You're just a Toy

♣ R U B Y ♣

Who are you?

Een jonge pup rende vooruit alsof haar leven ervan af hing. Eigenlijk rende ze gewoon puur en alleen voor de fun op dit moment. Een valse grijns sierde haar bek die al vrij goed groeide. Ze ving haar eigen voedsel en redde zich prima. Haar verleden deed pijn als ze er aan terug dacht. De geschiedenis had ze diep begraven en in een donkere hoek van haar ziel geduwt. Haar bruine vacht was dik en pluizig zoals bij elke pup alleen bij haar net iets dikker. Ze rende door de pas besneeuwde pas in het Noorden bij de Taiyuan Xue. Haar neus pikte vele geuren op en ze minderde vaart toen ze een andere vreemde geur rook. Ze kende het gebied niet en was hier zonder haar ouders gekomen. Ze kreeg vaak te horen dat ze niet zo ruw moest spelen maar ze had het zichzelf gewoon aangeleerd. Ze kon er zelf niks aan doen dat ze meer als een reutje speelde maar de jongens waren gewoon speelgoed voor haar. Eerst verleiden, dan hun hart breken en door naar de volgende. Niet sletterig of wat dan ook maar zijzelf had het al eens meegemaakt dat er flink op haar hart was gestampt en ze had het de jonge reu nooit vergeven. Ze ademde rustig in en uit en haar oren draaiden van links naar rechts om de nieuwkomer op te merken. Ze glimlachte haar witte tandjes bloot en gromde uitdagend.

ＣＥＲＡ

Op de top van de laatste heuvel stond ze stil. Het uitzicht was adembenemend, ze had de toendra bereikt, en het zou niet meer lang duren voordat ze arriveerde in de eerste naaldbossen. Ze haalde haar tong langs haar wang om de laatste druppels bloed te verwijderen. Haar poten maakten diepe afdrukken in de sneeuw toen ze besloot verder te wandelen. Cera was nooit een winterpersoon geweest, dus was ze de vreselijke kou die hier te ervaren was inmiddels wel zat. Hoe verlangde ze naarde zacht-zompige mosbodem van het loofbos...
Inmiddels was ze al een eind verder gekomen. Het begon zachtjes te sneeuwen toen Cera de zachte geur van een wolvenpup opving. Interessant - er waren geen andere geuren te bekennen tussen de koele luchtdeeltjes. Misschien moest ze maar eens een kijkje nemen.
Het duurde niet lang. Het silhouet van het jonge dier was al flink, het wolfje zou vast al aan het puberen zijn. Met een vrolijke zwaai van haar staart benaderde Cera het andere teefje voorzichtig, die terugreageerde met een glimlach en een grom. Het arme kindje wist vast niet hoe ze moest reageren.
"Wat doet iemand als jij hier, helemaal alleen in de kou?" Haar stem klonk beheersd met een mate van vriendelijk, echter niet vertroetelend. Cera keek neer op het jonge teefje, roestig bruin met een dikke wollige vacht. Ze kon er eventjes haarzelf in herkennen.

Haar scherpe gehoor gaf al snel aan dat er een andere wolf kwam. Ze draaide zichzelf in de richting van het geluid en snoof de geur op die haar kant op kwam. Het was een vrouwelijke geur en ze zwiepte met haar pluizige staart. Er stond een teef voor haar die haar vroeg wat ze helemaal alleen in de kou deed. Ze keek uitdagend omhoog in de ogen van de teef. 'Wat zou jou dat aangaan?' vroeg ze met een vals grijnsje op haar lippen. Ze had geen idee waarom iedere wolf die ze tegenkwam altijd zo vriendelijk deed. Ze kreeg er kotsnijgingen van. Haar chocoladekleurige ogen staarden naar de teef. De teef was huge vond ze. Maar ja, als jij zo klein was was zelfs een boom mega huge. Ze gniffelde en deed dapper een stap naar voren. Ze wist niet wat de teef hier kwam doen maar een kort vragenrondje kon vast geen kwaad. Afwachtend staarde ze naar de teef. Ze had geen idee wat ze niet van haar moest verwachten of juist wel.

ＣＥＲＡ

"Wat zou jou dat aangaan?" Cera's staart zwiepte nogmaals, de pup had een onwetend grijnsje op haar gezicht, en ergens begreep ze het wel. Bedreigingen zitten natuurlijk in alle hoeken als je al zo jong op jezelf bent.
"Oh gewoon, dat vroeg ik me af." Cera's toon klonk nu plagerig, echter niet aanvallend. "Voor je het weet staat er een grote boze wolf voor je neus.. Dan ben je er geweest."
Inmiddels was ze gaan zitten, haar dikke pluisvacht liet bijna geen koude van buitenaf door. Gelukkig maar. Ze bekeek de pup aandachtig, toch hing er iets vreemds om haar heen. Het was niet natuurlijk voor haar om zonder ouders rond te wandelen, zeker niet op een verlaten sneeuwvlakte. Bovendien schaamde ze haarzelf ook niet bepaald voor de ietwat-dreigende houding die ze opstelde. Gelukkig had Cera geen kwaads in de zin, want één misstap naar de verkeerde persoon en het diertje zou in drie happen opgepeuzeld zijn, en niemand zou ooit geweten hebben dat de pup bestaan had.
"Waar zijn je ouders?" vroeg de roestbruine wolvin als vervolg, haar uitdrukking fronsend. Cera was zelf haar ouders op jonge leeftijd kwijtgeraakt. Zo erg was het overigens niet geweest. Cera had op haar 3-jaar-jonge leeftijd al veel levenservaring. lang eenzaam rondzwerven had dus ook zijn voordelen. Alleen de sterksten zouden overleven, en daar hoorde Cera trots bij.. Ze vroeg zich af of dat bij deze pup ook het geval had.

[Flutpost, sawwy :c]

De teef voor haar stelde zichzelf niet voor maar zei enkel dat het iets was wat ze zichzelf afvroeg. Zijzelf echter betwijfelde of ze haar kon vertrouwen. Ze snoof nijdig en schudde haar kop. Een grote boze wolf. Ja vast. Om een haardkleed van te maken zeker. 'Mijn ouder zijn weg en ik ben alleen. En ik pas wel op voor mezelf' zei ze met een korte nijdige ondertoon in haar stem. Ze had helemaal niemand nodig. Ze was al eerder verraden en het zou zo weet gebeuren als het aan andere wolven lag leek het wel. Ze zou dezelfde fout niet nog eens maken. Ze zwiepte met haar pluizige staart en trippelde langs de teef heen. Ze had geen zin om nog een gesprek voort te zetten. Ze zag er het nut niet van in. Bovendien, wat had deze teef haar te bieden die haar vrijheid niet had. Er verscheen een duistere glimlach op haar roestbruine gezichtje. Haar kussentjes raakten de berotste bodem die prikte maar wat ze negeerde. Ze bleef een stug en rap tempo aanhouden voor een pup die nog zo jong was. Ze kon prima voor zichzelf zorgen vond ze zelf. Maarja, wat wisten anderen nou van haar en waarom zou ze hen die informatie toevertrouwen? Die zou alleen maar beschaamt worden en dan zat ze weet in zak en as. Ze had een muur om zich heen gebouwt en was niet van plan om die voor wie dan ook te laten afbrokkelen.