::You really messed everything up, by showing up..

^{Rustig boog ze door haar voorpoten waarna ze zich even uitrekte, de spieren op haar rug golfden even onder haar crèmekleurige vacht heen en weer. Waarna ze weer rechtop ging staan en de laatste resten modder en blader resten uit haar vacht schudde. Op een middelmatig tempo liep ze dieper het bos Senlin in die een van de vele gebieden was van Morgandi. Ze was net terug van weg geweest. Ze was vertrokken om alles weer op een rijtje te krijgen nadat ze haar broer had leren kennen. Voor hun ontmoeting had ze nooit iets van zijn bestaan geweten, in ieder geval niet meer na het ongeluk.. Ze was zo veel verloren en vergeten die nacht. De haren op haar kraag rezen even op toen ze er voor de zoveelste keer bij stil stond. Tijdens haar korte afwezigheid waren alle puzzelstukjes weer op hun plaats gevallen, beetje bij beetje was ze meer te weten gekomen over haar leven voor het ongeluk. Sindsdien leefde ze niet meer met die angst, ze was 'nu' een heel andere wolf dan een paar manen geleden. Ze had weer haar eigen persoonlijkheid aangenomen, en liet zich niet langer meer doen door jan en alleman. Voor dit alles had ze zichzelf altijd voorgedaan als een onderdanig en lief typ'je, iets waarvan ze eigenlijk altijd al had geweten dat ze het niet was. Maar hoe had ze zich anders kunnen voordoen? Ze had geen benul gehad van hoe ze echt was, tot kort.. In gedachten verzonken vertraagde haar passen, afwezig staarde ze voor zich uit. Haar gevoel had haar verteld dat ze terug moest komen, maar nu ze hier weer was wist ze het allemaal niet meer zo zeker. Een kleine zucht ontsnapte aan haar lippen waarna ze opeens bruusk stopte, haar oren schoten overeind en haar amberkleurige ogen zochten haar omgeving af. Het puntje van haar staart was licht nonchalant beginnen kwispelen toen ze de geur had herkend. Langzaam begon ze weer te lopen, maar op het eerste zicht kon ze hem nergens bespeuren. Zijn geur was zo vers dat hij niet ver moest zijn, waar zat hij toch? Veel geduld had de teef nooit gehad dus het duurde niet lang voor ze zijn naam luid op uit sprak 'Quaed?'. Toen de grote zwarte reu in beeld kwam sierde een kleine glimlach haar lippen. In haar ogen was hij in ieder geval groot, Rhea was ongeveer 5 cm kleiner als de gemiddelde wolvin. Gelukkig voor haar was ze niet zo grof gebouwd als haar broer en haar andere nestgenootjes die ze nooit goed had gekend. Een twinkeling lag in haar ogen toen ze haar pas versnelde om hem te begroeten. Het was lang geleden, vlak na hun hereniging was ze ervandoor gegaan. Een ander geluid die ergens achter haar vandaan kwam deed haar abrupt stoppen, ze draaide haar kop licht om en merkte opeens dat er uit het niets een andere reu was bijgekomen. Snel keek ze weer licht met opgetrokken wenkbrauwen naar Quaed. Ze had geen idee of het een vreemde was voor haar broer of een vriend, in ieder geval iets aan hem stond haar nu al niet aan. Niet al te opvallend ging ze naast Quaed staan, haar oren stonden licht omgedraaid.. Die reu kwam nogal op een slecht gelegen moment wat haar betrof. Rhea drukte haar vacht even kort tegen die van Quaed aan als begroeting. Uitgebreider kon nu niet, ze ging hem nu niet gezellig gaan vragen hoe het met hem ging terwijl die vreemdeling erbij stond. Iets zei haar dat hij niet echt goeds in de zin had. Maar ze deed nog niks, ze besloot de reactie van haar broer af te wachten.

[Eerst Quaed dan Owyn anders klopt de post niet xD En srry hij is flut :O Ik moet er nog wat inkomen..]}

Zijn poten liepen op het zanderige stuk grond tussen de dennenbomen. Hij snoof de geur op van alle bloemen die in bloei stonden. Zijn hoofde wiegde mee op de zang van de vogels in de bomen. Zijn humeur was onwaarschijnlijk goed vandaag, en hij wist niet zeker waarom. Misschien omdat zijn maag gevuld was vandaag? Nee, dat boeide hem niet erg veel. In de lente was er altijd prooi in overvloed geweest hier, dus hij was eraan gewend om een vetlaag op te bouwen voor de koudere tijden. Toen kwam er een glimlach op zijn snuit, natuurlijk wist hij wel waarom hij zo opgelaten was vandaag. Hij zou vandaag zijn zusje weer zien.

Een week geleden ongeveer had hij haar ontmoet. Het was in het begin nogal… awkward geweest, maar het liep gelukkig steeds losser. Hij kon eindelijk het missende deel in zijn geschiedenis invullen, zonder die zelf te hoeven verzinnen. De realiteit was aan de ene kant een stuk minder erg dan dat hij had verzonnen, aan de andere kant tien keer zo erg. Het was maar net hoe je het bekeek. Gelukkig bekeek hij het van de positieve kant, totdat het ooit een keer tot hem doordringt dat hij nu nog meer familie had kunnen hebben. Maar tot die tijd zou hij uit blijven kijken naar dit soort kleine geluksmomentjes in zijn eenzame leven. Misschien zou hij ooit nog zijn moeder opzoeken, maar daar was het nu de tijd nog niet voor. Ineens stopte hij en draaide hij zijn oren naar achteren, waarna zijn kop volgde. Na twee keer knipperen draaide hij zijn hele lichaam ook om en grinnikte de reu een keer. Hij was helemaal de plek voorbij gelopen. Ze hadden op deze plek in Senlin afgesproken, op neutraal terrein. Terwijl hij terugliep hoorde hij geluid uit de bosjes hoorde komen.
’Quaed?’ Hij voelde dat zijn staart langzaam begon te kwispelen terwijl hij uit de bosjes kwam lopen en zijn zusje zag.

Hij zag weer alle vergelijkingen tussen hun twee en zag weer hoe klein ze eigenlijk wel niet was. Hij wou naar haar toe gaan, maar hoorde toen nog meer geluid achter zich. Hij snoof in de lucht, maar deze geur kende hij niet. De reu kwam uit de bosjes gelopen en Quaed keek even naar Rhea. Zij leek deze reu niet te kennen, maar drukte even snel haar vacht tegen die van hem aan. Zijn kwispelende staart was allang opgehouden met kwispelen. Quaed’s ogen gingen even over het lichaam van deze reu heen. Oh hij kende deze reu wel, deze Owyn. Natuurlijk had hij hem nog nooit ontmoet, maar hij had een, laten we zeggen, niet zo een goeie reputatie.
’Wat doe je hier?’ Volgens velen was deze wolf onvoorspelbaar en had hij al vele doden op zijn naam staan. Quaed wist niet precies hoeveel hiervan waar was, maar aan het uiterlijk van deze reu te zien, had hij wel wat op zijn geweten. Hij bleef zo kalm mogelijk, hij wou niks uitlokken. Hij voelde de warmte van zijn zusje aan zijn zij, en voelde even een kleine kracht opborrelen. Zijn blik werd vastberadener terwijl hij de reu bleef aankijken.

Words: 525 || Inspirated by: Tyler Ward playlist || Feeling: Happy, but angry at last.