Come at me bro, [Dux]

_{In een hoog tempo rende Eevy door het bos heen. De wind vloog door haar witte vacht heen en ze kneep haar ogen iets-wat dicht zodat ze geen last kreeg van de wind. Haar poten leken te zweven over de grond, maar elke keer zette ze zich nog met een geweldige kracht af. Een krakend takje die het begaf onder de grote druk verraden het dat Eevy daar was. De witte teef raasde langs de bomen heen. Ze sprong en dook om alle obstakels te ontwijken die haar pad eventueel zouden versperren. De witte teef was niet al te lief te noemen. Haar ogen stonden kil, iets wat haar bedreigend uiterlijk compleet maakte. Haar vacht was in de war en door de strenge wind werd het niet veel beter. Ze was behoorlijk groot voor een teef zijnde en was behoorlijk gespierd, iets wat de meeste poedels deed afschrikken. Gelukkig maar, ze moest niks hebben van die poedels. Nu al helemaal niet. Langzamer zeker remde Eevy zichzelf af en kwam uiteindelijk tot een halt. Ze bekeek kort de omgeving waarna ze haar zintuigen na ging om te kijken of er niemand was. Er was niemand en Eevy plantte haar kont neer op het vochtige gesteente. Het was vroeg in de ochtend en zelfs de zon was nog niet op. Het was donker en de stenen onder haar poten voelde nat aan door de dauw. Ze keek eens rond, het was een open plek. Een plek waar ze eerder had getraind met de roedel en de plek waar Ren en Eevy een keer een nacht door hadden gebracht. En de nacht waar Eevy voor het eerst de stem hoorde. Eevy schudde kort haar kop, dat was verleden tijd. Met hulp van Ren was de stem weg en die zou ook niet meer terug komen. Tenminste daar ging ze vanuit. In een trage pas liep Eevy naar de rand van de klif. De wind was hier nog sterker. Langzaam keek Eevy eens naar haar buik, die behoorlijk opgezet was. Opnieuw zuchtte ze eens. Ze moest Legion er nog over vertellen dat ze zwanger was. Maar eerst wou ze wat tijd voor zich zelf. Ze deed een paar stappen naar achter en ging liggen. Ze wist dat een wolf dichtbij was, maar ze had geen zin om er aandacht aan te geven. Als die wolf graag een gesprek wou hebben moest die maar komen. Zelf zij had niet erg behoefte aan een gesprek, maar het licht eraan met wat voor soort wolf ze te maken had.

[flut .-.]}

Oranje ogen priemde door het oude vervallen kasteel wat hij vandaag net ontdekt had. Flarden van zijn verleden kwamen naar boven, hoe hij tegen een volwassen wolf moest vechten als pup, wat natuurlijk alleen maar training was. Zijn moeder had er mooi op staan kijken, ze had toen genoeg aanzien om het hele gebied te laten sidderen van angst. Onwaarschijnlijk trokken zijn mondhoeken even omhoog bij die gedachte. Toen was alles nog goed, toen was ze er tenminste nog geweest. Maar nu was hij alleen, zoals hij al heel lang was. Iets wat hij totaal niet erg vond eigenlijk. Maar de gedachte aan het verleden alleen al zorgde er toch voor dat hij zich af vroeg hoe het zou geweest zijn als hij was gebleven, als zij was gebleven, zou hij dan nu de alpha zijn van de roedel? Zouden ze dan beven van angst voor hem? Oh wait, dat deden ze nu al. Een gevaarlijke schittering verscheen in zijn ogen. Oh yeah, hij was Dux. Cold blooded killer. Degene die had besloten om nooit of te nimmer nog om iemand te geven. Nee, hij was een lone wolf, alleen de wolven die het waard waren om mee om te gaan die had hij in zijn vriendenkring waaronder Kearn. Meer had hij niet nodig.
Zijn sterke poten droegen de reu langs de waterval terug richting de meer beboste gebieden. Verschillende geuren drongen tot hem door, en nee er sprong er geen enkele helemaal uit. Allemaal onbekende. Allemaal nieuwe wolven die zijn naam snel zouden kennen. Zijn schaduw trok verder en verder, zo snel als je hem zou opmerken was hij ook weer verdwenen tussen een hoop struiken of andere zaken. Toen het wat natter werd onder zijn poten schoten zijn ogen naar de kabbelende water stroom. Al was het niet dat wat hem opviel. Een eindje verder lag een witte teef. En nee, niet zo maar eentje. Deze wolvin droeg pups met zich mee, of was gewoon van haar eigen uitermate dik. Dat eerste was vast en zeker meer logischer. De wind had zijn geur al tot bij haar gebracht, dat was zeker. Blijkbaar gaf ze er alleen niet om. Net zoals hij zou doen in haar plaats, wat ergens in hem toch een bepaalde interesse opwekte die hij perfect wist te verbergen voor iedereen. Met een vaste tred liep hij naar haar toe. Ergens benieuwd naar hoe ze zou reageren op een complete vreemde die nog niet eens naar dit gebied rook. Hoe dichter hij kwam, hoe sterker haar lichaam werd afgetekend. Een felle witte vacht die warrig lag, al was hem dat al opgevallen toen hij nog een eindje verder stond. Haar blauwe ogen lichtte meteen op toen hij er moeite voor deed om ze te kunnen zien. Een wolvin zoals vele, van uiterlijk dan toch. Zonder woorden te verspillen zette hij zich op een meter afstand van haar en staarde een tijdlang de verte in, alsof hij werkelijk in gedachte was verzonken. Maar niets was minder waar, vanuit zijn ooghoeken hield hij haar scherp in de gaten. Moest ze het in haar kop krijgen om iets te doen zou hij sneller zijn dan haar!

_{Haar zintuigen meldde haar dat de wolf dichterbij kwam. Ze ging er niet vanuit dat de wolf een aanval in de rug had gepland, als hij dat wel deed, was hij erg laf. Ook al was Eevy zwanger, ze zou alsnog de wolf tegen de vlakte kunnen brengen. Wel zou ze nu geen aanval meer uitlokken. Ze hield dan misschien van vechten, maar had nog wel een beetje verstand om een gevecht uit de weg te gaan wanneer ze zwanger was. Ze richtte haar blik naar voren, waar het water oneindig door leek te stromen. De wind streelde haar vacht en liet haar even kort zuchtte. Het voelde rustgevend, iets wat ze wel even nodig had. Ze wou al een tijdje even wat tijd van rust voor zich zelf, maar wist dat ze wel een keer weer terug naar het roedel gebied moest, aangezien de pups zouden komen. Ze zuchtte eens kort. Ze had er geen problemen mee, maar de stilte die hier hing stond haar niet aan. Eevy stond om en rekte zich even kort uit. Bij die handeling rolde de spieren onder haar vacht. Ze liep op haar gemak naar het beekje toe en liet haar hoofd zakken om vervolgens wat slokken van het water te nemen. Haar staart sloeg eens een aantal keer heen en weer, waarna ze haar massieve kop weer op hief en haar aandacht richtte op de reu. Ze keerde zich tot hem en nam hem zonder schaamte in zich op. Een zwarte vacht met oranje ogen. Een combinatie die ze nog niet eerder hier in Morgandi had gezien. De geur die de reu met zich mee droeg was haar ook totaal onbekend en de geur van het gebied zat ook nog niet in zijn vacht, een vreemde dus. Voor Eevy maakte het niet uit, iedereen die ze niet kende was voor haar een vreemde en daarom ging ze de reu voor haar niet anders behandelen. Ze plantte haar kont opnieuw neer op het koude gesteente, maar dit keer met haar snuit gericht op de reu. "Well, Big boy, not up for a little chat, hea?" sprak Eevy naar de reu toe. Ze wist dat reu haar in de gaten hield, maar van haar betreft hoefde er geen gevecht te komen. Als de reu op een gevecht uit was gegaan, had hij vast allang haar aandacht getrokken met wat gegrom, or something like that. Als hij haar nu zou negeren en inderdaad niet een gesprek met haar wou aangaan, dan liep ze simpel weg weg.

[flut sorry >.<]}