Aeris Founder | Solitair
Aantal berichten : 1498 Pro Infinito's : 1664000
About Me Leeftijd: 3 Partner: Karakter:
| Onderwerp: Re: Dumping Lane Katherine zo 20 jan 2013 - 12:14 | |
| Het eeuwige leven van de Keizer. {Met Gackt} Written By; Katherine (Ik dus). Story Status; Incomplete (Wordt dus nog aan geschreven) Inleiding.- Spoiler:
Een keizer regeert al meer dan duizenden jaren over de aarde, alles leeft bijna in harmonie met elkaar samen. De keizer zag zijn volk veranderen, maar hijzelf veranderde niet. Hij had nog nooit iemand lief gehad, hij had daar ook geen zin in. Of verandert dat ene meisje zijn gedachtes?
Hoofdpersonen van het verhaal Gackt Camui (Keizer) Kyoko Maeko Yuan
Bijpersonen in het verhaal Amaya (De tante van de Keizer.) Ouders van Kyoko Maeko Yuan James (Bediende van de Keizer) Bediendes van de Keizer (Sommige hebben geen naam in het verhaal zij worden aan gesproken met mevrouw of meneer.)
Hoofdstuk 1, Het Strand.- Spoiler:
De dag was traag verlopen. De hele dag was ze weer bezig geweest met het huishouden te runnen. Haar ouders deden dat niet, en daarom dwongen ze haar om het huishouden te doen. Haar ouders waren zelf rijk en egoïstisch, ze gaven niks om haar. Ze sloegen haar wanneer ze iets in hun ogen niet goed had gedaan. Ze was druk bezig met het avond eten, waarvan ze zelf niet veel zou krijgen. Ze wreef over een blauwe plek heen, die nog steeds pijn deed. Haar vader had haar geslagen met zijn riem. Zouden haar leeftijdsgenoten dit ook meemaken? Ze schudde de gedachte van haar af. Ze voegde de laatste kruiden toe aan het gerecht. Ze zette het vuur zachter zodat ze wat tijd had om de borden op tafel te zetten. Het bestek legde ze naast de borden neer en in het midden van de tafel maakte ze ruimte voor de onderzetters, waarop ze de pannen op kon zetten. Ze bracht nog wat glazen met water op de tafel en doofde vervolgens het vuur.
Kyoko’s POV “Het eten is klaar!” riep ik naar boven, waar mijn ouders zaten. Ik maakte dat ik snel weg kwam, ik mocht er nooit bij zijn als ze aan het eten waren. Ik ging op mijn kleine kamertje zitten waar ik wachtte totdat zij klaar waren. “KYOKO!!!” klonk er uit de eetkamer. Ze waren dus klaar met eten, kennelijk. Ik liep naar de eetkamer. “Wat er over is van eten, mag jij hebben,” zei mijn vader schijnheilig. Allebei stonden ze op en verlieten de eetkamer. Er was niet veel meer van over, alleen maar wat kleine kliekjes. Ik zuchtte, ik ruimde de tafel af. Wat er nog over aan eten was, had ik opgegeten, mijn maag was maar voor de helft gevuld. Snel begon ik de vaat af te wassen en af te drogen. Dat is eindelijk klaar, dacht ik bij mijzelf. Vermoeid ging ik op het houten krukje zitten, om even uit te rusten. Ik keek naar de klok en zag dat het was al half negen was, wat betekende dat mijn ouders al op bed lagen. Maar dat betekende natuurlijk niet dat ze al sliepen. Ze bleven altijd tot een uur of tien wakker, zodat ze mij al het werk konden zien doen. Sliepen ze maar, dan kon ik hier even weg. Daar zat ik dan een tijdje, zonder dat er iets van mij verwacht werd. Ik genoot van de stilte, het was maar voor eventjes. “KYOKO! Kom onmiddellijk naar boven!” schreeuwde de stem van mijn moeder. Ik zuchtte, ik ging op weg naar de slaapkamer van mijn ouders. “Ja, wat is er?” vroeg ik. Chagrijnig keek ze mij aan. “Wil je even de afstandsbediening voor mij pakken?” vroeg ze met haar bekakte stem. Ik zuchtte. Zelfs daar waren ze te lui voor. Ik pakte de afstandbediening, die naast de flatscreen lag, en gaf het aan haar. “Je mag gaan,” zei ze, verder niet meer op mij lettend. Snel liep ik weg naar mijn kleine kamertje, waar niks anders lag dan een matrasje op de grond met een deken en een kussen. Meer gunde die twee me niet, ik was maar een sloofje volgens hen. Kinderen hoorde volgens hen te werken bij hun ouders, ze moesten werken voor hun eten. Als ik ooit kinderen zou krijgen, zou ik ze dit niet aan doen. Ik ging op mijn bed zitten, waarbij ik mijn benen optrok zodat ze tegen mijn lichaam aan stonden. Daarna legde ik mijn kin op mijn knieën, zodat ik daar op kon leunen. Een paar uren verstreken, ik was diep in mijn gedachten verzonken. De klok sloeg tien uur, ik schrok op uit mijn gedachtes. Een glimlach verscheen op mijn gezicht, mijn ouders zouden nu moeten slapen. Heel zachtjes sloop ik naar de kamer van mijn ouders. Ja hoor, ze lagen allebei te slapen. Voorzichtig sloop ik naar de tv, en deed hem uit. Voordat ik de kamer verliet deed ik het licht uit. Ik sloop door de gangen van het huis en pakte mijn jasje en glipte het huis uit. Ik rende door de weilanden en bossen heen. Uiteindelijk kwam ik uit op een prachtig strand, waar ik alleen kon zijn. Rustig ging ik zitten in de duinen. Het zand tussen mijn tenen vond ik heerlijk. Een zacht briesje waaide door mijn haren. Ik genoot ervan. De tranen liet ik op de vrije loop gaan, niemand was er dus niemand kon me zien huilen. Ik keek naar de lucht. De sterren fonkelden, alsof ze zeiden dat ik het niet op moest geven. Het gaf me weer wat kracht. Rustig stond ik op en liep naar het water toe. Het water stroomde over mijn voeten heen en spoelde ze schoon. Eventjes bleef ik in het water staan. Ik liep terug naar de duinen, weer ging ik zitten. Een uur verstreek, ik dacht weer eens na over de dingen die in mijn leven gebeurde, ik snapte nog steeds niet waarom ik het moest zijn? Ik had niemand toch wat aangedaan? De tranen rolden weer over mijn gezicht heen. Ik veegde ze niet weg. Ik trok mijn benen weer op en steunde weer met mijn kin erop. Ik staarde richting de oceaan. Op het water zag ik de reflectie van de volle maan. De maan zorgde voor wat licht. Het briesje wat net waaide, voelde kouder aan. Zachtjes rilde ik van de kou. Al had ik een jasje aan, nog had ik het koud, het jasje was niet bepaald dik. Lichtjes verscheen er kippenvel op mijn lichaam, weer rilde ik van de kou. Misschien moest ik maar eens terug gaan naar huis, waar ik nog even wat kon rusten voor morgen. Even tuurde ik voor me uit. Ineens werd er iets over me heen gelegd. Verschrikt keek ik er naar. Het was een deken. “Je zal het wel koud hebben?” mompelde een stem achter me. Hoofdstuk 2, De tweede ontmoeting.- Spoiler:
Verschrikt keek ik achter me. Mijn ogen werden groot. Het was de Keizer, zo snel als ik kon maakte ik een buiging. Hij glimlachte. “Wat doe jij hier nog zo laat?” vroeg hij. “Om even wat rust te krijgen, en even aan niets te hoeven denken,” antwoordde ik op zijn vraag. “Het is echt een prachtige plek om na te denken over dingen.” Hij stopte even met praten. “Wist je dat jij je op mijn land bevind? En je hier helemaal niet mag komen?”. Ik schrok. Ik mocht hier dus helemaal niet komen. “Geeft niet. Jij mag hier wel komen,” zei hij. Hij ging naast me in de duinen zitten. En maakte het teken dat ik ook moest gaan zitten. “James, wilt u zo vriendelijk zijn om mij en als zij wilt een kop thee te geven?” vroeg hij aan één van de bediendes. “Wilt u een kop thee, mevrouw?” vroeg James. Ik wist wel wat thee was. “Graag, als dat zou mogen,” zei ik. Een paar minuutjes later kwam James aanzetten met een dienblad met daarop twee theekopjes. “Alstublieft hoogheid en mevrouw,” zei James, terwijl hij ons allebei een kopje thee gaf. De Keizer staarde voor zich uit. “Heb je ook een naam? Als ik vragen mag?” vroeg de Keizer. “Kyoko. Kyoko Maeko Yuan,” antwoordde ik eerlijk. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de keizer. “Ik heet Gackt Camui, maar mensen kennen mij als de Keizer van de wereld. Ik heb ook een bijnaam GacktSan, geen idee waarom ze me zo noemden of noemen,” zei hij met een klein lachje. Zelfs ik lachte even. Maar het verging snel, toen ik aan thuis dacht. Ik nam een kleine slok van de thee. Het was heerlijk warm, het warmde me op. De Keizer leek helemaal op te gaan in de sterrenhemel. Je hoorde alleen de wind waaien. “Uwe Hoogheid, mag ik iets vragen?” vroeg ik. De Keizer schrok op uit zijn gedachtes. “Ja, natuurlijk mag dat. En noem me Gackt, als je wilt?” zei hij. “Hoe oud bent u?” vroeg ik blozend. Hij keek me nieuwsgierig aan. “Daar vraag je me wat. Ik ben volgens mij al meer dan duizenden jaren oud,” zei hij. Ik slikte, zo oud had ik hem niet verwacht. “Dus je hebt van alles meegemaakt, zoals de revolutie en de middeleeuwen?” vroeg ik. Hij knikte. Weer slikte ik. “Je lijkt veel jonger,” zei ik. Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht. “Hoe was het eigenlijk in de middeleeuwen?” vroeg ik. Ik was altijd al geïnteresseerd in de middeleeuwen geweest. “Het was een hele rare tijd. Mensen reden daar natuurlijk met paard en wagen of gewoon te voet. Boeken werden geschreven met een veer en inkt en papier. De huizen waren nog van klei en hout. De ergste ziektes waren er toen. Ook de oorlogen waren erg. Die oorlogen waren gewoon regel rechte massa moorden,” Zei hij. Hij zuchtte. Ik wist dat er vroeger erge ziektes waren en oorlogen, maar dat het zo erg kon zijn. Ik bewoog even, maar verschoot van de pijn in mijn rug. Niemand wist dat ik mishandeld werd, elke keer als ik iets fout deed sloeg mijn vader mij met zijn riem op mijn rug, zonder genade te hebben. Weer slikte ik even. Het was al bijna ochtend en ik moest terug naar huis, anders kreeg ik weer met de riem op mijn rug, dat wou ik echt niet. Maar ik wou ook niet naar huis terug, want dan moest ik weer een dag zwoegen voor die twee luiaards. Een paar secondes was ik in twee strijd, ik wou hier blijven en het liefste nooit meer terug gaan met de kans dat die twee mij zouden vinden of terug gaan en de hele dag weer zwoegen en ’s avonds weer hier heen gaan. Ik moest terug naar huis gaan. “Gackt, ik moet naar huis anders worden mijn ouders kwaad en ik weet niet wat de gevolgen kunnen zijn,” zei ik zachtjes. Hij zuchtte. “Zou je morgen avond hier weer heen kunnen komen?” vroeg hij. Ik glimlachte. “Ik ben hier bijna elke avond, ik ben er weer rond dezelfde tijd,” zei ik. Hij knikt. IK stond op en groette de Keizer nog en zijn bediende, en ging op weg naar mijn huis. Thuis aangekomen sloop ik snel naar mijn kleine kamertje, waar ik gauw in bed ging liggen. Zodat ik nog eventjes kon slapen. Lang heb ik niet geslapen, mijn wekker ging een paar uur later al af. Zuchtend stapte ik mijn bed uit. Ik snelde naar de keuken waar ik aan het ontbijt begon. Gisteravond zat nog steeds in mijn geheugen, ik dacht er steeds aan. Ik dekte de tafel, ik zette het ontbijt op de tafel. Ik riep mijn ouders aan tafel. Terwijl zij aan het eten waren, ging ik verder met het huis schoon maken. De hele dag was ik aan het zwoegen om het huis schoon te krijgen, een paar keer kreeg ik weer straf, omdat ik kennelijk iets niet goed had gedaan. Weer had ik er een paar wonden bij, ik deed er niks aan. Er veel aan doen kon ik helaas niet. Ik verlangde naar vanavond, wanneer ik weer alleen kon zijn. Tegen de avond was ik dan eindelijk klaar met schoon maken en het avond eten. Ik zat op mijn kamertje te wachten totdat mijn ouders eindelijk klaar waren met zich vol te schransen. Mijn maag knorde, ik had honger, de hele dag had ik niks gegeten. “KYOKO!!! OPRUIMEN!!!” Schreeuwde mijn vader. Zuchtend stond ik op en liep naar de keukentafel toe, ik ruimde hem af en waste al het gebruikte bestek en pannen af. Dit keer was er niks over voor mij. Een kleine traan gleed over mijn wang heen. Mijn ouders waren al naar bed gegaan. Ik liep naar de woonkamer, waar ze de tv aan hadden laten staan. Ik drukte het uit en ruimde de rommel op die daar nog lag. De lampen deed ik uit. Vervolgens liep ik naar boven toe, om te kijken of mijn verwaande ouders nog sliepen. Ik keek door het kiertje heen, mijn ouders sliepen allebei. Zo snel als ik kon zette ik het licht en de tv uit. Ik glipte de kamer uit. Voorzichtig glipte ik het huis uit op weg, naar het strand van de Keizer. Hoofdstuk 3, De derde ontmoeting.- Spoiler:
Daar aangekomen zat de Keizer al op mij te wachten. “Ah, daar ben je,” zei hij vriendelijk. Hij glimlachte naar me. Voorzichtig ging ik naast hem zitten, om mijn rug niet te bezeren. De wind waaide zachtjes, het was niet al te koud. Maar toch rilde ik eventjes. Mijn shirtje was erg dun en vol met versleten plekken. De Keizer mocht het niet zien, gelukkig was het donker en de lantaarns die hij er neer had laten zetten, gaf niet genoeg licht om mij helemaal te laten zien. “Wilt u een kop thee, mevrouw?” vroeg James. Voorzichtig knikte ik, gelukkig had James dat gezien. Een paar tellen later kwam hij aanzetten met een kop thee. “Als ik zo vrij mag wezen. Wilt u er ook een koekje erbij?” vroeg James. Gretig knikte ik, mijn maag begon te knorren. De Keizer begon te lachen, James lachte ook mee. “Sorry, ik heb de hele dag niet gegeten,” zei ik zacht. De Keizer en James hielden op met lachen. De Keizer keek me meteen serieus aan. “Waarom heb jij vandaag nog niks gegeten?” vroeg hij. Ik slikte. Zou ik hem de waarheid vertellen of er om liegen? Ik wilde graag bij mijn ouders weg, ik hield het thuis haast niet meer uit. Ik moest het zeggen, misschien was hij een uit weg? “I-ik word thuis als een slaaf gebruikt,” zei ik stotterend. Weer slikte ik. Ik wist totaal niet hoe de Keizer hierop zou reageren. Het bleef even stil, ik was bang dat hij me uit zou lachen en niet serieus zou nemen. “Hoe lang word jij als slaaf gebruikt bij jou thuis?” vroeg hij. “Ik weet niet precies, ik denk toen ik tien was,” zei ik zacht. Ik dacht even terug aan die tijd. “Hoe oud ben je nu?” vroeg hij weer. “Ik ben nu zeventien jaar oud,” zei ik. Weer was er een kleine stilte. “Is dat de reden waarom je ’s avonds hier bent. Om aan je ouders te ontsnappen?” “Ja, hier heb ik even rust, na al dat harde werken,” zei ik. “Ik wil je graag helpen. Zou je met mij mee willen?” vroeg hij. “Graag als dat zou mogen. Zo lang ik maar niet terug naar huis moet,” zei ik. De Keizer glimlachte. Ik nam een grote slok van mijn thee, ook at ik snel het koekje op die ik van James had gekregen. Ik was bang dat ik iets ergs had gezegd of gedaan dat ik beter niet had kunnen doen of vragen. De Keizer stond namelijk bekend dat hij niet erg vriendelijk kon zijn. Maar hij stelde het zelf voor. Dus waar moet ik me druk over maken? “James, wil jij de koets gereed maken zodat we kunnen vertrekken?” vroeg hij. “Ja, meneer,” zei James. James liep richting de koets, om het gereed te laten maken. De Keizer was stil en keek richting de oceaan. De maan was deze nacht erg mooi, je kon het goed zien omdat de nacht helder was. James kwam weer onze richting op gelopen. “De koets is gereed meneer,” zei James. De Keizer stond op, hij reikte mij zijn hand. Ik pakte zijn hand stevig vast, hij trok me overeind. We liepen samen naar de koets, eerst stapte hij in en daarna stapte ik in. Hoelang we onder weg waren wist ik niet, na mijn gevoel uren. Eindelijk kwamen we aan bij het paleis van de Keizer. De koets kwam tot stilstand. De deur van de koets werd geopend. De Keizer stapte weer als eerste uit, waarna ik uit stapte. Ik keek mijn ogen uit, het was hier erg mooi. Ik liep achter de Keizer aan. De Keizer liep naar een mevrouw toe. “Wil jij een vertrek oftewel het gastenverblijf gereed laten maken voor dit meisje. Zij komt bij ons wonen. De reden waarom zal ik nog een keer vertellen. Ik wil dat haar vertrek nu op orde word gemaakt. Ook wil ik dat de kok een maaltijd gaat bereiden,” beval hij. De vrouw maakte een buiging. “Zoals u wenst hoogheid. Ik zal het in orde laten maken,” zei de vrouw. De vrouw liep in een grote haast weg. Ongeveer een kwartier later kwam ze in dezelfde grote haast teruggelopen. “Haar vertrek is in orde gemaakt en de kok is bezig met de maaltijd,” zei ze in één adem. De Keizer glimlachte. “Wilt u dan zo vriendelijk zijn om haar de weg te wijzen naar haar vertrek?” vroeg hij. “Ja, Hoogheid. Volg mij maar mevrouw!” zei de mevrouw. Ik volgde haar, we liepen door de gangen heen. “Hier is uw vertrek, mevrouw,” zei ze. Ze trok de deur open, waarbij ze naar binnen ging, ik volgde haar. “Dit is uw bed. Hier staan boeken die u kunt lezen. Dit is de open haard, die wij voor u aan steken mocht u het koud hebben,” zei ze. Ze liep terug naar de deur, waarbij ze even stopte. “Als u wat nodig hebt, roep dan. Dan zullen wij u helpen. Wij komen u halen wanneer het eten klaar is,” zei ze. Ze deed de deuren dicht. Haar schoenen verraadde waar ze liep. Ik keek mijn ogen uit. De kamer was erg groot. Prachtig zelfs, in mijn leven had ik dit nog nooit gezien. Het bed zag er zacht uit. Mijn ogen vielen op de misschien wel over de duizenden boeken. Ik vond het jammer dat ik niet kon lezen. Mijn ouders hadden mij nooit naar school gestuurd, omdat ze mij maar een dom kind vonden, die niks kon dan alleen maar voor hun werken. Mijn voeten begaven zich naar de dichtstbijzijnde stoel, waarop ik heel voorzichtig ging zitten, ik wou het niet kapot maken. Weer begon mijn maag hard te knorren. Een tijdje had ik op die stoel gezeten, om mij heen kijkend. De deur werd geopend door dezelfde mevrouw. “Het eten is klaar. Als u mij wilt volgen, dan breng ik u naar de eetzaal,” zei ze. Ik stond op, om haar te volgen naar de eetzaal. Toen we dichtbij de eetzaal waren, kon ik de geuren van het eten al ruiken. Mijn maag knorde weer hard. We liepen de eetzaal binnen, ook hier keek ik mijn ogen uit. Deze zaal was prachtig. Ik werd begeleid naar een stoel, waarop ik ging zitten. Tegenover mij zat de Keizer. “Tast toe. Maar wees voorzichtig, je moet niet te veel eten. Anders krijg je last van je buik,” zei hij. Bedenkelijk wat ik zou pakken keek ik naar het lekkere eten wat voor mij stond. Mijn oog viel op de lekkere spaghetti. Snel schepte ik wat op mijn bord. Rustig begon ik er van te eten. Mijn maag knorde tevreden van het eten wat het kreeg. Soms nam ik even de tijd om van het eten te genieten. Ik keek even naar de Keizer die ook aan het eten was. Hij glimlachte even, en ging ook verder met eten. Hoofdstuk 4, De volgende ontdekking.- Spoiler:
Het eten had mij heerlijk gesmaakt. Niet vaak had eten mij gesmaakt. De bediening ruimde de tafel af. Ik wou op staan, maar werd teruggeduwd in mijn stoel door één van de bediendes. “Het toetje moet nog komen,” fluisterde ze zacht. Ik keek haar raar aan. Het toetje? Vroeg ik mezelf af. Ik wist niet eens wat dat was. Algauw kwam er een man in witte kleding met een witte muts op binnen lopen met een karretje voor zich. Hij liep naar de Keizer toe. “De dame mag eerst pakken,” zei hij. De man met het karretje keerde om en liep mijn kant op. “En wat wil de dame hebben als toetje?” vroeg de man. Ik bloosde. “Uhm, kunt u mij uitleggen wat dit allemaal is?” vroeg ik beschaamd. De man lachte even. Hij legde mij uit wat het allemaal was. Ik wees aan wat mij lekker leek. De man schepte het op een bord en gaf het aan mij samen met een lepel, waarmee ik het op kon eten. Rustig at ik het ijs op, het smaakte heerlijk. Maar het was wel koud. Ik voelde me tijdens het eten bekeken of leek dat maar zo? “Ik wil zo in bad. Maak het bad gereed!” beval de Keizer. Dezelfde vrouw die mijn kamer liet klaar maken, snelde met een grote vaart de zaal uit, ik keek haar raar na. “Ga jij ook mee in bad?” vroeg de Keizer. Opeens begon ik te zweten, hij mocht mijn rug niet zien. Wat zou de reactie van mijn wonden zijn als ze het water zouden raken, maar ik kon toch geen nee zeggen? Straks werd hij boos. Ik knikte, als teken dat ik ook in bad wou. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten van een bad. Had hij een klein bad waar je maar net zijn tweeën in kon of een heel erg groot bad, waar een heel leger in zou passen, ik wist het niet, maar daar zou ik gauw genoeg achter komen. Een wat oudere man fluisterde wat in de oren van de Keizer. Hij knikte, hij stond op en liep mijn kant op. “Ga je mee?” vroeg hij. Ik stond op en volgde de Keizer naar de badzaal, daar aan gekomen, keek ik weer mijn ogen uit, de badzaal was erg groot. “Mevrouw, wilt u met mij meekomen?” vroeg één van de bediendes. Ik knikte, en volgende haar naar een kamer, we gingen naar binnen. “Hier krijg je bad kleding aan, er staan vrouwen klaar om je te helpen, mocht dat nodig zijn,” zei ze. De vrouw vertrok, ik keek om me heen, ook deze ruimte was erg groot. Een paar vrouwen kwamen op me afgelopen, ze hielpen me om mijn kleding uit te trekken. “Omg,” hoorde ik één van de vrouwen zeggen. Ik voelde ze allemaal staren naar mijn rug vol met wonden. “Haal de Keizer,” beviel één van de vrouwen. Niet kort daarna hoorde ik een deur dichtslaan, tranen rolden over mijn wangen heen, van schaamte maar ook van geluk. De vrouw liep met een snelle vaart naar de badzaal, waar de Keizer al in bad zat. “Waar is ze?” vroeg de Keizer. “Hoogheid, kunt u mee komen. Dit moet u even zien!” zei de vrouw. De Keizer stond op uit het bad, en pakte een handdoek, daarmee droogde hij zich af, hij kleedde zich weer aan met zijn kimono. Hij volgde de vrouw mee naar de kamer waar Kyoko zich op het moment bevond. Ik hoorde de deur achter mij weer open gaan, ondertussen had ik een kleed gekregen, zodat ik het niet koud kreeg. “Laat de Keizer je rug zien,” zei één van de vrouwen. Weer begonnen de tranen over mijn wangen heen te rollen, ik durfde het niet te laten zien. Eén van de vrouwen kwam op me af en schoof het kleed voor mijn rug weg, zodat de Keizer mijn rug kon zien. Even hoorde ik alleen de ademhalingen van de mensen die zich in deze ruimte bevonden. Ik hoorde stappen mijn kant opkomen. “Laat mijn tante hier komen, en wel nu!” beviel de Keizer. Meteen snelde één van de vrouwen de kamer uit. “Nu snap ik waarom je daar weg wou. Je wordt gewoon mishandeld. Wie heeft dit gedaan en met wat?” vroeg de Keizer rustig. Ik begon hard te snikken, ik voelde twee armen om me heen glijden, het waren de armen van de Keizer. “Vertel het me maar, je ouders kunnen niet meer bij je komen. Jij gaat niet meer terug naar huis,” zei hij. “M-mijn vader heeft dit gedaan met zijn broekriem,” zei ik stotterend. De tranen rolden als riviertjes over mijn wangen heen. De deur werd geopend. Een vrouw in een kimono kwam de kamer binnen. “U liet mij roepen, Hoogheid?” vroeg de vrouw, die kennelijk de tante was van Gackt. “Ja, ik liet u roepen. Kijk eens naar de rug van dit meisje,” zei de Keizer. Hij liet mij los zodat de tante van de Keizer naar mijn rug kon kijken. Weer schaamde ik me, voor wat mijn ouders en dan vooral mijn vader me aanhadden gedaan, dit zouden littekens worden, die nooit meer weggingen. “Breng haar naar mijn kamer,” beviel de tante van de Keizer. De Keizer deed de deken weer om me heen, zodat er verder niks te zien was, hij liep samen met mij en zijn tante naar de vertrekken van de tante van de Keizer. Daar eenmaal aangekomen, moest ik op mijn buik liggen op een stenen bed. Ik weet niet wat ze allemaal deed met me. “Gelukkig zijn die wonden te genezen, maar geestelijk zijn de wonden bij haar moeilijk te genezen,” zei ze. Ze pakte een potje, waar ze met haar hand inging en een soort brouwsel uit haalde. “Niet schrikken, het is koud. Dit zorgt ervoor dat je wonden sneller genezen. Oh, mijn naam is Amaya, maar je mag me ook tante noemen als je wilt,” zei ze. Ik knikte voorzichtig, lichtjes schrok ik van het brouwsel dat over mijn rug werd uitgesmeerd. “Wat ga je verder met haar doen, haar hier houden?” vroeg Amaya aan de Keizer. “Ja, ik hou haar hier. Geen denken aan dat zij terug naar huis gaat. Haar ouders gebruiken haar als slaaf en mishandelen haar ook nog eens, haar vader slaat haar op haar rug met zijn riem. Ik ga ervoor zorgen dat zij worden opgepakt en de zwaarste straf gaan krijgen die er maar bestaat,” zei hij vastbesloten. Hoofdstuk 5, Wat gaat er nu gebeuren?- Spoiler:
Wat er nu verder ging gebeuren, wist ik niet. Ik was niet in bad geweest, ik werd gewassen door Amaya, die voorzichtig te werk ging, mijn rug werd daarbij vermeden om het brouwsel zijn werk te laten doen, de Keizer zat mee te kijken, ik durfde hem niet aan te kijken. Er werd niet veel gesproken, ik wist niet hoelang ik daar gezeten had. “Zo je bent klaar, ik zal de deken weer om je heen doen,” zei Amaya. Ze deed het deken om me heen, zodat ik het niet koud kreeg, ik werd door Amaya en de Keizer naar mijn kamer gebracht, ik ging daar op mijn bed zitten. De Keizer en Amaya keken mij allebei aan. “Ze heeft kleren nodig, Gackt. Ze kan niet in die versleten kleren blijven rond lopen, die gaan een keer kapot en ze zijn dan niet meer te maken en dan loopt ze hier rond in haar evakostuum,” zei Amaya, die de Keizer iets duidelijk wilde maken. De Keizer keek mij aan, maar ik keek niet terug. “Je hebt gelijk, ik laat nu direct een kleermaker komen,” zei de Keizer. “Ik wil dat er een kleermaker komt en wel nu!” Een aantal minuten later kwam er één van de bediendes met een netjes aangeklede mevrouw binnen gelopen, de bediende maakte een buiging en vertrok. De vrouw maakte ook een buiging naar de Keizer. De Keizer ging tegenover haar staan. “Ik wil dat u een op maat gemaakte kimono voor haar gaat maken,” zei hij, terwijl hij naar me wees. De vrouw knikte, ze liep terug naar de deur, die ze opende. Een groepje mensen kwam binnen gelopen, ze hadden van alles bij zich. Eén daarvan zette een krukje neer. “Ga hier maar op staan, mijn kind,” zei de vrouw. Ze begeleidde me naar het krukje, waarop ik ging staan. “Wat heb je hier onder aan, mijn kind?” “Ik heb hier verder niks onderaan,” zei ik beschaamd, ik probeerde de deken nog verder om me heen te krijgen, zodat ze niks zag. Ze keek me geschrokken aan. “Uwe hoogheid, zal ik dan eerst onderkleren voor haar laten maken en daarna pas de kimono,” vroeg ze. De Keizer leek even na te denken, hij knikte. “Ik zal de ruimte verlaten, ik ben in mijn kamer te vinden. Amaya, wil jij hier blijven, om een oogje in het zeil te houden?” zei Gackt. Amaya knikte naar de Keizer. De Keizer verliet de ruimte, waarbij ik me iets gemakkelijker voelde, dan daarvoor toen de Keizer zich nog in de ruimte begaf. Uren heb ik daar gestaan, ze waren van alles aan het op meten, elke keer moest ik het aanpassen, totdat het goed zat. Ondertussen was Amaya gaan zitten ,en een boek gaan lezen, maar ze hield alles goed in de gaten, wat er allemaal gebeurt. Eindelijk was de onderkleren en de kimono klaar, naast deze kimono die ik aan had, hadden ze er nog een paar gemaakt, zodat ik wat meer kleren had om aan te doen en wat meer keuze aan kleren had. Er werd een spiegel voor mij neergezet, zodat ik kon kijken hoe ik eruit zag. Het was even wennen om me zo te zien in een kimono, ik was altijd mijn versleten kleren gewent, ik vond dat ik er wel leuk uit zag. “Wil je het laten zien aan, Gackt?” vroeg Amaya. Ik dacht even na, ik wou het dolgraag aan hem laten zien, maar had hij daar zin in, of tijd voor? Voorzichtig knikte ik, Amaya glimlachte. Samen met Amaya liep ik naar de kamer van de Keizer. Zijn kamer zag er anders uit dan de rest van de kamers die ik in het paleis gezien had, zijn kamer was meer een grot dan een normale kamer, overal brandde kaarsjes, ik hoorde dat Gackt gitaar aan het spelen was, maar zodra hij ons zag stopte hij met spelen, en zette zijn gitaar weg. Hij stond op, hij kwam onze richting opgelopen, hij bekeek me van top tot teen. Hij maakte een gebaar dat ik een rondje moest draaien, dat deed ik dan ook. “Ziet er goed uit,” zei Gackt, terwijl hij mij goedkeurend aankeek. Lichtjes bloosde ik, nog nooit had ik een compliment van iemand gehad. “Zal ik je terug naar je kamer begeleiden?” vroeg Gackt. “Graag,” zei ik. Hij begeleidde me naar mijn kamer, daar aangekomen kwam hij de kamer ook binnen. “Ik zat met een vraag,” vroeg hij. “Kan jij lezen en schrijven?” Ik schrok, wat moest ik hierop antwoorden? Maar hij zal er toch hoe dan ook achter komen, dat ik niet kan lezen en schrijven, ik slikte. “Nee, ik kan niet lezen en schrijven,” zei ik. Hij zuchtte. “Wil je het leren?” vroeg hij. Weer durfde ik hem niet aan te kijken, bang voor zijn reactie. “Heel graag, ik ben nooit naar school geweest. Ze dachten thuis dat ik dom was, en niet veel meer kon dan alleen het huis schoon maken en koken,” antwoordde ik op zijn vraag. “Goed dan, ik zal een leraar voor je regelen of heb je liever dat ik het je leer?” vroeg hij. Ik dacht even na, en kwam tot een besluit. “Ik heb liever dat u mij het leert,” zei ik. Hij glimlachte. “Dan zullen we beginnen met het schrijven, want als je de letters niet kent, zul je onmogelijk leren lezen, het makkelijkste is als ik je eerst de letters één voor één laat zien. De letters noemen we ook wel het Alfabet. Het alfabet bestaat uit 26 letters, maar het Chinese en Japanse alfabet bestaat uit meer dan 26 letters. Maar wij richten ons op het alfabet van 26 letters, omdat die gewoon weg makkelijker is om te leren,” zei hij. Hij pakte een dun boekje uit de boekenkast, die op mijn kamer stond. Hij ging op een stoel zitten, hij legde het boekje op tafel neer, hij gebaarde dat ik naast hem moest komen zitten. Uren had hij mij dingen uitgelegd over de letters, beetje bij beetje leerde ik schrijven en lezen. De zon scheen fel door de raam heen, wat betekende dat het dag was geworden, ik keek naar buiten en dacht na. “Wat is er?” vroeg Gackt. Hoofdstuk 6, Terecht gesteld.- Spoiler:
“Ik dacht aan mijn ouders, als ze al ontdekt hebben dat ik niet bezig ben met het huis schoonmaken enz.,” zei ik, een traan rolde over mijn wang heen. “Je bent hier veilig, je gaat beslist niet meer terug naar huis. En goed dat jij mij herinnert aan je ouders, ze ontkomen hun straf niet,” zei hij. “Wachters! Ik wil dat je haar ouders oppakt met de reden mishandeling van hun eigen kind. Ik wil dat je ze hierheen brengt.” De wachters verdwenen onmiddellijk. Ik keek hem bang aan. “Wat zal er met hen gebeuren?” vroeg ik. Hij keek me aan. “Ze gaan boeten voor wat ze jou hebben aangedaan,” zei hij. Ik slikte, ik wist niet hoe erg hun straf zou gaan worden en ook niet wat hun straf ging worden. Een paar uur later kwamen de wachters binnen met mijn ouders geboeid met handboeien. Ze werden voor de Keizer neergezet op hun knieën. “Daar heb je de kleine rat, dus hier was je,” zei mijn vader met een gemene grijns op zijn gezicht. Een traan rolde over mijn wang heen. Ik keek de Keizer aan, zijn gezicht bestond alleen maar uit woede vooral zijn ogen, het leek erop dat hij ieder moment kon uitbarsten. “Het lijkt erop dat jullie hier de kleine ratten zijn, je eigen kind mishandelen en dan ook nog als slaaf gebruiken. Zulke mensen verdienen het niet om kinderen te hebben, maar verdienen het om in de gevangenis te zitten. Jullie verdienen het niet eens om te leven. Van mijn part rotten jullie weg in de gevangenis,” spuwde de Keizer naar mijn ouders. De gezicht van mijn ouders vertrokken van kleur, hij liep woedend door de ruimte heen, hij leek na te denken over wat zijn volgende zet zou zijn. “Eerst worden jullie voor de rechter gezet, die zal bepalen wie de voogdij over dit meisje gaat krijgen en daarna gaat hij beslissen over jullie lot. Maar voordat het zover is met de rechtszaak, mogen jullie lekker in de gevangenis zitten. Gooi ze in de gevangenis, geef ze alleen brood en water!” beval hij aan de wachters. Mijn ouders werden weggebracht, ik keek hen na. “Wat bedoelt u met voogdij?” vroeg ik. De Keizer keek me aan. “De ouders hebben de voogdij over hun kinderen, althans minderjarige kinderen. Omdat jij minderjarig bent heb jij een voogd nodig, dat gaat de rechter dus bepalen,” zei hij. Hij richtte zich tot één van zijn bediendes. “Ik wil dat er een rechter wordt geïnformeerd over dit en dat er morgen een rechtszaak tegen haar ouders wordt aangespannen,” zei hij tegen de vrouw, die onmiddellijk vertrok om het te regelen. Alles om mij heen werd me even te veel, wat erna gebeurde weet ik niet, want alles om mij heen werd zwart voor een tijdje, het enige wat ik nog voelde is dat ik werd opgetild en op iets zachts werd gelegd. Langzaam opende ik mijn ogen, ik keek om me heen. Mijn ogen vielen op de Keizer die op zijn shamisen aan het spelen was. Hij stopte met spelen, toen hij ontdekte dat ik wakker was geworden, hij kwam mijn kant op en ging op het bed zitten. Hij streelde een paar haren uit mijn gezicht. “Je was flauw gevallen,” zei hij zacht. Ik keek hem verbaasd aan, ik gaapte, ik was erg moe. “Ga maar slapen, ik denk dat dat het beste voor je is op het moment,” zei hij. Ik knikte, voorzichtig ging ik liggen, mijn ogen sloot ik. De Keizer ging van het bed af, hij speelde weer verder met zijn shamisen. Met dat geluid op de achtergrond viel ik in slaap. Ik had erg lang geslapen, ik werd de volgende dag wakker. De Keizer was ondertussen een boek gaan lezen. Dit was de eerste nacht waarbij ik heerlijk had geslapen en uitgerust wakker werd. Ik ging recht op in het bed zitten, ik keek weer om me heen. “Ah, je bent wakker. Net op tijd, dan kan je mee naar de rechtszaak,” zei hij. Ik ging uit mijn bed en ging samen met de Keizer naar de ruimte waar de rechtszaak zou plaats vinden. Ik liep achter de Keizer aan de ruimte in, de ruimte was vol met mensen, ik moest naast de Keizer zitten. Ik had niet veel meegekregen. “Ik wil het nu hebben over de voogdij, het meisje heeft geen naaste familie die haar opeist,” zei de rechter, die in de zaal rond keek. “Ik wil de voogdij over haar,” riep Amaya. De hele zaal keek naar Amaya. “Goed dan, de voogdij wordt toegewezen aan de tante van de Keizer genaamd Amaya, de zaak is gesloten. Voer de ouders van het meisje af naar de gevangenis,” zei de rechter, terwijl hij met een houten hamertje op de tafel sloeg. Iedereen verliet de ruimte, Amaya kwam naar ons toe. “Het leek mij het beste om haar voogdij te krijgen, zodat ze bij ons kan blijven,” zei ze. De Keizer glimlachte naar haar, het leek meer op een grijns dan dat het een glimlach was. “Dank je, dat je dat gedaan hebt,” bedankte hij haar. Ze glimlachte naar hem. “Zullen wij gaan ontbijten?” stelde de Keizer voor. “Lijkt me een goed idee,” zei Amaya. We liepen naar de eetzaal, waar de tafel rijkelijke was gedekt met eten voor het ontbijt. “Gaan jullie maar alvast eten, ik moet nog wat papieren tekenen voor haar voogdij,” zei Amaya en ze vertrok. Ik keek haar verbaasd na. Ik ging op een stoel zitten, ik pakte wat me lekker leek om te eten, ik at het op, kennelijk had ik veel honger. Na het ontbijt, werd ik meegenomen door de Keizer naar zijn kamer. Daar gingen we verder met schrijven en lezen. Uren gingen voorbij. “Zullen we even pauze houden?” stelde hij voor. “Graag,” zei ik. In zijn kamer lagen veel instrumenten, mij oog viel op een gitaar. Ik liep ernaar toe, pakte het bij zijn hals, en bestudeerde het, ik had geen flauw idee hoe ik dat moest bespelen of wat je ermee kon doen. “Wil je leren spelen?” vroeg de Keizer. Ik knikte, hij kwam achter mij zitten, hij plaatste de gitaar in mijn handen hoe ik het moest vast houden. Ik kreeg een klein driehoekig ding in mijn hand. Hij zette mijn handen goed, hij pakte ze vast met zijn eigen handen en liet mij een klein stukje spelen. Ik begon te blozen toen hij mijn handen aanraakte. Hoofdstuk 7, Badderen.- Spoiler:
“Misschien laten we het schrijven en lezen vanmiddag wel even zitten. Je maakt de laatste dagen wel een beetje te veel mee,” zei hij terwijl hij me losliet. Ik keek hem aan, hij had wel gelijk, ik had de laatste dagen wel erg veel meegemaakt. Ik ging languit op bed liggen, waarna ik mijn ogen sloot en weer in slaap viel. De volgende dag werd ik wakker, de Keizer was kennelijk naar zijn kamer gegaan, hij was namelijk niet meer in de ruimte aanwezig. Deze nacht had ik eindelijk eens goed geslapen, zonder dat ik gewekt werd door een wekker, omdat het tijd was om aan het werk te gaan voor mijn egoïstische ouders. Zij zaten nu opgesloten, ze konden niet meer bij me komen. Maar wat voor leven zou ik hier krijgen? Dat was natuurlijk één van de vele vragen die in mijn hoofd rond spookte van het moment dat ik wakker werd. Ik was alleen in de ruimte, ik wist niet waar ik heen moest gaan. Ik stapte van mijn grote bed af, ik strompelde naar de deur toe, opende die, en stapte naar buiten. Ik vroeg aan één van de bediendes of hij me naar de kamer van de Keizer wou brengen. Ik liep rustig achter de bediende aan, die mij naar de kamer van de Keizer bracht. De bediende verdween weer toen ik voor de deur stond. Zacht gepraat kwam uit zijn kamer, hij was met iemand in gesprek. Het was niet netjes om iemand af te luisteren, was mij ooit verteld. Ik was nieuwsgierig naar waar ze het in de ruimte naast mij het over hadden. Ik hoorde alleen de woorden “Voor bestemd” en “Je ouders”, voor de rest verstond ik het niet, het was oud Japans wat ik al helemaal niet kon verstaan. Ik klopte zachtjes op de deur. Het gepraat in de ruimte hield op, ik hoorde voetstappen mijn kant op komen, de deur werd geopend door Gackt. Meteen verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht, hij maakte het teken dat ik naar binnen mocht komen, meteen werd ik begroet door Amaya, ik groette haar terug. Ik voelde me wat ongemakkelijk, ik had het idee dat ik hun gesprek verstoort had en ook hun privacy geschonden had, door een paar woorden opgevangen te hebben. De Keizer had door dat er iets met me was. “Amaya, wil jij de ruimte verlaten zodat ik alleen ben met Kyoko?” Amaya knikte en verliet de ruimte. De Keizer bekeek me met zijn hoofd schuin houdend. “Is er iets?” Ik slikte, hij wist dat ik ergens mee zat. “Ik, uhm, ik hoorde een paar woorden van jullie gesprek daarnet.” Weer slikte ik, ik was bang dat hij boos op me zou zijn. “Dat kan toch gebeuren, meis. Maakt niet uit, maak je er niet druk om.” Hij keek mij lief aan. “Wat bracht jou hier? Wil je verder gaan met lezen en schrijven of liever gitaar en shamisen leren spelen?” vroeg hij met een lieve glimlach. “Maakt mij niet uit,” zei ik blozend. Ik wist totaal niet wat ik wou gaan doen, ik was nog steeds een beetje bang dat hij als nog boos ging worden. “Misschien knap je wat op van een bad? Dan kun je beslissen wat je wil gaan doen,” stelde hij voor. Ik dacht even na, een bad zou heerlijk zijn, ik was nog steeds niet in bad geweest vanwege dat mijn rug moest helen van het brouwsel wat Amaya erop smeerde. Ik knikte, meteen verscheen er een kleine glimlach op het gezicht van de keizer. “Ik wil dat het bad wordt klaar gemaakt.” Zoals altijd ging er gauw een bediende weg om het te regelen. Niet veel later kwam de bediende al weer de ruimte binnen. “Het bad is gereed, Uwe hoogheid.” De bediende maakte een kleine buiging. De Keizer knikte vriendelijk naar hem, waarna de bediende weer wegging. “Zullen we?” “Ja,” zei ik lachend. Samen met de keizer liep ik naar de badzaal. Hij bracht me naar een kamer, waar ik werd geholpen me uit te kleden, waarna ik een handdoek om mijn slanke lichaam heen kreeg, om een paar dingen af te dekken. Ik werd begeleid naar het bad, waar de keizer al in zat, ook hij droeg een handdoek. Voorzichtig liep ik het trappetje af. Gelukkig was het water niet zo diep, het water kwam tot mijn schouders, ik kon zelfs met mijn voeten op de bodem staan, ikzelf kon ook niet zwemmen. De Keizer wenkte me, ik moest bij hem komen. Ik ging naast hem zitten, maar wat hij daarna deed had ik niet verwacht. Hij trok mij in zijn armen, zijn armen lagen stevig om me heen. Het voelde veilig en warm, maar waarom had ik ineens een warm gevoel in mijn buik? Ik wist niet wat het was, ik had het nog nooit eerder gevoeld, nog nooit had ik me zo veilig gevoeld, als in zijn armen op dit moment, wat ik wel wist is dat ik niet weg wilde uit zijn armen. Ik had daarbij het gevoel alsof niemand nog bij me zou komen of me aanraken, behalve hij. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst aan, ik bekeek zijn armen en buik. Op zijn buik bestond uit blokjes die in een patroon stonden, hoe men dat noemde wist ik niet. Ik voelde een klein kusje op mijn voorhoofd. Ik genoot van het moment het bad was lekker warm, ik voelde dat mijn hele lichaam zich ontspande. Ik ademde rustig, na een tijdje viel ik in slaap tegen de borst van de keizer aan. De Keizer bleef al die tijd wakker, Amaya kwam zelfs even kijken. “Ze is nog steeds erg moe zo te zien.” Ze stopte even met praten. “Je weet dat dit niet mag, zij is niet voorbestemd om jou vrouw te worden.” “Ik weet het, maar ze heeft iets wat ik niet kan weerstaan. Ik wou dat die voorspelling nooit gedaan was, dan kon ik zelf kiezen met wie ik de rest van mijn leven kon delen. Want als ik kon kiezen, koos ik voor haar.” Hij keek vertederd naar het meisje wat in zijn armen lag te slapen. Hoofdstuk 8, Verliefd op Kyoko?- Spoiler:
Amaya was weggegaan. De Keizer bleef alleen achter met Kyoko, hij bekeek haar tot in de detail. Alles aan haar vond hij mysterieus, iets wat hij dolgraag wou ontdekken. Iets in hem wou haar lief hebben, haar beminnen tot het kleinste detail van haar lichaam. Maar het mocht niet, er was een ander meisje dat voorbestemd was om met hem te trouwen, hij huiverde bij die gedachte, trouwen met iemand waarvan hij niet hielt. Hij kon ook gewoon zijn eigen keuzes gaan maken, hij wilde niks liever dan zijn eigen keuzes maken, met wie hij wou trouwen, hoe of met wie hij de dag zou door brengen. Maar nee, dat kon niet omdat zijn voorouders het voorspeld had met wie hij zou trouwen. Hij zuchtte, hij wist even niet meer wat hij moest doen. Tegen de wil ingaan van zijn voorouders of er niet tegenin gaan? Hij had een tijdje alleen met haar in bad gezeten. Hij pakte haar onder haar knieholtes en tilde haar op, zo bracht hij haar naar zijn kamer, hij legde haar neer op zijn bed, waarna hij de dekens over haar heen deed. Hij bekeek haar een tijdje. Hij kreeg de grote neiging om naast haar te gaan liggen en dan zo dicht mogelijk tegen haar aan, gelukkig kon hij die neiging nog net onderdrukken. Af en toe bewoog ze even in der slaap, ze begon steeds meer te bewegen in haar slaap, waaraan hij kon zien dat ze wakker werd. Hij besloot om zich te verkleden, want hij liep nog steeds met een handdoek om zijn middel heen. Hij ging naar zijn kast waar verschillende kimono’s lagen, hij trok er één aan, de handdoek verdween in de rieten wasmand. Vanuit waar hij stond Kyoko hem niet zien. Ze was wakker, haar gezicht leek vol met vraagtekens te staan. Ik werd wakker in een vreemde kamer, ik keek de kamer rond. Langzaam begon ik de kamer te herkennen het was de kamer van de Keizer. Maar waarom zou hij mij hier laten slapen, ik had toch mijn eigen kamer? Of had dit nog een andere betekenis, waarom ik hier in zijn bed lag? Zou hij iets voor mij voelen? Voel ik iets voor hem, ik heb wel een warm gevoel in mijn buik als ik bij hem ben? Allerlei vragen spookten rond in mijn hoofd, waar ik niet vanaf kon komen. Ik zuchtte zachtjes, ik wist even niet wat ik moest doen. Zou ik al die vragen aan hem of aan Amaya stellen of zou ik deze vragen voor me houden. Ik kwam moeizaam het bed uit, ik kwam tot ontdekking dat ik nog een handdoek om mijn lichaam heen had zitten. Ik moest één van mijn kimono’s aan, die lagen in mijn kamer, maar hoe moest ik bij mijn kamer komen als ik niet eens de weg ernaar toe wist. “Wat is er?” klonk de stem van de Keizer. Zijn stem kwam bij de kast vandaan. “Ik zou graag kleren aan willen,” zei ik beschamend. De Keizer grinnikte zachtjes. “Ik zal je naar je kamer brengen,” zei de Keizer zonder een kleine emotie in zijn stem. De Keizer liep naar de deur, hij wenkte dat ik mee moest lopen. Ik liep achter hem aan, ik bekeek de gangen. De handdoek hield ik goed vast, zodat die niet van mijn lichaam zou vallen, dat zou pas beschamend zijn. Bij mijn kamer bleef de Keizer voor mijn deur staan, hij leek even diep in gedachtes verzonken te zijn, waarover zou ik graag weten, wat hield hem bezig in zijn gedachtes? Ik zuchtte zachtjes, waarna ik mijn kamer inging. Terwijl ik mijn kimono probeerde aan te trekken waren mijn gedachtes nog bij de Keizer, waar zou hij toch aan denken, zou hij aan mij denken? De Keizer bleef al die tijd buiten mijn kamer staan. Ik keek naar de deur, die nog open stond, op de grond was de schim van de Keizer te zien die bij de deur op mij stond te wachten. Even bleef ik zijn kant op kijken, zijn schim bleef onbewegelijk staan op de grond. Hij had zelfs niet door dat ik voor hem was gaan staan.
Gackt’s POV Ik had haar naar kamer gebracht, waarbij ikzelf bij haar deur bleef staan. Ik kon net niet zien hoe ze zich aankleedde. Het hele voorspelling gebeuren spookte door mijn gedachtes heen, ik wou niets liever dan bij Kyoko zijn en haar gelukkig maken. Maar die voorspelling zat in de weg. Mijn voorouders hadden voorspelt dat ik met iemand moest trouwen, er was een soort van tekening gemaakt van hoe die vrouw er ongeveer uitzag. Ik had de al afbeelding gezien, maar Kyoko leek er in niks op, helaas. Mijn tante was al naar haar op zoek sinds een paar maanden. Ik moest een manier vinden, om die voorspelling nietig te verklaren, maar hoe moest ik dat doen? Ik moest het gewoon proberen om die voorspelling te niet te doen. Mijn voorouders waren allang gestorven. Ik was zo diep in mijn gedachtes verzonken, dat ik niet doorhad dat mijn lichaam kompleet stil stond. Daarbij had ik ook niet door dat Kyoko voor mij was gaan staan. Onze ogen keken elkaar een tijdje diep aan, ze had één van de mooiste ogen, nee de mooiste ogen die ik in mijn leven heb gezien. Ik wendde mijn ogen niet van haar af, dat zou kwetsend zijn voor haar. “Ga je weer mee terug naar mijn kamer?” vroeg ik haar. Ze leek even na te denken over mijn vraag. Ze knikte. Mijn hart maakte een klein sprongetje van geluk. We liepen weer richting mijn kamer, weer kon ik mijn gedachte er niet helemaal bij houden. Ik moest gewoon een manier vinden om toch bij Kyoko te zijn, zonder dat mijn tante of mijn voorouders gingen zeuren over dat ik van Kyoko hield. Amaya had contact met de geesten, dus ook met mijn ouders en voorouders. Ik zelf kon geen contact leggen met geesten, het maakte mij niet echt veel uit of ik nu contact kond houden met mijn ouders na hun dood.
|
|