De donkere teef waande zich een weg door het gebied heen. De zon was al bijna onder en alleen een klein lichtje brandde nog aan de horizon. De nacht kon elk moment vallen en dat waren die momenten waarin zij altijd zich prima in kon vinden. Een gure wind sneed langs haar heen en zorgde ervoor dat er rillingen over je lijf trokken. Ondanks dat de zomer er aan zat te komen, was het s’nachts nog behoorlijk koud. Vooral hier, dichtbij de zee, waar de wind altijd duidelijk aanwezig was. Ze liet haar donkerbruine ogen langs de rotsen glijden. Je hoorde in de verte de golfen op de rotsen klotsen en je rook duidelijk de zoute zeelucht die hier hing. Het was hier vaak moeilijk om geuren de onderscheiden. De vaak sterke wind en de zeelucht die erdoorheen hing, maakte het navigeren er niet gemakkelijker op. Daarom was dit gebied misschien ook veraddelijker dan dat het op het eerste ogenblik eruit zag.

De duisternis was nu echt over Morgandi gevallen. Alleen de maan gaf nog een klein beetje licht. Haar goed getrainde oog had nooit problemen met de duisternis. Dat was altijd een voordeel. Ze liet zich langzaam langs de steile rotsen glijden. Snel, maar voorzichtig, want ze wist dat je elk moment uit kon glijden en misschien je poot zou kunnen breken. Een eindje verderop zag ze iets. Het bewoog amper, maar het leek wel duidelijk op een andere wolf. Het werd misschien wel eens weer tijd om een bezoekje te brengen aan iemand. Behendig waande ze zich een weg richting de teef, die een eindje verderop zat. Ondertussen moest die zich ook wel bewust zijn van het feit dat Kai hier zich ook bevond. Ze had zich neergeplant op een grote rots. Ze was nu enkele meters van de teef verwijderd en liep op een rustig pas naar haar toe. "Zozo, night hawk,” grijnsde ze.

De teef die voor haar lag was waarschijnlijk net wat ouder dan dat zij was. Ze gokte op een jaartje. Ze had een ravenzwarte vacht en was ongeveer net zo groot als zij was. Op het eerste gezicht leek de teef niet meteen uit te zijn op een gevecht met haar en bleef ze rustig liggen en hief ze alleen haar hoofd wat op. Prima. Ook Kai was af en toe de beroerste niet. De teef grijnsde. ”Ook goeie avond,” begroette ze. Kai gaf even een licht knikje terug. Het was al behoorlijk donker, alleen de maan die aan de hemel stond gaf nog een beetje licht. Vanaf hier kon je nog een klein stuk van de zee zien, die iets verderop lag. Kai hield wel van de zee, ze was er ook dichtbij opgegroeid. "Ben jij ook meer een nachtdier?" vroeg de wolvin plots. Kai grijnsde even. Ze was zowel ’s nachts als overdags actief. Toch ging haar voorkeur wel uit naar de nacht. Het had gewoon iets meer als het lekker donker was. Meestal deed ze korte slaapjes en kon ze daarna weer even ertegen aan. Ze was soms best wel lui. ”Misschien. Een beetje,” antwoordde ze op de vraag, terwijl er nog steeds een grijns op haar gezicht speelde. ”Jij niet dan?” vroeg ze. Er waren veel wolven die liever ’s avonds een plekje opzochten waar ze konden slapen. Poedels waren dat. Echte schoothondjes. Bang dat ze misschien zouden verdwalen ofzo in de nacht. Een echte wolf koos voor ’s nachts.