Zuchtend liet de lichtgrijze wolvin haar borst en voorpoten door de sneeuw schuiven en vroeg zich af waarmee ze bezig was. Als die jeuk niet zo vervelend was, had ze deze stomme actie natuurlijk wel gelaten. Toen de jeuk eindelijk over was, kwam Nunca vlug overeind, terwijl de sneeuw van haar borst en buik viel. Haar snuit had ze op een bijzondere manier uit de sneeuw weten te houden. Gelukkig. Nunca had het niet zo op die sneeuw, het was vies en koud. Nunca was meer van de zon en de warmte. De zomer was daarom haar lievelings seizoen, hoewel de prachtige lente ook wel flink in buurt kwam. Wat betreft de herfst, in het begin vond ze het wel mooi, al die kleurige bladeren. Maar als het echt begon te sneeuwen of koud werd of, erger nog, begon te stormen. Nee, dan had ze het wel weer gezien. Nunca gaf toe dat ze een wat zeurpietje kon zijn over enkele dingen en dat zal ze ook nooit verweren met argumenten. Ze knipperde wat sneeuw uit haar ogen en keek toen maar eens in de verte. In de verte...Haar zicht werd meteen verspreid door de dikke stam van een den, dus draaide ze haar kop de andere kant op, in de hoop daar ietsje meer te zien. Jep, hoewel het niet veel was. Bomen, takken en...SNEEUW! Nunca trok wat geïrriteerd met haar oor. Wat, in Morgandi's naam, deed ze hier?! Kon ze echt dit bos niet ontwijken op haar reis? Ze had spijt als haren op haar kop, en dat waren er nog wel wat. Waarom moest zij eigenlijk naar dit gebied? Waarom kon Mercurius niet gaan? Of Jester? Omdat zij niet de zevende pup waren. Nunca echter wel. Zij was de zevende pup van het nestje en de laatste. Als er ook maar een pup extra was geboren, dan waren er acht geweest en hoefde niemand naar dit land te reizen. Haar vader, die ook een zevende pup was en de jongste van zijn siblings, wist het altijd al. Het kwam van zijn familie af, de voorspelling. De zevende pup van een zevende pup zal reizen naar Morgandi. De voorspelling bestond al 100 jaar, maar nooit was er een zevende pup geboren waavan de moeder ook een zevende pup was. Nou, ja, het was wel eens gebeurd. Echter waren er dan 8 pups en het mochten er echt maar zeven zijn. Nu was het zover. Drie jaar geleden was Nunca geboren, een zevende pup van een zevende pup. Allebei de jongste van hun siblings. Of in elk geval, het laatst geboren. Nunca ging zuchtend zitten in de sneeuw, terwijl ze er aan terug dacht. Een ding zat haar erg vast, waarom had haar vader het nooit aan haar moeder verteld? Nunca zag nog steeds het geschrokken gezicht van haar moeder, toen Septimus het vertelde van de voorspelling. Dat was een anderhalf jaar geleden. Toen besloot Septimus, Nunca's vader, dat het tijd was voor zijn laatst geboren om te vertrekken. Nunca zelf wist er ook niks van af en was voor eerst echt woedend en radeloos geweest. Zo kwaad dat ze zonder afscheid nemen rennend vertrok. Wat geen goed plan was...Aangezien ze geen idee had welke kant ze op moest. Mercurius was haar achterna gegaan. Alleen hij. Waarom de rest niet? Haar kleine bruine broer. Waar ze altijd op kon rekenen. Ze was dol op hem en hij op haar. De twee hadden gepraat en Nunca was gekalmeerd. Ze had gevraagd aan Mercurius of hij mee wou gaan. Maar hij vertelde dat vader zei dat hij niet mee mocht gaan, onder geen enkele voorwaarde. Nunca was weer boos geworden en was met wat afscheid woorden vertrokken. Ze zag wel dat ze Morgandi vond. Opeens schrok Nunca op van haar gedachte en merkte dat het was gaan sneeuwen. Snuivend stond ze op, schudde haar achterwerk, strekte zich uit en besloot om toch maar ergens te gaan schuilen. Al vlug had ze een leeg vervallen hol gevonden. Om zeker te zijn van haar zaak, rook Nunca nog eens goed. Ja, er was een wolvengeur aanwezig, maar die was zo oud. Vlug liet Nunca zich in het hol zakken en zocht een plekje op in een hoek. Waar ze zich tevreden oprolde. Buiten was het gaan waaien, hoorde ze. Hopelijk geen sneeuwstorm, want dan kon ze nog wel even blijven. Ach, wat gaf dat? Het was hier lekker knus. De maker van het hol had er haar best opgedaan, Nunca had geroken dat het een teef was. Geeuwend legde Nunca haar kop op haar voorpoten neer en sloot haar ogen. Misschien kon ze eventjes een dutje doen. Goed, middag was misschien niet een moment om te slapen, maar meer wist ze niet om te kunnen doen.Al vlug was ze in slaap gesukkeld, een lichte slaap. Ze had nog geen vijf minuten kunnen slapen of ze hoorde gekraak. Vermoeid opende ze haar ogen, gaapte eens hard en keek met knipperde ogen naar de ingang van het hol. Daar stond de gestalte van een andere wolf. Nu was Nunca wel klaar wakker. Meteen stond ze op, wankelde wat op haar poten en had haar evenwicht gevonden. ''Wie is daar?'' vroeg ze aan de gestalte. Het kon natuurlijk gewoon een wolf zijn die hier ook wou schuilen, maar voor hetzelfde. Nunca wachtte af, op haar hoede.