Het was de geur die haar nieuwsgierig gemaakt had. Niet dat ze blij was om de geur te ruiken. De geur rook namelijk vaag bekend en dat was niet de bedoeling geweest toen ze besloot om weg te gaan. Het zou haar alleen maar pijn doen om de wolvin te vinden die bij de geur hoorde, want het zou oude herinneringen boven brengen. Ze kende haar niet persoonlijk, had haar nog nooit ontmoet. Alleen Glenys had altijd op de geuren gelet om haar heen en deze geur had ze ook een keer geroken. Het had even geduurd voordat ze het herkend had, maar het was duidelijk een geur die ze geroken had op de plek waar ze opgegroeid was. Niet dat ze de wolvin daar aan zou herinneren. Ze wilde alleen weten wie ze was. Ze hoefde niet haar oude wonden open te rijten, daar had ze echt geen behoefde aan. Toch dreef haar nieuwsgierigheid haar naar de teef toe. Ze kon er niks aan doen dat ze toch kennis met haar wilde maken. Ze stond stil toen ze doorkreeg waar het geurspoor heen leidde. Ze zwiepte een keer met haar staart terwijl ze haar oren bewoog. De geur liep naar de waterval, dezelfde plek waar ze Vegas ontmoet had. Daar had ze niet zulke goede herinneringen aan, maar waar had ze eigenlijk wel goede herinneringen aan? Het maakte eigenlijk niet uit waar ze was. Ze zuchtte en zette haar lichaam weer in beweging. Wat kon het haar ook schelen, ze had toch niks meer te verliezen. Ze liep verder in de richting van de wolvin.
Het duurde niet zo heel lang meer voordat ze haar in haar blikveld kreeg. Een sneeuwwitte teef die blijkbaar in gedachten verzonken was. “Hallo,” zei ze vroegtijdig om de wolvin niet de stuipen op het lijf te jagen. Ze bleef een eindje van haar af staan en nam haar nieuwsgierig in haar op. Al bleef haar blik emotieloos en hard. Haar houding straalde kalmte uit terwijl ze haar blik op die van de andere wolvin richtte. “Met wie heb ik het genoegen?” sprak ze opnieuw de woorden uit. Ze hoopte dat ze dit keer wel goed vielen, want ze kon echt niet bedenken wat er nou slecht was als ze vroeg met wie ze te maken had. Het leek haar alleen maar meer dan logisch dat ze dat wilde weten. Haar oren hield ze wat afwachtend opzij.

Ze gaf een kalm knikje toen de wolvin haar begroette. Verder was er niks aan haar te zien, geen vriendelijkheid maar ook geen vijandigheid. Alleen brandde er een lichte nieuwsgierigheid in haar ogen. “Glenys,” stelde ze zichzelf voor toen Ceylen klaar was met praten. “Aangenaam en ja dat zegt mij zeker wel wat,” Ze had dus gelijk gehad, deze wolvin kwam ook van de plek waar zij geboren was. Als ze dan toch bezig waren met roedels opnoemen, kon zij de hare ook wel vertellen. Al had ze daar nou niet echt een grote behoefde aan. “Ik ben eerst member van de Bloodclan geweest en later bèta van de Inferni pack,” ze keek de wolvin aan. “Zeer waarschijnlijk ken je dat ook wel,” vervolgde ze. Ze hadden er wel voor gezorgd dat ze bekend waren, al was dat bij de Inferni pack nog niet echt gelukt. Die viel uit mekaar voordat ze daar echt de kans voor kregen. Ze ging zitten en sloeg haar staart om haar middel. “Hoe ben jij hier zo verzeild geraakt?” vroeg ze toen plots weer met een nieuwsgierige klank in haar stem. Ze hield haar oren nog steeds iets opzij, maar ze schoten niet naar achter. Er kwam geen dreigen vanuit Ceylen en dus deed zij dat ook niet. Al kon ze zo omslaan als dat opeens wel het geval zou zijn. Ze hield verder haar bek terwijl ze afwachtte wat ze zou zeggen. Al wist ze dat Ceylen dat waarschijnlijk ook van haar wilde weten, iets waar ze geen zin in had, om het te vertellen. Alleen toch zou ze dat doen als de wolvin daar naar vroeg. Ze zou het niet achterhouden, zo zat ze niet in elkaar. Als iemand er naar vroeg zou ze het vertellen, maar als niemand er naar vroeg begon ze er zelf ook niet over. Haar blik gleed voor een kort moment naar de waterval, maar ze richtte haar blik al snel weer op Ceylen. Het verraste haar dat ze normaal tegen haar deed, dat had ze niet verwacht. Ze ging er gewoon al van uit dat andere wolven haar niet mochten en haar alleen maar zouden afsnauwen.

Ze schudde haar kop toen Ceylen vroeg of ze nog andere Vicious pack wolven had gezien. “Nee, maar ik ben hier ook nog maar net. Jij bent de tweede wolf die ik tegen kom,” zei ze simpel. “Jij bent de eerste wolf die ik tegen kom die uit mijn geboortegebied komt, dat maakte me nieuwsgierig.” Vervolgde ze kalm. Ze ging verder niet op het verhaal van de roedels in. Ze vond dat er gezegd was wat er gezegd had moeten worden, verder was dat niet belangrijk. Tenminste in haar ogen. Haar blik hield die van Ceylen vast toen ze vertelde hoe ze hier terecht gekomen was. “Ja, zo kun je het wel een beetje omschrijven,” haar antwoorden waren kort want het was geen onderwerp waar ze het graag over had. Eigenlijk had ze het er liever helemaal niet over. Dat deed haar alleen maar pijn en dat maakte haar zwak en ze wilde absoluut niet zwak zijn. Ze wilde zichzelf kunnen zijn, al wist ze eigenlijk niet wat dat betekende. Want eigenlijk had ze nooit zichzelf kunnen zijn. Ze gedroeg zich in elke situatie weer anders, dus wat was eigenlijk zichzelf zijn. Ze zou er geen antwoord op kunnen geven, dus daar concentreerde ze zich ook niet op. Ze was zoals ze was en daar moesten anderen maar mee leven. Daar moest ze zelf mee leven, maar dat was niet altijd even makkelijk. Soms maakte ze zichzelf gek, waardoor ze echt haar verstand even op nul moest zetten. Sinds de dood van haar vader was dat eigenlijk alleen maar erger geworden.