Eevy Erelid Aantal berichten : 3909 Pro Infinito's : 1650400
About Me Leeftijd: 3 summers and 2 moons Partner: Karakter:
| Onderwerp: The wounds are healed, but the scars are still there. [Owyn] ma 24 jun 2013 - 21:42 | |
| In een traag tempo liep de witte teef over de grote dicht begroeide vlakte. Haar vacht viel misschien op tussen de donkere bomen, maar de duisternis genaamd nacht zorgde ervoor dat ze al een stuk minder op viel. Als nog was ze beter te zien dan andere wolven, maar daar maakte ze zich niet druk om. Mocht een wolf het in zijn bolle kop krijgen om haar aan te vallen, was zij sterker. Ja, ze was sterker dan ooit. Haar energie was hoog en het warme gevoel bleef door haar aderen stromen en gaf haar een gelukkig gevoel. Ze had eindelijk weer Ren gezien en niet alleen dat, nee het was weer helemaal goed tussen hen. Eevy had tot die tijd zich wat depressief gevoeld, om het voorzichtig uit te drukken. Ze had geen doel meer in het leven gehad en het was dat ze te koppig was om op te geven, anders was ze er nu niet meer. Ook toen ze Ren weer zag, vroeg ze hem om haar te vermoorden. Je leven genomen bij je partner, hoe romantisch kon je het bedenken? Nu zag Eevy wel in dat ze blij was dat Ren haar had gespaard, ze had ook niet anders verwacht. Al hoewel, die keer daarvoor, had Ren haar bijna aan stukke gescheurd. Eevy was doorboord door een gnoe en Ren was verblind door woede en haat dat hij de hele gnoe aan stukke scheurde. Vervolgens had hij Eevy niet al te vriendelijk weg gesleept naar een grot en daar ook nog eens zijn tanden in haar gezet. De littekens waren nog steeds te zien. Ze waren beter te zien dan de andere doordat het nog niet zolang geleden was en haar vacht dun was door de hitte.
Eevy zuchtte licht, waarna haar blik viel op een klein straaltje licht die zijn weg naar binnen vocht. Eevy liep er naar toe en schoof wat bosjes opzij. Een grote vlakte kwam tevoorschijn, die aan het einde stopte in een hoge klif. Eevy liep de vlakte op, waarna ze tot een halt kwam. Ze ging met haar zintuigen na of ze alleen was. Toen ze dat bevestigde, liep ze verder de vlakte op. Ze liep om een paar stenen heen, om uiteindelijk bij het uiteinde vak de klif te komen. Ze keek even naar beneden. De zee sloeg er met woeste bewegingen tegen aan. Ze keek kort omhoog. De lucht bedekte zich langzaam met donkere wolken, waardoor het licht minimum was. Een storm zat eraan te komen. Eevy wist niet of ze dat op prijs ging stellen of niet. Langzaam draaide ze zich om en in die beweging rook ze een welbekende geur; Owyn. Een grijns begon rond haar lippen te sieren, terwijl ze haar kont neer plaatste op het koude gesteente en wachtte totdat haar broer tevoorschijn kwam.
|
|