Een zucht verliet de bek van de witte teef, toen ze voor de zoveelste keer een druppel op haar vacht voelde belandden. De bladeren tikte regelmatig, elke keer als er een druppel op belandde. De grond onder haar gespierde poten was modderig door de vele regen. Eevy, zo heette de teef, snapte hier niks van. Ongeveer een kilometer terug was het nog een mooie lucht. Het weer was snel omgeslagen en nu regende het pijpenstelen. Haar vacht was doorweekt en toen er een koude winterbries langs ging, ging een koude rilling door haar heen. Schudde een keer haar vacht uit, niet dat het veel hielp, de druppels bleven vallen. Modder zat rondom haar poten. Een kille, geïrriteerde blik lag in haar ogen. Ze haatte regen grondig. Het zorgde ervoor dat ze het koud kreeg en dat ze een slecht humeur kreeg. Elke wolf die denkt leuk te zijn om haar tegen te komen, is niet echt snugger bezig. Op dit soort momenten kon je beter uit haar buurt blijven. Eevy's oren flikkerde even, toen het geluid van hoeven haar oren vulde. Eevy keek allert om zich heen, om te kijken of er een teken van een hinde was. Een bruine schim viel bij Eevy in het oog. Zo snel als ze kon sprintte ze er achter na. Geheel vertrouwend op haar neus. Het regende hard, waardoor je niks zag. Het leek alsof er een witte was voor je ogen hing. Daarom moest Eevy dan ook soms uitkijken voor een boom of laag hangende tak die plots op doemde. De hinde had inmiddels ook in de gaten dat ze werd achtervolgd en begon te zigzaggen. Waardoor het ook een stuk moeilijker werd voor Eevy om de bomen te ontwijken. Soms knalde ze dan ook volop tegen een boom op, of knalde ze met haar kop tegen een laag hangende tak. Maar ze negeerde de pijn dan en ging verder met het achtervolgen van de hinde.

De hinde leek moe te worden, of het dacht dat ze niet meer werd gevolgd, want het ging langzamer rennen. Eevy nam wat afstand en ging ook langzamer renner. Plots was de geur van de hinde weg. Verbaasd keek Eevy op. Waar was die hinde? Het kon toch niet zomaar weg gaan. Haar neus vleugels trilde, toen de geur van een reu haar neus binnen kwam. Een zachte grom verliet haar keel. Die reu had vast en zeker haar hinde afgepakt. Haar ogen stonden woest en met een rot vaart rende ze op de reu af. Met een geweldige sprong, sprong ze op hem. Een luidde grom verliet haar keel. Voordat haar tegenstander iets terug kon doen, sprong ze weer van hem af en ging in een aanvalshouding voor hem staan. Misschien was ze niet goed bezig. Maar een kans in winnen zat er in. Ze was behoorlijk gespierd en snel. Ze trok haar boven lip op en haar klauwen boorde zich een weg in de grond. Haar haren stonden overeind en haar staart leek twee keer zo dik. En haar ogen stonden woest. He's gonna die!