Life through dead.

_{Het was lang geleden sinds de witte teef zover van haar vertrouwde roedel gebied was. Het was niet dat ze bang was voor de buiten wereld. Nee de buitenwereld moest bang voor haar zijn. De reden dat ze niet meer zo vaak uit het roedel gebied kwam, was dat ze een nestje had. Twee pups, om precies te zijn. De zoete geur van een nestje hing dan ook in haar witte vacht, vermengd met dat van haar partner. Ren. Hij had nu de opdracht gekregen om op de twee te passen, terwijl Eevy er even uit ging. Ze had net een roedel meeting achter de rug waarbij ze de pups had voorgesteld aan Legion. Gelukkig leek hij er goed mee om te gaan, maar nu wou Eevy wat tijd voor haar alleen. Snapte niet waarom, misschien was het haar periode. Een korte grijns verscheen op haar snuit, waarna haar blauwe ogen kort twinkelde. Haar uiterlijk was niet veel bijzonders; een witte vacht met blauwe ogen. Maar toch kwam ze voor veel wolven bedreigend over. Dat kwam doordat haar witte vacht roezig zat en haar blauwe ogen altijd kil stonden. Ook had ze haast de lengte van een reu en had ze een stel spieren die soms zichtbaar waren. Een gevecht kon je bij haar altijd krijgen. Ze vocht niet zonder reden, maar ging meestal zelf opzoek naar die reden om te vechten. Ze had verschillende wolven gedood en gemarteld. De schreeuwen van pijn en de geur van angst was het beste wat er is. Eevy grijnsde nogmaals, waarna ze haar weg vervolgde.

Takjes kraakte onder de krachtige druk die de gespierde poten erop uit oefenden. Grassprietjes dwongen zich langs de dorre bladeren, alsof het leven door de dood ging. Met een brute handeling trapte Eevy nonchalant de grassprietjes naar beneden en liet een poot afdruk achter. De grond voelde zacht aan en was nog wat nat van een eerdere regenbui. De lucht smaakte vochtig, maar de temperatuur was aangenaam. De hemel was grauw, met hier en daar een blauwe pluk ertussen. Een perfecte dag, maar de teef had betere gekend. Het geluid van stromend water trok haar aandacht. Haar oren flikkerde eens, waarna ze kort de geur van water op snoof. Ze kwam tot een halt en veranderde van koers. Al snel verruilde de bomen zich voor stenen en werd een klein beekje zichtbaar. Ze herinnerde zich dit. Hier was ze in de winter een reu tegen gekomen. Veel was er niet van blijven hangen, alleen dat hij zwarte vacht had met blauwe ogen. Eevy trok zich weg uit haar gedachtes en liep verder de bosjes uit en begaf zich nu op de stenen die haar leidde naar het beekje. Via haar ooghoek zag ze een reu staan, waarvan ze de geur eerder had geroken maar had genegeerd. Ze bleef staan en besloot de reu niet meer te negeren. Ze richtte zichzelf op de reu, waarna haar blik kort over hem heen viel. "Hee, big boy," zei Eevy met een grijns. Ach ja, wat flirten mag toch zeker wel. Voor lol was je nooit te jong.}

Wat was er nou eigenlijk speciaal aan hem? Hij had enkel een zwarte vacht en een paar amber gekleurde ogen. Nee, hij was wel degelijk speciaal, hij was ongebruikelijk groot voor een reu. Hij was altijd groter geweest dan de meeste reuen die hij dan tegen was gekomen. En wat gebeurde er dan meestal? Hij werd lomp in geschat. Ook fout, hij was lenig, snel, sterk, en tijdens een gevecht had hij altijd zijn koppie er bij. Negen van de tien keer liet hij de ander hem aan vallen. Een kwestie van uitdagen. Een stel spieren rolde onder zijn ruwe glanzende zwarte vacht weg, en zijn amber gekleurde ogen waren kil. Veel emotie straalde hij niet uit, nergens voor nodig. Maar dat maakte hem niet gevoelloos. Natuurlijk kon hij pijn, verdriet, woede, blijdschap en zo voor voelen. Bij de geboorte van zijn drie pups was hij ook trots geweest, Hij had geluk gevoeld toen hij partners was geworden met Remeria, en triomf bij zijn eerste gewonnen gevecht. Zat positieve gevoelens. Maar tijdens de brand, en toen hij zijn partner en pups kwijt geraakt was, had hij zeker weten angst en verdriet gevoeld, en naast dat ook woede, om dat het vuur alles weg had gebrand was hij lief had gehad. En ja, hij zat er nog vaak zat mee. Hij zat vaak zat ergens hoog naar de maan kijkend te rouwen om zijn loss, maar dat was gewoon normaal. Elk wezen met een kloppend hart had gevoelens, emoties, alles.

Maar dat hield niet weg dat Roman een kille, gemene, bloeddorstige moordenaar was. Dat hij door en door slecht was. Dat hij naar macht snakte, en dat hij die krijgen ging ook. Roman stapte langs de rivier, die naar het verlaten mensen gebied stroomde. Roman kwam er net weg, hij was daar wezen verkennen en had daar een kerker gevonden, ook had hij wat lol gemaakt met wolven, en nu was hij op zijn weg terug naar de plek wat niks met de mens te maken had. Roman wierp zijn kille amber gekleurde blik op de lucht die donker en net zo kil was. Het had geregend in de tijd dat Roman door had gebracht in de kerker. Roman stapte verder, tegen de stroom in van het beekje. Enkele grassprieten vergingen onder de poten van Roman, hij stopte toen er een geur zijn neus gaten binnen waaide, de geur van wolf, een wolf die onbekend was voor hem. Hij vernauwde zijn amber gekleurde ogen, maar zette een grijns op bij de geur van Black Ops, dus dit was één van de wolfjes uit de al machtige Black Ops. "Hee, big boy," begroette de teef hem met een grijns. Roman zette een duistere grijns op terwijl zijn amber gekleurde ogen op de teef gericht waren. "Hallo M'dam," begroette hij de teef terug. Roman liep een paar pootstappen in de richting van de teef waarna hij met zijn dikke zwarte staart zwaaide. "En wat doet een teefje als jij hier zo alleen?" Vroeg Roman, een tikkeltje uitdagend met de zelfde grijns op zijn gelaat geplakt.

_{Eevy had de reu flirterig begroet. Ook al had ze een partner, wat flirten kon er nooit af en iets serieus zou het toch nooit worden. Eevy liet nogmaals eens haar blik over de reu glijden. De reu was groter dan Eevy, maar dat was logisch. Toch leek hij belachelijk groot voor een reu. Lomp, zou je denken, maar Eevy had zo'n vermoedde dat hij wel zijn trucjes daarvoor had. Net zoals zij haar trucjes had om in de duisternis te kunnen verdwijnen ondanks haar sneeuwwitte vacht. Een duistere grijns was te zien op de reu zijn snuit, iets wat Eevy ook deed grijnzen. Ze kende de reu nog niet zolang, maar ze had zo'n vermoedde dat ze hem wel zou gaan mogen. Eevy keek even met haar heldere blauwe ogen in de amber kleurige van de reu. Veel bijzonders was er niet te zien en toch leek de reu anders dan al die andere. Hij schrok niet af van de geur van de Black Ops in haar vacht, dus waarschijnlijk was hij een slechte wolf. Tenzij hij natuurlijk nieuw was en geen flauw idee had dat de roedel waar Eevy in zat een slechte was. Dan was hij dom bezig, maar Eevy zag hem daarvoor niet aan. De duistere grijns zei genoeg.

Ze plantte haar kont neer, naarmate de reu dichterbij kwam. Ze sloeg haar staart om haar poten heen, waarna hij staart even de grond aan tipte. Ze was nog steeds op haar hoede, ondanks dat ze ging zitten. Ze was vliegensvlug en kon elk moment weer opstuiven om naar de tegenstander zijn keel te reiken. Zijzelf was dit keer wonderbaarlijk genoeg niet uit op een gevecht. Een praatje op z'n tijd was ook wel weer fijn. "Hallo M'dam," begroette de reu haar terug en de grijns kwam weer terug op haar snuit. De reu zwaaide eens met zijn dikke zwarte staart en Eevy tipte nog eens de grond aan met haar staart. "En wat doet een teefje als jij hier zo alleen?" vroeg de reu met een grijns en een ietwat uitdagende toon lag in zijn stem. Eevy grijnsde wat breder. "Ik probeer mijn rust te vinden," sprak ze en grijnsde. "Maar natuurlijk moet hij weer verstoord worden," ging ze verder en stond weer op. Ze deed een paar stappen richting hem, waardoor de afstand tussen hen twee nauwer werd. Een kleine meter bleef over. "Dus, wie ben jij die mijn rust verpest?" vroeg Eevy, ook al maakte het haar helemaal niet uit dat haar rust was verpest, ze had het nog niet eens gevonden.}

De teef voor hem was wit, opvallend dus, al was aan de geur te reuken dat ze in Black Ops leefde, wat hem niet af schrok. De teef was groter dan de gemiddelde teef, en ook gespierder dan de gemiddelde teef. De grootte van de teef was van een reu, vond hij zelf, was Roman dan weer groter dan de gemiddelde reu, dus hij stak alsnog een kop boven de teef uit. Ook was Roman breder dan de gemiddelde reu, en dat kwam allemaal dank zij zijn spier massa.
"Ik probeer mijn rust te vinden," beantwoordde de teef op zijn vraag. "Maar natuurlijk moet hij weer verstoord worden." Roman grijnsde, "rust, huh? Kan je die dan niet vinden bij Night Sky Lake?" Roman keek de teef aan, met een tikkeltje uitdagende blik, en een grijns rond zijn snuit. "Well, rust vinden op mijn pad is vrijwel onmogelijk," sprak Roman. "Dus, wie ben jij die mijn rust verpest?" Roman grinnikte bij die woorden. "De naam is Roman, My Lady," sprak Roman met een uitdagende ondertoon. "En wie is deze beeldschone teef, if I may ask that," sprak Roman nog net zo uitdagend. Ja, hij maakte er gewoon een spelletje van, en hij zag wel wat er van kwam. Als het de teef niet aan kon, dan viel ze maar aan, een gevecht op z'n tijd was ook niet verkeerd. Tenslotte was het inderdaad zij die zíjn rust verpeste, maar ag, hij gaf er geen acht aan. Roman liep een kleine cirkel om de teef heen, met zijn staart hoog, kop hoog, oren naar voren, en zijn amber gekleurde warme, maar toch kille ogen op de teef gericht.

_{De reu had gevraagd of ze haar rust niet kon vinden bij Sky Night Lake, tja. Een paar dagen geleden had dat nog gekund, maar de roedel was gevallen en ze was weer solitair. Iets waar ze zich goed bij voelde. Even geen verplichtingen en weer even lekker doen waar je zin in had. Natuurlijk had ze nu wel verantwoordelijkheid, aangezien ze voor de pups moest zorgen. Dus reu voor haar leek haar een uitdager. Iemand die graag vocht, maar de ander de eerste zet liet doen en als het aan Eevy lag, ging zie die zet nog niet doen. Niet omdat ze bang was, ze had er gewoon even geen zin in. Ze had zich suf getraind voor een 'oorlog' die eerder zo komen maar door de val van de roedel nooit was gekomen. Ze had wel wat rust verdient. Ze stelde al snel de vraag aan de reu wie hij was om haar rust te verstoren, waarna de reu kort grinnikte en Eevy grijnsde. "De naam is Roman, My Lady," sprak de reu met een uitdagende toon, waarbij Eevy's grijns breder werd. "En wie is deze beeldschone teef, if I may ask that," ging de reu verder op dezelfde toon. Eevy grijnsde nogmaals naar de reu, waarna ze kort een blik wierp in zijn amber kleurige ogen. "Eevy is naam, die deze beeldschone teef draagt. Je mag je vereert voelen dat ik hem gratis geef," antwoordde Eevy kort, waarna hij grijns breder werd bij de laatste worden. Ze gaf niet snel haar nam, zou niet weten waar het goed voor als andere wolven het wiste. Ze wou een gevecht ervoor terug hebben. Zodat die wolven onder haar nam een moordlustig monster zagen, in plaats van een witte pluizen bal. Ze grinnikte eens. De reu liep eens een cirkeltje om haar heen. Zijn staart omhoog, kop omhoog, oren naar voren, en met zijn amberkleurige ogen op haar gericht. Eevy volgde hem met zijn ogen, maar bewoog haar lichaam niet. Ze liet hem zijn pret hebben, waarna ze zich uiteindelijk tot hem richtte. "Staat het je aan?" sprak ze met dezelfde uitdagende toon die de reu eerder had gebruikt. Als hij wou spelen, speelde zij mee. Haar ogen twinkelde even uitdagend, waarna ze met een behendige sprong uit de cirkel sprong die de reu had gemaakt. Ze zwiepte eens met haar staart en wierp nog eens een blik op de reu, waarna ze zich begaf naar het beekje. Stap voor stap kwam ze dichterbij en boog ze uiteindelijk haar kop naar voren en bracht met kleine slokjes het water naar binnen.}

De teef gaf geen antwoord op zijn vraag of ze geen rust bij de Night Sky Lake kon vinden van The Black Ops. En toen wist Roman het weer, de roedel was gevallen. En persoonlijk keek hij er niet raar van op. Hij had de alfa altijd maar een eeuwige puber gevonden, uit op macht waar die niet mee om gaan kon. Dat was een reden waarom Roman er nooit bij was gekomen. En tenslotte, Roman was niet graag een 'normaal' lid van de roedel. Hij had eerder in een roedel gezeten; The Crusaders, en daar was hij commander van geweest, tot dat de roedel uit één viel door dat wolven Tékorr niet uit konden staan door wat hij bij The Shadows had geflikt, oh, daar was Roman ook lid van geweest, als pup. Maar toen hij ander half was, ontmoette hij Tékorr, een grootte fout. Vervolgens was Roman over gegaan naar zijn eigen roedel plannetjes, waar veel animo voor geweest was, tot dat zijn thuis gebied verging door mislukte creatures. "Eevy is naam, die deze beeldschone teef draagt. Je mag je vereert voelen dat ik hem gratis geef," sprak Eevy kordaat met een grijns op haar gelaat. Roman grijnsde een tikkeltje uitdagend en natuurlijk misleidend charmant. "Oehh, nu voel ik me speciaal," sprak Roman op een misleidende toon. En trouwens, Roman vond het nooit speciaal om een naam geheim te houden, wat kon een ander nou met je naam? Niks, en een naam kon je gemakkelijk vervalsen, niemand die er achter kwam.
Roman ging een cirkel om de teef heen lopen, zijn staart hoog, kop hoog, oren naar voren, en een uitdagende, sexy grijns op zijn gelaat, terwijl hij de teef rustig bekeek. De teef zag er sterk uit, niet té breed, maar ook niet slap en slank zoals de gemiddelde wolvin, niet dat je die kleine gemene krengen moest onderschatten. Ze waren snel. "Staat het je aan?" Vroeg de teef. Roman keek de teef aan met een bredere grijns. "Oeh, ja dat zeker," sprak hij als of hij zojuist de wolven godin had gezien. Nee, de teef voor hem was zeker wel een mooie, knappe wolvin. En hij wist dat ze vaak genoeg misbruik van haar mooi witte vacht zou maken. Eevy sprong de cirkel uit, en liep naar het beekje toe. Roman grijnsde gemeen en volgde haar geruisloos. Toen de wolvin haar kop boog om te drinken, liet Roman zijn lichaam tegen de hare aan knallen, waardoor Eevy wel in het water gevallen moest zijn. Roman liet een lach horen, een gemene uitdagende lach. Híer was niks mis mee, slecht of niet, wat maakte het uit?

OOC: Oké, kon het echt niet laten (:

» A little joy in life..
» ♛ FUCK. MY. LIFE.
» ♛ I'M TOO GOOD FOR LIFE
» I will choose my own life

Life through dead.

Life through dead.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen