I can use some help, please?

Met rustige passen liep de wolvin over de rotsen. Het voelde fijn om even geen gras onder je voeten te voelen, maar grond. Harde, stevige grond. Meestal kwam ze niet in dit gedeelte van Morgandi. Maye kon nog wel eens last van hoogtevrees hebben en daar wilde de ravijnen niet echt mee helpen. De zonnestralen die door de wolken door drongen verarmde haar dikke, bruinkleurige vacht. Haar bruine kijkers geleden over de rotsachtige grond heen en het voelde alsof de wind met haar vacht danste.

Het was rustig en stil in dit gebeid wat haar voetstappen een zachte ego gaven. Dat vond ze nog een minpunt van dit gebied. Door alle minpunten die door haar kop schoten vroeg ze zich af waarom ze hier ook als weer gekomen was. Een zucht ontsnapte haar en rustig liep ze verder. Een geur kwam haar neus binnen en liet haar neusgaten even kort trillen. De wind stond haar kant op, waardoor ze de berggeiten maar al te goed kon ruiken. Hun droegen een herkenbare geur bij zich, wat erg gunstig voor haar was. Het meer van Nathan leek haar been zo goed als genezen te hebben, hoewel ze er nog altijd iets mank door liep. Maar het was al een hele verbetering van eerst en rustig sloop ze richting de geiten.

Het was een kleine kudde. Ze stonden van de enkele gras plukken die je op de bergen kon vinden te genieten. Ze hadden haar niet opgemerkt. Van een afstandje bekeek ze de geiten, ze zocht haar perfecte prooi. Wat Maye niet wist, was dat er verderop een bergleeuw naar dezelfde groepje geiten stond te kijken. De wind stond dan wel haar kant op, maar ook die van het poema achtige roofdier. Zacht sloop Maye richting het groepje. Ze had een wat zwakkere geit opgemerkt. Maye zette het op het lopen en ging als en speer -het was nog niet echt heel erg snel, maar voor haar voelde het alsof ze als een speer ging- achter het hert aan. Binnen een paar seconden had ze het hert goed en wel aan de grond. Ze hield zijn nek vast en wachtte tot het dier was dood gebloed. Tevreden begon ze te eten.

Maye had schijnbaar de prooi van de bergleeuw gepakt, want hij naderde haar steeds meer. Niets vermoedend zat ze rustig te eten. De wind stond zijn kant op en ze kon hem dus niet ruiken. Hij het bloed van de dode geit des te meer. Toen Maye gegrom hoorde keek ze geschrokken op. Het was niet het gegrom dat ze gewend was, van wolven. Het klonk veel harder en gevaarlijker. Haar bruine ogen gleden over haar omgeving en beleven hangen op iets bruin dat zich super snel over de grond bewoog. Toen het poema achtige roofdier grommend en wel op haar af rende, maakte ze dat ze weg kwam. Met de geit in haar bek rende ze zo snel ze kon weg. Het was dom om de geit mee te nemen, maar ze wilde haar maaltijd niet afstaan. De bergleeuw was veel sneller en had Maye zo bij gehaald. Maye voelde hoe de nagels van het dier haar heup open regen. Een harde, pijnlijke huil liet ze horen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt, had met Sykes overlegt en een bergleeuw mocht bestaan op Morgandi ;3 Heb trouwens ook dyslectie

Mood: Kinda Afraid//Unconscious

Words: 396

Company: Maye

Notes: Roy inspiratie, kom tot mij x'D

»ƦƠƳ«

Met een luide geeuw begaf de jonge reu zich uit de grot. Al snel schenen de stralen van de zon op zijn bruine vacht en verwarmde hem. Dit was een van de redenen waarom hij zo graag binnen bleef, in de grot. Maar goed, er moest ook voor eten gezorgd worden, dus dan moest 'ie wel.
De blauwe ogen van de reu keken nog wat slaperig om zich heen, hij had een lange nacht achter de rug, allemaal dingen moeten regelen voor de roedel. Maar nu leek alles in orde te zijn, dus het zat wel goed. Alleen zijn maag speelde tegen, die jammerde om eten. Goed dan.

Roy had het Haitan verlaten en was nu in de richting van Shangou aan het wandelen. Hij deed er lekker rustig over, er was geen haast, nergens voor.
Toen hij eenmaal het strand achter zich had gelaten de kliffen steeds dichter in zijn buurt kwamen, hoorde hij opeens een harde, pijnlijke huil. Er bleek een wolf in de problemen te zitten!
Snel rende Roy op de plek van bestemming en zag nog net hoe een bergleeuw, een wolvin te grazen nam. Waarschijnlijk had het iets te maken met de geit in de bek van de wolvin. De bruine reu gromde zachtjes en rende op het tweetal af. Hij sprong op de rug van de bergleeuw en zetten zijn tanden in de gespierde nek. Waarschijnlijk zou het niet heel veel uithalen, maar zo kon hij wel de aandacht van de wolvin af krijgen.
En zo gezegd, zo gedaan, de bergleeuw wilde nu hém vermoorde, wat niet echt deel van zijn plan was. "Damn," mompelde hij zachtjes, terwijl hij een stap achteruit zetten, door zijn voorpoten zakte en een aanvalshouding aannam. Roy was niet echt een vechter, maar als het moest, kon hij gemeen uithalen.
De bergleeuw siste naar hem en probeerde uit te halen met zijn klauwen, maar de slanke reu ontweek de klap en gaf de grote kat zelf een slag. Hierdoor werd het dier echter alleen maar woedender en richtte zich weer op de wolvin. "Oh, no you don't," mompelde Roy, terwijl hij een sprong maakte en weer op de rug van de leeuw terecht kwam. De bergleeuw leek het nu echter sneller door te hebben en schudde hem met een sierlijke beweging van hem af, waarbij de slanke reu tegen een rots aan werd geslagen en bewusteloos omlaag zakte.

©odes: Sykes

De pijn die door haar lichaam schoot leek eeuwig te duren. Ze had gehoopt, dat toen ze de geit los gelaten had, het verschrikkelijke roofdier de geit zou pakken en haar verder met rust zou laten. Maar alles was minder waar, de bergleeuw leek meer zin in haar te hebben. Ze voelde hoe het warme bloed over haar vacht naar beneden drupte. Net toen de bergleeuw zijn tanden in de teef wilde zetten, hoorde Maye een zachte grom. De grom leek de bergleeuw af te leiden, want hij liet haar met rust.

Meteen zette Maye het op het lopen, maar toen ze zag dat het een andere wolf was die haar probeerde te redden, draaide ze zich weer om. Ze zag hoe de reu de bergleeuw een flinke klap gaf. Het leek alsof de tijd stil stond, zeker toen het grote beest zich weer op haar richtte. Door de angst en de adrenaline die door haar lichaam stroomde, gromde ze richting de bergleeuw. De reu sprong weer op zijn rug, maar dit maal werd hij er ruw vanaf gegooid. De bruine kijkers van Maye zagen hoe de reu tegen de rots werd aangeslagen en niet meer bewoog. Vastgenageld aan de grond, door de angst die de adrenaline had overgenomen, keek ze naar het beest voor haar. Ze voelde hoe zijn klauw haar gezicht raakte en ze een eind verderop tegen de grond kwam.

Roerloos bleef ze liggen, hopend dat het beest zou denken dat ze dood was. Haar ademhaling ging snel en ze hoopte dat, dat haar niet verraden. De bergleeuw gromde een keer flink, bekeek de twee wolven en pakte de geit. Maye hoorde zijn voetstappen de andere kant op gaan en bang keek ze op. De bergleeuw vertrok en moeizaam kwam ze overeind. Haar wond bloedde flink, maar daar was ze helemaal niet mee bezig. Ze strompelde richting de reu die een eindje verderop lag. "Oh god.." zei ze zacht toen ze bij hem aangekomen was. Met haar neus duwde ze tegen zijn warme vacht.

Ik had geen zin om van account te wisselen, dus heb ik het zo gedaan ;p