Found a new place [Ren | Renier]

_{Renier

Ren keek indringend naar Eevy, hij wou haar reactie niet missen. Als ze nu bang van hem zou zijn of hem aankijken vol walging ging hij weg en zou ze hem nooit meer zien. Ookal wou hij niet bij haar weg, hij kon haar niet dwingen van hem te houden. Liefde kon niet afgedwongen worden, en als het eenmaal weg was kwam het nooit meer terug hoe hard je ook je best deed. Toen ze hem verbaasd aankeek veranderde zijn blik ook in ontzetting, hij had elke reactie verwacht behalve verbazing dan. Hij moest zijn best doen om geen grote ogen te trekken toen hij haar oplucting hoorde in haar zucht. Oplucting? Oké dat had hij nog nooit meegemaakt toen hij dit vertelde. Hij trok zin wenkbrouwen op toen ze een grijns op haar snuit toverde. Toen ze hem weer aankeek werd zijn blik weer warm, haar ogen stonden dof maar de grijns op haar mooie snuit maakte alles goed. Ren zweeg in de hoop dat ze iets zou zeggen, als ze zou zwijgen zou hij gek worden. Hij wou dat ze eerlijk was tegen hem, dat ze zij wat ze nu van hem vond. "Ik zou je eens wat vertellen, als jij het nu in je bolle kop zou halen om nu weg te gaan. Zal ik je net zo stalken als jij had gedaan," sprak ze, deze keer werden zijn ogen wel groot. Meende ze dat nu of was het maar een grapje. Hij hield zijn bek nog steeds want ze leek niet uitgepraat te zijn. Met serieuze blik vervolgde ze, "Luister, Ren, misschien klink ik nu wel super egoïstisch, maar ik wil jouw voor mij alleen hebben,"...Rens ogen werden nog groter van ontzetting. Hij wou net iets zeggen toen ze terug begon met praten, "Nee," ze schudde kort met haar kop. Door haar volgende woorden verscheen er een grote grijns op zijn snuit, "Je bent van mij, als je het nou wil of niet. Ik laat je niet meer gaan,". Toen Eevy zich weer tegen hem aandrukte werd zijn blik hongerig, hij keek haar aan met zijn twee diep donkerbruine ogen die wel in de fik leken te staan. 'Goed zo,' zij hij met een lage stem 'Want jij bent ook de mijne, ik laat je nooit meer gaan je bent van mij en ik deel niet.' hij legde een nadruk op zijn laatste woorden. Hij beet zacht in haar kaak, hij wou haar helemaal bezitten. Maar hij kende Eevy maar altegoed om te weten dat ze zich niet zo makkelijk liet intimideren. 'Laten we naar de grot gaan,' stelde hij zacht voor. 'Ik ben raar genoeg moe geworden door al wat er zojuist gebeurd is.' legde hij uit. Ren stond langzaam op, en keek even naar haar waarna hij in de richting van de grot liep.}

Ren keek haar aan met zijn donkere ogen, die in de fik leken te staan. Iets wat Eevy deed grijnzen. Ze drukte haar snuit opnieuw in zijn vacht.'Goed zo,' zei Ren met een lage stem. Eevy sloot kort haar ogen en was blij dat alles goed was. Tenminste zo vatte ze de laatste woorden van Ren op. 'Want jij bent ook de mijne, ik laat je nooit meer gaan je bent van mij en ik deel niet.' sprak Ren en legde zijn nadruk op zijn laatste woorden. Eevy grinnikte kort, ze had dat al een beetje door gekregen. Maar vond het niet erg, zij zelf wist ook niet goed wat ze zou doen als ze Ren zag met een andere teef. Ze werd jaloers bij die gedachtes. Ze schoof de gedachtes aan de kant en genoot van het moment. Ren beet zachtjes op de kaak van Eevy, waarna zij hem een lik gaf. Eevy wou dat dit moment eeuwig ging duren, maar Ren maakte er helaas een einde aan. 'Laten we naar de grot gaan,' stelde hij zachtjes voor. Eevy zuchtte, maar knikte toen. Ze voelde aan haar lichaam dat zij ook wel aan wat warmte en slaap toe was. 'Ik ben raar genoeg moe geworden door al wat er zojuist gebeurd is.' zei Ren. Eevy knikte opnieuw instemmend en volgde hem in de richting van de grot. Het was nog steeds niet gestopt met sneeuwen, wat er voor zorgde dat er al een dik pak sneeuw lag. Als ze hier weg wouden, kon het nog gevaarlijk worden. Voor Ren was het waarschijnlijk een eitje, maar Eevy betwijfelde of ze er zo makkelijk vanaf kwam. Toen ze hier op kwamen was ze al een paar keer plat op haar bek gegaan, met sneeuw kon het nog wel eens de verkeerde kant op gaan. Eenmaal bij de grot aangekomen, liep ze helemaal naar achter om zich daar tegen de muur neer te vleiden. Ze nodigde Ren aan en wou zijn warmte opnieuw voelen. Eevy vroeg zich af of die lust ooit weg zou gaan. Natuurlijk kon het ook aan haar liggen, aangezien ze net voor meer dan drie uur buiten had gestaan in de vries kou.

_{Renier

Hij bleef een hele tijd dicht tegen Eevy staan, haar waremte deed hem goed. Het deed hem denken aan de oude goede tijd, toen hij er nog oplos flirte. Maar dit was echt en niet zomaar voor de lol en dat deed het nog beter aanvoelen. Hij snoof haar geur nog eens diep in en drukte zijn borst nog harder tegen haar aan. Hij was haar geur zo gewend geworden, overal waar hij naartoe ging bleef altijd een vleug van haar verukkelijke geur in zijn vacht hangen. Hij vond het niet erg iedereen mocht van zijn part weten dat deze bezet was, het liefst vanal wou hij ook heel duidelijk laten weten dat Eevy de zijne was. Hij wist niet of zij het wist maar ze was gewoon adembenemd, ze was zijn alles geworden. Elke keer wanneer Ren zijn ogen sloot zag hij haar, ze was altijd de aanleiding tot zijn dromen. Hij beet even in haar kaak, ze was van hem en hij moest een grom onderdrukken. Toen ze reageerde op zijn aanraking en hem likte laaide het vuur in zijn ogen weer op. Die lust naar haar was en bleef groot, hij zou uren met haar kunnen doorbrengen zonder ook maar iest te zeggen. Hij voelde zich moe worden, al dat geijsbeer van hem was vermoeiend geweest. Ren was ook buiten inslaap kunnen vallen, hij voelde niks van de kou zijn lichaam was verhit. Het was oneerlijk wat zij allemaal met hem kon doen, hij wist niet eens of hij wel het zelevde effect op haar had. 'Laten we naar de grot gaan,' zei hij zacht, hij wou hier niet een punt achter zetten ofzo. Ren wou dit moment gewoon op een andere plek verder zetten waar ze teminste beschut waren voor het rot weer buiten, en ook hij voelde de kou dan niet maar dat gold messchiens niet voor zijn Eevy. Tergend langzaam maakte hij zich van haar los, hij stond op en rekte even zijn donkere poten uit. Waarna hij op een kalme tred naar de grot liep, hij keek even over zijn schouder. Eevy liep naar hem toe nadat ze een kleine zucht had geslaakt. Hij grinnikte zacht, geduld dacht hij... In de grot zou ze nietmeer van hem afkomen. Hij boog even als een echte vent liet haar voor gaan in de grot. Voor hij zelf naar binnen liep schudde hij snel al het sneeuw uit zij donkergrijze bijna pikzwarte vacht, daarna volegde hij Eevy duivels op de hielen naar binnen. Zij ging tegen de muur liggen, Ren genoot even van het zicht waarna hij al snel tegen haar aankroop. Hij legde zijn staart over de hare, en bleef haar aanstaren. hij was plots nietmeer zo moe. Hij glimlachte een van zijn typische lachjes naar haar, hij wist gewoon dat ze onweerstaanbar waren.}

Ren kwam naast haar liggen en sloeg zijn staart over de hare. Hij staarde haar aan met zijn donkere ogen. Eevy voelde zich niet moe en zag dat Ren ook geen zin had in slapen meer. Ren lachte één van zijn typische lachjes, waar Eevy haast van smolt. Ze drukte zichzelf dichter tegen hem aan en keek hem aan. Ze liet zichzelf toe om te verdrinken in de eindeloos lijkende bruine ogen van Ren. Haar hart klopte sneller, maar haar ademhaling was regelmatig. Ze durfde zich niet los te trekken van zijn blik, wou het niet. Bang dat hij plotseling op zou gaan in duisternis genaamd 'nacht'. Ze wou hem eeuwig zo aankijken. Ze hoefde niet te spreken om haar gevoelens te uiten. De blik in haar ogen zei al genoeg. Ze had nooit gedacht dat ze ooit nog zoveel van iemand kon houden. Dat ze iemand liet toestaan om zichzelf zo dicht tegen haar aan te plaatsen. Nu kon ze niet meer zonder, hij zou altijd van haar blijven. Ze drukte haar snuit in de donkere vacht van Ren. Ze sloot kort haar ogen en luisterde naar zijn ademhaling. Het maakte haar kalm en zorgde ervoor dat ze al haar zorgen vergat. Ze opende haar ogen weer. Ze liet haar kop afglijden naar de snuit van Ren en gaf hem een korte lik, waarnaar ze kort haar kop onder de zijne drukte. Eigenlijk was het oneerlijk, dat ze zo van hem mocht houden, terwijl hij nog niet eens veel over haar wist. Ze had hem wel meer verteld over haar verleden dan een normale vriend, maar hij wist nog niet alles. Eevy bleef even liggen, haar kop op zijn schouder rustend. Ze snoof zijn geur voor de zoveelste keer in, kon er maar niet genoeg van krijgen. Waarnaar ze haar kop weer op hief en zichzelf zachtjes van hem af trok. Ze keek hem aan, proberend niet te verdrinken in zijn donkere ogen. "Wil je weten, wat erin mijn verleden is gebeurt?" vroeg Eevy voorzichtig. Zelf had ze het niet erg moeilijk met haar verleden, ook al lagen er wel een paar obstakels op de weg. Als hij wou dat ze het vertelde, dan deed ze dat. Ze zou het niet erg vinden, hij moest het toch een keer weten.

_{Renier

Ren was dicht tegen Eevy aangekropen, hij voelde zich helelmaal niet moe. Wat raar was want nog geen 5minuten geleden was hij dood op geweest, het kwam vast door zijn zenuwen die al die stress en zelfverweit niet verdragen konden. Hij kneep zij ogen even toe en opende ze kort daarna weer, er zat een glans in zijn blik. Eevy deed rare dingen met hem, of beter gezegd met zijn gevoel. Hij keek haar met een aantrekkelijke grijns aan, typisch iets voor Renier om aantrekkelijk te lachen. Haar reactie was een die hij verwacht had, ze kon zij lachje niet weerstaan. Toen ze zich nog dichter tegen hem aandrukte reageerde zijn vacht, zijn haren tintelden onder haar lichaamswaremte. Hij drukte zich nog iets harder tegen haar maar stopte toe, nog eenbeetje en hij zou haar pleten tussen de wand en zijn lichaam. Toen hij weer op haar neerkeek zag hij hoe haar ogen zich in de zijne haken, hij zag hoe haar pupillen groot werden. Een kleiene grijns sierde zijn lippen, dus zo zag het eruit als iemand zich in een blik verloor. Hij liet zichzelf ook verdrinken in haar mooi kristalblauwe ogen, zijn hart klopte zacht een regelmatig die blik van haar voerde hem naar een rustige plek waar alles rooskleurig was. Maar niet alles kon altijd perfect blijven dus sloot hij zijn ogen weer, hij moest met zijn poten op aard blijven en ook zijn verstand erbij houden. Door iets doms kon alles opeens misgaan, dat had hij vandaag wel gemerkt, hij wou zo een problemen mijden maar ze waren niet onoverkomelijk. Soms moest er wel eens een kleine of serieuze ruzie zijn, want als je elkaar na verloop nog kon vergeven wist je dat het echt was dat de lievde echt bestond. Eevy was pittig en koppig, Ren was koppig en blind voor gevaar hij was ook een master in stalken nog zo een eigenschap. Dus het zou niet raar zijn als het soms een zou botsen tussen hun, als het maar altijd weer goed kwam vond Ren het best. Hij kon zich geen enkele situatie voorstellen waarbij hij Eevy niet zou vergeven, behalve dan ontrouwheid. Hij moest geen teef hebben die zat te rommelen met andere reuen, hij had dan ook heel duidelijk laten blijken dat hij de pest in deelen had. Hij was gewoon harstikke jaloers op dat vlak, wat van hem was daar moest je maar beter vanaf blijven. Hij keek met warme blik naar Eevy, ze drukte haar neus in zijn vacht. Hij zag hoe ze haar ogen sloot, Ren genoot er zelf ook van haar warme adem verhitte zijn huid onder zijn vacht. Renier sloot zijn ogen weer toen Eevy haar kop naar zijn snuit bracht, hij voelde een warme lik over zijn snuit. Hij liet zijn kop op de hare rusten toen ze die onder de zijne drukte. Hij had zin om speels in haar oren te bijten en op haar kaak in haar nek, maar hij hield zich in. Hij had zo een gevoel alsof er iets belangrijks ging komen. Toen hij naar haar keek besefte hij opeens dat ze zijn zwakte was geworden, tot voor kort had hij dat niet gehad. Z'n sterke gevoelens hebben voor iemand was gevaarlijk, maar voor geen goud zou hij hiervoor terugkrabbelen. Het maakte hem niet uit dat zij zijn zwakte punt was, O God, wat hij voor haar voelde kon hij niet zomaar aan de kant schuiven. Hij verschoot er niet van dat ze zich opeens van hem losmaakte, hij had aangevoeld dat er iets ging komen. Hij probeerde weer helder te worden en keek haar waakzaam aan, hij was berijd op wat er nu ging komen. "Wil je weten, wat erin mijn verleden is gebeurt?" vroeg ze hem. Ze had voorzichtig geklonken, alsof er een paar dingen in haar verleden zouden zijn die hem messchiens niet zouden aanstaan. Hij schudde die gedachten van zich af, hij kon begripvol zijn als hij dat wou.. en voor haar wou hij dat zij. Ren knikte zacht met zijn hoofd en antwoorde zacht 'Ja... dat zou ik graag willen weten.'. Ze had hem verdomme nieuwschierig gemaakt, hij deed het niet expres of om haar aftelijden maar zijn blik staarde haar intens aan.}

Found a new place [Ren | Renier] - Pagina 2 Badwolfo

(*_Eevy_*)
..My past

_{Eevy keek hem even afwachtend aan. 'Ja... dat zou ik graag willen weten.' antwoordde Ren uiteindelijk. Eevy knikte kort. Ren staarde haar intens aan, maar Eevy was te laf om hem aan te kijken en richtte haar blik naar voren. "Het kan een beetje lang duren, dus als je het saai vindt worden moet je het gewoon zeggen," zei Eevy en knipoogde een keer naar Ren. Waarnaar ze haar blik opnieuw van hem afweek.

"Laten we beginnen bij het begin," begon ze. "Mijn leven als pup was niet echt bepaald 'normaal'. Tuurlijk, ik kon gewoon normaal spelen, maar ik werd toch anders opgevoed dan andere pups. Dat kwam voornamelijk omdat mijn moeder een goodie was en mijn vader een pure badass. Maar dat had ik al eens verteld. Beide hadden ze een totaal andere manier van opvoedde en nee, de manier waarop mijn moeder mij opvoedde was niet beter. Ze liet me niks doen. Ik moest gewoon in de grot zitten, wachten totdat het donker werd zodat ik kon gaan slapen. Van mijn vader mocht ik tenminste nog soms mee op jacht, avonturen beleven. Aangezien ik meer van mijn vader hield dan van mijn moeder, wilde ik net zo zijn als mijn vader, dus slecht. Mijn moeder was hier vel tegen en wou mij absoluut niet slecht hebben. Ze wist dat ze het met veel moeite niet kon veranderen en daarom haatte ze me maar. Ze verstootte me als het ware en gaf alleen nog aandacht aan mijn broer, Owyn. Mijn vader had gezegd tegen mij dat hij mijn moeder had gebruikt en hij stelde voor om haar te doodde. Ik had dat even overwogen en was er uiteindelijk ook op ingegaan. Ik heb dus mijn moeder daarom vermoord, maar ik moest walgen om mijn vader omdat hij mijn moeder zomaar zonder schaamte had gebruikt. Ik kon veel dingen hebben, maar spelen met de liefde deed ik niet aan. Dus kwam ik ook met hem in een gevecht, maar ik liet hem gaan. Mijn broer was toen ook weg gegaan, waardoor ik alleen achter bleef. Ik was toen net twee jaar, waardoor ik wel makkelijk voor mezelf kon zorgen," Eevy stopte even. Wat ze net had verteld was nog waarschijnlijk het makkelijkste van haar hele verleden. Ze zuchtte een keer, waarnaar ze opnieuw begon te vertellen. "Mijn vader kon me niks schelen, maar mijn broer was altijd bijzonder voor me geweest, zoals je had gemerkt. Ik wou hem terug vinden, no matter what. Dus ik vertrok naar Wolf Story, een gebied die vlak bij het territorium lag van mijn familie. Ik had gedacht dat mijn broer uit angst was gevlucht en dus werd ik een goodie. Ik ontmoette vele wolven. Sommige goede, die me wouden helpen met zoeken, maar faalde. En sommige slechtte. Ik wou toen niet meer vechten en liet de slechtte wolven hun gevecht hebben. Zonder dat ik me ook maar verzette. Ik had de hele reis alleen afgezet. Maar op een dag, toen ik mijn zoektocht had voortgezet op een uitgestrekte witte vlakte, ontmoette ik een reu." Eevy durfde Ren nu al helemaal niet meer aan te kijken. Wat ze nu ging vertellen was nog steeds moeilijk van haar en ze hoopte dat Ren zich niet al te veel ging opfokken erover. Aangezien het al ver in het verleden was. "De reu heette Cadell. Hij was aardig en redde me van vele gevaren. We besloten om samen te gaan reizen en uiteindelijk werd hij me partner." Eevy besloot om niet al te lang op het onderwerp vast te blijven hangen en ging snel verder. "De reu is waarschijnlijk gestorven toen de twee voeters het gebied overnamen. Ik vluchtte naar Serigala, waar ik mijn zoektocht verder zette. Daar besefte ik me dat het een verloren zaak was. Ik zou hem nooit meer vinden, de wereld was daar te groot voor. Ik trok mezelf weer de slechte kant op en toonde geen genade. En toen ontmoette ik jouw," zei Eevy en keek hem voor het eerst weer aan. "Ik was bang om mezelf over te geven aan de gevoelens die ik voor je had en liep dus weg. Ik was zo blij dat ik je hier weer vond in Morgandi. Ook heb ik hier mijn broer gevonden, Owyn. Wat ervoor zorgt dat mijn zoektocht tot zijn einde komt," eindigde Eevy haar verhaal mee. Ze keek hem wat voorzichtig aan en probeerde zijn reactie te peilen. Er waren nog meer dingen gebeurd, maar die hadden hier plaats gevonden in Morgandi. En als het waar was wat hij zei, dat hij Eevy had gevolgd, moest hij die dingen weten. "Wil je ook weten wat hier in Morgandi is gebeurd?" vroeg Eevy maar, hij mocht alles van d'r weten. Nu ze al zover was gekomen, zou ze zichzelf niet meer terughouden.
[ff een andere postsheet, is denk ik makkelijker lezen x'D]}

_{Renier

Ren keek haar intens haar, hij brande van nieuwschierigheid. Eevy keek hem niet meer aan, het was moeilijk voor haar. Dat begreep Renier maar altegoed, hij vond praten over zijn verleden ook hard, en zeker als het over zijn broers ging. Ze knikte kort waarna ze met een knipoog zei "Het kan een beetje lang duren, dus als je het saai vindt worden moet je het gewoon zeggen,". Ren lachtte bemoedigend naar haar, hij wou niet dat ze zich ongemakkelijk voelde, hij wou dat ze wist dat ze hem alles kon vertellen. En ookal werd het lang hij zou blijven luisteren en zwijgen tot ze klaar was, hij had respect voor haar. Zolang zij dat ook voor hem had. Ze keek weer een andere kant op en begon met spreken, "Laten we beginnen bij het begin,". Nou dat zou fijn zijn dacht hij als ze helemaal in het midden zou beginnen zou hij er helemaal niks van begrijpen, hij knikte traag en wachtte geduldig haar verhaal af. Niet veel later kwam ze op dreef, "Mijn leven als pup was niet echt bepaald 'normaal'. Tuurlijk, ik kon gewoon normaal spelen, maar ik werd toch anders opgevoed dan andere pups. Dat kwam voornamelijk omdat mijn moeder een goodie was en mijn vader een pure badass. Maar dat had ik al eens verteld. Beide hadden ze een totaal andere manier van opvoedde en nee, de manier waarop mijn moeder mij opvoedde was niet beter. Ze liet me niks doen. Ik moest gewoon in de grot zitten, wachten totdat het donker werd zodat ik kon gaan slapen. Van mijn vader mocht ik tenminste nog soms mee op jacht, avonturen beleven. Aangezien ik meer van mijn vader hield dan van mijn moeder, wilde ik net zo zijn als mijn vader, dus slecht. Mijn moeder was hier vel tegen en wou mij absoluut niet slecht hebben. Ze wist dat ze het met veel moeite niet kon veranderen en daarom haatte ze me maar. Ze verstootte me als het ware en gaf alleen nog aandacht aan mijn broer, Owyn. Mijn vader had gezegd tegen mij dat hij mijn moeder had gebruikt en hij stelde voor om haar te doodde. Ik had dat even overwogen en was er uiteindelijk ook op ingegaan. Ik heb dus mijn moeder daarom vermoord, maar ik moest walgen om mijn vader omdat hij mijn moeder zomaar zonder schaamte had gebruikt. Ik kon veel dingen hebben, maar spelen met de liefde deed ik niet aan. Dus kwam ik ook met hem in een gevecht, maar ik liet hem gaan. Mijn broer was toen ook weg gegaan, waardoor ik alleen achter bleef. Ik was toen net twee jaar, waardoor ik wel makkelijk voor mezelf kon zorgen,". Reniers ogen werden even groot, ze had haar moeder vermoord en terecht. Zo een moeder had hij zelf ook waarscheinlijk de nek omgedraaid. Maar die klootzak van haar vader had hij vast ook afgemaakt. Hij leefde met haar mee, ze had echt een rot jeugd gehad, al van het begin. Bij hem was de schit pas begonnen na de dood van zijn broers toen was hij een jonge jaarling van een jaar oud. Beide ouders waren bij hem neutraal, zijn moeder vond het erg dat de slechte kant hem meer lokte dan de neutrale maar ze begreep hem. Het zelevde gelde voor zijn vader, een slechte zoon kon soms wel een problemen vermijden binnen de roedel, hij hield zowaar iedereen in het gareel. Toen ze zuchtte keek hij haar weer aan, ze was niet klaar dat had hij wel door. De uitdrukking op haar gezicht zei genoeg, snel pakte ze haar verhaal weer op. Ren luisterde weeral aandachtig naar wat ze te vertelen had over haar verleden. "Mijn vader kon me niks schelen, maar mijn broer was altijd bijzonder voor me geweest, zoals je had gemerkt. Ik wou hem terug vinden, no matter what. Dus ik vertrok naar Wolf Story, een gebied die vlak bij het territorium lag van mijn familie. Ik had gedacht dat mijn broer uit angst was gevlucht en dus werd ik een goodie. Ik ontmoette vele wolven. Sommige goede, die me wouden helpen met zoeken, maar faalde. En sommige slechtte. Ik wou toen niet meer vechten en liet de slechtte wolven hun gevecht hebben. Zonder dat ik me ook maar verzette. Ik had de hele reis alleen afgezet. Maar op een dag, toen ik mijn zoektocht had voortgezet op een uitgestrekte witte vlakte, ontmoette ik een reu." ze zweeg weer, en deze keer keek ze hem al helemaal nietmeer aan. Toen het woord 'reu' viel boorde Ren zijn nagels in de grond. Hij beheerste zich snel weer en keek haar kalm aan, het was niet het moment om hierover jaloers te worden. Ze had zelf verteld dat het bij haar verleden hoorde. 'Ga door,' dwong hij haar zachtjes aan, hij verborg de kilheid in hem zogoed mogelijk. Hij probeerde de reu te vergeten ookal zou er meer over hem volgen, Ren ging kalm blijven. In plaats van dat gingen zijn gedachten naar Wolf Story. Ren zelf was er nooit geweest maar tijdens zijn reis door vele gebieden ontmoete hij een reu genaamd Indru. Ze waren in een maand tijd goede maaten geworden, de witte reu met de koperachtige ogen deed hem het verlies van zijn broers vergeten. Indru was ook de enigste aan wie hij ooit zijn heel verleden had verteld, en nu wist Eevy die ook. Eevy ging verder, "De reu heette Cadell. Hij was aardig en redde me van vele gevaren. We besloten om samen te gaan reizen en uiteindelijk werd hij mijn partner." Ze zweeg weer maar ging al snel weer door. "De reu is waarschijnlijk gestorven toen de twee voeters het gebied overnamen. Ik vluchtte naar Serigala, waar ik mijn zoektocht verder zette. Daar besefte ik me dat het een verloren zaak was. Ik zou hem nooit meer vinden, de wereld was daar te groot voor. Ik trok mezelf weer de slechte kant op en toonde geen genade. En toen ontmoette ik jouw,". Ren moest grijnzen bij haar laatste woorden, ze keek weer naar hem, voor het eerst sinds ze met haar verhaal was begonnen. Ren keek haar warm aan, hij was niet boos op haar om die reu. Trouwens volgens haar was hij toch al een tijdje morsdood, hij hoefde haar dus niet opteisen als die reu opeens doodleuk terug kwam aanzetten. Zijn aandacht ging terug naar haar toen ze verder ging, "Ik was bang om mezelf over te geven aan de gevoelens die ik voor je had en liep dus weg. Ik was zo blij dat ik je hier weer vond in Morgandi. Ook heb ik hier mijn broer gevonden, Owyn. Wat ervoor zorgt dat mijn zoektocht tot zijn einde komt," zo eindigde haar verhaal. Ren keek haar neutraal aan, ze probeerde erachter te komen wat hij ervan vond. 'Ik ben blij dat je je broer terug hebt gevonden,' hij glimlachte naar haar, maar diep vanbinnen voelde hij toch een steek. Ren zou zijn broers nooit meer terug krijgen. "Wil je ook weten wat hier in Morgandi is gebeurd?" vroeg ze hem opeens. Ren keek verbaasd naar haar, hij haalde kort een wenkbrouw op en keek haar met een duivels grijnsje aan. 'Benje soms vergeten dat ik een master in stalking was.' het klonk niet echt als een vraag, hij wist wel dat ze dat zelf al had bedacht.}

Ren keek haar eerst verbaasd aan, waarnaar hij een wenkbrauw op trok en een duivels lachje rond zijn lippen sierde. Iets wat Eevy automatisch deed grijnzen. 'Benje soms vergeten dat ik een master in stalking was.' Het klonk niet als een vraag. Eevy grinnikte kort. "Dan weet je dus; dat ik onder dwang in een roedel zit en dat Legion, jouw alfa, mij helpt om me uit die roedel te krijgen om vervolgens bij hem in de roedel te komen," zei Eevy op een iets vragende toon. "Dat zou dus betekenen dat we bij elkaar in de roedel komen," zei Eevy en een korte twinkeling in haar ogen verscheen. Als ze bij elkaar in de roedel kwamen, konden ze echt altijd bij elkaar zijn. Eevy zou niet meer van zijn zijde afwijken. Stand up. klonk plots de stem van een bekende vrouw door Eevy's kop heen. Eevy stond op, nee zij deed het niet, haar lichaam leek uit zichzelf te reageren. Toen ze dit besefte deed ze van schrik een stap naar achter. Wat was dit?! Van wie was die stem?! Turn around. klonk het opnieuw. Dit keer negeerde Eevy het bevel en bleef koppig staan. Ze keek naar Ren, kon hij de stem ook horen of was het haar verbeelding? Werd ze gek?! Ze zette een stap naar voren. Turn around. klonk het opnieuw, dit keer dringender. De stem kwam haar vaag bekend voor en klonk zoet. Een sterk vreemd gevoel in haar zei dat ze naar de stem moest luisteren omdat ze dan een beter leven zou krijgen. Langzaam luisterde Eevy naar de stem en draaide ze zich om. Ze keek Ren wat verward aan, die nu voor haar was. Wat was dit?! Was het haar geweten die tegen haar sprak? Moest ze luisteren naar wat de stem zei? Het moest haar geweten wel zijn, de stem klonk zo bekend en haar geweten had het altijd goed, toch? Dus ze moest naar stem luisteren. Go to him. Eevy twijfelde even, maar gaf toen toe en liep naar Ren toe. Ze keek hem verward en twijfelend aan.

_{Renier

Ren toverde een duivels grijnsje rond zijn lippen en zei 'Benje soms vergeten dat ik een master in stalking was.' het klonk niet als een vraag. Ze moest grinniken om zijn bijdehande antwoord, "Dan weet je dus; dat ik onder dwang in een roedel zit en dat Legion, jouw alfa, mij helpt om me uit die roedel te krijgen om vervolgens bij hem in de roedel te komen," haar toon was vragend. Ren dacht even na, touche dacht hij met een grijns. Als stalker had hij alles vanaf een afstand indoog gehouden, soms had hij moeite gehad om zichzelf verborgen te houden. Zeker toen die reu haar zijn roedel in dwong na een gevecht dat ze verloren had, het liefst vanal had hij die zijn kop willen zien als Ren tevoorschijn was gekomen. Hij had die reu makkelijk met de hulp van Eevy een kop kleiner kunnen maken. Tegen de tijd dat hij erachter was gekomen dat zijn alpha zat aantepappen met Eevy had hij zich al in zijn roedel gevoegd, het was te laat geweest voor actie. De keuze was helemaal aan Eevy geweest, of ze vergat Ren en ging met Legion of ze zei ja bij hun volgende onmoeting. En dat was er ook gebeurd, de derde keer dat ze met elkaar opgescheept zaten konden ze hun gevoelens nietmeer aan de kant schuiven. 'Nou, als stalker ben ik natuurlijk niet alles tot in detail gaan uitpluizen. Ik moest er voor zorgen dat je me niet vermoorde zodra je erachter kwam dus bleef ik op gepaste afstand alles in de gaten houden. Ik heb namelijk niks van de gesprekken opgevangen maar houdingen zeggen genoeg,' vertelde hij haar. "Dat zou dus betekenen dat we bij elkaar in de roedel komen," zegt ze tegen hem met een twinkel ogen, Ren grijnst even terug. Ja dat zou nogal wat worden, in ieder geval hij had er geen probleem mee. Van Eevy kreeg hij toch nooit genoeg. Opeens zonder geen enkele aanleiding stond ze op, Ren keek verbaasd naar haar op. Hij bleef haar aankijken, hij lag nog steeds op zijn zij in de grot op de grond. Verdacht keek hij om zich heen, maar hij kon geen enkel gevaar bespeuren, in ieder geval niks dat Eevy recht liet staan. Tot zijn verbazing zag hij opeens een koppige blik in haar ogen verschijnen, waarom deed ze koppig? Had hij iets gedaan of gezegd zonder het echt te beseffen. Hij kneep zijn ogen samen en ging tergend langzaam zitten, ze leek verward door iets. Opeens draaide ze zich om, ze stond recht voor hem, haar blik was raar en verward. Niet veel later deed ze nog een stap naar voor, ze stond nu pal voor hem, Ren zat nog steeds op zijn achterste. Onderzoekend keek hij naar haar, wou ze iets? Een lik ofzo? Die had ze toch gekregen daarvoor moest ze niet opstaan en pal voor hem gaan staan. Maar iets zei hem dat het niks te maken had met een lik over haar snuit te willen, hij frustreerde zich aan dit vreemde gedrag. 'Eevy...Wat heeft dit te betekenen als ik vragen mag?' vroeg hij langzaam maar duidelijk, hij nam haar nog steeds eenbeetje achterdochtig op. Dit was niks voor haar, hij begon zich vreemd genoeg zorgen te maken.}

Ren ging zitten en keek haar wat vreemd aan. Kon hij de stem niet horen? 'Eevy...Wat heeft dit te betekenen als ik vragen mag?' vroeg Ren langzaam en nam haar wat achterdochtig aan. Eevy opende haar bek om antwoord te geven. Don't answer. Eevy sloot haar bek weer.Eevy was wat verward. Ze deed wat de stem in haar kop haar vertelde te doen. Ook al was dit de eerste keer dat ze de stem hoorde -toch?-, het klonk zo vertrouwend en zoet. Alsof het iemand zei die gewoon niet kon liegen en altijd de waarheid sprak. Een sterk gevoel in haar zei dat ze de bevelen van de stem moest opvolgen en stiekem was ze ook wel nieuwsgierig naar wat de stem haar wou laten doen. Lay down beside him. Eevy zakte langzaam door haar poten heen en ging weer naast hem liggen. Ze keek naar buiten, haar ogen stonden nog steeds verward. Calm down. Klonk het. Eevy was even wat verbaasd, dus ze moest ook mentale dingen veranderen? Eevy deed wat de stem aan haar beval en probeerde zichzelf weer wat kalm te krijgen. Ze zorgde ervoor om haar ademhaling regelmatig te krijgen en liet een kalme glimlach op haar snuit sieren. Say at Ren that there's nothing to worry about. Eevy richtte haar aandacht weer op Ren en glimlachte naar hem. "Er is niks," zei ze waarnaar ze kort naar hem knipoogde. Ze keek hem aan. Ze volgde de bevelen in haar kop zonder ge maar op. Het moest de beste weg zijn. De stem klonk vertrouwend, waarschijnlijk was het haar geweten. Het moest haar geweten wel zijn, van wie moest die stem anders zijn? Ze wachtte op het volgende beveel dat de stem haar zou geven, zou niet bewegen of denken zonder dat ze een beveel had gehoord. Press yourself against him. Eevy drukte zichzelf tegen Ren hem aan en lag nu weer in de zelfde houding als ze eerder had gelegen. Ze drukte haar kop zachtjes tegen hem.

_{Renier

'Eevy...Wat heeft dit te betekenen als ik vragen mag?' vroeg Ren haar op een achterdochtige toon. Wat er ook aan de hand was het was niet normaal, hij nam haar op met samen geknepen ogen. Even leek ze antwoord te willen geven, ze opende haar bek maar sloot hem net zo snel weer. Ren keek haar nu heel aandachtig aan, ze leek allesbehalve op haar gemak en ze hield iets voor hem achter. Hij voelde het gewoon en het stoorde hem. Ren bleef stug zitten toen ze weer naast hem kwam liggen, dit was te raar voor woorden. Ze keek niet naar hem maar naar buiten met nog steeds die zelevde verwarde blik. Beetje bij beetje leek ze zich te ontspannen, haar ademhaling was weer rustig en ze leek er onspannen bij te liggen. Langzaam ging hij ook liggen, had hij zich iets ingebeeld? Was dit allemaal niks geweest? Nu was het zijn beurt om verward naar buiten te kijken, hij maakte zich veel te druk. Rustig onspande hij ook. Ze keek naar hem en glimlachte waarna ze zei, "Er is niks," met een knipoog. Een luie glimlach verscheen rond zijn lippen, maar door zijn hoofd dreunde het 'LEUGENAAR!'. Zijn hoofd werd weer leeg toen ze zich tegen hem aandrukte, ze drukte haar kop tegen hem. Langzaam liet hij haar doen, hij likte over haar kaak maar stopte opeens plotsklaps, snelk sprong hij op. Hij keek haar kil en gekwetst aan en zette zijn oren plat, hij wende zijn kop even af. 'Je liegt tegen me...,' zei hij met rechtovereind staande haren, hun relatie mocht niet gebaseerd zijn op leugens.}

Eevy voelde zich opgelucht toen Ren haar woorden leek te geloven. Hij likte liefkozend haar kaak, maar stopte toe plots. Verbaasd keek Eevy op en zag hoe Ren op stond en haar kil en gekwetst aan keek. Die blik deed haar pijn. Zo wou ze Ren niet zien. Zijn oren lagen plat op zijn kop en hij wendde zijn kop even af. 'Je liegt tegen me...,' zei Ren en zijn haren stonden overeind. Eevy keek hem met verwarde ogen aan. Waarom liep het zo af? Haar geweten had het toch altijd goed? Stand up. Eevy stond langzaam op. Eevy wou naar hem toe lopen en haar kop tegen hem aan drukken, maar de stem in haar kop zei: Don't Eevy gehoorzaamde en vertrok geen spier. Say that you're sorry. Eevy twijfelde even, waarvoor moest ze dat zeggen? Loog ze echt tegen hem? Fysiek gezien was er niks met haar aan de hand. Ze zweeg alleen over de stem in haar kop. Moest ze het tegen hem vertellen? Maar misschien dacht hij dat ze gek werd of dat ze alles verzon. Say it. De stem klonk dringender. "Het spijt me," zei Eevy. Ze wou niet tegen hem liegen en wou alles tegen hem kunnen zeggen. Run away. Koppig bleef Eevy staan, ze wou niet weg gaan. Ze wou niet meer van zijn zijde afwijken. "Ren ik.." begon Eevy. Run away. klonk het opnieuw, dit keer dringender. Eevy had de neiging om heel hard weg te rennen, zoals de stem haar opdroeg, maar ze wou het niet. Ze wou bij Ren blijven. Het was moeilijk om nu nog een goed lopende zin uit haar bek te krijgen zonder onzin te brabbelen. Daarom probeerde ze het niet meer om het aan Ren uit te leggen. Hij zou het niet begrijpen. Run away! "Nee!" schreeuwde Eevy en zette een paar stappen naar achter. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde de stem uit haar kop te verbannen. Opnieuw deed ze een paar stappen naar achter, totdat ze niet meer verder kon door de achter wand van de grot. Dit ging ze niet volhouden. Ze moest doen wat de stem zijn en weg gaan. Anders werd ze hier gek. Ren zou nu vast ook al denken dat ze gek was. Eevy opende haar ogen weer. Haar pupillen waren klein en dof. Ze zou doen wat de stem van haar vroeg. Zodat ze Ren geen pijn meer kon doen. Haar blik was leeg er was geen enkele emotie uit te lezen. Run away. Eevy keek Ren aan, maar zag hem niet. Haar kop was leeg, geen enkele gedachte was in haar kop. Ze deed alleen nog wat de stem haar beval en daarop handelde ze. Daarom rende ze dan vervolgens ook de grot uit. Ze rende ver weg van de grot en van Ren. Waarom? Omdat de stem zei dat ze dat moest doen.

_{Renier

'Je liegt tegen me...,' zei hij, zijn vacht stond recht overeind en zijn oren had hij platgedrukt tegen zijn kop. Hij wende zich niet langer meer af en keek haar weer aan, hij zag haar verbaasde blik. Waarom was ze verward? Het was toch zijn taak om hier raar op te reageren, het leek wel of ze zelf niet zogoed wist wat ze deed. Eevy stond ook weer op, even leek het erop dat ze weer naar hem toe wou komen. Maar ze bleef staan en vertrok geen spier, hij voelde woede opborellen. Hij haate het dat ze iets voor hem achterhield! Het bleef een tijdje stil. Ren bleef zwijgen en keek haar nu kil aan, zijn gekrenktheid had hij opzij geschoven. "Het spijt me," zei ze opeens, doordringend keek hij haar aan. Ze eek echt spijt te hebben maar toch was er iets raar aan. Weeral verscheen er een koppige uitdrukking op haar gezicht, waarom wist hij niet. Ze leek haar best te doen zich ergens tegen te verzetten. "Ren ik.." sprak ze, ze leek weer haar best te doen om het uiteleggen. Toen ze terug ophield, dacht hij kwaad 'doe geen moeite!'. Hij wende zijn blik weer af, nu was hij echt pist aan het worden. Hij draaide zich weer verbaasd naar haar om toen ze luid "Nee!" schreeuwde. Hij sperde zij ogen wijd open, ze zette een paar passen naar achter. Ren deed er een paar vastberaden naar voor. Eevy deed er op haar beurt ook een paar naar achter, verder kon ze nietmeer ze stond tegen de grot wand aan. Toen ze hem weer aankeek zagen haar pupillen er raar en klein uit, de dofheid straalde ervan af. De bezorgdheid kwam weer opspeelen maar hij was te pist om daar aandacht aan te schenken. Toen hij beter naar haar keek zag hij hoe haar ogen hem aanstaarden, ze waren helemaal leeg zonder emotie. Het zag er afschrikwekkend uit. Opeens zette ze het op een rennen, verbaasd om haar actie bleef Ren even staan in de grot. Hij richte zich tot de ingang en zag haar staart nog net om de hoek verdwijnen, 'Eevy!' beet hij haar toe. Snel sprong hij haar achterna, maar deze keer lette hij op de gladheid. Hij maakte een scherpe bocht met vaste poten en volegde haar, die domme wegren actie van haar zou haar dood betekennen! Was ze soms vergeten dat ze hier vaak op haar bek ging en dat het op de koop toe nu nog eens glad was? Omdat hij heel behendig was nam hij een rotsige binneweg, hij sprong snel van rots tot steen. Met gemak haalde hij haar in, hij sprong hard van de rots af en belande pal op haar rug. Met veel kracht draaide hij haar om en drukte haar plat op de rug in de sneeuw, zij poten stonden nu stevig op haar borst geklemd. Ze kon geen kant op, waarschuwend trok hij zijn lip op. Ze moest het nietmeer wagen om weer eens te onsnappen. Hij drukte haar nog wat harder in de sneeuw en zei op kwade toon 'Wil je dood ofzo?!'. Ze kon hier niet zomaar wegrennen, ze zou uitglijden en meters naar benden vallen.}

Keep Running. Eevy bleef door rennen. Ook al belandde ze soms plat op haar bek of schaafde ze langs een rots heen, ze bleef door rennen. Ze voelde de pijn niet. Ze had in haar kop geen plaats meer voor emotie's of om dingen te voelen. Het enige wat in haar kop was, was de stem. Die haar bevelen gaf en die zij gehoorzaam opvolgde. Zelf dacht ze niet meer naar, volgde de bevelen blindelings op. Plots voelde ze iets op haar rug belandde. Stop. Eevy stopte, maar keek nog steeds met een emotieloze blik naar voren. Ze werd ruw op de grond gesmeten en twee poten drukte op haar borst haar de sneeuw in. Look at him. Eevy richtte langzaam haar legen ogen op Ren. Hij trok zijn lip op. Eevy kon niet registreren wat het betekende. Ren duwde haar nog harder de sneeuw in. 'Wil je dood ofzo?!' zei hij op een kwade toon. Say yes. "Ja," sprak Eevy en haar stem klonk al net zo emotieloos als hoe haar ogen eruit zagen. Remove yourself from his grasp Eevy wurmde zich los van zijn greep. Stand up and look at him. Eevy stond op en keek hem met haar lege blik aan. Growl. Een lage bedreigende grom kwam uit de keel van Eevy. Een heel klein stemmetje die Eevy niet kon hoor zei haar dat ze moest stoppen. Maar Eevy kon het niet horen. De geluiden van buiten hoorde Eevy ook niet meer. Het waren doffe geluiden geworden alsof ze onder water zat. De koude ruwe wind voelde ze niet in haar vacht snijden. Haar zintuigen waren dof, ze rook niks. zag niks en hoorde niks. Alsof ze was geblinddoekt en het enige wat ze hoorde de onbekende stem was. Dat was waarschijnlijk één van de reden waarom ze de stem zo volgde.

[sorry echt flut =w=]

_{Renier

Hij was zo kwaad op haar, met zijn poten drukte hij haar nog verder in de sneeuw. Ren was nooit goed geweest met zijn gevoelens, en bezorgd zijn veranderde al snel in woede bij hem. 'Wil je dood ofzo?!' snauwde hij op kwade toon naar haar. Hier rondrennen was voor haar geen optie, ze zou glijden en vallen. En de val zou niet zacht zijn, ze zaten hoog. Ze zou niet alleen hard vallen maar het ook niet overleven, dat was gewoon onmogelijk. Behalve dan als pegasus haar opvangde, Ren schudde die lachwekkende gedachten van zich af. Dit was niet grappig maar serieus ze leek wel doorgedraaid. Zijn bek viel bijna open toen ze "Ja," zei. Ja! haar antwoord gonsde door haar hoofd, ze had zomaar bevestigd dat ze dood wou. Hij keek haar vol afschuw aan, maar het deed haar waarschijnlijk niks want ze bleek al haar gevoel en emotie toch kwijt te zijn. Zijn greep verslapte, snel wuremde Eevy zich onder hem uit. Hij deed geen moeite haar terug tegen de grond te drukken, versteend bleef hij haar aankijken. Zijn kilheid en woede maakte al snel plaats voor de pijn die hem niet veel later trof. Hij kromp licht in elkaar toen ze gromde naar hem, de kracht om terug te grommen had hij nietmeer. Zijn ogen vlogen weer open, hij probeerde haar blik te vangen. Maar het enige wat hij te zien kreeg was een lege blik, niks hij zag niks meer. Haar ooit zo mooie kristalblauwe ogen waren levenloos, ze leek hem aantekijken maar haar blik wees erop dat ze hem niet echt zag. Hij rilde even, een koude winvlaag deed hem weer helder denken. Hij wist niet wat er met haar aan de hand was, maar een ding wist hij zeker. Dit was niet zijn Eevy! Eevy zou zich nooit laten sterven of iets dom doen die haar het leven zou kosten, ze had heel veel moeilijk periodes gehad in haar leven. En toch had ze toen niet de neiging gehad om zichzelf te laten sterven, en nu ze eindelijk gelukkig was nu hij eindelijk gelukkig was wou ze dat wel? Dat klopte gewoon niet! Ze had haar broer terug, ze had aan hem... En elke keer sinds dat ze bij elkaar waren zag hij het geluk van haar afstraalen. Tot vanavond da, iets zoregde ervoor dat ze vergat wie ze echt was en wat ze echt wou. En ook kon hij haar nu niet op anderre ideeën brengen, Ren was niet vanplan haar te pletter te laten vallen. Vasbesloten dook hij op haar af, hij boorde stevig zijn bek rond haar nekvel. Zijn stalen greep liet haar niet los, ookal stond ze hevig tegen te stribbelen. Zijn wil was groter en sterker dan wat Eevy op dit moment ook in zijn greep had, hij sleurde haar zonder genade mee naar de afgrond van de berg, haar nog steeds tussen zijn kaaken geklemd. Voor ze ook maar kon gaan spartellen nam hij een sprong in de diepte, hij kwam zonder veel moeite op zijn vier poten terecht op een anderre rots. Zelf met het gewicht van Eevy was hij nog steeds behendig in het afdalen van een rotsig gebied. Hij nam haar weer beter vast en nam nog een sprong, weer kwam hij ongevaarlijk neer op zijn vierpoten. Het was niet ver meer, ze waren bijna beneden. Hij sleurde haar mee een kronkelig pad af die steil naar benden ging. Zijn nagels en behendigheid zoregde ervoor dat ze niet naar beneden rolde. Eevy was alles behalve makkelijk maar loslaten deed hij niet, hij wou en zal haar veilig beneden krijgen. Zijn lichaam trilde hevig door de grote inspanning, hij hield Eevy nog steeds vast bij haar nekvel. Hij koesterde haar alsof ze een kleine pup was, ookal maakte ze het hem heel moeilijk. Eindelijk berijkte hij de voet van de berg, opgelucht liep hij naar de bomen iets verderop. Eenmaal tussen de bomen in het grote bos liet hij haar na lange tijd weer los, hij deed vermoeid een stap naar achter en hield haar strak in de gaten. 'Nu mag je gaan, maak dat je hier weg komt of ik sleur je die berg weer op!' siste hij buitenadem tegen haar. Eevy was zichzelf niet, en tot hij had bedacht hoe hij haar terug kon krijgen moest ze bij hem uit de buurt blijven. Hij had tijd nodig om erachter te komen wat er met haar aan de hand was, en als hij eenmaal wist wat het was zou hij het kapot maken! Hij wou Eevy terug, en hij was vastbesloten haar terugkrijgen. Niemand zou het tegen houden, zelf die zieke geest van haar niet. Hij ging Eevy hiervan verlossen, dat beloovde hij zichzelf.}

De reu voor haar leek uit het veld geslagen te zijn. Hij dook in elkaar toen de lage bedreigende grom uit de keel van Eevy kwam. Hij bleef even zo staan, totdat hij zich iets beseft. Hij dook op haar. Eevy wachtte op bevelen die zouden komen, die haar in beweging zouden zetten, maar ze kwamen niet. Daarom liet Eevy zich in de ijzeren greep houden van de reu. Ze had eerder nog de naam geweten van de reu, maar het draad waarmee ze de naam en de reu mee verbond was kwijt, waardoor ze het was vergeten. Ze wist wie de reu was en ze wist hoe ze de naam moest uitspreken. Maar wist niet dat die naam tot de reu behoorde. Daarom bestempelde ze hem maar als een normale reu, terwijl ze bijna er zeker van was dat hij dat niet was. De reu sleurde haar mee naar de afgrond. Met lege ogen keek ze de reu aan, want dat had de stem haar eerder opgedragen. De reu sprong en de wind gleed langs haar vacht ( niet dat ze er iets van voelde ). Ze kwamen met een plof neer, maar de reu nog veilig op zijn vier poten. Eevy keek hem alleen maar aan met haar lege ogen, week haar blik niet af. Aangezien de stem haar dat had opgedragen. De reu sprong van de ene steen naar de andere steen en daalde zo af. Niet dat Eevy er iets van merkte, die bleef hem maar aanstaren. Uiteindelijk omringde bomen hen beiden en liet de reu haar los. Eevy viel met een plof op de grond en keek hem aan. Ze bleef zo liggen, totdat het in haar stem klonk: Stand up. en Eevy langzaam opstond. Ze keek hem nog steeds aan met haar lege blik. 'Nu mag je gaan, maak dat je hier weg komt of ik sleur je die berg weer op!' sisste de reu haar toe en leek buiten adem. Turn around and walk away. Eevy draaide zich om en liep met haar lege blik naar voren gericht weg. Niet wetend dat de stem in haar kop haar niks goeds zou beloven en niet wetend of de stem ooit weg zou gaan.

[TOPIC END]

» I know this place.. [Ren]
» Let's introduce this new place
» Finally a warm place
» A magical, warm place
» No place could stop us {Only Katherine}

Found a new place [Ren | Renier]

Found a new place [Ren | Renier]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen