Met rustige passen liep de wolvin over het landschap. Hoewel haar passen rustig waren, was ze zelf best nerveus en gespannen. Ze was bang dat ze haar niet wouden. Dat ze werd verstoten en dat ze haar uitlachten, net als haar ouders gedaan hadden. Maar Maye zou laten zien dat ze het waard was. Haar been zou haar dat niet makkelijk maken, maar ze gaf niet op. Ze was een doorzetter. Het licht drong door de bladeren door en af en toe viel dat op haar wollige vacht. Haar vacht werd dan eventjes verwarmt voor het de schaduw weer inkwam. Het bos gaf haar een warm en goed gevoel.

Hoewel ze wist dat de roedel hier ergens moest zijn en ze nu door misschien wel tien wolven werd gevolgt en in de gaten werd gehouden, voelde ze zich hier heel erg welkom. Alsof haar iets riep, alsof er iets was dat haar zei dat ze hier hoorde. Dat gaf haar al iets meer moed en maakte haar wat rustiger. Toen de geur van de roedel haar neus binnendrong stopte ze. Ze was nu in hun gebied. Nu moest ze huilen, dat had ze gehoord. Of was dat een grap? Waren ze haar nu aan het uitlachen omdat ze het echt wou doen. Maar misschien was het echt zo? Maye wist niet wat ze moest geloven. Veel wolven hadden haar vertrouwen geschaaft. Toch besloot ze het maar te doen, zo kreeg ze wel zijn aandacht.

Een luide huil liet ze horen. De nerveusiteit was er wel een beetje in te horen. Wat trappelend wachte ze af. Ze verroerde geen vin. Ze wist niet of ze zijn gebied zomaar mocht betreden. Ze had gehoord dat dit een goede roedel was, daarom was ze er op af gestapt. Maar ze wist niet hoe Nathan zelf was. Een nerveuze zucht verliet haar keel en ze zette toch enkele passen het gebied in.

Sorry voor de korte en flut tekst.. Had niet heel erg veel inspi.

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... Welcome, my lady

Het was me een drukke tijd, op dit moment. Allerlei aanmeldingen kreeg ik deze uren naar mijn oren. Overal kwamen de huilen vandaan. Ik moest overal heen. Maar het meeste was nog altijd in Pubu zelf. Gelukkig lag dat dicht bij mijn gebied.
Al was ik vanochtend ergens aan de andere kant van Morgandi geweest, gelukkig weet ik de binnendoor wegen om het snelst terug te komen. Ik kwam inmiddels aan bij het meer van mijn eigen gebied, terwijl ik mijn kop naar beneden boog. Ik moest en zal wat moeten drinken. Straks na dat ik gedronken had, moest ik wel wat energie terug winnen. Dat zou betekenen dat ik zou moeten jagen.
Veel zin had ik er zeker wel in. Ik liet mijn neus zijn gang gaan en vernam al snel een konijn op vlak in de buurt.
Snel rende ik er heen en voor ik het wist, had ik het konijn vast in mijn bek. Vrolijk nam ik het mee naar mijn plek, terwijl ik het dier begon op te peuzelen. Ik genoot er gewoon zo enorm veel van, dat ik hier zeker van wist dat mijn energie weer wat terug kwam. Maar genoeg was het zeker niet.

Nadat ik het dier op had gepeuzeld, werd mijn plicht alweer geroepen. Er kwam een luide huil uit de buurt naar mij toe gewaaid. Tijd om mijn alfa kunstjes weer uit mijn poot te schudden en naar de huil te gaan.
Met een simpele beweging sprong ik omhoog, terwijl ik snel richting de huil ging. Het was me duidelijk dat ik na vandaag rustig aan moest gaan doen, want dat heen en weer geren achter elkaar was zeker niet iets waar mijn conditie op gebouwd was.
Tuurlijk ik was sterk, maar alles achter elkaar, dat was echt niet iets wat ik elke dag graag deed. Zeker niet in dit seizoen, de winter. Ik vond het vreselijk maar ik moest de tijd doorstaan, want het was ook zo weer over.
Ik kwam aan en zag een teef staan. Dit keer een gevarieerde teef. Ik glimlachte eens en ging rustig naar haar toe, terwijl ik ging zitten. “U heeft mij geroepen, my lady?” Begon ik en keek haar vriendelijk aan.

{Sorry voor deze flutpost}

Het was stil en rustig in het bos. Heel anders dan dat er in de ziomer was. Dieren hielden hun winterslaap. Vogeltjes waren wanhoopig opzoek naar wat voedsel dat ze geen tijd hadden om te kunnen fluiten. Maye miste dat geluid best wel. Het maakte haar kalm en ze vond het mooi om naar te luisteren. Kleine pasjes zette ze in de sneeuw. De sneeuw maakte de kussentjes onder haar poten koud en nat. Haar blik gleed even naar de koude, witte grond. Toen er wat geluid in het bos te horen was keek ze weer op. Takjes kraakte en het geluid kwam deze kant op. Maye's oren gingen rustig heen en weer om het geluid zo goed mogelijk op te vangen en haar bruine ogen gleden rustig over de omgeving.

Niet veel later schoot er een konijntje voor haar langs. Maye deed geen moeite het diertje te vangen. Ze wachtte keurig netjes op Nathan. Het bloed van het konijntje zou haar vies maken en dat was natuulijk geen goeie indruk. Een kleine zucht verliet haar keel. Het was een zucht van opluchting dat het Nathan nog niet was, maar ook een zucht van ongeduld. Normaal was Maye best geduldig. Maar dit duurde voor haar gevoel best lang, al had hij natuurlijk allemaal dingen toe doen. Net toen ze weer een stukje verder wou lopen, rook ze een onbekende, maar toch ook bekende geur. Haar neus ging iets de lucht in en ze snoof goed. Het was de geur die hier allemaal hing. De geur van de roedel die zich hier bevond. De roedel van Nathan. Haar oren gingen naar voren en haar ogen zochten de omgeving af.

Er kwam een spierwitte wolf haar kant op gelopen en meteen hield Maye haar kop iets laag. De glimlach die de reu haar schonk zorgde er voor dat ze ietwat verlegen terug glimlachte. De reu ging zitten en zij volgde zijn voorbeeld. Dit was waarschijnlijk Nathan en de eerste indruk was altijd belangrijk. Door haar achterpoot zat ze niet helemaal 'normaal'. Je kon zien dat haar poot iets hinderde. "U heeft mij geroepen, my lady?" sprak de reu vriendelijk. Maye knikte iets. "Als U Nathan bent, dan heb ik U geroepen" sprak ze vriendelijk terug en ze glimlachte nogmaals.

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... Could you show your powers, please?

Mijn ogen namen elk deeltje van de teef in mij op. “Eens even denken, volgens mij ben ik een vrouwen aantrekker.” Hij grinnikte even en keek naar de wolvin, terwijl hij nog eens nadacht. In de roedel zaten nu eigenlijk alleen maar wolvinnen en een reu naast hem.
Ik ging met een glimlach heel even de omgeving af op andere geuren, maar gelukkig was dat niet het geval. Mijn ogen gingen terug naar de teef voor me, terwijl ik haar opnieuw weer bekeek. Dit keer op hoe ze er uit zag en hoe ze de indruk overbracht.
Voor mijn gevoel was het een goed gebouwde wolf, waarmee ik mee bedoelde dat ik dacht dat ze mij nog wel eens een goed gevoel kon geven voor een rang waarbij je veel kracht nodig had. “Wat is je naam, my lady?” Begon ik netjes met mijn kleine speech voor een aantal vragen.
Nog altijd bleef ik op mijn hoede, want nog steeds dreeg er gevaar rondom het gebied heen. Maar mijn aandacht ging wel weer vrij snel naar de teef toe, want een aanmelding was op moment iets belangrijker dan een indringer die in de buurt was.

“Dus, u heeft me geroepen om mijn roedel te mogen komen vergezellen?” Sprak ik verder en keek eens naar de bomen, terwijl ik zachtjes de geur op snoof van de natte en vochtige omgeving. Nog niet zo lang geleden had het hier geregend.
Daardoor kregen de naalden van de dennenbomen, de blaadjes en takjes van de spar en andere bomen een geheel frisse geur die de natuur dan ook zeker goed lieten ruiken. Ik genoot echt van die geur van alle frisheid. Dat maakte me gewoon wat blij.
Rustig richtte ik mijn aandacht terug op de teef terwijl ik haar nog eens vriendelijk aan keek. “Ik zou graag willen zien, wat je kunt zodat ik me kan indenken wat jouw taak zou kunnen zijn.” Met een korte glimlach keek ik naar de bruinige wolvin voor mij terwijl ik mijn kop ietsjes schuin hield en liet weten dat ze haar gang mocht gaan.

{Again een flutpost}

Net als dat de reu deed, namen Maye's ogen hem ook in haar op. Hij was wit, dat was iets dat heel erg opviel en hij was goed gebouwd. Zo te zien was hij gezond en kwam hij de winterdagen goed door. Haar tong gleed snel over haar neus heen en ze kneep haar ogen dicht zodra er een klodder sneeuw op haar hoofd terecht was gekomen. Ze probeerde het van haar hoofd af te schudden en met haar poot vreef ze het er langzaam af. Fijn, dat had zij weer. Even keek ze op naar boven om te kijken waar de verdwaalde sneeuw vandaan kwam. Het was van de boom boven haar gekomen en een zachte zucht ontsnapte haar.

Ze concludeerde dat deze reu Nathan was, anders had hij er wel wat van gezegt. Weer vormde er rond haar mond een kleine glimlach toen hij de woorden uitsprak. "Wat is je naam, my lady?". Haar oren bewogen langzaam heen en weer, waarna ze weer naar voren bleven staan. "Ik heet Maye" stelde ze zichzelf voor en ze knikte even kort. Toen hij zijn volgende vraag stelde wist ze dat ze nu helemaal ondervraagt zou worden. Wat logisch was, hij moest weten wat voor een wolf ze was. "Dus, u heeft geroepen om mijn groep te mogen vergezellen?" hoorde ze hem zeggen waarna ze knort knikte. "Inderdaad, en u mag gewoon je zeggen hoor" zei ze en ze grinnikte even. Tot nu toe vond ze het allemaal nog goed en vlotjes verlopen.

Toch werd de volgende vraag iets moeilijker om te beantwoorden. "Ik zou graag willen zien, wat je kunt zodat ik me kan indenken wat jou taak zou willen zijn". Even was ze stil en ze dacht diep na, waarbij ze haar blik even van hem afwende. "Ik weet niet precies wat u bedoelt," zei ze waarbij ze hem weer aankeek, "Maar misschien is het wel handig om te weten dat ik geen goeie jager ben. Ik word verhinderd door mijn achterbeen waarmee ik niet echt goed mee kan lopen" vertelde ze heel eerlijk. Hij had het al aan haar manier van zitten kunnen opmerken, maar ze zei het er toch maar beter even bij. Haar bruine ogen keken naar die van hem, benieuwd wat hij hier op zou zeggen.

Flutje >.<

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... Welcome to this new world

De reu keek naar de teef voor zich en glimlachte vriendelijk. Al vrij snel begon ze tegen hem te praten wat hij zeker waardeerde omdat hij graag luisterde naar wat de wolven allemaal konden en wilden. “Ik heet Maye.” Begon ze haar eigen verhaal me.
Elke wolf had zijn eigen verhaal en begon ermee als hij of zij zichzelf ging voorstellen. En het verhaal van de wolf zou pas eindigen bij de allerlaatste worden die uit of zij uitsprak voor het stierf. Maar daar hoopte ik nog lange niet op.
Met een kleine glimlach keek ik Maye nog altijd aan. “Inderdaad, en u mag gewoon je zeggen hoor.” De ongeveer 3 jaar oude wolvin grinnikte even en voelde zich blijkbaar op haar gemak.
Een klein vogeltje in de boom, die ik zag vanuit mijn ooghoeken, keek ons wat geschrokken aan. Waarschijnlijk omdat we er zo plots waren.
Het mocht winter zijn, maar in de buurt waren nog wel vaak warmere plekken waar ze konden overleven. “Ik weet niet precies wat u bedoelt.” Vertelde ze me na dat ik haar al eens eerder had gevraagd of ze iets kon. “Wat ik bedoel Maye, is of je me misschien kunt laten zien waar je goed in bent. Zo kan ik mijn beoordeling maken.”

Plots gingen de kleine radartjes in mijn hoofd flink branden. “Maar misschien is het wel handig om te weten dat ik geen goeie jager ben. Ik word verhinderd door mijn achterbeen waarmee ik niet echt goed mee kan lopen.”
Mijn ogen gingen naar haar achterpoot en observeerden die. Al vrij snel zag ik het probleem en sloot mijn blauwe ogen even om te zien of ik een oplossing wist. Het duurde even, maar na diepgraven, wist ik het. “Het meer.” Begon ik.
Natuurlijk was dat het. Het meer in mijn gebied had die bovennatuurlijke krachten en waarschijnlijk kon die dit probleem ook verhelpen. Ik probeerde de aura van de teef in te zien om te weten te komen waar ik haar het beste kon plaatsen of kon helpen.
“Het meer in mijn gebied, Crystal Dreams. Het kan je van je probleem met je achterpoot helpen. Misschien kan ik je gewoon op dit moment de bescherming geven, zodat je veilig bent. Maar dan, wanneer je om middernacht 12 uur precies het meer in gaat wat je dan zal genezen, zul je op de bijeenkomst jezelf moeten laten zien wat je dan kunt. Zo kan ik je dan het beste plaatsen.”
Met een korte glimlach keek ik haar aan. “Wees dan welkom in mijn roedel, Maye.” Begon ik mijn laatste zin mee.

{Sorry dat ik het wat sneller afmaak, maar ik weet anders niets te posten :$
In je volgende post kun je dit topic afsluiten, want je bent nu namelijk in de roedel aangenomen}