Ze had zich iets door haar poten laten zakken. De blik in haar fel bruine ogen was op de reebok gericht. Haar blik kruiste die van het beest die stond te twijfelen. Ze zag hem twijfelen, vluchten of vechten. Ze hoopte dat hij het tweede koos. Adrenaline gonsde door haar aderen, dat goedje was ze nou eenmaal nodig. Het was het enige wat haar nog een beetje bij de les hield, wat haar liet merken dat ze leefde. Dat ze niet een of andere geest was die toevallig per ongeluk op de aarde was blijven hangen. Adrenaline liet haar merken dat ze een lijf had en een hart die wild in haar borstkas bonsde. Een reebok in je eentje aanvallen was nou niet bepaald het slimste wat je kon doen, maar dat interesseerde haar niet. Alleen de kik die het haar gaf interesseerde haar. De reebok had blijkbaar gekozen toen hij zich omdraaide en er vandoor ging. Ze gromde gefrustreerd terwijl ze de achtervolging inzette, maar ze wist dat ze het spelletje al verloren had zo snel hij er vandoor was gegaan. Ze zou hem kunnen uitputten misschien, alleen reebokken waren slim. Hij zou vast een manier vinden om het haar heel moeilijk te maken, of hij zou zich opeens bij een kudde voegen. Allebei manieren die haar fataal zouden worden. Ze hapte nog een keer naar zijn achterpoten en remde toen af. Er lag een kwade blik in haar ogen terwijl ze het dier nakeek. Het beviel haar helemaal niet toen de adrenaline weer uit haar aderen weg begon te trekken. Ze was aan de magere kant, door de laatste tijd. Het had haar opgebroken, verscheurt. Alles waar ze ooit van gehouden had was van haar afgenomen. Wat ze als teken gezien had dat ze niet mocht lief hebben, dat ze te ver gegaan was. Ze had zich te gelukkig gevoeld en ze had moeten weten dat dat mis zou gaan. Haar lot was niet om gelukkig te sterven, daar geloofde ze inmiddels heilig in. Toch wilde ze nog steeds niet sterven, iets in haar dreef haar voort. De zelfde drijfkracht die haar altijd voortgedreven had en ze had daar altijd naar geluisterd, het was moeilijk te negeren. Ook dit keer zorgde ze er ondanks al haar pijn voor dat ze in leven bleef.
Ze draaide zich om en liep terug, de kant op waar ze ook vandaan gekomen was. Alleen dit keer stond ze plots stil. Ze had zich de eerste keer zo op de reebok gericht dat ze niet doorgehad had, dat er oude wolvengeuren hingen. De haren op haar vel kwamen overeind terwijl ze haar tanden ontblote. Maanden was het haar gelukt om ze te ontlopen, om niks meer met haar soortgenoten te maken te hebben. Ze wist dat ze dat niet eindeloos zou kunnen volhouden, maar ze was er nog niet klaar voor. Het was nog te vroeg. Toch had ze geen zin om weer terug te lopen en kriebelde een apart gevoel haar. Een gevoel die ze al een lange tijd niet meer gevoeld had, nieuwsgierigheid. Het begon als een zacht gekriebel, totdat het een irritant geduw werd. Ze schudde zich geïrriteerd uit, dat kon ze dus niet negeren. Ze zuchtte zacht. Nou ja, het moest er ooit toch weer eens van komen. Wie weet, misschien was dit gebied wel oké en kon ze een tijdje blijven. Al kreeg ze niet het idee dat haar een vaste plaats gegund was, een plaatst die ze thuis kon noemen. Alleen als ze even rust kon krijgen, eventjes maar. Wat zou dat heerlijk zijn, wat zou dat haar goed doen. Langzaam verdwenen de emoties uit haar ogen en namen die plaats voor een harde blik. Ze rechtte zich op en haar houding werd statig, zo had iedereen haar gekend, dit was de Glenys die andere wolven gekend hadden. Haar houding dan, vanbinnen was ze alweer veranderd. Ze voelde zich alsof ze in een stroom gevallen was en dat ze er niet meer uit kon komen, maar ze verdronk nog net niet. Elke keer ging ze kopje onder, maar haar lichaam vocht terug en ze kwam steeds weer boven water.
Ze spitste haar oren toen ze het geluid van water hoorde, iets waar ze een paar seconde geleden nog aan gedacht had. Alleen dat was niet het enige er drong ook een verse wolvengeur haar neus binnen. De geur van een wolvin. Ze liep zonder te aarzelen verder in de richting vanwaar de geur vandaan kwam. Het duurde niet lang of de andere wolvin kwam in haar blikveld. Ze liep naar haar toe en bleef voor haar staan. Ze ging niet zitten en hield haar spieren gespannen. Je wist het namelijk maar nooit. “Hallo,” Haar stem had een rouw randje, waardoor je kon horen dat ze lange tijd niet gepraat had. Ze zwiepte een keer kalm met haar staart terwijl ze haar oren afwachtend iets opzij hield. “Met wie heb ik het genoegen?” verder klonk haar stem hard maar rustig.

Ze zag aan de reactie van de wolvin dat ze haar overviel. De teef had blijkbaar niet opgelet, waardoor het als een verrassing gekomen was toen ze voor haar ging staan. Ze schudde heel licht haar kop, een nihil beweging die alleen opviel als je haar echt straks in de gaten hield. Misschien zag de wolvin het wel, maar dat kon haar niks schelen. Zij deed alsof ze een spook zag, dus ja. Het was niet haar schuld dat zij niet opgelet had. "Dat is ook erg onbeleefd, vind je niet?" Haar oren schoten naar achter door de manier waarop deze brutale teef tegen haar sprak. Dan mocht ze nog zo geschrokken zijn, dan hoefde ze niet zo’n toon tegen haar aan te slaan. “Ooh ja?” zei ze nog steeds kalm. Terwijl er wel een dreigende blik door haar fel bruine ogen flitste. “Misschien ligt het aan jezelf, want naar mijn weten heeft niemand het ooit onbeleefd gevonden als ik vroeg met wie ik het genoegen had.” Er kwam een scherpe klank in haar stem. “En ik moet zeggen dat het me ook niet aanstaat,” vervolgde ze weer kalm. Ze was niet snel van haar stuk te brengen. Ze zou niemand zomaar zonder reden aanvallen of omdat iemand haar beledigde. Alleen je moest niet te ver gaan, want dan zou ze niet aarzelen. Deze wolvin kwam toch wel aardig bij dat randje in de buurt, al liet ze dat verder niet aan haar merken. Dit was de eerste ontmoeting met een soortgenoot naar een hele lange tijd en het irriteerde haar toch wel een beetje, dat het meteen weer zo moest verlopen. "Jíj bent degene die mijn pad kruist, madame. Je hoort je eerst zelf voor te stellen." Dit keer schudde ze duidelijk haar kop. Ze keek de wolvin strak aan. “Je kunt ook van een mug een olifant maken hè,” zei ze droogjes. “Ik vraag vriendelijk om jou naam en dan doe je alsof ik je in je gezicht gespuugd heb ofzo.” Ze zuchtte vermoeid en ging op haar achterwerk zitten. Ze had geen zin meer om te blijven staan. Ze zou snel genoeg weer overeind springen, als de wolvin het toch in haar kop haalde om haar aan te vliegen. “Maar mijn naam is Glenys,” even gleed haar blik naar de waterval, maar ze keek al snel weer naar de andere teef.
Haar gedachten dwaalden voor een kort moment af. Ze had voor heel veel vuren gestaan, die ze allemaal overleefd had. Waarom, was voor haar ook nog steeds een raadsel. Het was de bedoeling dat ze in leven bleef. Alleen de eerste de beste wolvin die ze tegen kwam begon meteen weer tegen haar te vitten. Moest ze leven, omdat ze gestraft moest worden. Misschien had ze alles verkeerd aangepakt en was het de bedoeling. Zo snel als de gedachten haar kop ingegleden waren, flitsten ze er ook weer uit. Ze knipperde even een keer met haar ogen, om de wolvin niet te laten merken dat ze even met haar kop ergens anders geweest was. “Dus mag ik het nou nog een keer proberen?” zei ze kalm. “Met wie heb ik het genoegen?” het klonk licht sarcastisch. Ze sloeg haar staart op haar achterpoten en haar oren lagen nog steeds in haar nek. Ze was ook niet van plan die uit haar nek te halen, totdat deze wolvin redelijk tegen haar deed.

Het interesseerde haar totaal niet dat de wolvin niet op haar leek te reageren. Ze wist dat ze naar haar luisterde, dat zag ze aan haar bewegingen. Als de teef wilde doen alsof ze niet naar haar luisterde, prima. Dan deed ze dat toch lekker. Ze zou zich niet van de wijs laten brengen door zo’n brutale haarbal. Ze wist dat de wolvin vanzelf weer zou gaan praten. Ze kon niet eeuwig haar bek houden, dus wachtte ze gewoon dat moment af. Terwijl ze zei wat ze wilde zeggen. Ze wist wat ze wilde. Behalve dan wat ze in haar toekomst wilde, want in haar ogen hoefde ze geen toekomst meer. Het leven bracht alleen maar narigheid en pijn, alleen toch kon ze zichzelf op de een of andere manier nog niet opgeven. Betekende dat, dat ze een te groot ego opgebouwd had? Of was het iets anders. Ach, ze ging zich daar ook niet druk over maken. Het was nou eenmaal zo en ze maakte er van wat ze er van kon maken, niet meer maar ook niet minder. Ze keek weer naar de wolvin, die heel ongeïnteresseerd overkwam. Waarschijnlijk was ze ook niet geïnteresseerd in haar, maar dan nog zou ze haar bek niet houden. Voor anderen misschien heel irritant, maar zo was ze nou eenmaal. Ze was iemand die gewoon doorpraatte en negeerde hoe de andere er op reageerde. Totdat ze er zelf genoeg van krijgt en dan gewoon opstaat en weg gaat. Nou had ze geen zin in dit gesprek, alleen nou ze er aan begonnen was zou ze er niet zomaar voor weglopen, dat moest dan een hele goede reden hebben. Ze was koppig, heel koppig. Ze besloot voor de tweede keer de naam van de teef te vragen. "Jezus zeg, jij blijft ook maar volhouden,” Er verscheen een sarcastische grijns om haar lippen. “Mijn specialiteit,” zei ze droogjes. Toen noemde de wolvin uiteindelijk toch haar naam, met de mededeling dat ze liever helemaal niet aangesproken wilde worden. Ze ging niet zeggen dat ze het aangenaam vond, want dat vond ze niet. Ze snapte echt geen ene moer van deze Vegas. “Daar ben je dan toch een beetje te laat mee. Dan had je me dat meteen moeten vertellen of weg moeten gaan,” vervolgde ze rustig.
Toen begon Vegas haar opeens te vertellen dat ze wilde dat ze weg ging, of opsodemieterde. Daar kwam het eigenlijk op neer. Ze bleef haar strak aankijken, zonder ook maar een enkele emotie bloot te geven. “Wat ik dan niet begrijp,” begon ze. “Is waarom je dan naar een gebied komt met heel veel wolven, want naar mijn weten zijn er genoeg. Ik heb ze geroken. Alleen je wil met niemand praten, dat gaat mijn verstand een beetje te boven. Alleen misschien kun je het mij uitleggen?” ze wende haar blik geen moment van de wolvin af. "Dennis, ga weg." Ze rolde even met haar ogen. “Waarom vraag je mijn naam als je hem niet eens kunt onthouden?” er klonk opnieuw een sarcasme door haar stem. “Mijn naam is Glenys,” ze veegde even een keer met haar staart over de grond, voordat ze deze weer op haar achterpoten legde. Alleen ze maakte geen aanstalte om weg te gaan, totaal niet eigenlijk.

Ze keek Vegas aan alsof ze gek was toen ze opeens bijdehandse opmerkingen tussendoor begon te maken. Eigenlijk vond ze haar ook gek, maar dat zei ze niet hardop. De wolvin had duidelijk een probleem, maar die had ze zelf ook. Dus daar kon ze moeilijk over beginnen. Ze ging niet in op de manier waarop Vegas reageerde. Ze negeerde de bijdehandse opmerkingen en keek haar alleen maar aan."Ik vroeg je niet om je naam, ik leerde je alleen maar manieren," Een sarcastische emotieloze lach verliet haar keel. “Volgens mij moet jij eerst begrijpen wat manieren zijn Vegas,” zei ze terwijl haar lach wegstierf. Er kwam een kalme blik in haar fel bruine ogen. Ze zag heus wel dat de wolvin haar spieren aan begon te spannen om haar aan te kunnen vliegen, dus deed zij hetzelfde. Al verdween de kalme blik niet. “Mijn vader is dood en mijn roedel is uit elkaar gedonderd, dus nee ik ga niet terug,” er flitste even een dreigende blik door haar ogen. “Ik laat mij niet wegjagen door een wolvin die niet weet wat ze met zichzelf aan moet en daarom maar meteen tegen iedereen begint te katten,” haar oren lagen nog steeds in haar nek en ze was ook niet van plan om ze daar weg te halen. “Ik ben je niet aan het sarren. Ik probeer je alleen maar te begrijpen, maar blijkbaar is dat een onbegonnen zaak,” in haar stem kon je horen dat ze prikkelbaarder werd. “Maar als je wilt dat ik weg ga prima. Ik laat je wel alleen met jou kromme gedachten,” Ze sprong overeind en zwiepte geïrriteerd met haar staart. “Echt hoor ik snap niet waarom jij het de hele tijd nodig vind om alles zo groot op te blazen, alsof ik een of andere trut ben. Ik had gehoopt dat het hier anders zou gaan, maar blijkbaar is dat valse hoop.” Er klonk een lichte grom door haar stem. “Bekijk het maar,” Er stond een woedende blik in haar ogen terwijl ze achteruit begon te lopen.
Ze hield Vegas strak in de gaten. Ze draaide zich niet om. Misschien bedacht dat brutale scharminkel wel dat ze haar nou wel even aan kon vallen, dus daar wilde op bedacht zijn. Het was haar allemaal even te veel geworden. Ze was hier gekomen om rust te vinden, maar blijkbaar bestond dat niet. Haar soortgenoten moesten haar niet, dat moest ze nou inmiddels toch een keer doorhebben. Ze kon beter iedereen ontlopen, dat was beter. Alleen ze wist dat ze dat niet vol zou kunnen houden. Ook zij snakte ergens naar aandacht en gezelschap, dat zat nou eenmaal in haar genen. Al drong ze dat nog zo ver terug, ze wist dat ze het weer zou proberen. Ze wist dat ze weer contact zou proberen te zoeken, maar ze had er geen vertrouwen meer in. Jij mag niet gelukkig zijn, schoot er opnieuw door haar kop.