Scarlet

Op gesterkt was ze zeker. Haar vacht was weer zo wit als sneeuw, en doffe ogen? Daar was niks meer van te zien. Die waren nu helder en net zo scherp als voor die nare gebeurtenissen. Haar spieren waren soepel te zien tussen haar sneeuw witte vacht door en haar houding was zelfverzekerd en sterk. Emoties? Niet te zien. Ze was gewoon weer de Ceylen zoals ze bekend stond in haar vorige thuis. Ze stapte veder met haar staart hoog en haar kop fier opgeheven. Ze snoof de lucht op en haar lippen krulde zich op tot een duister glimlachje. Gelukkig was ze nog steeds niet, er ontbrak nog te veel voor haar doen, Morgandi was nog steeds niet haar thuis. Waar was haar familie? Waar waren haar vrienden? Ceylen schudde de gedachten weg. Ze moest maar op deze manier leven. Ze stopte met veder lopen toen ze een hert zag drinken bij de Yue, een helder groot meer waar geruchten weg kwamen dat er spontaan uit het niets wolven verdwenen. Ceylen geloofde niet in dat soort fabeltjes, dus ging ze zich er ook niet druk om maken. Ze zette af met haar achter poten en raasde op een snel tempo op het hert af. Ze sprong over een rots heen en zette er aan af met haar achter poten waar door ze nog eens drie keer zo snel op het hert af schoot. Ze plaatste haar poten tegen de flank van het hert waar door het hert met een plak op de grond terecht kwam. Veel stappen had het dier niet kunnen doen. Ze beet in de nek van het vrouwtje en al snel stopte het dier met bewegen. Ze likte haar lippen af en staarde naar het water dat langzaam rood werd van het bloed van het dier. Het deed haar niks dat het water zo werd. Ze voelde er niks bij en voelde zich er niet extra machtig door zoals een typische wannabe zou doen. Ze begon rustig van het vlees te eten waar door het water nog sneller rood werd van het bloed en haar witte vacht ook rood werd. Ze gaf er niks om. Ze wist wel dat als een poedel haar zo aan zou treffen vrijwel meteen in zijn of haar broek zou schijten van angst. Niet wetend dat er iemand op de loer stond at ze verder...

-Dux~

Met zijn snuit gericht naar de hemel staarde Dux al een tijdje naar de lucht. Dit was een nieuw gebied, een plek die hij nog moest ontdekken. Maar een plek waar hij de plannen die in zijn hoofd zaten wel zou uitvoeren. Voor kort schoten zijn mondhoeken omhoog. Be prepared Morgandi. Zijn fel oranje ogen schoten uiteindelijk weer terug naar voren. Hij rook de geur van een wolf. Niemand die hij kende, maar ergens lokte het hem toch wel. Al was dat meer de overweldigende geur van het bloed van een prooidier, iemand die dus net op jacht was geweest. Zijn zware poten droegen hem verder door het woud. Ergens was hij benieuwd wat voor wolven hij hier ging treffen, maar deze waren zowiezo niet heel verschillend met de wolven die hij al ontmoet had. Plus, zo veel kon het hem eigenlijk echt niet schelen. I mean, waarom zou hij? Weinig wolven konden hem iets schelen, en de meeste liepen toch alleen maar voor zijn voeten en die zou hij liever meteen de keel door bijten. Zo stond hij hier nog niet bekend, maar dat zou na een verloop van tijd wel duidelijk worden. Hij was hier misschien nog maar een kleine twee dagen, en tot nu toe had hij nog geen enkele wolf ontmoet omdat hij zich eerst bewust wou worden van hoe het gebied er uit zag, en waar hij zich het beste thuis kon voelen. Tot nu toe had hij nog geen plekje toegeëigend, maar dat zou binnen kort ook wel gaan komen.
De reu sprong over een omgevallen boomstam en kwam uiteindelijk bij een groot meer, waar niet zo heel ver van hem een witte wolvin zat te eten. Haar mond zat inmiddels al onder het bloed, eveneens als haar lichaam zelf. Vanaf de plek waar hij stond, kon hij al zien dat hij groter was dan de teef. Maar dat had hij te danken aan zijn ouders, beide gigantische wolven die met een slag van hun poot wel duidelijk konden maken dat je niet met hen moest sollen. En zo was hij ook. In alle kalmte zette Dux zich met zijn kont op de grond en hield vanuit zijn ooghoeken de witte wolvin in het oog. Contact leggen zou hij zo meteen wel doen als hij er zin in had. Plus, als de teef hem zou treffen hier zo dicht in de buurt van haar prooi zou ze misschien wel zelf komen naar hem om hem weg te jagen. Dat wou hij nog wel eens zien gebeuren.

[size=10]Ze begon ze van haar net ge doodde prooi te eten. En staarde kort naar het water die rood werd. Het deed haar niks, ze voelde zich er gewoon koud bij. Maar een grijns kon ze niet onderdrukken bij dat wanneer een poodle dit zou zien ze in hun broek zouden pissen. Ze nam nog een hap en ging zo even door tot er nog maar wat kraaien voer over was. Ze likte haar lippen en zag toen pas dat ze niet alleen was. Ze vernauwde haar gouden ogen en drukte zich zelf overeind waarna ze nog wat likken langs haar bek haalde. Ze wende zich tot de reu die ze koeltjes aan keek. "Bezoek zie ik?" Sprak ze op neutrale toon. Ze stond op en liep wat meer in de richting van de reu. "Mag ik vragen wat jou hier brengt?" Vroeg ze toen op neutrale toon. Ze likte haar lippen en haar kraag om het bloed van haar af te krijgen. Ze moest toe geven dat ze ook weer niet zo'n grote fan was van bloed op haar sneeuw witte vacht. Haar gouden ogen stonden kalm en koeltjes gericht op de ogen van de grote massieve reu voor haar. Onderdanigheid toonde ze niet, ze stelde zich ook weer niet dominant of brutaal op./size]