Parents: My dad left me when I was younger, my mom loved me... A little bit too much
Siblings: Did I just found one of my long lost sisters?
Lover: No-one
Pups: None
Friends: Like I will ever have friends
Enemy's: None, yet.

Quaed is een wolf die je waarschijnlijk bijna nooit tegen zult komen.
Hij komt alleen tevoorschijn als het nodig is, of als hij het wilt.
Natuurlijk is hij ook maar een gewone wolf en kun je hem wel vinden.
Meestal is hij gewoon rustig en nogal afwezig, maar soms is hij erg geprikkeld.
Dat kan komen door verschillende redenen, en, als je leven je lief is,
dan blijf je op die momenten beter uit zijn buurt.
Hij heeft nog geen vrienden gehad, en is dan ook nog geheel onvoorspelbaar met hun.
Likes: Schaduwen, alleen zijn, regen
Dislikes: Sneeuw, open velden, grote groepen

Coat colour: Zijn vacht is zwart als de nacht.
Coat structure: Het is lang, maar redelijk ruw.
Eye colour: Zijn ogen zijn een soort blauw, maar niet heel erg fel.
Body: Hij heeft een klein lichaam, gemaakt om zich te verstoppen.
Hij heeft wel veel spieren, maar is niet mega groot.
Door zijn kleine lichaam kan hij zich makkelijk bewegen.
Size (from head to toe): 1.20 m
Weight: 40 kilo

Het was koud, zo koud dat er in het hele bos geen groen te bekennen was, alles wat wit. Alle dieren hadden hun hol opgezocht, zelfs de dieren die normaal in de winter gewoon rondliepen zaten ergens verstopt. Ze beschermde zichzelf tegen de sneeuw die met bakken uit de hemel viel en geluidloos op het, toch al witte, landschap terechtkwam. Naast de sneeuw was het hele bos doodstil. De prooidieren waren bang dat ze met één geluid hun schuilplaats konden vrijgeven voor hongerige vleeseters. En de vleeseters, nou ja, die waren te hongerig om te gaan zoeken. Het hele bos was stil, totdat er opeens een huil door de kou heen sneed. Elk dier in het hele bos had het gehoord, want het viel ook niet te missen. Als je het geluid gevolgd had kwam je uit in een klein hol tussen een dichte groep bomen. In het hol lag een wolven teef. Ze schreeuwde van pijn, een pijn die men 'baren' noemt. Op deze witte, stille nacht is Quaed geboren.

Zo'n zelfde nacht, precies een week later, deed de kleine pup zijn oogjes open. Hij keek recht in de snuit van zijn moeder die hem liefkozend aflikte. Hij probeerde zich uit zijn moeders greep te trekken, maar het mislukte en hij moest zich overgeven aan het gelik. 'Nu al een vechter.' Hoorde hij zijn moeder nog zeggen voordat hij weer in slaap viel.

In de weken daarna leerde hij lopen, praten, huilen, eigenlijk alles wat een wolf moest weten. Het leukste vond hij wanneer de zus van zijn moeder langskwam. Zij had zelf drie pups die een week jonger waren als Quaed, maar hij kon het goed met ze vinden. Hij luisterde altijd boeiend naar de verhalen van de andere pups, vooral de verhalen over de dingen die hun met hun vader hadden gedaan intereseerde hem. Toen ze weer weg waren, naar hun eigen hol, vroeg hij aan zijn moeder waar zijn vader was, hij had hem maar één keer in zijn hele leven gezien, toen hij net geboren was. Ze keek hem boos en verbaasd aan. 'Hij heeft ons achtergelaten en je broertje en zusje meegenomen.' Zei ze. 'Vraag er verder niks meer over.' Zei ze er nog boos achterna. Zijn tante heeft hij daarna nooit meer terug gezien.

Naarmate er twee maanden verstreken waren vond Quaed het leuker om zelf rond te wandelen dan samen met zijn moeder. Zijn moeder liet hem nooit met andere wolven spelen. 'Misschien hebben ze wel ziektes en steken ze je aan. Je wilt toch niet vroeg dood?' Bang schudde hij dan altijd zijn kop en keek boos naar de andere pups, alsof zij hem expres dood wouden maken. Maar hij was stiekem tussendoor wel is naar de andere pups gegaan, als zijn moeder sliep of aan het jagen was. Hij speelde dan de hele tijd met ze en hij kwam 's avonds blij en uitgeput thuis. Op een dag kwamen zijn moeder en hij op precies hetzelfde moment aangelopen. 'Waar ben jij geweest?' Schreeuwde ze boos. Zijn vacht zat vol met takken en zand, dus hij kon niet zeggen dat hij alleen even iets verderop ging zitten. 'Ik ben naar de andere pups gegaan.' Zei hij zacht. De woede van zijn moeder deed hem denken aan toen hij haar wat vroeg over zijn vader. 'Weet je wel niet wat ze je allemaal aan hadden kunnen doen? Je had gewond kunnen raken. Beloof me dat je het nooit meer doet.' Hij knikte en beloofde het tegen zijn moeder. Hij heeft zich altijd aan die belofte gehouden.

Ondanks dat hij niet meer met de pups mocht spelen, ging hij er nog wel is in zijn eentje vandoor. De andere wolvenmoeders negeerde hem als hij langskwam, of ze begonnen tegen elkaar te praten. 'Daar heb je die pup van die gestoorde teef.' Fluisterde ze dan tegen elkaar. Quaed wou schreeuwen dat ze zijn moeder niet zo mochten beledigen, maar het lukte hem niet. Hij liep dan gewoon verder en deed alsof hij het niet gehoord had. Alleen in het bos voelde hij zich vrij, vrij van de regels van zijn moeder, vrij van de andere teven die over hem roddelde, vrij van de andere pups die hem gewond konden maken. De eerste keer bleef hij nog dichtbij zijn hol en ging hij niet zolang weg, maar naarmate hij ouder werd ging hij steeds verder en duurde het steeds langer voordat hij terug was. Tot op de dag dat hij een halfjaar werd. Hij had ruzie gekregen met zijn moeder omdat hij een week was weggebleven. Hij zei wat over zijn vader en zijn moeder had het niet zo licht opgevat. Hij had haar verlaten en is nooit meer teruggekomen.




In bijna elke post van hem zit ook een stuk van geschiedenis, maar dan uitgebreider.
Als je dat wilt lezen moet je zijn posts teruglezen ;D