Ik liep door snel door het bos, het was een rare plek. Toen ik hier aan kwam was het een licht en uitnodigend bos,dat was nu wel anders. Het was ongeur en donker, maar ja ik kan er mee leven. Het enige waar ik me zorgen over maak is dat ik nog geen enkele prooi gezien heb en ik krijg nu wel een beetje honger. Ik begon te draven en na een lange tijd zag ik een klein grasveldje om een grote boom. Ik liep er naartoe en snuffelde eraan, niet gemankeerd. Waarschijnlijk was er hier dus geen roedel. Maar je weet het nooit zeker. Wat ik wel zeker wist is dat er hier konijnen leven. Ik volgde een konijntje met mijn bruine ogen en zag hem een hol in springen. Ik ging in de schaduw van de boom liggen, ik zag een bruin konijn met een zwarte kop in een hol kruipen. Ik nam een steen in mijn bek en liep rustig naar dat gat. Ik bukte en liet de steen in het gat vallen, ik rende snel naar een ander konijnenhol. Mijn plan werkte , het konijn met de zwarte kop sprong voor mijn poten het hol uit. Ik hapte snel, ik hoorde een zacht gepiep en het geluid van brekende botten. Ik liep met mijn prooi weer naar de schaduw van de boom. Ik begon het karkas met een blij gevoel aantevreten. Ik dacht tevreden na over het feit dat ik eten had zonder enige moeite te hoeven doen. Ik nam nog een grote hap, ik voelde het warme vlees in mijn mond zowat smelten. Er zat veel vlees aan dit konijn en hij had weinig spieren. Perfecte vangst. Toen ik vol zat legde ik mijn hoofd op mijn poten. Ik kon hier wel aan wennen, volle maag en lekker in de schaduw kunnen rusten. Het leven was niet altijd zo rustig, na een paar minuten had ik genoeg van mijn rust genoten en stond ik weer op. Ik keek rustig om me heen, het bos was weer licht en rustgevend. Raar. Ik liep het bos weer in , weg van de weide. Mijn mond werd langzaam droog en slikken werd moeilijk,dit word ook wel dorst genoemd de enige oplossing ervoor is drinken. Dus ik moest water zoeken. Zucht, waar is water... Ehm, misschien deze kant op. Na een paar minuten lopen vond ik een klein beekje. Ik liep er rustig naar toe en liet het het koele water mijn keel binnen stromen. Nieuwschierig volgde ik het beekje omhoog. Ik zag dat er daar meer water was, de oorzaak was een rots die een klein riviertje in tweeen splitsten. Ik ging op de rots liggen en ruste wat uit. Mijn oren vonden verschilllende geluiden, vogels die fladderde, het water dat klotste en het neurien van de wind. Maar ook ritselen. Het kon van een vredig dier zijn, of van een veiandig dier misschien is het een wolf dacht ik nieuwschierig.
Ik luisterde nog een keer goed, ik verroerde me niet. Deed net alsof ik niks doorhad, maar intussen stonden mijn zintuigen op sterk. Weer hoorde ik ritselen, van een groot dier. Iniedergeval groter dan een haas, konijn of vogel die hier scharrelen. Ik snoof rustig die koele lucht op. Ik had wind mee, het enige wat ik kon ruiken was achter me. Het ritselen kwam van links. Heel suptiel deed ik of ik me uitrekte. En ging presies zo liggen dat ik de ritselbron kon ruiken. Zoals ik vermoede was het een wolf. Nu maar wachten.