<sub>Een paar minuten stond hij naar het oneindige te staren, de oneindige zee voor zijn neus. Met een zucht sloot hij zijn ogen. Hoe moest hij het haar nu gaan vertellen. Hij durfde aan de ene kant niet, bang om zijn beste vriendin en mede-alfa te verliezen.
Maar hoe moest hij het haar dan anders ooit bekend gaan maken? Hij liep hier al zo enorm lang mee, dat het gevoel steeds maar sterker en sterker werd, wanneer hij bij haar in de buurt kwam en was. Aan de andere kant, zou er misschien een kans zijn dat zij hem ook wat vond. Waarom was het zo moeilijk om uit te vinden wat het precieze in je leven was.
Of je de juiste keuzes maakte die je van plan was te maken? Hoe kon je weten of je voor iets koos waar je beide blij van werd? Met een zucht opende hij zijn ogen weer en draaide zijn hoofd weg van de oneindige zee.
Hoe langer hij er naar keek, hoe oneindiger zijn weg naar liefde was. Hij droeg zijn poten op om door het gebied te gaan, zonder terug te keren om zijn gedachten weer wat vrij te maken.
Al werd hij snel weer uit zijn nieuwe gedachten gehaald. Dit keer was er opnieuw een teefje in de buurt. Maar dat was van deze plek nog wel een behoorlijk eindje weg. Hij moest er voor naar Shangou.

“Als ik ga, leer ik nog een andere wolf kennen. Als ik niet ga weet ik niet of het de moeite waard was. Weet je wat ik ga er gewoon heen.” Mompelde hij eens tegen zichzelf en begon te rennen. Spieren rolden fel over zijn gewrichten, zijn tong hing ietsjes uit zijn bek, maar zijn oren bleven gespitst met zijn neus op scherp gesteld. Stel je voor dat er nog wat anders bij kwam.
Snel liep hij verder en sprong de grens over naar Shangou. Eigenlijk was hij hier nog maar één keer in zijn hele leven hier geweest, maar indruk had het zeker gemaakt op hem. Alleen maar afgronden, ravijnen, nog meer afgronden en nog meer ravijnen.
Even grinnikte hij en ging verder, tot hij ook dit keer weer een nieuwe witte teef zag staan. Maar zij zag er anders uit dan Ceylen, de wolvin die hij hiervoor had ontmoet. Ze viel van het ravijn af, naar beneden. Wild sprong Nathan van de uitstekende rotsen af en sprong naast haar. Met een poot duwde hij tegen haar lichaam af. “Hoor je me, kom, blijf alsjeblieft hier.” Hij likte wat over haar snuit en bleef met zijn poot haar lichaam aantikken, om haar te proberen terug op de wereld te krijgen.

[Sorry voor het lange wachten en de korte post.]</sub>