<sub>Met rustige, opeenvolgende passen betrad een melkwitte wolvin het gebied genaamd Pubu. Haar cyaanblauwe ogen hielden het pad dat ze bewandelde strak in de gaten, en haar oren waren een redelijk lange tijd geleden in haar nek gezonken. Ze hield halt en waagde het om een grote hap zuurstof naar binnen te slokken. Vroeger hadden ze haar gepest, elk woord dat ze haar hadden toegesnauwd bleef vast steken in haar brein, en wou maar niet weggaan. Maar goed, ze mocht niet langer blijven piekeren over het verleden, aangezien het al ongeveer één jaar geleden was. Ze sloeg even met haar staart van links naar rechts en bedacht haarzelf dat ze naar hier was gekomen om de watervallen te bewonderen en te observeren. Evanescence was nou eenmaal iemand die ervan hield om dingen te leren, en er alles over te weten te komen. Elk apart detail bestudeerde ze met volle aandacht, zodat ze het nooit meer zou kunnen vergeten. "We'll see." Sprak ze half binnenmonds en zette vervolgens haar ledematen weer in beweging, niet wetende dat ze niet de enigste was die op dit tijdstip naar de watervallen wou gaan.

Open:.</sub>

Het harde geruis van al die tonnen water die naar beneden vielen irriteerde hem. Zijn oren stonden niet geheel rechtovereind, maar ook niet plat tegen zijn kop gedrukt. Maar hij was nooit geheel blij, spontaan of bedreig, woedend. Een beetje neutraal. Alhoewel zijn gedrag daar niet echt op wees. Af en toe kon hij wel een beetje genieten van de vijandigheid van sommige andere wolven. Zelfs al was het naar hem toe gericht. Hij had zichzelf wel overtuigd dat de meeste goede en neutrale wolfjes om toch niet zouden doden. Alleen de in- en inslechte wolven deden dat. Zijn kaken openden zich in een gaap en hij keek uit over de bergheuvel waar hij zich bevond. De extreem groene kleur van het gras verblindde zijn licht getinte ogen bijna en het water kaatste het zonlicht direct naar hem toe. En toen zag hij iets wat zijn aandacht trok. Met elegante sprongen rende hij van de heuvel af en belandde voor haar pad. Een wit gekleurde wolf met cyaan gekleurde ogen stond nu voor hem, toch was haar vacht niet zo wit kleurig als die van de andere twee wolvinnen die hij laatst nog had ontmoet. Zij zou wel opvallen in de sneeuw. "Well, well, well," Zei hij kalm en keek haar neutraal aan. Hij wilde geen dreiging bij d'r opwekken, dus begon hij rustig aan. Dit was niet zijn gebied, dus kon hij er ook geen regels voor verzinnen of maken. Maar een kleine uitdaging, daar had hij wel trek in. "Wat doet zo'n jonge wolf hier toch, helemaal alleen?" Uitdagend bleef hij haar aankijken, wachtend op een teken van leven in haar stem.

_{Toen ze een plotse beweging opving in haar ooghoek tilde ze haar kop omhoog en snoof ze de lucht op. Echter zou het niets meer uitmaken zou ze de markering van andere wolven ruiken, aangezien het gene dat ze had opgemerkt al voor haar stond. Licht geschrokken deinsde ze achteruit met haar oren nog dieper in haar nek gedrukt. "Ik mag gaan en staan waar ik wil," Gromde Evane kortaf en rolde haar bovenlip omhoog zodat haar bleek witte tanden zichtbaar werden. "En wat doet iemand zoals jij hier, als ik vragen mag?" Nog altijd behield ze de grommende toon in haar stem, en hield ze haar beide cyaanblauw gekleurde ogen op de wolf wiens naam nog onbekend was gericht. Het was sowieso niets voor haar om meteen vijandelijk te reageren op een vraag, maar voor deze ene keer kon het geen kwaad, toch?}