Zijn zwarte poten maakte afrukken in de sneeuw. Zijn lichte kop werd geheven en hij snoof de lucht op. De bruin gele ogen gleden over het gebied en bloed werd van zijn lippen gelikt. Aragorn schudde vermoeit zijn kop en stapte voort. De botten van de hinde die hij had gevangen lagen op een hoopje, misschien dat andere wolven die geen zin hadden prooi te vangen er nog wat vlees af konden trekken. Aragorn sprong van rots tot rots en hij verliet het strand. Hij wilde weg van de stad, omdat hij niet alle mensen vertrouwde. Niet alle mensen waren ook te vertrouwen. De wolf schudde zijn kop. Sinds hij weer terug was gekomen in Morgandi was er naar zijn idee veel veranderd. Maar misschien lag dat aan hem, en was het totaal niet veranderd, en dacht hij dat alleen. Hij klom op de kliffen en begon richting het noorden te lopen. Misschien zou hij nog andere wolven tegen komen, en vrieden maken. Hij wist het niet. Hij hoopte het.