Don't mind me, I'm just swimming... in the winter... yeah it's cold... / Rhea

Hij rende richting het water. Zijn vacht ging op en neer door de wind. Het was weer kouder geworden dan dat het al was en het meeste water was weer bevroren. Daar bovenop waren alle kleine beesten die even uit hun hol waren gegaan weer terug gegaan en was eten zoeken nu nog moeilijker. Ook was er weer sneeuw gevallen en het hele landschap was weer wit geworden. Nou ja, alles behalve Quaed natuurlijk. Oh god, wat haat hij winter.

Hij had geen flauw idee waar hij heen liep. Hij liep al twee dagen zo door het bos heen zonder ook maar enig richtingsgevoel. Hij at wanneer hij honger had en sliep wanneer hij moe was. Het begon een beetje te lijken op de tijd wanneer hij net van huis was. Het enige verschil was dat hij nu niet dood wou en wist hoe hij voor zichzelf moest zorgen. Hij bleef maar lopen zonder echt op de omgeving te letten. Hij bewoog zich soepel om de bomen heen, maar verder keek hij er niet naar. Hij begon pas op de omgeving te letten toen ineens het geluid van water de rest overstemde. De reu stopte en bewoog zijn oren heen en weer. Als er een waterval was, dan was er stromend water. En het grootste voordeel me stromend water is dat je dat werkelijk kunt drinken, zelfs als het vriest in de winter. Hij begon erop af te rennen met zijn tong uit zijn bek hangend. Na een paar seconden trok hij hem toch weer terug, aangezien het leek alsof zijn tong bevroor. Hij bleef rennen totdat hij bij de bosjes kwam voor het meer. Toen pas zag hij dat het geluid van het water van een waterval kwam. Snel keek hij links en rechts, maar er waren geen andere wolven in de buurt, nu nog niet tenminste.

Op zijn gemak liep hij uit de bosjes richting het water. Er zat altijd een klein open stukje tussen het bos en het water, hoe dat kwam wist hij eigenlijk niet. Hij begon van het water te drinken. Hij deed langzaam zijn tong erin en het was ijskoud. Hij trok zijn tong terug, maar begon daarna toch wel weer te drinken. Het water voelde goed en hij was blij dat hij toch wat gedronken had. Even twijfelde hij, maar toen rende hij gelijk de rivier in. Hij was al lang niet in het water geweest en het voelde goed, maar ook koud. Zo snel als hij erin rende, rende hij er ook weer uit. Hij schudde zijn vacht uit en ging op het gras liggen. Zulke kleine dingetjes hielden hem op de been, vooral tijdens de winter. Want hij heeft nog steeds wel is neigingen om zichzelf gewoon door te laten hongeren, dat er toch niemand is waarvoor hij verder hoeft te leven. Hij wist niet dat dat snel zou gaan veranderen…

^{Haar lichaam voelde nog suf aan van de slaap, toch trok ze zich uit het hol. Ze wou de zonsopgang voor geen goud willen missen. Voor haar hol bleef ze stil en afwachtend zitten, haar ogen op de horizon gericht in de verte. Als de eerst zonnestralen zich een weg naar boven weten te vinden knippert ze met haar amandekleurige ogen tegen de felle straalen. Haar ogen waren gewend geraakt aan het duister van de nacht maar nu moest ze haar blik weer openstellen voor de dag. De open plek rond haar is helemaal wit door een dun laagje sneeuw die die avond gevallen was. De opkomende zon deed de sneeuw bijzondere kleuren krijgen,van dieprood tot paars. Rhea vond het prachtig, zo vroeg op zijn was weer eens de moeite waard.

Tegen de late ochtend liep ze rondtedolen in het bos, haar neus was onbewust opzoek naar een prooi geur en haar ogen zochten sporen. Met weinig succes, tegen de middag had ze nog steeds niks kunnen vinden. Erbij stilstaan deed ze niet, ze kon nog makkelijk 3dagen zonder voedsel. Wat ze nu wel dringend nodig had was water, ze wist dat er hier ergens een waterval moest zijn. Met veel geluk was die rivier niet dichtgevroren zoals vele anderen. Zoekend liep ze tussen de bomen door, haar oren stonden recht overeind klaar voor het kleinste geluidje optevangen. Het duurde niet lang of ze hoorde het typische geluid van stroomend water. Ze grijnsde even, dat wees erop dat ze kon drinken. Op een rustige tred liep ze in de richting van het geluid.

Een tijdje later liep ze het bos uit, ze lette niet zogoed op haar omgeving. Haar droge bek schreeuwde om water. Een deel van de rivier was wel bevroren, daar moest ze over lopen om bij het stromend water te komen. Poot voor poot ging ze het ijs op, als ze er met haar volle gewicht opstond vertrouwde ze het. Terwijl ze met lichte tred en op het water afliep zoregde ze ervoor om niet uiteglijden. Zodra er een barstje zou komen in het ijs zou ze er weer vandoor gaan. Voorzichtig bukte ze voorover en begon het water naar binnen te likken, het water was ijkoud waardoor haar longen protesteerden. Maar ze stopte niet voor ze haar dorst gelest had. Water was nodig om in de winter in leven te blijven. Opeens zag ze iets vanuit haar ooghoek aan de andere kant van de rivier op het gras ligen. Verbaasd keek ze op, een zwarte wolf lag daar. Nieuwschierig snoof ze zijn geur op, maar opeens verstijfde ze. De geur deed haar denken aan vroeger, en het verleeden. Haar ogen werden groot ze wou niet terug denken aan het verleden, het schrikte haar af. Ze hield de wolf scherp in de gaten hij mocht niet in de buurt komen, ze wou nietmeer denken aan haar miezerig leventje van voorheen. Langzaam strompelde ze naar achter, normaal was ze niet zo onbeleefd tegen vreemden. Maar dit was in een zeker opzicht geen vreemde, de geur was zo bekend. Alleen wist ze niet onmiddelijk wie hij was omdat ze dat juist allemaal was gaan vergeeten door alles in een appart kamertje optesluiten.}

Hij was op zijn rug gaan liggen en had een plekje sneeuwvrij gemaakt. Vandaag was hij van plan om te gaan rusten, iets wat hij normaal nooit deed. Zijn ogen gingen over de donkere lucht heen. Het was al bijna middag, maar het was nog steeds donker. De wolken hielden de zon tegen, was zijn verklaring, maar het kon net zo goed zijn dat de zon gewoon helemaal niet op was gekomen vandaag. Hij deed zijn ogen dicht en rolde over, zodat hij op zijn zij lag. Een koud windje deed hem zijn ogen weer open maken. Hij knipperde een paar keer, was hij in slaap gevallen? Bijna automatisch keek hij omhoog, maar de lucht gaf nog steeds niks prijs. Hij kon niet zien of het al avond was of dat er nog geen minuut voorbij was gegaan. Een gaap kwam uit zijn keel en hij ging op zijn buik liggen. Een beetje versuft keek hij om zich heen. Boom, boom, waterval, rivier, witte wolf, rivier, sneeuw… Witte wolf? Met een schok deed hij zijn kop omhoog. Er stond inderdaad een witte wolvin op het ijs, hem aan te staren. Hij vroeg zich af waarom hij haar niet geroken had. Hij snoof in de lucht en rook inderdaad een wolven lucht, maar het was geen onbekende. Verbaasd deed hij zijn kop schuin en stond hij op. Hij strekte zich uit en schudde zijn vacht zodat alle sneeuw eraf was. Het grootste deel van zijn vacht was bevroren, waardoor het rechtovereind stond. Hij ging weer zitten en bleef naar de witte wolvin staren, met zijn ogen halfdicht en diep nadenkend. Waar zou hij haar van moeten kennen? De enige wolvinnen die hij kende waren zijn moeder en Eevy, en hij was erg zeker dat zij niet één van hun was. Hij bekeek haar nog een keer goed en het viel hem nu pas op dat ze bang leek. Niet bang van, Jij bent zo groot en eng, meer bang van, jij hebt me ooit iets aangedaan. Quaed keek naar de grond en toen weer op, waarom kende hij haar, en zij hem, maar toch ook weer niet.
’Heey, ken ik jou?’
Geen betere methode dan gewoon vragen toch? Als ze nou maar niet weg zou rennen, want dan zou hij het waarschijnlijk nooit weten.

Hoop dat je er wat mee kan ;D

^{Ze bleef de reu in de gaten houden, haar spieren helemaal gespannen. Hij moest wel deel van haar verleden zijn anders zou ze niet zo angstig worden van die geur die hij meedroeg. Ze strompelde niet meer naar achter en bleef staan aan de rand van de oever nog steeds op het ijs. Toen de donkerre reu de omgeving rond hem in zich opnam gleed zijn blik kort over haar, toen hij leek te beseffen wat hij zag keek hij met een ruk naar haar op. Rhea bleef als versteend staan, ze meed zijn blik en keek half een andere kant maar ze hield hem nog steeds in haar blikveld. Toen hij opstond en zich uitschudde keek ze weer helemaal zijn kant op, hij mocht van haar daar blijven staan. Ze was opgelucht toen hij geen aanstalten deed dichterbij te komen, hij ging weer zitten waar hij stond. Zijn starende en nadenkende blik deed haar ineen krimpen. Zijn blauwe ogen bleven rondspoken in haar gedachten, ooit waren ze heel bekend geweest messchiens zelf heel vertrouwd en belangrijk voor haar. Ze zag hoe hij naar de grond keek en toen weer op naar haar, nog steeds nadenkend. ’Heey, ken ik jou?’ vroeg hij haar. Als versteend bleef ze hem aanstaren, dus ze kwam hem ook vaag bekend? Ze had nu nog maar twee opties, hard wegrennen of blijven om er achter te komen hoe het kwam dat ze elkaar leken te kennen. Het wegrennen leek haar aantetrekken, maar ze negeerde haar onderbewustzijn. Weglopen was laf! Ze knipperde even er was messchiens nog een manier... 'Nee,' antwoorde ze. Haar stem had even getrild, ze kon haar tong er nu wel afbijten. Rhea was even vergeten hoe slecht ze was als het op liegen afkwam. Hoppelijk was hij goedgelovig, maar daar had ze zo haar twijfels over.}

Ze bleef als versteend staan en er leek wel een uur voorbij te gaan. Zij stond en hij zat, maar ze keken elkaar doodstil aan. Ze leek nu pas te beseffen dat hij haar ook kende. Hij zag een twijfel in haar ogen, zou ze wegrennen of stil blijven staan? Hij hoopte dat ze niet weg zou rennen, en dat deed ze ook niet.
‘Nee.’ Haar stem trilde. Hij wist dat ze loog en er verscheen een glimlach op zijn snuit. Hij deed zijn poot omhoog en wou naar voren lopen, maar bedacht zich toen. Zijn poot kwam met een kleine plof weer neer op de besneeuwde grond. Ze was nu blijven staan, maar hij kon er niet op gokken dat ze dat bleef doen. Er kwam wat haar in zijn ogen en hij schudde even met zijn kop, toen keek hij haar weer aan. Hij zou haar spelletje wel meespelen. Het ik-doe-alsof-ik-niet-weet-wie-je-bent-maar-eigenlijk-weet-ik-het-wel spel.
’Waarom komt je geur mij dan zo bekend voor?’ Riep hij terug. Haar geur wel, maar haar uiterlijk niet. Er kwam een klein idee op in zijn kop, maar voordat hij er ook maar even dieper over na gedacht had, verdween het alweer. Nee, dat kon en niet en dat mag niet. Ze lijkt niet een op hem, dus het kan niet. Hij schudde wild met zijn kop om het idee uit zijn kop te verdrijven. Het geluid van de waterval kwam nog steeds boven alles uit. Hij had weer de behoefte om wat te drinken en liep nonchalant naar de rivier. Hij nam een paar slokken en wist toen weer dat hij dichterbij haar was gaan staan. Hopend dat hij haar niet afgeschrikt had deed hij zijn kop omhoog. Hij had gemixte gevoelens over deze wolvin. Aan de ene kant wou hij heel graag weten wie ze is, aan de andere kant wil hij haar het liefst uit zijn leven hebben, voor eens en altijd. Totdat hij wist wie ze nou eigenlijk was, zou hij geen keuze maken. Misschien was ze wel belangrijk. Nou ja, wil je dat weten, moet je haar niet meer per ongeluk afschrikken door zomaar naar voren te lopen. Je moet dit goed aanpakken, zei hij in zichzelf.

^{Haar leugen was duidelijk mislukt, want de zwarte reu met de bekende geur en blik moest erom glimlachen. Voor die rede was ze nooit echt vals geworden, het liegen ging haar slecht af en ze kon er niet tegen om iemand onnodig te zien lijden. Oké alleen als die ene het dan echt verdiende. Maar vele zeggen dat de waarheid soms kwetste, ze zij werkelijk alles wat ze dacht van iemand als die haar dwars zat. Waar ze dat soms opvliegerig temperament vandaan had wist ze niet zogoed. Ze keek hem bedachtzaam toen hij een poot in haar richting zetten, even flitste de gedachten van rennen door haar heen maar ze onderdrukte koppig die neiging. Ze zou hier blijven staan ookal weigerde haar geest dat, maar de angst om te ondekken wie hij was leek toch niet zo sterk als haar koppigheid. De reu leek zich te bedenken en bleef toch zitten waar hij zat, tot haar verbazing riep hij terug ’Waarom komt je geur mij dan zo bekend voor?’. 'Je zult het ooit ergens hebben opgpikt.' mopelde ze terug. Iets beters kon ze nu niet bedenken, haar stem klonk deze keer vaster. Messchiens zou ze hier toch nog weg geraken zonder dat ze allebij iets verwarrend zouden ontdekken die hun leven op z'n kop zou zetten. Toen hij opeens over het ijs naar het water liep om te drinken wist ze maar altegoed dat het hem dichter bij haar bracht. Ze besloot nochalant te reageren en klom op de oever om niet langer op het ijs te moeten staan. Eenmaal op de oever ging ze zitten en sloeg ze haar cremé witte staart over haar voorpoten. Ze keek met samen gknepen ogen op haar neer, vreemd dat ze iemands geur zo goed herkennen kon maar de wolf zelf niet. Ze besloot maar dat dit allemaal een groot misverstand was en dat ze gewoon ooit in dit gebied of een ander elkaars geur hadden moeten opvangen. Geen rede tot paniek kalmeerde ze haar geweten, hij had niks met haar verleden te maken. Of wel? Die gedachtte verwerpte ze onmiddelijk. 'Zou ik je naam mogen weten?' vroeg ze hem voorzichtig.}

De wolvin had nog iets gemompeld voordat hij naar het water liep, maar Quaed had het niet opgemerkt. Hij hoorde de wolvin lopen en zijn kop ging omhoog. Verbaasd trok hij een wenkbrauw omhoog, maar ging toen weer verder met drinken. De wolvin wou duidelijk niet laten zien dat ze bang was. Bang voor de waarheid.

Hij keek weer op en likte toen nog een keer zijn snuit af. Langzaam draaide hij zich om en ging zitten. Hij bekeek de wolvin die ook was gaan zitten. Haar staart had ze om haar voorpoten heen gewikkeld en keek hem aan. Hij deed even zijn kop scheef en wachtte tot zij nog was zei.
‘Zou ik je naam mogen weten?’ Ze vroeg het heel voorzichtig, alsof ze bang was dat hij haar zou aanvallen. Een glimlach verscheen weer op zijn snuit.
’Je hoeft niet bang voor me te zijn hoor.’ Hij ging liggen en keek op naar de wolvin. Zijn voorpoten lagen onder zijn kop en zijn staart plat naast zijn lichaam.
’Maar mijn naam is Quaed.’ Hij zei het langzaam en een beetje verveeld. Hij had eigenlijk meer verwacht van dit gesprek, hij had verwacht dat hij omver geblazen zou worden van iets dat deze wolvin zou zeggen. Maar behalve haar rare, bekende geur was het nog een saai gesprek geweest.
’Wat is jouw naam, lieverd?’ Hij keek omhoog en zijn wenkbrauwen gingen omhoog. Hij ging weer zitten en krabde achter zijn oor. Hopelijk werd dit gesprek nog interessanter, anders was hij hier snel weer weg.

^{'Zou ik je naam mogen weten?' vroeg ze, ze bleef voorzichtig. Bang om iets te horen te krijgen, dat ze juist niet wou. Haar poten tintelde nog steeds licht, ze waren uit op dat wegrennen. Maar Rhea's geweten had haar streng aan gekeken, en haar zowaar gedwongen rustig te blijven zitten op de oever van de rivier. Even likte ze over haar lippen, het bleef plakken doordat haar bek weer droog was. Nog maar even geleden had ze nog zitten drinken van het ijskoude water, maar de spanning deed haar bek weer droog aanvoelen. De reu moest glimlachen, vast omdat ze het op een heel voorzichtige manier had gebracht. ’Je hoeft niet bang voor me te zijn hoor.’ zei hij dan, de zwarte reu was gaan liggen en liet zijn kop op zijn voorpoten rusten ook zijn staart lag naast zijn lichaam. Op die liggende manier kwam hij hij haar nog bekender voor, maar ze vond het minder vervelend dan dat hij in zijn volle lengte opstond. Dan leek hij veel indrukwekkender, Rhea onspande zich iets meer en verloor hem niet uit het oog. Haar kont bleef stevig op de oever geplant. Ze wou net zeggen dat ze niet voor hem bang was maar voor haar verleden en wat hij daar tussen te zoeken had, maar ze hield resoluut haar bek. Eerst moest ze zijn naam te weten komen. ’Maar mijn naam is Quaed.’ sprak hij verveeld, ze merkte het niet eens meer op.

Een golf van beelden herinneringen overspoelden haar, haar oren schoten verward naar achter in haar nek. Het was teveel, maar de flash-back bleef maar doorgaan. Ze had er moeite mee om niet hier en nu door haar voorpoten te zaken. Ergens vaag hoorde ze hem vragen, ’Wat is jouw naam, lieverd?’. De herinneringen stopte onmiddellijk daarna, ontzet haalde ze haar platgedrukte oren weer recht. Ze tuurde zijn kant op en probeerde haar zicht terug scherp te stellen. Haar ogen gingen zonder dat ze het zelf echt door had opzoek naar een spoor van herkenning, al snel kon ze een link vaststellen. In haar herinneringen was er een pup geweest, met de zelfde blauwe ogen en donkere vacht. Het moest familie zijn, broer, nestgenoot of neef ze had geen idee die gedachten had ze te ver terug gedrongen. Kort schudde ze met haar kop, waarna ze haar amandelkleurige ogen weer op hem richtte. 'Rhea,' zei ze helder, ze bleef hem met grote ogen aanstaren wie was hij? Ook wou ze zien of haar naam iets met hem deed, of waren zijn herinneringen over haar net zoals bij haar een zwart gat? Ze bleef ingespannen zijn reactie peilen.}

Nadat hij zijn naam had gezegd leek de wolvin even van de aarde te zijn. Haar oren gingen in haar nek en haar blik stond afwezig. Nieuwsgierig ging de reu zitten en deed hij zijn kop schuin. Wat was er met die teef aan de hand? Toen hij zijn vraag stelde leek ze weer terug op aarde te zijn, maar ze keek hem nu nog raarder aan dan eerst. Ze was nog steeds bang, maar op een andere manier.
’Rhea.’ Zei ze hard, niet zacht meer. Ze bleef hem aankijken, alsof ze wou zien hoe hij reageerde op haar naam. Moest hij haar ergens van kennen? Toen bekeek hij haar eens goed. Ze had een sneeuwwitte vacht en bruine ogen, het kwam hem ergens bekend voor. Hij zat diep in zijn gedachten te graven toen het ineens bij hem opkwam. Hij vond deze herinnering ergens in een hoekje in zijn gedachten. Hij zag een grote witte wolf met dezelfde kleur ogen voor zich, die hem aankeek. Hij hoorde zijn moeder praten. ’Nu al een vechter.’ En hij wou zichzelf losrukken uit de greep van zijn moeder poten. Toen viel hij weer in slaap. Verbaasd keek hij naar Rhea, zij zag er precies hetzelfde uit, als… als zijn vader. Een blik van herkenning kwam in zijn ogen en hij sprong op. Hij wist niet zeker wat voor een familie zij van hem was, maar dat het familie van hem was, was wel zeker. Ze was familie van zijn vader’s kant, de kant waar hij nooit wat over geweten had. Er kwamen allemaal vragen in hem naar boven, maar hij kon ze niet allemaal tegelijk stellen. Hij moest ze goed uitkiezen, langzaam opbouwen.
’Je… Je lijkt op iemand die ik ken. Een familielid van mij.’ Zij hij hard tegen haar. Het klonk een beetje onzeker, maar dat probeerde hij weg te duwen door zo zelfverzekerd mogelijk te kijken. Nog een keer gingen zijn ogen over de teef voor hem heen. Rhea.

^{'Rhea,' sprak ze helder, haar stem was al een stuk vaster als daarnet. Bang voor hem was ze al een tijdje nietmeer, de waarheid bleef eng maar maakte haar ook nieuwschierig. De nieuwschierigheid overwon het uiteindelijk van de angst, en voor de eerste keer keek ze hem aan met belangstelling. Ook wou ze weten of haar naam hem iets deed, ze wou dat hij het zich herinnerde want zij had alles ongeveer een jaar geleden verkropt. Ze had die verschrikkelijke beelden over een kleine grot en de onweer uit haar gedachten gewist. Maar door haar trauma was ze ook de helft van haar geschiedenis vergeten, buiten haar vader en zijn familie herkende ze niemand. Totdat ze die flash back had gehad, en een pup of beter gezegd een jaarling gezien had met de zelfde blauwe ogen en donkere vacht al de wolf voor haar. Ze wou dat ze zich hem kon herinneren maar het lukte niet, hij leek haar op zijn beurt ook goed in zich op te nemen. Hij leek ook even diep in gedachten verzonken te zijn, maar toen keek hij weer met een kleine soort herkenning naar haar op. Toen hij opeens opsprong deed ze dat ook, ze schoof van het oevertje af en stond nu net als hem op het bevroren meer. ’Je… Je lijkt op iemand die ik ken. Een familielid van mij.’ hij sprak luid genoeg, hij klonk zelfverzekerd maar toch hoorde ze iets van onzekerheid door in zijn stem. Rhea was ook onzeker over Quaed, ze wist niet hoe ze kon uitvissen wie hij echt was. Maar dat beeld bleef haar achtervolgen, ze had hem vast ooit gezien. Kort en ze moesten aan elkaar zijn voorgesteld maar toen moest het ongeluk gebeurd zijn en was ze alles vergeten te bang om terug achter de waarheid te komen. 'Ik heb je gezien, je was jong,' ze flapte het er zo uit, zonder echt na te denken. Haar ogen werden iets groter, 'Hij zei,' ze doelde op haar vader, 'ik weet niet meer wat hij zei,' vervolgde ze verslagen. Haar ogen bleven gericht op haar bleke poten. Het was allemaal zo frustrerend.}

De wolven waren allebei in hun gedachten aan het graven en staarde elkaar aan. Hij wist dat hij haar ergens van kende, dat ze op zijn vader leek, maar het kon geen zusje van hem zijn. Zijn moeder had al zijn broertjes en zusjes vermoord, dus dan kon dat niet waar zijn. Toen kwam ineens een andere vraag in hem naar boven; Wat als dat niet zo was. Misschien was ze wel gewoon weg gegaan, net als zijn vader. Hij was helemaal in de war met zijn eigen overtuiging en deed nog een stap naar achteren. Het kon toch niet zijn dat één ontmoeting met een teef zijn hele leven in verwarring bracht. Alles wat hij dacht dat waar was, hing ineens aan een zijden draadje.
’Ik heb je gezien, je was jong.’ De wolvin flapte het er zo uit en Quaed keek ongerust op. ’Hij zei… Ik weet niet meer wat hij zei.’ De wolvin bleef naar haar poten staren terwijl Quaed alleen maar geïrriteerder werd. Op wie doelde ze met hem? Op zijn vader, één van zijn broertjes? En dan was het nog niet eens zeker of zij wel een zusje van hem was. Hij wou op haar aflopen en alles uit haar krijgen, met welke manier dan ook. Maar voordat hij ook maar één stap had gezet, bedacht hij zich. De teef was duidelijk net zo in verwarring als hij en dreigen zou niet meer uit haar krijgen. Hij gromde een keer boos tegen zichzelf en ademde toen langzaam in en uit.
’Oke, iedereen even rustig nou.’ Hij zei het weer zeker en keek van de grond naar de teef. ’Ik denk dat ik jou ken van mijn verre verleden, mijn allereerste herinnering om precies te zijn, en jij denkt dat je mij kent.’ Hij somde het even op, voor zichzelf en voor de teef.
’Nu is de vraag of wat wij allebei denken hetzelfde is en of het waar is.’ Hij keek vastberaden, vastberaden om uit te vinden hoe dit allemaal in elkaar stak. Hij ontspande zijn spieren en liep naar de grond toe, van het koude ijs af. Op de grond plofte hij neer op zijn kont en begon hij na te denken.
’Als jij nou eerst zeg waarvan jij mij kent, en dan zeg ik of mijn gedachten hetzelfde zijn.’ Hij was blij dat hij hierop was gekomen, maar hij was ook bang. Bang dat deze teef nóg meer verwarring zou brengen in zijn leven. Niet dat ze hem alleen op gedachten bracht dat alles wat hij ooit dacht niet waar was, maar dat het ook echt niet waar was. De reu keek naar Rhea en gebaarde of ze kwam zitten op de grond. Ze moesten rustig beginnen, niet met spanning. Hij zuchtte nog een keer, dit ging een lange dag worden.

^{Ze had zijn ongeruste blik gezien toen ze het zei dat ze hem had gezien toen hij jong was, en toen ze nog alleen naar haar bleke poten kon staren voelde ze de erritatie van hem afstralen. Ze had gewild dat ze haar mond had gehouden, waarom was ze toch altijd zo een flap uit. Haar blonde vacht ging bijna overal recht staan van de spanning, wat als hij hier helemaal niet mee gediend was. Dat hij hier niks mee te maken wou hebben, dat dit hem kwaad maakte. Ze slikte even, twijfelen daar was ze toch goed in eh maar actie... Ze keek weer op toen ze hem hoorde grommen, het leek in eerste instantie niet op haar gericht te zijn. Meer op zichzelf. ’Oke, iedereen even rustig nou.’ zei hij opeens, hij leek zeker van zijn zaak. Hij keek weer naar haar, deze keer wende ze haar blik niet af. Het was genoeg geweest, ze moest toch ooit eens de waarheid in de ogen durven aankijken. ’Ik denk dat ik jou ken van mijn verre verleden, mijn allereerste herinnering om precies te zijn, en jij denkt dat je mij kent.’ sprak hij, het was een opsomming van wat ze alle bij dachten. Rhea luisterde aandachtig, dit zou nog wel eens belangrijk kunnen worden. ’Nu is de vraag of wat wij allebei denken hetzelfde is en of het waar is.’ vervolgde hij, hij klonk heel vastberaden. Op dat moment had ze gewild dat ze net zo vastberaden was als hem, maar Rhea was sinds het ongeluk altijd even voorzichtig gebleven. Quaed leek zich te ontspannen en liep van het ijs af, weer de vaste grond op. Daar ging hij weer zitten nadenken over hun probleem, nou ja voor Rhea leek het een heel probleem. ’Als jij nou eerst zeg waarvan jij mij kent, en dan zeg ik of mijn gedachten hetzelfde zijn.’ sprak hij, hij klonk nog steeds zeker van zijn stuk. 'Oké,' begon Rhea, maar voor ze kon verder spreken wenkte hij haar bij zich om te gaan zitten. Soepeltjes sprong ze van het ijs terug op vaste land, ze wandelde naar hem toe en zette zich voor hem neer. Ze haalde eens diep adem voor ze eraan begon, 'Ik denk dat ik je ooit gezien heb, maar we waren nog jaarlingen of pups. Dat weet ik niet meer zeker. Mijn vader stelde ons aan elkaar voor, hij zei dat je familie was. Maar hij heeft nooit duidelijk gemaakt wat voor familie je dan wel niet van me was. Kort daarna werden we weer gescheiden en gebeurde het ongeluk in de krappe grot, het onweerde en de bliksem sloeg in op een boom. Die boom viel brandend op de grot, en mijn hele familie stikte bijna in de rook. Weinigen wisten de uitgang te vinden, maar ik vond hem wel. Diegene de net als ik de weg naar buiten vonden heb ik nooit terug gezien, drie nachten lang ben ik blijven rond dwalen in de buurt van de grot. In de hoop iemand bekend tegen te komen, maar ik kon me bijna niemand herinneren behalve dan mijn vader en leden van zijn roedel. Mijn vader is de grot nooit uitgekomen, en sinds dien loop ik alleen rond,' eindigde ze haar verhaal. Als hij ooit van het ongeluk had gehoord moest naaste familie hem dat wel verteld hebben, en ze had geen idee of hij hun korte ontmoeting nog herinnerde. Haar vader had er nooit verder iets over willen lossen, ook al smeekte ze erom. 'En nu is het jouw beurt,' zei ze kort daad tegen hem. Ze had het verhaal niet voor niks weer naar boven gehaald, het was niet echt fijn geweest om het opnieuw te beleven.}

Hij zat klaar en wachtte op haar verhaal. Hij wist niet wat voor een impact het op zijn leven zal hebben, en bereidde zich voor op het ergste. Toen ze haar verhaal begon zat hij met gespitste oren te luisteren.
’ 'Ik denk dat ik je ooit gezien heb, maar we waren nog jaarlingen of pups. Dat weet ik niet meer zeker. Mijn vader stelde ons aan elkaar voor, hij zei dat je familie was. Maar hij heeft nooit duidelijk gemaakt wat voor familie je dan wel niet van me was. Kort daarna werden we weer gescheiden en gebeurde het ongeluk in de krappe grot, het onweerde en de bliksem sloeg in op een boom. Die boom viel brandend op de grot, en mijn hele familie stikte bijna in de rook. Weinigen wisten de uitgang te vinden, maar ik vond hem wel. Diegene de net als ik de weg naar buiten vonden heb ik nooit terug gezien, drie nachten lang ben ik blijven rond dwalen in de buurt van de grot. In de hoop iemand bekend tegen te komen, maar ik kon me bijna niemand herinneren behalve dan mijn vader en leden van zijn roedel. Mijn vader is de grot nooit uitgekomen, en sinds dien loop ik alleen rond,'
Herinneringen kwam terug in zijn gedachten. Hij zag de andere kleine pups weer voor hem. Er was inderdaad een witte teef geweest, samen met een zwarte en een zwart/witte reu. Hij was niet de enige in zijn nest geweest en hij had het altijd geweten, alleen had hij het in een hoekje van zijn gedachten gepropt.
’En nu is het jou beurt.’ Quaed schrok van haar stem en keek op. Hij nam een grote hap adem en ademde toen weer uit.
’Owke. Ik heb jou ook gezien, samen met mijn… ons broertje en zusje. We waren nog erg jong, konden net lopen. Moeder praatte met vader over ons, ik wist niet meer precies waar ze het over hadden, maar ze hadden ruzie. Moeder pakte mij op en liep weg, toen viel ik weer in slaap. Toen ik de volgende dag wakker werd waren jullie weg. Ik was alleen met moeder. Toen ik naar jullie vroeg werd ze boos, dat werd ze eigenlijk wel elke keer als ik naar iets van mijn familie vroeg, dus heb ik het opgegeven. Ik had met mijn eigen fantasie bedacht wat er gebeurt was met jullie, want ik wist dat ik ergens familie had zitten. Ik had bedacht...’ Hij slikte een keer. ’Ik had bedacht dat moeder jullie vermoord had, dat ik nog de enige was.’
Hij keek weer naar de grond. Dit was het enige wat er nu uit zijn bek zou komen. Zij hoefde niet te weten over zijn moeilijke jeugd, als ze maar het hoofdverhaal wist. Na een zucht keek hij weer omhoog.
’Ik denk dat onze verhalen wel aardig overeenkomen niet?’ Hij perste er een lachje uit, maar erg overtuigend was het niet. Hij wist dat zelf ook en liet het snel weer vallen. De hele terugblik aan zijn geschiedenis had hem moe en verward gemaakt en hij kon het even niet meer aan. Zijn enige troost was dat hij waarschijnlijk niet de enige was die overweldigt was op dit moment. Hij keek Rhea nog een keer aan, hij wist nu zeker dat zij zijn zus was, maar het zal nog altijd moeilijk worden om het te erkennen.

^{’en nu is het jou beurt.’ sprak ze, Quaed leek op te schrikken toen ze het zei. Hij had vast zitten nadenken over alles wat ze verteld had, maar nu was zij nieuwsgierig naar zijn kant van het verhaal. Ze had niet alles zitten oprakelen voor niks, ze wou nu echt weten of hij familie van haar was. En zo ja, of hij haar broer was. Ze wist wel dat ze meer familie had buiten haar vader, maar dat ze broers/zussen had gehad, had ze nooit eerder geweten. Ze kon zich zelf amper herinneren met hoeveel ze waren geweest. Ze nam de reu even in haar op, dat ze hem uitgerekend vandaag was tegen gekomen. Voor het zelfde geld had ze haar leven geleefd, zonder ooit maar te beseffen dat er nog ergens een bloedverwant van haar rondliep. Rhea wist niet hoe ze hierop moest reageren. Blij? Ze kende Quaed amper, ze had hem alleen maar de eerste weken van haar pup zijn gekend en vervolgens nog een maal toen ze ongeveer een jaar waren. Toen hij uiteindelijk aan zijn verhaal begon luisterde ze aandachtig, ze onderbrak hem niet, net als hij bij haar had gedaan. ’owke. ik heb jou ook gezien, samen met mijn… ons broertje en zusje. we waren nog erg jong, konden net lopen. moeder praatte met vader over ons, ik wist niet meer precies waar ze het over hadden, maar ze hadden ruzie. moeder pakte mij op en liep weg, toen viel ik weer in slaap. toen ik de volgende dag wakker werd waren jullie weg. ik was alleen met moeder. toen ik naar jullie vroeg werd ze boos, dat werd ze eigenlijk wel elke keer als ik naar iets van mijn familie vroeg, dus heb ik het opgegeven. ik had met mijn eigen fantasie bedacht wat er gebeurt was met jullie, want ik wist dat ik ergens familie had zitten. ik had bedacht...’ hij liet een korte pauze vallen, waarbij hij slikte voor hij opnieuw begon. ’ik had bedacht dat moeder jullie vermoord had, dat ik nog de enige was.’ . Rhea verstijfde even bij zijn laatste woorden, zoiets had zij nooit kunnen bedenken. Maar ieder zijn ding, iedereen had zijn manier om een verklaring voor iets te zoeken. Na een korte stilte slaakte hij een zucht, het deed haar zijn kant weer opkijken. ’ik denk dat onze verhalen wel aardig overeenkomen niet?’ ze zag hoe hij met moeite een lachje op zijn snuit plakte, maar die verdween net zo snel als hij verschenen was. Rhea kon alleen maar knikken, een krop kwam in haar keel en ze was er zeker van dat hem moeilijk zou worden om het volgende te zeggen. Maar Quaed had recht op nog een herinnering, iets dat ze tot nu toe zelf niet had beseft. 'Je zij dat we een broer en een zus hadden eh?...Ik denk dat ze dood zijn gegaan... Ik weet niet wie het gedaan heeft, ik zag hun lijken pas toen ze al dood waren. Ik kan me alleen nog herinneren dat mijn vader ze geen blik waardig keurde, alsof het hem niks deed dat zijn eigen pups levenloos waren gedumpt in het bos. Vervolgens nam hij me mee naar een witte teef, zijn zus die me zowat heeft opgevoed. Daarna hebben ze een roedel opgebouwd, een jaar later kwam ik jouw per ongeluk tegen in het bos. Het was nooit de bedoeling geweest dat we van elkaars bestaan afwisten, mijn vader deed net of zijn neus bloedde.' ze zweeg abrupt, die herinnering was haar zojuist weer te binnen geschoten. Ze was alleen maar van plan geweest om hem het nieuws te melden over hun broer en zus. Dat ze hem was tegen gekomen in het bos was een gehele nieuwe herinnering die ze al lang niet meer had geweten.}

Rhea knikte. Ze was inderdaad in de war, net zoals hij voorspeld had. Toen begon ze ineens weer te praten.
'Je zij dat we een broer en een zus hadden eh?...Ik denk dat ze dood zijn gegaan... Ik weet niet wie het gedaan heeft, ik zag hun lijken pas toen ze al dood waren. Ik kan me alleen nog herinneren dat mijn vader ze geen blik waardig keurde, alsof het hem niks deed dat zijn eigen pups levenloos waren gedumpt in het bos. Vervolgens nam hij me mee naar een witte teef, zijn zus die me zowat heeft opgevoed. Daarna hebben ze een roedel opgebouwd, een jaar later kwam ik jouw per ongeluk tegen in het bos. Het was nooit de bedoeling geweest dat we van elkaars bestaan afwisten, mijn vader deed net of zijn neus bloedde.'
Hij staarde haar aan, met een licht open bek. Zijn gedachten gingen terug, ver terug. Hij zocht naar de herinnering, wanneer hij haar had moeten zien. Hij groef diep in zijn gedachten, maar er kwamen alleen maar flarden tevoorschijn. Hij had wel meer witte wolven gezien in zijn leven, en waarschijnlijk had zij niet zo speciaal geleken op dat moment. Toen schoot het er ineens in dat zijn andere broer en zus dood waren. Zijn hoofd raakte nu echt helemaal in de war. Hij stond op en schudde met zijn kop, hopend dat alles weer op zijn plek viel. Maar dat deed het niet. Hij stopte met schudden en was aan het hijgen. Ineens kwam de herinnering van Rhea omhoog. Hij zag zichzelf rustig lopend, op een donkere, bewolkte dag. In de verte zag hij een wolf met een lichte vachtkleur. Hij kneep zijn ogen iets dicht en probeerde te focussen op de wolvin. Toen zij omkeek naar hem stopte hij abrupt. Iets in hem, noem het zijn instinct, zei dat hij weg moest van hier. Dat deze wolvin zijn hele leven door elkaar zou halen. Hij keek nog een paar seconden naar de wolvin en draaide toen om. Zo snel als hij kon rende hij weg, de kant op waar hij vandaan kwam. Het enige wat telde was dat hij van de wolvin weg was. Hij had later nooit meer aan deze herinnering gedacht, het was gewoon weggeslipt in een kamertje van zijn gedachten. Hij keek op naar Rhea, die vast bang moest zijn van zijn plotselinge optreden. Hij schraapte even zijn keel en plofte weer op zijn kont neer.
’Sorry voor dat.’ Zei hij voorzichtig. ’Het is allemaal wat… overweldigend.’ Hij besefte dat hij wat raar gereageerd had en moest het nu goed maken. Hij had nooit gedacht andere familieleden te hebben, toen ze er voor het eerst was, wou het hij niet geloven. Maar nu ze hier was en hij het zeker wist, wil hij haar niet meer kwijtraken.

^{Rhea stond daar maar, haar woorden hadden haar diep geschokt. Dat zo een gruwelijke herinnering haar zomaar weer te binnen was geschoten. Een kleine rilling liep van haar nek over haar ruggengraat tot in het puntje van haar staart. De huivering voelde eng en koud aan, wou ze dit wel allemaal weten? Van opzij zag ze hoe haar broer? Quaed haar met licht geopende bek aankeek. Even was ze bang, dat dit te ver voor hem was gegaan. En dat haar plotse herinnering hem woedend had gemaakt. Maar toen ze zijn ogen afzocht naar een spoor van razernij vond ze niks, de blik van Quaed leek ver weg hiervandaan. De wazige blik deed haar vermoeden dat hij diep groef naar een verre herinnering. Eentje die zij zich niet meer kon herinneren. Opeens stond hij op, zijn plotse beweging deed Rhea ook opspringen. De zwarte reu schudde met zijn kop, hij leek er iets mee te willen bereiken. Verward deed ze een onzekere pas naar hem toe, maar het volgende moment leek hij weer ver weg te zijn. Met grote open gesperde ogen bleef ze hem aandachtig opnemen, hoe langer het duurde hoe meer dat vreemde gevoel haar bekroop. Het leek wel een eeuwigheid te duren, en ze probeerde het gevoel te ontcijferen die haar behaaglijk bekroop. Tegen deed tijd dat Quaed weer op keek naar haar had ze het gevoel kunnen bepalen, ze was bezorgd geweest. Opgelucht dat hij terug in het heden leek te zijn ging zij net als hem terug op haar kont zitten, iets dichter bij dan voorheen. ’sorry voor dat.’ sprak hij voorzichtig, 'Het geeft niks,' reageerde Rhea schor, ze was al lang blij dat hij er niet vandoor was gegaan na zijn terugkomst uit zijn herinnering. ’het is allemaal wat… overweldigend.’ zei hij vervolgens, Rhea wende licht haar kop af en antwoordde zacht, 'Voor mij is het ook best een klap...,'. Een boel emoties overspoelde haar, en ze kon ze niet blijven opkroppen. Met een diepe zucht sloot ze haar grote amandel kleurige ogen. Ze had geen idee wat ze hiermee moest. Een klein stemmetje vertelde haar dat ze hem in haar leven wou, een ander stemmetje zei dan weer dat het beter was als ze alleen bleef... Dan kon ze niet gekwetst worden, of aan dingen herinnerd worden, waar ze totaal niet aan wou terug denken.}

Ze wendde haar kop wat af. ’Voor mij is het ook best een klap.’ Zei ze zacht. De kou deerde Quaed nu niet meer. Zijn hoofd sloeg op hol en het voelde alsof zijn hele realiteit aan het wankelen was. Toch was er ook een lichtpuntje aan het eind van de tunnel. Alsof deze dag voorbestemd was. Alsof hij diep van binnen nooit had opgegeven, dat hij dit altijd nog had geweten. Dat hij bij de aanblik van zijn zus wist dat het zijn familie was, maar dat ze zijn hele leven op zijn kop zou zetten. Eigenlijk is hij gewoon een watje, wegrennen voor zijn problemen. Maar nu niet meer. Hij zal deze ontmoeting doorstaan met opgeheven kop, ookal begon hij daar nogal laat mee. Hij moest sterk blijven, voor zichzelf en voor zijn zus. Het klonk nog steeds raar om haar zijn zus te noemen, maar dat was ook één van de dingen waaraan hij zou moeten wennen. Ineens voelde hij wat warmte. Zijn kop ging omhoog, richting de lucht. De donkere wolken waren weggegaan en de zon had weer alle ruimte om te schijnen. Het werd waarschijnlijk maar twee graden warmer, maar hij genoot ervan. Hij zag dit als een teken, dat hij de juiste beslissing had gemaakt. Zijn bezorgde blik veranderde langzaam in een klein glimlachje. Hij moest nu wel alle verloren tijd inhalen. Toch vroeg hij zich af wat Rhea ervan dacht. Hij wist niet hoe ze in elkaar zat, ondanks dat ze zijn zusje was. Maar hij was haar broer en hij zou voor haar zorgen. Ook als ze nu weg zou rennen en hem nooit meer zou willen zien. Hij zou haar stiekem opzoeken, gewoon om te kijken hoe het gaat. Maar het is helemaal haar keus, zij is de teef en hij blijft een gentleman.

^{Toen ze haar ogen weer opende, had de wolvin een beslissing genomen. Het leek misschien allemaal nog onwerkelijk maar Rhea haar beslissing stond vast. Ze wou haar broer leren kennen! Dit zou haar laatste kans zijn besefte ze, het was niet voor niks dat ze hem nu was tegen gekomen. toeval bestond niet, niks gebeurde zonder reden. Het maakte haar niks meer uit, of ze nu wel of niet iets over haar verleden te weten zou komen. Ze was niet langer bang meer. Snel keek ze nog eens naar haar broer, soms wou ze wel eens in iemands hoofd kunnen kruipen. Om te weten wat daar in omging, ze wou weten of hij hier ook zo over dacht. Ze had geen idee, of hij nu het liefst zo snel mogelijk uit haar buurt wou zijn of elkaar beter leren kennen als broer en zus... Uiteindelijk deed Rhea haar bek open, 'Quaed,' klonk haar stem zacht. Kort schoof ze nerveus met haar poot door het gras, 'Ik weet niet hoe jij hier over denkt, of wat jij het liefst wil...' ging ze verder. 'Maar ik wil mijn broer wel beter leren kennen,' ronde ze af met een kleine grijns rond haar lippen.}

[Flut ;o]

Hij wachtte haar antwoord af voordat hij iets zou zeggen of voorstellen. De zon scheen midden op zijn rug en hij liep richting het water. Zijn kop ging naar beneden om wat te drinken, toen Rhea ineens begon te praten. Zijn kop schoot weer omhoog en hij keek recht in haar bruine ogen.
'Quaed, Ik weet niet hoe jij hier over denkt, of wat jij het liefst wil…’ Ze schoof nerveus met haar poot door het gras heen terwijl hij aan haar bleef kijken. Een hele periode in zijn leven kon hiervan afhangen. Zijn gezicht stond gespannen, hopend dat ze niet weg zou willen gaan.
'Maar ik wil mijn broer wel beter leren kennen.' Een kleine grijns kwam op haar snuit, en hij kreeg ook een glimlach op zijn snuit.
’Laat dat nou precies zijn, wat ik ook al wou.’ Hij knipoogde. Zijn kop ging toen nogmaals omlaag en hij dronk toch wat water. Daarna ging zijn kop weer omhoog.
’Nou, wat wil je allemaal weten? Mijn lievelingseten, mijn lievelingsplek?’ Hij grapte een beetje maar haar, om de gespannen stemming van net een beetje te doorbreken. Hij voelde zich opgelucht en was nu erop gebrand om meer over zijn zusje te weten te komen.

» So cold

Don't mind me, I'm just swimming... in the winter... yeah it's cold... / Rhea

Don't mind me, I'm just swimming... in the winter... yeah it's cold... / Rhea

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen