De teef had zich na enkele uren lopen zich genoodzaakt gevoeld om even te gaan liggen en een powernap te nemen. Ze keek op en knipperde een aantal keren met haar ogen om goed zicht te krijgen. Ze lag tegen een grote beuk aan, ergens in een imens groot bos. Ze stond op en rekte zich uit, terwijl ze wat met haar kop schudde. Opeens voelde zet het, pijn. Geen hevige pijn, maar wel zodat je het voelde. Ze keek even naar haar flank. De wond die eerst best wel hevig gebloed had, was nu langzamerhand zich aan het herstellen. Als je teveel bewoog voelde je de wond wel, maar het was niet storend. Typisch iets voor haar om met de eerste en de beste wolf die ze tegenkwam weer in de clinch te liggen. Alsof ze dat nooit eerder had gedaan. Gelukkig was ze behalve een paar kleine schrammetjes en een mooie wond op haar flank er prima vanaf gekomen. Ze stond al een tijdje droog, dus op zich was het wel weer tijd geweest voor een gevecht. In een rustig tempo liep ze verder. Waarheen, dat wist ze niet. Immers was ze hier nog nooit geweest. Aan de bodem van het bos was te voelen dat het hier niet zo lang geleden geregend had. Onweer zelfs, kon ze zich nog goed herinneren van een paar uur geleden. Maar de bui was nu weer weg. Ze was nu weer op zichzelf, alleen waren zo nu en dan wat kleinere bosbewoners te zien. Zo langzamerhand begon ze te verlangen naar een heerlijk slok water. Haar keel voelde droog aan. Het kwam dan ook niet slecht uit dat ze na enige tijd lopen tegen een open plek aanliep. Tenminste, daar leek het eerst op. Maar ze bevond zich nu langs de kant van een groot meer. Ze keek even om zich heen. Behalve een paar vogels in het water, was ze de enige hier. Ze liet haar donkere kop wat zakken en liet haar tong in het water glijden. Langzaam begon ze wat te drinken, terwijl ze toch de boel nauwlettend in de gaten hield. Ondanks dat ze zich best wel op haar gemak voelde, was ze in vreemd gebied altijd op haar hoede. Je kon beter het zekere voor het onzekere nemen. Het koele water was een verademing voor haar, en dit had ze echt even nodig. Ze kreeg altijd veel dorst als ze veel had gegeten. Plotseling spitste ze haar oren bij het horen van naderend geluid. Blijkbaar was ze niet de enige viervoeter hier.

Ze hief haar kop wat omhoog. De geur vertelde haar dat een wolf vlak bij haar ergens moest staan. Een reu van ongeveer haar leeftijd. Ze draaide haar kop, maar zag tot nu toe nog niks. Had ze eigenlijk wel zin in visite? Of eigenlijk was het zo dat zij hier op visite was. Kai was namelijk de vreemdeling. Haar geelbruine ogen vlogen even langs de bomen heen die aan het rand van het bos stonden. Ze zag iets bewegen en het bewoog duidelijk haar kant op. Het duurde even, maar al gauw kwam een reu tevoorschijn. Hij was gemiddeld groot voor een reu en had een wildkleurige vacht, met twee ijzigblauwe ogen. Hij had haar ook gezien, want hij keek haar kant op. Hij grijnsde, terwijl hij in de richting van Kai liep. ”Were you from? I can smell you are new here,” sprak hij op een kalme toon. Ergens was ze in ieder geval blij dat hij niet meteen voor de aanval koos. Want dat zou haar op dit moment niet zo goed uitkomen. ”Hoe raad je het,” grijnsde ze. Hij droeg een geur bij zich. Een geur die haar eigenlijk best wel bekend voorkwam. De geur van een roedel en ze was al eens eerder iemand van deze roedel tegengekomen. Ze had daarbij niet het idee gekregen dat het een roedel was voor typische schoothondjes. Alhoewel deze reu tot dusver moeilijk vond in te schatten. ”Goh, heb niet zo lang geleden nog een vriendje van je ontmoet,” sprak ze met een poeslief stemmetje. Ze doelde op de reu, die ze amper een etmaal geleden had ontmoet, en wat niet bepaald een vriendelijke confrontatie was geweest. ”Leuke vriendjes,” mompelde ze er wat sarcastisch achteraan.

Ze lied haar blik nogmaals over de reu glijden. Hoe dan ook, hij zal ook wel geen lieverdje zijn. Alhoewel ze niet echt het gevoel zou krijgen bij hem dat ze beter kon wegrennen. Hij leek haar eerder een beetje een soft type, maar daar kon ze zich natuurlijk ook in vergissen. Je moest nooit te snel conclusies trekken. Misschien moest ze deze reu maar een beetje uitdagen, eens kijken wat eruit kwam. "I have no idea sweetheart," sprak hij nog steeds grijnzend. Ergens maakte zijn grijns haar bang. Niet eens om het feit dat ze bang was dat hij iets zou doen, maar hij had gewoon een enge grijns. Alsof hij elk moment met een liefdesverklaring aan kon komen. "I know who you have met. Owyn is his name. He is my Stalker," vervolgde hij. Dus had ze het toch goed. Hij en die Owyn die hoorden bij elkaar. Deze reu zou eens moeten weten. "Aha," mompelde ze even onverstaanbaar. "Where are my manners. My name is Legion. Creed of the Black Ops or in your therms, Alpha." Ze rolde even zo onopvallend mogelijk met haar ogen. Er was iets aan hem wat haar irriteerde, en het was onmogelijk te beschrijven. Zoiets had ze wel vaker. Ze irriteerde zich vaak aan de meest kleine dingen, die bijna onbeschrijfbaar waren en eigenlijk niemand opviel. "Zozo, jij hebt het ver geschopt," sprak ze grijnzend. Verder hield ze zich maar even stil. Misschien had hij nog iets belangrijks te melden, anders zou ze gewoon weggaan. Eigenlijk had ze totaal geen behoefte aan een gesprek met hem.

Ze wist eigenlijk niet wat ze moest denken. Vaak betekende de titel alfa niet meer dan dat je gewoon de roedel leidde. Meestal ging het dan om één van de sterkere wolven, maar vaak genoeg kwam ook voor dat een minder sterk iemand de lakens uitdeelde. Ze zou die Owyn bijvoorbeeld veel eerder inschatten als een alfa dan deze reu. Eigenlijk maakte het ook niets uit, behalve dan dat ze hem niet echt een roedelleider vond. Misschien niet eens een waardig lid voor een echte slechte roedel. "You think so? What is your name and what on earth are you doing here anyway? And it might be a stupid idea for you but you should go to find some protection sweetheart," nog steeds op dezelfde akelige toon. Ze grijnsde even bij het horen van zijn woorden. Kai was heus geen lieverdje, dat was al vanaf haar geboorte af aan wel duidelijk. Ze groeide samen op met haar broer en haar zusje in de roedel van haar ouders en heeft altijd goed leren vechten en jagen. Nu was ze vertrokken uit de roedel, omdat ze vond dat ze prima op eigen benen kon staan. Dit leven beviel haar prima. Ze kon doen en laten wat ze wilde en kon haar lessen nu in de praktijk inzetten. Ze zwierf nu meer dan een jaar in haar eentje rond. Toch had ze ergens nog wel verlangens naar een roedel. Waarschijnlijk omdat ze het gewend was van vroeger, om een kliek anderen te hebben met dezelfde idealen en waar ze mee kon opschieten. Er waren maar weinig wolven waarvoor zij voor door het vuur ging. Eigenlijk was dat momenteel geen een. Haar ouders en haar familie misschien, maar die waren ver weg. "Don't worry. Denk dat jij eerder beschermd moet worden voor mij," sprak ze met een poeslief stemmetje.

Dit zou weer zo'n typisch gevalletje zijn die zijn gelijk wilde halen. Maar als hij wilde laten zien wie van hun twee de baas was moest hij van goede huizen komen. Kai was een goed getrainde teef, tactisch en ook erg wendbaar. Onder haar donkere vacht had ze een behoorlijke spiermassa trainen, waar zelfs sommige reutjes van konden dromen. Maar ze wist dat ze haar concurrentie nooit teveel moest onderschatten. Je wist maar nooit of de ander misschien niet veel sterker was dan dat hij eruit zag. Legion was niet echt absurt groot ofzo, en had een normale bouw voor een reu. Tenminste voor zover ze dat kon waarnemen. Een dikke laag vacht verbergde een groot deel van z’n bouw. ”U're sure honey?” sprak hij. Zijn stem irriteerde haar, maar daar liet ze niets van merken. Ze rolde even onopvallend met haar ogen toen hij zijn woorden uitsprak. De reu gromde wat, terwijl hij zijn tanden ontblote. Puur om indruk te maken op haar. Kai was er alleen niet gevoellig voor. Haantjes gedrag en daar had ze niks aan. Ze grijsde even. ”Well, show me what you got,” mompelde ze bijna onverstaanbaar. Voordat ze er erg in had vloog Legion naar haar toe. Hij probeerde naar haar oor te grijpen, maar Kai reageerde snel en ontweek te beet. Ze voelde de adem van Legion in haar nek hijgen. [i]”Your name,”[/color] fluisterde hij. Hier had Kai geen zin in en met één van haar poten probeerde ze Legion een klap te geven op z’n hoofd om hem weg te krijgen. Ze deed een paar passen naar achteren en nam nu ook een gevechthouding aan. Mocht hij nu weer aanvallen dan was ze er klaar voor. ”Kai, als je het zo graag wil weten,” sprak ze nors. Ze was nog niet uitgesproken of ze greep richting de reu. Vanaf zijn zijkant beukte ze hem, om hem op die wijze te vloeren. Met haar poten probeerde ze zich stevig vast te klemmen, zodat hij het in iedergeval niet makkelijk kreeg om weg te komen.