Howl to you

Eerste post met Lye, dus verw8 niet veel

Haar gele ogen streken neer over de blauwe golven. Een sensatie van dag op dag. Die begon bij eb en eindigde in vloed. Maar niet steeds maakte je het beide mee. Voor hen die er de hele ochtend voor wakker waren, de hele dag er bij gelegen hadden gelde dit niet. Net als zij. Sinds het krieken van de ochtend had ze hier gelegen. Om te zien hoe het water bij haar vandaan geslagen werd. Tot zo nu ongeveer. Tot het einde van de avond. Om de cyclus van het water te kunnen volgen. Ze was gefascineerd door de stroom hoe die; na verloop van dag; gewisseld werd. En eb vloed werd. Ze had er gelegen toen de eerste zonnestralen haar snuit prikkelden. Gewacht tot de wind door haar vacht heen gleed. Tot de sneeuw begon te vallen. Maar hij viel niet. Niet hier in ieder geval. Haar ogen tuurden naar de hemel. Waar wolken de laatste zonnestralen in beslag namen. Het was een romantisch fenomeen. De zonsondergang. Gepaard met goede herinneringen. Maar het waren niet alleen goede. Uitgeput van het lange stilliggen stond ze na lange tijd weer eens recht. Ze strekte haar poten zodat het bloed zijn normale loop kon terug krijgen. Vermoeid schudde ze het meeste stof haar vacht uit waarna ze terug rechtstond en op pad ging. Het water van de zee had ze nog maar achter zich gelaten toen ze alweer een volgend gebied betrad. Het hoge gras kietelde aan haar oksels bij het doorlopen van het veld. Aan de westzijde van het gebied liep een riviertje. Nu ze al wat meer op pad was was de vermoeidheid enigszins verminderd. Maar nam nog steeds de overhand van haar lichaam. Ze schudde de slap enigszins uit haar ogen waarna ze als een dolle pup over de grassprieten heen sprong en richting het water rende. Halfverwege kreeg ze een pijnlijke scheut door haar borst heen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes waarna ze door haar poten ging en zich plat in het gras ging gaan liggen met haar snuit voor de helft het water in. Helemaal uitgeteld van het lange wachten, en het weinige energie in haar lichaam kon ze nog maar één ding verzinnen. Vervolgens sloeg ze haar kop de lucht in waarna ze een korte, maar misschien wel krachtige huil het land in zond. Uitgeteld sloeg ze haar kop op haar poten waarna ze haar ogen sloot en uit ruste.

Alleen Roy