Ceylen Solitair | Afwezig
 Aantal berichten : 336
Pro Infinito's : 1639200
About Me
Leeftijd: {{ 3 Years and 10 months
Partner:
Karakter:
 |  Onderwerp: {{ Ceylen  vr 22 feb 2013 - 14:01 | |
|
Pain...
Everywhere pain, the feeling I only feel...
The feeling that came when I lost everything I loved...
The feeling I can't lose anymore...
The feeling I'll feel until the day of dying...
________________________________________________
Naam: Ceylen
Leeftijd: 3 'n a half
Ouders: They found their place far away from the living souls
Broers en zussen: Twin, Icicles, older Artan(R.I.P) 'nd Neema(R.I.P)
Pups: Ik heb vele pups... enkel weet ik niet welke nog in leven zijn en welke niet... I lost them...
-Lyce
-Gavin
-Caeleb
-Gebo(R.I.P) Ging dood bij de geboorte
Second
-Selim
-Miles
-Bro
-Elaine
Partner: Well, I loved Graphic, a long long time... But he tried to kill me, and a few months later Damian became my partner... But I guess he's dead...
Roedel: The Vicious Pack... Well, that was the pack I lived with...
Rang: I was Sòldá... But not anymore~
Karakter:
Ceylen is een vrij makkelijke wolvin om mee om te gaan. Snel zoekt ze geen vijanden, al hoe wel, een gevecht komt hier en daar toch wel in de smaak. Meestal is ze gewoon kalm, ze is niet het soort wolf dat meteen vals doet als iets haar niet aan staat, nee dan komt ze eerder nonchalant over. Over het algemeen is ze gewoon geen lieverdje, als een wolf haar echt niet aan staat blijft ze die gene net zo lang uitdagen tot die wolf haar aanvalt, en dan komt Ceylen pas in actie, en haar onderschatten moet je echt niet. Met alles dat ze heeft mee gemaakt is ze ook wijs, en als ze je mag kan ze je prima helpen met problemen en dingen op lossen, tips geven, en dat soort dingen. Kort om, wees maar gewoon bevriend met haar, dan hoef je ook niet bang te zijn dat je leven gevaar loopt.
Uiterlijk:
Ceylen is tenger gebouwd, ze is slank en lenig, en vooral snel. Ze is een prima jager, maar bij vechten moet je haar ook niet onderschatten, daar mee heeft ze gemene trucjes. Ze heeft een vrij lange witte vacht en haar ogen zijn helder en goud van kleur. Ze staat stevig op haar poten en heeft een iets langere staart dan de normale wolf waar door haar even wicht dubbel zo goed is.
Geschiedenis:
Een lange tijd geleden leefde ik in het gebergte van Galicia, het was daar altijd koud en besneeuwd, ik leefde samen met mijn ouders en siblings in een vrij kleine, maar gevreesde roedels genaamt Snow Killers, het was een vrij common naam, maar ondanks dat waren ze koud hartig en gevaarlijk. Ze toonde geen genaden, en zo werd ik ook op gevoed door mijn familie en de roedel genoten om me heen. Mijn vader was béta van de roedel en zijn vader was de leader, mijn opa dus. Mijn broer, Artan was uitverkorene om de hoge rangen die mijn vader, en mijn opa dus droeg later op zich te nemen. Ik zelf, mij maakte het allemaal niet uit. Zoals zij leefden stond mij eigenlijk helemaal niet aan, maar ik vond het prima. Ik was veel meer bezig met mijn tweeling zusje, Icicles. En op een dag besloten wij er eens zelf van door te gaan om het gebied te verkennen. Dat was leuk, maar het had niet het soort einde wat ik me had voorgesteld. We bevonden ons in een best wel diepe kloof, twee pups van misschien net drie maanden. Maar we waren niet alleen, ergens dieper in de kloof was het hol van een beer. En je verwacht het al, de beer had ons op gemerkt. Ik en Icicles hadden het vrijwel snel door en gingen er van door, maar we waren te laat, de beer kreeg mijn tweeling te pakken, en nam haar mee terug in de hol. Ik wou haar redden maar mijn moeder had me al gevonden en nam me mee. "En Ici dan?" Vroeg ik, mijn moeder zei niks en rende er van voor. Ik wist niet of mijn tweeling nou dood was of niet...
Toen ik vijf maanden oud was begon de hel van de roedel. Zij waren niet langer de sterkste en meest gevreesden van het gebied. Nee, de mensen waren komen op dagen en begonnen de wolven om ons heen uit te roeien, en het duurde niet lang voor de roedel waar ik in leefde ook werd uitgeroeid, op mijn familie na. Mijn vader leidde mijn familie weg van de mens en we waren al snel bij een begroeid gebied. Daar konden we nog kort leven. Ik was alleen, mijn tweeling was weg, en mijn familie was zo veranderd na dat The Snow Killers verdwenen waren. Maar de mens liet het er niet bij, ze wouden meer en kwamen al snel in het bos waar mijn familie en ik nu leefden, en al snel was ik alleen. Mijn moeder zag ik dood geschoten worden, mijn vader, die de mensen aan viel om zijn familie te beschermen werd neer gestoken, en even later was ik alleen. Neema en Artan waren gevlucht. Ik wist niet waar ze waren. Ik had me zelf weten te verstoppen in een hol, en ik was alleen. Vijf dagen lang durfde ik het hol niet uit, en ik begon langzaam te verhongeren.
Ik schraapte al het lef bij elkaar om het hol uit te gaan en voor me zelf te jagen. Ik was heel erg mager geworden en ook heel erg vies. Ik wist niet wat ik moest, waar ik heen moest, hoe ik moest over leven? Er was geen roedel voor mij om voor me te zorgen, ze waren allemaal stuk voor stuk dood, mijn grote broer en zus waren verdwenen, en ik twijfelde er niet aan dat ze dood waren. Ik ging er op uit, maar kon geen enkele prooi vinden. Ik liep een hele dag en avond lang, alleen. Maar dat alleen zijn leek niet lang meer te duren, een stem achter me deed me op kijken. "Hé, uk," hoorde ik. Ik draaide mijn kop om en staarde met grote bange ogen recht in de ogen van een grote zwarte reu. "Jij bent een Snow Killer pup, is het niet?" Vroeg de reu. Het enige wat ik deed was knikken. "En je hebt zeker honger?" Vroeg de reu. Ik knikte weer. De wolf pakte een dood konijn en gooide die naar me toe. "Eet," beval de reu. Ik knikte weer en begon te eten. En zo begon mijn ontmoeting met Cresil, mijn trainer.
Dagen gingen voor bij, en ik begon er weer gezond uit te zien. Cresil trainde me goed, hij had me dingen verteld over de roedel, gezien hij ooit een lid was geweest. Enkel was hij voor mijn geboorte verbannen. Ik begon hem te mogen, en te vertrouwen, bijna als een vader te zien. Hij leerde me vechten, en hij leerde me jagen. Ook leerde hij mij dingen over het leven. Ik begon weer zelfvertrouwen te krijgen en werd langzamer sterker en sterker. Toen ik de leeftijd bereikte van elf maanden werd Cresil ziek. Ik probeerde hem te helpen met de kennis die ik had over medicijnen, maar het was al te laat. Hij was niet te helpen, en hij stierf. Hij was oud geworden, en daar was ik wel blij om, lang hoefde ik ook niet te rouwen. Als hij me iets had geleerd was het om veder te gaan en gebeurtenissen achter me te laten, vooral de slechte.
En veder ging ik ook. Ik reisde veder en veder tot ik een nieuw gebied leerde kennen. Serigala. Het gebied deed me denken aan mijn oude thuis. En ik leerde ook al snel wolven kennen. Waar onder Graphic, een reu rond mijn leeftijd toen. Ik was één, hij was één en een half. Ik mocht hem graag. Enkel was de ontmoeting nogal falend geweest. Ik werd achtervolgd door jagers. Ze hadden mij in mijn poot geschoten en ik had me nog weten te verstoppen, en toen kwam Graphic. Hij twijfelde er niet aan om me te helpen. En zo begon onze vriendschap.
Enkel werd onze vriendschap verstoord door een andere teef, Lune, dat was ongeveer drie maanden later, ik was verliefd geworden op Graphic, maar ik was niet de enige. Een lange ruzie ontstond, en in die periode was ik ook bij een roedel gekomen. The Vicious Pack. Ik vond er al snel mijn plekje, en The Vicious Pack werd al snel mijn familie. De roedel was neutraal/slecht, exact wat ik nodig had. Ik hoefde geen bloed-lustige roedel, nee, iets wat meer sociaal was wel fijn. Zo lang het maar geen mietjes waren om me heen of poedels. De ruzie met Graphic zat me dwars, maar na ongeveer drie maanden begon ik hem te negeren. Maar dat was ook het moment dat het weer goed kwam tussen ons. Lune was verdwenen. Het was niet mijn bedoeling om haar plek in te nemen. Maar toch gebeurde het. Graphic was ziek, en ik kon hem niet zo laten, ik hielp hem, en maakte hem beter, en al snel vonden wij de liefde... Enkel vervaagde die liefde al snel... Ik leefde in een roedel, hij was uit de roedel gestapt.
Op een dag besloot ik hem weer op te zoeken, maar ik trof iets aan wat ik nooit had willen aan treffen. Graphic was vreemd gegaan met een rot teef genaamd Kai. En dat op het moment dat ik drachtig van hem was, zelf had ik het nog niet helemaal in de gaten, maar ik was wel al wat dikker geworden. "Graphic? Waarom?" had ik gevraagd. De zwarte wolvin was helemaal niet zijn typ, ze was een Shadow, en Shadows waren nog slechter dan de duivel. Niet dat ik een lieverdje was, even als Graphic. Maar Shadows waren anders. Ik kon het niet langer aan zien, ik gaf Graphic niet eens de tijd om te antwoorden, en ik ging er vandoor. Zo ontstond op nieuw een ruzie tussen ons. En ik werd gek toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. Ik moest het hem vertellen en dat deed ik, dat ging mis, want hij dacht dat het een leugen was om hem terug te krijgen. Dat niet waar was, hem terug krijgen was wel het laatste wat ik wou, ook al was ik nog wel verliefd op hem. En toen werd ik van de waterval af gegooid. Pijn was door me heen gegaan, en ik voelde iets raars in mijn buik. Er was een pup dood, het kon niet anders...
Ik wou wraak nemen, maar mijn ik was al zo danig drachtig dat de pups geboren gingen worden. Ik beviel van drie levende pups, en één doodde. Ik voelde me rot, verdrietig en boven al kwaad. Graphic had zijn eigen pup gedood, mijn pup. Ik noemde mijn pups Gavin, Lyce en Caeleb, de doodde pup noemde ze Gebo. Ik wou hoe dan ook dat Graphic de pups niet ging zien, ze mochten hem ook niet ontmoetten, ik kon dat niet aan. Damian hielp mij met het zorgen voor de pups, en zo ontstond er liefde tussen hun. Maar nog steeds was Graphic aanwezig in mijn kop. De pups werden ouder, en ik en Damian werden partners. Toen de pups zo'n acht maanden oud was werd ik drachtig. Enkele pups werden jaloers, anderen niet. Lyce had ik nog niet kunnen aan spreken over de pups. En toen ontmoette ik Graphic op nieuw, hij had spijt, hou wou zijn excuses aan bieden. Hij wou niet zo'n slechte vader zijn als zijn vader was geweest. Maar ik kon hem niet aan kijken, ik kon hem niet vergeven. Maar ik gaf hem een kans de pups te ontmoetten en toch een vader voor hun te kunnen zijn. Enkele pups bleven hem haten, maar Lyce begon hem wel te mogen. Ik was samen met Damian, en wij kregen onze eigen nest. Miles, Selim, Bro en Elaine. Elaine was mijn enige teefje. Lyce kwam er achter, en hij werd kwaad op me, hij noemde me een verrader en ging er vandoor. Ik had Graphic alles verteld en hij had beloofd met hem te praten. Ik kon niet anders, Lyce gaf meer op zijn vader dan om mij. Ik zag Damian minder en dat deed me pijn. Ik voelde me alleen. De moordenaar van mijn pup was er voor me en hielp me, terwijl mijn eigen partner die me nog nooit kwaad had gedaan langzaam verdween en hem steeds minder zag. Ik voelde me rot en waardeloos. De pups werden ouder, sommige gingen weg om zelf een leven te gaan leiden, al bleef mijn tweede nest nog wel even bij me...
De tijd ging sneller en langzaam verdween de roedel om me heen ook. Ik voelde me steeds rotter. En toen brak de hel op nieuw, het gene wat me als pup was over komen gebeurde op nieuw. Mensen namen Serigala over, en hongersnood werd steeds erger. Ik wou mijn roedel, en mijn familie nog redden... Maar ik faalde en had geen keuze om zelf te vertrekken. Ik wist niet wie er nou nog wel of niet in leven was...
En zo kwam ik terecht in Morgandi... |
|
|
|
