Watching the lost souls today. [&Rowan]

De zwarte wolvin met gifgroene ogen was nog niet zo lang in de gebied genaamd 'Morgandi'. Hoogstens een maand. Ze was al in vele gebieden geweest, maar in ieder gebied viel het haar tegen. De één lag te hoog, het was daar koud en geen leven wezen te bekennen waardoor ze gedwongen werd om weg te gaan. De ander was een open vlakte zonder ook maar enige prooi. Akela was Morgandi een beetje doorgelopen en hielt er op zich wel van. De gebieden waren afwisselend net zoals de temperaturen. Op sommige plekken was veel prooi en op andere juist niet.

Akela keek eens om zich heen. Ze stond op een uitgestrekte vlakte, waar achter haar het bos aan grensde. Ze was net door het bos heen gelopen en was op deze uitgestrekte vlakte uit gekomen. De geuren van herten en buffels waren nog in de lucht. Dat betekende dat ze hier in de buurt moesten zijn of dat ze hier rond trokken. Akela draaide zich even om naar het bos. In een bom zat een verloren ziel. De verloren ziel had de vorm van een vogel aangenomen. De verloren ziel had Akela al de hele weg gevolgd. Akela vond het vrij irritant. Tuurlijk kon ze wel tegen de verloren ziel gaan praten, maar dat zag er zo dom uit. De meeste wolven noemde de verloren zielen 'geesten'. 'Geest' was een verkeerd woord ervoor, daar was Akela achter gekomen. Het waren zielen die uit dode lichamen kwamen en aan een 'slechte' dood, dood waren gegaan. Ze zweefde dan wat rond en zo kregen ze de naam 'verloren zielen'.

Ja, Akela was geen aller daagse wolvin. Ze zag er misschien wel zo uit, maar was het niet. Ze kon geesten zien. Of hoe zij hun noemen, verloren zielen. Ze was groot, gespierd, maar niet overdreven. Ze kon makkelijk een wolf aan die ouder was dan haar. Ze bewoog zich als een slang en voelde zich thuis in een donker bos. Ze was graag in haar uppie, tuurlijk had ze wel familie. Maar die had ze al lang niet meer gezien. Ook werd haar slechte kant nooit echt op prijs gesteld bij haar familie. Ze had er schijt aan en is gewoon weg gegaan. Ze dood en martelt graag. Ze toont geen genade en houdt ervan om een spelletje te spelen met pups die hun uiteindelijk in de dood zouden drijven.

Akela keek omhoog, de zon stond laag en verdween bijna voorbij de bergen die verder lagen. Akela sprong met een soepele beweging op de steen en keek naar de zon. Normaal zou ze zo iets nooit doen, ze hield liever van de schaduw. Maar op deze vlakte was nauwelijks schaduw te vinden, dan kon je net zo goed genieten van het licht. Plots drong een bekende iet-wat onbekende geur bij haar binnen. Haar neus vleugels begonnen te trillen bij het ruiken van de geur en langzaam draaide ze haar kop in de richting van de geur. Daar stond een witte reu met goud gele ogen. Ze had het gevoel dat ze hem ergens van herkende, maar wist zo snel niet meer waarvan. Aangezien ze het niet wist, behandelde ze hem maar als een vreemde en dus kwam er een zachte grom uit haar keel en vernauwde haar gifgroene ogen zich.

_{Rowan

Lui liep hij door het gebied, het weer was zachter geworden. De loeiende wind van een paar dagen geleden was zachter geworden, waardoor er nu gewoon een lichtte bries door zijn dikke witte vacht ging. Zijn gele ogen lichtte op toen hij een herten spoor oppikte, zijn maag rammelde van de honger. Hij nam een kleine sprint en volegde met zijn neus laag bij de grond het spoor, zijn ogen kregen pret lichtjes bij de gedachten aan een dood hert die van hem zou zijn. De sneeuw was gedaald, het was amper nog een flinter dun laagje wit poeder. Hij was daar wel heel blij om, de dikke klonters sneeuw die aan zijn poten bleven hangen eriteerde hem serieus de laatste tijd. Blindelings volegde zijn neus de geur, het kon nog wel een tijdje duren voor hij de trekkende herten vond. Terwijl hij het spoor volegde dwaalde zijn gedachten al snel af, hij was echt altijd veel terap afgeleid. De herinneringen aan zijn jeugd kwamen weer op, nou hij sloot ze al twee dagen uit langer kon hij het niet blijven uistellen. Hij was een paar maanden geleden vertrokken toen hij oud genoeg was geweest om zijn eigen bootjes te doppen. Hij had sneller willen vertrekken maar zijn pleegmoeder de oudste teef die hem had geadopteerd toen zijn moeder werd verbannen en waarsscheinlijk achteraf ook nog vermoord buiten zijn zicht. Hij was verdomme maar 4weken oud geweest en de enigste pup van zijn nest, de enigste broeders en zusters die hij had waren bijna twee jaar ouder. Ze hadden op hem neer gekeken alsof hij een echte bastaard was, gewoon door zijn vachtkleur en omdat hij niet op zijn vader leek laat staan op andere wolven van zijn roedel behalve zijn moeder dan. Ze waren ervan uitgegaan dat ze met een reu buiten de roedel had gepaard en niet met haar huidige partner. Hij kreeg een bittere smaak in zijn bek, hij wou er niet aan denken.

Zijn geelgoude blik bleef rusten op een uitgemergelde hinde die er zwak bijstond. Ze keek lusteloos uit haar ogen en stond aan de buiten kant van de kudde, hongerig likte hij langs zijn lippen. Hij zou haar zonder twijfel neerhalen, ze was verzwakt door de winter. Zijn witte vacht kwam nog vanpas bij de witte ondergrond, de herten merkten hem veel minder rap op. Op 3meter van de hinde kreeg de kudde pas door dat ze beslopen werden door een grote witte reu. De hinde sprong in paniek achter de losgeslagen herten maar ze was veel te traag, zonder genade sprong hij naar haar keel en beet zich vast. De hinde viel bijna meteen op haar knieën terwijl Rowan haar nog steeds moordlustig beet. Het warme bloed stroomde zijn keel binnen, snel beet hij door de slagader waardoor de hinde met een kreet neer viel. De kreet galemde niet lang na want hij beet ook haar stembanden door.

Iets later zat hij tussen de bomen, hij trok haar buik open en slikte het lekkerste vlees door. Toen hij alle ingewanden had binnengewerkt begon hij aan het taaie vlees. Hij kouwde op de botten en haalde het merg eruit, in een mum van tijd had hij bijna een voledige hinde naar binnen gewerkt. Maar hij was groot en gespierd z'n lichaam had genoeg voedsel noddig om gezond en sterk te blijven. Hij kapte nonchalant de restjes onder een struik, hij had geen zin om ze te begraven, hij zou ze zich later toch nietmeer herinneren. Lui liep hij weer door het dichtte bos, een bekende geur trok zijn aandacht, voor hem een heel bekende. Met een grijns volegde hij de geur, dit zou nog leuk gaan worden. Even later stapte hij vanachter een boom vandaan, de zwarte wolvin met gifgroene ogen was degene die hij verwacht had te zien. Ze leek hem niet zogoed te herkennen maar toen zij vertrok was hij nog maar een zielige jaarling. Nu was hij een volwasse reu met brede schouders en goedgevoremde spieren die taai waren en opbolde onder zijn witte vacht die altijd vuil was.. zijn goudgele ogen waren ook veel lichter en prettiger als vroeger, toen hij jong was waren ze dof en zielig. Ze liet een zachte grom horen. Rowan trok zijn snuit op en zei bars 'Poeh poeh..' hij keek haar met opgetrokken wenkbrouwen aan en op spottende toon ging hij verder 'Akela je gaat me toch niet vertellen dat je je jongere bastaard broer bent vergeten, dat raakt me diep.' Het laatste zei hij met droge humor, goh zo had ze haar jongere bastaard broer nooit verwachrt zeker, sterk en gezond en voor eenkeer niet een mislukkeling.}

De geur van de reu kwam haar zo bekend voor. Misschien was het familie? Nee, Akela was juist zo ver mogelijk van haar ouders gebied weg gereisd zodat ze geen familie tegen kon komen. Ze had nooit echt iets met haar ouders gehad. Akela zat precies in het midden van haar broer en zussen. Ze had geen band met haar siblings. Negeerde ze gewoon totaal. Ze deed wat ze moest doen en toen ze weg mocht gaan ging ze dan ook meteen weg. Ze heeft al haar hele leven geesten gezien, maar niemand wist het. Ze had het nog nooit tegen iemand gezegd. Waarom zou ze? Akela schudde kort haar kop. Back to the subject. Dus, de reu kon geen familie van haar zijn. Was hij dan een slachtoffer van Akela geweest en was hij nu uit op wraak? Iets wat vaak gebeurde, maar dan won Akela alsnog. Nutteloos. Akela hield de reu in de gaten en wachtte op zijn reactie van de eerdere grom.

'Poeh poeh..' zei de reu bars waarna hij zijn wenkbrauwen op trok. Akela kneep haar ogen verder tot spleetjes. Wie was die gast?! 'Akela je gaat me toch niet vertellen dat je je jongere bastaard broer bent vergeten, dat raakt me diep.' zei hij sarcastisch en het laatste had droog humoristisch geklonken. Akela was even verbaasd. Broer? Ze liet haar blik nog eens over de reu heen glijden. Akela kon zich niet herinneren dat ze een witte broer had. Plots herinnerde ze zich het weer. Er was altijd een witte pup geweest. Hij werd veel gepest door de rest en iedereen had gedacht dat haar moeder vreemd was gegaan. Akela had zich er buiten gehouden. Ze was verbaasd dat die reu haar nog herkende. Ze was voor de grootste tijd niet in het gebied, soms sliep ze zelfs ergens anders.

"Rowan?" zei Akela en haar lippen trokken zich in een grijns. Die zielige pup, was toch tot iets sterks en groots opgegroeid. Akela grinnikte een keer. Tuurlijk was Akela groter dan de reu, dat was logisch aangezien zij minstens twee jaar ouder was. Akela was benieuwd wat Rowan van haar vond. Haatte hij haar ook. Ze gokte namelijk dat hij zijn broers en zussen wel haatte. Ach ja, zijn probleem. Als hij een gevecht wou kon hij die krijgen. Akela was sterk en snel en deinsde niet weg van een gevecht. Het was haar hobby. "Ben je al lang op je uppie?" vroeg Akela en haar stem klonk iet-wat amusant. Het was niet treiterend bedoelt. Ze vroeg zich gewoon af of hij zich zo had ontwikkeld toen hij nog bij de familie was of in de tijd dat hij alleen rond reisde.

_{Rowan

De zwarte teef met gifgroene ogen, beter gezegd zijn ouderre zus halfzus? Gromde kort naar hem. Dus ze herkende hem niet eh, in ieder geval hij haar wel. Rowan trok zijn wenkbrouwen op en zei sussend 'Poeh poeh..' vervolgens ging hij op spottende toon verder, 'Akela je gaat me toch niet vertellen dat je je jongere bastaard broer bent vergeten, dat raakt me diep.' het laatste was natuurlijk zo sarcastisch als wat. Hij keek haar afwachtend aan om te zien of ze nu eindelijk door had wie hij werkkelijk was. Stiekem vroeg hij zich af of ze wel ooit verwacht had hem zo te zien, groot gespierd sterk brede schouders en buiten gewoonlijk een groot postuur. Al zijn zussen/broers waren van naturen al niet klein geweest, en de witte reu van wie ze vermoede dat hij de zoon was. Had Canadees bloed, dat waren oorspronklijk de grootste wolven. Rowan had in een half jaar zijn naam eer aangedaan, hij had hard getraind en veel moeten jagen om te bereiken wat hij nu was. Ookal was hij veel gegroeid en had hij veel spieren aangemaakt bleef Akela toch groter. Voor een teef was ze belachelijk groot maar ja, als hij zich serieus oprichtte had hij dezelevde hoogte als haar. Ze verschilde amper 1cm in schoft. "Rowan?" zei Akela uiteindelijk met een verbaasde grijns. Ja dus, ze had hem zo nooit verwacht. Rowan trok eenbeetje zijn neus op. Hij had de neiging om te mompellen 'Schein bedriegd!' maar hij hield demonstratief zijn bek zei was nu aan het woord. Haar verbazing was messchiens ook aan iets anders te uiten, ze vroeg zich waarsschijnlijk af hoe het kwam dat hij haar nog herkende. Het was simpel, altijd toen hij klein was en wou ontsnappen aan het geplaag van de roedel liep hij haar achterna het bos in, om niet veel later terug te keren voor de rest doorkreeg dat dat onderdaantje verdwenen was en zo de vuile klusjes niet kon afhandellen. Hij had vaak de neiging gehad om haar dagen lang te volgen, ze bleef soms dagen weg wat hij zelf ook graag wou. Toen ze terug kwam en weer weging volegde hij haar opnieuw, tot de rest hem begon te missen en terug zin hadden in dat getreiter. Zelf had Akela weinig aandacht aan hem gehecht, dat vond hij juist leuk. Ze deed altijd alsof hij niet bestond, en daarom hoefde hij door haar nooit getreiterd te worden. Soms werd ze wel een meegesleept door de rest, maar hij was nooit kwaad geweest dat ze dan op hem uitraasde want als ze dat niet zou hebben gedaan zou iedreen haar hebben gezien als iets zwaks. Niemand mocht respect hebben voor een wolf die helemaal benden in de rang stond. "Ben je al lang op je uppie?" vroeg ze hem, ze klonk geamuzeerd. Hij dacht even na, hij was een maand eerder vertrokken dan eigenlijk toegestaan was bij de roedel maar dat was omdat hij een gevecht had uitgelokt met een van zijn broers. Rowan had stiekem zitten trainen en hij versloeg zonder veel moeite zijn broer op eigen terein. Iedereen was zo woest geweest, dat betkende dat Rowan de rang van zijn broer mocht inemen omdat hij die verslagen had. De meeste waren er tegen dus besloot Rowan te vertrekken, dat waren ze hem tenminste verschuldigd. En hij had bereikt waar hij van droomde, zijn broer die hem het meest van zijn leven had dwars gezeten had een gekrenkte trots. 'Uhm, ik denk ongeveer 7maanden,' antwoorde hij op haar vraag, zijn toon was neutraal. Rowan ging iets dichterbij staan om dan te gaan zitten, hij had zin in praten voor hem was ze altijd een mysterie geweest Voor de rest namelijk ook, ze was altijd zo afstandelijk geweest.}

Akela had gevraagd hoelang hij al op zijn uppie was. Zijzelf was ook meteen vertrokken toen ze de leeftijd kreeg om weg te gaan. Toen ze vertrok was Rowan nog maar een jaarling en was net af van zijn pup vacht. 'Uhm, ik denk ongeveer 7maanden,' antwoordde Rowan op haar vraag. Akela knikte kort. Zeven maanden dat was nog niet zo lang. Hij had nooit zo groot en gespierd kunnen worden in zeven maande, hij had waarschijnlijk ook getraind toen hij nog bij de familie was. Rowan kwam iets dichterbij en ging vervolgens zitten. Akela had de neiging om naar achter te gaan omdat ze er niet van hield als wolven dicht bij haar in de buurt kwam. Niet dat ze bang of verlegen was, ze hield er gewoon niet van en als ze het wel deden werden ze meestal meteen een kopje kleiner. Toch bleef Akela nu koppig staan. Zo te zien had Rowan zin in praten. Akela was geen prater, maar zal voor hem nu een uitzondering maken. Ze plantte haar kont neer op het koude gesteente waar nog een kleine laagje sneeuw op lag. "Hoe is het met de familie?" vroeg Akela om maar een gesprek aan te knopen. Ze vertelde nooit iets over haarzelf. Ze was dan ook altijd een mysterie voor vele. Maar ze trok zich er niks van aan. Ze wou gewoon niet dat de neuzen van andere wolvin in háár privé leven zaten. Ze moesten zich niet bemoeien met haar leven. Ze kon het makkelijk in haar uppie af en deed dus ook alles alleen. Misschien zou ze voor Rowan toch een uitzondering maken en tegen hem iets vertellen over haarzelf. Als een soort schuld dat ze nog bij hem moest aflossen omdat ze soms ook met haar broers en zussen mee deed. Eigenlijk had ze nooit een kant gekozen, maar als het moest koos ze natuurlijk altijd voor de meerderheid. Wie wou er nou zwak lijken?

_{Rowan

'Uhm, ik denk ongeveer 7maanden,' antwoorde hij op neutrale toon op haar vraag. Rowan was iets dichterbij gaan zitten, maar hij had wel gemerkt dat zij daar niet erg opgesteld was. In eerste instatie zij ze niks maar hij wou haar niet behagen, onopgemerkt schuifelde hij weer iets verder van haar af. Zij witte vacht deinde zacht op en neer door een kille wind bries. Maar hij schrok er niet van terug, hij was het kille gevoel gewend. in hun roedel had er alleen maar dat kille gevoel geheerst soms waren ze echt door en door slecht. Rowan had ook zo zijn slecht trekjes maar over het algemeen was hij ook neutraal en afstandelijk, hij was heel zelden vriendelijk. En het feit dat hij heel charmant was tegen over teven wou nog niet zeggen dat hij een snoepje was. Hij moest even grijnzen toon hij dacht aan Akelas afstandelijkheid, hij had daar ook last van. Hij haate wolven die hem domineerde of aan hem zaten, het deed hem denken aan zijn vorig leven. Het feit dat zij hem zo zielig en zwak had gezien deed hem geen goed, hij was ook bewust naar haar toegelopen toen hij haar speciaale geur had herkend. Op een of anderre manier wou hij laten zien dat hij niet was wat iedreen had gedacht zwak, laf en zeker niet een onderdanig type. Hij was de rang van een Bèta wel waard. zijn lichaamsbouw maakte hem daar geschikt voor, de vele litekens van zijn marteling waren vestopt onder zijn dikke witte vacht. Hij was zo vaak en hard toegetakeld dat hij zowaar een verminking had opgelopen. Hij was blij dat zijn kop intackt was gebleven, hij had die altijd tussen zijn voorpoten verstopt. Alleen aan de achterkant van zijn oor was er een dun laag liteken te zien. Voor de rest was alles mooi verborgen tot de zomer dan. "Hoe is het met de familie?" vroeg ze hem opeens. Verward keek hij op, 'Toen ik vertrok ging alles zoals van ouds, alleen dat onze lieve broeder de laagste rang kreeg,' hij toverde een venijnige grijns rond zijn lippen. Die gedachtte maakte hem gelukkig, het was behoorlijk sadistisch. Hij schraapte zijn keel en voegde er aantoe met een opgetrokken wenkbrouw, 'Wat kan jou dat feitlijk schelen? Voor zo ver ik weet zat je met niemand iets in en ben je hem net als ik gesmeerd toen je dat werd toegestaan,' hij keek haar uitagend aan. Akela die over koetjes en kalfjes sprak was hij niet gewend.}

Akela had Rowan een simpele vraag gesteld waar ze eigenlijk niet in geïnteresseerd was van wat het antwoord erop was. Ze wou Rowan een kans gunnen om een gesprek met haar te hebben. Misschien uit schuld gevoel? Ook al had zij nooit iets gedaan. Waarschijnlijk was het meer om de tijd te doden. Dieren doden verveelde toch ook een keer. Ze had een relaxed houding, maar kon ieder moment op springen als er iets onverwachts gebeurde. Een korte grijns verscheen rond de lippen van Akela toen Rowan verward had opgekeken. Uiteindelijk gaf Rowan dan antwoord.'Toen ik vertrok ging alles zoals van ouds, alleen dat onze lieve broeder de laagste rang kreeg,' zei hij en een venijnige grijns lag rond zijn lippen. Akela kort even kort een wenkbrauw op. Ze liet haar blik weer eens kort over hem heen gaan. Had hij ervoor gezorgd dat hun broer in de rangen was gezakt? Had hij een gevecht met hem gehad en die gewonnen? Het moest haast wel. Ergens voelde Akela vreemde genoeg een soort van trots gevoel. Ze was er onder de indruk van dat hij hun broer kon laten verliezen, met andere woorden, dat Rowan kon winnen van hun broer. Nu Akela hem zo bekeek, was het ook niet zo vreemd dat hij had gewonnen. Hun broer was ouder geweest, maar had een andere bouw en was kleiner dan Rowan, tenminste zover Akela zich kon herinneren. Akela liet zichzelf afglijden van haar gedachtes, ze moest er niet aan denken. Tuurlijk, ze was onder de indruk, dat zou ze ooit misschien nog eens met woorden uit haar strot krijgen, maar nu moest hij het maar doen met de emoties die op haar snuit lagen. Rowan schraapte kort zijn keel en kreeg zo weer de nodige aandacht van Akela die hij nodig had. 'Wat kan jou dat feitlijk schelen? Voor zo ver ik weet zat je met niemand iets in en ben je hem net als ik gesmeerd toen je dat werd toegestaan,' voegde hij er aan toe met opgetrokken wenkbrauwen. Een uitdagende blik lag in zijn ogen. De grijns die rond haar lippen sierde werd groter. "Hoh," zei ze en haar ogen twinkelde even kort. "Interessant ," sprak ze met een zachte stem. "Dus, jij wilt hiermee beweren dat je weet hoe ik ben?" vroeg Akela en haar ogen twinkelde nog eens.

_{Rowan

Hij keek zijn halfzus uitdagend aan, altans dat werd toch beweerd. Hij was er nooit achtergekomen wie zijn echte vader nu werkelijk was, zijn moeder had hij nooit terug gezien. Misschien was dat ook maar beter zo, hij haatte haar. In zijn ogen was de moeilijke start in zijn leven allemaal aan haar te wijten. Ze had zijn toekomst bij de roedel verknald als ze degelijk vreemd was gegaan. Zij was verbannen, Rowan had daar in tegen bijna twee jaar lang moeten afzien. Hij was vernederd mishandeld dat allemaal omdat hij zogezegd een 'bastaard' was geweest. Hoe hij er nu uit zag, dat had hij allemaal aan zichzelf te danken. Niemand had hem ooit wat willen bijleren, ze wouden hem zwak en onderdanig houden binnen de roedel. Het was gewoon vals en smerig, uiteindelijk was hij op de sociale balk toch hoger gekomen. Door zijn broer te verslaan had hij een hogere status gekregen, maar die had hij niet lang gebruikt. Toen hij eindelijk twee was en volgens de natuur dan volwassen was, had hij alles achter zich gelaten. Zelf zijn oude pleegmoeder, zij was de enigste waarvan hij nog gehouden had. De grijns die rond Akela's lippen had gelegen werd opeens breder, vast bij het zien van de uitdaging in de ogen van de jonge reu. "Hoh," zei ze kort, in haar ogen lag de zelfde twinkel die in de ogen van Rowan zelfs ook vaak te zien was. Het was vast een familie trekje dacht hij met een kleine grijns. "Interessant ," zei ze zacht, te zacht, de beginnende grijns bij Rowan werd breder en zijn uitdaging weerspiegelde in haar ogen. "Dus, jij wilt hiermee beweren dat je weet hoe ik ben?" vroeg ze hem, de typische twinkeling lag nog steeds in haar ogen. 'Nou, ik wil niet opscheppen. Maar als je twee jaar lang niks beter te doen hebt dan verstoten te worden begin je uit verveling iedereen in d'oog te houden,' nu was een twinkeling ook in zijn ogen te zien. 'Ik kan zo zeggen hoe iemand in elkaar zit, zelf jij Akela,' de uitdaging straalde er nog steeds vanaf, het was best grappig. Meestal hield je dit soort gesprekken niet met je oudere zus, maar ja Rowan zat nu ook weer vreemd in elkaar.}

_{De ogen van Akela bevatten nog steeds die ene twinkeling die sterk in de familie zat. Eén van de weinige dingen waar je aan kon zien dat Akela familie van hun was en dan was er nog die zwarte vacht die bijna iedereen in hun familie had, behalve dan de witte pup. Akela's lippen krulde zich even tot een grijns, waarna ze zich tot een amusante glimlach vormde. Ze was benieuwd of Rowan haar inderdaad kende. Als dat zo was, dan was hij de eerste wolf die haar echt kende. Ze had nog nooit iemand dicht bij haar gehad, wist ook niet waar dat goed voor was. Akela leefde haar leven en zou dood gaan wanneer het de tijd voor was, voorlopig was daar nog niet de tijd voor. 'Nou, ik wil niet opscheppen. Maar als je twee jaar lang niks beter te doen hebt dan verstoten te worden begin je uit verveling iedereen in d'oog te houden,' sprak Rowan en deed Akela zo even opkijken. De zelfde twinkeling lag nu ook in zijn ogen, iets wat haar kort deed grijnzen. Dus het had ook nog voordelen. Tenminste, ligt eraan hoeveel hij precies wist. 'Ik kan zo zeggen hoe iemand in elkaar zit, zelf jij Akela,' zei hij en de uitdaging was nog steeds te horen. Akela grijnsde eens. Hoeveel had hij in de gaten? Waarschijnlijk niet veel alleen dat ze dus afstandelijk was en geen reet gaf aan wat andere dachten of vonden. Maar ja, dat wisten er meer. De verloren ziel kwam uit het bos uit zetten en liep achter Rowan langs om vervolgens naast hem te gaan zitten. Akela gunde de verloren ziel geen blik. Het zou er ook raar uit zien als Akela opeens naar iets keek wat Rowan niet kon zien. "Dus, jij beweert dat je mij kent," ging Akela verder en de grijns werd groter rond haar lippen. "Omoshuroii," zei ze zacht. Het was waarschijnlijk niet eens te horen bij Rowan, maar als hij het hoorde snapte hij ook niet wat het was. "Dan, hoe ben ik?" vroeg Akela. Nieuwsgierigheid lag even kort in haar ogen. Hij blufte gewoon. Niemand kende haar. Als er wolven waren die haar leken te kennen, dan wou ze die wel eens ontmoeten. Niemand was nog door haar schild heen geboord.}

_{Rowan

'Ik kan zo zeggen hoe iemand in elkaar zit, zelf jij Akela,' zijn antwoord droop alweer van het sarcasme, en hij straalde gewoon uitdaging uit. Hij had geen idee waarom hij zo bezig was, vast om Akela ervan te overtuigen dat hij niet meer de zelfde was. Hij bracht het dan wel op een riskante manier, maar Rowan was al veel te ver gegaan om terug te krabbelen. Hij had geweten aan wat hij begonnen was voordat hij een gesprek was aan gegaan met zijn oudere halfzus. Terug gaan was niks voor hem, hij zou nu maar zijn lot tegenmoet gaan. Ook al zag het er niet al te best uit voor hem. Een wolf die niet Rowan was geweest, had dit vast nooit zien aankomen. Maar zoals hij al gezegd had, hij had veel sneller iets door. De spanning van het komend gevecht hing gewoon tussen hun in, hij hoefde alleen nog een maal iets te zeggen om Akela uit de tent te lokken en de hel zou losbarsten. Het zou nog eens een kleine afgang kunnen worden voor hem, zo ver was hij wel om dat nu al te beseffen. Maar het zou de spanning ook breken, het gesprek zou vervolgens veel vlotter verlopen. Ja hij zou door drijven, haar op haar zenuwen werken. Iets zeggen waardoor ze zou flippen, of iets dat haar gewoon hard ergerde en dat ze helemaal niet had verwacht. "Omoshuroii," hoorde hij haar vaag zeggen, het was zo zacht geweest dat hij het bijna niet gehoord had. "Dan, hoe ben ik?" vroeg ze hem, een grijns sierde kort Rowan's snuit. Die vraag had hij zien aankomen, hij was half voorbereid. De korte nieuwsgierigheid in haar blik deed hem nog eens kort glimlachen, maar die verdween al net zo snel als haar blik. 'Hmmm...,' zei hij kort en uitdagend, 'Jij was niet echt makkelijk te doorgronden, maar die muren die je hebt opgebouwd vallen toch te doorbreken,' vervolgde hij met een brede zelfingenomen grijns. 'Je bent vreselijk op jezelf, iets wat iedereen onderhanden wel door kreeg. Maar ik weet iets over je...,' zijn stem klonk opeens iets luider, en hij keek recht in haar gifgroene ogen. 'Zegt gaven je iets, en het woordjes zielen of geesten?' Rowan was echt doortrapt geweest toen hij zijn laatste woorden uitsprak. Hij spande zijn spieren, die mooi op bolden onder zijn blonde vacht. Hij was voorbereid op haar reactie, het zou moeilijk worden maar makkelijk zou ze hem niet neer krijgen. Hij ging tonen wat hij waard was en hoe lang hij het tegen een oudere wolf kon op nemen.}

_{Akela had verwacht dat de uitdagende toon in zijn stem nu wel zou verdwijnen, maar integendeel. 'Hmmm...,' klonk het uitdagend tussen zijn lippen door. Akela trok eens kort een wenkbrauw op. 'Jij was niet echt makkelijk te doorgronden, maar die muren die je hebt opgebouwd vallen toch te doorbreken,' sprak hij en een zelfingenomen glimlach sierde rond zijn lippen. Iets wat op Akela's zenuwen begon te spelen. 'Je bent vreselijk op jezelf, iets wat iedereen onderhanden wel door kreeg. Maar ik weet iets over je...,' Opnieuw fronste Akela, dat kwam ook doordat zijn stem opeens hard klonk. Wat wist hij precies? Was hij aan het bluffen, of wist hij echt iets? Maar dat was onmogelijk, zelf negeerde ze het altijd. De blik van Rowan doorboorde haar gifgroene ogen. Haar irritatie zat haar al hoog, hij was te dichtbij en hij wist het donders goed. Hij wou een gevecht, waarschijnlijk om zichzelf te bewijzen. kinderachtig gedoe, ze zou hem wel even op zijn plaats wijzen. 'Zegt gaven je iets, en het woordjes zielen of geesten?' Die woorden deed haar verbazen. Hoe in hemelsnaam kon hij dat weten? Ze zag hoe hij zijn spieren aanspande. Ja hij wou echt een gevecht. Akela was zeker geïrriteerd en als ze niet beter wist was ze allang op hem af gesprongen, maar ze was wel slimmer. Ze maakte zichzelf tot rust, maar dat betekende niet dat ze in ging op de uitdaging. Ze zou nooit laf terug krabbelen voor een uitdaging en zelf was ze wel benieuwd hoelang hij het vol zou houden. Hij was verandert, dat was zeker, maar ze zou nu wel eens zien of dat niet allemaal ego was wat hij uitstraalde. Zo spande ook zij haar spieren aan, haar achterpoten drukte een geweldige kracht uit op de grond onder haar, waardoor ze meteen op hem afschoot. Ze haalde met haar klauwen uit naar links, om vervolgens in een schijnbeweging via rechts naar zijn hals te grijpen om haar tanden daar even kort in te zetten en een harde ruk aan zijn vel te geven. Ze kwam even kort op haar poten terecht, maar dat duurde niet lang of ze zette zich alweer af en schoot weer naar voren. Haar klauwen doorboorde kort in zijn rug, waarna ze opnieuw haar tanden in zijn nek duwde. Ze was nog zacht bezig. Hoe goed was hij geworden? Ze zou er snel genoeg achter komen.}

_{Rowan

Rowan's spieren spande zich tot het uiterste, hij was bereid op haar reactie die zonder twijfel zou volgen. Hij wist hoe snel ze tot de aanval ging, hij zelf was een afwachtend type die alles uitlokte. Hij irriteerde de wolf altijd tot het uiterste, tot dat die het beu was en hem uitdaagde tot een gevecht. Toen hij de woorden uit sprak leek ze verbaasd, ze vroeg zich vast af hoe hij hiervan wist. Maar Rowan was vastbesloten niks los te laten, als ze het wou weten zou ze het uit hem moeten sleuren. Hij zag aan haar houding dat hij haar al mooi geïrriteerd had, kort schoot zijn mondhoek naar boven. Hij wist dat Akela zijn uitdaging niet uit de weg zou gaan, ze was geen teef die zichzelf liet treiteren. Op het moment dat hij zag dat zij ook haar spieren aanspande, schoot Rowan overeind. Hij zag haar zichzelf in een flits afduwen, ze schoot geweldig snel op hem af. Rowan straalde dreiging af, geen angst. Zijn ogen volgde elke beweging die ze maakte, ze haalde met haar klauwen vals naar hem uit om vervolgens op zijn keel af te springen. Haar tanden door boorden kort zijn vel, maar ze beet niet ver genoeg waardoor zijn aders niet beschadigd raakte. Ze liet kort los om meteen daarna weer op hem te springen, hij was bereid en ving haar aanval moeiteloos op. Door de adrenaline voelde hij amper de pijn, die haar nagels hem bezorgde toen ze die in zijn rug boorde. Ze had weer zijn nek vast, deze keer vocht hij terug. Rowan liet zich achterom vallen en viel neer op zijn rug. Hij trok zijn achterpoten op en gaf haar een geweldige trap in haar buik. Vervolgens krabbelde hij weer overeind, hij ging op zijn achterpoten staan en boorde zijn nagels in haar schouders waarna hij haar op volle kracht naar benden dwong. Hij liet zijn poten afdwalen naar haar borst en drong ze daar ook op een plaats in haar vlees. Hij wist dat ze nog rustig aan deed, maar daar wou hij verandering in brengen. Hij wou dat ze hem hard aanpakte, hem aanviel alsof hij een vreemde was die haar dwars zat. Als ze daar nu aan begon kon het nog een leuk en leerrijk gevacht voor hem worden, want op de manier dat ze nu vocht kon hij haar zonder problemen aan. De jonge reu had geweldig veel macht, en hij maakte daar graag gebruik van. 'Laat je gaan,' grauwde hij in haar gezicht, uitdagend trok hij zijn lip op om haar zijn grote hoektanden te tonen.}

_{Nadat Akela op Rowan was gesprongen, wist ze dat het nu aan hem was om zijn kracht eens te tonen, Akela zelf was nog rustig bezig. Rowan liet zich achterover vallen en belandde op zijn rug. Akela spande haar buikspieren aan, om de pijn te voorkomen die de trap in haar buik geheid normaal had bezorgd. Ze sprong van Rowan af en liet haar gifgroene ogen niet van hem afwijken. Akela zou normaal meteen weer op de wolf hebben afgeschoten en haar tanden opnieuw in zijn hals hebben gezet, maar ze wachtte nu af; was benieuwd naar wat haar 'kleine' broertje had geleerd in de tijd dat ze niet samen waren. Rowan stond op om vervolgens zijn klauwen op haar schouders te plaatsen en haar tegen de vlakte te duwen. Akela verzette zich niet en viel tegen de grond. Vervolgens zag ze hoe Rowan zijn nagels in haar borst boorde, ook al was dat nauwelijks te voelen. Hij had door dat ze rustig deed, ach ja, ze wou gewoon weten hoeveel hij kon hebben. Hij vond het duidelijk leuk dat zijn zus zich niet verzette en genoot van zijn macht, iets wat Akela licht deed grijnzen. 'Laat je gaan,' grauwde hij in haar snuit. Hij trok zijn bovenlip eens op zodat zijn hoektanden te zien waren. Akela grijnsde eens. "As you wish, bro," zei ze kort, waarna ze zich gemakkelijk los wurmde onder hem vandaar en met een snelle sprong weer op hem zat. Haar nagels boorde zich stevig vast in zijn rug, zodat ze er niet gemakkelijk af te schudden was. Ze wachtte geen seconden af en stak haar vlijmscherpe tanden meteen in zijn nek en boorde ze meteen door, zoekend naar de slagader. Ze sprong weer van hem af, maar hield zijn keel nog steeds in haar ijzeren greep van haar bek. Ze gaf er een ruk aan en liet toen even kort. Ze was nog steeds iets-wat terug houdend, maar het bleef haar broertje en ze wou hem nog niet vermoorden. Ze grijnsde eens kort bij die gedachtes. Ze spande haar spieren opnieuw aan, dit was zowel voor haar kracht, snelheid als voor het feit dat ze dan minder van de pijn voelde die Rowan eventueel zou bezorgen. Ze schoot opnieuw naar voren en zette kort maar hard haar tanden in zijn snuit, waarna ze haar vlijmscherpe nagels over zijn snuit liet glijden. Ze sprong op zijn rug en dwong hem door middel van de kracht die ze met haar poten uitoefende om tegen de vlakte te gaan. Vervolgens trok ze haar poten over zijn borst heen en voordat hij haar eraf kon schoppen sprong ze van hem af, om vervolgens weer naar hem toe te schieten om opnieuw haar tanden in zijn nek te zetten op dezelfde plek waar ze eerder een ruk aan had gegeven.}

_{Rowan

Rowan trok licht zijn lip op zodat zijn vlijmscherpe tanden te zien waren, die konden behoorlijk veel schade aanrichten. De uitdaging straalde nog steeds van hem af, hij wist dat ze nog zacht aan deed. En daar kon hij niet tegen, hij wou niet zacht behandeld worden. Vooral niet omdat hij haar bastaard broertje was, Akela moest hem net zo hard aanpakken als de rest. Hij wou niet dood of zo, maar een goed gevecht van tijd tot tijd kon geen kwaad. Akela moest grijnzen, iets dat aangaf dat hij zijn zin zou krijgen. Een onzichtbaar lachje sierde ook zijn lippen, hij was toch een manipulatief iemand. "As you wish, bro," zei zijn zus, even stond hij perplex. Rowan had zelf niet door dat ze zich zonder enkele moeite onder hem vandaan wurmde. Het feit dat ze hem bro, broer had genoemd in plaats van 'Bastard' zoals de rest hem altijd noemde deed hem wel iets. Rowan kon dan wel kil en arrogant zijn, hij was niet immuun voor wat hij voelde. Door zijn ontzet was hij niet voorbereid op haar aanval, haar gewicht op zijn rug deed hem kort strompelen. Hij ging nog net niet tegen de vlakte toen haar nagels zich in zijn rug boorde, al snel hervond hij zijn evenwicht. Maar tijd om haar af te schudden kreeg hij niet, zijn zus plante genadeloos haar tanden in zijn nek. Maar omdat ze op zijn rug zat stootte haar tanden alleen op zijn nekspieren en niet op een gevoelige ader. Kort daarna voelde hij haar lichaam van zich afglijden, het kon hem echt geen reet schelen dat ze hem nog steeds stevig lang zijn nek beet had. Venijnig boorde de jonge reu zijn tanden in de schouder van zijn zus, op zich wel een pijnlijke plek. Hij beet diep door maar niet tot op het bot, hij wou haar geen te erge schade geven. Nadat ze hem een korte ruk had gegeven liet ze even weer los, Rowan stond haar met gespreide voorpoten en licht hijgende adem op te nemen. Op het zelfde moment dat rond haar lippen een grijns speelde gebeurde dat ook bij Rowan, maar om compleet andere reden. Alle bij spande ze terug hun spieren, ze liet er echt geen gras over groeien... Opnieuw schoot ze naar voor, dit keer kon hij zijn evenwicht houden maar hij was iets te laat voor hij erg in had klapte haar bek dicht rond zijn snuit. Ze beet hard, een diepe grom verliet Rowan's bek toen ze vervolgens haar nagels nog over zijn snuit liet gaan. 'Wat hebben vrouwen toch met klauwen,' mopperde hij kort. Heel even wreef hij met zijn poot over zijn snuit, door het gebaar smeerde hij het bloed dat uit zijn wonden sijpelde over zijn hele gezicht. Had ze nou net zijn gezicht moeten bewerken, zijn knappe snuit... Maar ja een paar littekens er bij maakte hem lekker ruig. Door zijn gedachten was hij weer eens afgeleid geweest, met een klap belande hij op zijn rug. Akela liet vlug haar nagels over zijn borst glijden, haar klauwen lieten duidelijke bebloede strepen achter. Toen ze weg sprong stond hij weer overeind, zijn spieren stonden helemaal gespannen en dit keer zou hij zichzelf niet afleiden. Het was nog niet gedaan... Akela sprong weer op hem af en nam hem weer bij zijn nekvel beet, hij voelde haast niks door de adrenaline. Met alle kracht die hij had smakte hij haar tegen de boom. Hij sprong pal boven haar en nam weer haar snuit tussen zijn kaken om die dominant tegen de grond te duwen, waarna hij met zijn achter poten haar buik grondig bewerkte. Hijgend sprong hij terug naar achter, en wachtte Akela's volgende actie af.}

_{De snuit van haar jongere broer was omhuld met bloed. Dat was gekomen doordat Akela kort, maar hard haar tanden in zijn snuit had gezegd en hijzelf het vervolgens had uitgesmeerd over zijn snuit heen. Het gaf hem een wilde look, iets wat Akela deed grijnzen. Ze was onder de indruk van Rowan. Ja, hij was inderdaad sneller en sterker geworden. Dat had ze nooit verwacht van dat eerdere witte scharminkel. Ze was dan ook verbaasd geweest toen hij had verteld dat hij zijn broer onderuit had gehaald, ze kon het nauwelijks geloven, maar nu wel. Hij had een goeie tactiek en kon makkelijk de klappen opvangen die Akela gaf. Ja hij had zichzelf wel bewezen, maar dat betekende niet dat het gevecht over was, nee. Akela had een paar raken klappen uit gedeeld en dat zorgde voor wat bloed rond haar tanden. Maar ook zij had hier een daar een paar rake klappen gehad, vooral op haar schouder. Ze keek er even kort naar, maar gaf er niet veel aandacht maar aan. Ze richtte zich weer op haar jongere broer. Hij was nog niet klaar. Akela vond het allemaal best, hij mocht meer krijgen. Ze spande haar spieren opnieuw aan en schoot opnieuw naar voren. De adrenaline schoot door haar aders heen en voelde zo de pijn van haar wond niet meer. Ze boorde haar tanden opnieuw in zijn nek, precies daar waar ze hem al eerder had gegrepen. Rowan smeet Akela weg. Akela kon zich nog net omdraaien, maar kwam nog steeds met een behoorlijke knal tegen de boom aan. Ze snakt even kort naar adem door de druk die kort op haar longen werkte, maar toen ze dat eenmaal had, richtte ze haar gifgroene ogen al snel weer op de naderende Rowan. Ze sprong op en spande haar spieren opnieuw aan. Doordat ze nog wat op adem moest komen en haar spieren dus niet volledig konden aangespannen worden, werd ze tegen de vlakte geduwd toen Rowan op haar sprong. Ze wou zich weer los wurmen, maar voordat ze dat kon doen, hielt Rowan haar snuit al in een dominante houding en maakte verwondingen op haar buik. Met een kleine grom wurmde Akela zich los en sprong Rowan terug. Ze gaf hem geen tijd meer en sprong meteen weer op hem. Haar klauwen gingen over zijn hele lichaam heen, maar vooral op zijn borst en buik. Haar tanden boorde zich op verschillende plaatsen, zowel nek als hals. Uiteindelijk vond ze het wel weer welletjes en sprong ze weer terug. Ze merkte dat ze iets-wat buiten adem was en dat deed haar grijnzen. "Al genoeg gehad, bro?" vroeg Akela en haar gifgroene ogen twinkelde even kort.}

_{Rowan

Met veel kracht smeet hij Akela van zich af, hij had expres een halve draai gemaakt zodat de teef weg geslingerd zou worden tegen een boom. De grote blonde reu had veel macht, dat was hier en daar wel een voordeel. Maar zijn grote maakte hem niet bijzonder snel, maar Akela ook behoorlijk groot. Ondanks de omvang had hij bewondering voor haar, ze slaagde er nog steeds in om zich razendsnel voort te bewegen. Maar Rowan had ook zo zijn troeven, voor zijn grote was hij ver van slungelig. Hij slaagde er altijd in om behendig te zijn, en hij liep ook niet lomp maar trots en er zat en zekere gratie in. Zoals verwacht smakte zijn oudere zus behoorlijk hard tegen de boom. Hij keek niet toe hoe haar longen werden samengeperst door de klap, Rowan sprong al naar haar toe voor ze genoeg tijd had om te herstellen. Midden in zijn sprong kon hij haar terug neer smijten, hij belande pal op haar en nam haar snuit tussen zijn sterke kaken die zo een bot zouden kunnen breken. Hij had geluk, Akela had niet genoeg kunnen herstellen door haar te kort aan zuurstof. Dominant drukte hij haar snuit naar beneden, licht boorde hij ook zijn tanden in het vel. Doortrapt begon hij met zijn achterpoten haar buik te bewerken. Met een grom wurmde Akela zich uiteindelijk los uit Rowan's halve marteling. Hij had hier en daar wel flink zijn nagels in haar buik gedrukt en oppervlakkig zitten krabben, maar fatale wonden had hij haar niet toe gediend. Licht hijgend sprong hij terug, ze had meer ervaring als hem maar slecht deed hij het niet. Hij had geen tijd om op adem te komen of ze ging al terug ten aanval. Hij voelde hoe haar klauwen hem helemaal bewerkte, hij had geluk dat zijn dikke vacht hem tegen het meest van haar verwondingen beschermde. Als snel had hij door dat zijn borst en buik haar favoriete plekken waren, hardnekkig begon hij naar haar poten te happen. Ter loops duwde hij haar soms een weg, of stampte met zijn achterpoten naar haar buik. Op een gegeven moment begon ze haar tanden overal in te zetten, hier en daar hapte hij ook naar haar. Soms had hij geluk en kreeg hij haar beet, dan duwde hij zijn tanden ook net door haar vel. Zijn bek begon nu net als die van haar, aardig vol te lopen met bloed. Het besmeurde zijn blonde vacht en witte tanden. Ze lekken wel twee losgeslagen dieren die elkaar vilde. Ze bleven in beweging en beten in alles wat ze te pakken konden krijgen, hun klauwen deden ondertussen ook aardig hun werk. Na een tijdje sprongen ze alle bij terug. Rowan's hijgen was nu flink te horen, zo had hij weer zijn dagelijkse training gehad dacht hij grijnzend. Ook Akela stond te grijnzen, "Al genoeg gehad, bro?" vroeg ze, hun typische familie trekje; de twinkeling in de ogen. Lag nu ook in haar gifgroene. De goudgele ogen van Rowan vertoonde ook een zachte glans en hier en daar ook pretlichtjes. Kort likte hij het bloed van zijn lippen en ging zitten, 'Ik geef me voor nu gewonnen,' zei hij met een kleine zure lach. Hij had de nadruk gelegd op de woorden 'Voor nu'.}

_{Nadat de gifgroene ogen van Akela typisch hadden gefonkeld, was er ook even wat pret te zien in de ogen van Rowan. Haar grijns op haar snuit werd even kort wat breder, waarna ze haar mondhoeken iet-wat liet zakken om haar lippen af te likken. Bij die handeling waren haar scherpe tanden te zien, waarvan sommige nog omhuld waren in bloed. Ze hadden een flink gevecht gehad, maar wisten allebei dat ze elkaar niet zouden doden. Het was ondanks dat toch een goed gevecht geweest en als Rowan niet haar broertje was geweest had ze zeker zijn strot door gebeten, maar dan had zijzelf ook wel een paar zware verwondingen op geleverd. Ze gniffelde kort bij de gedachtes. Het was nog steeds ongelooflijk dat de eerst zo zwakke pup tot dit kon uit groeien. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Akela richtte haar gifgroene ogen op Rowan, wachtend op het antwoord. Gaf hij zich over of wou hij dat hij straks echt nauwelijks meer kon lopen? 'Ik geef me voor nu gewonnen,' beantwoorde hij haar vraag. Akela grijnsde even wat breder. Hij had de nadruk gelegd op de woorden 'voor nu'. Dus hij wou nog een keer weer haar bevechten. Akela zag dat wel zitten. "Ik had het niet liever gehad," sprak ze en een zoete toon zat aan haar woorden. Ze vocht graag, maar normaal doodde ze ook meteen die wolf, nu was het andere koek, maar nog een rondje zat er voor haar wel in. Echter ging ze die niet zelf uit lokken. Rowan wou nog een keer, dan moest hij alles doen. Zijzelf zou gewoon de weg gaan die ze normaal ook zou gaan en die leidde naar het onbekende. Ze zou zoals altijd zich gedragen als een slang en één worden met de duisternis in de nacht. Ze zou Rowan niet opzoeken voor een gevecht, hij mocht het doen, allemaal. Akela ging zitten. Aangezien het gevecht over was, kon ze wel even kort rust nemen. Ze begon haar wonden schoon te likken. Toen haar wonden geheel proper waren, richtte ze haar aandacht weer op haar broertje? "Hoe wist je dat ik verloren zielen kan zien?" vroeg Akela en vroeg nu eens iets wat haar echt interesseerde. Ze sprak nooit met een verloren ziel, heel soms keek ze er naar, maar ook weer niet te lang. Hoe kon hij het ooit ontdekt hebben?}

» The place that been ruled by demons [Rowan]

Watching the lost souls today. [&Rowan]

Watching the lost souls today. [&Rowan]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen