<sub>Met trage passen liep hij door het kil uitziende bos. De bomen hadden een donkere kleur en de sneeuw lag op de takken. De sneeuw was nu wat minder doordat het lente was, maar alsnog was hier nog sneeuw te vinden. Zijn passen versnelde zich niet en op een rustig drafje liep hij verder. De sneeuw kraakte regelmatig onder zijn poten en zorgde voor een rustgevend gevoel. De reu kwam langzaam tot een halt en hief zijn kop in de lucht, alsof hij een huil ging slaken, maar iets wat hij niet deed. Hij keek omhoog, waar de sneeuwvlokjes in kleine beetjes naar beneden zweefden. Hij plantte zijn kont neer en bij de aanraking van de sneeuw ging er kort een koude rilling door hem heen. Echt was dat alweer snel voorbij doordat zijn dikke vacht zijn warmte weer vast hielt. Hij sloot zijn ogen en liet de sneeuwvlokjes op hem belandden. Het voelde fijn hoe de sneeuwvlokjes zijn neus kuste en zijn vacht liefkozend aanraakte. Iedere andere wolf had het irritant gevonden, maar hij vond het een prettig gevoel. Uiteraard had hij eerder het gebied wat doorzocht, maar zoals hij al had bedacht was er niemand te bekennen. Zelfs geen prooi. Waarom zouden er hier ook levende wezens te bekennen zijn? Niet zo heel veel van hier scheen het zonnetje en was er veel meer prooi te bespeuren. Dan was de vraag, wat deed de bruin tot donker bruine reu hier? Het antwoord was simpel, maar het geven zo te gemakkelijk zijn. Als er dan iemand was, mocht die de eer hebben om het antwoord te vinden. Misschien moest die iemand ook nog eerst de vraag vinden. Die zou de reu wel cadeau geven. Wat was hij toch weer vrijgevig. Terwijl hij dit dacht, kwam de sneeuwvlokjes nog steeds op hem terecht, maar sierde er nu een kleine glimlach rond zijn lippen. Een glimlach die je van een grote afstand niet kon zien en als je een meter voor hem stond moest je alsnog goed kijken om hem te kunnen zien. De meesten zagen hem voor neutraal aan. Een wolf die graag alleen was en genoot van het leven. Ja, dat was hij ook. Hij genoot van het leven, met alles wat hij had. Hij hielt niet van vechten. Wolven noemde hem een poedel of een goodie. Ze mochten zeggen wat ze wouden, laat hem gewoon van het leven genieten, dan was alles goed. Hij hielt niet van vechten, wou de ander dat wel, dan was hij in een mum van tijd weg. Maar als hij geen kant op kon en het wel moest, kon hij vechten als de beste. De redens waarom hij niet graag vocht en waarom hij afstandelijk was, was onbekend. Maar natuurlijk wist hij het antwoord wel. Maar dan weer, waarom zou hij het antwoord geven? Té makkelijk. Dat mocht die iemand weer uitvogelen. Hij opende zijn ogen en knipperde even kort om te voorkomen dat er wat sneeuw in zijn ogen kwam. Hij kwam uit zijn stijve houding en schudde kort zijn kop om de sneeuw eraf te gooien. Hij stond op en schudde ook zijn vacht uit. Een lichte grijns lag rond zijn lippen. Ja, nu wou hij wel graag iemand ontmoeten. Iemand die de antwoorden kon vinden en iemand waar hij even mee kon praten. Tot zijn geluk, was de geur van een vreemde wolf zijn neus binnen gedrongen. Hij had geluk.

[open voor iedereen ^^]</sub>