I will break it! And get you back my dear...

_{Renier

De zwarte reu stond boven aan een klif, zijn dikke pikzwarte vacht maakte hem onvindbaar voor elk zwak oog. De kille wind sneed door zijn vacht die wild alle kanten opstond, maar zijn verwilderde look maakte hem best sexy. Zijn donkerbruine blik ruste maar op een iets, meters onder hem stond een witte gedaante. Zijn hart klopte hard in zijn borstkas, wat hij zou doen zou niet makkelijk zijn het zou hem messchiens zelf het leven kosten. Maar hij had zichzelf iets beloofd, en dat zou hij niet verbreken. Zijn duisterre blik keek naar boven, de maan was verduisterd. het was exact vandaag bloedmaan, de enigste nacht waar hij Eevy kon helpen haar lichaam terug in eigen bezit te nemen. Hij was amper te zien tegen de nachtelijke hemel, het enigste wat licht bood waren de weinige sterren aan de hemel en de randen van de maan. De bloedmaan was een heel belangrijke nacht, het was de enige avond dat de dodenwereld openstond voor de levende. Als hij aan de anderre kant Eevy's echtte geest kon vinden kon hij haar helpen die te verjagen die in haar lichaam zat, die dat nu al haar gedachten bestuurde en haar bevelen gaf. Hij werd kwaad bij de gedachten dat iemand Eevy dingen liet doen dat ze niet besefte laat staan wou doen. Hij had haar dagen achtervolgd, hij was haar tweede schaduw geworden zonder dat ze het zelf doorhad. Hij had er altijd voor gezorgd dat ze zijn geur niet kon opvangen of hem kon zien terwijl hij haar voordurend in het oog hield en haar geur wel rook. Soms was hij wel verplicht weg te gaan bij haar om te jagen, maar zodra zijn honger en dorst was gestild speurde hij haar weer op. Hij deed geen oog dicht voor hij haar ook maar weer terug in zijn blikveld had. Hij was dood op, de weinige slaap die hij zichzelf had gegund had daar deels mee te maken. Hij hefde zijn pikzwarte snuit op en hield een krachtigge huil weergalmen, 'Eevy...' huilde hij simpelweg. Hij trok de aandacht van de witte wolvin met de lege blauwe blik, toen ze opkeek naar hem stapte hij vastberaden over de rand. Hij storte onmiddelijk naar beneden, hij hapte verschrikt naar adem toen zijn lichaam dubbel klapte van de pijn op de grond. Hij hoopte maar dat dit beeld de echte Eevy had wakkergeschud. Vervolgens werd alles zwart, het donker verpreed zich eerst in zijn ooghoeken maar al snel was hij helemaal omhuld in het duister.

Schokkerig werd hij wakker, zijn blik stond koorstig. Met stramme spieren stond hij op, was het gelukt? Was hij overgegaan naar de doden wereld? De plek kwam hem totaal niet bekend voor, dus dit zou nog eens de juiste plek kunnen zijn. Hij begon verdwaasd rondtelopen, er leek hem iets onglipt te zijn maar wat? Hij was hier voor een rede, voor iemand die hem nauw aan het hart lag. Die iemand aan wie hij zijn hart verloren was, Eevy! Hij wist het weer, snel keek hij hoopvol om zich heen maar hij kon nergens een witte wolvin met kristalblauwe ogen bespeuren. Een waterplas trok zijn aandacht, langzaam liep hij erheen het leek wel een soort aantrekkingskracht. Voorzichtig keek hij in het doorscheinende water, eerst zag hij zichzelf weerspiegeld maar al snel veranderde het beeld. Hij aan de duisterre kant plat liggend onder een grote klif op het zwarte zand, had hij zichzelf zo tijdelijk vermoord? Een paar meter bij zijn leveloze lichaam vandaan stond Eevy naar zijn lichaam te kijken. het was onmogelijk om te zien of ze nu abrupt wel emoties vertoonde want het water werd troebel. Zacht gekraak deed hem snel omdraaien, hij keek recht in twee prachtige blauwe ogen die niet levenloos stonden maar levendig. Zijn hart maakte een nerveuze sprong, hij had dagen op dit moment gewacht. 'Eevy...' zei hij muistil, hoopend dat zij het deze keer echt was.}

Met trage passen liep de witte teef naar de voet van een berg. Waarom? Omdat een stem in haar kop het beveel had gegeven om daarheen te lopen. Zelf nadenken deed ze niet meer. Had het al dagen geleden opgegeven. Ze registreerde geen dingen meer. Kon niks horen, zien of voelen als het niet niet werd toe gelaten door de stem. De stem bepaalde haar hele gedrag. Haar ogen stonden leeg. Er was geen plaats voor emotie in haar kop. De stem had alle ruimte in beslag genomen. Soms hoorde ze wel dingen, zoals woorden die wolven zeiden, maar kon ze dan niet verbinden met de betekenis. Ze hoorde de woorden en wist de betekenis, maar de draad waarmee ze normaal de woorden en de betekenis mee verbond was zoek. Ze deed geen moeite om de draad weer te vinden, mocht de draad niet zoeken. Toen Eevy voor het eerst de stem had gehoord, had ze geprobeerd om de stem te negeren, maar de stem klonk aanlokkelijk zoet, waardoor Eevy zich niet meer verzette kon. Ze gaf zich over. Wat ervoor zorgde dat ze niks meer zelf besliste. Het enige wat ze zelf deed was ademhalen en met haar ogen knipperen.

Ze zakte door haar achterpoten heen en plantte haar kont op de ijskoude grond, niet dat ze er iets van voelde. Het was nacht en de stem in haar kop beval haar op te kijken naar de hemel. Waar de maan rood afgaf. Het leek alsof de stem in haar kop iets zwakker was dan normaal. Ook had ze deze avond een andere stem in haar kop gehoord. Een stemmetje die haar verteld niet te luisteren naar de andere stem. Maar Eevy had al zoveel bevelen opgevolgd van de stem dat ze niet meer kon weigeren. Al snel had de stem de kleinere stem dan ook al verbannen. Maar soms dacht Eevy er aan, voordat de stem haar beval om er niet aan te denken.

Een huil die haar naam riep klonk door het luchtruim. De stem beval Eevy om op te kijken, wat Eevy vervolgens ook deed. De stem liet haar een donker figuur registreren boven aan de berg. De figuur werd als reu bestempeld. Eevy wist bijna zeker dat ze de reu eerder had gezien, maar de stem beval haar om er niet aan te denken, wat ze vervolgens dan ook deed. Het kleine stemmetje die plots weer in haar kop was leek haast te schreeuwen toen de reu over de rand heen stapte en met een vaart naar beneden kwam. Ga naar hem toe! Zei de kleine stem. Eevy zette vast beraden een paar stappen richting de reu, die met een smak neer was gevallen en nu naar adem snakte. No! Don't go! Run away! beval de andere stem. Eevy zette een paar stappen naar achter, maar wist niet goed of ze het wel moest doen. Moest ze niet naar de kleinere stem luisteren? Luister er niet naar! Doe wat je wilt doen! zei de kleine stem. Wat zij wou?

Plots waren de stemmen weg. Haar kijk op de wereld sperde zich wijd open. Haar gehoor was terug en ze voelde de koude wind langs haar vacht weer strelen. Haar gedachtes kon ze weer zelf bepalen, maar er was nog maar één iemand die haar gedachtes bezet hield: Ren! "Ren.." zei Eevy zachtjes waarna ze snel naar hem toe snelde, nu pas besefend dat hij is gesprongen. "Ren!" riep Eevy nu en duwde haar snuit tegen hem aan. Hij mocht niet dood zijn! Dat mocht niet! "Ren!" riep Eevy wanhopig en ze voelde de tranen brandde in haar ogen. Wat had ze gedaan...? Zij had dit veroorzaakt, door haar was hij gesprongen.. Wat had ze in hemelsnaam gedaan..? Als Ren nu dood was, zou ze zichzelf nooit vergeven! Ze zou zichzelf geen leven meer gunnen, ze verdiende het niet. Ze kneep haar ogen even kort dicht, waardoor een traan over haar wang begon te lopen. 'Eevy...' klonk het plots. Het was zacht gefluister geweest, maar Eevy keek meteen op en haar ogen sperde zich open. Ze bukte zich over Ren heen en gaf hem een korte lik over zijn snuit heen. "Ren.." zei Eevy nu ook zacht. Tranen welde opnieuw op. Ze liet haar blik weer even glijden over Ren. "Het spijt me.." zei Eevy zacht. Vaak verontschuldigde ze zich niet, maar dit keer was er geen tijd voor koppigheid en Ren had haar verontschuldigingen verdient. Ze had iets gedaan- wacht, had zíj wel iets gedaan? De stem had haar bevelen gevolgd. Nee, Eevy was zo stom om ze op te volgen. Eevy ging even recht op staan. "Waar doet het pijn?" vroeg Eevy. Ze ging er vanuit dat Ren er niet zonder schrammen vanaf was gekomen. Hij viel van zo'n grote afstand en tijdens de harde klap hoorde Eevy zeker nog een paar botten kraken.

_{Renier

Het was absoluut Eevy ze knikte naar hem, Verbaasd fronste hij. Hij liep haar achterna toen ze in beweging kwam, ze leed hem terug naar de helderre plas water. Ze deed een stap opzij zodat hij erin kon kijken. Hij zag zijn eigen lichaam weer ineen gekrompen onder de klif, zijn poot lag in een vreemde hoek en zijn ribben waren plat en onstevig. Hij sperde zijn ogen nog weider open, die waren verbreiseld door de val. Nouja, zijn lichaam leek het helemaal begeven te hebben maar hij wist dat zijn geest nog leefde. Zijn bewustzijn was nog niet voorgoed naar de anderre kant gestapt. Maar hoe slecht hij er ook uitzag, Eevy leek bijgedraaid te zijn. Voor nu dan, later zou ze terug moeten vechten tegen diegene die haar bewustzijn bestuurde. Maar nu hij haar even had terug gekregen kon hij uitleggen dat ze zou moeten terugvechten als de stem er weer was... Maar nu moest hij anderre zaken afhandellen, hij moest een prijs betalen om terug in zijn lichaam te geraken. Bewust slenterde hij bij de plas vandaan, een grote zwarte wolf met rode ogen stond hem optewachten. als hij niet beter wist zou hij denken dat dit de dood was.'Laat me raden..' bulderde de stem van het orakel naar hem, 'Je wilt terug keren, of heb ik het soms fout Renier?!'. Ren schrok niet terug omdat de grote zwarte wolf met roodgloeiende ogen zijn naam leek te kennen, 'Wat moet ik doen om terug te keren?' vroeg hij achterdochtig, hij ging niet rond de pot draaien. 'Geef me een herinnering.' antwoorde de grote wolf smalend. Ren dacht hierover na, hij zou zich voor de rest van zijn leven iets niet herinneren het zou een zwart gat zijn in zijn geheugen. Het was een hoge prijs, maar hij moest terug keren wou hij Eevy terug in haar normale staat krijgen. Nu maar hopen dat die zak Eevy niet uit zijn geheugen wiste, maar hij liet niks blijken anders zou het net die zijn die hij zou uitkiezen. Ren knikte beduusd, de rode ogen keeken recht in de zijne. 'Nee, die niet die ook niet... hahah ja die wil ik..' bromde hij goedkeurend tegen Renier. 'Welke?' vroeg Ren zacht. De grote zwarte orakel glimlachte duivels en antwoorde treiterend 'Die van Je broers Renier, je zult hun voorgoed vergeten ook abrupt niet weten dat je ooit broers hebt gehad.'. Ren verstrakte, hij kon de pijn vergeten maar zijn broers voorgoed vergeten ging veel te ver. Hij kneep zijn ogen dicht, dit was verdomme moeilijk. Een bekende stem fluiterde 'voor Eevy'. Opeens was zijn keuze snel gemaakt, hij keek weer op en zei bits 'Neem hem maar..'. Het orakel glimlachtte opeens werd alles weer duister, hij voelde het door zijn hele lichaam hoe er iets met geweld werd uitgetrokken. Het volgende moment hapte hij naar adem...

Hij zuigde de koude avond lucht in zijn longen, hij voelde nergens pijn meer. Alleen er leek iets aan hem te knagen alsof hij zojuist iets heel belangrijk uit zijn leven was vergeten, maar hijn kon er zijn poot niet opleggen. Zijn ledenmaten leken weer allemaal op hun plaats te zitten, net alsof hij die val nooit te verduren had gehad. Het leek hem wel logisch dat hij weer in zijn gehele staat op de grond lag, want de letsels die hij had gehad waren dodelijk geweest. "Waar doet het pijn?" vroeg een bekende stem, 'Nergens..' mompelde hij verbaasd. Toen hij opkeek en recht in twee kristalblauwe ogen verdronk verscheen er een grote glimlach op zijn snuit. Hij was zo blij, dit was Eevy niet die anderre freak. Snel stond hij op, hij negeerde zijn draaierig gevoel. Hij schudde zijn wilde vacht doorelkaar en keek haar recht aan. 'We hebben niet veel tijd,' zei hij dringend tegen haar, hij dwong zich zelf om niet op haar aftevliegen en haar doodteknuffelen. Daar hadden ze nu geen tijd voor. 'Je moet er tegen vechten, sluit haar of hem af! Het lijkt onmogelijk maar onthou dit goed. Jij bent baas over je eigen gedachten en lichaam, niemand kan je zomaar iets opdragen!' hij keek haar recht aan en zijn stem klonk vastberaden. Hij wist dat ze hier tegen kon vechten, ze was mentaal en lichamelijk sterk. Hij duwde zijn snuit hard tegen de hare om haar moed te geven, hij had alles gedaan wat hij kon tot nu toe... verder moest ze zichzelf zien te reden. Ookal stonden die gedachten hem niet aan, hij wou haar nog meer helpen maar dit was iets dat ze alleen moest doen.}

'Nergens..' mompelde Ren verbaasd. Eevy keek even verbaasd op. Het was toch onmogelijk dat hij nergens pijn had, terwijl hij net was afgevallen van een minstens 15 meter hoge klif. Maar die verbaasdheid verdween als sneeuw voor de zon toen Ren haar aankeek. Ze verdronk meteen in zijn donkere ogen en ook bij haar verscheen er een glimlach. Nog steeds rolde de tranen over haar wangen heen, maar dit keer van geluk. Ren stond in een flits op. "Ren..?" zei Eevy zacht, waarschijnlijk kon hij het niet eens horen. "Je moet rustig aan doen!" zei Eevy nu wat harder en haar stem klonk dringend. Ren leek haar te negeren en ook de duizeligheid, waarvan Eevy vermoedde dat die zou komen. Hij schudden wild zijn vacht en keek Eevy recht aan. Eevy was even verbaasd van de plotselinge verandering in zijn houding. 'We hebben niet veel tijd,' zei hij dringend. "Wat bedoel je?" vroeg Eevy en haar stem klonk verbaasd. 'Je moet er tegen vechten, sluit haar of hem af! Het lijkt onmogelijk maar onthou dit goed. Jij bent baas over je eigen gedachten en lichaam, niemand kan je zomaar iets opdragen!' zei Ren doordringend en hij keek haar strak aan. "Hoe weet je...?" begon Eevy, maar wendde toen haar kop af. Kon ze echt tegen die stem vechten? De stem was mentaal zo sterk. Ze kon zich er niet tegen verzetten toen de stem de macht had over genomen, toch? Ze had toch geen andere keus gehad? Ze probeerde zich te herinneren toen ze de stem voor het eerst hoorde. Dat was in de grot geweest samen met Ren. Waarom had ze toen toe gegeven aan die stem? Wat zorgde ervoor dat die stem haar zo kon rond bevelen? In eerste instantie dacht ze dat het voor Ren was, maar dat is nu onlogisch gebleken omdat de stem haar had opgedragen om weg te rennen terwijl Ren naar beneden viel. Ze hief haar kop weer in de richting van Ren. Ze kon pas een oplossing vinden, als ze het probleem wist, toch? "Ik..." begon Eevy, maar sloot haar bek toen weer. Ze schudde kort haar kop. "Ik weet niet of ik het kan. Ik weet niet meer wat, maar iets zorgde ervoor dat ik me over gaf aan de stem. Als ik weet wat dat gene is, kan ik er tegen vechten. Maar nu, is het een verloren zaak," zei Eevy. Ze zuchtte een keer. Ze haatte het als ze tegen een obstakel aan liep. Normaal zou ze een oplossing ervoor zoeken, maar nu wist ze het probleem niet en dat wás juist het probleem. Ze keek weer op en duwde haar snuit tegen hem aan. "Het spijt me," zei Eevy opnieuw. Ze wist niet of Ren haar verontschuldigingen zou accepteren, maar daar ging het nu niet om. Ze was er tenminste weer en ze kon eindelijk weer uit zichzelf genieten van de momenten dat ze samen waren.

_{Renier

'Je moet er tegen vechten, sluit haar of hem af! Het lijkt onmogelijk maar onthou dit goed. Jij bent baas over je eigen gedachten en lichaam, niemand kan je zomaar iets opdragen!' hij keek diep in haar ogen, ze moest dit echt helemaal alleen gaan doen. Hij kon spijtig genoeg niet met haar mee vechten tegen haar probleem. Het enigste wat hij nog kon doen was haar moed geven, hij drukte zijn snuit hard tegen haar kaak. En snuffelde vervolgens aan haar gezicht, langzaam likte hij de opgedroogde tranen van haar gezicht. "Hoe weet je...?" begon ze, vervolgens wende ze haar kop weer van hem af. Een kleine grijns verscheen rond zijn lippen, nouja uiteindelijk was het moeilijk geweest om erachter te komen maarja voor haar deed hij alles. Hij zag dat ze twijfelde, maar hij twijfelde niet aan haar. Hij ging nog dichter bij haar staan en fluisterde zonder tegen spraak te dulden, 'Je kunt dit!'. Uiteindelijk keek ze weer naar hem op "Ik..." zei ze maar al snel sloot ze haar bek weer te houden. Hij fronste en keek haar aan met een blik die haar dwong verder te gaan, "Ik weet niet of ik het kan. Ik weet niet meer wat, maar iets zorgde ervoor dat ik me over gaf aan de stem. Als ik weet wat dat gene is, kan ik er tegen vechten. Maar nu, is het een verloren zaak," haar woorden schudde hem wakker, Eevy zuchtte en Ren had ook veel zin om te zuchten. Ze had gelijk ze moesten eerst weten wie hier achter zat. Ren keek haar weer vastberaden aan, 'We komen er wel uit,' stelde hij haar gerust. Hij schraapte even ongemakkelijk zijn keel en ging toen verder, 'Wie of wat het ook mag zijn, die is al een tijd dood en zint op wraak..,'. Zijn ogen werden iets groter, wraak eh? Hij had het er gewoon uitgeflapt zonder natedenken, maar nu hij er zo over nadacht het was niet zo dom. Hij keek haar weer aan, 'Nou ik ga ervan uit dat je veel vijanden hebt gemaakt, maar welke daarvan hebje persoonlijk vermoord?'. 'En nog belangrijker, is het een teef of een reu?' voegde hij er nog aantoe. Op deze manier konden ze achter veel meer komen en dat was handig als ze wouden weten hoe ze ertegen moesten vechten.}

Ren leek ook de neiging te hebben om te zuchtten, maar deed het niet. Eevy liet haar hersenen draaien om op een oplossing te komen. Eevy keek op toen Ren haar weer vast beraden aan keek. 'We komen er wel uit,' stelde hij haar gerust. Eevy knikte hem even dankbaar. Ze was blij dat Ren haar zo wou helpen, maar was ook bang. Bang dat als de stem terug zou komen Eevy dingen bij Ren zou doen die zijn einde zouden betekenen. Ze schudde die gedachtes van haar af. Ze kwamen er wel uit, als ze de dader hadden gevonden kon ze er tegen gevechten en kon die stem niet meer terug keren. 'Wie of wat het ook mag zijn, die is al een tijd dood en zint op wraak..,' sprak Ren. Eevy keek op en ook Ren sperde zijn ogen wat verder open. Wraak, dat was het. Die stem in haar kop moest daar wel op uit zijn! Waarom zou die stem Eevy's leven anders willen vernietigen? 'Nou ik ga ervan uit dat je veel vijanden hebt gemaakt, maar welke daarvan hebje persoonlijk vermoord?' sprak Ren. Eevy keek even kort. Vijanden had ze inderdaad, te veel om op te noemen. 'En nog belangrijker, is het een teef of een reu?' voegde Ren er aan toe. De tweede vraag was makkelijk. "Een teef. Het was een zoete aanlokkelijke stem, het klonk me vaag bekend. Maar ik kan zo niet plaatsen bij wie die stem hoorde," antwoordde Eevy op de tweede gestelde vraag. Eevy begon daarna meteen na te denken over de eerste vraag. Wie had ze persoonlijk vermoord? Er waren veel wolven die ze had vermoord. Maar de meeste kon ze al niet meer herinneren. Sommige juist wel omdat die het haar heel moeilijk maakte. Plots wist ze het. Haar blauwe ogen werden even wat groter. Daarna keek ze Ren weer aan. "Mijn moeder," begon Eevy. Alle puzzelstukjes vielen langzaam op zijn plaats. "Natuurlijk, mijn moeder. Zij heeft mij al mijn hele leven gehaat, natuurlijk wil zij mijn leven verzieken. Maar hoe? Ze is dood," zei Eevy en ze was alweer tegen een nieuw obstakel aangelopen. Hoe kon ze in haar hoofd komen? Haar moeder was dood, toch?

_{Renier

Renier keek haar afwachtend aan, hij hoopte maar dat ze met deze infomatie kon uitpluizen wie er hier achter zat. Zijn eerste vraag leek iets te moeilijk om onmiddelijk te beantwoorden maar toen hij zijn tweede vraag stelde antwoorde ze bijna meteen. "Een teef. Het was een zoete aanlokkelijke stem, het klonk me vaag bekend. Maar ik kan zo niet plaatsen bij wie die stem hoorde," antwoorde Eevy. Toen hij haar weer aankeek leek ze er verder te denken, Ren zwijgde en fronste zijn voorhoofd. Een zoete aanlokelijk stem? Dat was absoluut iets voor een teef. Maar Eevy had hem niet gezegd dat die achterbaks klonk. Dus wie de teef ook was, ze hed ooit op zo een toon tegen Eevy gepraat. Messchiens toen ze jong was? Een vriendin een zus? Famillie? Al die vragen raasde door zijn kop. Maar hij kon moeilijk met zekerheid zeggen wie het zou kunnen zijn. Het was aan Eevy om daar achter te komen. Een zoete aanlokkelijke toon, die had Renier maar een keer in zijn leven gehoord. Dat was die ene keer toen hij voor het eerst zijn ogen opende. Opeens weigerde zijn gedachten verder te gaan, alsof het ervoor wou zorgen dat hij ergens niet achter kwam. Verward schudde hij met zijn kop, zolang hij maar geen beveelende stemmetjes hoorde bleef hij kalm staan. Maar toch deed het gevoel hem niet goed, een akkilige rilling liep over zijn rug. Ren keek beduusd naar zijn poten, maar toen hij plots eerst zacht hoorde "Mijn moeder,", keek hij met een ruk op naar Eevy. Haar ogen waren groot, en die van Ren werden ook groot. Dus zijn gedachten hadden die richting willen uitgaan? Hij vervloekte het feit dat hij dat zelf niet had kunnen bedenken. Hij zette de ergernis van zich af en luisterde naar aandachtig naar wat Eevy te zeggen had, "Natuurlijk, mijn moeder. Zij heeft mij al mijn hele leven gehaat, natuurlijk wil zij mijn leven verzieken. Maar hoe? Ze is dood,". Ren wist hoe de moeder van Eevy dit kon doen, maar de gedachten waren niet prettig. Hij schraapte zacht zijn keel en vertelde haar op kalme toon waarom, 'wolven die vermoord zijn, zoals je moeder. Vinden zelden rust, de meeste zijn uit op wraak. En wolven in de zelevde roedel of famillie, hebben hoe dan ook een sterke bant met elkaar. Als de een de anderre met opzet vermoord kan diegene die dood is na een paar jaar wraak nemen. Meestal nemen ze wraak als diegene eindelijk gelukkig is. De meeste wolven worden gek van de stemmen of anderre dingen die de doden wereld je kan laten zien of doen, en plegen meestal zelfmoord,'. Ren zweeg weer even om haar reactie te peilen, maar kort daarna besloot hij verder te gaan. 'Er is altijd een manier om ze te verdrijven voor goed. En naar mijn weten was je moeder een goede wolf niet? Dat maakt de zaak makkelijker, z'n wolven zijn rapper omtelijden en te kwetsen. Als je contact met haar maakt kun je haar vertellen over je vader, dat hij je dwong en dat hij haar alleen gebruikte. Dat zal haar kwetsen en die gekwetsheid zal snel in woede veranderren, met veel geluk zal ze je hoofd voorgoed verlaten en je vader achterna gaan...' hij hoopte dat deze informatie haar moed zou geven.}

Eevy was in het eerste opzicht blij dat ze de oorzaak hadden gevonden, maar ze wist nog steeds niet hoe ze het moest oplossen. Hoe kon haar moeder in haar hoofd kruipen? Ze richtte haar blik op Ren, die kennelijk wel wist hoe het zat. Eevy hield zich stil en wachtte op uitleg. Ren schraapte even zijn keel. 'wolven die vermoord zijn, zoals je moeder. Vinden zelden rust, de meeste zijn uit op wraak. En wolven in de zelevde roedel of famillie, hebben hoe dan ook een sterke bant met elkaar. Als de een de anderre met opzet vermoord kan diegene die dood is na een paar jaar wraak nemen. Meestal nemen ze wraak als diegene eindelijk gelukkig is. De meeste wolven worden gek van de stemmen of anderre dingen die de doden wereld je kan laten zien of doen, en plegen meestal zelfmoord,' legde hij rustig uit waarna hij even kort pauzeerde om Eevy's reactie te peilen. Eevy was even wat verbaasd. Hoe kon hij dit allemaal weten? Maar het klonk logisch en het klopte met wat Eevy in het verleden had gedaan. Maar toch was er iets raar; als haar moeder haar leven wou verpesten, waarom liet ze haar dan Ren niet vermoorden of zichzelf? Wat haar moeder haar beval waren kleine dingetjes die niet veel schade brachten. Tuurlijk bracht het verdriet naar de wolven om haar heen, maar dat kwam meer door de verwarring. Uiteindelijk ging Ren verder. 'Er is altijd een manier om ze te verdrijven voor goed. En naar mijn weten was je moeder een goede wolf niet?' Eevy knikte kort als bevestiging. 'Dat maakt de zaak makkelijker, z'n wolven zijn rapper omtelijden en te kwetsen. Als je contact met haar maakt kun je haar vertellen over je vader, dat hij je dwong en dat hij haar alleen gebruikte. Dat zal haar kwetsen en die gekwetsheid zal snel in woede veranderren, met veel geluk zal ze je hoofd voorgoed verlaten en je vader achterna gaan...' eindigde Ren zijn uitleg. Eevy knikte kort. "Ik begrijp het," zei ze. "Maar hoe kan ik contact met haar maken? Ik weet niet wanneer haar stem terug komt misschien komt hij überhaupt niet meer terug en als de stem dan toch terug komt weet ik zeker dat ze het doet op een onverwachts moment waardoor ik weer zo verward raak en het makkelijker voor haar is om het over te nemen," zei Eevy en zuchtte een keer. Waarom moesten er altijd zoveel problemen zijn. Ze schudde kort haar kop. Het liefst wou ze er gewoon niet over denken, wou ze gewoon genieten van dit moment met Ren. Maar ze wist dat dit moest gebeuren anders kon het opnieuw gebeuren en dat was iets wat Eevy met al haar macht wou ontlopen.

_{Renier

Rens ronde zijn lange uitleg af en keek haar indringend aan, hij wou dat ze het begreep. Hij wou haar hoe ze nu was, niet hoe ze een uur geleden was toe haar moeder haar nog dwong dingen te doen dat Eevy nooit zou doen. Ze kikte kort ten teken dat ze alles begreep, een gevoel van opluchting verspreide zich door zijn lichaam. Ze waren dichtbij haar verlossing, het enige dat Eevy nog moest doen was haar moeder uit haar hoofd verdrijven. "Ik begrijp het," sprak Eevy, "Maar hoe kan ik contact met haar maken? Ik weet niet wanneer haar stem terug komt misschien komt hij überhaupt niet meer terug en als de stem dan toch terug komt weet ik zeker dat ze het doet op een onverwachts moment waardoor ik weer zo verward raak en het makkelijker voor haar is om het over te nemen," vervolgde ze met een zucht. Ren schudde kort daad met zijn zwarte kop, 'Je moeder kan niet op een onverwachtse manier weer in je hoofd duiken Eevy. Het is bloed maan en dat wil zeggen dat ze zodra de zon opkomt weer in je hoofd zit, jij moet er voor zorgen dat je kort voor zonsopgang contact met haar zoekt, het enigste wat je hoeft te doen zijn herinneringen van haar ophalen. In een van je herinneringen zal ze verschijnen. Dan is het aan jou haar te overtuigen om je vader achterna te gaan.' Ren stopte abrupt met zijn uitleg en keek naar boven, 'Het is bijna zover,' fluisterde hij zacht. Hij boorde zijn ogen in die van Eevy, 'Ik blijf bij je, ik ga nergens heen onthou dat. En nu moet je echt herinneringen gaan ophalen!' het laatste zei hij bevelend, hij wou haar niet nog eens verliezen. Hij wou zijn verdere leven aan haar zijden doorbrengen, anders wou hij ook niet meer verder.}

Nadat Eevy had gezucht, schudde Ren wild mijn zijn zwarte massieve kop. Eevy keek even wat verbaasd op.'Je moeder kan niet op een onverwachtse manier weer in je hoofd duiken Eevy. Het is bloed maan en dat wil zeggen dat ze zodra de zon opkomt weer in je hoofd zit, jij moet er voor zorgen dat je kort voor zonsopgang contact met haar zoekt, het enigste wat je hoeft te doen zijn herinneringen van haar ophalen. In een van je herinneringen zal ze verschijnen. Dan is het aan jou haar te overtuigen om je vader achterna te gaan.' legde hij uit waarna hij abrupt stopte. Eevy was wat verward. Hoe wist hij dit allemaal? Ze gaf zichzelf nu geen tijd meer om daar over na te denken, die vragen zouden later wel volgen. Ze richtte haar blik richting de horizon, waar de zon bijna op kwam. Ze wist wat ze moest doen. 'Het is bijna zover,' fluisterde hij zacht, maar Eevy kon het horen. Ze knikte even kort. De verbazing was uit haar ogen verdwenen en ze stonden nu vast beraden. 'Ik blijf bij je, ik ga nergens heen onthou dat. En nu moet je echt herinneringen gaan ophalen!' sprak hij met het laatste op een bevelende toon. Eevy knikte kort maar vast beraden met haar kop. Eevy liet zich door haar achter poten zakken en plantte haar kont op het koude gesteente dat vochtig was van het dauw. Ze sloot haar heldere blauwe ogen en maakte haar ademhaling regelmatig. Veel herinneringen had ze niet meer van haar moeder, dus de keuze was snel gemaakt. Het was de avond waarop Eevy zich voor het eerst verzette tegen haar moeder. Zoals ze had gedacht dook haar moeder al meteen op in de herinnering. Eevy liet haar moeder niet eerst praten, ook ging ze niet meteen vragen waarom haar moeder het deed. Haar moeder was een goodie, ook al mocht ze Eevy niet, ze vertrouwde haar wel, iets waar Eevy op dit moment goed gebruik van kon maken. "Ik weet waarom je je in mijn kop verstopt, omdat je mijn leven tot een hel wilt maken. Maar denk je dat dat echt het gene is wat je moet doen?" vroeg Eevy en haar stem klonk al even zoet en aanlokkelijk als haar moeders stem eerder had gedaan. Het leek bij haar moeder tot Eevy's verbazing te werken. Haar houding verzachtte en ze liet haar kop iets lager hangen. "Pap had mij ertoe gezet om jouw te vermoorden. Hij heeft je gebruik," ging Eevy verder, dit keer met een iets doordringender stem. Haar moeder leek eerst wat verbaasd te zijn, maar daarna was woeden van haar snuit af te lezen. Eevy wist dat die woeden niet voor haar bestemd was. Haar moeder gunde haar nog een laatste veel betekende blik, waarna ze zich omdraaide en ze voorgoed uit haar hoofd verdween. Langzaam opende Eevy haar crystal blauwe ogen. Ze richtte haar blauwe kijkers op de horizon, de zon was op, maar haar moeders stem was niet meer in haar kop te horen. Langzaam richtte ze haar ogen op Ren. Langzaam vormde zich een grijns rond haar lippen. "Het is gelukt," zei ze zacht, maar ze wist zeker dat hij het kon horen.

_{Renier

Rens stem had bevelend geklonken maar de tijd drong, hij wou haar niet nogmaals verliezen. Een leven zonder Eevy leek hem nu al onmogelijk, in zo een wereld wou hij simpelweg niet leven. Hoe ze het ook had gedaan, hij was helemaal in haar ban geraakt. Er was niks dat hij voor haar niet wou doen, zij was de enigste aan wie hij ooit zijn echte gevoelens had getoond. Ze knikte kort maar vastberaden, dat klein gebaar gaf hem hoop. Zolang zij er ook in geloofde zou het lukken, Eevy was nooit zwak geweest. Met momenten stond ze zelf steviger in haar poten dan hem. Ren was vreselijk afwisselend en hij kon geen kant op met gevoelens, alleen die voor Eevy had hij kunnen plaatsen. Ook zijn humeur was een echte puinhoop, en dingen doen zonder er echt bij na te denken was zijn specialiteit van tijd tot tijd. Maar het werd namelijk tijd alles eens te ordenen in dat war hoofd van hem, onlangs had hij zelf de taak gekregen binnen de roedel een pup wat dingen bij te leren. Nou binnenkort wou hij uitpluizen wat hij dat grut zo kon bijleren, hij schrok er niet voor terug ook al leek de pup een grote mond te hebben. Maar nu waren er andere dingen, Eevy was op dit moment het belangrijkste in zijn ogen.

Ren keek haar gespannen aan, ze stond er nu al minuten stijf bij met dichtgeknepen ogen. Het feit dat ze niet op zijn gescharrel reageerde toonde aan dat ze helemaal ergens anders zat met haar gedachten. Gespannen liep hij rondjes, hij hield haar goed in d'oog. Bij het minste dat haar gezicht veranderde van uitdrukking stond hij aan haar zijde, dan keek hij haar gespannen aan. Voor hem kon ze niet snel genoeg terug zijn, maar hij wou ook dat het lukte. Hij waagde het niet haar nu aan te raken, het zou haar terug naar het heden kunnen rukken en dan zou alles voor niks zijn geweest. Ren hield de buurt goed in de gaten, niks mocht hun nu storen. Elke kleine beweging, elk klein geluid, elke kleine geur de verdacht was deed hem opkijken. Dan schoten zijn donkerbruine ogen over elk detail, zijn nek haren veerden zacht op om aan te tonen dat het niet het goede moment was. Maar elke keer opnieuw bleek het weer niks te zijn, hij kon zijn zenuwen niet verdragen en maakte zich veel te druk.

Hij draaide zich net terug om naar haar toen haar kristal blauwe ogen open vlogen, Rens hart leek even te haperen voor het weer als een wilde tekeer ging. Hij overbrugde snel de kleine afstand tussen hun en keek haar aandachtig aan, Hij wende zijn blik niet van haar gezicht af. Ze keek naar de zon, maar Ren deed geen moeite om ook op te kijken. Er was geen tijd voor afleiding. Hij nam haar helemaal in zich op, alles aan haar was zo vertrouwd. Hij dwong zijn staart niet te kwispelen, te vroeg juichen was nooit goed. Eevy keek weer zijn kant op, Ren hield zijn adem in zonder het ook maar op te merken. Hij liet zijn in gehouden adem ontsnappen, toen er langzaam een grijns rond haar lippen kwam. Was dat het goed teken? Compleet in verwarring gebracht door haar eerste reactie stonden zijn ogen wijd open en oplettend. "Het is gelukt," zei ze opeens heel zacht, opluchting overviel hem. Op van de zenuwen ging hij liggen, de koele grond deed hem goed, en langzaam vloeide de spanning van hem af. Hij was uitgeput, dit was een van de zwaarste dingen dat hij ooit in zijn leven had moeten doen. Hij had zijn lichaam tot het uiterste gedwongen. Van een klif vallen, naar de dodenwereld reizen en terug het begon nu allemaal zwaar te wegen. Een koude rilling liep over zijn rug, zijn zwarte grijze vacht had nog maar een doffe kleur. Hij dwong zichzelf op te kijken naar Eevy, zijn blik was warm. Hij duwde zichzelf weer recht, zijn stramme poten protesteerden onder zijn gewicht. 'Nooit meer gaan...' zei hij fluisterend tegen haar, 'Het maakt me kapot,'. Ren deed een paar passen naar voor en duwde haar tegen zijn borst aan, haar warmte was genoeg om hem weer energie te geven.}

Nadat Eevy de woorden had uitgesproken, plofte Ren meteen vermoeid op de grond. Even stonden de ogen van Eevy bezorgd, maar al snel begreep ze dat hij vermoeid was. Ze zette een paar stappen in zijn richting en drukte kort haar snuit tegen hem aan. Tot Eevy's verbazing stond hij al snel weer op, ook al leken zijn poten het niet al te lang te houden "Ren..," zei Eevy nog zacht, maar waarschijnlijk had hij het niet eens gehoord. De bezorgdheid in haar ogen was weder gekeerd, maar nu ook schuld gevoel. 'Nooit meer gaan...' fluisterde hij naar Eevy. 'Het maakt me kapot,' vervolgde Ren waarna hij een paar stappen naar voren zette en Eevy tegen zich aan drukte. Eevy's ogen stonden bezorgd en vol schuld gevoel. "Sorry, het spijt me," zei Eevy zacht en duwde haar snuit in zijn vacht, kon niet genoeg krijgen van zijn heerlijke geur. Ze had zijn geur gemist, had niet door gehad hoe erg ze het had gemist. Alsof ze eindelijk weer thuis was, van haar part bleven ze zo eeuwig staan. Maar ondanks dat, trok Eevy zich los. Ze keek hem even aan en verdronk bijna in zijn donkere ogen. Haar ogen gleden kort over de omgeving heen. De zon was op, maar beiden waren ze waarschijnlijk té uitgeput om iets te doen. Eevy zelf voelde aan haar lichaam dat die aan wat rust toe was. Mentaal had ze eigenlijk nooit opgegeven en was ze altijd in strijd geweest, een strijd die niet te merken was bij haar geest. De strijd was vermoeiend geweest, iets waardoor Eevy nu uitgeput was. Ze wist dat ze het niet zo erg had als Ren. Die was van een klif gesprongen en wonderbaarlijk genoeg ongedeerd terug bij haar gekomen. Ze had nog steeds geen flauw idee hoe dat ooit mogelijk was, maar was te blij daarover om er negatief over na te denken. Ze waren beiden uitgeput en Eevy wou het liefst een grot vinden waar ze konden liggen. Een grot was nergens te bespeuren, maar wel een grote steen. Eevy knikte in de richting van de steen en liet haar blik toen weer op Ren glijden. Ze liep naar hem toe en ondersteunde hem, dat was het minste wat ze kon doen. Hij had zoveel voor haar gedaan, terwijl het allemaal haar eigen schuld was. Ze stond bij hem in het krijt, dat was zeker. Ze zou later wel vragen wou hij wou, eerst even rusten. Langzaam begon ze naar de steen toe te lopen.

[flut >.<]

_{Renier

Hij had Eevy voorzichtig tegen zich aangedrukt, haar warmte deed hem goed. In haar ogen stond schuldgevoel af te lezen, sussend duwde hij zijn snuit in haar vacht. Het was haar fout niet geweest, de woorden waren hem gewoon ontsnapt. Maar het was de waarheid, als ze hem ooit weer zou verlaten zou hij er kapot van gaan. Ren was er nu al bijna onderuit aan gegaan, hij wou het beste voor haar hij wou haar gelukkig zien. En niet moeten aanzien hoe ze telkens moest vechten voor haar geluk, tot nu toe had er altijd iets in de weg gestaan dat hun schade toebracht. Maar wat er de afgelopen maand ook was gebeurt, hun band bleef sterk en was nog niet gebroken. Als ze zwak waren geweest hadden ze hun gevoelens voor elkaar al lang als te moeilijk aangezien, en ze de rug toegekeerd. Maar zowel Eevy als Ren waren geen wolven die makkelijk opgaven. Ze vochten voor wat hun toebehoorde, en voor wat ze verdiende. Renier was er altijd van overtuigd geweest dat hij van niemand meer zou kunnen houden, maar Eevy had daar verandering in gebracht. Op een onweersnacht stond ze daar opeens, en hij had haar toen al moeilijk kunnen weerstaan. Ze had zijn wereld op z'n kop gezet, en er was geen weg terug. "Sorry, het spijt me," zei ze zacht, ook zij drukte haar snuit in zijn vacht. Haar zachte adem door zijn haren voelde prettig aan. 'Het is niet jouw schuld,' antwoordde hij zacht, waarna hij haar nog iets steviger tegen zich aan duwde.

Opeens trok ze zich toch los, wanhopig bleef hij staan. Nu stond zijn blik bezorgd, waarom had ze het contact verbroken? Maar lang bleven die gedachten niet kwellen, het leek wel of hij een klap had gekregen. Hij was veel te vermoeid om over iets te gaan piekeren. Ze keek weer in zijn donkere ogen en Ren nam haar blauwe in zich op alsof hij ze al eeuwen niet meer had mogen aanschouwen. Hij rekte zijn rug voorzichtig uit, de spieren onder zijn vacht bolden en golfden vlot heen en terug. Ondanks alles was hij toch mooi in vorm gebleven, alleen zijn vacht leek wat doffer dan voorheen. Lichaamlijk wou hij nooit onderdoen, hoe moest hij voor Eevy zorgen en vechten als dat nodig was, als hij niks deed aan zijn spieren en conditie. Toen hij haar ontmoete was hij al een goed gebouwde reu geweest die mooi in form was en een prima uithoudingsvermogen had. Maar nu was er toch iets veranderd, hij was volkomen volgroeid en zijn spieren waren over zijn hele lichaam goed gevormd. Hij was volwassen, nog jong maar oud genoeg om alles aan te kunnen.

De zon was nu helemaal op gekomen, even staarde hij in het felle licht van de zon. Langzaam schudde hij de stofdeeltjes uit zijn donkere vacht, op hun beurt vlogen ze overal in het rond. De zon weerkaatste tegen de mini deeltjes, het was mooi om te zien. Met een kleine grijns keek hij om zich heen, de lente kondigde zich aan. Een van zijn lievelings seizoenen, al het groen kondigde zich dan weer aan, en beetje bij beetje kwam het prooi ook terug. Ja dit was een periode om een nieuwe start te nemen, alles was dan nieuw. De blaadjes aan de bomen de bloemen in de uitgestrekte velden waar ze jaagden op klein prooi. En bij sommige dieren de paartijd, vele nieuwe kalven van hinde's en steenbokken die in het midden van het seizoen of op het einde werden geboren. Het betekende voor de wolven ook een overvloed aan prooi, wat goed uitkwam na de barre winter. Kort geeuwde hij, opeens stond Eevy weer naast hem ze leek hem steun te bieden. Hij wees haar niet af, het voelde goed om tegen haar aan te leunen en op zijn beurt gaf hij haar ook steun. Samen liepen ze op een rustig tempo naar de de steen, de spanning was helemaal weg hij voelde zich weer vrij en klaar voor het nieuwe seizoen die niet lang meer op zich zou laten wachten. Al de sneeuw was de afgelopen week al gesmolten, en de vogels begonnen terug te komen uit het zuiden. Hij vleide zichzelf tegen Eevy aan onder de steen in de schaduw, 'Hoe voel je, je?' vroeg hij haar kalm. Hij liet zijn blik nogmaals kort over haar glijden om er zeker van te zijn dat ze nergens bezeerd was.}

_{Ren had gezegd dat het niet haar schuld was, maar dat was het toch zeker wel. Ze kon de gedachtes voor haar moeders overname nog goed herinneren. Ze was nieuwsgierig geweest. Wat zou er gebeuren als ze deed wat de stem zei? Wat was de stem? Ze ging er vanuit dat het haar geweten was, het klonk zo zoet en vertrouwd, ze had nooit gedacht dat het haar moeder was. Uiteindelijk was zij diegene die zo dom was om zich over te geven aan de stem. Als ze nu langer had nagedacht over haar beslissing en haar hersens had gebruikt, was ze nooit zo snel in zee gegaan met de stem. Ze was dom geweest. Hoe kon Ren denken dat het niet haar schuld was? Dit had nooit hoeven gebeuren als zijn niet zo ongelooflijk dom was. Ze voelde hoe boosheid voelde opborrelen. Ze was niet boos op Ren, die had niks gedaan. Nee, ze was boos op zichzelf, hoe kon ze ooit zo dom zijn? Waarom had ze ermee ingestemd in de eerste plaats? Omdat ze dan gelukkig zou worden. Wat een onzin! Ze was toen gelukkig, ze had Ren naast haar. Nu waren ze beiden uitgeput door háár stomme fout.

Langzaam richtte Eevy haar kristal heldere blauwe ogen op Ren. Ze registreerde alles. Zijn doffe zwarte vacht -iets wat ervoor zorgde dat Eevy wat meer bezorgd werd-, de donkere ogen waarin ze elk moment in leek gezogen te worden. Alsof ze in een tunnel kwam waar ze niks in kon zien en alleen zijn geur rook, zijn donkere ogen zag en zijn stem hoorde, het voelde niet onaangenaam in tegenstelling; het voelde fijn. Alsof ze haar hele leven opzoek was geweest naar dit gevoel en het eindelijk had gevonden. Ze voelde zich thuis bij hem, ze wou hem nooit meer kwijt, voor eeuwig bij zijn zijden. Ondanks deze gevoelens voor hem, bleef de haat voor haarzelf er nog altijd in rond suizen. Het schoot door haar aderen heen opzoek naar een plek waar het tot rust kon komen, maar het leek eeuwig rond te suizen, niet wetend waar het heen moest gaan. Eevy probeerde zich te concentreren op het bijzijn van Ren en negeerde dat ene gevoel.

Eevy voelde hoe Ren haar steunde, terwijl Eevy hem steunde. Samen liepen ze zo naar de grote steen die Eevy kort geleden had uitgezocht. Met een korte zucht streek Eevy neer tegen de grote steen aan. Ren vleide zich tegen haar aan. Het voelde zo fijn om hem weer te voelen. Toen ze 'doof' was had ze zijn warmte zo erg gemist. Eindelijk kon ze die weer voelen. Ze wou nooit meer opstaan, wou eeuwig van dit moment genieten. De zon stond hoog aan de hemel, straalde de lentestralen uit. Genoeg prooi zou er te vinden, jongen zullen geboren zijn. De makkelijkste tijd van de tijd, nu kan ze al haar tijd in Ren steken. Ze richtte haar kristal blauwe ogen op Ren en hield haar blik bij hem. 'Hoe voel je, je?' vroeg Ren, waarna hij zijn blik liet glijden over haar heen. Iets wat Eevy deed glimlachen. "Goed, alleen uitgeput," zei ze kort en glimlachte even kort en dankbaar. Ze kroop wat dichter tegen hem aan en likte eens kort zijn snuit. "Hoe voel jij je?" vroeg Eevy terug. Bezorgdheid was in haar stem te horen.}

_{Renier

Rens uitgeputte lichaam was blij dat het kon gaan liggen, hij was dicht tegen Eevy aan gekropen en sloot even zijn ogen. Ze lagen in de schaduw van de steen, de zon ging schuil waardoor ze geen warme stralen meer op zich kregen. Als hij de kracht had gehad was hij nu vlak in de zon gaan lopen, om zijn doffe vacht weer glans te geven. Dan was hij ook voor Eevy op jacht gegaan, en had hij het grootste hert voor haar gevangen. Hij hoefde zijn donkerbruine ogen niet te openen om te zien dat Eevy haar blik weer op hem had gericht, hij voelde die helderblauwe ogen gewoon naar hem kijken. Langzaam draaide hij zijn kop naar haar om, hij boorde zijn bruine ogen in de hare en probeerde erachter te komen wat ze op dit moment voelde. Maar haar kristal blauwe ogen bleven een mysterie voor hem, je kon er eeuwig in verdrinken zonder antwoorden te krijgen. Ooit had iemand dat van hem gezegd, dat hij wel een gesloten boek leek dat je niet kon doorgronden of begrijpen. In feite was het een schild, een schild die zijn gevoelens afschermde. In zijn hele leven was het schild nog maar een keer gevallen, en dat was toen hij aan Eevy zijn echtte gevoelens toonde. Toen hij haar liet zien wat hij werkelijk voor haar voelde, voor hem was het een kwetsbaar moment geweest. Als ze hem toen had afgewezen of nog erger gekwetst, zou hij het schild weer hebben opgebouwd en nooit meer laten vallen. Maar nu bij Eevy liet hij het schild dat hij jaren lang had opgebouwd, voor een deel zakken.

'Hoe voel je, je?' vroeg hij op kalme toon, kort liet hij zijn blik over haar glijden. Hij wou zich ervan vergewissen dat ze nergens pijn had, ze had genoeg meegemaakt de afgelopen maand. Hij wou haar weer gelukkig zien, hij had haar zelden echt gelukkig gezien maar als dat het geval was maakte het hem ook gelukkig. In en korte tijd had hij een speciale band met haar opgebouwd, voor hem waren ze niet simpelweg partners. Het was meer dan dat, hij voelde haar pijn hij reageerde erop hij wist wanneer ze gelukkig was en dan was hij dat ook. Hij wist dat zolang ze bij elkaar bleven, er ook de nodige ruzies zouden zijn. Dat kon gewoon niet anders, om alles in evenwicht te houden kon niet altijd alles 'roze geur en maneschijn' zijn. Zijn vraag deed haar glimlachen, "Goed, alleen uitgeput," antwoordde ze, de glimlach die hij kreeg was kort en dankbaar. Het luchtte hem op en gaf hem een warm gevoel. Hij knikte even, hij was ook best uitgeput wat eigenlijk heel logisch was. Vervolgens kroop ze nog dichter tegen hem aan, Ren ontving haar warm op. Waarna hij een korte lik over zijn snuit kreeg, even drukte hij ook verrukt zijn neus tegen haar kaak. "Hoe voel jij je?" vroeg ze, de bezorgdheid was in haar stem te horen. 'Maak je niet druk, met mij gaat alles prima. Alleen ook uitgeput,' reageerde hij snel op haar vraag, hij wou niet dat ze zich zorgen maakte om hem. Het was aan hem om bezorgd te zijn om haar. Teder gaf hij ook een paar likken over haar kaak en snuit, hij wou zijn punt duidelijk maken. 'Ga nu slapen,' zei hij zacht tegen Eevy, 'Deze avond gaan we op jacht,' vervolgde hij vrolijk.}

_{Eevy's vraag had bezorgd geklonken, een gevoel dat net zoals de haat voor haarzelf door haar aderen schoot. Alleen de bezorgdheid kwam dat tot rust in haar maag, waar het zich beetje bij beetje op kropte, terwijl ze wachtte op een antwoord. Ze wou dat alles goed met hem was, dat ze konden gaan slapen en de volgende dag weer samen konden opstaan om te gaan jagen. Zodat alles weer vanouds was. Vroeger moest ze niks hebben van haar saaie leventje, dag in dag uit het zelfde doen, maar nu was daar toch echt verandering in gebracht. Ren had haar leven in een korte tijd op haar kop gezet. Ze kon niet meer normaal denken als ze van zijn zijden afweek. Het leek alsof hij iets van haar had weg genomen en zij iets van hem. Iets waardoor ze altijd bij elkaar moesten zijn, omdat ze anders gek werden. Eevy wist precies wat dat gene was, maar wou haar gedachtes er niet op zetten om daarover te denken. Ze concentreerde zich daarom op Ren die haar antwoord zou geven en het bezorgde gevoel in haar maag misschien zou stoppen. Hoop zat altijd nog tussen haar oren, maar angst was bijna in haar ogen te lezen. Bang dat ze hem wat had aangedaan, ze zou zichzelf nooit vergeven. Op die gedachtes begon de haat voor haarzelf weer op te laaien en door haar aderen te schieten op zoek naar een plek om te blijven. Het irriteerde haar, maar ze gaf er geen aandacht aan, haar aandacht was nu alleen nog maar gericht op Ren.

'Maak je niet druk, met mij gaat alles prima. Alleen ook uitgeput,' reageerde Ren snel op haar vraag. Eevy zuchtte eens opgelucht, deed geen eens moeite om zich in te houden. Ze voelde hoe de prop in haar maag van bezorgdheid langzaam afnam om uiteindelijk voorgoed te verdwijnen. Jammer genoeg bleef de haat nog altijd door haar aderen heen gieren. Alsof het een plaag geest was die haar maar niet met rust wou laten. Ze wist niet hoe ze er vanaf kon komen. Ze wist wel dat ze het zelf moest doen. Ren had haar net gerust gesteld, maar de haat was gebleven, Ren's woorden hielpen dus niet. Ze moest het dan zelf doen. Ze wist niet hoe en wou er ook niet aandenken. Ze negeerde het maar tot nu toe en schudde eens kort haar kop om haar gedachtes bij iets anders te houden. Eeuwig bij dat gevoel blijven zitten had geen zin. Eevy voelde hoe Ren haar een paar tedere likken gaf. Eevy's ogen glinsterde even kort, waarna ze haar snuit even kort onder zijn kop duwde en hem opnieuw een lik gaf.

'Ga nu slapen,' zei hij zacht tegen haar. Eevy keek even op, wou eigenlijk niet slapen. Was bang dat als ze ging slapen dat ze dan de stem weer in haar kop had of dat dit allemaal een droom leek te zijn en dat ze vervolgens ergens op een eindeloze witte vlakte wakker werd. 'Deze avond gaan we op jacht,' vervolgde Ren op een vrolijke toon. Eevy dacht nog even na, maar knikte toen eens kort. Ze had zin om te gaan jagen met hem. Om weer eens wat bewust samen te doen. Ze gaf Ren nog een laatste lik waarna ze zich boog naar zijn oor toe. "Sleep well," fluisterde ze in zijn oor, waarna ze haar kop op zijn rug neer legde en even getwijfeld te hebben toch haar ogen sloot. Het hatelijk gevoel bleef door haar aderen gieren, maar ondanks alles kon ze toch uiteindelijk slapen. Dat kwam waarschijnlijk door de heerlijke geur die Eevy in snoof elke keer als ze in ademde.}

_{Renier

'Ga nu slapen,' sprak hij op zachte toon tegen Eevy, ook al had hij er zelf geen zin in. Ze had rust nodig, hij trouwens ook. Zijn lichaam begon nu aan te voelen alsof het twintig keer van die klif gegooid was, de vermoeidheid had echt een grote inpakt op zijn lichaam. Elke spier voelde verlamd aan en deed pijn, het woog allemaal zwaar op zijn schouders. Maar hij wist dat alles goed zou komen, na een lange dag rust. Als alles goed ging zou hij pas weer ontwaken als de zon weer onder ging. Eevy leek ook niet veel zin te hebben in slapen, maar het was voor hun alle bij het beste. Als Ren niet snel een oog dicht kon doen, zou hij nog eens chagrijnig kunnen worden. Dat wou niemand hebben, en vooral hij niet. dan deed of zij hij dingen waarvan hij spijt kreeg. Hij was om het zacht uit te drukken 'Dood op' en niet zo een beetje ook. Om zichzelf weer wat op te vrolijken en vooral Eevy, voegde hij er snel aan toe 'Deze avond gaan we op jacht,'. Toen ze uiteindelijk knikte ontspande hij, blij dat haar haar toch half kon overtuigen. Hij had geen zin om met haar in een gesprek verwikkeld te raken over de stomste dingen op dat moment.

Geërgerd schudde hij even met zijn kop, waarom had hij zo van die tegenstrijdige gedachten. Hij had echt dringend een break nodig. Pist op zichzelf, zette hij zijn zware kop op zijn uitgestrekte poten voor zich. Hij ontspande zichtbaar toen Eevy hem een lik gaf, waarna ze naar hem toe boog om in zijn oor te fluisteren, "Sleep well,". Ren kon er zichzelf niet meer toe zetten om ook nog zijn bek te openen. In plaats van dat rolde hij zich rond haar op, om haar zijn warmte te bieden. Eevy sloot haar ogen en legde haar kop op zijn rug, hij sloot haar op zijn beurt nog iets meer in. Het leek wel of hij iets breekbaar beschermde. In feite reageerde zijn hersens ook zo, hij wou haar nooit meer gekwetst zien of pijn zien lijden. Het was ondragelijk. Hij slaakte een kleine geeuw waarna hij zijn ogen ook sloot. Een hele tijd luisterde hij naar de ademhaling van Eevy, zelf viel hij pas in slaap toen die regelmatig werd.

[Topic end]}

» [AG] My dear Maye
» .:Back on Track:.
» Back off, that's mine!

I will break it! And get you back my dear...

I will break it! And get you back my dear...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen