Het was een rustige ochtend in Morgandi. De vogels floten want het was warm. De eerste echte warmte van de lente. Vogels maakten hun nest en zochten naar voedsel voor hun kleintjes. Het was overal een vrolijke bedoeling. Behalve op deze plek. De zee stond in grote vloed en het water botste tegen de kliffen op. Het maakte een hels kabaal. De zon stond hoog aan de lucht, maar op deze plek waren alleen grijze wolken te vinden. Ze kwamen voor de zon terecht en bedekte alles. Een zwarte teef stapte tussen bomen door recht naar de klif. Bruine ogen bekeken de omgeving zonder verder iets speciaal te zoeken. Takjes kraakten onder haar sterke poten terwijl ze doorstapte. Ze kwam bij de klif uit en zette haar ervoor neer. Ze was nieuw in het gebied en ze verkende dan ook alles. Suka had al twee wolven ontmoet, maar die had ze bijna uitgelachen. Ze waren een discussie aan het voeren, zoals de meesten wel deden. Ze rolde met haar ogen en sloeg haar staart om haar poten heen. Haar bruine ogen waren strak naar voren gericht. Ze luisterde naar het water dat tegen de rotsen knalde. Meeuwen die krijsend overvlogen en zochten naar voedsel. Verder was het hier stil, buiten het water dan. Je hoorde geen schattige diertjes. Gelukkig. Ze hield niet van liefde. Ze haatte liefdadigheid enorm. Ze zou alleen iets doen voor een leider of een vriend, maar een vriend had ze niet snel nodig. Ze kon best voor zichzelf zorgen. Ze had ook haar tweelingsbroer nog. Ze snoof de geuren op en liet een luide huil horen. Het was meer een valse huil. Ze rook andere wolven en ze had geen zin in gezelschap. Ze had niemand nodig in haar buurt. Ze voelde een paar druppels op haar vacht vallen. Haar bruine ogen gleden naar de hemel waar donkere wolken te zien waren. Regen. Ze kon tegen het weer, zeker tegen regen. Het was verfrissend en maakte van die stomme zon en lente nog iets goed. Suka was jong en kon wel eens fouten maken, maar ze was geen teef die haar zou laten doen. Ze ontplofte best snel als het moest. Ze gromde zacht toen ze een geur rook die steeds dichter en dichter kwam. Had deze wolf geen oren of was hij of zij gewoon dom?

De geur kwam steeds dichter en dichter. Het was een reu met een roedelgeur rondom hem. Ze rolde geërgerd met haar ogen en bleef zitten. Haar bruine ogen gleden over de zee en de horizon. Regen spatte op haar vacht. Het was verfrissend. De teef snoof eens goed en een onbekende stem klonk. 'Well well. What do we have here?' Haar bruine ogen schoten opzij naar een bruine reu die bij haar zat. Hij was groter en breder dan haar want ze was een fijne wolf. Ze was misschien fijn, maar ze kon goed vechten en jagen. Ze lachtten haar vroeger altijd wel uit omdat ze klein en fijn was. Ze zeiden dat ze niets kon, tot ze plots op de grond lagen. Bloedend. Huilend van angst voor de kleine teef. Ze was snel, behendig en sterk voor haar grootte. Ze had altijd getraind en had best wel spieren onder dat kleine velletje. Ze snoof en keek de bruine reu strak aan. Hij grijnsde duidelijk. Ze draaide haar naar hem toe en ging zitten. Haar blik op hem gericht. "Ik denk niet dat jij blind bent dus dat zie je vast wel. Een zwarte teef. Nieuw in dit gebied, maar ze hoeft niemand in haar buurt. Doof kan je ook zijn natuurlijk." Een kleine valse grijns sierde haar lippen. Haar bruine ogen glinsterden zacht. Ze hield wel van spelletjes. Ze sloeg haar staart rondom haar poten en keek hem nog steeds aan. "Duidelijk van een roedel of heb ik het mis?" Haar stem was zacht, net zoals ze zelf was. Toch had ze een kille ondertoon in haar stem. Ze likte haar lippen af toen ze begon te denken aan vlees. Ze had een tijd nog niet gegeten dus ze moest maar eens dringend op jacht gaan. Al kon deze reu ook wel lekker smaken. Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en kalmeerde even. Ze wachtte af op de reacties van hem voor ze een oordeel over hem zou stellen. Hij was vast en zeker slecht. Hij was van haar soort en dat accepteerde ze dan ook sneller dan een goedzakje. Ze snoof even en wachtte verder af op zijn reactie.

De zwarte wolvin zwiepte even met haar staart. De regen was lichtelijk gestopt, maar af en toe drupte er wel eens wat. De zee was nog steeds wild aan het uitbarsten. Het water knalde nog steeds tegen de grote rotsen. 'Could be. Might be' Haar oren draaiden kort naar de reu die wat zei. Ze knikte even kortaf en richtte haar blik weer op het uitzicht. Dit was een gebied dat altijd interessant zou blijven. Wanneer dan ook. In de zomer kon je deze geluiden niet weghouden. Ze snoof even en draaide haar weer naar de bruine reu die wat zei. Hij antwoordde eindelijk op haar vraag. De vraag van de roedel die ze aan hem rook. 'You're right. I'm from a pack called the Black Ops.' De teef knikte even en liet haar blik over hem heenglijden. Ze bekeek zijn bouw en houding. Hij was duidelijk wel de roedelleider. Ze ging weer zitten en keek hem kalm aan. Ze zag echt aan hem wat voor karakter hij had. Ze was geen wolf die anderen zomaar uitmaakte. Ze speelde snel gemene spelletjes, maar dan ook vooral met de goedzakken. En stel je voor dat ze ooit in zijn roedel zou gaan. Dan moest ze nu al geen vijand met hem worden. Al zou ze haar niet laten doen als hij een woord verkeerd zou zeggen. Ze kon de bitch wel uithangen. 'Why did you ask that? Interessted or so?' De teef draaide haar kop en boorde haar blik in de zijne. "Nog niet. Misschien. Ik ben hier net aangekomen, maar ik ga nog niet in een roedel kruipen. Als je het interessant maakt dan zal ik erover nadenken." Haar stem was kil en zacht. Terwijl ze de woorden uitsprak, stond ze op en begon ze uitdagend rondom de reu te cirkelen. Een grijns sierde haar lippen en haar bruine ogen waren op de reu gericht.