Let's play a game, boy

Haar ogen stonden ongeïnteresseerd voor zich uit te staren, niet gericht op iets of iemand, gewoon in het niets. Zeker niet op iemand, ze was niet zo’n wolfje die andere nodig had om te kunnen overleven. Die wolven, ze waren nogal raar, vriendelijk met elkaar omgaan terwijl ze buitenstaanders hun nek doorbijten. En alles waar ze zelf op gejaagd hebben, de meeste roedels deelde het. Nee, een roedel leven was niets voor haar. Wel wist ze dat er een roedel in de buurt was. Een doortrek roedel of een roedel die zich hier gevestigd had. Het boeide haar niet echt. Ze was niet bang. Ze lag maar tegen een boom niets te doen. Nou ja, ze had ook niet zo veel zin om rond te struinen als de meeste wolven deden. Even kort sloot ze haar ogen, wat blijkbaar niet slim was want dat was waardoor ze in slaap viel. Automatisch legde ze haar kop naar en haar ademhaling vertraagde, wat duidelijk te zien was aan de wolkjes die ze uitblies.
”Raija!” werd er naar haar geroepen, ze haatte die naam, ze wou het niet horen. Een ongeïnteresseerd keek om. Haar moeder lag daar een beetje dood te bloeden. Een grijns verscheen op haar kop terwijl ze opstond en ze haar moeder aankeek. Die teef had haar volledige leven verknald. “Raija, help me” sprak de teef zwak. “Ik heet geen Raija” gromde ze. “Ik wil geen moeder, dochter moment verknallen maar wie ben jij?” hoorde ze iemand grommen. Ze keek op naar de zwarte reu. Hij had een dominante houding. Ook zij kreeg meteen een dominante houding, ze liet niet over zich heen lopen. “Gaat je niets aan” zei ze. Ze keek naar haar moeder en grijnsde duister naar haar. “Je hebt mijn leven verpest, nou ga ik het jouwe laten eindigen” gromde zacht in haar moeders oor. Snel daarna verschoot ze en boorde ze haar tanden in haar de nek van haar moeder. Een grom verliet haar bek toen de teef begon te piepen. Een grijns verscheen op haar kop. Ze schudde even met haar kop waardoor de nek brak. De teef liet haar laatste ademhaling verspillen aan een piep. Met een grijns liet ze de teef los en stapte achteruit. Ze keek om naar de zwarte reu en gromde naar hem. “Mooie actie” zei de reu. Ze rolde even met haar ogen terwijl ze zich omdraaide en wegliep. Maar de reu sloeg zijn klauw in haar flank. Meteen draaide ze zich om en viel hem aan, de enige fout die ze pakte wat dat ze door de snelle beweging haar keel vrij stelde. Hij greep haar keel en gooide haar op de grond.
Ze schrok wakker en haalde even snel adem. Ze keek rond, waar sloeg dat op. Even zuchtte en zette haar blik weer op ongeïnteresseerd. Ze had geen zin in een bijdehande wannabe die haar ging bedreigen or something. Ze was er niet bang voor, ze vond het zelfs grappig maar ze had er geen zin in dat ze dacht dat hij sterker was dan haar. Even kort rekte de bruine teef zich uit voordat ze opstond. Ze rook een andere wolf, een reu. Als hij zwart was zou ze lachen. Ze draaide zich om en gromde even. Hij rook naar de roedel die ze eerst had geroken. ”Come here boy, I'm not gonna bite” zei ze rustig. for now maakte ze zichzelf in gedachte af. Ze keek in de richting van de geur, wachtend op de reu.

~Legion~

Hij had de teef al geroken voordat ze zich bekend had gemaakt. Hij was haar op afstand gevolgd om te kijken wat ze in haar schild voerde. Zijn ijsblauwe ogen hielden haar in de gaten toen ze in slaap viel. De teef werd wakker en keek rond. Hij wachtte rustig af. Hij wist dat ze rook dat hij in de buurt was maar dat hij zo dichtbij was zou ze waarschijnlijk niet verwachten. Hij liep rustig naar haar toe en gromde luid naar haar. Ze gaf hier de bevelen niet, dat deed hij. Hij trok zijn liep op en zijn bek viel open. Hij schoot razendsnel naar voren en sloot zijn kaken om haar nek en duwde haar naar beneden. 'What the fuck are you doing here little basterd?'. De vlijmscherpe ondertoon in zijn stem kon de stilte snijden en de stem van hem klonk als bijtend gif. Als die van een ratelslang. Hij was pissig dat alles en iedereen maar binnen bleef binnenvallen. Het moest eens klaar zijn met die wolfjes die hier binnen kwamen lopen zonder ook maar enig benul dat hier een roedel huisde. Alsof ze niet konden ruiken. Minachtend dacht hij aan de andere wolven die hij al aan hun nekvel hier had weggesleurd. Hij snoof duidelijk hoorbaar. De teef zou haar excusses aan moeten bieden. En wel erg vlot nu.

Een korte blik ging rond voor de bruine reu de bosjes uit kwam met zijn blauwe ogen. Ze wachtte even maar hij wou dus niet dat ze hier was. Ze wou weg springen maar hij had haar net vast. O nee, hij ging niet de baas over haar spelen. Hij had misschien wat te zeggen bij zijn roedeltje, maar zij hoorde daar niet bij, en ze zou zich niet zo laten behandelen door een roedelwolfje. Hij drukte haar naar de grond, en het zou nog lukken ook, hij was duidelijk niet de zwakste. Dus het duurde ook niet lang voor ze tegen de grond kwam, ze lag half op de grond zo. Een grom ontsnapte uit haar bek. "Why should I answer that" gromde ze. Ze wou haar nek iets draaien maar daardoor raakt hij een spiertje in haar nek. "vuile roedelhond" gromde ze hard. Ze sloeg met haar poot naar zijn nek. Hij moest wel los laten wou hij zijn nek heel houden. Ze draaide zich om en schudde even licht haar kop. Haar vacht stond weer een beetje normaal, voor zover het ging met het opgedroogde bloed. Ze keek hem aan zonder enige intresse in haar blik. Zonder dat ze het zelf door had, had hij haar toch geïnterreseerd gemaakt in hem. Waar was hij nou eigenlijk mee bezig. Ze schoot naar hem toe en duwde hem op de grond. Ze klemde haar bek rond zijn keel en legde haar poot op zijn ribbenkast. "I'm not gonna let you play with me, what do you want" siste ze. Ze snoof zijn geur op. Echt een roedelbeest. Hij moest wel een hoge rang hebben aangezien hij dominant was en zijn lichaam zag er zeker niet ongetraind uit. Ze liet hem los en liep achteruit. Ze ging niet weg als hij dacht haar zomaar even weg te jagen. Zijn lichaam schrok haar niet af, het trok haar aan. Zijn stem, bewegingen, alles trok haar meer aan dan dat het haar afschrok. Ach joh, een spelletje spelen met deze reu kon toch geen kwaad. Ze merkte het vanzelf wel als hij het niet wou, en zijn nagels in haar zou zetten. Zo'n reu leek het wel. Een korte, donkere grijns sierde haar kop maar die verdween al snel. Ze zette haar nagels in de aarde. Een speeltje, dat was de reu. Even mee spelen en dan weggooien. Meer niet. Ze maakte een paar krassen in de grond waarna ze de wolf aankeek. "sweetheart, you're playing a game, a dangerous game" zei ze.

Hij merkte dat de teef het totaal niet met hem eens was. Ze wilde niet ten gronde worden gericht door een andere wolf. En hij herkende een deel van hemzelf daarin. Dat was de reden dat hij het had vertikt om bij een roedel te gaan en in plaats daarvan er zelf een op te richten. Hij grijnsde vals en liet toe dat de teef hem van zich afduwde. Dat was opzichzelf geen groot probleem. Maar op het moment dat ze hem uitschold gingen zijn nekharen overeind. ‘You are pathetic. A mere rat upon the world, sniffing at the real lords feet.’ zei hij smalend. De teef verzette zich tegen hem en sloeg met haar poot naar zijn nek maar ze raakte alleen maar dikke vacht. Zijn vacht beschermde hem tegen kou en aanvallen. Hij zwiepte dominant met zijn staart heen en weer en zag het gezicht van de teef plots veranderen. Hij gromde waarschuwend dat ze zich vooral geen gekke dingen in haar kop zou gaan halen. Hij zag aan haar houding dat ze van gedachten was veranderd en stram bleef hij zitten. Hij kende dit type, het ene moment waren ze er wel en het volgende moment lieten ze je vallen als een baksteen. Hij lette wel op zijn tellen. Hij grijnsde zijn witte tanden bloot en liep met een elegante pas naar haar toe. Hij liet zijn staart over haar borst gaan en keek haar aan met een ondoorgrondelijke blik. ‘I know your type. I don’t like them very much’ zei hij op een manier waarop het leek dat hij daarover nadacht. Hij liep naar de zijkant van haar toe en stopte een wolfslengte van haar af. De ijsblauwe ogen van hem waren diep van binnen in een brandend vuur. Gevaar lag op de loer en niemand hield het tegen. Hij snoof de geur op die zijn neus binnen dreef en legde zijn oren in zijn nek. Hij was niet van plan om dit akkefietje hier te laten passeren of door te laten gaan. Zijn pluizige staart zwiepte kort achter hem, vervolgens keek hij naar de zon die aangaf dat het ergens in de middag moest zou zijn. Hmm, nog even en dan zouden de wildebeesten hier komen om hun passage te maken door dit gebied. Hij draaide zich om en keek naar de teef die twee kleuren ogen had. Een rood en een blauw. Iets wat je niet vaak zag bij wolven. Waarschijnlijk lag er iets fout in de genen. En dan werden ze vanzelf krankzinnig dacht hij grijnzend. Hij bleef de teef in de gaten houden. Ze had een aparte verschijning. Dat was een ding wat zeker was. Het enige minpunt was dat ze zich zo vreemd gedroeg. Hij kende de types wel maar toch waren er andere dingen om zich zorgen over te maken. Hij geeuwde en keek nog een laatste keer naar de teef. Hij verspilde zijn tijd hier eigenlijk. Maar, omdat ze zo dicht in de buurt was van zijn roedelgebied besloot hij dat hij haar er eens flink van langs zou gaan geven en het niet zo mals zou doen als hij anders deed. Dit vroeg om maatregelen. En hij zag al in gedachte haar lijk liggen bij de grens als een waarschuwing voor andere wolven die het gebied zouden betreden. Zijn ijsblauwe ogen boorden zich in de achterkant van de kop van de teef waarna hij snel als een havik naar voren schoot en haar nekvel tussen zijn tanden klemde. Hij had haar vel stevig tussen zijn tanden en hij voelde dat een hoektand van hem zich door haar vel had heen geboord. Zijn hoektand kwam op de hoektand in zijn onderkaak en hij vertrok geen enkele spier. Hij liep achteruit met de teef tussen zijn kaken geklemd en niet van plan om los te laten. Hij liep naar een afgrond toe en kreeg het voor elkaar om haar over de rand te hangen. Als ze zou gaan spartelen zou ze haar eigen doodvonnis tekenen. Als ze haar excusses aanbood dat ze ook maar hier geweest was zou hij haar achternajagen naar de grenzen van het gebied. ‘Now tell me again you don’t want to leave honey’ zei hij met een vlijmscherpe toon in zijn stem. Hij had er echt genoeg van dat andere wolven zonder pardon hier binnen kwamen vallen. Het moest eens uit zijn met het gespeel en gestoei. Het was aan de teef of ze wilde blijven leven of niet.

Tuurlijk, tuurlijk boeide het haar niets wat de bruine wolf voor haar wou. Dat hij haar weg wou hebben boeide haar nog minder, wie de reu was? Who gives is a shit. Dat was hoe zij dacht. Wat haar wel boeide was dat hij dat haar respect af te dwingen. Dat verdiende maar een paar wolven, hij moest eerst maar laten zien dat hij het waardig was. Een grom verliet haar bek waarna ze zich los worstelde. Hij had zijn tanden in haar vel gezet, tuurlijk. Dus ze bloedde een beetje. Ach, dat was ze wel gewend. Ze vocht genoeg en had vaak genoeg een wond gekregen. Slechts enkele waren littekens geworden, en echt zichtbaar waren ze niet, haar vacht groeide er gewoon overheen. Pas als ze nat was en haar vacht naar beneden hing waren ze zichtbaar. Maar voor nu. Dit was ze wel gewend, dit zou geen sporen achterlaten. En hij, hij zou wel wat beters mogen laten zien om respect te kunnen krijgen voor haar, want zo kreeg je het niet van haar. ”You called me a rat? You’re not a lord, you’re a sick mouse, eaten by a cat en spitt out because you don’t tast good” gromde ze en keek hem aan. Er was iets aan deze reu wat haar liet grijnzen, de kracht die je in zijn lichaam zag, het respect die hij probeerde af te dwingen, of dat hij zich hoog gedroeg. Wat boeide het, ze liet het in Ieder geval niet merken. En toen hij dichterbij stapte keek ze hem wantrouwig aan. Hij liep niet op een normale manier, en hij keek niet erg… normaal. Ze gromde zachtjes en keek naar zijn staart die haar borst raakte. Ze wou erop bijten maar hij trok hem al weg. Ze keek zijn kant op, hij stond half achter haar, er zou nog net een wolf tussen kunnen staan. Een waarschuwende grom verliet haar bek. ‘I know your type. I don’t like them very much’ zei hij. Ze rolde even met haar ogen en wou hard I don’t care terug roepen maar hield zich in. Ze keek naar zijn houding, ze vertrouwde het echt niet.
Ze schudde even haar nekharen goed toen ze voelde dat het bloed uit de kleine wond een beetje begon te rollen. Het kietelde nogal. En dat vond ze niet bepaald een lekker gevoel. Ze keek naar zijn staart die heen en weer wiegde. Zijn negeerde het maar en liet haar volle en behoorlijk lange staart compleet stil hangen. Een aantal seconden stonden ze zo, elkaar wantrouwig in de ogen starend. Die diep blauwe ogen, dat zag je niet ze erg vaak. Ze gromde even kort en keek hem dringend aan. Hij leek in gedachten waarna zij dus een beetje achteruit liep. Dit vertrouwde ze echt helemaal niet, maar ze ging zich echt niet laten weg jagen door de eerste de beste reu die op haar af kwam lopen en haar ging zeggen dat ze dit gebied moest verlaten, dit was niet zijn gebied, en zo wel, wat boeide het. Ze zou nooit wegkruipen voor een wolf, al kwam zijn hele roedel op haar af. Ze wist dat dat haar einde dan zou worden maar dat boeide haar niets, er was niets mooiers dan de dood ontmoeten in een gevecht, vond zij dan. Ze vond zelf dat ze de andere een hele mooie dood had gegeven. Dood gaan in de bek van een andere wolf, een wolf voor de zwakke, normale wolven. Maar voor de sterkere wolven minstens twee, twee sterkere wolven. En dat wou zij, ze ging zich niet ten onder laten brengen door een kleine wolf die dacht de baas te kunnen spelen.
Maar voor ze er klaar voor was of kon reageren sprong hij naar haar toe en pakte haar nekvel vast. Ze voelde zijn tanden weer door haar huid heen prikken. Ze gromde kwaad terwijl ze haar best deed hem haar los te laten. Waardoor ze ook niet merkte dat hij haar mee trok, pas toen ze zag waar hij haar heen wou krijgen concentreerde ze zich er meer op, om te stoppen en niet over de rand gehangen te worden maar hij kreeg haar zover en duwde haar over de rand. Even sloot ze haar ogen en slikte, maar hij hield haar vast. Ze keek naar beneden en voelde dat ze in zijn bek hing. Ze keek naar zijn poten. Zou ze hem met een haal naar beneden kunnen krijgen. Misschien wel, hij stond behoorlijk dichtbij de rand. ‘Now tell me again you don’t want to leave honey’ hoorde ze zijn worden. Ze grijnsde even. ”Okay sweetheart, I don’t want to leave” zei ze en keek naar beneden, erg ver was het niet. Het zou haar misschien wat kneuzingen opbrengen en wonden verrichten. Maar ze zou het overleven. Ze greep naar de grond tussen zijn voorpoten en zette haar nagels erin. ”You’re not a god… so well, I’m only listening to the devil” zei ze en trok haar los waardoor hij dus zeker een stuk huid in zijn bek, ze voelde dat ze meer bloedde maar dat boeide haar niet meer. Ze zette haar poten goed op de grond en krabbelde met haar achterpoten omhoog. Tot ze goed stond en sprong weg bij de rand. Ze sprong naar hem toe en greep in zijn nekvel. Ze ging hem niet over de rand duwen, ze wist dat zij hem niet zou houden. Ze drukte hem naar beneden. ”Vuile roedelhond” gromde ze kwaad. ”Ik ga me niet laten straffen door een derderangs hondje” gromde ze kwaad en beet dieper in zijn huid. Een grom ontsnapte uit haar bek en zette haar poot tegen zijn schouder aan.

Zijn nagels hielden de grond goed vast en hijzelf was ook niet van gisteren. Doortrapt en soms gewoonweg duivels. De teef was het duidelijk niet eens met zijn bedoelingen en hij had daar lak aan. Hij gromde toen hij haar voelde wegspringen en spuwde het stuk vel uit dat was achtergebleven in zijn bek toen de teef weggesprongen was. Pisnijdig gromde hij naar haar terug. 'I'm a Pack Leader. Not a member you moron' zei hij en gromde toen zij haar tanden in zijn nekvel sloeg. Hij klapte zijn kaken op elkaar en wurmde zich gemakkelijk los. Het enige wat in haar bek zou achterblijven was een dot vacht en voor de rest helemaal niks. Zijn ogen gloeiden duivels op in het vallende schemer. Hij schoot naar voren en haalde snel als water uit naar de buik van de teef waar hij zeker vlees voelde en hij voelde hoe zijn klauw in het vlees drong. 'I am your Devil honey. And I'm not a God.' en hij stootte zijn poot naar voren dieper het zachte vlees in. Net zo snel als hij zijn poot erin had geduwt trok hij hem ook weer terug en beet in de wond die hij al had gemaakt in haar nek. Zijn bek werd gevuld met een koperachtige smaak en hij gromde als een wild beest. De geur en smaak van bloed waren als drugs voor hem. De pijn die andere wolven zouden hebben had hij ook maar dan vermindert. Zijn dikke vacht waarvoor hij vaak was uitgelachen betaalde zich dubbel en dwars weer terug op dit moment. Of beter gezegd, momenten zoals deze. Op dit soort momenten beschermde die hem. Hij begon te schudden met zijn kop om de wond in de nek van de teef groter te maken. Het was tijd dat ze een eindje ging opzouten en het zou geen moment te vroeg komen. Hij bleef schudden met zijn kop en hield plotsklaps op. Hij liet haar los en ging in een dreigende houding tegenover haar staan. 'Leave our Territorium' beet hij haar toe. Hij zag het bloed uit de nek van de teef lopen maar wist niet of het zo ernstig was dat ze hier gelijk neer zou vallen of dat ze het nog tot de grens zou halen. Deed ze dat wel dan zou haar lichaam een waarschuwing zijn voor alle wolven die het gebied binnen wilden komen. Geen wolf zou het overleven en geen wolf zou hier binnen komen zonder er twee keer overna te denken.

De reu voor haar was duidelijk niet blij met haar aanwezigheid. Dat was eigenlijk al bewezen sinds hij op haar af was komen lopen. De reu had zich meteen vijandig opgesteld. Ach yoh, boeie. Ze waren nu toch bezig, het boeide niet wie begonnen was. Ze waren geen pups die het hun moeder moest vertellen. Ze keek even naar de grond maar al snel weer naar de reu. 'I'm a Pack Leader. Not a member you moron' reageerde de reu op haar woorden. Een leider dus, nou werd het interessanter. Maar nog niet interessant genoeg om er meteen mee op te houden. Ze bekeek hem even, ja, voor die rang zag ze hem wel aan. Niet dat ze hem nu anders ging behandelen omdat hij toevallig iets te zeggen had in zijn roedeltje. Een grom verliet haar bek voordat ze hem vast greep in zijn nek. Ze had hem vast maar hij trok zijn los. Ze blijf even staan met een beetje vacht van hem in haar bek. Ze spuugde het uit en schudde haar kop, zodat alles wat was blijven zitten er vanaf kwam. ”I don’t give a shit about how high you are, you’re still a packdog” gromde ze en keek hem aan. Het begon al te schemeren, en over een klein tijdje was het complete donker. Voor haar was het geen probleem, ze leefde zowat altijd ’s nachts. Maar voor de reu wist ze niet. Aan beide vachtkleuren te zien zouden hun lichamen bijna compleet wegvallen in het donker, maar hun ogen. Zijn vel blauwe ogen en haar verschillende ogen, ze gaven nu al bijna licht. Dat zou opvallen zo.
En blijkbaar had hij gezien dat ze heel even was afgeleid want hij greep meteen weer in. Een grom verliet haar bek toen de nagels van de reu zich in haar buik boorde. 'I am your Devil honey. And I'm not a God.' gromde de wolf. Zijn nagels voelde ze duidelijk, maar ze waren niet erg diep dus hij zou niets belangrijks raken. Als die vieze roedelhond nu niet meteen zijn nagels uit haar zouden halen zou hij daar zelf niet vrolijk van worden. Even voelde ze een hardere druk en daarna dat hij zijn poten terug trok. Meteen keek ze kwaad naar hem. Maar hij was snel genoeg om haar nek opnieuw vast te pakken. Een wilde grom verliet haar bek. Ze rook bloed, de geur van vers bloed was heerlijk, maar niet haar eigen. Ze voelde zijn tanden zich dieper in haar vel nestelen. Zou had haar broer haar ook vaak genoeg vast gehouden. Denkend dat hij de beste vechter van de wereld was, omdat hij een pup aanviel die nog niets kon. Maar zo was ze niet meer. Ze was geen pup meer, en ze was al helemaal niet meer zo hopeloos als toen. De zag lichtelijk iets van haar broer in de reu zijn ogen. Ze was er klaar mee, ze zag haar broers weer voor haar, haar moeder die met een minachtende blik naar haar keek. Ze gingen eraan, allemaal gingen ze eraan.
Dat de reu begon te schudden met haar kop trok haar terug naar nu en hier. Ze gromde kwaad, niemand zou haar op de grond brengen. Ze greep met haar poot uit naar hem op het moment dat hij weg sprong. 'Leave our Territorium' beet de reu haar toe. Ze hijgde licht maar verbood zichzelf zich zwak te tonen. Ze keek hem aan, haar ogen gloeide nu het bijna compleet donker was, ze leken licht te geven en keken hem dreigend aan. Ze voelde een beetje bloed over haarvacht naar beneden rollen. Even bleef ze bewegingloos staan. ”Dear, I will not leave this place” zei ze. Ze zou niet opgeven. Dan leek je zwak, dat was ze verdomme niet meer…

๑ L E G I O N ๑Gegrom kwam uit zijn keel toen ze hem nog steeds een
roedelhond noemde. Nee. Hij was Creed. Een totaal ander iets dan een roedelhond.
Hij zag dat de teef moe begon te worden. Mooi. Zijn nekharen rezen overeind en
hij gromde nogmaals. Ze zag er dan niet zwak uit maar het licht begon
langzaamaan te doven. Ze zei dat ze het territorium niet wilde verlaten.
'Well okay then. Then I have no other choise. I'll kill
you' zei hij en schoot naar voren en boorde zijn tanden opnieuw in de
nek van de teef. Zijn ijsblauwe ogen lichtte op in het donker. Net als de ogen
van de teef. Ze was dan misschien sterker dan de gemiddelde wolvin maar toch
niet sterk genoeg. Toen hij haar nek weer losliet nam hij haar luchtpijp tussen
zijn tanden en beet hard. Of hij iets vitaals raakte maakte hem niet uit. Tussen
zijn tanden door siste hij haar toe 'Wanna live? Join my pack or
die.' zei hij ijskoud. Hij wist dat dit een goede aanwinst zou zijn voor
de roedel en een goede vechter zou zijn maar het verbaasde hem toch dat ze niks
deed van een tegenaanval. Sommige wolven konden dat leren. Andere helemaal
niet.

Twee ogen boorde zich diep in de zijne. Ze gaven bijna ligt nu de nacht begon te vallen. Maar ook die van de reu begonnen op te vallen, zijn blauwe ogen staken vel af tegenover zijn donkerbruine vacht. Ze hijgde licht, maar bleef nog steeds met gespannen spieren staan. Ze zou zich niet ten onder brengen, en daarbij, ze vond dit eigenlijk wel leuk. Wel jammer dat ze hem niet goed te pakken kreeg omdat ze anders stikte in zijn pluizige vacht, maar toch. Ze hield van het gevoel van adrenaline dat door haar lijf heen gierde, van de geur van bloed en haar tanden in het zachte vlees van iemand anders. 'Well okay then. Then I have no other choise. I'll kill you' zei de reu vlak voor hij naar haar toe schoot en opnieuw haar nek vast greep. Wat had die reu met haar nek. ’Do not let anyone bring you down again’ hoorde ze haar trainer opnieuw in haar oor sissen. Ze gromde kwaad naar de reu en wou met haar nagels zijn borstkas vast grijpen waardoor ze dus op haar rug voel en half onder hem terecht kwam. Ze greep met haar nagels zijn borstkas vast, het verse, zachte vlees bij haar nagels voelde zo goed. Ze prikte haar nagels er in en keek hem even aan tot hij haar keel vastgreep. Shit, daar had ze niet op gelet, dat ging in haar nachtmerrie ook fout. Ze voelde de reu in haar keel maar hij drukte niet helemaal door. 'Wanna live? Join my pack or die.' siste de reu. Ze keek even naar de bomen boven haar. Dus nu had ze de keuze, doodgaan of een roedelhond worden. Ze sloot haar ogen even, als hij zo was, zou zijn roedel dan ook zo zijn. Hem vond ze wil interessant, maar was zijn roedel ook zo. Nou ja, ze was nog niet klaar om naar de duivel toe te gaan, ze wou nog meer wolven van het leven beroven. Zo… had ze eigenlijk een keus. Daarbij, als het niets was was ze er zo weer vanaf. Ze slikte even. ”I will join your pack” sprak ze. Als hij maar niet verwachte dat ze nu ineens als een onderdanig hondje voor hem op de grond zou gaan liggen. Ze was nog steeds haar eigen baas. Ze kon niets doen, alleen wachten, als ze zou bewegen zou dat haar einde zijn.

๑ L E G I O N ๑

Zijn poot bleef kort in de lucht hangen en hij wachtte
rustig af terwijl hij de druk opvoerde op haar keel. Het zou niet lang meer
duren als het aan hem lag. Hij keek haar doordringend aan en toen ze toestemde
liet hij haar op de grond vallen. ' Tomorrow at dusk
we will check the borders. You are coming with me and later we will start a
little training. Thats because we soon will go in to a war with the pack of
Nathan and Katherine' zei hij
kortaf. Het was aan haar om op tijd te komen. Hij knikte haar
kort toe en rechtte zijn rug. 'Take some papaverseeds to take
away your pain. You will find it in the forest' en hij verliet het
gebied.

[Topic Uit]

» » Game Related Regels

Let's play a game, boy

Let's play a game, boy

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen