Er zijn vele kanten verbonden aan deze plek. Overdag is uitnodigend door de hoge bomen en de prachtige lichtspelingen die overal plaatsvinden. Overal prachtig gekleurde bloemen die bijna gloeien in die zelfde zon. Maar dat zelfde bos, die zelfde plek waar vele hun geluk zouden vinden verandert wanneer de zon verdwijnt. Die plaats vol geluk en licht verandert in een plek vol schaduwen en de angst zou overheersen. De demonen zullen naar buiten komen en al het licht laten verdwijnen. Ook het licht dat afstraalt van de wolven die ''goed'' zijn. Ik ben een van die demonen. Midden in dat bos kan je een meer vinden. Een meer dat overdag verkoeling zou kunnen brengen. En in de duistere nachten schitterde als een kristal. Een toevluchtsoord van de wolven die het duister ontvluchten. Maar dat meer is even duivels als de demonen die het licht verjagen. Alleen blijft dat duister ook wanneer de zon opkomt. Ik zoek nu dat duister op. Want hetzelfde duister regeert in mijn hart. Met mijn jacht op de gene met een licht hart en met de lust van doden betreet ik nu datzelfde bos. Een demon die terug keert naar zijn thuis, het eeuwige duister.

Ik zette mijn poten in de stevige bosgrond en keek met mijn kille ogen om me heen. Wat was dit bos toch afschuwelijk wanneer de zon aan de hemel staat. Overal planten en bloemen die lichtgevend in het felle licht. Het hielp niet dat de lente net begonnen was. Alle sneeuw was gesmolten en de bladeren waren teruggekeerd, planten begonnen weer te groeien, net als de hoop van diegene die de winter overleefde. Met mijn gedachte afdwalend naar werelden die niemand kent, liep ik recht voor me uit. Ik maakte geen zorgen om vijandige wolven met een vacht de zelfde kleur als de stammen van de bomen viel ik niet op. Ondanks dat schrok ik toch uit mijn gedachten door een of andere opvliegende vogel. Mijn goud-grijze ogen schoten langs de stammen, maar ze vonden niks gevaarlijk. Weer in de wereld van de sterfelijkheid begon ik te rennen. Ik schoot als een schaduw langs de bomen en genoot een beetje van de snelheid die ik met gemak kon maken. Met mijn lengte kleiner dan die van een gemiddelde teef had ik weinig obstakels. Maar mijn tocht werd gestoord door een luid geluid. Toen ik koel en wakend om me heen keek maar niks vond hoorde ik het zelfde geluid weer. Het duurde even tot ik op de conclusie kwam dat het geluid uit mijn eigen maag kwam. Ik snoof geïrriteerd uit, meestal had ik geen last van honger. Netzo min als vermoeidheid. Maar toch moest er wel eens een tijd zijn om naar die behoeftes te luisteren. Ik keek vluchtig om me heen in de hoop een beest te vinden dat ik ten dode kon verklaren. Maar zo ver het oog reikte, ik vond niks. Mijn honger negerend liep ik verder. Ik zou wel eens iets onderweg vinden. Maar ik vond pas iets toen een helder blauw meer voor me opdoemde. Het dier dat de pech had om mijn weg te versperren terwijl ik honger had was een damhert kalf. Ik sloop op het dier af mijn poten pas wegzettend wanneer het dier een stap zette. Toen ik dichtbij genoeg was liet ik me op mijn achterpoten zakken en spanden mijn spieren. Met mijn afgezet in het zand sprong ik op en belande op de rug van het kalf. Door het niet verwachtte gewicht zakte het zwakke dier in elkaar en kon alleen maar hopen op een wonder of een snelle dood. Hoe genadig ik ben gunde ik hem die snelle dood. Behendig beet ik de slagader door en scheurde de buik open en deed me tegoed aan het warme vlees. Toen ik klaar was stond ik op en liep met de smaak van bloed in mijn bek weer verder. Het karkas achterlatend en met ferme stappen kwam ik op een veld dat het meer omringde. Ik spoelde het bloed en de ijzer smaak weg en ging toen alert weer staan. Na enige tijd stak de muskus geur van wolf in mijn snuit. Duidelijk en kil keerde ik me tot de geur en zei ''show yourself wolf or regret it''

 Geduldig wachtte ik op een antwoord. En hoopte ik op een komend slagtoffer van mijn daden.

Ik stond nog steeds te kijken naar de zelfde struiken en zag een witte reu eruit komen. Hij was groot, waarschijnlijk groter dan de gemiddelde reu. Het opvallende was dat op zijn bost een akelig vieze wond was en waarschijnlijk nog vers. Ik had wel iets vreemds geroken bij zijn geur maar ik was te overhaast geweest om er over te denken. De reu deerde zich blijkbaar niet aan mijn aanwezigheid en liep langs me het meer in. Ik negeerde het gene wat hij zei. Ik keek toe hoe hij het water in liet en zijn kaken op elkaar klemde. Toen hij er blijkbaar genoeg van had klom hij weer op de kant en ging daar zitten. Met een toonloze stem zei hij ''Let op wie je bedreigt''. Ik bekeek hem nog eens goed en zag dat hij zijn woorden wilde benadrukken door zijn spieren te spannen. Ik keek hem even geamuseerd aan en zei toen ''Het spijt me vriend je woorden hadden meer indruk gemaakt als je niet gewond was.'' Ik keek hem uitdagend aan en vervolgde ''En het had al helemaal geholpen als je je kaken niet zo op elkaar gedrukt had tijdens je bad.'' Rustig liep ik langs hem en zag dat hij me nog eens afkeurend bekeek. Toen ik lang zijn gezicht liep duwde ik mijn staart expres in zijn gezicht. Weer serieus stopte ik verderop en ging op een steen liggen. Hij was warm van de zon en door mijn stevige vacht werd de hitte alleen maar verhoogt. Ik keek de wolf vragend aan en vroeg toen ''En grote jongen, hoe kom je aan die wond? Ruzie met je vriendin?'' De toon in mijn stem was bitterzoet en het sarcasme droop er vanaf. Hem terugpakkend op zijn eerste zet, rekte ik me ook uit en liet daarbij zien dat ik ook spieren had. Ik was dan wel klein ik was nog wel sterk. Ik snoof nog eens aan de lucht en ontdekte geen andere wolven, ondanks dat leek het me wel een roedeldier.'' Heb je een roedel of ben je op zoek? Je lijkt me niet echt een solitair typje''. Ik lachte kort en wachtte wat de reu ging doen. Mijn spieren stonden gespannen mocht hij uitzijn op een gevecht.

''En het had al helemaal geholpen als je je kaken niet zo op elkaar had gedrukt tijdens je bad''. Had ik gezegd. De reu moest even glimlachen en speelde toen mee 'Als ik je strot open rijt prinses, ben ik die pijn al lang vergeten''. Ik lachte nou vriendelijk terug en zei zo zoet als ik kon ''Het spijt me dat ik je in pijn moet laten, maar je bent een grote jongen dat red je wel''. Ik keek de wolf vragend aan en vroeg toen ''En grote jongen, hoe kom je aan die wond? Ruzie met je vriendin?'' De toon in mijn stem was bitterzoet en het sarcasme droop er vanaf. Maar de reu was slim en ontweek die vraag gewoon. Toen vroeg ik hem naar zijn roedel, of hij die had. Ik schatte in van wel maar vragen kon geen kwaad. 'Nee ik zit niet bij een roedel, maar daar kan binnenkort verandering in komen..' antwoordde hij simpel daarna vervolgde hij met 'Je schat niet iedereen goed in want ik ben niet bepaald aanhankelijk aan iemand, ik los m'n eigen shit graag zelf op.' Ik knikte kort en begon te denken. Deze reu leek me niet echt de aardigste dus hij zou zeker niet in een goede roedel zitten. Maar ik onderbreekt mijn gedachte door te reageren. Ik schonk hem nog zo’n lachje en zei ''En zeker ook op je eigen manier? Ik herken het''. Ik loog niet , ik herkende het echt maar dan wel in mijzelf. Weer op mijn gedachte gericht op die roedels kwam ik op de conclusie van de roedel van Owyn. Dat was ook de roedel waar ik me bij wou aansluiten. Ook al was de reu niet echt teef vriendelijk, ik vond het idee van mijn haggie redden maar toch de voordelen hebben van een roedel. Maar die gedachte hielt ik nog even geheim voor de reu tegenover me. Blijkbaar was hij het beu om ondervraagt te worden dus begon hij de rollen te keren. 'Nieuw? Of ben je afkomstig van de nieuwe gebieden?'' Ik legde mijn kop op mijn poten en dacht na, ik kwam eigenlijk overal maar ik was nog tamelijk nieuw in dit gebied. ''Ik ben tamelijk nieuw maar ik blijf toch niet zo veel op een plaats''. Zei ik dus tamelijk mysterieus. Maar dat was wel weer genoeg over mij en keerde het gesprek weer op hem. ''Wat is je naam of moet ik je reu blijven noemen?'' Rustig wachtte ik af, genietend van de warme zon op mijn vacht.