Rustig liep de wolvin over het strand. Het strand voelde zacht onder haar kussentjes en ze zuchte tevreden. Dit was veel beter dan de kou van het sneeuw. Maye snapte nog steeds niet hoe het kon, maar hier was het altijd warm. De wind waaide door haar langharige en wollige vacht en even sloot ze haar ogen. Ze stopte met lopen en keek even achterom, waarbij ze haar ogen weer opende. Ze had voetsporen achter gelaten in het zand. Maar dat maakte haar nu niks uit. Ze werd toch wel gezien hier op deze plek. Hier was niemand, niks. Alleen het zand en het water. En zij.

Met kleine passen begon de wolvin weer te lopen. Haar achterbeen hinderde haar, maar ze merkte het eigenlijk al niet eens meer. Het geluid van het water en de wind die door haar vacht waaide, bedacht ze zich weer hoe dankbaar ze was voor haar leven. Hoe dankbaar ze Kiotshu was. Zonder haar was zij hier nu nooit geweest. Ze stopte net voor het water. Haar voor nagels werden nat en haar blik ging naar het water. Langzaam liet ze haar snuit in het water gaan en gulzig dronk ze er van. Haar dorst werd gelest en ze hief haar kop weer omhoog. Haar blik ging naar het water, naar de horizon. Zo iets moois.

Maye begreep altijd nog niet hoe zo iets groots, zo mooi kon zijn. En waar eindigde het? Wat was er na al dit water? Ze wist dat haar vragen nooit beantwoord zouden worden. Wat meeuwen volgen boven haar langs. Ze volgde ze met haar bruine ogen. Hun wisten vast het antwoord. Maye wilde altijd al een vogeltje zijn. Je kon heen waar je wou. Vrijheid. Je had heel erg veel vrijheid. Je kon over het water vliegen. Zien waar het eindigde. Zien waar de zon opkwam. Misschien kon je zelfs naar de zon vliegen. Of beter, naar de maan. Ja, wat wou Maye graag een vogeltje zijn.

Rustig ging ze in het zand zitten, midden voor het water. Ze sloot haar ogen en genoot. Ze genoot van het geluid van het water, van de wind en van de vogels. Het leven was prachtig. Prachtig op dit moment. Ook het feit dat ze even alleen was deed haar goed. "Ik wil zo vrij zijn als een vogeltje" ferluisterde ze zacht tegen het water. Alsof het water zou antwoorde, haar wens zou vervullen. Ze sloeg haar staart om haar poten heen en bleef zo zitten. Nog steeds genietend van alles hier.

Ik weet het is redelijk flut, maar ik moest iets xd

De zwarte reu liep door de bosjes. Hij was op weg naar de zee, want hij wist dat daar geen sneeuw lag. Hoe het kwam wist hij eigenlijk niet, maar volgens mij weet niemand dat. Hij liep al een tijdje door de struikjes heen en zag hier en daar al een palmboomachtige boom staan. Hij genoot van de warme lucht in de winter, maar gelukkig was er hier nog schaduw. Normaal gesproken kwam hij liever niet in de zon midden op het strand, waar geen enkele schaduw was, maar voor deze keer maakte hij een uitzondering. Hij ging elke winter één keer naar dit strand, om gewoon weer even op te laden en de sneeuw uit zijn vacht te laten smelten.

Het was een koude dag, waarschijnlijk één van de koudste van dit jaar, en Quaed liep rond door de bossen. Dit was zijn eerste winter alleen en hij was niet goed voorbereid. Hij was opzoek naar een warm hol om even te schuilen tegen de sneeuw. Eigenlijk was dat het enige wat hij nu nodig had, wat warmte. Hij rilde en er viel wat sneeuw van zijn vacht af. Hij schudde zich nog een keer uit en zijn zwarte vacht werd weer zichtbaar. Hij moest zijn ogen dicht knijpen tegen de sneeuw en zag daardoor niet goed waar hij liep. Hierdoor zag hij het stukje ijs niet dat er voor hem lag en hij gleed uit. Voordat hij het zelf doorhad rolde hij van een kleine heuvel af. Hij lag even bewusteloos, maar kwam toen al weer bij. Het voelde hier anders, alsof hij een hele andere wereld was ingegaan. Langzaam stond Quaed op en knipperde een paar keer met zijn ogen. Om te beginnen sneeuwde het hier niet en rilde hij niet meer. Het moest hier wel 5 graden boven nul zijn dacht hij verwonderd. Hij liep verder van de heuvel weg. Hoe verder hij liep, hoe warmer het werd. Totdat hij ineens op zand stond. Verbaasd keek hij uit over het strand en de zee die nu voor hem lag.

Hij voelde de temperatuur langzaam stijgen en een kleine glimlach verscheen op zijn snuit. Die was al snel weer verdwenen toen hij op een doorn stapte en hij een huil sloeg van de pijn. Hij was nu al erg dichtbij bij de zee en kon de golven al zien door de bossen heen. Hij ging even zitten en trok met zijn tanden de doorn uit zijn poot. Hij spuwde de doorn in de bosjes, zodat hij er op de terug weg ook niet weer op zou trappen. Toen liep hij verder richting de zee.

Het voelde fijn, dat zand tussen zijn tenen. De kleine massa en de korrels die tussen zijn tenen door gleden maakte hem altijd even gelukkig. Dat was al snel weer over als hij de brandende zon op zijn rug voelde. Hij ging op een drafje richting de zee, tot hij ineens een andere wolf even verderop zag staan. Hij zat ongeveer in het midden van het strand en zij aan de zijkant, dus ze konden elkaar niet verstaan maar wel zien. Even zuchtte hij, maar hij liep verder het water in. Hij weet nog van de eerste keer dat het water verraderlijk koud kon zijn, ondanks dat het strand zo warm was. Pootje voor pootje stapte hij het water in en hij voelde zijn vacht drijven op de zee.

Het geluid van de golven hoorde je boven alles. De zee sloeg wild tegen de zijkant van de oever en maakte het zand aan de waterkant nat. Maye werd net niet nat. Ook hoorde je de meeuwen gieren, ze moesten moeite doen om tegen de wind in te vliegen. Want dat was eigenlijk het enige min puntje van dit gebied, vond Maye. De wind. Hoewel het soms wel lekker was om even een koud briesje door je vacht te hebben, vond ze dat de wind nu te hard was. Maar toch bleef deze plek haar favorite plek. Al vanaf de eerste keer dat ze hier gekomen was. En dat was toch wel een paar jaar geleden.

De golven werden wat ruiger en Maye's ogen schoten open toen het koude water haar poten en kont nat maakte. Meteen sprong ze op en snel liep ze naar achteren. Enkele druppels drupte van haar vacht af. Fijn, dat kon er wel bij. Een wat geirriteerde zucht verliet haar keel en een eindje verderop ging ze zitten. Ver genoeg van het water af. Dit overkwam haar geen tweede keer. Rustig begon ze haar natte vacht schoon te likken. Ze hoorde haar buik wat knorren. Ze zou straks wel wat gaan eten, eerst moest dit vieze zee water van haar vacht af.

Niet veel later merkte ze een geur op. Een nog wat onbekende geur, maar ze had het eerder geroken. Ze keek op en spitste haar oren, haar ogen zochten de omgeving af. En toen zag ze het. Een zwart viguur liep het strand over naar de zee, waar het rustig de zee in ging. Maye hield de wolf in de gaten maar maakte zich niet echt zorgen. De reu had ahaar vast al opgemerkt en niks naar haar uit gedaan. Langzaam kwam ze overreind en liep ze verder het strand over. De meeuwen zaten met zu'n allen bij elkaar op een stukje van het strand. Bij het zien van de meeuwen begon haar maag weer te knorren en wat speeksel liep haar al in de mond.

Hoewel ze respect had voor deze vliegende dieren, vol vrijheid, was haar honger haar de baas. Ze sloop naar de dieren toe en zocht haar perfecte prooi. Toen ze er één gevonden had sloop ze er nog dichter naar toe. Uit het niets sprong ze naar het diertje en zonder dat het diertje enig kans had om weg te komen stonden haar tanden er al in. Normaal kreeg ze niet zo snel een prooi wegens haar been. Maar nu was het perfect gegaan en Maye trok een stuk van de vogel af en kaude tevreden. Dit hield haar honger even tegen.

Einde beetje afgeraffeld, dat komt omdat mn ma wou >.<

De wolvin had hem duidelijk ook opgemerkt, maar ze negeerde hem. Hij trok een wenkbrauw op en keek weer weg. De golven waren ruiger geworden naarmate het harder begon te waaien. Hij liep wat verder het water uit, totdat het water nog maar tot zijn knieën kwam. De zeemeeuwen vlogen en kraaide over zijn kop heen en hij keek boos omhoog, alsof ze dan plots zouden weggaan. Hij verveelde zich en begon langs de waterkant te lopen, niet wetend dat hij steeds dichter naar de teef toe liep.

De meeuwen boven zijn kop schreeuwde om het hardst. De eerste keer schrok hij van het geluid, toen raakte hij eraan gewend en nu vindt hij het gewoon irritant. Hij hapte naar de meeuwen die rond zijn kop vlogen en ze schoten weg om even later gewoon weer terug te komen. Hij rende de zee in, denkend dat het hem zou afkoelen. En afkoelen dat deed het! In plaats van een afkoelende duik, leek het alsof hij in ijs sprong. Koud as hell rende hij het water weer uit en schudde hij zijn vacht uit. Het zand bleef plakken aan zijn natte voetzolen en hij rende over het strand om zijn vacht weer droog te krijgen. Hij voelde zich vrij. De wind ging door zijn vacht en hij liet die rot meeuwen ver achter zich zodat het strand mooi rustig leek. Dit leek meer op het plaatje dat hij had bij een mooi strand.

Hij kreeg ineens sterk de geur van een andere wolf binnen en toen hij opkeek besefte hij dat hij nog maar twintig stappen verwijderd was van de teef. Hij was zo in zijn eigen wereld geweest dat hij haar niet eens had opgemerkt. Hij draaide zich om naar de zee en negeerde de teef compleet, hopend dat ze weg zou gaan.