Ongemakkelijk drentelde ze heen en weer over het open plekje, haar buik wiegde hinderend op haar ritme mee. Al de hele dag had ze het gevoel dat ze zouden komen, ze was zowat in haar eigen gewicht verdubbelt. Ze werd al misselijk toen ze er bij stil stond hoeveel kleine monstertjes ze dit keer wel niet op de wereld zou zetten. Het zouden er meer zijn als de vorige keer, toen waren het er maar twee geweest.. al moest ze toegeven dat ze toen al redelijk zwaar was. Maar als ze zich het goed herinnerde woog ze toen nog niet eens de helft van wat ze nu was aangekomen. Een steek op de hoogte van haar zij deed haar licht hijgen, die voortdurende pijtjes stoorde haar nu al een dag lang. Bij het liggen werd het alleen maar heftiger dus bleef ze maar rond stappen of staan. Zelf zitten was moeilijk met haar uitpuilende buik, er was niks op de wereld die haar zwangerschap kon verbergen. Zo bol dat ze stond. Zuchtend slofte ze in de richting van het haar geïmproviseerde hol, het was een ondiepe put aan de wortels van een boom die half over haar 'hol' heen stonden. Het was verre van een veilige plek voor de eerste vier weken van een pup. Andere dieren zouden het hol vroeg of laat toch ontdekken.. Maar het zou haar tenminste beschutting bieden tot haar bevalling achter de rug was. Een nieuwe scheut van pijn trok dit maal door haar hele buik. Ook al klemde ze haar kaken stevig op een, een kleine kreun ontsnapte toch aan haar lippen. Dit waren pas echt weeën, ze had al een hele dag het voorgevoel gehad en tekens maar nu kwam haar bevalling pas echt op gang. Strompelend liep ze verder, om toch maar de put te bereiken voor de eerste zijn weg naar buiten wist te vinden. Ze vocht tegen haar lichaam die haar dwong te gaan persen, om de zoveel meter kromp ze ineen door een nieuwe wee. Met open geklemde kaken plofte ze zwaar neer op haar zij, ze had haar kraamplaats eindelijk bereikt. Ze lag amper neer toen het eerste vruchtzakje brak en ze het baarmoedervocht, bloed en slijm langs haar achterpoten naar beneden voelde vloeien. Het voelde allemaal maar nat aan, niet langer meer vechtend tegen haar moeder instinkt begon ze te persen. Ze voelde hoe haar eerstgeborene vlotjes uit haar gleed, ze boog zich naar haar achterlijf toe en beet de navelstreng snel door. Ook de vliezen trok ze van het vochtige en klamme lijfje van haar pup, ze bleef hem droog likken tot ze een levendig gepiep te horen kreeg die afkomstig was van haar jong. Toen ze zeker wist dat hij niks ontbrak en het een forse gezonde pup was zette ze hem aan haar buik en liet hem haar tepel zelf opzoeken. De volgende kondigde zijn komst nog geen halfuur na de eerste aan, hevige weeën trokken weer door haar buik, wetend wat er nu van haar verwacht werd begon ze opnieuw aan het pers werk. Het was uitputtend, maar toen ook de tweede vlot uit haar naar buiten gleed en met een kleine plof de grond raakte voelde ze zich al een pak minder ongemakkelijk. Ze herhaalde het zelfde klusje als daarnet.. Eerst de navelstreng de vliezen lostrekken en droog likken tot de longetjes tot leven kwamen. De tweede pup was net als d eerste kerngezond, misschien zelf al iets groter gebouwd maar dat kwam vast door de verschillende geslachten. Het tweede jong had geen aanmoediging nodig en kroop vastberaden naar haar buik om daar een van haar tepels uit de kiezen. Moe legde ze haar kop neer, ze hoorde ze nu en dan zelfvoldaan slikken en daarna voelde ze hoe er weer aan haar gesabbeld werd. Op z'n soort momenten kon ze zich vergelijken met een melkbar, de gedachten alleen al deed haar lichtjes snuiven. Het derde monstertje liet wat langer op zich wachten, wat logisch was. Als ze tekort na elkaar moest beginnen persen zou ze al snel geen energie meer hebben, en in haar situatie en met het aantal dat die reu haar geflikt had was het niet bepaald veilig om uitgeput te zijn na de eerste drie. Uiteindelijk kondigde nummer drie zich ook aan, ze ging weer wat rechter liggen en deed het hele bevallingsproces opnieuw en opnieuw en opnieuw.. Bij de vijfde lag ze er zo goed als bezweet bij, haar lichaam voelde helemaal misbruikt. 'Dit nooit meer,' zuchtte ze tegen zichzelf. Langzaam verplaatste ze haar blik naar haar buik, vijf slapende lijfjes met een volle maag. Ook al was ze hier niet mee gezind, ze kon moeilijk iets verstoten dat ze zelf op de wereld had gezet. Ze had niet uren aan een stuk pijn liggen lijden om het resultaat daarna achter te laten en doodleuk verder gaan met haar leven. Alleen zat ze met een paar problemen, Ten eerste had ze geen geschikt onderkomen. Ten tweede had ze geen roedel om zich heen die haar kon helpen met de verzorging opvoeding en voeding van haar jongen, plus dat de vader hem gesmeerd was. Hoe moest zij in godsnaam in haar eentje dit alles voor elkaar spelen? Niet te geloven dat ze echt aan het overwegen was hieraan te beginnen...