"When I was a young wolf, I had liberty, but I did not see it.
I had time, but I did not know it.
And I had love, but I did not feel it.
Many decades would pass before I understood the meaning of all three.
And now, the twilight of my life, this understanding has passed into contentment."

Seizoenen gingen aan elkaar voorbij, zonder dat Kage er enige erge in had. Een wolf hielt zich verborgen tussen een wirwar van takken en bladeren, maar als je goed keek kon je de omtrek van een redelijk grote maar slanke wolf zien. Een zwarte reu, opzoek naar gerechtigheid, vrijheid. Nu nog zo ver te zoeken, niet wetend dat hij zijn hele leven zal strijken naar dat doel. Een simpel woord, maar zo machtig in vele manieren. Plots was er beweging te zien in het eerst zo roerloze lichaam van de reu. Kage had zich uren niet bewogen, hij had daar op die tak gestaan, uitkijkend over het gebied, nadenkend over wat er gebeurd was. Maar nog belangrijker, nadenkend over wat er zou gaan gebeuren. De reu schoot over de takken, hij bewoog snel maar geruisloos en lenig, haast leek hij te vliegen. Na zijn weg te hebben gevolgd in de bomen, sprong hij van een tak op de grond waarbij hij soepel op de kussentjes van zijn poten terecht kwam. Daar stond hij even stil, waarbij hij zijn zintuigen de overhand liet nemen, om er zeker van te zijn dat hij alleen was. Tot zijn geluk was hij alleen. In een neutraal tempo passeerde hij onbemande paden, en verlaten bossen. Zwak zonlicht scheen door de jonge bladeren van de eiken heen, wat zorgde voor een licht speling op de grond onder zijn poten. Op dat soort kleine details lette Kage in het leven, hij genoot er vaak van. Maar hij gebruikte het ook in zijn voordeel als het nodig was. Daarbij als voorbeeld in een gevecht, hij was een snelle moordenaar maar daarbij kwam meer kijken dan alleen zich doelen op het slachtoffer en het eindigen van zijn of haar leven. Er was zoveel meer, want als hij die macht niet had zou hij niet zo ver zijn gekomen. Maar dat waren dingen van vroeger, die trainingen zaten erop, en hij was nu wie hij was. Een waardige wolf.

De lente passeerde, maar de winter had nog wat sporen achter gelaten. Hier en daar lag nog wat sneeuw, en het water waar hij zich bevond was nog redelijk goed bevroren. Sterk genoeg om een wolf van zijn postuur te dragen. Kage stond aan de rand van het bevroren meer, zijn ogen glijdend over het ijs opzoek naar de geur die hem hier had gebracht. Een geur die hij puur met toeval tegen het lijf was gelopen. Eentje die hij zeker niet had verwacht, bij lange na niet. Maar Kage loog niet over zijn gedachtes waarbij hij lichte vreugde voelde bij het idee van wie deze geur afkomstig was. Hij stapte dan ook zonder enige twijfel het ijs op. Zijn spieren rolde onder zijn hier en daar nog dikke winter vacht. Zijn korte zwarte nagels kraste over het ijs, voor nog meer extra grip. Daar was de wolf, en vlak na het beeld van de wolf merkte hij ook dat de vreemdeling zijn komst had opgemerkt. Natuurlijk, het kon ook niet anders. Beide wolven wiste waarop ze moesten letten, en zo vonden ze elkaar als de wind die zorgde voor het waaien. Kage kon een grijns niet onderdrukken. Een soort van qua jongens grijns, die je niet vaak bij hem zag. ’I don't want you to be here.’ Sprak hij, zijn stem onderdrukt met een lichte ondertoon. ’..Wolf..’ Bracht hij nog achter zijn eerdere woorden. Zijn gele ogen volgde iedere beweging van de vreemdeling voor hem. Al waren het er niet veel. ’Tell me, wat brengt ons samen.’ Bracht hij als een mededeling waarvan hij zeker wist dat de wolf ook gedacht had aan die vraag. Misschien in een andere zin, maar het kwam op hetzelfde neer. Kage liet de gedachte van doden voorbij varen, dat was niet iets voor nu. De reu bleef op vier sterke poten stevig op het ijs staan, met de enige ruimte tussen de mede wolf en hem. Het gesprek viel stil. Enkel het geluid van dooiend sneeuw en de zachte lente wind was hoorbaar. Voor nu hielt Kage zijn kaken op elkaar, benieuwd wat deze tweede ontmoeting met zich mee zou brengen.

De stilte doorbrak alles. Voor even sloot Kage zijn ogen, waarbij zijn gedachtes opstapelde. Soms waren zijn eigen gedachtes zo roekeloos, en zo lastig te doorgronden dat hij begon te twijfelen of zijn ziel wel bij gedachtes paste. Maar toch maakte dat alles hem tot wat hij nu is geworden. Een zucht ontsnapte tussen zijn kaken door, de vreemde teef tegenover hem antwoord. Voor even luisterde hij niet, de woorden konden niet naar binnen gaan nu hij zo ver weg in gedachten was. Na een doodse stilte, opende hij zijn kaken ’Too bad, it is’ Hij grijnsde kort, deze ontmoeting kon nog wel eens heel interessant worden. In het heden had Kage geen zin in gezelschap, hij walgde van het idee. Maar nu het gezelschap hem getroffen had, was het gevoel verdwenen. ’Well.. Ik denk door het feit dat we beide een reden hebben om hier te zijn!?’ Klonk logisch. Kage kwam te zitten, waarbij hij de teef kort bekeek. Het meest opvallende aan haar was toch wel de verschillende kleur ogen, iets waarna hij moest blijven kijken. Totdat hij begon te merken dat hij aan het staren was. Hoelang was het geleden dat hij een ontmoeting had met een teef? Lang waarschijnlijk want hij kon het zich niet herinneren. Kage begon aan het binnenste van zijn lip te kauwen, net zo lang totdat hij de smaak van bloed in zijn mond voelde vloeien. Een voldane en prettige smaak, die een teken gaf dat hij leefde. Iets waar hij vaak aan twijfelde. Kage zet een stap naderbij de teef, zijn gele ogen bordde in die van haar. ’Your eyes… zijn echt fascinerend you know.’ Hij gebruikte veel engels in zijn spreek taal. Het was makkelijk, en een gewoonte geworden.

Zijn ogen daalde af, al was het moeilijk. Want ogen in het bijzonder waren al heel mooi, maar die van deze teef waren net iets anders dan wat hij ooit gezien had. Kage keek naar dat soort dingen, ogen en andere dingen waarbij hij wolven kon lezen. Hij had zichzelf ooit aangeleerd, en steeds vaker kwam het te pas. Bij deze vreemdeling wist hij het nog niet, ze leek moeilijk de doorgronden, maar dat kon hij ook mis hebben. ’Don’t you like me than?’ Kage kon een ligte grijns niet onderdrukken, ’Dat ligt eraan..’ in een snelle beweging ging hij met zijn tong over zijn droge gebarsten lippen heen.’So, you walked across ice for a reason? Across melting ice?’ Zijn ogen vonden die van de teef weer, ’Not really, eigenlijk. Jij I’ve I may ask..?!’ Kage kwam te zitten, en al snel had hij daar spijt van. De kou sneet door zijn achterste zonder enige medelijden, want zo was de natuur. Iets was geen medelijden had. Toch bleef Kage zitten, knarsend op de binnenkant van zijn wang. Hij was hard voor zichzelf, en dit beetje pijn kon hij wel hebben. Hij had erger meegemaakt. Even begon het ijs onder zijn poten te kraken, wat hem deed opveren. Wat geschrokken keek hij naar het ijs onder hem, waar nu een barst zichtbaar was. ’Misschien heb ik toch wat te zwaar getafeld’ Hij grimaste kort, waarna hij zijn gewicht verplaatste. Deze keer kraakte het ijs tot zijn opluchting niet. De teef reageerde op zijn opmerking van eerder, wat over haar bijzondere ogen ging. ’Thanks. I think’ Kage knikte, ’Your welcome, nameless wolf..’ Zijn oren kwamen wat meer naarvoren, minder onzeker van de zaak. ’Wat is je naam?’ Zijn woorden beheerst maar toch zacht en vriendelijk op een Kage manier. Vriendelijk zijn was iets waar hij nooit echt heel goed in is geweest.