Damn Babe!

_{Rowan

Met ruime en krachtige passen baande de blonde reu zich een weg door de dichtte begroeiing van het bos. Hij negeerde de kleine prikjes, die telkens weer in zijn flank prikten door de doorns die hij afbrak door er rakelings langs te lopen. Iets zat hem al de hele dag dwars, alleen had hij geen idee wat. Iets zei hem dat er iets zat aan te komen, alleen had hij geen flauw idee of hij het wel zo leuk zou gaan vinden. Het idee dat er onheil in de lucht hing maakte hem pist. Hij deed chagrijnig en nam geen moeite om zich schuil te houden voor prooi, hij liep gewoon heel aanwezig voorbij zonder ze een blik waardig te keuren. Alleen nu en dan begon hij te mompelen en verliet een geërgerde grom zijn bek. Het was geen komende storm die hem dwars zat, nee... het was iets heel anders. Rowan besloot te kalmeren, maar ook al dwong hij zijn spieren. Het hielp geen zier, als hij even afgeleid was spande ze zich onmiddellijk terug aan. Vermoeid van zich zelf plofte hij neer, zomaar midden in het bos. Hij haatte het. Doelloos rekte hij zijn poten voor zich uit, zijn nagels klauwden in de aarde waardoor er vuil tussen kwam. Hij stak zijn snuit in de lucht en snoof een de lucht op, hij kon niks verdachts opvangen. Rowan zuchtte eens, hij was zich weer zorgen aan het maken om niks. Toch zei een klein stemmetje dat hij zijn instinkt moest volgen, er zat iets aan te komen en hij wist het donders goed. Een geluid achter zich trok zijn volle aandacht, waardoor zijn zorgen vervlogen. Hij zat nog steeds neer een draaide gewoon zijn kop om, een witte vacht deed hem al vermoeden wie het was ook de grote van de gestalte was verdacht klein tussen de struiken. Om er zeker van te zijn dat hij zich niet vergiste snoof hij de lucht voor de tweede maal op, Cicely's geur deed hem geruisloos opstaan. Langzaam draaide hij zich om waarna hij zich door zijn voorpoten liet zaken, met een hoge staart sloop hij in de richting van de struiken. Bruusk sprong hij er doelgericht in, hij nam haar handig beet en smakte samen met haar tegen de grond. Hij grinnikte kort dicht bij haar oor, en zei vervolgens in een adem 'Hoe isie babe?'. Zijn staart ging nonchalant heen en weer. En hij drukte als begroeting zijn snuit tegen haar kaak, nou ja dat was zijn tweede begroeting's middel geweest. Eerst had hij haar samen met hem onderuit gehaald, en vervolgens handelde hij doodleuk op de zachte manier.}

[Cicely! <3]

Cicely had elk gebied dat ook maar een beetje met de mens te maken had verlaten. Cicely snoof de lucht op, ze bevond zich nu in Senlin, en haar maag rommelde als een gek. Cicely gromde. Waarom kon ze nou geen enkele prooi vinden? Niet eens een eekhoorn, muis, of konijn! Cicely gromde weer, en haar maag mocht wel eens stoppen met zeuren. Het was ook niet zo raar dat Cicely zo'n honger had, ze had op haar weg naar Senlin toe elke prooi genegeerd, wat eigenlijk niet haar slimste actie was geweest. Cicely besloot haar tempo te versnellen, maar ze bleef geruisloos. Beweging tussen enkele struiken trok haar aandacht. Ze stopte abrupt en een kleine grijns sierde haar lippen toen ze een konijn zag rond huppelen. Veel stelde het niet voor, maar het zou haar honger op z'n minst voor een uur of twee stillen. Cicely zakte in een sluiphouding en begon poot stap voor poot stap voorzichtig er op af te sluipen. Ze zette af met haar achterpoten en sprong. Maar iets anders besprong haar op dat moment. Toen ze op haar rug belande zag ze Rowan. Cicely knipperde een keer met haar ogen, keek langs hem heen en zag haar konijn er vandoor huppelen. 'Hoe isie babe?' Cicely grinnikte, boos op hem zijn kon ze niet, maar ze kon hem op z'n minst een beetje straffen. "Prima, enkel huppelde mijn laatste beetje hoop er zojuist vandoor," sprak ze net zo nonchalant. Cicely wiebelde een keer van links naar rechts, en daarna draaide ze zich zelf om naar links. Ze schudde haar crème gekleurde vacht uit. "En omdat je té macho en stoer bent om boos op te worden," sprak ze terwijl ze een half rondje om hem heen liep. "Mag jij een nieuw konijn voor me uit zoeken," een grijns sierde haar lippen terwijl ze met haar staart tegen zijn achterste aan sloeg.

OOC: Dit is nog voor die Bear-Attack, dus Cic heeft geen littekens en stuff~

_{Rowan

'Hoe isie babe?' vroeg hij Cicely. Rowan's staart ging nonchalant heen en weer, liggend op de bosgrond wachtte hij af tot ze iets zou zeggen. Hij was blij haar hier tegen te komen, ze was een van de weinige die zijn raar gevoel kon doen verdwijnen. Maar hij was niet zo dom het aan haar neus te gaan hangen, daar was hij iets te trots voor. "Prima, enkel huppelde mijn laatste beetje hoop er zojuist vandoor," Rowan begon zacht te grinniken om haar nonchalante toon. Plagerig negeerde hij wat ze hem zojuist had verweten. Zoals gewoonlijk negeerde hij het compleet en deed alsof hij niks misdaan had, maar hij wist donders goed van wel. Cicely begon te wiebelen, Rowan zelf bleef gewoon op z'n doodse gemakje liggen. Zijn oren draaiden wel in alle richtingen, hij had hier nog steeds geen goed gevoel over. Toen ze haar vacht begon uit te schudden keek Rowan haar kant weer op, ze leed hem van zijn zorgen af. "En omdat je té macho en stoer bent om boos op te worden," begon ze terwijl ze een rondje om hem heen liep. Rowan bleef geamuseerd liggen. Zijn ogen bleven op haar rusten, in zijn blik stond veel te lezen. Hij was zowel geboeid door haar als doortrapt. Dit spelletje kon hij ook spelen, een lome grijns sierde zijn knappe snuit. "Mag jij een nieuw konijn voor me uit zoeken," voegde ze eraan toe, ook Cicely grijnsde nu. Met haat staart gaf ze hem een tik. rowan liet zich niet uit de tent lokken, in ieder geval nog niet. Nog steeds met die lome grijns rond zijn lippen stond hij traag op, hij verloor haar niet uit het oog. Zonder een woord te zeggen verdween hij tussen het stuikgewas.

Nog geen uur later kwam hij terug met een herten kalf tussen zijn kaken geklemd, behendig baande hij zich een weg door de struiken. Hij kwam terug aan bij de plek waar hij haar had achter gelaten. Met een twinkeling in zijn ogen legde hij het jonge kalf neer bij haar poten. 'Het is dan misschien geen konijn madam, maar ik hoop dat het je even gelukkig maakt,' sprak hij nep hoffelijk. Zijn staart ging voor de zoveelste keer op een nonchalante manier heen en weer. Zo een jong stelen van een moeder was niet makkelijk geweest. Ze had hem bijna een halfuur achterna gezeten, en had dol naar hem gestampt. Het was hem met veel geluk gelukt elke hoef te ontwijken.}

En oh ze Rowan mocht. Ze wist niet wat het was, maar haar meest negatieve moods verdwenen als ze alleen zijn geur al rook. En bij hem, ja ze kon zich zelf zijn. Ze kon zo speels doen als ze wou, ze kon van alles met hem beleven, hun interesses lagen ook op de zelfde lijn, hun karakters verschilden niet, en zijn karakter, ja die paste gewoon perfect bij de hare. Dat was gewoon een bestaand feit. Enkel vroeg ze zich af wat het nou was. Was dít echt gewoon alleen vriendschap?
Cicely wiebelde een paar keer van links naar rechts zodat Rowan minder stevig op haar zou liggen, niet dat ze het erg vond. Na dat gedaan te hebben rolde ze naar haar rechter zij en ging ze recht op zitten. Cicely schudde haar vacht even uit en keek toen naar Rowan, met een nonchalante grijns op haar kop natuurlijk. "En omdat je té macho en stoer bent om boos op te worden," sprak ze toen met een grijns terwijl ze een rondje om Rowan heen liep, waarna ze vervolgde, "mag jij een nieuw konijn voor me uit zoeken." Cicely plofte neer op haar kont en keek Rowan aan met een uitdagende grijns. Zonder iets te zeggen verdween Rowan in de bosjes. Cicely liet zich zelf op de grond vallen en staarde naar waar Rowan verdwenen was, wachtend tot hij terug zou komen.
Tijdens het wachten deed Cicely vrijwel helemaal niks, waar door de tijd dagen leek te duren. Cicely staarde met haar brons gekleurde ogen wat verveeld naar voren. Ze spitste haar oren bij het horen van geluid. Een grijns vormde haar lippen en ze keek vrijwel meteen op. Maar wat ze zag was een vogel die tussen de struiken rond hopte. Cicely grauwde, en de vogel vloog er vandoor. Op nieuw ging ze liggen tussen de bladeren. Dit keer hoorde ze weer geluid, maar ze keek niet op, vast weer een andere vogel of wat dan ook. Maar ze had het mis. Ze snoof de lucht op, en de geur van hert drong haar neus gaten binnen, toen ze haar kop op hees zag ze ook Rowan staan. Cicely grijnsde en ging recht op zitten. 'Het is dan misschien geen konijn madam, maar ik hoop dat het je even gelukkig maakt,' sprak Rowan nep hoffelijk. Cicely grinnikte. "Wow, een hert, waar heb je die vandaan? Ik dacht dat ze van de aardbol verdwenen waren!" Sprak ze overdreven ongelooflijk. Cicely grijnsde en drukte haar kop voor een korte moment in de nek van Rowan. "Fantastisch, je hebt je lesje vast nu wel geleerd," sprak ze plagerig. Cicely grinnikte terwijl ze haar kop boog om een hap van het warme vlees te nemen. De lekkere warme aroma van herten vlees overvloede haar bek, de heerlijke ijzeren smaak van herten vlees had ze echt wel gemist. Ze had haar lesje zelf ook wel geleerd; pauzes nemen wanneer ze op doorreis was.

_{Rowan

Rowan ging voor Cicely staan en legde het jonge herten kalf bij haar poten neer, een twinkeling lag in zijn goudgele ogen. 'Het is dan misschien geen konijn madam, maar ik hoop dat het je even gelukkig maakt,' sprak hij hoffelijk, maar iedereen had kunnen zien aan zijn blik en houding dat het maar toneel was. Ze grinnikte om de toon die hij had aangeslagen, "Wow, een hert, waar heb je die vandaan? Ik dacht dat ze van de aardbol verdwenen waren!" zei ze op ongeloofwaardige toon. Rowan gniffelde, hij wist het het even nep was. 'Nou,' begon hij met een grijns, 'Het wemelt ervan op de open velden, en in het hoge gras liggen ze allemaal verscholen te wachten op hun mammie.'. Hij speelde dit spelletje graag mee. Tot zijn verbazing drukte Cic kort haar kop tegen zijn nek, Rowan hertelde zich snel van zijn ontzetting en deed alsof dat kleine momentje niet was gebeurt. "Fantastisch, je hebt je lesje vast nu wel geleerd," haar plagerige vraag leed hem gelukkig af. Hij stootte een korte aanstekelijke lach uit, waarna hij bespottelijk 'Lesje,' herhaalde. Verder ging hij er niet op in, hij liet haar als eerste toe tasten van het kalf. Rowan vroeg niet om toestemming, laat staan dat hij wachtte tot ze hem uit nodigde voor een hapje. Net als haar boog hij zich na haar eerste hap naar het herten kalf toe, en nam een mals stukje vlees in zijn bek. Hij genoot van de smaak, jong vlees was verrukkelijk. Oude dieren hadden altijd taai vlees, niet dat het hem echt dwars zat. Maar wat was het fijn om je buik eens te vullen met de beste stukken vlees die er verkrijgbaar waren in deze periode van het jaar. Toen hij genoeg had gehad nam hij afstand en ging rustig in de schaduwen liggen wachtten. Hij gebaarde Cicely dat ze naast hem mocht komen liggen, de tijd dat ze hun eten verteerden en verder zouden gaan.}

In plaats van dat Rowan met de beloofde konijn aan kwam zetten, kwam hij met heel iets anders, niet dat ze dat erg vond. Een herten jong was altijd beter dan een kleine konijn die je in drie happen op had. Ceylen grijnsde naar Rowan en keek hem vervolgens overdreven ongelooflijk aan. "Wow, een hert, waar heb je die vandaan? Ik dacht dat ze van de aardbol verdwenen waren!" Ze drukte haar kop zonder na te denken in zijn nek als bedankje en ging toen bij het hert zitten. 'Nou,' begon Rowan. Cicely keek hem aan als of het nú kwam, als of dit het moment was waar ze maanden op gewacht had. 'Het wemelt ervan op de open velden, en in het hoge gras liggen ze allemaal verscholen te wachten op hun mammie.' Cicely liet haar bek open vallen. "Dát meen je niet," sprak ze overdreven. Ze grijnsde en brak toen uit in een lach bui. "Fantastisch, je hebt je lesje vast nu wel geleerd," sprak ze lachend terwijl ze even slikte om te stoppen. 'Lesje,' zei Rowan bespottelijk. Cicely grinnikte en tikte hem plagerig aan met haar staart.
Cicely knipoogde speels naar hem en boog toen haar kop om te een lekkere verse hap van het hert te nemen. Het vlees smaakte heerlijk in haar bek. Éindelijk werd haar eeuwige honger gestilt. Hier had ze dus op gewacht. Nog steeds vond ze het een wonder dat Rowan wél een hert kon vinden, en zij niet. Maar nou en, hier lag haar voedsel, eindelijk voor haar poten. Het malse vlees smaakte dubbel zo lekker dan normaal. Een voordeel van honger hebben, want dan smaakte het vlees altijd stukken lekkerder. "Dus..." begon ze. "Nú kom ik je alweer tegen, bespioneer je mij of zo?" Sprak ze met een grijns, en natuurlijk om hem een beetje uit te dagen, altijd leuk. Ze likte haar lippen en ging liggen. Ze had genoeg gehad van het vlees, haar maag zat nu al weer over, zo heel veel was er nou ook niet meer over van het vlees, maar ze had ook niet alleen gegeten, Rowan had een hapje mee gegeten van zíjn gevangen prooi.