Misha lag al een hele poos uitgestrekt op een stukje groen en genoot van de warmte van de zon. Het was een prachtige dag en daar zou ze maar al te graag van genieten. Haar felblauwe ogen hielden de omgeving in de gaten terwijl haar oren de onbekende geluiden opspoorden. Pas toen ze een bruine reu in het vizier kreeg rolde ze zich op haar zij en bekeek ze hem nieuwsgierig vanop een afstand. Je zag aan zijn bebloede vacht dat hij niet lang geleden iets had gegeten en hij nu vast wat wou komen drinken. Maar tot haar verbazing zag ze hem in het water springen en kon ze haar lach bijna niet inhouden toen hij zich op zijn rug liet dobberen. Wat een schattigaard, net een jong, dartelend veulen dat voor de eerste keer kon galopperen. Geïnteresseerd liep ze koel op de reu af en liet ze zich op een paar meters afstand van hem tegen de grond zakken. Niet erg slim om haar meteen zo kwetsbaar op te stellen -door te gaan liggen- maar de reu zag er haar niet echt zo'n slecht karakter uit. Haar oren stonden ietwat afwachtend naar achteren gekanteld en de wolf had haar uiteindelijk opgemerkt. "Wassup." Misha moest lachen om haar eigen dwaze opmerking maar hield haar hoofd zodanig stil dat je het amper merkte dat ze lachte. Een koele blik sierde haar gezicht terwijl ze zich rechtop zette en haar staart rond haar lichaam krulde. "Had je last van je hormonen dat je het in je hoofd haalde om in dat ijskoude water te springen?" Eén wenkbrauw steeg de lucht in en wiebelde enkele keren verontwaardigd. Yeah, dit was Misha, een vervelend rotzakje. "Maar ach.." Misha boorde haar nagels in het droge zand en haalde een weerloos plantje uit de grond. "..Elk heeft zo zijn aparte kantjes." Misha grinnikte en knikte uiteindelijk bevestigend op haar woorden, wat ze zei was gewoon de waarheid. "Maar goed, laten we tot de orde komen." Oh god, Mish, wat zeg je nu weer? Misha schudde haar kop en verbande het stemmetje uit haar hoofd. "Ik zou graag een naam horen van de reu die voor mij staat. Of moet ik je aanspreken met edelachtbare?" Misha liet een brede grijns zien en krulde haar mondhoeken de lucht in.
Terwijl ze wachtte op een antwoord sprong ze overeind en liet ze haar nek ietwat naar voren hangen om aan het water te kunnen. Met haar tong haalde ze een paar grove scheppen water binnen en slurpte ze opgewekt het goedje op. "Mjum, niet slecht, hélemaal niet slecht." Misha was eerder tegen zichzelf aan het praten en draaide zich uiteindelijk maar nonchalant terug naar de reu toe. Hij was zo nat als een hond en Misha hoopte dat hij zich niet zou rollen in het zand aangezien hij er dan hélemaal verschrikkelijk uit zou zien. Misha was eerder van het proper type dat haar vacht nauwelijks vuil zou maken. Niet dat ze zo'n tuttemietje was, helemaal niet, gevechten en bloed daar keek ze niet van op. Maar zo zwart zien als een verbrande kip? Nee bedankt. Misha schudde haar kop en richtte haar volledige aandacht op de reu. "Voor het geval dat het je zou interesseren, ik ben Misha."

De teef die hij net op zijn eigen manier had begroet, begon te lachen. Het zag er niet uit of ze lag, maar de heldere klanken van haar stem waren te horen. De teef stelde zich zwak op, door te gaan liggen, maar Natsu had er geen problemen. Hij was niet zo'n wolf die op vechten uit was, natuurlijk zei hij geen nee als iemand het uitlokte. Een korte grijns sierde rond zijn lippen. "Had je last van je hormonen dat je het in je hoofd haalde om in dat ijskoude water te springen?" sprak de wolvin. Net zoals de teef zelf trok ook Natsu een wenkbrauw op. Hij grijnsde kort. "Ja, ik denk dat ik ziek ben en anders word ik het wel," antwoordde Natsu en keek eens naar zijn vacht die nat was. Hij schudde zich kort uit, waarna hij zijn kont neer plantte op het gras. Een bedreiging zag hij niet. Mocht ze toch nog iets verrassends doen, dan was hij er klaar voor, maar zelf zou hij het niet uit lokken. "Maar ach.." ging de teef verder, waarbij Natsu zijn kop weer hief. Hij zag hoe de teef een kleine plant uit de grond trok, een nutteloos gebaar vond hijzelf, maar ging er verder niet op in. "..Elk heeft zo zijn aparte kantjes." De teef grinnikte en knikte nog een maal. Natsu grinnikte, waarbij zijn ogen zich even vernauwde en daarna weer hun normale grote kregen. De teef had gelijk, maar die les had Natsu al eerder geleerd. De grijns sierde nog wat na rond zijn lippen. "Maar goed, laten we tot de orde komen." Opnieuw trok Natsu zijn wenkbrauw op. Wou die teef wat van hem of zo? De teef leek even wat verward te zijn, waarna ze haar kop schudde en zich weer tot hem richtte. "Ik zou graag een naam horen van de reu die voor mij staat. Of moet ik je aanspreken met edelachtbare?" vroeg de teef grijnzend. Natsu keek haar even bedenkelijk aan. "Edelachtbare klinkt niet verkeerd," begon hij, waarna zijn ogen eens kort twinkelde. "But, mijn naam is Natsu, maar edelachtbare is ook goed," zei hij en grijnsde net zoals de teef. De teef was inmiddels op gesprongen en nu name ze een paar flinke slokken van het water waar Natsu nog eerder in was gesprongen. De teef draaide zich weer om naar Natsu, zonk even in gedachtes, schudde haar kop en richtte haar volledige aandacht toen weer op Natsu. Natsu keek haar even grijnzend aan. "Voor het geval dat het je zou interesseren, ik ben Misha." stelde de teef zichzelf voor. "Misha, misha, misha. Opgeslagen," zei Natsu en schonk haar een knipoog, waarna hij opstond en zich richtte op de hinde die hij eerder had toegetakeld. Natsu keek er even naar, maar had geen honger meer. Hij richtte zich weer tot Misha. "Wil je wat?" vroeg hij aan haar, waarop hij duidde op het karkas. Hij ging naast het karkas zitten, waarna hij eens flikkerde met zijn oren zonder een reden.

Misha keek de reu enkele tellen aan en verwachtte eerlijk gezegd dat hij een naam ging vernoemen. In plaats daarvan kreeg ze het antwoord dat ze hem best edelachtbare mocht noemen. Nou, mooi niet. "Nog een beetje oefenen op netter praten en dan verdien je die titel. Een 'edelachtbare' moet recht zitten, gemanierd eten en elegant lopen." Misha stelde zich recht en strekte zich eerst uit vooraleer ze langs de reu liep. De bruingrijze wolvin strekte haar poten extra uit bij elke pas die ze zette en hief haar kop hoog de lucht in. Met haar neus half opgeheven snoof ze diep door haar neusgaten en inhaleerde ze de verschillende geuren die hier rondhingen. Een brede glimlach sierde haar gezicht toen ze zich in een gracieuze draai omdraaide en zich naar de reu begaf. Toen ze terug naast hem stond krulde ze -vooraleer te gaan zitten- haar staart rond haar lichaam en ging ze dán pas zitten. Met haar ene poot ietwat opgeheven draaide ze haar kop, nog steeds wat naar boven opgeheven, naar de wolf toe. "Ziet u dit, mijnheer?" Misha liet haar poot terug tegen de grond vallen en liet haar staart tegen zijn wang neerkomen. "Als u dit kunt, dan pas zal ik er misschien eens over nadenken om u edelachtbaar te noemen." Misha lachte en gedroeg zich weer hoe ze daarvoor deed. Je zag meteen het verschil want ze lag al plat op haar buik en haar kop rustte op haar voorpoten. Ze was moe, en ze wist niet hoe de vermoeidheid haar opeens meester was geworden. Toen ze dan toch zijn naam te horen kreeg grinnikte ze. "Natsu dus hé? Oké, staat genoteerd." Misha herhaalde de naam nog enkele keren in haar kop en bevestigde haarzelf daarna dat ze hem wel zou onthouden. Zijn stem wekte haar uit haar gedachten en dankbaar nam ze het stukje vlees aan dat hij voor haar over had gehouden. Nu ze het karkas zag kreeg ze opeens honger en besefte ze pas dat ze wel honger had. "Thanks." Misha zette haar tanden in het karkas en draaide zich daarna weer naar de nog natte reu. "Maar vertel eens, ben jij hier al lang of ben je net zo nieuw als mij?" Misha besloot het maar over een andere boeg te gooien en gewoon wat vragen te stellen. Bot doen zou toch niet veel uit helpen dus dan kon ze evengoed vriendelijk doen.

Misha zei dat hij zich moest gedragen als een 'edelachtbare' en dat hij dan pas zo werd genoemd door de witte teef. Hij grijnsde kort. Hij wou net vragen hoe hij zich dan moest gedragen, maar voordat hij dat kon vragen deed Misha het al voor. Natsu grinnikte kort om de manier hoe ze het deed. Het zag er inderdaad deftig uit, maar Natsu zou waarschijnlijk nooit zo sierlijk kunnen bewegen. Dus moest hij maar genoegen nemen dat hij Natsu genoemd werd door de witte teef. Nadat hij zijn naam had gezegd, zei ze dat het genoteerd stond, waarbij Natsu kort grijnsde. Hij mocht de teef wel. Ze had iets sarcastisch en grappigs, wat niet bepaald veel wolven hadden. Voor je het weet waren ze vrienden. Natsu grijnsde kort. Waarna hij zich tot het karkas richtte en aan de teef vroeg of ze wat wou. De teef leek honger te hebben. "Thanks." antwoordde ze kort, waarna ze haar tanden in het karkas zette. "Graag gedaan," zei Natsu met een grijns en keek even toe hoe de teef van het eten genoot. Echter richtte de teef zich al snel weer op Natsu. "Maar vertel eens, ben jij hier al lang of ben je net zo nieuw als mij?" vroeg Misha. Hoh, gaan we vriendelijk zijn? Dacht Natsu even grijnzend, maar liet die gedachte bezinken. "Yup, vers van de pers," zei Natsu en grijnsde nogmaals. "Dus mevrouwtje Misha is hier ook nog niet lang, ben je hier met een doel of zwerf je gewoon wat rond?" vroeg Natsu en kaatste zo de vriendelijkheid terug die zij eerder had getoond. Zijn grijns veranderde zowaar even in een glimlach, terwijl zijn oren even flikkerde op het kletterende geluid van de waterval. Nu pas concentreerde hij zich eens op de geluiden rondom hem. Volgens floten zoals ze altijd deden in de lente en de wind deed de bladeren kletteren tegen elkaar. Hij liet zijn blik kort op de omgeving glijden, maar veel bijzonders zag hij niet. Hij snoof eens kort de geur in, waarna zijn ogen open schoten. Behalve de heerlijke zoete geur van de nieuwe knoppen die aan de bomen zaten en behalve de geur van het water, was er nog een geur aanwezig. Een geur die hem niet aan stond. Hij draaide zich om en spande zijn spieren aan. Hij gokte dat Misha de geur ook had geroken en anders zou ze er snel genoeg achter komen wat er in de bosjes verscholen was. Het wezen dat zich daar had verscholen merkte dat hij gesnapt was. Bosjes ritselde, waarna een grote donker bruine beer op zijn achterpoten ging staan en zo boven de bosjes uit kwam. De beer was waarschijnlijk op de geur van het karkas af gekomen zijn. Een gezonde wolf met een beetje verstand zou weg rennen. Nu helemaal aangezien hij genoeg had en niet echt een rede had om nog hier te blijven. Maar Natsu zag er wel de uitdaging van in. Dat was waarschijnlijke 'de vreemde kant' waar Misha het eerder had. Hij wierp eens grijnzend een blik op Misha. Hij had geen flauw idee wat ze hiervan zou vinden. Samen zouden ze de reu wel aan kunnen. Het was aan haar of ze de beer gingen aanvallen of ging vluchten. Als het aan Natsu lag had hij binnen de kortste keren beren bloed in zijn bek zitten.

Misha keek Natsu zijdelings aan toen hij wat zei en lachte om zijn woorden. "Vers van de pers, die uitdrukking moet ik onthouden." Misha likte het bloed van haar tanden en kwam een paar passen dichter naar Natsu toe. Op zijn vraag trok ze enkel haar wenkbrauwen op. "Gohya, ben hier nu een weekje. Ik weet niet vanaf je hier géén nieuwtje meer bent eigenlijk. Maar laten we het erop houden dat ik er misschien wel eentje ben." Misha besloot dat laatste maar gewoon te zeggen want zo kon ze evengoed nog weken achter elkaar discussiëren. Het geritsel van bladeren trok haar aandacht en pijlsnel stond ze in een gevechtshouding met haar spieren gespannen en haar haren overeind. Haar oren had ze plat tegen haar schedel gedrukt want ze wist maar al te goed wie er vanachter de bosjes zou komen. Misha keek Natsu recht in de ogen aan en het enige wat ze zag was pure vastberadenheid en zelfvertrouwen. Maar om eerlijk te zijn had Misha hélemaal geen zin om met beren te gaan vechten. Toch wou ze zich niet laten doen en vertrouwde ze op de krachten van Natsu. De beer kwam razendsnel dichterbij en Misha liet zich laag op haar poten zakken. "Wat is de strategie?" Misha riep zo luid ze kon om de beer af te leiden. Terwijl ze op een antwoord wachtte kwam ze langs achter de beer en beet ze als een kip telkens weer in zijn achterpoten. Telkens reageerde de beer steeds agressiever en kon Misha niet anders dan gewoon blijven doorgaan. Hem irriteren zou ze het beste gaan, liet je de beer bloeden dan zou ie door het lint gaan. En iets zei haar dat Natsu niet van het type was dat 'gewoon' in de poten beet. Hij zou waarschijnlijk gewoon op z'n rug proberen springen en bloed proeven. Al zou het dan goed kunnen dat de beer hém zou laten bloed proeven.
Pas toen de beer naar rechts uithaalde sprong Misha naar links en hapte ze richting zijn keel. Enkel om hem op te jutten. Misha wist niet of Natsu doorhad dat ze met z'n tweeën zo'n beer nooit neer konden halen maar als hij eerst bewijs wou kon ze hem dat geven. Zij stond toch niet in voor de gevolgen. "Op drie?" Misha keek vluchtig met haar felblauwe kijkers naar Natsu en telde af tot drie. Luidkeels schreeuwde ze drie en kwam ze terecht op de kop van de beer. Waar Natsu ergens zat wist ze niet maar Misha krabde en stampte waar ze maar kon, bijtend in het oog van de beer dat keihard was. Pas toen ze een bepaalde knak hoorde liet ze haar greep los en spuwde ze het vuile spul uit haar bek. Misha hoorde aan een doffe klap dat de beer terug op zijn vier poten was neergekomen en het agressief -met maar één oog- begon rond te slaan. Wat een rare beesten waren het toch.. Misha bleef gewoon op haar kont zitten, wachtend tot de beer ook maar één stap naar haar zou zetten. "Natsu?" Haar stem was ietwat trillend door de adrenaline maar ze bleef zich kalm houden. De beer was wat meer van haar verwijderd en raasde nog van de pijn. Ze zou wel zien wanneer de beer het op haar gemunt zou hebben, zij had haar deel gedaan.

Net zoals Natsu had Misha al snel in de gaten dat er een beer was. Zij stond dan ook al snel op. Natsu spande zijn spieren aan en likte kort zijn lippen; klaar om te vechten. Het was aan Misha wat ze gingen doen: rennen of vechten. Misha ging laag op haar poten, hieruit maakte Natsu uit dat ze zou gaan vechten. Een grijns begon te sieren rond zijn lippen. "Wat is de strategie?" schreeuwde Misha, om zo de beer zijn aandacht te trekken, waarna ze als een kip telkens in de poten beet van de beer. "Er is geen strategie," riep hij terug. Tja, zo was Natsu. Roekeloos en onvoorzichtig. Hij hield van avontuur en vechten. Ook al zagen de meeste wolven hem hierdoor dom aan, maar dan hadden ze nog niet met hem gevochten. Natsu spande kort zijn spieren aan, waarna hij razendsnel naar voren schoot. Je hoorde nauwelijks zijn poten zich afzetten op de grond. Terwijl Misha door ging, liet Natsu zijn blik snel over de omgeving glijden, waarna hij een maaiende poot van de beer ontweek. Een slag van die poot en je was zo goed als dood. Zwaar gewond in ieder geval. Zijn oog viel op een grote steen. Natsu grijnsde kort, waarna hij een nieuwe maaiende poot ontweek en op de steen sprong, om vervolgens met een behendige sprong op de rug van de beer te belandden. Zodra hij op de rug zat, boorde hij de klauwen van zijn achterpoten in de rug van de beer, waarna hij met de klauwen van zijn voorpoten als een gek de taaie huid van de beer begon los te rijten. Aangezien Natsu op de beer zijn rug zat, kon de beer moeilijk naar hem uithalen met zijn poten. Het enige wat de beer kon doen was heen en weer draaien om ervoor te zorgen dat Natsu eraf viel. Gelukkig had Natsu zijn klauwen er grondig ingeboord waardoor hij er niet 1,2,3 vanaf werd gesmeten. Uiteindelijk kreeg Natsu een stuk huid van de beer af, waarbij de beer hevig gromde en nu zich naar een boom bevond om Natsu eraf te slaan. Natsu sprong van de beer af en rende naar voren. Het was hem gelukt hoor, de beer was woest, gezellig. "Op drie?" klonk het. Natsu's oranje ogen schoten richting het geluid waar Misha stond. Natsu begreep wat ze bedoelde en knikte. Misha telde tot drie, waarna ze beiden met een schreeuw richting de woeste beer afstoven. Misha sprong op de beer zijn kop, waarna ze zijn oog vast pakte. Natsu bevond zich weer op de rug en hield de nek van de beer in een ijzeren greep vast. Hij boorde zijn tanden er zo hard in en hield het koppig vast. De beer schudde hevig en Natsu moest een paar keer naar achter bewegen om een poot te ontwijken. Uiteindelijk waren de tanden van Natsu door de dikke huid heen en proefde hij eindelijk bloed. Net zoals Misha sprong hij er nu ook af. De beer viel terug op zijn vier poten. Natsu keek naar de beer die 1 oog had verloren. Natsu keek Misha even grijnzend aan, waarna hij naar haar toe liep. "Natsu?" sprak ze kort. Natsu keek even op, waarna zijn blik afgleed naar de beer die woest was en in het rond begon te slaan, nog steeds grommend van de pijn. Natsu wist donders goed dat ze geen beer neer konden halen, maar wou toch nog altijd zijn plezier hebben. Hij had het goed gedaan, maar wist dat als hij verder ging, het slecht ging uitlopen voor de twee. "Laten we gaan," stelde Natsu voor en grijnsde kort naar Misha. Het was de perfecte tijd om te gaan, aangezien de beer nog steeds moeite had met zijn oog. Natsu rende een stukje, waarna hij naar Misha keek en haar wenkte. Vervolgens rende hij door het bos heen. Bomen vlogen langs hem heen en het voelde goed om de wind door zijn vacht te voelen. Na een tijdje stopte hij en richtte hij zich weer op Misha. "Dus, je kan behoorlijk vechten," sprak Natsu uit naar de waarheid, hij glimlachte lichtjes en plantte toen zijn kont neer.

Opgelucht zag Misha Natsu staan en blijkbaar ook helemaal ongedeerd. Misha had een paar dagen terug een hele kras gehad onder haar oog, ook door een beer en was ze dus ook niet van plan om dat nog te verergeren. Pas toen Natsu zei dat ze beter zouden gaan kwam ook Misha overeind en volgde ze hem kalmpjes op een afstandje. Zin om nu plak naast hem te lopen had ze niet, ze was niet zo'n wolf dat echt tegen andere wolven aanplakte. Ja, op zo'n momenten zou je haar best lichtelijk autistisch kunnen noemen. Misha hield pas halt toen ook Natsu zijn kont tegen de grond aanzette. Ze volgde braafjes zijn voorbeeld en snoof de nieuwe geuren binnen om te weten wat ze in dit bos allemaal kon tegenkomen. Maar niets rook naar vers wild dus hield ze het maar op luisteren naar wat Natsu te zeggen had. Zijn vraag deed haar haar wenkbrauwen fronsen. Een brede grijns verscheen op haar gelaat en haar ogen begonnen op te lichten. Pas per pas kwam ze dichterbij en in twee seconden had ze haar poten de lucht in gegooid en die récht op zijn buik geplaatst zodat hij wel achterover moest vallen. "Behoorlijk, hmnh?" Bij dat laatste trok ze haar bovenlip naar omhoog en liet ze voor kort haar tanden zien. "Geef maar toe dat je nu lichtelijk bang bent!" Misha lachte bij dat laatste en schudde droog met haar kop. Natsu zou haar nu vast gewoon raar bekijken, haar gelijk geven om haar zo de mond te kunnen snoeren. Of dat dacht ze nu dan toch. Misha liet zich dit keer wel naast Natsu neerzakken en haar blauwe ogen draaiden richting de bruine reu. "Heb jij veel ervaring met zulke gevechten misschien? Dat je zo zelfzeker was?" Misha liet duidelijk haar nieuwsgierigheid zien en trok haar poot enkele keren op om erover te likken. "Wat als we nu eens een spelletje deden?" Misha keek de reu enkele tellen aan en vroeg zich af of ze haar nu niet nóg debieler zou laten uitzien door dit te zeggen. Maar eerlijk gezegd kon het haar even niet schelen. "Wat als we nu eens tikkertje speelden?" Misha's wenkbrauwen begonnen te wiebelen en ze kwispelde als een dolle pup die voor het eerst uit het hol mocht. Misha wist best hoe dwaas ze eruit zag maar het kon haar eerlijk gezegd echt niets schelen.
In een fractie van een seconde drukte ze haar neus tegen zijn flank en stoof ze er als een haas vandoor. Haar snelheid was een troef van haar, deels mogelijk gemaakt door gestroomlijnde lichaam en haar vrijwel korte poten die zich goed konden afzetten tegen de grond. Dit deed ze dan ook en hoe verder ze langs de bomen snelde des te grotere passen ze nam. Na een tweetal kilometers zigzaggend tussen bomen hield ze halt en merkte ze op dat ze op een grote vlakte terecht gekomen was. Een groot meer met daarrond hoge naaldbomen en dan nog de zon die langzamerhand onderging en haar prachtige kleuren over het meer uitspreidde. Damn, dat was mooi..

Zoals Natsu ook al had bedacht, was Misha haar gevolgd. Iets wat hem niet verbaasde aangezien hij haar zelf nog had gevraagd of ze hem ging volgen. Nou ja gevraagd, eerder bevolen,maar het was niet zo dat hij het haar verplichtte. Het was gewoon een simpele suggestie die ze eventueel kon opvolgen en dus vervolgens ook had gedaan. Natsu had zijn kont neer geplant op de grond en had tegen Misha gezegd met een grijns dat ze toch wel een beetje kon vechten. Misha trok haar wenkbrauwen op, waarna een brede grijns op haar snuit kwam en haar ogen licht twinkelde. Ook de ogen van Natsu begonnen licht uitdagend te twinkelen. Stap voor stap kwam de kleinere witte teef dichterbij. In een paar seconden had ze haar poten op geheven en op zijn borst geplaatst, Natsu liet zich gewillig achterover vallen. "Behoorlijk, hmnh?" klonk het en de grijns rond Natsu's lippen werd breder. Misha trok kort haar lip omhoog, waarbij een rij vlijmscherpe tanden te zien was. Natsu knikte kort, alsof hij een keuringsdienst was. "Geef maar toe dat je nu lichtelijk bang bent!" sprak Misha en lachte bij dat laatste waarna ze haar kop droog schudde. "Ja joh, ik zit hier te trillen van de angst," antwoordde Natsu iets té overdreven waardoor het ongeloofwaardig werd, precies waarvoor hij het deed. Een grijns was dan ook al snel te zijn rond zijn lippen. Uiteindelijk gleed Misha van hem af en belandde ze naast hem, waarna ze al snel weer op hem richtte. Natsu antwoordde haar blik met zijn ogen, waar een ietwat vragende blik in lag. "Heb jij veel ervaring met zulke gevechten misschien? Dat je zo zelfzeker was?" vroeg Misha en nieuwsgierigheid was duidelijk te horen. Natsu grinnikte eens kort en schudde toen zijn kop. "Nee niet echt, ik heb twee keer eerder met een beer gevochten, maar die waren kleiner dan de vorige. Het waren ook zwakkere geweest. Van die beren die je makkelijk neer kan halen. In tegenstelling tot deze, die was volwassen en kern gezond, totdat wij in actie kwamen," antwoordde Natsu en gniffelde eens kort. Roekeloos was hij zeker, maar zo kreeg je de plezier in het leven. "Wat als we nu eens tikkertje speelden?" klonk het plots. Natsu keek even verbaasd op, waarna haar blik weer naar de teef afgleed. Die het echt leek te menen. Al snel vormde zich dan ook een grijns rond zijn lippen, maar voordat hij ook maar wat kon zeggen had de teef haar snuit al tegen zijn flank aangedrukt en stoof ze weg. Natsu stond loom op, waarna hij grijnsde en er achterna schoot. Misha was snel, dat was een feit. Maar ondanks dat Natsu groter en breder was, kon hij ook behoorlijk snel zijn. De kracht die zijn spieren leverde zorgde ervoor dat hij zich nog harder kon afzetten aan de grond en zo nog sneller weg kon schieten dan voorheen. Natsu was Misha al lang uit het oog verloren, maar volgde haar via haar geur. Al snel werd de geur sterker, wat betekende dat ze tot een halt gekomen was. Natsu trok kort een wenkbrauw op, waarom zou ze stil staan? In de bosjes kwam hij tot een halt en verschool hij zich. Al snel zag hij Misha, maar zijn blik werd al snel gegrepen door het prachtige uitzicht die de natuur maakte. Hij bleef even verbluft in de bosjes kijken, totdat hij zich besefte waarvoor hij hier was. Hij schudde kort zijn kop, waarna zich weer richtte op zijn doel: Misha. Hij kroop laag bij de grond en spande zijn spieren aan. Hij concentreerde zich alleen maar op Misha. Hij boorde zijn klauwen kort in de zacht aarde, waarna hij vooruit schoot. In een paar seconden was hij al bij Misha aangekomen. Met een geweldige sprong, belandde hij op haar in de hoop haar zo om te krijgen. Hij bleef op haar liggen, waarna hij met zijn snuit tegen haar aan ging en naar haar grijnsde. "Jij bent hem," zodra hij dat had gezegd stoof hij van haar af en rende hij richting het water, waar de ondergaande zon in af was getekend. Met een behendige sprong belandde hij in het water en begon hij er als een klein hondje in te zwemmen. Wat was het leven toch fijn.