So cold

Regen druppels lande op haar lange witte vacht terwijl ze veder liep. Haar ogen stonden dof en haar vacht was smerig en besmeurt met modder. Ze was nu al een half jaar aan het rond zwerven, ze kon geen plek vinden waar ze haar thuis van kon maken. Ze was mager en zwak, maar niet te zwak om niks meer te kunnen, als ze werd aangevallen was ze nog steeds een waardige tegen stander. Haar goude ogen staarde naar voren terwijl ze veder liep, en langzaam veranderde het regen in sneeuw en bevond ze zich al snel rond begroeiing. Hoge kale bomen staken boven haar uit en sneeuw dwarrelde in zachte dikke vlokken naar beneden. Ze stopte met lopen toen geluid haar aandacht trok. Ze stak haar nagels in de besneeuwde grond en ontblootte haar tanden half. Haar staart stond hoog en stil en haar ogen keken alle kanten op terwijl haar oren zich langzaam in haar nek plaatste. Ze had geen zin in gezelschap, maar het gezelschap was wel onderweg. Waarom nu? Nu ze zo zwak was, als ze werd aangevallen kon ze misschien net wat wonden uit delen, maar dan moest ze uiteindelijk wel vluchten, want tegen een wolf rond haar leeftijd in goede conditie kon ze nu echt niet op.

Zijn vacht was doorweekt en zijn pootstappen sopte in de modder. Hij wist eigenlijk niet wat hij hier deed, maar wat beters te doen was er toch niet. Een geïrriteerde grom verliet zijn lippen terwijl hij zijn poot uit de modder wegtrok. Er kwam een zuigend geluid dat de eerste paar keer nog wel grappig had geklonken, maar nu echt irritant begon te worden. De regen kletterde vrolijk door en zijn zicht was niet verder dan een paar meter. Hij schudde zijn vacht uit in een poging om wat droger te worden, maar tevergeefs. Hij was nog steeds nat en zijn vacht voelde 5 kilo zwaarder. Toen vond hij eindelijk een boom waar hij onder kon schuilen. Hij rende erop af en schudde daar zijn vacht uit. Hij zag er niet uit met zijn vacht helemaal rommelig en hij stonk naar natte wolf, maar dat boeide hem niet. Wie kan hij nou tegenkomen vandaag?

Een druppel viel op zijn neus en hij deed zijn ogen open. Na een paar keer knipperen deed hij zijn kop omhoog. Hij moest in slaap zijn gevallen. Een beetje versuft keek hij om zich heen. De regen was minder geworden, maar het regende nog steeds. Langzaam stond hij op en rekte zich uit. Hij schudde nog een keer met zijn hele lichaam en keek om zich heen. Wat zal hij doen, verder lopen of hier blijven? Ach, hij was nu toch al wakker. Op een drafje liep de wolf onder de boom vandaan , waar de regen gelijk weer in zijn vacht kwam te zitten. Hij kneep zijn ogen een beetje dicht terwijl hij liep. Na een paar meter stopte hij. Zijn oren gingen heen en weer en hij snoof in de lucht. Hij rook de geur van een andere wolf. Met een schok ging zijn kop naar voren en hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij zag geen andere wolf, maar zijn reukvermogen liet hem nooit in de steek. Vastberaden, maar voorzichtig, liep hij verder, richting de onbekende wolf.

Na een paar minuten zag hij de wolf door de bomen heen. Het was een witte wolf, pardon, wolvin. En wit kon je haar eigenlijk ook niet helemaal noemen. De wolvin zat onder de modder en was mager, wat een beetje verdoezeld werd door haar dikke vacht. Ze leek een beetje verloren hier, iets wat in zijn voordeel kon werken als hij het nodig had. Toen stopte de wolvin en keek om haar heen. Waarschijnlijk had ze hem gehoord toen hij door de sneeuw liep. Hij wou zich eerst klein maken, maar veranderde van gedachten. Met zijn kop recht vooruit, voor zijn lichaam, kwam hij achter de bomen vandaan, naar de wolvin toe. Hij keek niet boos, meer onderzoekend. Hij schatte de wolvin in op haar kunnen voor als het nodig was. Je weet maar nooit met deze soort types.

Het geluid van knisperende pootstappen drong haar oren te binnen. Ze versmalde haar gouden ogen kort en zette een neutrale houding aan. Ze keek kort naar de reu die zo zwart was als de nacht. Sneeuw vlokken dwarrelden naar beneden en rustte op haar witte vacht. Ze staarde naar de reu en zag dat hij haar onderzoekend aan keek. "Well, hoi," sprak ze op neutrale zachte toon terwijl ze met haar iet wat aan de lange kant staart zwiepte. Ze besloot maar een reactie te geven op zijn onderzoekende blik. "Van waar die blik? Ik sterke staat ben ik heus niet, en in de stemming om ruzie te zoeken al helemaal niet," sprak ze koeltjes terwijl ze haar ogen kalm op de reu richtte. Er was niks behalve kalmte in haar blik te zien. Natuurlijk bekeek ze de reu een beetje. Hij zag er daar in tegen wel sterk en iet wat voor haar gevaarlijk uit. Misschien als Ceylen niet in zulke zwakke staat was geweest was de reu niet zo'n gevaar voor haar geweest. "Ik neem aan dat dit een bewoond gebied is waar meerdere wolven leven, misschien zelfs roedel," besloot ze te zeggen. "Mag ik vragen waar ik me nu bevind?" Vroeg ze vervolgens op kalme toon. Ze was moe, dat was te merken, en haar stem trilde een beetje. Het liefst ging ze door met lopen, op zoek naar plek om te kunnen rusten.

’Well hoi.’ De wolvin sprak op een neutrale toon. Hij keek haar nog steeds onderzoekend aan, maar iets minder op zijn hoede.
"Van waar die blik? Ik sterke staat ben ik heus niet, en in de stemming om ruzie te zoeken al helemaal niet," Hij wist dat ze gelijk had en trok zich terug. Hij deed zijn kop omhoog en keek de wolvin nu gewoon aan. Ze bleef nogal koeltjes, iets wat hem nog wel wat gespannen hield. Ook zij bekeek hem, maar hij stond daar gewoon. De witte sneeuw kwam langzaam neer op zijn vacht, waardoor de bovenkant al wat witter was geworden. Door een rilling viel er wat van zijn rug af en op de grond.
"Ik neem aan dat dit een bewoond gebied is waar meerdere wolven leven, misschien zelfs roedel.” Quaed knikte, dat klopte inderdaad.
”Mag ik vragen waar ik me nu bevind?" Haar stem trilde een beetje, ze was vast moe. Hij wist niet waar deze wolvin vandaan kwam, maar ze had zo te zien een stuk afgelegd. Ze was nu niet uit op een gevecht of iets dergelijke, ze kon nooit winnen en dat wist ze.
’Welkom in Morgandi.’ Sprak hij op een heldere toon. Zijn stem galmde door de sneeuw en een kleine, scheve glimlach verscheen op zijn snuit.
’Om precies te zijn ben je nu in Xue Senlin, oftewel; Het bos waar het altijd sneeuwt. Als ik jou was zou ik naar het zuiden gaan en daar uitrusten. Er is daar meer prooi en het is er warmer. Er zijn ook wel wat roedels daar, maar die kun je gemakkelijk ontwijken.’ Hij wees met zijn snuit naar links, richting het zuiden. Als je goed door de bomen heen keek zag je dat er even verderop blauwe lucht was.
’Het is nog ongeveer 2 uur rennen vanaf hier, 4 uur lopen, en dan ben je in niet-sneeuwend gebied.’ Hij keek weer naar de wolvin voor hem. Ze zag er wel erg mager uit en hij wist niet of ze het wel zou halen, maar eigenlijk was dat niet zijn probleem. Hij hoorde dat er veel nieuwe wolven bij waren gekomen uit andere gebieden. Hij wist niet precies wat er buiten Morgandi omging, maar het zal wel iets niet goed zijn. Als het maar niet hier komt, dacht hij in zichzelf.

De wolf leek niet echt een bedreiging voor haar. Of althans niet de wolf die zin had om haar aan te vallen, en ze wist zeker dat zij ook niet als bedreiging werd gezien. Ze was nu ook zeker geen bedreiging, de reis van Serigala naar hier was zwaar geweest, zwaarder dan toen ze van Galicia naar Serigala was getrokken. Maar toen was het meer van Galicia naar niemands-land met een trainer die haar trainde en zo door naar Serigala toen ze weer alleen was door de dood van haar trainer Cresil. Tot zeker haar derde jaar en drie maanden of iets korter had ze in Serigala gewoond, ze was een jaarling geweest toen ze Serigala binnen was getrokken. Ze had zich nogal gehecht aan het gebied dat haar thuis was geworden, maar ze wist dat dat gebied geen thuis meer kon zijn, en dat deed pijn. Ze had veel moeten achterlaten, haar pups, haar roedel, haar partner, vrienden... Gewoon haar thuis met alles er op en der aan. En die loss deed heel erg pijn. ’Welkom in morgandi.’ Begroette de reu toen. Ze merkte dat de wolf eerder niet had gesproken, maar nu hij sprak was zijn stem helder en galmde rond haar heen. Ze spitste haar oren en keek de reu aan waarna ze knikte. Morgandi dus... Ging er door haar kop heen. ’Om precies te zijn ben je nu in xue senlin, oftewel; het bos waar het altijd sneeuwt.’ Sprak de reu. Ceylen knikte. Ze was altijd al opgegroeid in gebied waar het altijd sneeuwde. Ze had er leren overleven, hoe zwak ze ook was, dus sneeuw was geen partij voor haar. Enkel stond een warmer gebied met veel prooi haar nu wel aan. Ze wist dat als ze nu nog een paar dagen zonder eten moest door gaan dood zou gaan. ’Als ik jou was zou ik naar het zuiden gaan en daar uitrusten. Er is daar meer prooi en het is er warmer. Er zijn ook wel wat roedels daar, maar die kun je gemakkelijk ontwijken.’ Ceylen knikte. "Roedel, eh?" Murmelde ze. Ceylen was een roedel wolf, enkel was ze nu weer solitair. Ze miste The Vicious Pack, háár roedel, niet helemaal die van haar, maar ze had een hoge rang gehad daar, en vaak zat de taak als Alfa op zich moeten nemen, vaak omdat de huidige alfa even niet aanwezig was of niet in staat om even alfa te zijn. Damian was die wolf geweest, tevens haar partner... Ze slikte een brok weg, waar had dit haar weer moeten overkomen? Ceylen keek naar de links van de wolf voor haar, dus de rechts van haar. Het bos achter haar was groot, ze wist dat als ze de andere kant op zou gaan nog dagen in dit bos door zou brengen, maar inderdaad de kant die de reu aan had gewezen rook ook vochtiger en dus warmer. ’Het is nog ongeveer 2 uur rennen vanaf hier, 4 uur lopen, en dan ben je in niet-sneeuwend gebied.’ Sprak de reu. Ceylen knikte dankbaar. "Well, dat klinkt dan beter dan dit," murmelde ze. "Zelf heb ik mijn hele leven in besneeuwd gebied geleefd, maar nu lijkt een warmer gebied me inderdaad beter," murmelde ze. Het beetje hulp, of te wel, het advies was niet verkeerd aan gekomen, ze kon het gebruiken, ze was in onbekend gebied en wist niet precies waar ze aan toe was. Maar nu ze wist waar de gebieden warmer waren kon ze zich zelf wel weer even redden... hoopte ze.

De wolvin leek erg geïnteresseerd te zijn in een roedel. Hij keek haar een beetje verbaasd aan, hij vond haar niet echt een roedeltype. Maar hoelang kende hij haar nou, een paar minuten?
"Well, dat klinkt dan beter dan dit. Zelf heb ik mijn hele leven in besneeuwd gebied geleefd, maar nu lijkt een warmer gebied me inderdaad beter," Murmelde de wolvin. Quaed knikte naar haar. Ookal was ze in besneeuwd gebied opgegroeid of wat dan ook, ze had nu gewoon een goeie omgeving nodig.
’Er zijn daar 4 roedels. Je hebt de Mystic Strangers. Dit is een roedel die volgens mij iedereen toelaat en heeft 2 alfa’s, Nathan en Katherine. Ook heb je de Black Ops, dit is een slechte roedel met Legion als Alpha. Dan heb je nog de Rising Souls, een neutrale roedel met Bison als Alpha. Als laatste heb je Innovia, dit is een goede roedel geleid door Roy.’ Hij sloot zijn riedeltje af met een knik. Hij had dit best wel goed onthouden, vond hij zelf. Hijzelf wou nooit bij een roedel gaan, had er zelfs nooit aangedacht. Al die blikken van de andere wolven die op je letten bij alles wat je doet, het was niks voor hem. Het liefst deed hij gewoon de hele dag wat hij zelf wou. Als hij weg wou, ging hij weg en als hij een paar dagen in hetzelfde gebied wou blijven, bleef hij dat. Ook kon hij nu omgaan met wie hij wou, wanneer hij dat wou. Hij had zijn hele eigen leven in zijn eigen handen en niemand kon die macht van hem afpakken. Nu niet en nooit niet.

Sorry een beetje kort :S

’Er zijn daar vier roedels. Je hebt de Mystic Strangers. Dit is een roedel die volgens mij iedereen toelaat en heeft twee alfa’s, Nathan en Katherine. Ook heb je de Black Ops, dit is een slechte roedel met Legion als alpha. Dan heb je nog de Rising Souls, een neutrale roedel met Bison als alpha. Als laatste heb je Innovia, dit is een goede roedel geleid door Roy.’ Ceylen luisterde aandachtig. Ze was zeker geen solitaire wolf, het grootste deel van haar leven had ze samen geleefd met een roedel, wat begon bij de Snow Killers, een roedel die je in Serigala kon vergelijken met The Shadows, maar hier volgens mij met de Black Ops. Snow Killers maakte zowat iedereen af die op hun territorium kwam of verwonde de indringer gewoon hevig. Ceylen zelf was niet zo'n koelbloedige killer. Daarna had ze haar leven in een neutraal slechte roedel door gebracht - The Vicious Pack. Zij zelf was de partner geweest van de alfa Damian, en ze had de rang Sòldá gedragen, een hoge rang in de roedel. De sòldá hielp de alfa's met leden op zoeken en hield alles in orde, ook hielden ze een kijkje in het zeil met of de nieuwe leden wel geschikt waren voor de roedel. Ze had misschien maar een half jaartje buiten een roedel geleefd. En nu weer, al zo'n drie maanden lang. "Bedankt voor de waarschuwing," murmelde ze. Ze keek de reu even recht aan in de ogen. "Trouwens, ik sta bekend als Ceylen," sprak ze kalm. Ze kon een kleine neutrale glimlach niet onderdrukken. Ceylen had twee kanten. Slecht, puur slecht en zowat genadeloos, maar ook vriendelijk, neutraal en kalm. En nu was ze het tweede, wat ook wel het slimste was. Ze versmalde haar ogen bij een geluidje. Haar gouden ogen waren al snel gericht op een witte konijn die door het sneeuw huppelde. Ze likte haar lippen en bekeek naar de staat van het konijn. Maar Ceylen was niet in de staat om te jagen. Als ze het nu ging proberen was het konijn sowieso al eerder op de hoogte van haar dan dat Ceylen kon springen...

’Bedankt voor de waarschuwing.’ Quaed glimlachte kort naar de wolvin. Het was geen moeite geweest. Je wist nooit wat je met die nieuwe wolven aan moest en je weet niet hoe belangrijk ze kunnen zijn later. Hij wist niks over deze wolvin, niet eens haar naam.
’Trouwens, ik sta bekend als Ceylen.’ Oke, die naam kon hij van zijn lijstje schrappen, maar er was veel meer dat hij niet wist. Zat ze hiervoor in een roedel, was ze daar misschien wel de leider van geweest? Was ze de leider van haar hele gebied geweest, waar dat ook mocht zijn? In tegenstelling tot hem, kon zijn wel wat van hem te weten zijn gekomen. Hij woonde hier al zijn hele leven en zat niet in een roedel. Dat kon je zien als je een beetje kon observeren. Toen pas viel het hem op dat zij hem recht aan keek.
’Hallo Ceylen. De wolven hier noemen mij Quaed, of gewoon Q, als je het wilt afkorten.’ Hij knipoogde even naar de wolvin en plofte met zijn kont neer op de grond. Ineens hoorde hij een paar geluiden en zijn oren gingen opzij. Er kraakte takjes en er plofte wat op de grond neer. Zijn kop bewoog naar rechts en zag een wit konijn door de sneeuw huppen. Dom beest, dacht de wolf bij zichzelf. Het waren twee wolven tegen 1 konijn, en wat eten ging er altijd wel in. Hij stond weer op en keek naar de wolvin. Het schoot door zijn hoofd heen dat ze veel te zwak was om te jagen. Even leek hij te twijfelen, maar sprong toen toch op het konijn af. Het beest zag hem op tijd en rende weg. Met een grom zette Quaed de achtervolging in.

Door zijn redelijk kleine lijf propte hij zichzelf makkelijk overal tussen. Toen het konijn door een bosjes kroop, kroop hij er gewoon achteraan. Het voelde goed om even zo te rennen en hij had er plezier in. Door zijn enthousiasme had hij het konijn al snel gevangen. Met het dode beest tussen zijn kaken geklemd liep hij terug naar de plek waar hij en de wolvin net waren. Hij gooide het konijn neer en scheurde de achterkant eraf, met de 2 achterpoten. Hij ging langzaam op de grond liggen met de achterkant van het konijn tussen zijn poten.
’Neem jij de rest maar, jij hebt het harder nodig dan mij.’ Hij zei het heel nonchalant en keek de wolvin niet eens aan. Behendig scheurde hij een stuk vlees van de konijnenkont en begon erop te kauwen. Het vlees smaakte heerlijk in zijn koude bek en hij genoot van elk stukje.

Ceylen merkte wel dat de reu nogal nieuwsgierig was naar haar verhaal, maar als hij het weten wou, kon hij het maar beter gewoon vragen. Op dit moment vond ze het niet erg, tenslotte de wolf was geen bedreiging, en tot nu toe hoefde ze hem ook geen vijand te noemen. Dus dan was ze er niet op tegen als hij dingen over haar wou weten. Ceylen besloot zich daarom ook voor te stellen, dat was bij haar vaak gewoon een teken als vriendschappelijkheid en dankbaarheid, maar ook een bepaald manier van respect tonen als het ware. Maar dat hoefde niemand te weten, zo speciaal was een naam blootstellen nou ook weer niet. "Trouwens, ik sta bekend als Ceylen," sprak ze kalm terwijl ze de reu rustig aan keek. ’Hallo Ceylen. de wolven hier noemen mij Quaed, of gewoon Q, als je het wilt afkorten.’ Ceylen knikte kalm. "Aangenaam, Quaed," sprak ze op rustige toon. Ceylen spitste haar oren toen ze geluid hoorde van een knaagdier. Het was een konijn die rond huppelde door het sneeuw. Ceylen likte haar lippen en wou er instinctief op af gaan. Maar als ze er op af zou gaan zou haar zwakte de prooi waarschuwen waar door de prooi er vandoor kon gaan. Dus Ceylen bleef verslagen zitten. Quaed daar in tegen leek het konijn ook opgemerkt te hebben en ging er dus wel op af. Ceylen keek naar de reu die het konijn ving. Ze kon het niet laten een grijns rond haar lippen te zetten, maar ze wist, de reu had het konijn gevangen, dus het was zijn prooi. De reu ging liggen en scheurde het achterste stuk van het konijn er af. ’Neem jij de rest maar, jij hebt het harder nodig dan mij,’ sprak de reu. Ceylen knikte dankbaar en nam het stuk konijn aan. "Bedankt," murmelde ze terwijl ze door haar poten heen zak en ging liggen. Rustig nam ze een beschaafde hap van het konijn en begon het rustig te vermalen. Er was duidelijk genot van haar gezicht af te lezen. Het was best wel een poosje geleden dat ze voor het laatst had gegeten. "Hmmm, als ik ooit nog een gebied moet verlaten... Dan zorg ik er voor dat ik wél pauzes neem om te jagen. T voelt wel een eeuw geleden dat ik voor t laatst weer wat gegeten heb," murmelde ze, waar bij er gemakkelijk een gesprek over haar reis blootgesteld kon worden. Maar ook over haar leven in het vorige gebied, haar verlaten thuis, en dan met vragen als; 'waarom moest je vertrekken dan?' Of, 'waar kom je weg dan?' En zo kon ze nog wel even door gaan.

Ze bedankte hem en nam het konijn aan. Quaed keek vanuit zijn ooghoek naar de wolvin. Ze at heel rustig en beschaafd, alsof ze helemaal geen honger of iets had. Quaed keek even naar zijn stuk konijn, waar random allemaal happen uit genomen waren. Even twijfelde hij, maar haalde toen zijn schouders op. Hij at zoals hij wou, en hij wou grof eten. Weer scheurde hij er een stuk vanaf en begon erop te kauwen.
"Hmmm, als ik ooit nog een gebied moet verlaten... Dan zorg ik er voor dat ik wél pauzes neem om te jagen. T voelt wel een eeuw geleden dat ik voor t laatst weer wat gegeten heb," Quaed keek weer op. Hij had allang gezien dat ze een lange reis achter de rug had en uit een ander gebied kwam. Misschien was het toch de tijd om te vragen wat er daar gebeurd was? Was het iets groots of persoonlijks? Even zat de wolf in tweestrijd. Aan de ene kant wou hij graag weten wat er gebeurd was, aan de andere kant wou hij, als het iets persoonlijks was, er niet te veel in gerold zijn. Hij koos ervoor om het toch maar te vragen.
’Wat brengt je hier dan?’ Vroeg hij. ’Wat is er gebeurd in dat oude gebied van je?’ Hij scheurde weer een stuk vlees van het konijn en begon erop te kauwen. Hij hoestte wat haren uit en schudde even met zijn kop, toen was al zijn aandacht weer bij de wolvin.

Rustig at Ceylen van haar konijn die Quaed aan haar had gegeven. Het warme vlees voelde fijn aan in haar maag, en het leek als of bij elke hap ze weer meer kracht kreeg. Maar ze bleef rustig en beschaafd eten. Zo was ze. Ze kon een kille brute moordenaar zijn, puur en puur slecht, en als ze in zo'n mood was eten als of ze letterlijk een beast of hell was. Maar nu was Ceylen gewoon in een neutrale mood, een mood die altijd nog alle kanten op kon gaan. Ze was rustig, kalm, en redelijk vriendelijk, maar ook grotendeels neutraal. Aan haar manier van doen kon je wel merken dat ze neutraal was. Of zelfs neutraal slecht. Aan haar houding kon je zien dat ze zeker weten geen lieverdje was. Maar dat ze ook weer geen koelbloedige moordenaar was. Ceylen kon het prima vinden met neutrale wolven of zelfs goede wolven, zo lang ze zich maar niet gedroegen als poodles, als ze zich aan zulke wolven ging ergeren kon die gene een knauw veranderen, op z'n ergst een gevecht op leven en dood. Maar Ceylen had haar leven lang in roedels geleefd, verschillende, van heel erg slecht tot goed/neutraal. Zelf had ze bij die goed neutrale niet gepast en was ze er uit gestapt. Daarna kwam The Vicious Pack. De roedel van haar leven, die nu niet langer meer bestond. Ze had vele oorlogen mee gemaakt met die roedel, en vele gewonnen en verloren, ze had voor haar roedel gezorgd, ze was er altijd voor haar roedel, ze was zo danig veel met haar roedel bezig geweest dat haar leven er buiten er aan kapot ging, daar door was Graphic haar partner toen destijds vreemd gegaan en was alles kapot gegaan. Had de reu haar willen doden en was ze daar door een pup verloren om dat ze toen drachtig was geweest. Maar daarna bij de komst van de pups lichtte alles weer op. Vlak er na werd ze partners met Damian de roedel leader, en even later kreeg ze een hogere rang. En of ze The Vicious Pack miste.
"hmmm, als ik ooit nog een gebied moet verlaten... dan zorg ik er voor dat ik wél pauzes neem om te jagen. t voelt wel een eeuw geleden dat ik voor t laatst weer wat gegeten heb," sprak ze half afwezig waarna ze nog een klein hapje nam van het konijn. ’Wat brengt je hier dan?’ Vroeg de reu. Ceylen keek op. ’wat is er gebeurd in dat oude gebied van je?’ Vervolgde de reu. Ceylen nam een hap adem. "Well dat is een lang verhaal," murmelde ze. "Ik leefde in het gebied genaamd Serigala," begon ze waarna ze haar lippen af likte en een laatste hap nam. "Een prachtig gebied, met een hoge noorden waar mijn roedel leefde, of te wel, de roedel van mijn partner..." Het woordje partner kwam er verstrikt uit. "Als hij nog leeft..." Murmelde ze. "Maar een gebied met alles er op en er aan, hoge noorden, warmere gebieden... maar er was ook een mensen gebied," sprak ze. "Jachten die de mens organiseerden kwamen er meer, de wolven die er leefden verdwenen en stierven uit. Ik en de roedel waar ik in leefden waren redelijk veilig in de bergen van het noorden... Maar niet voor lang, een hongersnood ontstond, en de andere gebieden waren onveilig gemaakt door de mens... Vele van de roedel vertrok en verdween. Ik en een beperkt klein groepje van de roedel probeerde vol te houden aan ons thuis... Maar dat lukte niet lang. Wolven stierven, en even later kwam ook de mens bij ons. We moesten splitsten, en zo begon mijn reis... Mijn gezin, alles wat ik had is verdwenen..." Het laatste kwam er slikkend uit. Een zucht rolde over haar lippen. "En dat brengt mij hier dus," murmelde ze. Aan de ene kant was het wel persoonlijk, maar aan de andere kant was het gewoon iets wat ze toch ooit eens kwijt moest. En wat maakte het uit als heel morgandi er over kwam te weten. Het was een gebeurtenis die iedere wolf kon over komen. Een erge gebeurtenis, maar met dit stuk informatie kon je niks beschrijven. Want er kwam enkel op uit dat Ceylen had overleefd, en ze dus zeker geen zwakke wolvin was. "Hier zal ik waarschijnlijk op nieuw beginnen," murmelde ze toen waarna ze naar de lucht keek die langzaam weer donker werd. Een reis naar het zuiden maken zou nu niet meer mogelijk zijn. Ze kon zo maar beter een slaap plek gaan zoeken.

Hij voelde een lang verhaal aankomen, en hij had gelijk.
”Well dat is een lang verhaal,"
Oww nee, wat had hij zichzelf nu weer aangedaan? Toch ging hij even rechtop zitten. Hij vroeg zich al langer af wat er in de andere gebieden afspeelde en dit was misschien zijn kans om het te weten te komen.
"Ik leefde in het gebied genaamd Serigala," De wolvin likte haar lippen af. Quaed had wel is ergens die naam gehoord, maar nog nooit gezien. Hij had nooit de behoefte gehad om daarheen te gaan, dus het boeide hem nu niet erg. Waarschijnlijk krijgt hij nu toch wel de hele uitleg. En, natuurlijk, weer liet zijn instinct hem niet in de steek.
"Een prachtig gebied, met een hoge noorden waar mijn roedel leefde, of te wel, de roedel van mijn partner... Als hij nog leeft..."[/b] Aha, een partner? Nou, dat maakte het hele verhaal al een stuk sappiger, en tegelijkertijd ook een stuk zieliger.
[i]"Maar een gebied met alles er op en er aan, hoge noorden, warmere gebieden... maar er was ook een mensen gebied. Jachten die de mens organiseerden kwamen er meer, de wolven die er leefden verdwenen en stierven uit. Ik en de roedel waar ik in leefden waren redelijk veilig in de bergen van het noorden... Maar niet voor lang, een hongersnood ontstond, en de andere gebieden waren onveilig gemaakt door de mens... Vele van de roedel vertrok en verdween. Ik en een beperkt klein groepje van de roedel probeerde vol te houden aan ons thuis... Maar dat lukte niet lang. Wolven stierven, en even later kwam ook de mens bij ons. We moesten splitsten, en zo begon mijn reis... Mijn gezin, alles wat ik had is verdwenen... En dat brengt mij hier dus,"
Quaed stond verstijfd en zijn oren recht naar voren. Gelijk na het woord mensen had ze zijn hele aandacht gehad. Mensen? Hij had er van gehoord, net zoals de meeste dingen eigenlijk, maar ze nog nooit gezien. Volgens de verhalen waren het grote, bloeddorstige wezens die alles op hun pad verwoeste. Ze liepen op 2 poten en hadden 2 poten langs hun lichaam hangen. Ze hadden ook geen staart, maar niemand kon dat echt bevestigen, omdat bijna niemand ze zo goed had gezien. Er liep een rilling over zijn lichaam aan de gedachte van die ‘mensen’. Ook Ceylen leek het er moeilijk mee te hebben.
”Hier zal ik waarschijnlijk op nieuw beginnen,” Sloot Ceylen haar verhaal af en ze keek naar de lucht. Quaed merkte dat hij was gaan staan en hij liet langzaam zijn kont weer naar de grond zakken, waar het met een plof neerkwam. Hij voelde dat hij wat moest zeggen.
’Dat…’ Hij slikte even. ’Dat was een erg, wat is het goeie woord, mooi verhaal?’ Hij schudde zijn kop. ’Nee dat is het woord niet, het is meer zielig denk ik.’ Hij zei hardop wat hij eigenlijk moest denken, maar hij deed het niet express. Hij was helemaal van zijn stuk gebracht en moest hier even over na denken. Een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht. ’Had ik maar zo’n groot verhaal. Zo’n intrigerend stukje geschiedenis… Ja dat is het woord dat ik zocht, intrigerend!’
Hij merkte dat hij raar begon te doen en stond op. ’Ik neem aan dat je verder wilt, richting de bossen? Ik zal je niet langer storen.’ Hij wachtte het antwoord van de wolvin af voordat hij wegliep, hij verloor niet zijn galantheid.

Je kunt het topic nu stoppen als je wilt ~

Ceylen deed haar verhaal. Ze begon er gewoon aan, als de reu er geen trek in had, dan mocht hij gewoon gaan. Het was een lang verhaal op twee simpele vragen. Enkel waren die vragen niet zo simpel voor Ceylen. Ceylen had een hoop achter de rug. Of ze er blij mee was? Nee, zeker niet. Ze was zo veel kwijt geraakt, liefde, vrienden, familie, haar eigen pups, zeker negen pups. En dat was gewoon veel. Vijf van de negen waren nog klein en jong geweest. Ze hadden zelfs nog moeder melk nodig gehad. En nu waren ze weg, weg gestroopt? Mee genomen door andere wolven? Ceylen slikte. Die gedachten deden zo pijn, maar ze hoopte het tweeden. Dat ze nu gewoon werden getraind door andere wolven. Ze had liever dat dan dat ze nu van de mensen waren. ’Dat was een erg, wat is het goeie woord, mooi verhaal?’ Reageerde de reu. Ceylen trok een wenkbrauw op en ging overeind zitten. De reu was intussen wezen staan maar was intussen ook al weer gaan zitten. "Ehh?" Was haar reactie daar op. ’Nee dat is het woord niet, het is meer zielig denk ik.’ De reu was overduidelijk geraakt door die gebeurtenissen. Ceylen wende haar blik af en staarde naar de lucht, het werd donkerder en ze kon beter een grot of hol gaan zoeken om te slapen. ’Had ik maar zo’n groot verhaal. Zo’n intrigerend stukje geschiedenis… Ja dat is het woord dat ik zocht, intrigerend!’ Sprak de reu. Ceylen schudde met haar kop. "Dat moet je zeggen. Het doet pijn om een thuis, een roedel, familie, liefde, vrienden, alles kwijt te raken. Dat soort dingen moet je echt niet willen," murmelde ze.
’Ik neem aan dat je verder wilt, richting de bossen? ik zal je niet langer storen.’ Sprak de reu toen. Ceylen stond op en schudde met haar kop. "Als ik nu verder ga kon het nog wel eens gevaarlijk worden, t kost zeker een nacht om daar te komen, het lijkt me beter als ik hier een slaap plek zoek... en misschien is dat ook beter voor jou, al weet ik niet waar je heen gaat," sprak ze iet wat twijfelend, niet wetend of ze de juiste woorden gebruikte. "Weet jij misschien een grot of een hol waar de nacht door gebracht kan worden?" Vroeg ze toen waarna ze even met haar tong langs haar hoek tand ging om een stuk konijn weg te halen.

Verder dan maar? x3

"Dat moet je zeggen. Het doet pijn om een thuis, een roedel, familie, liefde, vrienden, alles kwijt te raken. Dat soort dingen moet je echt niet willen," Ze had inderdaad gelijk. Maar hoeveel verschil was er nou tussen haar verhaal en die van hem? Zij had familie waarvan ze niet zeker wist of ze leefde, hij ook. Zij had een plek waarvan ze heel erg hield, maar waarvan ze weg moest, hij ook. Alhoewel zij een stuk verder weg is van huis dan hij.
’Ik neem aan dat je verder wilt, richting de bossen? ik zal je niet langer storen.’ Zij hij . De teef stond op en schudde met haar kop. Niet? Dacht Quaed. Ik had verwacht dat ze daar wel zo snel mogelijk zou willen zijn? "Als ik nu verder ga kon het nog wel eens gevaarlijk worden, t kost zeker een nacht om daar te komen, het lijkt me beter als ik hier een slaap plek zoek... en misschien is dat ook beter voor jou, al weet ik niet waar je heen gaat," Hij zei niks, maar keek naar de lucht. Het werd inderdaad al donker, ze zou niet voordat de avond valt in beter gebied zijn. Een rilling ging over zijn lichaam toen er weer een koude windvlaag kwam. Hij was even vergeten dat ze in de sneeuw stonden. "Weet jij misschien een grot of een hol waar de nacht door gebracht kan worden?" Hij keek de wolvin aan en dacht na. Een beschutte plek hier in de buurt? Even keek hij om zich heen om zich snel te oriënteren, en toen kwam er een plek op in zijn hoofd. Het was het hol waar hij een week geleden nog had geslapen, toen had hij ook in dit gebied gelopen. Het was maar 50 meter hiervandaan, dus niet lang.
’Ja, ik weet een plek hier dichtbij. Volg mij maar.’ Hij glimlachte even en pakte het stuk konijn dat hij nog over had op in zijn bek. Hij schudde zijn vacht uit en begon op een loopje vooruit te lopen. Er stonden niet veel bomen in de weg , het was bijna een hele weg rechtdoor. Ze waren er in een paar minuten en Quaed keek achterom, om te kijken of Ceylen hem gevolgd had. Hij dacht erover na wat hij ging doen. Zou hij hier blijven, of zal hij weggaan? Hij wist geen andere beschutte gebieden in de buurt, hij was van plan om ’s avonds in warmer gebied te zijn, dus veel andere opties waren er niet. Even schoten zijn ogen naar het hol dat tussen een struikgewas lag. Het was ruim genoeg voor twee wolven zonder dat ze dicht tegen elkaar hoefde te liggen. Toch zou het wel raar zijn, hij zag het gewoon niet voor zich.

Guess so ;d

’Ik neem aan dat je verder wilt, richting de bossen? ik zal je niet langer storen.’[/b] Sprak Quaed. Ceylen stond op en schudde met haar kop. Het sneeuwde en het begon al donker te worden, het leek haar een veiliger idee om op zoek te gaan naar een grot of een hol waar het warm was en waar ze de nacht door konden brengen. Ceylen zou t niet erg vinden als ze haar slaap plek moest delen met een wild vreemde reu. De reu had niet vijandig gedaan, dus in haar ogen was daar nu dus even niks mis mee. De reu had haar zelfs een soort van geholpen. "Als ik nu verder ga kon het nog wel eens gevaarlijk worden, t kost zeker een nacht om daar te komen, het lijkt me beter als ik hier een slaap plek zoek... en misschien is dat ook beter voor jou, al weet ik niet waar je heen gaat," sprak ze. Vervolgens besefte ze dat ze nog niks wist over dit gebied. Waar waren de grotten? Waar kon je holen vinden? Waar was het veilig, en waar niet? [b]"Weet jij misschien een grot of een hol waar de nacht door gebracht kan worden?" Vroeg ze toen maar. ’Ja, ik weet een plek hier dichtbij. Volg mij maar.’ Zijn antwoord kwam nadat hij duidelijk even had na gedacht. Ceylen keek hem afwachtend aan. Toen Quaed begon te lopen, begon Ceylen ook te lopen, vlak achter hem, gezien hij de weg beter kende dan zij zelf. Ze kwamen aan bij een hol, en Ceylen keek er even naar. Ze vroeg zich af of Quaed de nacht bij haar door zou brengen, niet dat het haar heel veel uitmaakte. Al was het wel raar, ze kende deze reu nog maar net een dag. "Deze hol is groot genoeg voor twee," murmelde ze terwijl ze de hol goed bekeek. Ceylen ging naar binnen en drukte zich zelf tegen de muur van het hol aan. Het lag prima, en Quaed kon er prima bij zonder dat ze mekaar aan hoefden te raken. Ze keek naar de reu, en wachtte af, en stiekem ontsnapte er een geeuw. En of ze moe was.

//Flut

Hij hoorde haar wat murmelen, over dat het wel groot genoeg voor twee was. Zijn vond het zeker ook raar, maar dat was het eigenlijk ook wel. Normaal zou hij niet eens in 1 grot liggen met iemand die hij een paar dagen kent, deze wolvin kent hij nog niet eens een dag! Hij hoorde wat geluid naast zich en keek om. Ceylen liep het hol in en drukte zichzelf tegen de wand aan. Quaed zuchtte even, maar er was echt geen andere oplossing. Het werd al donker en hij had geen zin om een nieuwe hol te zoeken of te maken. Hij tilde even langzaam zijn poot op, nog lichtelijk twijfelend, maar liep toen hij hol in. Hij kwam even tegen haar aan toen hij door de ingang liep, maar ging toen ook liggen tegen de andere zijkant. Hij hoorde haar nog gapen, ze was zeker moe van de reis. Hij gooide het konijn ongeveer een meter voor zich neer en legde zijn kop op zijn poten. Waar kon hij nu overpraten? Zijn ogen schoten even opzij naar Ceylen.
’Als je wilt slapen moet je dat gewoon zeggen, ik ben stil.’ Hij glimlachte even en keek toen weer voor zich uit. Zelf was hij nog helemaal niet moe, maar hij moest Ceylen’s keuze respecteren, ze is en blijft een teef.

Ceylen bekeek het hol, die was groot genoeg voor twee wolven, er lag dan zeker wel een paar meter tussen hun, maar nog steeds vrijwel dicht bij elkaar. Ceylen kon er wel mee leven, na alles wat zij tijdens haar reis had moeten door staan was dit bij lange na niet erg. Ceylen kroop langzaam de hol in, en ging tegen de rechter wand aan liggen. Ze legde haar kop op haar poten, en gaapte. Oké, het voelde fijn om weer even te liggen, wetend dat ze haar bestemming bijna had bereikt. Ceylen keek met half dichte ogen naar Quaed die leek te twijfelen. Maar Ceylen zei er niks over. Na even getwijfeld te hebben, kwam ook Quaed het hol in. Quaed ging tegen de andere wand aan liggen, en keek haar aan. Ceylen gaapte weer en glimlachte toen. ’Als je wilt slapen moet je dat gewoon zeggen, ik ben stil.’ Ceylen grinnikte. "Tsja, na zo'n lange reis als ik gemaakt heb moeten hebben, klinkt slapen toch best wel verleidelijk," sprak ze rustig. Ze keek de reu aan, en sloot toen langzaam haar ogen. Ze was inderdaad moe. En dat echt niet raar, zeker niet.

Het duurde niet lang of de ademhaling van Ceylen was wat afgezwakt en was rustig en regelmatig. Ze krulde zich in haar slaap wat meer op en begon te dromen. Dromen over haar leven voor de gene die nu voor haar poten stond te wachten. Ze droomde over Damian, over haar pups, over Graphic, over haar roedel, over het leven waar ze met pijn in het hart afscheid van had moeten nemen. Het leven die ze nooit meet terug zou krijgen. Maar ze had zich er bij neer weten te leggen, ze kon er zo veel over piekeren als ze wou, maar daar kwam haar leven niet mee terug. Die was voor bij, en ze had nu een nieuwe in moeten stappen, één die vast niet zo slecht zou zijn. Anders, dat wel.

Hij hoorde een grinnik vanuit haar hoek komen. "Tsja, na zo'n lange reis als ik gemaakt heb moeten hebben, klinkt slapen toch best wel verleidelijk," Er kwam weer een glimlach op zijn snuit. Ze had inderdaad gelijk. Hij keek haar richting op en hij zag hoe zij hem aankeek. Toen gingen langzaam haar oogleden dicht en niet veel langer lag ze te slapen. Hij legde zijn kop terug op zijn voorpoten en deed ook zijn ogen dicht, maar de slaap wou niet snel vatten. Na iets wat een hele tijd leek te zijn, viel de reu in een diepe slaap.

Een zacht geluid kwam zijn oor binnen. Het duurde even voordat het tot hem doordrong dat het de vogels waren. Die beesten waren ook weer teruggekomen van hun winterbestemming hoor, dacht hij geïrriteerd. Hij liet een zachte grom horen en knipperde een paar keer met zijn ogen. Toen hoorde hij nog iets, naast het vogel getjirp. Hij hoorde de ademhaling van een ander dier naast zich. Langzaam ging zijn kop opzij. Toen zag hij een witte wolvin naast hem liggen, die nog lag te slapen. Toen kwam ineens alles terug van die avond daarvoor. Deze wolvin heet Ceylen, en ze was zo moe geweest van de reis dat ze niet verder kon. Ook hij kon niet verder, aangezien het al laat was, en moesten ze samen in een hol slapen. Ze waren allebei aan een andere kant van het hol gaan liggen en toen in slaap gevallen. Ineens realiseerde hij zich dat hij in het midden van het hol was gaan liggen die avond, iets wat hij normaal ook altijd deed, aangezien hij normaal in zijn eentje lag, en dat hij dus wel erg dichtbij Ceylen lag. Lichtelijk beschaamd kwam hij omhoog, om weer verder opzij te gaan liggen, maar het hol was lager dan hij dacht en dus kwam hij hard tegen het plafond aan. Met een harde ‘Auw!’ Plofte hij weer op de grond neer, op dezelfde plek als net. Hij had nu stevige koppijn, fijn. Hij probeerde niet te janken, omdat hij niet als een watje wou overkomen, maar het deed verdomme veel pijn.

Het duurde niet lang, of Ceylen viel al in slaap. Normaal zou zij wachten tot de ander in slaap viel, als ze al met iemand sliep, en dat dan vooral bij wolven die ze net kende. Niet dat ze vaak met vreemden sliep, maar zoals toen ze nog in The Vicious Pack leefde, er waren vaak zat nieuwe leden in de roedel grot, en die hield ze dan in de gaten. Maar Ceylen was zo moe geweest dat het haar dit keer niks had kunnen schelen. Wat ook helemaal niet raar was na niet lange reis die zei had moeten maken. Van Serigala door enkele andere kleinere gebieden, zelfs langs een mensen stad door naar hier, Morgandi dus.

Getjilp en gefluit hoorde Ceylen, maar ze bleef nog half slapen, haar ogen bleven ook dicht. Haar lichaam was gewoon rustig bezig met wakker worden. Wat verstoord werd door een harde bonk, gevolgd door een 'auw'. Ceylen opende haar ogen en hees langzaam haar kop op. Ceylen staarde naar de reu die naast haar stond, of althans, gebogen stond. Ze knipperde een paar keer verbaasd met haar ogen, tot alle herinneringen van de dag hier voor haar kop weer binnen kwam. "Goedemorgen, Quaed," sprak ze met een flauw glimlachje. Door de nacht rust die Ceylen had gehad, zag ze er ook een stuk sterker en fitter uit. Ze grijnsde en kroop het hol uit. Ze staarde om zich heen, en vernauwde haar ogen tegen het zon licht. Geritsel in de bosjes deed haar op kijken, ze vernauwde haar ogen, en keek toen recht in de hazelnoot bruine ogen van een eland kalf. Ceylen zwaaide met haar staart als teken dat Quaed zich stil moest houden. Ceylen sloop langzaam in een boog richting het kalf, zodat het dier niet in de gaten zou hebben dat ze het op het dier gemunt had. Toen zette ze af met haar achterpoten en schoot ze op het dier af, het dier wou weg rennen, maar Ceylen besprong het dier al. Enkel had ze het kalf nogal onderschat. Maar ze presteerde het toch om het dier op de grond te krijgen, waardoor ze in de hals kon bijten. Bloed sijpelde uit de wond, en het duurde niet lang of de eland kalf was dood. "Voedsel," hijgde ze. Ze grijnsde naar Quaed en gaf dus ook aan dat hij er ook van eten mocht.

Hij stond daar nog steeds met barstende koppijn toen hij vaag wat hoorde. ’Goeiemorgen Quaed’ Oh fijn, nu heeft hij Ceylen ook nog wakker gemaakt. Hij toverde er een wat waterige glimlach tevoorschijn en liet toen zijn kop weer hangen. Hij deed een paar stappen naar links, naar zijn kant van de grot, en plofte daar weer neer op de grond. Met zijn kop op zijn poten had hij het minst last van het gebonk in zijn kop. Hij keek opzij naar Ceylen, maar die was al half het hol uit. Ze zag er wel beter uit dan gisteravond, die nachtrust moet haar goed gedaan hebben. Hij deed zijn ogen even dicht, maar hoorde toen allemaal geluiden buiten. Hij hoorde gegrom, vast van Ceylen, en een ander geluid, het geluid van een dier in nood. Hij kon horen dat het waarschijnlijk iets van een eland of een hert moest zijn, maar aangezien herten hier niet voorkwamen zo ver in het noorden, kon het alleen een eland zijn. Hij stond op en rekte zich uit en dwong toen zichzelf even buiten het hol te lopen om te kijken of alles nog wel goed is. Op de weg naar de ingang kwam hij het konijn van gisteravond niet meer tegen, een andere vleeseter heeft die waarschijnlijk weggehaald. Hij keek naar Ceylen, die net een elandenkalf naar de grond had gewekt. Hij keek geboeid, hij had niet verwacht de ze in haar eentje een heel elandenkalf naar beneden kon werken.
’Voedsel.’ Ze hijgde erg, ze was vast moe van dat kalf. Het was dat Quaed die barstende koppijn, nog steeds, had, anders had hij haar geholpen. Alhoewel het gelukkig al wel minder werd, was het nog steeds amper te verdragen. Ceylen knikte naar hem, als teken dat hij er ook van mocht eten.
’Bedankt.’ Zijn glimlach was nu groter en minder waterig, aangezien hij nu er beter bij was dan net. Hij nam een hap van het vlees en begon erop te kauwen. Deze eland was goed gevoed geweest, dat was te proeven. ’Ik wist helemaal niet dat je zo goed in jagen was.’ Zei hij, lichtelijk verbaasd, maar meer complimenterend.

» Don't mind me, I'm just swimming... in the winter... yeah it's cold... / Rhea

So cold

So cold

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen