Shimmering Stars

Nog maar een dag of twee bevond Ceylen zich in Morgandi. Ze had in die tussen tijd maar één wolf ontmoet, Quaed. De reu had haar een soort van weg wijs gemaakt in Morgandi. Enkel kon ze deze plek nog steeds niet haar 'thuis' noemen. Ze had gehoord over de roedels die hier leefden, tenminste dat had die reu haar verteld. Maar ja, Ceylen was een roedel wolf, maar ze wou niet random een roedel binnen stappen, daar voor wou ze eerst meerdere wolven leren kennen voor de daar aan begon. Ze wou een band met de roedel op bouwen voor ze er in ging. Ze wou de alfa's leren kennen, of op z'n minst één, en ze wou dat ze werd ontvangen met open armen, en niet als de onbekende. The Vicious Pack had ze eerst ook leren kennen voor ze zich daar voormalig lid van liet noemen. Ze had daar veel vrienden gemaakt, Amy, Lovly, Lune, Blay, dat was haar groepje geweest. Voor de rest waren er wat nieuwere leden gekomen die ze nog moest leren kennen, of althans, zij haar. Het was de taak van Ceylen geweest om hun op de proef te stellen.

Ceylen liep veder, ze miste het sneeuw om haar heen, maar ze moest op sterken in een warmer gebied met meer prooi. Ze kon niet anders als ze weer op krachten wou komen. Haar witte vacht die vies was geweest was nu weer schoon en de zon liet haar witte vacht helemaal verlichten. Prooi zou haar makkelijk kunnen zien, maar Ceylen zag hun vaak eerder. En de bladeren om haar heen liet haar toch nog een beetje kunnen verschuilen. Al snel zag ze een Reekalf tussen de bladeren heen. Ze sloop er lenig op af tot ze op het geschikte afstand was om te springen. Voedsel zou haar weer sterker kunnen maken, conditie training had ze genoeg gehad, dus wat rust was ook niet verkeerd. Ze had drie maanden non-stop gereisd op zoek naar een plek waar ze haar thuis van kon maken. Ze zette af met haar achterpoten en tackelde de reekalf waarna ze direct haar tanden in de slag ader zette. Ceylen was snel, niet sterk maar heel snel wat haar een hele goede vechter én jaagster maakte.

Met de ree kalf liep ze over het strand door naar de kliffen. Ze wist de naam niet van het gebied, of de gebieden, maar ze had gehoord dat die er waren, en ze had ze gevonden. Het had wel enkele dagen geduurt voor ze ze had gevonden maar ze was er. Ergens aan de rand van een klif ging ze liggen met het Reekalf die ze rustig begon op te eten. Na dat ze het dier op had gooide ze het karkas over de rand de zee in. Ze keek naar beneden, dit waren dingen zie de nog nooit had gezien, kliffen, zout zee water. Alles... T zag er mooi uit. Ceylen sloot haar ogen en dacht terug aan Serigala... maar dat was haar thuis geweest.

Langzaam ging de zon onder en Ceylen bleef daar liggen, rustig en kalm... Gewoon even leegte in haar hoofd, rust. Eens even niet piekeren om dingen die er gebuurd waren... Dingen zoals, dat ze haar thuis verloren was en op nieuw een plekje moest vinden. Hier waren wolven, hier waren er heel veel, roedels, dit was net Serigala maar dan anders. Was dit dan haar thuis? Was deze plek bestemd voor haar? Ceylen sloot haar ogen en snoof de lucht op waarna ze haar ogen weer opende, de wind was stil en de golven waren niet zo luid en wild meer als in de middag. Alles was even stil om haar, en ook de meeuwen waren stil. Enkel liet het geluid van poostappen haar op kijken. Er kwam iemand aan...

_{Rustig liep Nathan over de delen van zijn oude grondgebied. Met een zucht keek hij eens rond, maar glimlachte daarna eens. Het was hier mooi geweest, dus ook de tijd die hij met de oude benaming had gehad. Maar nu er een nieuwe benaming voor het roedel en gebied was, was er tijd genoeg om weer opzoek te gaan naar nieuwe leden.
Snel sprong hij uit het oude gebied weg richting het nieuwe, waar zijn beste vriendin en mede-alfa ook was, Katherine. Ze was een enorme lieve teef, waar hij zich enorm goed bij voelde. “Maar stiekem vind je haar leuk.” Hoorde hij een stemmetje in zijn hoofd, waardoor hij even grinnikte.
Het was waar, maar waarom zou hij toegeven aan de wolf waarmee hij goed op kon schieten? Voor hij het wist, struikelde hij over een boom, waardoor hij enkele meters naar beneden rolde.
“Fijn…” Even gromde hij tegen zichzelf en stond op. Snel schudde hij zich uit en rook eens in de buurt of er nog wat te eten rond liep. Met een korte grijns begon hij te rennen, richting het dier dat zijn aandacht had getrokken.

Spieren rolden over zijn gewrichten heen. Snel stond hij in de aanval, waardoor hij makkelijk en snel de ree bij zijn hals greep. Wild beet hij de aders door en trok de huid los. Hij had nu zo’n enorme honger. Maar voor hij aan een tweede hap kon beginnen, werd hij geroepen. Geen roedellid, Katherine was het niet. Dan kon dat maar één ding betekenen; “een nieuw lid dat zich aanmeld”.
Snel liet hij het dier achter voor wat het was en rende richting het gebied waar de huil vandaan kwam. Zijn neus stond op scherp, zijn oren gespitst en zijn ogen hielden de omgeving goed in de gaten. Toen hij steeds dichter in de buurt kwam, kwam de geur van een teef binnen. Steeds sterker en sterker naarmate hij in de buurt kwam.
Zijn ogen speurden alles af, tot hij op de witte wolf terecht kwam. “U heeft me geroepen?” Nathan kwam voor haar zitten en wachtte rustig af tot ze wat zou zeggen. In die tijd nam hij haar heel goed in zich op. Ongeveer 3 jaar oud, ze zag er stevig genoeg uit en ze had een aparte oogkleur, iets wat haar zeer goed stond.

[Sorry voor lange wachten en de kortheid]}

De mooie gouden ogen van de jonge witte teef sloten zich voor een moment waarna ze de lucht op snoof. De maan was al in de lucht te zien toen ze haar ogen opende en een zachte wind bries waaide door haar vacht. Maar die wind bries nam een lucht met zich mee. De lucht van de reu die ze graag had willen ontmoetten. Waar ze aan het begin van de dag nog naar had gehuild met het bericht dat ze hem hier wou ontmoetten wanneer de maan op kwam. En de reu was gekomen. De alfa van The Mystic Strangers. “U heeft me geroepen?” Hoorde ze een typische reuen stem zeggen. Krachtig van klank, exact zoals ze een alfa verwachtte. Ze draaide haar witte kop om en keek naar de reu. Hij was zeker wel twee slagen groter dan haar en zag er sterk uit. Ceylen was gewoon een kleine teef. Enkel was ze wel een tikkeltje gespierd, maar meer in de zin van snel en lenig wat haar sterk maakte. Ceylen kwam overeind en staarde naar de reu. "Goeden avond, Alfa van The Mystic Strangers," de naam van de reu wist ze niet. "Het klopt dat ik U geroepen had," sprak ze als volgt waarna ze overeind kwam en haar rug rechte. Er stond een kalme blik in haar heldere ogen die glinsterende in het felle maan licht. "Ik zelf sta bekend als Ceylen, om me maar even voor te stellen," sprak ze kalm. Ze keek de reu kalm aan en wachtte zijn reactie af. Ze wou rustig beginnen en wou graag meer te weten willen komen over die roedel. Ze wou eerst weten of het wel haar soort roedel was, en daar voor wou ze eerst een aantal wolven van binnen uit de roedel willen kennen. Ze wou gewild de roedel in komen, en niet als een onbekende die nog helemaal getest moest worden. Zo was het nog nooit bij haar gegaan.

_{Nathan zag hoe de jonge teef in de benen kwam. Haar ogen waren mooi van kleur, alsof ze je zo zouden betoveren. Met een korte vriendelijke blik knikte hij naar haar. “Goeden avond, Alfa van The Mystic Strangers.” Begon de teef voor hem en Nathan gaf opnieuw een kort knikje. “Goeden avond.” Sprak hij tegen haar. “Ik zelf sta bekend als Ceylen, om me maar even voor te stellen.” Ging ze rustig verder.
Nathan bekeek haar nog eens goed en begon in zijn hoofd allerlei facts op te sommen. Voor hem was het duidelijk dat ze geen trainer was, maar een defender of een omega kon ze misschien wel bij horen.
“Aangenaam kennis te maken Ceylen.” Begon hij zijn speech. “Mijn naam is Nathan en ik ben inderdaad de alfa van de Mystic Strangers.” Rustig ging hij zitten en keek eens snel om zich heen, maar veel vreemde geuren waren er niet te bekennen. “Ik leid de roedel samen met Katherine, haar zal je waarschijnlijk ook nog wel een keer ontmoeten.” Hij stopte even, maar ging al vrij snel verder. “Ik wil graag zien wat je zoal kunt. Misschien kun je goed jagen, of ons beschermen, misschien zelfs wel helpen met jongere pups trainen of zelfs wel een andere taak die je kunt doen in de roedel.”
Nathan ging weer terug op zijn poten staan en keek haar aan. “Je mag je gang gaan, laat me maar eens zien wat je allemaal kunt.” Met een kleine grijns keek hij haar aan en bekeek het van een uitdagende kant. Zo kon hij het met Katherine nog allemaal even overleggen als ze straks terug zouden zijn. Voor zijn gevoel, mocht Ceylen er al wel bij, want ze leek hem een goede aanwinst voor zijn roedel. Misschien niet direct of indirect, lag eraan hoe ze haar opdracht de ze nu had, volbracht. Maar Nathan had er de volle vertrouwen in.

[Again sorry voor het lange wachten, je moet me echt even een pb gaan sturen wanneer je gepost hebt.]}

Ceylen begroette de alfa van The Mystic Strangers, en de alfa begroette haar terug. “Goeden avond.” Had de reu gezegd. Ceylen besloot dat ze zich beter maar gewoon kon voorstellen, dan was ze van dat stukje ook maar af. “Ik zelf sta bekend als Ceylen, om me maar even voor te stellen.” Haar toon was rustig en kalm. Dat straalde ze ook uit, verder niet echt veel meer emoties. “Aangenaam kennis te maken Ceylen.” Sprak de reu. Ceylen knikte. “Mijn naam is Nathan en ik ben inderdaad de alfa van de Mystic Strangers.” Stelde de reu zich zelf toen voor. "Aangenaam," knikte Ceylen toen. Ze bekeek de reu kort, enkel om te zien of ze er zeker van kon zijn dat deze reu de geschikte alfa kon wezen. Ceylen had veel roedel ervaring, dus een aanwinst was ze zeker. Ze had vele gevechten gevochten, en negen van de tien gewonnen, om het zo maar te zeggen. Ze mocht er dan niet gespierd uit zien, maar kleine, slanke, lenige wolven moest je zeker niet onderschatten. Want zoals vele wel zeiden, kleine ratten konden gemeen bijten. “Ik leid de roedel samen met Katherine, haar zal je waarschijnlijk ook nog wel een keer ontmoeten.” Ceylen knikte terwijl ze de woorden rustig in zich op nam. Twee alfa's dus. “Ik wil graag zien wat je zoal kunt. Misschien kun je goed jagen, of ons beschermen, misschien zelfs wel helpen met jongere pups trainen of zelfs wel een andere taak die je kunt doen in de roedel.” Sprak de reu. "Zelf heb ik eerder in een roedel geleefd waar ik ook een hoge rang in heb gehad. Zelf ben ik moeder van twee nestjes, en ik heb vele gevechten moeten onder gaan, tijdens hongersnood heb toen destijds mijn roedel toch nog prima weten te voeden," sprak ze. Ze wist niet of de reu ging vragen naar wat er gebeurd was, en waarom ze daar nu niet meer bij hoorde. Maar als de reu die informatie wou, dan kon hij het haar gerust vragen.

“Je mag je gang gaan, laat me maar eens zien wat je allemaal kunt.” Sprak de reu. "Well, waar zal ik beginnen," sprak ze terwijl er langzaam een grijns rond haar lippen kwam. Ze keek de reu kort aan, en schoot toen weg. Ze gaf aan met haar staart dat ze terug zou komen. Haar planning was nu eerst om het grootste prooi dier te vangen dat ze vinden kon. Daar mee zou ze zoal haar kracht mee bewijzen als haar jacht technieken. Ze wist niet of de reu haar zou bespioneren om te zien hoe ze de jacht aan pakte, maar dat maakte haar ook niet veel uit. Ze zakte in een lenige, snelle sluip houding en ging zo op een aardig snel tempo, maar toch geruisloos door het bos, ze ontweek soepel de bomen en maakte geen enkel geluidje. Al haar zintuigen stonden op scherp. Haar ogen bekeken snel maar goed haar omgeving, en elk geluidje ving ze vrijwel goed op. Haar reuk was niet haar beste zintuig, maar ook probeerde ze elke geur die ze kon vinden in zich op te nemen. En het duurde niet lang of ze hoorde het gekraak van meerdere takken. Ze zocht haar omgeving af naar enig beweging en al snel zag ze een bruine schim tussen de bomen door. De lange poten, de vrij lange nek vertelde haar dat het een wat oudere reekalf was. Ze bewoog zich soepel en lenig voort in de richting van het dier. Elke beweging die ze maakte was perfect, gelukkig, en de reekalf had haar nog steeds niet op gemerkt, dat was goed. Maar al ging het fout, je kon zo wel zien dat ze goede skills had. Ze sloop bijna helemaal geruisloos door een paar bosjes heen die de reekalf toch wel wat alerter maakte. Maar dat gaf niks. Net toen ze wou springen merkte het dier haar op en schoot er van door. Nu ging ze dus haar snelheid laten zien. Ze ging recht op haar poten staan en schoot er op een razend snel tempo vandoor achter de reekalf aan. Ze zette af met haar achterpoten en maakte een lenige grote mooie sprong over een omgevallen boomstam heen. Ze hield het dier in het versier, en ze bleef vlak achter het dier. Ze wachtte op een perfect moment om het dier te vangen, en die vond ze. Ze zette af met haar achterpoten en sprong, ze belande op de rug van het dier en ze gebruikte veel kracht om het dier op de grond te krijgen. Het dier spartelde en probeerde los te komen, maar die kans gaf Ceylen het dier niet, want al snel schoot haar gebit op de nek af. Ze liet haar tanden het vlees in sijpelen en al snel stroomde er bloed uit de wond die ze gecreëerd had. Het dier verzwakte en stopte al snel met spartelen. Voldaan stond ze op en pakte ze het dier vast bij de nek om die zo terug naar de plek waar ze Nathan had ontmoet te gaan.

Het duurde wel even voor Ceylen terug was. Maar ze kwam terug. Haar witte vacht was hier en daar een beetje besmeurd met het bloed van haar gevangen prooi. Maar de reekalf bewees vrijwel meteen dat ze een goede jaagster was. En aan de grote van de reekalf te zien bleek ook wel dat Ceylen sterk was en snel. Dus deze vangst bewees vrijwel een hoop, en als Nathan had gezien wat ze had gedaan moest dat wel voldoende zijn. Ceylen liet haar prooi los en keek naar Nathan, ze zei niks, wachtte enkel af op zijn reactie.

OOC: Iet wat aan de late kant, maar dat kwam door de drukte, maar die is nu wel weg ^-^ K hoop dat deze best wel grote post het wat goed maakt x3

_{Nathan keek naar de teef. Ze rende weg, nadat hij haar de opdracht had gegeven waar ze kon laten zien over hoe en wat. Met een kleine grijns liep hij naar een kleine verhoging waar hij zich kon neer zetten om te kijken en in de gaten te houden hoe de gang van zaken was.
Zijn oren waren gespitst en hoorde bijna elk geluid dat in de buurt, om hem heen, te horen was. Zijn neus rook ergens in de verte een zeer vreemde geur, maar negeerde die voor alsnog. Zijn ogen speurden het gebied nog eens af, maar gingen niet veel later het gebied rond om te zien of hij de teef nog ergens zag.
Maar ze was verdwenen, waarschijnlijk achter een prooi aan. Even rammelde zijn maag van de honger, maar de reu verdreef het gevoel van de honger. Hij had geen honger, zijn roedel had juist honger, wat ervoor zorgde dat hij altijd als laatste zou eten.
Daar was hij zeker tevreden mee, want hij was de grote baas, die er voor moest zorgen dat zijn leden genoeg te eten kregen, zelfs in een hongersnood. Gelukkig had hij die op dit moment nog niet mee gemaakt, wat maar beter was. Ook al was het nét lente, het was alsnog vreselijk koud. Het wild dat hier rondhuppelde, was voor alsnog moeilijk te krijgen.

De reu stond van zijn plek op en ging achter de geur aan van Ceylen. Vanuit een niet zichtbare hoek stond hij te kijken naar hoe ze de prooi die ze had gevonden, aanviel. De alfa was er zeker van onder de indruk. Ze wat zeker goed en een goede aanwinst voor de roedel, net zoals het verhaal wat ze vertelde.
Na even gekeken te hebben en wetend dat het goed zat, ging hij terug naar de plek waar hij daar net ook zat. Rustig plantte hij zijn achterwerk weer op de grond en keek rustig voor zich uit. Niet veel later lag er een dood dier voor hem op de grond.
Blijkbaar had de teef het hem gebracht. Met een kleine opgetrokken wenkbrauw bekeek hij het dier goed. Aan de verwondingen te zien, had ze het dier behoorlijk goed te grazen genomen. Een kleine, maar zichtbare grijns versierde zijn bek. Dit had hij nodig. Ze kon zelfs nog uitgroeien tot meer dan een jager. Maar voorlopig vond hij het eerst wel voldoende om haar daar op te zetten. Zo kon ze het langzaam gaan opbouwen, en was zijn roedel toch ook bevoorraad op voedsel.
Rustig stond hij op en bekeek nog eens het dier dat voor hem lag. Stiekem kreeg hij er wel enorm veel honger van, maar toch besloot hij om het hongerige gevoel opnieuw uit te schakelen. “Ziet er goed uit Ceylen. Van mij hoor jij nu bij Mystic Strangers. Jouw taak zal het verzorgen van het voedsel zijn.” Begon hij en keek haar met een vriendelijke blik aan. “Ons gebied, Infinite Control, is in Senlin. Daar zal ik je zo snel mogelijk weer zien, ik moet nu nog wat anders doen.” Hij keek haar nog eens aan en stond op. “Nogmaals Welkom bij de roedel Ceylen.” Hij glimlachte eens en liep richting een gebied waar hij nog een klus te klaren had.

[sorry, dat dit zo’n geweldig flut stuk is. Maar je mag het topic afsluiten, want Ceylen zit bij MS nu?]}

Ceylen had haar zinnen gezet op een bijna volwassen ree kalf. Door dat beest proberen te vangen liet ze haar snelheid zien, en haar lenigheid. Toen ze het dier besprong en neer haalde liet ze haar kracht en haar andere skills zien. Ze wist van zich zelf dat die vrijwel goed waren. Niemand was perfect, zij dus ook niet, maar ze was wel goed, dat wel.

Ceylen bracht haar vangst terug naar de plek waar ze Nathan had ontmoet, ze zij niks, ze wachtte enkel op zijn reactie. “Ziet er goed uit Ceylen. Van mij hoor jij nu bij Mystic Strangers. Jouw taak zal het verzorgen van het voedsel zijn.” Ceylen knikte respectvol. “Ons gebied, Infinite Control, is in Senlin. Daar zal ik je zo snel mogelijk weer zien, ik moet nu nog wat anders doen.” Ceylen knikte weer. "Vanaf morgen zal ik mijn reis daar naar toe beginnen, Nathan," sprak ze op kalme respectvolle toon. “Nogmaals Welkom bij de roedel Ceylen.” Ceylen knikte dankbaar, "bedankt, Nathan," sprak ze. Ze keek naar haar net gevangen prooi, het leek er op dat zij zelf nog extra voedsel had, gezien Nathan zelf weer weg zou gaan om de rest wat hij moest doen te doen. Ceylen wachtte beleefd op wanneer Nathan er vandoor ging, daarna nestelde ze zich naast haar net gevangen prooi neer en begon ze er van te eten.

OOC: Topic uit~

» Show me the stars!

Shimmering Stars

Shimmering Stars

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen