I know this place.. [Ren]

_{Een partner die je bloedend achter liet, pups die je nooit meer zag en waarvan je niet eens wist of ze überhaupt nog leefde, je roedel die uiteen was gevallen, vrienden die je nooit meer zag, je thuis land die ondergelopen was met lava, Eevy had het allemaal mee gemaakt. Ze was weer helemaal bij begin af. Net zoals toen ze begon bij WolfStory. Ze was weer een lone wolf. Dit keer zonder een doel. Ze zwierf rond, had haar lol waar ze die kon hebben, maar was voor de rest een beetje op de achtergrond aan het zakken. Ze trok naar kale, lege gebieden waar weinig wolven waren. Oude gebieden waar ze eerder vaak kwam, zette ze geen poot meer. Ze had geen zin om herinneringen op te halen. Ze had genoeg beleefd om een boek te schrijven. Ze had echter geen traan los gelaten. Natuurlijk had ze verdriet, ze was dan misschien harteloos, maar niet gevoelloos. Ze had verdriet gevoeld toen ze alles weer was verloren, maar ze hield zich sterk en propte al die gevoelens dan ook weg. Het zou haar benieuwen hoelang ze nog zo door ging. Wanneer zou er een wending komen in dit leven? Wie of wat zou ervoor die wending zorgen? Of zou iemand er een punt achter zetten? Het waren vragen waar ze antwoord op wou, maar ze ging niet opzoek naar de vragen. Wat zou ze doen als ze het antwoord wist? Niks. Ze zou gewoon verder gaan zoals ze tot nu toe ging. Jagen, slapen, moorden en sluipen. Dit alles in de nacht. Ze had zich terug gedrongen tot de nacht dieren, zodat ze zo min mogelijk wolven tegen kwam. Ze had geen zin in sociaal contact, mocht ze toch een wolf tegen komen die haar niet aanstond, was die snel met de grond gelijk gemaakt.

Takjes kraakte onder haar poten, het was het enige geluid wat je hoorde in het dicht begroeide kale bos. De duisternis genaamd 'nacht' was over het bos gevallen, iets wat ervoor zorgde dat de bomen nog donkerder waren. Het was hier kouder dan op andere plaatsen van het land, wat ervoor zorgde dat Eevy nog een iets dikkere vacht had dan normaal. Haar vacht zat roezig en haar blauwe ogen stonden kil en beangstigend. Ze viel op in de duisternis met haar witte vacht. Lichte dauwdruppels zaten in haar vacht die ervoor zorgde dat haar vacht er betoverend uitzag. Iets waar ze zich aan ergerde, maar ze wist dat ze er niks tegen kon doen. Plots viel haar blik op een omgevallen boom. Even keek ze om zich heen, zeker wetend dat ze alleen was. Uiteindelijk liep ze dan richting de omgevallen boom. Haar zintuigen op scherp. Ze snoof de geur rond de omgevallen boom op en maakte daaruit op dat niemand er was. Wie zou er dan ook hier zijn? Verder in het land was het warmer met meer prooi. De omgevallen boom was uitgehold van binnen wat voor een hol zorgde, de wortels bedekte de bovenkant zodat kou en neerslag niet binnen konden dringen. Ze herkende de holle boom; het was de eerste ontmoeting met Ren die ze in het toen voormalige Morgandi had. Haar oren flikkerde even naar achter, meende iets te horen. Ze concentreerde zich weer op het geluid, maar ze kon niks meer bespeuren. Ze draaide zich kort om, controleerde nogmaals de omgeving op vreemden, maar ging uiteindelijk liggen in de holle boom. Ze liet hoor kop omhoog, genoot van de koude lucht. Het verdriet schoot even weer door haar heen, maar net zo snel als dat was gekomen was het ook weer weg.}

_{Renier

Een helder geluid bereikte zijn gehoor, het klonk als miljoenen kristallen die tegen elkaar op botste. Het was afkomstig van ergens boven hem. Snel richtte hij zijn kop op, dodelijke ijspegels wezen trillend naar beneden waar hij stond. Met een diepe grom sprong hij onder de boom vandaan, hij liet zich geen twee keer doorboren. De herinnering aan die 'eerste' keer drong bij hem binnen met geweld. Eerlijk gezegd, hij had niet herinnerd willen worden aan die dag. Of beter gezegd... hij wou niet herinnerd worden aan haar. Een kleine schok trok door zijn lichaam toen hij haar voor zijn geest op haalde; Woest, krankzinnig, vals... De lijst was oneindig. Maar er was een periode geweest waar ze er ook gelukkig had uitgezien. En die periode had hij tot twee maal toe mooi verpest. Nadat hij alles kapot had gemaakt, alles wat ze samen hadden gehad. Had hij de sterke drang gevoeld zich voorgoed uit haar leven weg te trekken. Niet omdat het hem goed uitkwam of omdat hij geen reet meer om haar gaf... Want om haar geven, daar zou hij nooit mee stoppen. Hoe hard hij ook probeerde zich er tegen te verzetten. En juist omdat zij het enige lichtpunt was geweest in zijn leven, en omdat hij dingen voor haar had gevoeld die hij maar moeilijk kon omschrijven. Moest hij bij haar wegblijven. Ze had deze wereld al bijna door zijn toedoen verlaten. Dat allemaal omdat zijn duister kantje het nodig had gevonden de overhand te nemen op de zaak. Dat duistere zou nooit weggaan, hij kon zonder niet verder. Het was een deel van hem, een deel die hij niet kon missen. Als het ooit verdween dan zou het voelen alsof iemand zijn poot had geamputeerd. De laatste manen had die kant van hem de macht, de vele nieuwe littekens onder zijn grijs/zwarte vacht bewezen het. Zodra hij wat tegen kwam die lang genoeg weerstand bood en terug vocht viel hij uit. Hij had zowel slachtoffers gemaakt buiten als binnen de grenzen van Morgandi, of zoals het nu bekend stond For Eternity. Het toestand van het lijk was typerend bij Ren, het was letterlijk aan stukken gereten. Hij zorgde er altijd voor dat hij de tegenstander flink pijnlijke klappen uitdeelde voor hij de genadeslag toediende. Iets doden zonder leed in de ogen te zien, daar vond hij maar niks aan. De pijn van een ander verzachtte het zijne, daarom was hij zo aan het moorden geslagen de afgelopen tijd. Hij had geen spijt.. Hij lag nooit wakker bij al de gruwelijke moorden die hij verrichte. Maar waar hij elke nacht elke second in zijn leven wel pijn en spijt van had was zij.. Zijn lichaam zijn geest alles hunkerde naar haar, het dreef het tot waanzin. Hoeveel keer had hij wel niet op het punt gestaan haar op te sporen als een echte 'Tracker'... Nog zo een eigenschap van hem, stalken was daar onderdeel van. De gedachte alleen deed hem kort grijnzen in zichzelf.

De duisternis had het bos zowaar overvallen, het enige dat zijn pad nog verlichtte was de dunne maan sikkel en de sterren aan de hemel. Als een schim in de nacht bewoog hij zich geruisloos voort. Zijn zwarte vacht viel belangen niet zo hard op als die van een witte wolf. Ook zijn verduisterde diep bruine ogen waren praktisch onzichtbaar. Nu en dan laaide ze op en vielen ze hard op in het donker. Zijn blik was altijd al iets buitengewoons geweest. Bruin was saai en doodnormaal bij een wolf, het kwam veel te vaak voor. Maar de ogen van Renier hadden net dat tikje meer. Snel hapte hij naar de sneeuw, de verse sneeuw smolt in zijn bek en hij slikte het door. Hij was te druk en veel te gespannen om nu water op te zoeken, hij nam genoegen met de sneeuw. Hij moest iets doden, hij was al veel te lang in de schaduwen blijven zitten. Het maakte hem alleen maar gek, hij leefde graag afgezonderd maar nu en dan moest hij zich toch eens vertonen en toeslagen. Als hij geen sporen achterliet of liet blijken dat hij er nog was streelde dat niet bepaald zijn reutjes ego. Hij had een vreselijk dominant gedrag, iets dat er extra was bijgekomen. Alsof zijn karakter al niet moeilijk genoeg in elkaar had gezeten. Tot zijn irritatie leek zowat elk levend wezen slim genoeg om bij hem uit de buurt te blijven vanavond. Hij onderdrukte een zware zucht, maar een lage geërgerde grom kon hij niet tegenhouden. Hij was snel opgefokt als hij niet snel kreeg waar hij naar verlangde. Opeens viel zijn blik op een omgevallen boomstam, versteend bleef hij staan. Hij herkende het hier, zijn verschrompeld hart kromp hard ineen en zijn ogen vulde zich met walging en kilheid. Het was de plek waar hij zwak aan zijn gevoelens had toegegeven, de grootste fout die hij begaan was een half jaar geleden. Het leek veel langer gelden... Langzaam betrad hij de kleine open plek, zijn oren waren protesterend in zijn nek gaan liggen. Zijn blik werd gevangen door de holle boomstam die op nog geen drie wolvenlengtes van hem afstond. De stam zelf intrigeerde hem niet, maar wat er liggend in lag wel. Haar witte vacht was buitengewoon betoverend, even stonden zijn ogen begerig maar dat wist hij mooi doen te verdwijnen. Zijn blik gleed over haar heen om uiteindelijk strak in haar kristalblauwe ogen te blijven staren. 'Eevy..' verzuchtte hij zonder adem te halen.}

_{Nadat Eevy nogmaals had gecontroleerd of er echt niemand was, ging ze dan uiteindelijk liggen. Ze hief haar kop en genoot van de kou die haar kop streelde. Ze moest een doel vinden, wist niet waarom, wist niet at ze er zonder mee moest. Ze bleef naar voren staren met haar kristal lege blauwe ogen. Kort flitste een paar beelden voorbij van die gene die in zo korte tijd alles had vernietigd, ze keek weg en liet zo de beelden voorbij glijden zonder er verder aandacht aan te besteden. Ze wist niet wat ze zou doen als ze die wolf weer tegen zou komen. Het was zeker dat haar gevoelens voor hem nog niet weg waren. Hoe hard ze ook probeerde, de gevoelens voor hem zouden altijd blijven bestaan. Ook al haatte ze hem, kreeg ze verdriet elke keer als ze aan hem dacht, ze zou hem nooit kunnen vergeten. Ze zou altijd dat ene lege plekje voelen in haar hart die hij van haar had gestolen. Ze wou het terug. Haar leven. Wie had haar leven geruïneerd? Hij. Hij zou het goed maken. Ze keek weer naar voren. Eindelijk had ze weer een doel in haar leven; hem vinden. Plots schoot een bekende geur door haar neus binnen. De geur sneed naar binnen en deed haar ogen wat wijder op doen. Ze keek op en zag al snel de zwarte schim. Haar ogen trokken zich kort tot spleetjes. Ze zag hoe hij naar haar keek en uiteindelijk in haar blauwe ogen bleef staren. Toen hij haar naam uitsprak, flikkerde de oren van Eevy kort. Met een kille blik keek ze hem aan. Dat was gemakkelijk, ze moest hem vinden, maar hij kwam naar haar toe. In een traag tempo stond ze op. Ze schudde haar vacht uit, waarbij een paar dauwdruppeltje weg vlogen. Ze keek hem aan met kille blik, maar plots begon een grijns rond haar lippen te sieren. "Hee, Ren, jou heb ik al lang niet meer gezien," zei Eevy met een opvallend vriendelijke stem. "Wat brengt jou hier?" ging ze verder op dezelfde vriendelijke stem. In een traag tempo liep ze op hem af, de grijns inmiddels verandert in een glimlach. Voor hem bleef ze staan. Plots veranderde de uitdrukking op haar gezicht in een kille, beangstigend, dodelijke blik. "Kom je mijn leven weer verzieken?" zei ze op een kille toon en voelde hoe haat en afkeer door haar aderen vloeide. Echter hield dat sterke gevoel haar tegen, ze wou het liefst dat ze weer samen konden zijn.Een nieuwe grijns sierde rond haar lippen. "Ga je gang, doe het maar, zoveel heb ik nog niet, ik ben ook niet van plan om veel meer te krijgen dan dit," sprak Eevy. "Ik zal niet tegen stribbelen, veel weerstand kan ik toch niet bieden. Zolang jij het doet, is het goed," zei ze, dat laatste meende ze en ze keek even weg. Even leek ze heel kwetsbaar, alle gevoelens leken haar even over te nemen, maar al snel herstelde ze zich weer en keek ze hem weer vast besloten aan.}

_{Renier

'Eevy..' gepijnigd hield hij zij adem in. Hij wou haar niet ruiken, laat staan zien. De sfeer was gespannen tussen hun. Ook al verdween hij liefst weer op de achtergrond van haar leven, hij had zichzelf niet meer in de hand toen hij haar daar had zien liggen. Zijn poten waren een eigen bestaan gaan leiden en gevaarlijk dichterbij gekomen. Strak keek hij recht in haar blauwe ogen, het was niet echt slim maar hij was te koppig om zijn starende blik ook maar een second af te wenden. De oren van Eef reageerde toen hij haar naam had uitgesproken. Kil keek ze terug, het deed hem diep van binnen wel iets. Maar hij was het verdomd goed in omdat niet te laten blijken aan de buiten kant. Tergend langzaam stond ze op, Ren volgde zowat elke beweging die zijn partner.. Ex-partner? Deed. Hij wist het allemaal niet meer zo goed, ook al was hij degene die ervoor had gekozen zich terug te trekken in de zwarte schaduwen van haar bestaan. Hij meed haar, maar op een of andere manier bleef de reu haar behagen. Eevy schudde haar witte vacht heen en weer, hij zag de druppeltjes alle kanten op vliegen. Een spatte zelf recht op zijn snuit uiteen, hij likte het weg omdat hij het simpel weg niet kon verdragen. Toen haar grote blauwe kijkers hem weer kil aankeken was de betovering verbroken. Net als alles wat ze hadden gehad.. gebroken. Vernietigt door hem. Ren trok nonchalant zijn wenkbrauw op toen Eef's kille blik veranderde in een grijns die haar lip leek te sieren. Hij vermoede dat er niet veel goeds in haar omging. "Hee, Ren, jou heb ik al lang niet meer gezien," de vriendelijkheid in haar toon beviel hem niet, zijn ogen vernauwde zich om dat te laten blijken. "Wat brengt jou hier?", hij had op het punt gestaan 'Jouw aanwezigheid.' te antwoorden, maar besloot de woorden toch maar in te slikken. Traag, te traag naar zijn zin. Kwam ze naar hem toe. Haar grijns van daarnet was in een glimlach veranderd, maar niks was oprecht aan haar zo gezegde genegenheid. Ze was doortrapt bezig, maar ze leek te vergeten dat hij dit spelletje ook kon spelen. Hun eerste ontmoeting hadden ze ook gehandeld als een gevaarlijk spel, de grot in Serigala dook weer in zijn gedachten op. Recht voor zijn snuit bleef ze staan, Ren's spieren spande zich strak op onder zijn vacht en zijn blik leek een tint donkerder te worden. Haar uitdrukking werd net zo snel weer kil, de dodelijkheid die haar blik koesterde weerspiegelde in de zijne. 'Speel geen spelletjes met me,' sprak hij ruw tegen haar, hij deed een kleine dreigende stap naar voren. Zijn ogen laaide weer op en verraden zichzelf opnieuw in duisternis van de nacht. Ze was dan wel opgewassen tegen hem, maar hij had de hele avond al de drang iemand te vermoorden en hij was vastbesloten dat zij diegene niet zou worden. "Kom je mijn leven weer verzieken?" kilheid lag zelf in haar stem, maar Ren verroerde geen vin. "Ga je gang, doe het maar, zoveel heb ik nog niet, ik ben ook niet van plan om veel meer te krijgen dan dit," de grijns die weer op haar lippen was verschenen was verontrustend, wat bedoelde ze eigenlijk? "Ik zal niet tegen stribbelen, veel weerstand kan ik toch niet bieden. Zolang jij het doet, is het goed," het feit dat haar stem bij het laatste zo oprecht klonk maakte hem woest en verward. Hij had met een klap beseft wat ze bedoelde, en het dreef hem tot een grote opborrelende driftbui. Hij was hard bezig met afkoelen waardoor hij niet eens merkte dat Eevy kort kwetsbaar werd. Tegen de tijd dat hij zijn driftigheid min of meer had terug geduwd had ze weer een vastberaden blik aangenomen. 'Had ik dat al niet gedaan?!' waren de eerste woorden die hij terug zei, hij doelde op haar eerder gestelde vraag: "Kom je mijn leven weer verzieken?". Gevaarlijk deed hij nog een stap dichterbij, 'Maar als je toch zo graag door mij vermoordt wordt...,' zei hij met een twinkel in zijn diepbruine ogen. Opeens klemde hij haar luchtpijp tussen zijn kaken, hij kneep die even toe. Lang genoeg om haar hopeloos naar lucht te doen verlangen, waarna hij haar weer net zo snel als hij haar had vastgepakt losliet. Hij ramde haar met heel zijn gewicht tegen de vlakte en keek haar van boven af aan. Zijn staart stond hoog en hij drukte zijn voorpoten tegen haar lichaam. 'Ik zou je nooit vermoorden! En durf er nooit meer om te vragen,' even werd zijn blik iets zachter. Langzaam verplaatste hij zijn gewicht van haar, waardoor hij naast haar kwam te staan. 'Het leven gaat door.' sprak hij zacht maar duidelijk tegen haar.}

_{Eevy had eerst opvallend aardig tegen Ren gedaan, maar al snel werd duidelijk waar ze naar toe wou. Ze had geen doel in het leven en als ze die kreeg zou die reu er wel weer een einde aanmaken. Ze voelde zich woedend, kapot, verdrietig en zo kon je wel even door gaan. Ze wou niet meer zwoegen in die gevoelens. Ze wou zich opeisen uit de duisternis, maar het touw was te dun met te weinig grip. Eevy was koppig en probeerde vaak, maar uiteindelijk zag ze in dat het niet zo verder kon gaan. Haar gevoelens hadden zich in tweeën gesplitst. De ene helft wou dood, de andere helft wou zo dicht mogelijk bij de reu zijn. Dus gedood worden bij die reu was een mooie oplossing toch? Al snel vroeg ze dan ook haast aan Ren of hij haar wou vermoorden. Ze zou niet tegen stribbelen, zou hem genadeloos toe laten slaan, net zoals toen. De pijn die hij haar bezorgde, bracht haar weer dichterbij hem. Iets wat ze wou. Ze wist niet of het ooit ging lukken op een andere manier, maar ze was te ongeduldig omdat uit te gaan vinden. Ze wist niet hoe Ren erop ging reageren, maar de manier hoe hij erop zou gaan reageren zou sowieso goed zijn. 'Had ik dat al niet gedaan?!' zei Ren plots. Eevy knikte kort. "Ja, dat heb je al een keer gedaan, maar een tweede keer zou toch niet erg zijn?" zei Eevy met een opvallende kalme stem. Ze had eerst misschien wat zwak geleken bij haar beslissing, maar nu wist zeker dat ze het wou; het was een mooie manier om dood te gaan. Gedood door je partner, of was het al haar ex-partner? Ren deed nog een stap naar haar toe, dreigend. Eevy verroerde zich niet en bleef kalm staan. Ze voelde geen angst door haar aderen gieren, nee ze was blij met haar besluit. 'Maar als je toch zo graag door mij vermoordt wordt...,' begon Ren. Eevy wachtte op wat komen zal, wist het niet, maar voelde geen spanning. Plots omklemde Ren haar luchtpijp met zijn kaak. Eevy snakte naar adem uit reflex, maar stribbelde niet tegen. Het voelde alles behalve prettig, maar ook weer fijn om Ren zo dichtbij haar te hebben. Echter liet Ren haar ook even snel weer los. Eevy had haar ogen dicht geknepen, maar opende deze weer. Even keek ze hem aan, maar voordat ze hem ook maar weer kon registreren, duwde Ren haar ruw tegen de vlakte. Ze belandde met een smak op haar rug waardoor ze weer even naar lucht snakte. Ze wou opstaan uit een reflex, maar Ren zette zijn poten op haar borst. Wat verbaasd, niet wetend waarom ze verbaasd was, keek ze Ren aan. 'Ik zou je nooit vermoorden! En durf er nooit meer om te vragen,' zei Ren en zijn blik verzachtte even. Eevy haar blik werd even wat kalm, waarna die weer kil werd. Hij verplaatste zijn gewicht waardoor hij naast haar kwam zitten. Eevy ging ook in een traag tempo rechtop zitten. 'Het leven gaat door.' fluisterde hij tegen haar. Eevy knikte kort. Plots grinnikte. Het was grappig. Ze was zo zeker van haar besluit geweest, maar toch voelde ze zich nu opgelucht dat Ren haar liet leven. "Bedankt," zei Eevy daarom. Ze keek Ren even oprecht dankbaar aan, vervolgens keek ze weer voor zich uit. Het was raar, ze voelde zich niet maar vol haat, verdriet of pijn, nee ze voelde zich vrolijk, gelukkig en blij. Ze keek even opzij naar Ren, dat kwam waarschijnlijk door hem. Ze schuifelde langzaam dichter tegen hem aan en nestelde zichzelf uiteindelijk tegen hem. Ze rook even grondig zijn geur op. "Ik heb je gemist," fluisterde ze, terwijl ze haar snuit dieper in zijn vacht duwde.}

_{Renier

Ren's blik verzachtte maar vanbinnen woede zijn driftigheid nog steeds. Hoe kon ze?! Hij had wel meer dingen van haar verwacht maar dit niet.. Ze had haar leven zomaar aan hem gegeven, zodat hij er een einde aan had kunnen maken. hechtte ze dan geen enkele waarde aan de rest. Oké ze was hem kwijt, maar hij was niet de enigste die toch telde. Ze had haar broer, de gedachten aan Owyn vrolijkte hem niet bepaald op. Ach hij zou die reu nog wel eens te grazen nemen, bij hun laatste ontmoeting had Eevy daar een stokje voor gezet. En dan waren er ook nog de pups, hij had geen idee hoe het er met hun aan toe ging. Maar iets zei hem dat ze best oké waren. Ze waren hun nakomelingen, dat bewees al genoeg. Die twee zouden zichzelf prima redden, zelf op deze jonge leeftijd. Rustig haalde hij zijn poten van haar af, zodat ze niet langer tegen de grond werd gedwongen. Nadat hij weer gewoon naast hij stond ging hij in de sneeuw zitten. 'Het leven gaat door.' sprak hij op zachte maar duidelijke toon. Ook al waren zijn woorden naar haar gericht bleef hij stug voor zich kijken. Ondertussen was zij ook opgestaan om naast hem in de sneeuw te gaan zitten. Opeens begon ze te grinniken, Ren's oren draaiden vrijwillig haar richting op. Wat had hij dit geluid gemist. "Bedankt," waren de eerste woorden die ze tegen hem zei nadat hij haar had doen inzien dat hij haar niet zou vermoorden. Renier dwong zichzelf haar niet aan te kijken.. hij wou niet weer voor haar zwichten. Maar het was te laat, langzaam keek hij haar aan van uit zijn ooghoeken. Voor even kreeg hij een heldere blik toen hij niet langer meer weerstand bood. Gretig gleden zijn ogen over haar. Wat hij te zien kreeg deed zijn ogen wat wijder worden, ze leek... Gelukkig. Dat was het laatste dat hij verwacht had, na alles dat hij hun had aangedaan. 'Na alles Haar heb aangedaan', verbeterde hij zichzelf in gedachten. Uit het niets kwam ze langzaam dichterbij, hij onderdrukte de neiging om verwittigend te grommen en liet haar begaan. Toen haar warme lichaam het zijne voor het eerst in lange tijd weer aanraakte verstrakte hij volledig. Hij maande zichzelf tot ontspanning, maar op een of andere manier wou niet alles in hem tot rust komen. Zonder te aarzelen nestelde ze zich tegen hem aan, hij voelde hoe ze zijn geur grondig opnam. "Ik heb je gemist," fluisterde Eef, waarna ze haar snuit nog dieper in zijn vacht duwde. Echt proper was die niet, hij hing vol klitten en opgedroogd bloed. Hij had zijn wilde look behouden en allen nog wat erger gemaakt, door maar weinig aan zijn vacht te doen en voortdurend te moorden. Langzaam draaide Ren zijn kop, ook hij liet zijn snuit door haar vacht gaan. Haar geur prikkelde zijn reukzin, het voelde zo vertrouwd en nieuw tegelijk. Voorzichtig liet hij zijn kop op haar rusten, waarna hij zijn ogen dicht kneep. Een behaaglijk gevoel bekroop hem, moeizaam slikte hij even. 'Je beseft toch dat het nooit meer het zelfde zal worden tussen ons?' mompelde hij in haar warme vacht.}

_{De reactie van Eevy was iets dat Eevy ook niet had verwacht. Ze voelde zich opgelucht en gelukkig voor een keer weer. Ze was blij dat Ren zo naast haar zat. Nu snapte ze waarom ze het zo zwaar had gehad zonder hem. Ze had haarzelf erin geramd dat het door haat en verdriet kwam, maar het was verlies. Ze kon het moeilijk hebben dat Ren weg was gegaan van haar. Daar voelde ze dan ook wel weer woede bij, maar het opgeluchte gevoel overlapte dat. Ze keek dan ook even gelukkig naar Ren. Al snel schoof ze naar hem toe en nestelde ze zich uiteindelijk tegen hem aan. Zijn vacht zat vol klitten en vaag rook je de roestige geur van bloed, maar zijn geur overlapte het. Zijn lichaams warmte voelde fijn aan en Eevy vroeg zich af hoe ze zolang zonder kon. Ze wou hem nooit meer kwijt. Hij maakte haar gelukkig. Ze zei al snel dat ze hem had gemist, daarbij opende ze haar ogen even en keek naar Ren. Een korte, lichte, oprechte glimlach was te zien rondom de lippen van Eevy. Al snel sloot ze haar ogen weer en duwde ze haar snuit nog dieper in zijn vacht. Het leek of elke wond in haar hart weer heelde. Ze voelde hoe Ren langzaam zijn snuit in haar vacht duwde. Een warm gevoel bekroop haar. Het was alsof ze elkaar pas voor het eerst ontmoette. Alles was nieuw, maar toch zo vertrouwd. Het voelde fijn en het zorgde ervoor dat Eevy naar meer snakte. Ze voelde hoe Ren zijn kop op haar schouder liet rustte. Eevy deed het zelfde, nadat ze nog eens zijn geur had opgesnoven. Ze hoorde hoe Ren slikte. Eevy's oren flikkerde kort, maar ze wachtte op wat komen zal. 'Je beseft toch dat het nooit meer het zelfde zal worden tussen ons?' mompelde Ren en Eevy voelde zijn lippen bewegen in haar vacht. Zachtjes grinnikte Eevy. Ze dacht er kort over na, haar ogen sluitend. "Zou het leuker zijn als alles weer het zelfde werd?" vroeg Eevy zich hardop af. Ze opende langzaam haar ogen. Langzaam aan trok ze zich los van Ren, zodat ze uiteindelijk in zijn bruine ogen keek. Een typische twinkeling lag in haar heldere blauwe ogen. "Wat avontuur in het leven kan geen kwaad, toch?" zei ze en een grijns sierde rond haar lippen.}

_{Renier

'Je beseft toch dat het nooit meer het zelfde zal worden tussen ons?' zei hij half mompelend in haar vacht. Wat hij gedaan had zou hij nooit achter zich kunnen laten. Hij zou zijn daden nooit de rug toe kunnen keren. Dat besef deed hem zijn snuit nog harder in haar vacht duwen. Het zou hem tot de dood achtervolgen. Zacht duwde hij zijn nagels diep de sneeuw in, zijn ogen liet hij stijf dicht geknepen. Toen ze zei dat ze hem had gemist, had de reu zich er niet toe kunnen dwingen de zelfde woorden over zijn lippen te krijgen. Niet dat hij dat niet had gedaan.. hij kon het gewoon niet. Het zou haar misschien hoop hebben gegeven, en dat was iets dat hij wou mijden. Eevy moest helder blijven, eraan worden herinnerd dat het van de een op de andere dag weer fout zou kunnen lopen. Ren voelde en hoorde hoe ze zachtjes begon te gniffelen, hij nam de moeite niet zijn kop van haar af te halen om haar aan te kijken. "Zou het leuker zijn als alles weer het zelfde werd?" sprak Eef, hij wist dat het een van haar hardop uitgesproken gedachten waren. Hij gaf geen antwoord maar opende wel zijn diep bruine ogen. Het zou te mooi zijn om waar te zijn. Stijf klemde hij zijn kaken op elkaar, het zou nooit meer worden hoe het geweest was. Dat had hij gezegd, en daar was hij van overtuigd. Opeens voelde hij hoe Eevy afstand nam, haar warme lichaam maakte zich los van het zijne. Zijn eerste reactie was haar vastgrijpen en terug naar zich toe trekken, maar hij bleef zitten en deed geen poging. Haar kristalblauwe ogen keken hem helder aan, de twinkeling die erin lag zorgde ervoor dat hij ook recht in haar ogen bleef kijken. "Wat avontuur in het leven kan geen kwaad, toch?" vroeg ze grijnzend. De eerste reactie die ze kreeg was dat hij haar wat verbouwereerd aan keek, maar dat maakte als snel plaats voor wat anders. Hij trok kort zijn wenkbrauw op en stond recht. Zijn pupillen werden groter en zijn blik verduisterde er ook meteen door, maar dit keer niet om woede maar begeerte. Langzaam deed Ren een stap dichterbij, 'Wat voor avontuur bedoel je precies?' vroeg hij met hese stem.

{Yea, ik kon het niet laten o.o}}

_{Ren keek haar aan, met zijn diep bruine ogen. De ogen die zo snel van uitdrukking en emotie konden veranderen, sommige waren nauwelijks zichtbaar, maar Eevy had zich er haast in getraind om ze allemaal te kunnen lezen. Waarschijnlijk had hij het zelf nog niet door. De ogen waarin zij zo weg kon zinken. Ze wou dat niet graag, ze had haar zintuigen dan afgesloten en geen grip op het onverwachtse. Haar woorden hadden wat speels geklonken, maar helder. Ze keek Ren terug aan met haar twinkelende ogen en wachtte op zijn antwoord. Hij keek haar even kort verbouwereerd aan. Toen pas besefte Eevy dat het misschien wat verkeerd kon klinken. Ze keek even weg, maar keek Ren al snel grijnzend weer aan. Maakt het wat uit als hij het anders opvatte? Nee, totaal niet. En misschien bedoelde Eevy dat ook wel, ze had het immers ook gemist. Ze wou bij hem zijn, niks liever. Dit keer zou ze hem niet meer laten gaan. Het was dat ze ernstig gewond was, anders was ze die keer ook wel achter hem aan gegaan. Ze kon gewoon simpel weg niet leven zonder hem. Als zijn leven was beëindigd, eindigde die van haar ook. Haar gedachte werden weer tot Ren getrokken toen die een wenkbrauw op trok en rechter ging staan. Eevy volgde zijn bewegingen, maar liet haar blik in zijn ogen rustten. Opnieuw veranderde zijn ogen. Zijn pupillen werden groter, waardoor zijn blik werd verduisterd. Het leek op dezelfde blik als toen hij woest was, maar Eevy wist dat dat nu niet zo was. Ren zette een stap naar voren, waardoor Eevy nu wat op naar hem moest kijken. De speelse blik in haar ogen bleef nog steeds. 'Wat voor avontuur bedoel je precies?' vroeg Ren met een hese stem. Ja, hij had het anders opgevat. Eevy had hier al op gerekend en vond het alles behalve verkeerd. Ze grinnikte kort, sloot kort haar ogen, waarna ze hem weer aan keek. "Wat voor avontuurtje wil je?" vroeg Eevy aan hem en haar oor flikkerde eens. Haar staart geen langzaam op en neer door de spanning. De grijns sierde rond haar lippen. Ze deed een stap naar voren, waardoor ze nu haast tegen elkaar aan stonden. "Of is het meer de vraag of je me wel aan kan?" vroeg Eevy hem en een uitdagende twinkeling schoot door haar ogen heen.}

_{Renier

'Wat voor avontuur bedoel je precies?' vroeg Ren met een zware hese stem. Zijn donkere blik hield haar vast. Ze had het vast anders bedoeld, maar het was een prima aanleiding geweest. Opnieuw grinnikte ze, maar van korte duur. Ze sloot haar ogen, iets dat Ren ongeduldig maakte. Ze had een speelse blik gehad, iets dat zijn vraag had uitgelokt. Zijn spieren spande en ontspande zich voortdurend, maar om een heel andere reden als voorheen. Nieuwsgierig snoof hij haar geur van op een afstandje op. Hij probeerde haar niet onmiddellijk te gaan behagen zodra ze haar kristalblauwe ogen weer opende. "Wat voor avontuurtje wil je?" wierp ze tegen, haar oren flikkerde iets dat heel afleidend was. Ook zij was gespannen hij kon het zien, en opnieuw de spanning voelen. Haar staart rees en daalde, hij kon het niet echt kwispelen noemen. Het trok specifiek zijn aandacht en maakte dat hij amper op zijn plaats kon blijven staan. 'Ow ik weet niet..' zei hij vals en met een verlangende blik. Een grijns sierde haar lippen toen ze een stap dichterbij kwam. Ze stond op amper een centimeter van hem af, hij voelde haar warmte sterk. Zijn staart schoot de lucht in, het uiteinde ging nonchalant heen en weer en zijn oren stonden naar achter gedraaide maar wel rechtop. "Of is het meer de vraag of je me wel aan kan?" sprak ze met een uitdagende twinkeling in haar blauwe ogen. Hier kon hij geen weerstand aan bieden, vol van zichzelf deed hij zonder aarzelen nog een stap dichterbij. Zo overbrugde hij ook het laatste stukje tussen hen. Een laag gegrom was te horen toen hij zijn snuit van achter haar oor over haar nek niet glijden. Hij ademde uit en de hitte van zijn adem streelde haar keel en nek. Het spelletje die ze speelde en de uitdaging die ze uitstraalde zou zowat elke reu uit zijn tent lokken. 'Volgens mij heb ik dat de eerste keer wel aardig bewezen, dat ik je aankan.' fluisterde hij ter hoogte van haar oor. Nu was het zijn beurt om te grijnzen. Langzaam maakte hij een spoor met zijn snuit door haar vacht, hij begon bij haar nek en eindigde halverwege haar rug. Gespannen wachtte hij Eef's reactie af.}

_{Ren had de vraag van Eevy misschien verkeerd opgevat, maar Eevy vond het alles behalve erg. Nee, ze snakte naar hem. Het opgeluchte gevoel was verdwenen, maar het welbekende warme gevoel schoot nu weer door haar aderen heen. Het was alsof ze in een golf van warmte terecht was gekomen en ze vond het niet erg om erin te verdrinken. Nee in tegendeel, het liefst zwom ze verder naar onder om de bron van de warmte te ontdekken, om het vervolgens te omhelzen en het nooit meer te laten gaan. Ren zou haar daarbij helpen. Hij zou haar dieper mee nemen in dat warme gevoel en dat, was iets wat Eevy nooit, maar dan ook nooit wou loslaten. Dat was dan ook de reden waarom Eevy hem uitdaagde en zoals Eevy had verwacht, ging Ren ermee in. Hij zette een laatste stap naar haar, waarbij hij de laatste ruimte tussen hen overbrugde. Zijn warmte versterkte het warme gevoel in haar en deed haar licht glimlachen. Echter overlapte een grijns die glimlach. Een kleine grom was te horen toen hij zijn snuit van haar oor naar haar nek liet glijden. Zijn warme adem streelde haar nek en kaak en zijn geur mengde zich weer met haar vacht. Niet dat het er ooit uit was geweest, nee die geur was helemaal vast geklemd aan de witte vacht van Eevy. Eevy sloot kort haar ogen en genoot van zijn handelingen. 'Volgens mij heb ik dat de eerste keer wel aardig bewezen, dat ik je aankan.' antwoordde Ren fluisterend op de eerder gestelde vraag. Eevy haar grijns werd breder, waarbij ze haar ogen weer opende. Ze voelde hoe de snuit van Ren via haar nek naar beneden streelde naar haar rug. Eevy sloot haar ogen opnieuw en genoot van zijn adem. Het voelde vertrouwd en warm aan. Langzaam opende ze haar ogen en glimlachte zacht. Ze duwde haar neus onder de kop van Ren en kwam zo aan bij zijn hals. Daar beet ze zachtjes in zijn vacht, waarna ze haar snuit verder in zijn dikke zwarte vacht liet zinken. Ze snoof opnieuw zijn geur op en brandde het in haar geheugen, zodat ze die geur nooit zou vergeten. Ze liet haar kop langzaam aan naar boven glijden waardoor ze bij zijn oor komt. Haast speels geeft ze daar ook een hapje. Plots zet ze haar poten tegen zijn borst en drukt een kracht uit in de hoop hem neer te drukken. Met een grijns kijkt ze hem aan, nog steeds uitdagend.}

_{Renier

Zijn zwarte/grijze snuit trok een spoor door haar witte vacht die fel afstak tegen zijn vachtkleur. Zijn adem verwarmde de huid onder haar vacht. Hij zag hoe ze ervan genoot, dat was nou net de reactie die had had proberen uitlokken. Toen hij verder woelde over haar rug sloot ze opnieuw haar ogen. Dit was het eerste teder gebaar sinds een lange maand. Ren ontspanden helemaal, wat waren teven toch manipulatief. Eevy had een zin gebruikt die heel dubbelzinnig was overgekomen. Toen ze merkte dat hij het in een andere vorm had opgevat.. Had ze enkel haar lichaam ten strijde moeten gooien om hem over de streep te trekken. Ze moest verdomd goed geweten hebben dat hij daar geen weerstand tegen zou bieden. Verhit bleef haar haar afsporen. Halverwege haar rug stopte hij, zijn spieren spanden zich opnieuw terwijl hij zijn snuit plagend naar beneden liet glijden. Toen hij bij haar buikholte aankwam stopte hij, het was de kwetsbaarste en gevoeligste plaats bij een wolf. Eef opende haar ogen weer, in de wetenschap dat hij haar reactie ongeduldig zat af te wachten. Het was aan haar om de leiding te nemen. Met een zachte glimlach rond haar lippen drukte ze haar snuit onder zijn kop, op die manier bevond hij zich niet langer meer waar hij was geëindigd met zijn eigen snuit. Ze hoefde amper een paar centimeter af te zaken om zo zijn hals te bereiken. Hij trok zich niet terug ook al zeurde zijn instinct om dat wel te doen. Geen enkel roofdier werd graag bij de keel beetgepakt, maar in dit soort spelletjes kwam het wel vaker voor. Eevy beet zacht in zijn kraag, hij liet het begaan. Het voelde prettig waardoor hij bijna een kreun liet ontsnappen. Toen ze losliet zakte haar snuit nog dieper zijn vacht in, langzaam sloot hij zijn ogen. Even huiverde hij toen haar warme snuit lans zijn keel naar boven gleed richting zijn oor. Ze hapte er naar en hij wiebelde ermee toen ze het losliet. Onverwachts voelde hij haar gewicht plots tegen zijn borst aan duwen, haar poten had ze daar geplant en ze oefende druk uit in de hoop dat hij zou omvallen. Toen hij haar zag grijnzen sloeg hij krachtig zijn voorpoten om haar heen om Eef mee te trekken in zijn val. Met een zachte plof kwamen ze beide neer in de sneeuw, Ren op zijn rug en Eef bovenop hem. Voorzichtig nam haar haar kaak tussen zijn tanden, waarna hij kort maar intens in haar ogen staarde. Liefkozend gaf hij een lik over de plak waar hij haar net zacht had gebeten. In een snelle beweging draaide hij zich om, zijn poten hadden haar nog steeds stevig beet waardoor zij nu vanonder kam te liggen. Met een sexy glimlach keek hij op haar neer. Langzaam drukte hij zijn kop tegen de hare, vervolgens liet hij haar los waarna hij over haar heen stapte. Hij vleide zich tegen haar aan in de sneeuw en liet zijn kop op zijn voorpoten rusten. Hij zou zichzelf nog een behoorlijk tijdje moeten inhouden, waarschijnlijk zou zijn partner pas weer bereid zijn tegen de herfst of de winter. Ze kon onmogelijk loops worden in zo een korte tijd na hun eerste nest. Hij nam er maar genoegen mee. Het feit dat ze weer bij elkaar hoorde voelde nu al meer als genoeg aan. 'Ik heb je ook gemist..' fluisterde hij haast onhoorbaar.}

_{Wat speels had Eevy in zijn oor gebeten, ze merkte dat die flikkerde zodra ze die los liet. Een lichte grijns sierde rond haar lippen. Plots zette ze haar poten op de borst van Ren in de hoop deze neer te halen. Tuurlijk kon Ren zich prima verzetten, maar hij ging er mee in. Echter werden de twee krachtige poten van Ren om haar heen geslagen waardoor ze mee werd getrokken. Een lichte gniffel was te horen, terwijl ze beiden in de sneeuw terecht kwamen. Ren onder en Eevy boven op hem. Een grijns, die een tikkeltje verleid was, sierde rond haar lippen en met die grijns keek ze Ren wat uitdagend aan. Ze was zo blij dat ze zou kon liggen met hem, na alles wat er was gebeurd. Ze vergaf hem, dit maakte alles weer goed. Ze waren weer samen en dit keer zou Ren er niet zo gemakkelijk meer vanaf komen. De uitdagende blik van Eevy werd beloond; Ren pakte haar kaak vast met zijn tanden en keek haar even intens aan. Eevy's blik zat vol verlangen, maar ze wist dat dat verlangen nog maar moest wachten. Ze moest genoegen nemen met wat ze nu hadden en daar was ze dan ook gelukkig mee. Ze voelde hoe Ren een lik gaf op de plaats waar hij net nog haar kaak vast had. Eevy glimlachte zachtjes, wou een lik terug geven, maar plots draaide Ren zich om waardoor Eevy onder kwam te liggen. Met een sexy glimlach keek hij haar aan. Een grijns sierde rond de lippen van Eevy. Ren drukte kort zijn kop tegen de hare, waarbij Eevy hem een lik gaf. Eevy genoot van het moment zolang deze duurde, maar aan alles kwam een einde en dat wist ze donders goed. Ren liet haar dan ook uiteindelijk los waarna hij van haar af stapte. Eevy ging rechtop zitten, maar ging al snel liggen toen Ren zich tegen haar aan vleide. Ze nestelde zich tegen hem aan en genoot van zijn warmte en geur. Ze legde haar kop op zijn schouder en snoof nogmaals zijn geur op, kon er geen genoeg van krijgen. 'Ik heb je ook gemist..' fluisterde Ren zacht. Het was bijna niet te horen, maar de woorden werden wel geregistreerd door Eevy. Een lichte glimlach verscheen rond de lippen van Eevy. Ze liet haar kop zakken en gaf Ren nogmaals een lik. Het voelde fijn om weer zo te liggen bij Ren en eindelijk had ze dan ook weer een doel in het leven. Ze was eindelijk weer blij sinds tijden en gelukkig. Ren deed wonderen met haar en dat wonder wou ze nog niet kwijt.

[Einde topic?]}

» Let's introduce this new place
» Finally a warm place
» A magical, warm place
» Found a new place [Ren | Renier]
» No place could stop us {Only Katherine}

I know this place.. [Ren]

I know this place.. [Ren]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen