Let the new lifes in.

_{Voor de zoveelste keer betrad ze het roedel gebied dat ze nu langzamerhand wel tot op haar duimpje kende. Een roedel gebied waar ze zo vaak was gekomen, dat ze precies wist bij welke boom je linksaf moest slaan om bij de grot te komen. Eevy grijnsde eens. Het roedel gebied waar ze zich meer dan thuis voelde. Het roedel gebied van de Black Ops. Een slechte roedel die zeker niet voor watjes beschikbaar was en Eevy was daar lid van. En nog niet eens zomaar lid, nee ze was de adviseur van de roedel. Een rang die ze graag ten goede deed en dus deed ze wat van haar verwacht werd, maar ondanks dat, nam ze toch nu een break van het patrouille lopen langs de grenzen en dat was niet omdat ze lui was, nee omdat ze hoog zwanger was. Ze keek eens naar haar buik, die nu al wel erg groot was. Ze voelde zich wat zenuwachtig worden bij de gedachte van de bevalling. De zwangerschap was totaal onverwachts gekomen en voor Eevy en Ren nogal schokkend geweest, maar toen ze eenmaal van de schok waren bekomen, besloten ze om samen goed voor de pups te zorgen. Eevy was dan misschien slecht, maar ze zou haar pups niet aan hun lot overlaten. Pas als ze oud genoeg waren kregen ze de eer om voor hunzelf te zorgen, daarvoor moesten ze luisteren naar wat hun ouders te zeggen hadden.

Plots ging er een steek van pijn door haar heen. Eevy gromde eens geïrriteerd. Ze had eerder steken van pijn gevoeld, die veroorzaakt werden door haar zwangerschap, maar deze keer was hij wel heel erg hevig. Eevy's oren schoten naar achter bij het zien van bloed dat uit haar achterste kwam. Een wee volgde en Eevy zakte neer op de grond. Een wanhopig gevoel bekroop haar. Ren! Waar was Ren? Ze opende haar bek om een huil te slaken, maar het enige wat eruit kwam was en zacht piepend geluid. Een nieuwe wee volgde en een zachte kreun van pijn verliet de lippen van Eevy. Opnieuw opende ze haar bek en sloeg met succes dit keer een zwakke huil. Hij was niet hard, maar als Ren het een beetje kon horen, wist hij wat er aan de hand was. Het instinct nam het over bij Eevy en zo begon ze al snel te persen.

[eerst Ren, daarna de pups ^3^]}

_{Renier

Genietend van de lente zon lag Ren op z'n gemak boven op een berg, de zon stond op zijn hoogste punt maar begon al langzaam te zakken. Nog een paar uur en het was nacht. Vanaf zijn hoge uitkijk post keek hij zowat uit over het hele roedelgebied, in de verte glansde het reusachtige meer. 'S avonds gaven de sterren het meer iets mysterieus, en het licht van de maan die weerkaatste tegen het water was heel apart. Langzaam rekte hij zich uit, zijn spieren golfden duidelijk onder zijn zwarte grijze vacht. Lui daalde hij de berg af, het werd eens tijd om op jacht te gaan. Tegen de avond zou hij met zijn buit terugkeren bij Eevy, haar zwangerschap liep nu duidelijk op haar eind. De afgelopen vier weken had hij kunnen aanzien hoe haar buik non stop groeide. Ze was nu zelf zo zwaar dat het lopen vermoeiend werd, Renier liet haar rustig haar gang gaan. Tijdens de dag viel hij haar niet al te veel lastig, maar tegen de avond keerde hij altijd weer terug om haar eten te brengen en samen de nacht door te brengen. Tegen de ochtend namen ze weer afscheid en deden ze elk hun ding, Ren bracht net als Eevy meer tijd door in hun roedel gebied dan buiten de grenzen. Het was niet afgesproken of zo, maar hij wou in de buurt zijn als het zover zou zijn. Toen hij weer vaste grond onder zijn poten voelde en geen gesteente meer, verhoogde hij zijn tempo. In een draf waarmee een wolf wel kilometers op een dag kon afleggen liep hij dieper het gebied in, zijn bek was licht geopend zodat hij prooi geur sneller zou kunnen opvangen. Vertrouwd draafde hij door het dichte bos die tot hun gebied behoorde. Toen hij de varens bereikte zakte hij licht door zijn poten, op zijn buik kroop hij er onder. De typische geur van knaagdier prikkelde zijn reukzin, zijn tong hing licht uit zijn bek maar hij hijgde niet dat zou zijn prooi zo horen. Voorzichtig sloop hij verder onder de varens door, hij vertrouwde op zijn neus en volgde die. Een wildkleurig konijn stond naïef aan het groene gras te knabbelen, het was niet veel maar daarmee kon hij Eevy al iets eetbaars bezorgen. Hij zelf was niet echt uitgehongerd, gisteren hadden ze nog een hele hinde naar binnen gewerkt. Net op het moment dat hij wou toeslaan, hoorde prooi en jager een zwakke huil die door het hele gebied te horen was hoe zwak het ook klonk.

Verbluft sprong Renier razendsnel op, het konijn kreeg bijna ter plekke een hartaanval en vluchtte weg. Ren schonk er geen aandacht aan, zelf stoof hij de andere richting uit. Hij wist exact van waar de huil vandaan kwam en van wie hij afkomstig was. Terwijl hij voort snelde in een hoog tempo maakte hij zich geen enkele keer zorgen om het feit dat hij er waarschijnlijk nog niet klaar voor was, hij maakte zich zorgen om Eef ze moest dit niet in haar eentje doen hij wou aan haar zijde staan. Haar helpen als dat nodig zou zijn, en haar verder door dik en dun blijven steunen. Op de grond midden in het bos zag hij haar liggen, snel keek hij om zich heen. Nog geen 5 meter van Eevy af stond een grote boom, de reusachtige uitstekende wortels boden de perfecte beschutting. Snel drukte hij bemoedigend zijn kop tegen de hare, de achterkant van haar poten hingen al onder het bloed en ze was al bezig met persen. Maar Renier was vastberaden, hij zou Eef hun jongen niet midden in het bos ter wereld laten brengen. Hij nam haar nekvel beet en tilde haar zo hoog mogelijk op, snel versleepte hij haar naar de boom en legde haar weer zacht neer onder de wortels. Ren hoopte maar dat hij haar niet te veel last had bezorgd door haar helemaal hierheen te brengen. Hij stapte over haar en drukte zich tegen haar rug aan, in de hoop dat het haar steun bood. Op dit moment kon hij niet echt op woorden komen, dus fluisterde hij maar zacht 'Laat ze maar komen,' tegen haar.}

~ Note van tevoren, dit is mn eerste bevallingstopic, dus ik hoop dat het goed gaat :’D ~

Het was rustig in de baarmoeder. Shealynn wist dat ze klaar was om eruit te gaan, en dat het niet lang meer zou duren, maar ze wou eigenlijk niet. Ze zou zich verzetten als ze eruit moest. Toen voelde ze ineens dat de baarmoeder samen krampte. Ze deed wat ze had gedacht, ze probeerde zich te verzetten, maar het hielp geen ene moer. Langzaam gleed ze weg, uit de baarmoeder. Ze begon zachte geluidjes te horen en een raar gevoel. De warmte verdween langzaam en er kwam de kou voor terug. Er kwam een rilling door haar kleine lichaampje toen ze op de harde grond plofte. Ze probeerde kleine geluidjes te maken, maar er kwamen alleen maar zachte piepjes uit haar keel. De kou sneed door haar kleine lichaampje en ze haatte deze wereld nu al. Ze wou terug de baarmoeder in, waar het warm was en ze samen was samen met haar broertje. Ze kon nog niks zien en amper wat horen, dus echt veel had ze ook nog niet aan deze wereld. Wel kon ze haar kopje al iets optillen en dus zag het er wel uit alsof ze om zich heen keek, met haar ogen dichtgedrukt.

Het is kort, maar dan staat er watx

_{De maanden verstreken, zonder gehoor, zonder dat hij kon kijken. Waarnemen zat er niet in. Het enige waar hij zich van "bewust" was, was het feit dat hij door elkaar werd geschud bij het lopen en dat hij af en toe tegen iets [of iemand] aandreef en daarna weer weggeduwd werd. Het was irritant en hij wilde hier eigenlijk zo snel mogelijk weg. Jammer genoeg liet Eevy, waarvan hij wist dat het zijn moeder was, dat nog niet toe. Verdomme, nu moest hij hier nog langer blijven zitten.
Suddenly werd het ruimer in de baarmoeder, waar hij al een aantal maanden had gezeten. Er was iets gebeurd en hij wist nog steeds niet wat het was. De zwarte pup dobberde daar maar een beetje rond, zichzelf afzettend tegen de wanden van de baarmoeder, maar die veerde zo terug dat hij nog geen kant op kwam.
Opeens leek het alsof hij naar buiten werd geperst, een kille windvlaag ging over zijn natte, doorweekte vachtje heen. Door de schrik ging er een prikkel naar zijn hersenen waardoor hij zijn bek opende en begon te piepen. Hij had het koud, die wind was irritant en hij begon te rillen. Uiteindelijk was hij te moe om te blijven piepen en stierf het geluid weg. Hij kroop, moeizaam, naar voren toe, totdat hij de warme, goed doorbloeden, bui van Eevy vond. Na eventjes met zijn snuit erover heen te hebben gewreven, vond hij de tepel waar 'ie naar opzoek was en begon eraan te sabbelen. Warme, kleffe, melk zorgde ervoor dat hij weer wat begon op te warmen. Voldaan en slaperig, rolde de pup zich op, geeuwde eventjes en viel in een vredige slaap.

»Geboorte topics zijn totaal niet mn sterkste punt .w.«}

_{Het leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk verscheen Ren. "Ren..," zei Eevy zacht, maar een wee volgde. Ren drukte snel zijn kop tegen de hare en een waterige glimlach kon er bij Eevy af. Voordat ze het wist werd ze door Ren aan haar nekvel mee gesleurd. Het was niet erg comfortabel, maar het eind resultaat was het waard. Uiteindelijk lag ze onder de wortels van een boom. Ren kwam weer bij haar. 'Laat ze maar komen,' sprak hij. Eevy gaf hem nog een laatste waterige glimlach, waarna ze verder ging met persen. Haar achter poten zaten helemaal onder het bloed, maar daar gaf ze nu echt niks om. Het deed pijn, maar Eevy negeerde het totaal. Ze wist wat het eind resultaat zou worden en dat was iets waar ze inmiddels wel naar uitkeek. Soms kwam er een kleine kreun langs haar lippen heen van de pijn, maar meestal beet ze hard op haar lip. Na een paar keer leek er dan toch beweging in te komen. Een steek van pijn was te voelen, maar ze bleef door gaan. Uiteindelijk leek er wat uit te glijden. Eevy keek langzaam om en zag daar een grijze pup, omhuld in bloed liggen. Eevy glimlachte even waterig, waarna ze de pup op pakte en bij haar buik plaatste zodat die haar melk kon drinken. Eevy was van plan om de pup schoon te likken, maar een wee volgde en liet zo merken dat er nog één zou aankomen. Eevy ging het hele riedeltje opnieuw doen. Opnieuw was er een steek van pijn te voelen, maar Eevy bleef stug door persen. Uiteindelijk leek er opnieuw wat uit te glijden. Ze keek om en zag dat het een zwarte pup was, omhuld in bloed. De pup kon zelf al zijn weg vinden naar haar buik en begon zo de melk te drinken. Eevy zuchtte opgelucht en een glimlach lag rond haar lippen. Ze was gelukkig, ze waren gezond en mooi. Haar achterpoten zaten onder het bloed, maar dat negeerde ze nu totaal. Ze krulde zichzelf om de pas geboren pups heen en bood zo hun haar warmte. Ze keek op naar Ren. Ze glimlacht breed naar hem. "Ren," sprak ze zacht en misschien wat buiten adem. Ze begon de pup schoon te likken en zag dat de zwarte pup al in slaap was gevallen. Het was een vertederende zicht en zelf Eevy smolt ervan weg. Een reutje en een teefje. Kern gezond. Eevy glimlachte opnieuw. Dat ze dit nog mocht mee maken. Het bloed was inmiddels van de twee pups afgehaald. Eevy likte ze nog allebei een keer, waarna haar blik weer ging naar Ren. "De namen," ging Eevy kort verder. Ze liet haar blik glijden naar de twee pups.

[flutje ;'D]}

_{Renier

Oké, zijn woorden waren niet zo tactisch geweest... maar hij had echt niks beters weten te zeggen. Hij hoopte maar dat Eevy niet zo iets had van 'jij moet ze er niet uit persen'. Maar ze schonk hem alleen een waterig lachje voor ze verder ging met persen. Tot zijn verbazing bleef hij redelijk rustig, hij had zich weken lang zorgen gemaakt. Maar als hij er hier ook nog eens nerveus zou bijlopen zou dat Eevy zeker niet verder helpen, dus bleef hij steunend naast haar liggen. Bij elke wee die ze kreeg keek hij of er al een pup lag, hoe sneller dit achter de rug was hoe beter. Meestal was een wolvin haar pijn weer vergeten toen haar pups er eindelijk waren. Hij wist niet zeker of dat ook zo bij Eef zou zijn, ze haatte het namelijk om zwak te zijn. En dit was wel een kwetsbaar moment voor haar. Maar Ren was bij haar, hij zou nooit toestaan dat er iets fout zou lopen. Een bevalling kon soms uren duren, daar was hij wel van op de hoogte. Soms ontsnapte er een kreun aan Eevy's lippen, dan keek hij bezorgd naar haar maar het volgende moment hield ze haar lippen weer op elkaar geklemd. Het leek wel minuten te duren voor haar lichaam een soort van samen spande en ze juist op dat moment hard perste, vervolgens keek ze naar achter. Ren volgde haar blik, bij haar achterpoten lag de eerste pup, niet dat hij ervan uitging dat er een tweede op komst was. Aandachtig nam hij hun pup in zich op, hij had nog nooit zo iets jong en kleins gezien... Pasgeboren puppen hoorde niet bij een van Renier's vroegere ervaringen. Ondanks dat de grijze pup nog blind en zo goed als doof was kon hij zien dat het gezond was, al snel ging het bekje open en volgde er piep geluidjes. De kleine kon haar kopje al licht optillen, het leek of de pup al rondkeek ook al was die blind. Eef nam het al snel op om het heel dicht bij haar buik te plaatsen, voor ze aan het schoon maken kon beginnen ging er een schok door haar lichaam. Het was nog niet gedaan, het zag er naar uit dat hun dochtertje niet lang alleen zou liggen sabbelen aan de tepels van Eevy. Terwijl Eef perste boog Ren zich voorzichtig over haar heen naar de grijze pup toe, heel rustig likte hij het vlies dat vermengd was met het bloed van de pup zijn kopje af. Eevy zou later de rest af handelen. Toen hij weer opkeek lag er al een nieuwe pup, het zwart jong begon bijna onmiddellijk te piepen. Ren spitste zijn oren, lang hield het janken niet aan. De pup kroop al snel naar de buik van zijn moeder toe, waarna het snuitje ook vond waar hij naar op zoek was geweest. Eef krulde zich op, ze was nu al een echte moeder... De manier waarop ze hun nu al haar warmte bood. Rens blik bleef rusten op hun, dit was nu zijn toekomst. Eevy keek kort naar hem, ze schonk hem een brede glimlach, Ren likte trots over haar snuit. "Ren," klonk Eef's stem zacht, ze was nog buiten adem door haar inspanningen tijdens haar bevalling. Verder ging ze nog niet, ze boog zich naar voor en likte een voor een haar pups schoon. Ren boog zich weer nieuwsgierig naar voor en ging met zijn snuit over de nu warme en propere lichaampjes van zijn dochter en zoon. Ze hadden elk hun unieke geur, die printte hij onmiddellijk in zijn geheugen. Voortaan zou hij ze overal herkennen. toen hij zich weer terug trok likte Eevy ze nog een laatste maal, waarna ze zich weer tot Ren keerde. "De namen," zei ze kort, al snel ging haar blik weer naar de twee pups. Hij moest toegeven, het was moeilijk om hun ogen van ze af te houden. 'Juist ja...' antwoordde hij. Bij eventuele namen had hij nog niet echt stil gestaan, ook zijn blik was gericht op de twee bolletjes vacht die aan haar buik lagen. Zijn blik dwaalde af naar zijn zoon, 'Wat dacht je van Tyrell?' stelde hij grijnzend voor.}

Ze voelde hoe ze tegen vooruit geduwd werd. Ze kwam tegen wat zachts en warms aan. Ze genoot er meteen van en zocht om zich heen. De honger kwam naar boven en ze zocht naar haar moeder’s tepel. Toen ze die had gevonden begon ze te zuigen. De melk was warm en het voelde vertrouwd. Ze hoorde gedempte geluiden, maar zag nog steeds helemaal niks. Ze voelde nog een lijfje vlak naast haar, maar kon niet zien wie het was. Diegene was ongeveer even groot als haar, en ook hij voelde vertrouwd, ondanks dat ze hem niet kon zien.

Ooc; Wrong account? YOLO!! ;d