Just Wandering Off {&Ceylen}

Ze snoof de lucht eenmalig in. Ze was ergens beland waarvan ze niet wist waar. Waar was ze dus? Hoe kwam ze hier eigenlijk? Had ze de afgelopen nacht heel onoplettend gelopen? Dat moest het zijn ja. De afgelopen nacht had ze veel gelopen, maar echt opletten had ze niet gedaan. Ergens dan ook nog een geluk dat ze nog leefde. Ze had makkelijk ten prooi kunnen vallen aan iets aangezien ze niet oplette. Catori besloot dan ook de volgende keer wel op te letten. Niet alleen voor de veiligheid, maar ook om te weten hoe ze terugmoest. En dat sloot dan eigenlijk ook wel een beetje aan bij de veiligheid.
Ze zuchtte. Ze was goed verdwaald. Echt weer Catori. De pup deed dat wel vaker.
Catori had besloten voortaan op te letten. Zij hoefde niet ook dood.
Ze verwierp de gedachte. Nog maar drie dagen geleden was haar familie gedood. Haar vader moeder, oma en opa. Alleen zij niet. Broertjes en zusjes had ze nooit gehad. Enig kind.
Catori zat neer. Ze zuchtte nogmaals ongelukkig. De warm schijnende zon maakte dat ze de herinnering niet vergat. Telkens weer zag ze alles gebeuren. Ze kon het water nog navoelen. Er was een helse overstroming geweest en alles was weggevaagd. Het was zo gedaan. Ze had moeten zwemmen voor haar leven, niet wetend waar ze zou uitkomen. En nadat het water tot bedaren was gekomen, had ze nooit meer iemand gevonden. Ze wist wel zeker dat ze dood waren. Als ze nog leefden had ze dat wel geweten.
Catori keek naast zich. Een paar meter naast het zeewater.
"Je maakt alles kapot!" mompelde ze kwaad, maar zwak. Ze had al die drie dagen niks gegeten. Ze kon niet jagen en was geen dood dier tegengekomen.
Ze dacht iets te horen en keek verschrikt om. Nee, alleen maar een stomme zeevogel. Ze keek het beest nors aan. De vogel vloog weg. Mooi zo.
Ze ging liggen. Ze kreeg het best warm, maar ze wilde niet naar het water. Uit angst opnieuw meegesleurd te worden. Dan maar hitte. Er waren nog wel andere manieren om af te koelen.
Ze sloot haar ogen. Na een paar minuten opende ze haar ogen echter weer opnieuw doordat ze weer iets hoorde. Nu duidelijk poten die haar richting opkwamen. Catori sloeg er geen acht op. Ze liet het maar komen. Af en toe had haar leven gewoon geen zin. Het enige typische aan de pup was nu, dat ze verdwaald was.
© Sykes

Een frisse windvlaag waaide door haar vacht terwijl ze door Haitan heen liep. Ze was hier nog nooit geweest, ze wist niet waarom, een strand trok haar gewoon niet aan. Te veel zand dat dan in je vacht ging zitten, en je poot kussentjes schuurde. Nee, niks voor haar. De wind speelde met haar witte vacht terwijl Ceylen verder liep. Haar blik stond neutraal, en ook haar staart hing op een neutrale hoogte.

Ze keek om zich heen, en haar maag knorde. Misschien was het een beter idee als ze wat ging jagen, daarna kon ze wel verder gaan met verkennen. Ze dacht even terug aan Quaed, zou ze hem nog wel eens zien? Hij was tenslotte de gene die haar geholpen had. Gered als het ware, haar de weg had gewezen. Misschien kon ze hem wel gaan op zoeken. Zou hij haar nog herkennen? Ceylen moest ook bezig voor de roedel. Ze wou zich bewijzen, ze wou bewijzen dat ze wel meer was dan enkel een Omega, iemand die joeg voor de roedel. Ze wist sowieso wel dat Nathan en Aeris een goed beeld van haar hadden, en die wou ze verbeteren. De roedel leek nu enkel maar op een puppie roedel, misschien kon ze anderen verleiden ook de roedel in te komen? Moesten het wel weer waardige leden zijn, maar die werden wel getest.

"Je maakt alles kapot!" Hoorde ze een stem zeggen. Ceylen keek op en vernauwde haar ogen. Het was de stem van een pup. Zou ze er naar toe gaan? Ceylen twijfelde er niet over. Haar moeder instinct vertelde haar dat er iets mis was met de pup, niet dat ze de pup kende. Maar ze herkende dat gewoon. Ze liep op de pup af, de pup zag er wat vermagerd en zwak uit. Een weesje? Ceylen ging zitten en keek naar de pup naar wat ze deed. De pup lag daar maar wat. Eerst schrok ze van een meeuw, vervolgens legde de pup haar kop weer neer. Ceylen wachtte af, keek om zich heen, nergens anders wolven te bekennen die mogelijke ouders konden zijn. Ceylen stapte met opzet wat harder dan gebruikelijk. "Zeg kleine, wat doe jij hier zo allen?" Sprak ze op kalme toon terwijl ze de pup kalm en warm aan keek.

Verdwaald. Het gebeurde Catori zo vaak, maar deze keer zou er geen mama en papa komen om haar naar huis te leiden. Water maakte alles kapot. Je had het nodig om te leven, maar schijnbaar nam het ook levens.
"Je maakt alles kapot!" riep ze naar de zee een paar meter naast haar. De golven in de branding maakten lawaai. Lawaai dat haar deed terug deed denken aan de waterramp die haar familie had genomen. Het razende water. De enorme golf die de bomen moeiteloos aan de kant duwde. Het zwart dat haar overrompelde zodra de golf haar raakte. Ze wist boven te komen en na eindeloos zwemmen kon ze een plek vinden waar ze kon lopen. Weg van het water. Het water dat voor haar gevoel nog steeds in haar vacht zat.
Een meeuw deed haar schrikken. Ze keek even achterom, keek de meeuw vervelend aan en gelukkig vloog hij toen weg. Beter zo. Stomme vogel. Die vogel was de vriend van het bedriegende water.
De warmte van de zon deed haar kopje koken. Ze negeerde het alleen maar. Catori ging waarschijnlijk toch dood. Ze was verdwaald, ze kon niet jagen en alleen met wat geluk vond ze iets dat dood was. En geluk was iets dat ze nu niet echt had.
Ze sloot voor een paar minuten lang haar ogen en liet alles op de vrije loop. Just Wandering Off. Alleen maar een beetje verdwalen.
Nadat er een paar minuten waren verstreken, opende ze haar oogjes weer doordat ze pootstappen haar kant op hoorde gaan op dit strand.
Ze draaide zich naar de wolvin om. Ze keek haar even onbewust aan. Daarna stond haar blik weer naar het hete zand.
"Zeg kleine, wat doe jij hier zo allen?" vroeg de wolvin. Het klonk zo kalm. Net als haar eigen moeder had geklonken. Ze keek snel naar de teef. Diep van binnen toch hopend dat ze haar moeder hier nu voor haar zou zien.
"Doodgaan." mompelde ze ongelukkig. Het klonk amper verstaanbaar.
"Weet ik niet." zei ze toen maar wat harder en verstaanbaarder dit keer. Het klonk nog steeds verre van blij, maar wat deed ze hier anders?

De zon begon te dalen. Ceylen wende haar blik van de pup af die d'r ogen gesloten had en keek naar de zon die langzaam om laag ging. Toen de zon de water rand bereikte leek het net als of de zee de zon doofde, als of de zon verdronk in het water. Drowning sun. Het was een mooi gezicht.
Op nieuwe wende Ceylen haar blik op de pup, een ongelukkig hoopje vacht. In de tussen tijd dat de witte wolvin daar gezeten had was er niemand bij gekomen. Geen vader, geen moeder, en ook geen mogelijke andere familie of verzorgers. En zoals de pup daar alleen lag? Op het strand zou het sneller koelen, en als de pup er langer zou blijven liggen kon het beestje dood gaan van de kou. En op de één of andere manier voelde Ceylen de verantwoordelijkheid om toch maar iets te doen. Ceylen stond op en stapte op de pup af. Haar kop laag en haar oren op een kalme stand, niet te ver naar achteren, maar ook niet angstaanjagend naar voren. Ceylen snoof de lucht van de pup op, en ze rook een vage geur van mogelijke familie. Als of de pup al een week of langer zonder ouders was geweest. Wat had die pup in de tussentijd gegeten dan? Ceylen dacht terug aan zich zelf, toen zij alles om haar heen kwijt was geraakt, zij zelf was toen net iets ouder dan drie maanden geweest, resten van andere wolven hun prooi had haar leven toen vaak zat gered, en drinken was nooit moeilijk geweest. Ze keek er niet raar van op dat de pup zelf dat ook had gedaan. Al zag de pup er niet bepaald goed gevoed uit. Ceylen hees haar kop op en keek naar de pup. "Zeg kleine, wat doe jij hier zo alleen?" Klonk haar stem vriendelijk, en kalm. Zoals ze ook tegen haar eigen pups gepraat zouden hebben. Ceylen slikte... die waren nu verdwenen... Als eerste meende Ceylen iets te horen in de trant van: doodgaan. En dat liet haar d'r ogen toch wel vernauwen. "Weet ik niet," sprak de pup toen. De stem van de pup klonk ongelukkig, begrijpelijk. Ceylen ging niet vragen naar waar d'r ouders waren. "Ik denk dat jij wel wat eten kan gebruiken," besloot Ceylen toen maar te zeggen. "Kom mee, want zo in het zand liggen, daar word je ook niet beter van," vervolgde Ceylen. Ze keek neer op de pup, ze wou niets liever dan deze pup helpen, en ze hoopte dat deze pup mee zou werken. Ceylen deed een paar stappen bij de pup vandaag en wachtte tot de pup met haar mee zou gaan.

"Zeg kleine, wat doe jij hier zo alleen?" had een stem geklonken. Het was de stem van de wolvin die zij dichterbij had horen komen. Catori keek om. Amper hoorbaar zei ze dat ze eigenlijk bezig was met doodgaan. Zo voelde het in ieder geval. Dat was natuurlijk niet goed, maar iets anders had ze niet gekund. Catori was een regelrechte pechvogel. Zelfs aas van andere dieren had ze niet kunnen vinden. Ze was aardig hongerig, maar had alles eigenlijk al opgegeven. Iedereen die ze kende was dood en Catori zag geen goede kant meer aan het leven.
"Weet ik niet." besloot ze toen maar op een ongelukkige toon te zeggen. Ze was aan het doodgaan, maar ze wist wel waarom. Wat ze echter letterlijk hier deed, wat moest ze hier, wist ze dus niet. Gewoon de uitkomst van haar verdwaaldingen. Catori, de pup die altijd verdwaalde. Ze was nu verdwaald in haar eigen leven. Ze zocht een uitweg. Net als in een doolhof. Maar ze kon de uitweg niet vinden.
"Ik denk dat jij wel wat eten kan gebruiken." hoorde ze de wolvin toen zeggen. Haar stem klonk vriendelijk en kalm. Het stelde Catori enigzins gerust. Misschien was het de hoop op vooruitgang, de hoop op een uitweg. De wolvin kreeg in ieder geval haar aandacht. Eten zou haar goed doen. Misschien kreeg haar leven dan weer zin. Niet door het eten, maar om andere dingen. Wie wist leidde dit ergens naartoe. Dat kon Catori nu wel gebruiken.
"Kom mee, want zo in het zand liggen, daar word je ook niet beter van."Catori zuchtte. Ze had gelijk. De pup tilde haar verzwakte, dunne lichaam van de zandige grond en liep naar de wolvin. Ze was een paar passen naar achter gegaan en Catori liet weten dat ze ou volgen. Ze had meer hoop op een uitweg gekregen. Hoop deed veel. Ze zou haar pad terugvinden.

» {{ Ceylen

Just Wandering Off {&Ceylen}

Just Wandering Off {&Ceylen}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen