likken in Morgandi, daarna hoe ze zich na zijn bekentenis in het bos tegen hem aandrukt. Het laaste beeld die hij van hun beiden ziet is bij zons ondergang op de berg.

Ren schiet wakker, hij knipperd een paar minuten verward met zijn ogen om aan het licht te wennen. Als hij ziet waar hij ligt ontspant hij weer, loom neemt hij alles in zich op. Buiten is het rot weer, in de hoek van de grot ligt nog een poot van de bok en Eevy... Verschrikt springt Ren op, hij keert om zijn as maar ze zit niet in de grot. Onvoorzichtig sprint hij de grot uit en opeens voelt hij galdde ondergrond, hij glijd uit opweg naar de rand van de bgrijnsjeerg. Snel hersteld hij zich en zet hij zijn nagels stevig in de sneeuw, hij stopt op een 1mm voor de afgrond af. Hij kijkt even naar beneden en dan naar Eevy, 'Net op tijd' zegt hij met een rustig lachje, ookal betwijfeld hij of Eevy wel met zijn domme actie kan lachen. Hij kijkt haar aan, hij zal het snel genoeg weten aan haar reactie. Hij verzet geen poot want als hij de slecht kant op beweegt valt hij over de rand.}

Eevy kijkt met een kille blik naar voren, de ruwe wind speelt met haar witte vacht, die voor het grootste gedeelt alweer bedekt is met een laagje sneeuw. Zelfs toen ze het al een keer vanaf had geschud. Ze knippert soms om het prikkelende gevoel in haar ogen weg te krijgen, maar dat was geen succes. Ze had niet gemerkt dat Ren was opgestaan of dat hij überhaupt wakker was geworden. Ze schrok dan ook, toen plots een donkere schim langs haar schoot. Even bleef ze verbaasd staan. Haar hersenen registreerde in een paar seconde wat de zwarte schim was. Ren! Zonder erbij na te denken rende ze achter de schim aan. Ren zette zijn nagels in de sneeuw en langzaam tot stilstand kwam. Eevy remde ook zo snel mogelijk af en kwam achter Ren tot een stilstand. Eevy was even verbaasd. Haar hart klopte in haar keel. Ze had hem bijna verloren, bijna. Ren richtte zijn blik op haar. Eevy kon alleen terug kijken met nog steeds een verbaasde blik, maar voelde woedde opkomen. 'Net op tijd' zei Ren, gevolgd door een rustig lachje. Eevy kon nauwelijks een grom onderdrukken, waardoor er alsnog een lichtte grom uit haar keel kwam. Ze greep Ren bij zijn nekvel en smeet hem zover mogelijk van de afgrond vandaan. Een nieuwe grom verliet haar keel. "Don't make me worry like that!" schreeuwde ze naar hem. Ze keek hem nog even woedend aan, waarna ze terug de grot in beende. Hoe durfde hij haar zo te laten schrikken? Ze ging zitten, haar rug gekeerd naar de opening van de grot. Ze voelde de woedde niet weg ebben. Het bleef door haar aderen heen razen. Ze had bijna opnieuw iemand verloren die belangrijk voor haar was. Ze liet een hakkelende zucht ontsnappen. Haar ogen werden dof en ze voelde de tranen in haar ogen prikken.

[drama ;'D]

_{Renier

'Net optijd.' zuchte hij opgelucht, kort daarna volgde een rustig lachje. Met een glimlach keek hij om naar Eevy, hij verzette geen poot anders zou hij over de rand vallen. Iets telaat besefte hij dat Eevy hier messchiens niet mee zou kunnen lachen. Het was best verschrikkelijk dom van hem geweest, hij had de dood in de ogen gekeken maar toch lachtte hij daarom. Hij zag hoe ze hem verbijsterd aankeek, maar dat veranderde al snel in woede. Ze gromde naar hem, het volgende moment greep ze zijn nekvel vast. Door het ruwe en overwachtse gebaar liet hij een korte duidelijke grom horen met de boodschap dat dit hem niet aanstond. Hij stak verbaasd zijn nagels in de sneeuw toen Eevy hem verweg bij de afgrond vanaf had getrokken. Haar woede werkte negatief op hem in. Toen ze weer gromde, liet hij ook een duister gegrol horen die diep uit zijn borst uitrees. Hij voelde zich ongemakkelijk door haar woede, en omdat hij ongemakkelijk was werd hij kwaad. Zijn donkerbruine ogen werden donkerder, gefrustreerd trok hij zijn lip even op. Hij vond dat ze overdreven reageerde. "Don't make me worry like that!" schreeuwde ze opeens naar hem. Door haar woedende blik vlogen zijn oren in zijn nek en rezen zijn haren op, zijn ogen waren donkerder dan ooit. Dit ging helemaal de verkeerde kant op waarschuwde een stemmetje in zijn hoofd, maar hij negeerde dat compleet. Toen ze de grot inbeende, siste hij haar woedend achterna 'Schreeuw nooit tegen mij!'. Hij dwong zichzelf omtedraaien, als hij zich nu niet beheerste zou hij haar achterna vliegen de grot in en zou hij uitrazen tegen haar en beginnen tieren. Dat wou hij vermijden het was al erg genoeg. Nog steeds kwaad begon hij voor de grot te ijsberen, wat had hij nu weer aangericht? Hij wou dit helemaal niet.

[Nog meer DRAMA ;3]}

Terwijl Eevy de grot in beende had Ren haar achterna gesist: 'Schreeuw nooit tegen mij!' Op die woorden was Eevy weer omgedraaid. Had hij dan niet in de gaten hoe erg hij haar had laten schrikken?! Ze onderdrukte dit keer een grom met succes. Terwijl ze haar kille blauwe ogen richtte op Ren die zich had omgedraaid. Ze wist dat ze tegen zijn woorden in zou gaan, het uit zou lopen op een gevecht. Iets wat ze absoluut niet wou. Ren begon kwaad voor de grot te ijsberen. Eevy wist dat ze ook een manier moest vinden om haar frustratie en woedde in kwijt te kunnen. Langzaam liep Eevy naar Ren toe, achter hem bleef ze staan. Ze trok haar bek open om wat te zeggen, maar wist dat dat waarschijnlijk verkeerd eruit zou komen en sloot haar bek toen weer. Ze liep om Ren heen en liep weg van de grot en Ren. Ze had geen zin in een gevecht, nee wou geen gevecht. Ze had eindelijk iemand gevonden waarmee ze haar hele leven wou delen en wat dat niet verpesten door een gevecht. Waarschijnlijk zou het nadat gevecht toch weer goed komen, maar zeker wist je het nooit. Eevy keek even kort achterom, maar de grot was al uit haar zicht verdwenen. Ze overwoog even om terug te keren, maar voelde de frustratie nog steeds door haar aderen schieten. Dikke vlokken sneeuw vielen naar beneden en haar dikke witte vacht was alweer bedekt met een laagje sneeuw. Ze had het koud, maar was al aan de kou gewend en kon het met gemak negeren. Ze liep verder en bleef uiteindelijk bij een kale boom staan. Ze streek haar scherpe nagels er kort langs en begon haar frustratie erop uit te werken. Het hielp, ze voelde hoe de frustratie en woedde weg ebde. Ze zuchtte een keer en draaide zich toen weer om, om terug te gaan naar de grot. Ze wist niet hoelang ze precies weg was geweest, maar dat maakte haar ook niet precies uit. Uiteindelijk kwam ze weer terug bij de grot, waar ze op een afstandje van de grot ging zitten. Ze wist dat ze niet had moeten schreeuwen, maar ze wou hem gewoon niet verliezen.

_{Renier

Ren bleef ijsberen, het hielp bij het kalmeren van zijn kwaadheid en zenuwen. Hij probeerde zich helemaal aftesluiten voor de buitenwereld, en Eevy in de grot. Hij was zo opzichzelf gericht en met zijn beheersing bezig dat hij niet opmerkte dat ze wegglipte vanachter hem. Hij was door het lint gegaan bij haar geschreeuw, hij had het nooit graag gehad al dat geschreeuw. Niemand waagde het om op Ren te schreeuwen vroeger, hij zou die ene die dat wel gewaagd zou hebben waarsscheinlijk heel langzaam vermoord hebben. Hij was niet vaak dominant of veel eisend, maar als het om schreeuwen ging was hij heel beschermend en dominant opgeteld. Hij was er zo aan gewend geraakt dat niemand tegen hem schreeuwde dat hij Eevy wel iets had kunnen aandoen toen zij dat wel had gedaan. Hij verhief zijn stem zovaak tegenover anderen en het kon hem niet deren, maar als ze dat bij hem gingen proberen bevonden ze zich op heel slecht terein. Kwaad trok hij zijn lip op, maar bij Eevy toch niet? Hij wist het niet, zelf van haar kon hij het niet hebben. Toen zijn poten vermoeid werden door al dat geloop besloot hij de grot in te gaan. Hij was zo vermoeid dat hij haar met rust zou laten. Maar toen hij binnen was merkte hij als eerst op dat Eevy er niet was. Om er zeker van te zijn liep hij snuffelend tot diep de grot in, hij was verbaasd de grot was lang en diep, hij ging altijd meer en meer naar benden. Maar Eevy zat nietmeer in de grot, haar spoor bracht hem terug buiten. Hij begon zich zorgen te maken, het werd stilaan weer donker en de uren verstreeken. Binnen de korste keren was hij weer helemaal gespannen, eerst was hij bezorgt om haar maar nu was hij weer kwaad. Waar kwam die woede vandaan? En opeens besefte hij het, het was die zelevde woede als Eevy. De woede en de schrik om iemand te verliezen. Hij was dom geweest, hij had dat echt eerder moeten inzien. Maar hijzelf had die gevoelens nooit eerder gehad behalve dan bij zijn broers, maar die gevoelens had hij ergens verweg in een kastje opgesloten. 'Laat haar terug komen' fluisterde hij smekend in het duister. Hij kon geen oog dicht doen, hij bleef de hele nacht zittend voor de grot. Hoe langer het begon te duren hoe meer hij het gevoel kreeg dat hij weer iemand voorgoed kwijt was.}

Een tijdje, voor Eevy haar gevoel, bleef ze zo zitten. Ze probeerde zich weer helemaal rustig te krijgen, zodat ze weer terug kon keren naar Ren. Ze zou hem niet weer achter laten, niet weer. Eerder in Serigala moest ze hem ook al verlaten. Ze wou zich niet binden, bang om hem te verliezen. En nog niet zo lang geleden, was ze hem bijna verloren. Ze wist dat ze niet had moeten schreeuwen, maar ze was gewoon zo bang om hem weer te verliezen. Ze schudde kort haar kop. Ze moest haar verontschuldigingen aan bieden. Ze stond op en besefte toen pas dat het al donker was. Hoe lang had ze hier gezeten? Ze schudde de dikke laag sneeuw van haar vacht af en voelde nu pas hoe de kou tot haar door drong. Een korte koude rilling ging door haar heen, waarnaar ze de eerste stappen deed naar de grot. Ze had op een grotere afstand gezeten van de grot dan ze had verwacht, waarschijnlijk had Ren haar niet eens opgemerkt. Eevy keek vlug rond, maar ook zij kon Ren nergens bekennen. Was hij misschien uit woedde weg gegaan? Eevy versnelde haar pas en liep naar de grot toe. Die steeds dichterbij kwam. De duisternis zorgde ervoor dat Eevy pas laat Ren zag. Hij was bijna één geworden met de duisternis van de nacht met zijn zwarte vacht. Na een kort sprintje kwam ze voor hem tot een halt. Ze zuchtte een keer opgelucht. Ze keek hem met haar doffe ogen aan. Ze likte zijn snuit een keer teder. "Het spijt me," sprak ze en meende de woorden die ze sprak. Ze durfde haar blik niet van hem af te halen, bang dat hij zou verdwijnen als ze weg keek. Haar ogen prikkelde van de tranen. Ze huilde bijna nooit. In haar hele leven had ze nog maar één keer gehuild en dat was toen ze Ren kwijt was geraakt in Serigala. Ze duwde haar kop tegen zijn schouder aan. Ze was zo blij dat hij nog bij haar was. Ze zou hem niet meer laten gaan. Als het aan haar lag, zou ze hem overal naar toe volgen.

_{Renier

De tijd verstreek, en Ren begon meer en meer haatgevoelens tegenover zichzelf te krijgen. Hij wist niet hoe hij dit moest aanpakken, tot nu toe waren teven alleen maar een spelletje voor hem geweest. Maar van Eevy hield hij oprecht, ze was de enigste aan wie hij ooit zijn hart aan had verloren. Geen enkele andere wolvin had ooit dit efect op hem gehad, maar hij had het verpest. Hij had altijd al de neiging gehad om al het goede in zijn leven wegtejagen en te verpesten. Hij kon hier gewoon niet mee om, was hij hier wel klaar voor geweest? Maar het beeld van Eevy drukte hard op zijn hert en hij wist dat hij voor haar helemaal klaar was geweest. Van het moment dat ze de grot in Serigala was binnengewandeld, had hij al een soort aantrekkingskracht naar haar toe gevoeld. Tijdens hun reis had er een soort spanning tussen hun gehangen. Het had hem dagen lang na haar vertrek gekost om erachter te komen dat hij haar meer mocht dan normaal in zijn doen. Soms dacht hij dat hij betoverd was, en uit Serigala vertrekken was nooit zijn bedoeling geweest. Zijn hart had hem verteld om Eevy's geur te volgen, en zonder nadenken had hij dat gedaan. Als een eersteklasser stalker was hij haar helemaal hier naartoe gevolgd, hij had haar op een afstand in de gaten gehouden. En toen hij haar samen had gezien met zijn alpha had hij een soort jaloezie gevoeld. Eevy was knap en dat was zijn alpha niet ontgaan, het maakte hem gek. Hij had op het puntje gestaan haar helemaal te vergeten toen ze plots in het bos weer voor zijn neus stond na zijn ongeval. Renier had haar nooit verteld dat hij hier niet met toevel was, hij was hier voor maar een rede en dat was zij. Toen ze hem vertelde dat zij ook gevoelens had voor hem was hij alles vergeten over haar ontmoeting met de andere reu, altans dat had hij geprobeerd. Zoiets kon hij niet makkelijk los laten. Stel je voor dat ze nu bij hem was, woedens sprong hij op ze was van hem. En geluid een paar meter van hem af duide erop dat hij niet alleen was, aandachtig spitste hij zijn oren en keek scherp in die richting. Hij herkende onmiddelijk haar witte vacht en lichaam in het duister, haar gloeiende ogen in het donker leken op hem gericht te zijn. Even kneep hij zijn ogen stijf dicht, ze had al het recht om kwaad op hem te zijn en om hem te laten vallen. Ren bouwde een schild om zich heen en sloot zijn gevoelens helemaal buiten. Hij wou op dit moment niks voelen, hij wou dat ze hem rap dumpte zonder dat hij onmiddelijk de pijn voelde. Zijn donkerbruine bijna zwarte blik stond kil naar voren gericht, ze kwam voor hem staan. Hij had moeite zijn kille blik te behouden, zijn gevoelens worstelde zich een weg naar buiten maar hij duwde ze hardnekkig terug. Zijn bek viel bijna open toen hij haar doffe blik zag, dit was niet de sterke Eevy. Een tedere lik van haar over zijn snuit deed hem verstijven. Dit had hij niet verwacht, hij was totaal onvoorbereid. Zij gevoelens maakte gebruik van zijn afleiding en breekte door zijn opgestelde schild. Nu kon ze nietmeer tegenhouden, vol verdriet en waremte keek hij op haar neer. "Het spijt me," zei ze opeens, nu was hij helemaal onthutst. Hij kon geen vin veroeren, toen ze haar kop tegen zijn schouder duwde reageerde zijn lichaam automatisch. Hij wou zich nog dichter tegen haar aanduwen maar hij hield zich in, zacht duwde hij haar van zich af. Ren boorde zijn ogen in haar ogen, en zei met een duister ondertoontje 'Voor je me vergeeft...moet je weten wat ik gedaan heb,'. Een korte stilte viel, hij dacht diep na over zijn woorden. 'Allereerst,' begon hij stil, 'Moet je weten dat ik je niet verdien, ik zou degen moeten zijn die je om verifenis smeekte,' vervolgde hij iets vaster. Hij keek haar diep en serieus aan, wat nu zou komen zou ze helemaal niet zien aankomen. 'Ik ben hier niet zomaar per toevel, nee... ik heb je geur als een zieke psychopaat helemaal hier naar toe gevolgd.'. Zonder haar reactie aftewachten ging hij door, 'Ik ben gevaarlijk Eey, ik ben een meester in stalken. En als ik eenmaal iets wil krijg ik het.'. Goh, hij had zo net zijn meest duistere kant aan haar onhuld, nu moest hij gewoon haar reactie afwachten, de meeste die hier achter kwamen wisten niet hoesnel ze uit zijn buurt moesten komen. Goed/Neutraal/Slecht, het maakte niet uit het jaagde iedreen de stuipen op het lijf.

[Grote overwachtse onthulling :'D ik moest gewoon iets duister aan Ren maken xd]}

Eevy genoot van zijn warme vacht en besefte toen pas hoe koud ze het had. Toen Ren haar zachtjes weg duwde, besefte Eevy dat Ren nog helemaal geen spier had vertrokken. Met verbaasde doffe ogen keek ze hem aan. Hij boorde zijn ogen in de hare. Wat was er? Wou hij haar niet meer? Was confrontatie net de druppel die de emmer deed overlopen? Ook al kon Eevy niks bedenken dat ze eerder fout had gedaan. Misschien speelde hij toch maar een spelletje met haar. Eevy keek niet weg van de doorborende blik van Ren. 'Voor je me vergeeft...moet je weten wat ik gedaan heb,' zei Ren op een duister toontje. Eevy zette een stap naar achter, waardoor ze Ren beter aan kon kijken. "Wat bedoel je?" vroeg Eevy zacht en keek hem nog steeds verbaasd aan. 'Allereerst,' begon Ren stil. Eevy besloot te luisteren en hem niet meer te onderbreken. 'Moet je weten dat ik je niet verdien, ik zou degen moeten zijn die je om verifenis smeekte,' vervolgde hij iets vaster. Eevy schudde haar kop alleen maar en keek hem toen weer aan. Wat was het dat hij haar moest vertellen? Ik ben hier niet zomaar per toevel, nee... ik heb je geur als een zieke psychopaat helemaal hier naar toe gevolgd.' sprak Ren. Eevy was even verbaast. 'Ik ben gevaarlijk Eevy, ik ben een meester in stalken. En als ik eenmaal iets wil krijg ik het.' eindigde hij. Eevy keek hem een even verbaasd aan, maar zuchtte toen opgelucht. Hij wou haar niet dumpen. Bedoelde hij ermee, dat hij haar wou? Een korte grijns kwam op haar snuit bij de gedachtes. Ze keek hem weer aan, met nog steeds doffe ogen, maar een grijns lag rond haar lippen. "Ik zou je eens wat vertellen, als jij het nu in je bolle kop zou halen om nu weg te gaan. Zal ik je net zo stalken als jij had gedaan," zei Eevy met een grijns, waarna haar blik serieus werd. "Luister, Ren, misschien klink ik nu wel super egoïstisch, maar ik wil jouw voor mij alleen hebben," begon Eevy. "Nee," Ze schudde kort haar kop. "Je bent van mij, als je het nou wil of niet. Ik laat je niet meer gaan," zei Eevy en drukte zichzelf opnieuw tegen hem aan. Ze zou hem niet laten gaan. Ze was misschien egoïstisch, maar hij was de enige die Eevy altijd bij haar zijde wou.

» I know this place.. [Ren]
» Let's introduce this new place
» Finally a warm place
» A magical, warm place
» No place could stop us {Only Katherine}

Found a new place [Ren | Renier]

Found a new place [Ren | Renier]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen