_{Geruisloos als de wind tussen de bomen liep de behoorlijk grote teef door het bos heen. Door haar gladde vacht leek ze een slanke bouw te hebben, maar de grote spieren onder de dikke vacht zorgde er wel degelijk voor dat ze wat in haar mars had. Haar oren waren omhoog gespitst en namen elk geluid wat het bos met zich mee nam op. Het was een rust gevend gevoel om zo te lopen, nauwelijks geluid maakte. Het zorgde ervoor dat de teef haast helemaal één werd met de natuur om zich heen. Ze kon de muziek van de wind horen, het gefluister van de bomen en het ademen van de aarde. Ze was in harmonie met de levende wezens om haar heen, maar jammer genoeg wist ze dat niet iedereen dat was. Sommige wolven waren verblind door wraak, hebzucht of haat. Ze vermoorden en vernietigde alles wat op hun pad terecht kwam. De teef, genaamd Mara, wist dat donders goed. Ze had vaak genoeg mee gemaakt dat ze plots aan werd gevallen door een wolf zonder een reden. Echter liet ze zich niet kisten. Ondanks dat ze niet vaak vecht, kan ze er wel wat van. Ze heeft de juiste technieken geleerd en de juiste gereedschappen om die uit te voeren; vlijmscherpe tanden, klauwen die door alles heen boorde en een soepel lichaam met een bonk spieren eraan. Ze zou nooit op een gevecht ingaan als het niet anders kon. Ze wou anderen niet pijn doen zonder een reden. Ze wou dat iedereen in harmonie kon leven, net zoals zij deed. Dan was de wereld toch veel mooier? Ja, dat wou ze en ze was vast besloten om daarom wolven te helpen. Plots hoorde ze geritsel achter haar. Haar oren flikkerde naar achter en in een reflex snoof ze de geur rondom haar op: een reu. Of liever gezegd; reutje. Ze gokte dat hij ongeveer een jaar oud was. Ze spande haar spieren aan, maar ging niet over tot actie. Ze bleef geduldig wachtte op wat komen zal. Plots schoot de reu uit de bosjes. ''Ha! Gotcha!'' klonk het trots. Even was Mara wat verbaasd, maar al snel kwam er een glimlach rond haar lippen. Ze keek om naar een grijs/zwarte pup die op haar rug was beland. Zwaar was hij niet en ze kon hem dan ook makkelijk houden. De reu had ook geglimlacht, maar die glimlach werd minder toen hij merkte dat hij geen prooi had gevangen. Hij schoot dan ook meteen van Mara af. ''S-sorry!'' verontschuldigde de reu zich. Mara lachte zachtjes. Ze draaide zich in zijn richting en plantte uiteindelijk haar kont neer op de grond. Ze ging er vanuit dat de reu geen gevecht wou, aan de manier hoe hij reageerde. Ze sloeg haar staart om haar poten heen. Een vriendelijke glimlach sierde rond haar lippen. "Het is al goed," zei Mara en knikte even kort om dat te bevestigen. "Was je aan het jagen?" vroeg Mara om verder te gaan op de plotselinge aanval van de reu.}

_{Omdat hij het zo graag wilde, omdat hij zo graag eens een prooi wilden vangen en daarbij ook nog eens erg veel trek had, rende hij op het dier af dat zich achter de struiken bevond. Zonder er ook maar over na te denken of het wel echt een prooidier was of niet. Nee Bison was er van overtuigd dat het hem nu zou lukken. Dat hij nu eindelijk eens zijn prooi zou vangen. Dat hield vol zodra hij naar de struiken toe rende, ook toen hij over de struiken heen sprong. Zelfs toen hij op het dier terecht kwam dacht hij nog steeds dacht hij eindelijk zijn prooi had gevangen. Maar zodra hij zijn ogen opende en met trots zijn prooi wilde bekijken merkte hij al gauw genoeg dat hij alles behalve dan een prooi had gevangen. Nee hij zat boven op een andere wolf! Bison schoot recht en maakte dan ook gelijk dat hij van de wolf af kwam waarbij hij zijn excuses aan bood. Nu pas merkte hij dan ook hoe onhandig hij had gehandeld. Hij had eerst moeten kijken, of in ieder geval goed de geur in zich laten door dringen voordat hij er op af was gerend. Maar nee, natuurlijk had hij zichzelf weer eens niet kunnen bedwingen. Zijn enthousiasme was gewoon té groot. Bison voelde zich nu dan ook wel schuldig tegenover de wolf. Even bekeek hij het dier. Het leek een teef, zeker weten ouder dan hij. Zou ze boos zijn? Bison slikte eens. Met zijn ogen volgde hij bewegingen. Onderdanig hield hij zijn kop wat laag terwijl zijn oren zich in zijn nek neer legde. Nee Bison zou niks in zijn schild voeren nu, hij was wat dat betreft ook wel de onschuld zelf. Enkel wel wat onhandig ook.
Plots hoorde hij de teef zachtjes wat lachen. Langzaam aan tilde hij zijn kop wat meer omhoog terwijl zijn oren naar voren gingen. Wat was er? Dacht hij gelijk. De wolf draaide zich zijn kant op en ging vervolgens zitten met haar staart om haar poten heen. Nu kon je nog beter zien dat ze ouder was. Bison bleef haar voor een moment wat starend aan kijken. Ze leek haast wel een alfa. Zo sterk gebouwd. Zou ze er een zijn? Zonder dat hij het in de gaten had ging zijn staart lichtjes al wat enthousiast heen en weer. In ieder geval leek het er al wel op dat hij veilig was. Nee ze had zelfs wat gelachen. Was ze dan gewoon helemaal niet boos door zijn actie? Daar kreeg hij algauw een antwoord op. De teef gaf hem een vriendelijke glimlach waarna ze hem zei dat het al goed was. Langzaam aan verscheen er een glimlachje op de bek van Bison. ''Oh oke'' Antwoordde hij er nog licht wat gespannen bij. Maar nu stelde ze hem plots dan ook een vraag. Of hij aan het jagen was. Wat ongemakkelijk keek Bison even weg in de grond terwijl hij met een poot wat in de grond begon te klauwen. ''Eh.. '' Begon hij. '' Zoiets moest het wel worden'' Antwoordde Bison uiteindelijk waarna hij langzaam aan met een wat flauw en beschamend glimlachje op keek naar haar. Bison keek daarna algauw weer weg terwijl hij zijn oren weer naar achteren legde. Het had er vast niet uit gezien. Alhoewel door zijn plotselinge aanval had ze hem natuurlijk niet kunnen zien aan komen. Misschien maar beter ook. Het leek erop dat zijn jagen nooit beter zou worden. Dat hij uberhaubt niet beter werd met alles. Jagen, vechten hij kon het allemaal nog niet half zo goed als hij zou willen. Hoe moest hij op deze manier gaan overleven? Plots schoot zijn blik terug naar de wolf. Nu wilde hij dan ook eigenlijk weten of zijn vermoeden goed was. Want als het zo was misschien kon ze hem dan wel helpen? Bison stond plot wat rechter en liep naar haar toe. ''Ben jij een alfa?'' Vroeg hij gelijk aan haar. Hij nam nog geen goeie pauze of de volgende vraag kwam al weer; ''Kun jij me dingen leren?'' plantte hij er achteraan. Maar daarna besefte hij algauw dat hij zich nog niet eens had voorgesteld. En dan gelijk zoiets als dit van haar vragen was vast ook niet zo netjes. Gelijk deed hij dan ook weer een stap naar achteren. ''Eh, mijn naam is trouwens Bison'' Stelde hij zich wat zachter met een verontschuldigend glimlachje voor aan haar.}
 

_{Natuurlijk had hij weer het geluk dat hij boven op een oudere wolf sprong. Een teef nog wel. In het begin dacht hij goed in de problemen te zitten. Maar achteraf bleek dat toch nog wel mee te vallen. Nee ze bleef juist heel vriendelijk en zorgde er voor dat wat hij gedaan had, niets was om je zorgen over te maken. Misschien was dat dan ook wel gewoon zo. De teef maakte zich er in ieder geval geen zorgen om. Nee ze begon juist wat te lachen en gaf hem geruststellende glimlachjes. Wat hem uiteindelijk dan ook wel wat geruststelde. Al kon hij het niet laten dat hij zich er nog steeds wel wat voor schaamde. In zijn houding was dat dan ook wel te ontdekken. Maar weer kwam dan ook die blik dat hij zich nergens zorgen voor hoefde te maken. Langzaam aan glimlachte hij wat naar de teef. Plots besefte hij zich iets. Zo groot en sterk dat ze er uit zag. Zou ze een alfa wezen? Die vraag besloot hij niet te laten liggen en hij moest zich dan ook in houden niet gelijk op haar af te rennen. Hij kwam voor haar en vroeg het haar. Waarna de vraag al snel kwam of ze hem wat kon leren. Zoals jagen en vechten. Want als ze een alfa was, dan wilde ze dat toch ook vast wel? Echter besefte hij na zijn enthousiasme, wat meestal zo ging, dat hij misschien wel wat te hard van stapel liep. Immers kenden ze elkaar nog maar net. Ze kenden elkaars naam nog niet eens! Dat maakte dan ook dat hij gelijk een stap terug deed en vervolgens stelde hij zich voor aan haar, terwijl een beschamend glimlachje al gauw weer terug kwam op zijn lippen door zijn wat over enthousiaste actie van net. Hij hoorde de teef wat grinniken waarna ze zich dan ook voorstelde aan hem. Haar naam was Mara. Bison zijn oren gingen naar voren. Ze had een leuke naam. Even glimlachte hij dan ook op zijn natuurlijke vrolijke manier terug naar haar. Vervolgens legde Mara uit dat ze geen alfa was, daar keek hij dan ook wel even verbaasd van op. Maar vervolgens vertelde ze dan wel dat ze een roedel zou willen hebben. Bison knikte eens begrijpend. ''Daar vind ik je ook wel een type voor, nu al. En we kennen elkaar nog maar net'' Reageerde Bison waarna hij even vrolijk lachtte naar haar.
Door dat zij zo rustig was wist hij zichzelf ook beter te uiten. Dat voelde dan ook wel weer fijn. Al bleef hij altijd wel wat stuntelig. Maar hij was dan ook nog maar een jaarling, en buiten dat gewoon een erg actieve en enthousiaste wolf. Na haar uitleg had ze gezegd dat ze hem wilde helpen met jagen of vechten. Daar was Bison erg blij om. Het liefst wilde hij dan ook gelijk beginnen, en dat was te merken. Bison nam een uitdagende vecht/speel houding aan door door zijn voorpoten te zakken waardoor zijn kont de lucht in ging. ''Kom maar op!'' Begon hij vrolijk. Hij wilde zo snel mogelijk wat leren. Echter leek Mara er anders over te denken. Zij wilde hem eerst nog leren kennen. Wat eigenlijk ook wel weer logisch was. Langzaam aan kwam Bison recht door haar vraag. Ze vroeg hem wat hij hier alleen deed. En waar zijn roedel of familie was. Naja, die had hij niet. Bison liet zijn oren zakken en keek even schuin weg naar de grond. ''Die.. heb ik niet'' Antwoordde hij langzaam aan. Hij keek Mara vervolgens weer in de ogen aan. ''Ik ben zeg maar alleen op ontdekkingsreis gegaan, daarom ben ik hier.'' Vertelde Bison dan ook aan haar. Voor een moment keek hij weer weg. Verder in detail ging hij niet. Puur omdat hij het naar vond om er over te praten en het idee dat hij alleen was deed hem al helemaal geen goed. Hij hield er niet van om alleen te zijn. Uiteindelijk keek hij Mara dan ook weer in de ogen aan. Met besluit dat hij nu aan haar zou vragen wat ze hier alleen deed. ''En jij? Waarom ben jij hier alleen?'' Vroeg Bison dan ook gelijk aan haar met een licht flauw glimlachje terwijl een oor al langzaam aan weer wat naar naar voren kwam.} 


 

_{De jaarling, genaamd Bison, was een enthousiaste wolf. Hij was wat roekeloos, maar met zijn vrolijke karakter maakte hij dat wel weer goed. Ook al zouden de meeste wolven hem niet de kans geven om het goed te maken. Mara glimlachte wat vriendelijk naar hem. Hij vroeg of ze een alfa was. Daar stond Mara even bij stil. Een alfa. Dat wou ze wel graag worden, maar jammer genoeg was ze er geen één. Dat zei ze dan ook vervolgens. Bison reageerde erop dat ze wel veel op één leek. Mara vatte dat als een compliment op en knikte even dankbaar, waarna ze al snel weer naar hem glimlachte. Mara wou die Bison helpen. Ze wist dat als dit zo door ging, de roekeloosheid van Bison, dat het dan nog heel verkeerd af kon lopen met Bison. En dat was iets wat Mara liever niet wou mee maken. Dus toen Bison aan haar vroeg of ze hem wou trainen, ging ze ermee in. Bison was net zoals anders enthousiast en wou meteen beginnen. Echter had Mara andere plannen. Ze wou eerst Bison beter leren kennen voordat ze te werk ging. Want misschien had Bison al wel een familie of roedel die hem zou trainen. Dan zou Mara hem maar kleine dingetjes aan leren die soms handig waren. Want de eer lag bij de familie van Bison om de goeie technieken aan hem te leren. De stemming bij Bison leek te veranderen, waardoor Mara door kreeg dat het erg gevoelig lag. Mara glimlachte geruststellend naar hem en wachtte geduldig. Ze zou het niet erg vinden als Bison er niet veel over los liet of helemaal niet. Ze kende elkaar immers nog maar een paar minuten. Bison liet zijn oren zakken en keek even weg. ''Die.. heb ik niet'' antwoordde hij langzaam. Mara knikte kort. Ze was blij dat Bison bereid was om dat te zeggen. Meer hoefde ze eigenlijk niet te weten, maar ze hield zich stil en haar oren gespitst voor het geval dat er nog wel meer aan kwam. Bison keek haar weer aan en Mara gaf hem weer een kalme blik terug. ''Ik ben zeg maar alleen op ontdekkingsreis gegaan, daarom ben ik hier.'' legde hij uit. Mara knikte. Ontdekkingsreis, dus hij hield ervan om nieuwe dingen te ontdekken. Bison keek weer even weg, maar al snel stonden zijn ogen weer op Mara gericht. ''En jij? Waarom ben jij hier alleen?'' vroeg hij, vast besloten om antwoord te krijgen. Mara grinnikte kort, waarna ze even weg keek naar rechts. "Mijn vader en moeder zijn gestorven. Het ware gelukkige wolven en zijn op een oude leeftijd weg gevaren," begon ze en een lichte glimlach rustte langs haar lippen. Het voelde al zo lang geleden. Ze richtte haar ogen weer op Bison. "Mijn broers en zussen zijn allemaal hun eigen weg gegaan, net zoals ik. Ik ben vast besloten om wolven te helpen. Ik denk dat dat mijn doel is in mijn leven," eindigde Mara haar verhaal. Het was niet lang of tragisch. Nee. Ze had een mooi leven met haar familie gehad. Ze dacht even na en werd dus zo ook even stil. Plots schoot er een gedachte door haar kop heen, waardoor ze haar blik ook al snel weer vestigde op Bison. Ze stond op en keek hem serieus aan. "Bison," begon ze. "Als ik een roedel krijg, zou jij me dan willen vergezellen?" vroeg ze hem uiteindelijk. Het was een unieke kans om hem weer een thuis te geven en een soort familie. Mara zou voor hem zorgen, tenminste als Bison het wou.}