De oranjegekleurde reu stootte een dierlijke, schaterende lach uit toen Misha een vis imiteerde. Zoiets grappigs, en doms tegelijkertijd, had hij in zijn leven nog niet meegemaakt. Weer een toevoeging voor zijn album aan hilarische momenten. ‘C’mon dude, alles liever dan een vis! Zo’n beest heeft een EQ van nul komma nul, nul, nul.. en kan niéts anders dan rondzwemmen en ‘blub’ zeggen.’ Zijn lach verhoogde een octaaf en zijn groene ogen fonkelden levendig, blikkend op de wolvin die hem zojuist de slappe lach zou bezorgen. Hij zwom naar haar toe en bracht zijn lippen tot vlak bij haar oor. ‘Daarom juist, schat. De gelijkenis tussen jou en een vis waren zo groot, dat ik spontaan aan een vis moest denken toen ik je net in het water zag duiken. Zo lenig en sierlijk als een.. dolfijn.’ grapte Finnick en maakte een klikkend geluid met zijn tong. Het was nu officieel; hij kon tótáál geen dolfijn nadoen. ‘Zou jij het wel willen, lieverd?’ Blijkbaar had ze hem gedoopt tot ‘lieverd’. Hij vond die bijnaam wel swag hebben, al beweerde hij het zelf. ‘Sorry, schat, maar vind je ook niet dat een vis te laag voor mijn status is? Ik dacht zelf meer aan een eenhoorn.’ Zijn blik kruiste de hare en bleef die voor een moment vasthouden.

‘Lieverd, waarom vertrouw je me niet even en kom je naar me toe?’ Argwanend bracht de reu zijn poten in beweging en zwom behoedzaam op Misha af. ‘Wat ben je met me van plan?’ vroeg Finnick, doelend op de hoop modder aan de oever. Voor hij er ook maar erg in had, zaten er aan beide kanten van zijn wangen drie prachtige, modderige strepen. ‘Bedankt schat, maar vind je dat we niet een beetje te oud zijn om indiaantje te spelen, hmm?’ sprak de reu, mierzoet en vol ironie. Hij zag haar staart hyper op het water slaan, en uit automatisme begon de oranje vlag op zijn kont evenals mee te doen. Oh God why? Waarom deed hij in Godsnaam mee met dit verdomde spelletje? Hij was geen onwetende pup meer, maar een sterk volwassen reu. Een reu die wel iets beters te doen had dan een modderparty houden.

Misha bombardeerde haar volle gewicht op zijn rug en besmeurde hem met nog meer modder. Zijn vachtharen plakten in dikke plukken samen door de natte modder, dat straks op zou drogen en hard werd. Vertaling: voor minstens een week was hij gedoemd om als bruintje door het leven te gaan. Als Finnick een pup was geweest, had hij hun jankend om zijn mammie geroepen. ‘Voelt lekker hé en zoals je zelf zei; je vacht zal nog nooit zoveel geblonken hebben!’ Hij gaf haar gróót gelijk. Nog nooit had de reu er zo mooi en aantrekkelijk uitgezien als nu. Misschien moest hij maar eens vaker zichzelf laten verwennen door Misha en haar modderkuur. Sarcastisch rollend met zijn ogen duwde hij het teefje van zich af. Finnick nam een diepe teug adem en dook onder water. In de vijf minuten die hij onder het wateroppervlak kon blijven, probeerde hij zoveel mogelijk modder via stenen en keien van zijn vacht te boenen. Toen hij bovenkwam, rolde hij bijna om van het lachen; Misha zag eruit als een trotse zandkoningin. ‘Zie ik er nog altijd zo mooi uit, liéverd?’ Half-dansend keek ze hem aan. ‘Geweldig schat. Met jou uiterlijk én acteertalent zou je zo als zandkasteel kunnen dienen in een film.’ Tweemaal rolde hij weer met zijn gifgroene kijkers en lachte poeslief naar haar, alsof er totaal géén sarcasme in die zin verborgen lag.

Finnick volgde het teefje, nadat ze hem uitdagend een knipoog had, geschonken naar een groen stukje gras en plaatste zijn doorweekte lijf naast die van haar. ‘Weet je Finnick,’ begon ze, waarna meteen volgde; ‘Het is echt al tijden geleden dat ik me zo heb gedragen. En dát, is jouw schuld.’ De reu wist voor bijna honderd procent zeker dat ze dat niet meende. Hij volgde haar voorpoot naar de lucht en bleef als een dwaas naar de vele voorbijdrijvende wolken staren. Hij zag niet in waarom hij op een wolk leek. Lachend keek hij toe hoe Misha een varken nadeed, niet wetend dat het hem moest voorstellen. Soms kon Finnick zó’n ongelofelijke dwaas wezen. Zelfs op dit moment had de oranjeachtige reu daar geen erg in. ‘Ik voel me ontzettend schuld dat ik dít gedrag bij je heb uitgelokt, mijn schone Misha.’ Finnick trok een pruillipje, waarna vrijwel meteen een big smile verscheen. ‘Maar ik ben ook zó knap, aantrekkelijk en slim. Geef toe dat je me niet kan weerstaan en je aangetrokken tot me voelt.’ Hij hees zichzelf lenig op en sprong meteen op het modderige teefje, haar bijna dwingend hem aan te kijken. ‘Geef toe, Misha!’ De grijns werd groter, en reet zowat zijn mondhoeken aan stukken. ‘Geef toe dat ik de meest sexy reu ben die je in je hele leven bent tegengekomen én dat ik gelijk heb wat dat vis-gedoe betreft.’ Met zijn voorpoten hield hij het teefje goed in bedwang, bedacht op elke ontsnappingspoging die ze misschien zou wagen.

OOC; Hoop dat je er iets mee kan c:

‘Nee, schat, het spijt míj! Ik heb me onvolwassen gedragen in het bijzijn van het mannelijk geslacht en dát is pas een zonde!’ De reu grimaste smalend bij haar woorden en de neptranen die volgden. Hij moest het toegeven; ze was een goede actrice. Het ging zijn verwachting zelfs te boven. Toen hij haar pas enkele minuten kenden had hij beweert dat er niet veel in die grijskleurige kop van haar zat. Alleen maar zaagsel en nog een zaagsel, en misschien ook nog één grammetje aan hersenen. ‘Vergeef me schat .. Vergééf het me!’ Misha zette zich op vier poten en kwam schok barend dichtbij zijn gezicht. ‘Dude, denk aan de privacy van een ander. To clóoooosseeee…’ Hij zette grote ogen op en slikte een brok zijn keel in, richting zijn darmkanaal. Misschien was het verstandig als hij dit teefje eens wat bijlessen zou gaan geven over ‘de private-zone’ van iemand. Ten slotte zou het meer goede dingen aanrichten dan slechte, toch? Een vieze, kwijlerige lebber haalde hem uit zijn geniale plan, hem trekkend naar het heden. ‘IEUW!’ stootte Finnick uit, net iets te hard naar zijn smaak. ‘Dude, ik ben pas net GESCHEIDEN. Denk maar niet dat ik gelijk een relatie met je aanga.’ Hij stond op en ging walgend met zijn poot langs zijn neus, in een poging zoveel mogelijk speeksel van zijn zwarte neus te verwijderen. Voordat hij ook maar klaar was, was Misha alweer op het volgende onderwerp overgeschakeld én voor hij het wist lag zijn lijf tegen de grond met het teefje bovenop hem. Dit keer hield zij hém gevangen, in plaats van andersom. Oké, ze had dus zonet tóch toegegeven dat hij een beetje knap was én dat hij wel degelijk een stel hersens bezat. Finnick wist gewoon dat dit geslijm enkel een voorproefje was op wat hem nog te wachten stond. Het ‘jij-bent-wel-knap-en-slim-maar-ik-ben-beterder-dan-jou’-geslijm. Meteen nadat die gedachte in hem was opgekomen, begon ze al. ‘IK ben misschien wel hélemaal wat jij daarnet hebt staan uitkramen.. ik zal je nog even helpen met opsommen,’ Finnick bleef haar deels afwachtend en deels niet-afwachtend aankijken. Hij wist gewoon bijna zeker wat er op die uitgesproken zin zou volgen. ‘Gracieus, elegant, prachtig, slim, fotogeniek, zelfzeker, vastberaden..Hmnh, help me eens even lieverd..’ Ze leek het even vol te houden om diep-nadenkend over te komen op hem, maar al na enkele tellen sprong de lach van haar gelaat. ‘Haha, ja vast.’ sprak hij sarcastisch, waarna hij volgde ‘Je kunt je lach niet eens in toom houden, dus er geloofwaardig kom je niet over. Sorry schat.’ Finnick lachte vol gespeeld medeleven met haar mee. Misha sprong van hem af - eindelijk - en rechtte haar lichaam. In een tiende van een seconde stond Finnick ook rechtovereind en schudde het warme zand uit zijn modderige vacht. Zijn poten droegen hem naar de oever van het meertje en dankbaar likte hij er enkele centiliters water uit op. De reu vond dat het hoognodig tijd was om madame Misha en haar gedrag ‘toedeloe’ te zeggen; hij was gesteld op zijn rust en met een hypere ADHD-er aan zijn lip kreeg hij die niet. Hij zuchtte vermoeid toen haar stem zijn gehoor kwam binnenwaaien en een natte tong hem een lik achter zijn rechteroor gaf. ‘Weet je lieverd, ik voel me best aangetrokken tot je hoor.’ Bij die ene zin wist de jonge reu dat hij té ver was gegaan in hun spelletje. Hij moest haar duidelijk maken dat er niks tussen hen was, en ook nóóit zou komen. Hij had al een grote liefde die op hem wachtte en naar hem opzoek was.

Finnick draaide zich om en wilde net zijn zin beginnen, toen Misha foetsie bleek te zijn. Een meisjesachtige gil vloog door de lucht en het geluid van krakende takken drong zijn oren binnen. Hij hield zijn hart krampachtig vast, hopend dat ze heel zou blijven. Bij het horen van zijn naam wist hij dat Misha oké was. Hij kon haar nu alleen laten, nu hij wist dat ze niks mankeerde, maar iets hield hem tegen. Niet zozeer dat ze zichzelf niet zou kunnen redden, nee, dat vooral niet. Als er iemand was die op eigen benen kon staan dan was het zij wel. Alleen het feit dat hij haar verliet zonder een ‘innige afscheidsknuffel’ zat hem dwars. Als hij nu per direct noordwaarts zou keren, dan liep de reu grote kans om haar nooit meer tegen te komen. Morgandi was groot, érg groot voor zijn gevoel. Groter dan Wolf Story of Serigala was geweest. De reu zuchtte tweemaal diep en nam een teug adem mee zijn longen in. Hij bracht zijn neus aan de grond en volgde haar geur het struikgewas in. Toen hij enkel lucht voelde hield hij halt. Een spoor van gebroken takken en overhoopliggend zand maakte hem duidelijk dat deze ravage door maar één persoon aangericht kon zijn. Misha. Finnick blikte over de rand en tuurde naar beneden. In de verte, enkele tientallen meters beneden hem, zag hij haar zitten. Volledig ongedeerd, in tegenstelling tot de helling dan. ‘Hahaha, lekker voor je Misha! Moet je maar beter uitkijken!’ riep hij naar haar. Een opkomende lachbui kon hij niet onderdrukken, het was ook zó komisch. Huilend van het lachen rolde de oranjekleurige reu door het zand, gevaarlijk dichtbij de heuvel. Voor hij ook maar in de gaten had kukelde hij dezelfde weg als Misha naar beneden. Kreunend en steunend raakte zijn gespierde lijf de zachte grasgrond onder hem. Finnick kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij was dezelfde fout begaan als haar, en dat terwijl hij haar daarnet nog had staan uitmaken voor stomkop door haar uit te lachen. Hier ging hij gegarandeerd voor boeten, Misha kennende dan.

Duizendmaal sorry voor de late reactie D: