Vier bruine poten liepen door de sneeuw dat de ondergrond bedekte. Door de zachte kussens onder haar poten drukte de sneeuw onder haar zich op elkaar. Voordat de grond bedekt was met sneeuw lag er een behoorlijke laag dennennaalden, die door de sneeuw heen stak als zij erover heen liep. Een korte zucht gleed over haar lippen die zich al snel tot een soort wolkje vormde. Ze keek er niet van op of om. Het boeide haar niet, het enige wat haar nu boeide was een klein, bruin hertje. Een paar dagen eerder had ze de hinde aangevallen, waardoor die kreupel was geworden, maar voordat ze het had kunnen doden had dat vervloekte beest tegen haar flank getrapt. Maar dat het kreupel was, zou het niet lang geduurd hebben voordat de andere haar alleen gelaten hadden. Het was hier koud, en ze moesten dus snel doortrekken voor de jongen dood zouden gaan, en door een kreupel beest ging dat niet, werd je alleen maar tegengehouden. Daarbij, het had ernstig gebloed, dus het had nogal wat roofdieren die het achter zich aan had kunnen hebben. Daar had een kudde niets aan, logisch dat het verstoten zou worden. En juist dat, maakte die hinde een goed prooi voor haar. Daarbij, moest ze nog wraak nemen voor de trap in tegen haar flank, haar poot voelde raar als ze liep. En rennen ging lastig. Maar zwak, nee dat was ze niet. Daarbij, dacht ze er niet aan om ook maar even te rusten, om haar poot te laten herstellen zoals het moest. Je bent pas zwak als je je zwak toont, had ze telkens in haar kop stampt. En daarbij, moest en zou ze het beest te pakken krijgen. Niet om het te eten, of voor een andere wolf die ze moest voeden, wat moeilijk werd aangezien ze nu al wist nooit, echt nooit met een andere wolf gezien zou worden, waar ze voor zorgde. Nee, gewoon omdat die hinde haar iets aangedaan had, gewoon voor wraak, gewoon omdat ze een nieuw speeltje wou hebben.
Hoe lang zat ze nou op een loop tempo achter de hinde aan, nu drie dagen. Ze wist dat het beest het niet lang zou vol houden. Het bloedde, dus was een goed prooi, het was zwak, had geen bescherming, en zou hier geen eten vinden. Een grijns sierde haar lippen toen ze voor zich zag hoe het beestje alleen door de sneeuw ploeterde, opzoek naar enig eten, het enige wat ze zou vinden was nog meer sneeuw, en ijs. En zo zou het gaan liggen, om rust te nemen, het toonde zich zwak, het was zwak. De sneeuw zou zich niet stoppen met uit de lucht vallen, en de hinde zou bedekt worden, dood vriezen, van buiten naar binnen, helemaal alleen. Wat een treurige dood. Heerlijk. Maar het zou zich anders klaar maken. De hinde zou niet zo vredig mogen gaan liggen, zichzelf rust bieden. Nee, het laatste wat het moest doen was angstig neer zakken, om zich heen trappen, en vechten voor haar leven als het kon, terwijl ze in haar hele lichaam wist, het is voorbij. Ze wou het in de ogen zien van het beest terwijl ze het eerst zoveel mogelijk pijn deed, door het hele lichaam kleine maar diepe sneeën aan te brengen, voordat ze haar tanden in de keel van die mislukte hinde zetten. Dan zou het pas voorbij zijn, en de angstige blik in de ogen, die er voor altijd in zouden staan, die zich erin zouden branden.
Maar tot nu toe, was ze alleen maar het beest aan het volgen. Maar erg lag duurde het ook niet voor het in haar beeld kwam. Ze schoot niet op de grond of deed ook maar haar best geheim te blijven. Het beest was toch zo langzaam als wat. Het duurde daardoor ook niet lang voordat het beest om keek en probeerde zo snel mogelijk op te staan. Een angstige balk hoorde ze uit de keel van het beest komen, nee, niemand zou haar helpen. Een grijns sierde de bruine kop en liep dichter naar de hinde. Zij zelf was een teef die kleiner was dan de normale teven, ze was niet erg klein maar wel kleiner. Wel gespierd, maar dat maakte het voor haar makkelijker om ze rennen en duiken. Haar ogen bekeken het beest dat wanhopig weg begon te strompelen. Ze rende heel even naar het ding toe en zette haar poten in het beest. Ze trok het snel tegen de grond en ontweek de poten. Die angst stond nu al in haar ogen. Heerlijk. Ze zette haar nagels dieper in het taaie vlees van het beest. Het was half aan het bevriezen, dus ze was net optijd om de oorzaak van de dood te wezen. Ze maakte diepe krassen in de huid terwijl het beest leek te huilen van die pijn, het bleef maar schreeuwen. ”You hurted me, dump bitch” gromde ze terwijl ze langzaam naar de nek liep. Ze wist precies waar de slagader lag, want die was behoorlijk opgebold. Ze zette haar tanden op het ding en scheurde de huid eraf. Ze sprong snel weg om een trap te ontwijken maar greep wel de kop vast zodat ze niet op zou staan. De slagader en luchtpijp glinsterde in de zon. Ze likte haar lippen voor ze eerst de luchtpijp doorbeet. Bloed stroomde snel haar bek in en het dier kon geen adem meer krijgen. Heel even wachtte ze voor ze oog de slagader door beet, meer bloed stroomde met kracht haar bek in. Ze liet het beest los en keek toe hoe het duidelijk stierf. Een laatste ademhaling had het beest niet duidelijk gekregen. Ze keek naar de sneeuw waar ze in stond. Het begon zich rood te kleuren en sompig te worden. Ze scheurde de buik van het hert open en nam een hap uit de buik. Ze mocht op zijn minst van een beetje eten genieten. Veel hoefde ze niet, waarna ze dus al weer snel op stond en zich omdraaide. Het dode beest achterlatend, voor andere roofdieren, of om te laten rotten, het boeide haar eigenlijk niet.

Helaas duurde haar alleen zijn en over de vlaktes zwerven niet voor lang, want er kwamen twee ijsblauwe ogen in haar zicht. De ijsblauwe ogen hoorde bij een sneeuwwitte wolf. Bij een dode hinde. Ze hoefde het vlees niet, sterker nog, ze hoefde niets te maken te krijgen met die hele teef niet. Ze keek de teef even aan, ze hoefde niets met de teef te maken te krijgen, maar dit kon wel nogal leuk worden. En nog een wolf met bijna gouden ogen. Ze leken elkaar niet te kennen, jep, dit kon grappig worden.