‘Hoezo, dit was niet de bedoeling? Je zou maar even weg zijn. Even is geen hele week! Even is hoogstens een dag! Weet je wel niet hoe bezorgd ik om je was!? Ik had je nooit moeten laten gaan!’
Zijn zachte tegenspraak hielp niet, het werd zelfs alleen nog maar erger.
‘Er is niks gebeurd? Waar komt dan die wond vandaan?’
Hij bekeek zijn poot. Er zat inderdaad een schram op, vast van een doorn.
‘Nee, vanaf nu blijf jij binnen 10 stappen van de grot, verder kom je niet. Nu niet en nooit niet.'
‘Maar mam, luister nou eens. Volgens jou zijn er allemaal gevaren buiten waarvoor ik moet oppassen. Maar die kom ik later toch ook tegen. Ik moet me er tegen leren beschermen. Weet je nog wat vader altijd zei? Als je later iets goed wilt doen, moet je er zo jong mogelijk mee beginnen.’
Dit was waarschijnlijk het domste wat hij op dat moment kon zeggen.
‘Je vader? JE VADER?! Weet je wel niet wat die wolf ons allemaal heeft aangedaan? Nee natuurlijk niet, jij was net een maand. Hij zei dat hij ons een last vond, dat hij beter af was zonder deze blok aan zijn been.’
De reu keek verveeld om zich heen. Hij had dit verhaal al vaker aangehoord. Ik had hetzelfde gedaan als ik mijn vader was, wie wil er nou een teef en een pup. Hij voelde een blik in zijn rug en hij keek om. Zijn moeder staarde hem boos aan.
‘In de grot, nu!’ Haar ogen spoten bijna vuur van woede. Dit was de eerste keer dat hij zijn moeder zo gezien had. Hij had waarschijnlijk niet over zijn vader moeten beginnen, maar gedaan is gedaan, hij kan het niet terugdraaien.
‘Nee.’ Hij hoorde het over zijn lippen gaan en had er gelijk spijt van. Zijn moeder begon nu te grommen en met haar poot over de grond te schrapen.
‘Wat zei je?’ Haar stem was gedaald tot een dreigend gefluister wat hem de stuipen op het lijf jaagde.
‘Ik zei nee, ik ga niet de grot in. Ik ga weg van hier.’ Hij voelde iets van binnen. Misschien was dit hetgeen dat hem dwars had gezeten, misschien moest hij gewoon weg hier. Hij draaide zich om en wou weglopen toen ineens iemand hem de weg versperde.
‘Jij gaat nergens heen.’

De sneeuw kwam met bakken naar beneden. Het hele landschap was wit geworden, van de hoogste boomtoppen tot de diepste dalen, alles was wit. Naast dat het zo wit was, was het ook opmerkelijk stil. Veel dieren in het bos sliepen of ze verschuilde zich nu er geen bomen of struiken meer waren om achter te verstoppen. Door dit stille landschap liep een kleine gestalte. Je kon niet zien wat voor een dier het was, zo onder gesneeuwd was het. Bij elke stap viel er iets af, waardoor je plukjes van zijn zwarte vacht kon zijn, maar die plekjes werden gelijk weer ondergesneeuwd. Het enige was echt goed te zien waren, waren zijn ogen. Ze waren een soort blauw, maar niet te fel. Als je dichterbij kwam kon je de sneeuw horen kraken onder zijn gewicht. Kleine ademwolkjes ontstonden er elke keer als hij uitademde. Hij zei niks, liep alleen maar. Het leek alsof alles om hem heen aan hem voorbij ging, alsof het enige wat hij zag hetgeen voor hem was. Misschien was dat ook wel zo, niemand weet het. Niemand heeft ooit echt met deze vreemdeling gepraat, hoogstens een glimp van hem opgevangen. Niet dat mensen er veel interesse in hadden om hem te ontmoeten. Niemand bemoeide zich met zijn leven, en hij bemoeide zich op zijn beurt met niemand van hun. Dit was altijd zo geweest, tot vandaag.

Zoals gewoonlijk liep de zwarte reu door de bossen heen, tussen de bomen door over de omgevallen bomen heen. De meeste bomen waren gestript door de herten die een voedseltekort hadden door de winter. Hij hield niet van het bos in de winter, alles was zo wit en hij viel zo gemakkelijk op. Nee, liever had hij de lente. Prooi in overvloed en hij kon in de schaduwen blijven. Door in de schaduwen te blijven heeft hij alles overleefd. Niet te veel opvallen, maar er alleen zijn op momenten dat andere je nodig hebben, dat is zijn motto. Natuurlijk liet hij zich wel is zien, gewoon voor de lol, om andere dieren bang te maken. Het was een soort hobby van hem. Toch vermoorde hij ze alleen maar als hij ze echt nodig had om te overleven. Hij was geen huurmoordenaar die iedereen op zijn pad vermoorde. Toch kwam hij voor sommige wel zo over, jammer genoeg.

Hij onderbrak zijn wandeling om even de omgeving te bekijken. Hij keek snel om zich heen en snoof even in de lucht. Een lichte geur van water kwam zijn neusgaten binnen. Hij keek iets naar links, richting het water. Er moest op ongeveer 50 stappen van hier een soort riviertje liggen. Hij dacht even na, zou hij erheen gaan? Eigenlijk had hij geen water nodig, er was sneeuw genoeg. Toch was het ook wel is fijn om geen sneeuw te eten dat bedekt was met modder en weet hij veel wat. Ja, hij zou wel richting het meer gaan, voor wat afwisseling. Heel even stopte hij en snoof nog een keer in de lucht. Was dat nou de geur van een andere wolf? Hij keek om zich heen maar er zat niks in zijn gezichtsveld. Hij kneep even nadenkend zijn ogen half dicht, maar liep toen weer verder, het zal wel niks zijn.

De wind waaide net zoals altijd in de winter, hard en koud. Hij hoorde weer een vogel tsjirpen. Het was één van die arme vogels die niet naar het zuiden vloog, maar hier in deze kou bleef. Hij liep langzaam verder door de sneeuw. De laag sneeuw op de grond werd alsmaar dunner naarmate hij dichter bij het water kwam. Toen voelde hij ineens iets aan komen rennen. Hij keek langzaam en schichtig naar links en zag een andere wolf staan. Het was een witte teef met blauwe ogen. Zij stond hem kil aan te kijken. Hij trok een wenkbrauw op, maar toen ze nog steeds niks zei draaide hij zich om.

’Ik ga heen waar ik heen wil gaan, ik ben geen kleine pup meer.’
Zijn moeder liep heen en weer voor hem en ze gromde. Hij begon ook te grommen tegen haar.
‘Je weet dat ik je niks aan wil doen lieve Q, maar ik kan je niet laten gaan. Ik wil niet dat jou iets overkomt. Ik doe dit allemaal voor jou veiligheid.’
Ze bleef vlak voor hem staan en trok een zielig gezicht. Meestal kon hij hier niet tegen en bedaarde hij, maar deze keer was het anders. Hij gromde tegen zijn moeder. Al zijn woede van de laatste paar maanden zat in de ze grom, en hij klonk afschuwelijk. Zijn moeder schrok ervan en deed een stap achteruit. ‘Maar, maar Q..’
‘Nee mam, laat me gaan. Het is voor ons eigen bestwil. Ik kan hier niet langer blijven, het wordt niet beter als ik hier blijf.’
Hij bekeek haar snuit terwijl zijn verslagen achteruit deinsde.
‘Jij wist dat dit zou komen hé? Jij had je er al op voorbereid ofniet?’
Zijn moeder knikte kort en keek op.
‘Ik wist dat je ooit wegging, maar ik wou het zo lang mogelijk uitstellen.’
Nu knikte de reu.
‘Doeg mam.’ Hij liep de bossen in en begon langzaam te rennen. Achter hem hoorde hij een huil, duidelijk iets van zijn moeder. Hij schudde met zijn kop en rende verder, wetend dat hij nooit meer terug zou komen.

Hij stond nu recht voor de witte teef. Zij bleef hem aankijken met die kille blik.
‘Heey.’
Hij zei het nuchter en droog. Hij bleef de teef onverschillig aankijken met een blik die niets verried.
‘Ga je ook naar het water toe?’
Hij knikte met zijn kop richting de rivier die nu al niet zo ver meer was. Het geluid van de rivier overstemde nu bijna al het geluid en hij moest harder praten om zichzelf verstaanbaar te maken. Zijn kop draaide richting het water dat snel over de stenen leek heen te vliegen. Doordat het van boven naar beneden liep bevroor het water niet zo snel, en dus liep het nog steeds. Hij liep stap voor stap verder naar het water en zag dat er ook nog vissen in zwommen. Hij likte zijn lippen af, zo'n vis zou er wel ingaan.

De rivier gonsde in de achtergrond terwijl de twee wolven elkaar aankeken. De reu bekeek de teef van top tot teen en hij had het gevoel dat zij hetzelfde deed bij hem. Ze had gelijk ook. Je had wolven die dit niet deden, die zomaar als een gek op iedereen afrende en denken dat ze vrienden kunnen worden. Nee, dat soort types mag hij niet. Deze teef daarentegen is tot nu toe nog niet zo. Is op haar hoede en bereid om elk moment aan te vallen, volgens hem precies de goeie houding voor twee wolven die elkaar net ontmoeten.

Als een kleine pup liep de reu langzaam achteruit, de bosjes in. Maar het was al te laat, hij had hem al gezien. Lekker begin van mijn reis, dacht hij knorrig. Hij was net twee dagen weg en gelijk kwam hij een valse wolf tegen. Met zijn half jaar ervaring kon Quaed het nooit winnen van deze wolf, de enige optie was rennen.
‘Heeft je moeder je nooit verteld dat je jezelf moet voorstellen aan anderen?’ De grote wolf lachte, zijn donkerbruine vacht wapperde in de wind. Quaed deed nog een stap achteruit en keek snel om zich heen om te kijken voor een uitweg.
‘Ow jij komt hier niet meer weg hoor wolfje.’ De bruine reu kwam langzaam dichterbij en glimlachte vals. ‘Jij bent nu van mij.’

De wolvin keek hem nog steeds aan toen ze haar antwoord gaf op zijn vraag.
‘Ja.’
Klein, kort af maar niet te weinig. Typisch een antwoord van een wolf die de ander nog aan het onderzoeken was. Waarschijnlijk zag ze in hem geen goeie vechter, want ze liep naar het water. Even keek hij haar na, maar toen liep hij er ook heen. De teef slokte het koude water naar binnen en weer volgde Quaed haar voorbeeld. Toen zijn tong het water aanraakte voelde het ijskoud aan en vroeg hij zich even af waarom hij ook weer zo nodig naar een rivier moest gaan, maar toen hij het water in zijn keel voelde wist hij het weer. Dit was de manier waarop een wolf zou moeten drinken, een wolf moet geen sneeuw eten. Hij hoorde weer de stem van de teef, maar deze keer sprak ze met meer dan één woord.
‘Wat is je naam?’ Jeej vier woorden, we schieten al op. Ookal klonk het meer als een bevel dan een vraag, hij vond het een hele verbetering.
’Quaed is mijn naam.’ Hij trok weer een glimlach, het was meer een mysterieuze glimlach. Een glimlach die zei; Je kunt van alles aan me vragen, maar mijn hele geschiedenis krijg je nooit te weten. Hij nam een slok en keek weer naar de teef.
’En jouw naam?’ Vroeg hij terwijl water nog steeds ruisde in de achtergrond. Hij vroeg zich kort af waar deze rivier naartoe zal lopen. Hij keek in de verte, maar zag niks. Ach, daar komt hij nog wel een keer achter.

(*_Eevy_*)
...Can you help me for a sec?

_{Eevy keek even naar het heldere water waar vissen in zwommen . Sommige vissen waren zo dom om tegen de stroming in te zwemme, domme beesten. Eevy voelde haar maag bij elkaar trekken, maar toch ging ze liever nog opzoek naar die hinde dat dat ze zo'n glibberig ding naar binnen werkte. Ze hield niet van vis, veel te glibberen en nat. Het vulde niet en liet een zoute smaak achter in je bek. Eevy hief haar kop weer en keek de reu aan. ’Quaed is mijn naam.’ zei de reu met een mysterieuze glimlach. Eevy grinnikte kort, toch haar zintuigen stonden op scherp. De reu leek het niet erg te vinden dat Eevy hem wantrouwde. Zelf vond Eevy het alles behalve erg dat de reu niet meteen zijn hele verleden bij haar neer ging liggen. Er waren sommige leegkoppen die dachten dat ze zo'n zielig leventje hadden en daarom maar alles tegen een wild vreemde te vertellen. Persoonlijk haatte Eevy dat soort wolven, alsof alles dan beter werd. Haar humeur werd er ook niet beter op en die wolven kwamen er meestal niet zonder wonden vanaf. Eevy knikte kort naar Quaed, misschien uit beleefdheid, misschien ook niet. Quaed nam een slok en keek Eevy toen weer aan. ’En jouw naam?’ vroeg hij. Eevy ging zitten en liet haar wantrouwigheid iets meer varen, toch bleven haar zintuigen op scherp staan. "Eevy is de naam," sprak Eevy kort met een fluwele stem. Ze liet haar scherpe nagels een keer door de aarde heen kerven. Haar klauwen lieten diep strepen achter in de koude grond, iets wat Eevy een korte koude rilling gaf. Ze keek naar de reu. Ze schatte hem zo in dat hij wel goed kon jagen. Eevy stond op en schudde kort haar witte vacht uit. Wat sneeuw en droog aarde vloog uit haar vacht. Ze snoof kort de lucht, de geur van de hinde drong weer tot haar door. "Kan je helpen?" vroeg Eevy op een neutrale toon. Wat hulp tijdens het jagen kon ze altijd gebruiken. Natuurlijk kon ze de hinde ook wel in haar uppie neer halen, maar deze hinde was kern gezond en behoorlijk groot. Ook zorgde de sneeuw ervoor dat Eevy qua snelheid wat werd afgeremd. Zelf vond Eevy het een wonder dat ze iemand om hulp vroeg. However, als de reu 'nee' zei, ging Eevy er wel alleen vandoor.}

De teef keek hem aan en grinnikte. Volgens mij zijn we allebei van die verstandige wolven, dacht hij bij zichzelf. Deze wolvin leek het niet erg te vinden dat hij niet zijn hele verleden vertelde, en hij vond het niet erg dat zij niet haar hele verleden vertelde. Ja, dat was een goeie combinatie. Hij keek weer naar de rivier en zag een vis rondzwemmen vlak bij de kant. Zou hij hem proberen te vangen? Hij dacht even na en was even weg van de wereld. Toen hij het antwoord wist was hij weer terug, het had maar een halve seconde geduurd. Nee, hij zou het beest laten rondzwemmen, hij was het niet waard. Ook dacht hij dat het er waarschijnlijk heel stom zou uitzien als hij de vis niet zou vangen maar bijvoorbeeld zelf in het water zou vallen, zijn vis kwaliteiten waren nou niet iets dat je geweldig kon noemen.

Zijn maag trok samen van de honger. Hij had een uur gerend, weggerend van de valse reu. Quaed keek nog één keer achterom, en stelde toen vast dat de reu hem niet volgde. Hij stopte met rennen en begon langzaam te lopen en te hijgen. Hij had al drie dagen niks gegeten en gedronken en het begon nu toch wel zijn tol te eisen. Hongerig keek hij om zich heen en hij spitste zijn oren. Hij snoof even in de lucht en rook het toen. Een meer! Er was ergens een meer dichtbij en hij moest er komen.

Na ongeveer een honderd stappen, wat bijna twee keer zo lang duurde dan normaal, kwam hij aan bij het meer. Hij bekeek zichzelf in het glinsterende water en zag zijn vacht, helemaal geklit en zijn ogen, helemaal klein. Hij boog voorover en stak zijn tong in het water. Zijn spiegelbeeld vervaagde totdat je het helemaal niet meer zag. Hij begon gulzig te drinken en genoot ervan. Ineens voelde hij wat tegen zijn poten aan zwemmen en hij merkte dat hij verder het meer in was gelopen. Hij stopte met drinken en keek naar zijn poten. Daar zwom een vis, groot en mals, klaar om opgegeten te worden. Quaed glimlachte hongerig naar de vis.
’Jij bent nu van mij.’ Zei hij, niet wetend dat hij de grote reu herhaalde toen die Quaed gevangen nam.

Nee, hij zou wel wachten totdat zei wat voorstelde om te doen. Hij keek naar de teef en ze was gaan zitten. Hij zag dat ze hem iets meer vertrouwde, maar nog niet helemaal.
‘Eevy is de naam.’ Ze zei het weer kort af, maar met een iets aardigere stem. Het stelde hem meer gerust op de een of andere manier. Alsof ze hem niet meer ineens ging aanvallen en vermoorden. Zelf ging hij ook wat comfortabeler zitten en hij gaapte een keer. Eevy dus, mooie naam, misschien iets te lief voor wat hij tot nu toe van deze wolvin heeft gezien. Ze snoof even in de lucht en keek toen weer naar hem.
‘Kun je helpen?’ Vroeg ze. Hij snoof ook even en rook de geur van een hinde in de lucht. Er verscheen weer een glimlach op zijn snuit toen hij haar aankeek.
’Natuurlijk kan ik dat.’

Je moet me even helpen uitkiezen welk plaatje ik erboven moet doen xd
Met schaduw
Met ogen
Normaal

(*_Eevy_*)
..Come to me!

<sub>De reu snoof de lucht en ook hij leek de geur van de hinde op te pikken. Hij keek Eevy aan met een nieuwe glimlach op zijn gezicht. Eevy keek daar in tegen met een kille blik terug. Hij moest nou niet meteen gaan denken dat ze de beste vriendjes zijn. ’Natuurlijk kan ik dat.’ sprak de reu. Eevy knikte even kort en dankbaar, waarna ze haar kop hief en opnieuw de lucht rook. Haar neusvleugels trilde toen de heerlijke geur van de hinde haar neus binnen kwam. Ze liet haar blik glijden over de omgeving. Ze wenkte Quaed kort dat hij haar moest volgen, en liep toen in een snel tempo de bosjes in. Haar ogen stonden nog steeds kil, maar ze concentreerde zich nu alleen nog op de geur van de hinde die steeds sterker werd. Eevy sloop dichterbij, ontweek de takjes en steentjes die er eventueel voor konden zorgen dat ze gesnapt werd doordat ze teveel geluid maakte. Haar zintuigen stonden op scherp. Haar oren bewogen heen en weer, namen elk geluid op in de wijde omgeving. Haar neus rook om de zoveel seconde de lucht om er achter te komen of ze al dichterbij kwamen. Haar ogen stonden nog altijd kil, gericht op voren, waar hogere bosjes op doemde. Eevy kwam tot een halt en gluurde langs de bladeren heen. De hinde, die ze al een tijd op het spoor was, was daar aan het grazen. Achter de hinde stond een grote eik, waarschijnlijk was de eik minstens 30 jaar, maar daar ging Eevy nu niet verder op in. Ze keek naar Quaed. "Ga naar die bosjes," zei Eevy, het klonk als een beveel, maar net iets milder. Ze knikte met haar hoofd naar een paar bosjes aan de rechterkant van de hinde. Eevy zelf sloop naar de linkerkant van de hinde. Op deze manier zouden de twee wolven de hinde gemakkelijk in kunnen sluiten. De hinde kon geen kant op, aangezien de grote eik de weg versperde. Wat een geluk. Ze keek nog een keer naar de plek waar Quaed moest zitten, door de vele bladeren kon ze het niet goed zien. Maar ze ging er vanuit dat hij er zat, als hij haar nu in de steek had gelaten, kon hij zijn leven wel vergeten.

[lol was vergeten om erbij te zetten, maar ik vind die gene met schaduw het leukst ;3]</sub>

(*_Eevy_*)
..A magical forest?

_{Quaed keek snel op, Eevy merkte het wel en keek met een woeste blik naar Quead, maar de hinde was zo dom genoeg om het niet te merken. Eevy zuchtte geluidloos en richtte haar aandacht weer op de hinde. Quaed zocht oogcontact Eevy knikte kort. Quaed deed een stuip en Eevy volgde zijn voorbeeld. Het was moeilijk te weten wat je medejager ging doen. Maar Eevy probeerde alles nog in de gaten te houden via haar ooghoek. Haar blauwe kijkers waren op de hinde gericht. Die het langzamerhand ook door kreeg. De hinde hief haar kop en haar oren draaide op het geluid van de voetstappen van de twee wolven. Eevy sloop dichterbij en hield de beweging in de andere bosjes waar Quaed zich bevond scherp in de gaten. Quaed kwam overeind met een grom. De hinde raakte in paniek en wilde weg rennen. Eevy sprong uit de bosjes en blokkeerde zo de weg voor de hinde. Een lage grom verliet de keel van Eevy. Terwijl ze haar spieren begon aan te spannen. De twee wolven dreven de hinde tegen de eik aan. Het was onmogelijk om nu nog weg te komen. De hinde leek dat ook te begrijpen, maar gaf niet op, de hinde begon nu wild in het rond te trappen. Eevy kwam tot een halt, maar liet haar tanden nog een keer zien. Een lage bedreigende grom verliet de lippen van Eevy. Ze liet haar nagels een keer zinken in de aarde. Via haar ooghoek zag ze Quaed zijn kop naar haar toe draaien. Eevy richtte haar blik even kort op Quaed, die knikte in de richting van de hinde. Eevy knikte kort, begreep dat zij de eer had gekregen om de hinde te vermoorden. Even bleef Eevy staan. De hinde schopte nog steeds in het rond, proberend de twee wolven te raken. Eevy ontweek de maaiende hoeven, die nu een beetje op haar zenuwen begonnen te werken. Met een grom schoot ze naar voren. De hinde schopte in haar richting, Eevy schoot naar links en ontweek zo de hoef. Een nieuwe maaiende hoef kwam op haar af, deze wist Eevy slim te ontwijken. Ze zette haar vlijmscherpe tanden in de hals van de hinde en wierp zichzelf op de rug van de hinde. Haar nagels boorde zich in de taaie huid van de hinde. Kleine sliertjes bloed sijpelde langs haar klauwen naar beneden. De hinde had het nog steeds niet opgegeven en begon nu te bokken. Eevy gromde woest, wat raar moest hebben geklonken aangezien ze nog steeds haar tanden in de hals van de hinde had gezet. Ze boorde haar tanden er nog verder in. Haar tanden vonden de weg naar de slagader, die ze met een kracht door beet. Bloed spoot haar bek in, waarna het gebok stopte. Het lichaam verslapte en Eevy sprong met een soepele beweging van de hinde af. Die met een klap op de grond viel. Een plas bloed vormde zich onder de hinde. Eevy likte kort haar lippen. Haar klauwen en snuit zaten onder het bloed, maar ze negeerde het. Zoals ze al eerder had vermeld was ze geen ijdeltuit. Ze keek naar Quaed, die ze kort bedankte met een knikje. Ze liep naar de hinde toe en scheurde de buik open. Vervolgens scheurde ze een stuk vlees ervan af en begon te eten.}

Ze knikte, ze had het begrepen. Hij deed een stap naar achteren en keek hoe Eevy aanviel. Hij stond nog wel op scherp om bij te vallen wanneer het maar nodig was. Gelukkig was het niet nodig, want Eevy ontwiek iedere aanval van de hinde en voordat hij het had gemerkt lag de hinde bloedend op de grond. Eevy had een stuk vlees eraf gereten en zat er nu op te kauwen. Even keek Quaed haar aan, maar liep toen ook naar de hinde. Hij trok ook een stuk vlees eruit, nadat hij de meeste ingewanden eruit gehaald had, en begon erop te kauwen. Hij voelde het bloed langs zijn kin druppen. Het vlees smaakte fantastisch en het was een welkome afwisseling met de normale eekhoorns of konijnen die hij at. De sneeuw zag rood van het bloed toen hij zijn vlees op had, maar hij had genoten. Hij liep op een drafje naar de rivier en nam een paar slokken en waste zijn bek. Hij keek even achterom naar Eevy en de hinde, er zat een mooi gat in de struiken waar hij net doorheen kwam, en hij glimlachte. Het zag er allemaal zo slecht uit vanaf hier, alsof ze bloeddorstige moordenaars waren. Ach, misschien zijn we dat ook wel, dacht hij bij zichzelf. Alhoewel ze het natuurlijk ook gewoon deden om te overleven.

Hij viel van uitputting op de grond neer. Zijn hele vacht was nat geworden en hij was het water niet eens ingeweest! De vis leek hem uit te lachen toen hij weg zwom en Quaed keek er boos naar. Zijn honger daarentegen was er nog steeds en hij keek om zich heen. Wacht, zag hij het nou goed? Ja, daar staat een konijn! Hij maakte zich klein en sloop erop af. Zijn honger bepaalde nu al zijn acties en hij moest dat konijn vangen. Na zes stappen was hij dichtbij genoeg en hij zette zich schrap. Met een sprong kwam hij op het konijn terecht en hij scheurde gelijk het vel eraf. Het konijn bloedde als een gek, maar was nog niet gelijk dood. Het zat anderhalve seconde te kronkelen van de pijn voordat het zich overgaf. Quaed had erbij staan kijken, zo zag het er nooit uit bij zijn moeder? Zij maakte één beweging en het beest lag dood neer op de grond. Deed hij nou wat verkeerd? Toen kwam de honger weer en hij dacht er niet meer over na. Maar sinds die dag wist hij wel dat hij niet meer iemand zo wou zien kronkelen van de pijn.

Echt meest slechtste post ooit volgens mij :'D

(*_Eevy_*)
..Slurp slurp slurp.

_{Even keek Quaed Eevy aan. Eevy fronste haar wenkbrauw. Quaed begon ook te eten van hun net gevangen prooi en Eevy boog zich ook weer over naar haar stuk vlees. Het voelde goed om haar tanden ergens in te zetten in iets anders dan andere wolven. Eevy had veel gevechten gehad, maar zat er nooit echt mee. Ze was nooit echt een ijdeltuit de meeste teefjes waren doodsbang voor haar, waardoor ze vroeger alleen maar reutjes had als vriend. Maar ook die namen afstand van haar. Eevy had er geen problemen mee en ging weg. In haar uppie kon ze het goed aan. Ze liet niemand dicht bij haar komen. Ze konden je alleen maar pijn doen. Eevy nam de laatste hap van haar stuk vlees, waarna ze het welletjes vond en ophield met eten. Ze keek naar de hinde, er was nog behoorlijk wat over. Eevy likte kort haar lippen. De heerlijke smaak van bloed was nog steeds te proeven in haar bek. Haar snuit en klauwen zaten onder het bloed, maar ze maakte zich er niet zorgen om. Waarom zou ze? Quaed stond op en liep op een drafje naar de rivier toe. Eevy volgde hem even kort met haar ogen, maar liet dat al snel varen. De reu dronk wat en waste zijn bek. Even overwoog Eevy om er ook heen te gaan, maar ze wou nog even genieten van de nasmaak in haar bek. Eevy bleef dus liggen en liet haar blik een keer over de omgeving glijden. Ze ging haar zintuigen allemaal een keer na, maar er was niks om zich druk over te maken. Ze voelde hoe een paar ogen in zich brandde. Eevy draaide haar kop bij en zag dat de reu naar haar keek. Ze fronste haar wenkbrauw, waarna een grijns op haar lippen kwam. Ze stond op en schudde haar vacht uit. Ze liep langzaam naar de reu toe. De afstand tussen de reu en de hinde was niet groot. Dus als er een andere wolf was die dacht leuk te zijn om de hinde mee te nemen, wat natuurlijk niet zo snel zou gaan, dan zou Eevy altijd nog snel naar achter kunnen sprinten om die wolf ervan langs te geven. "Bevalt het je?" vroeg Eevy met een grijns en doelde daar mee op de eerdere blik die Quaed op Eevy had geworpen. Natuurlijk was het allemaal schijn, natuurlijk duidde hij niet op haar, maar een beetje plagen moet kunnen op z'n tijd. Eevy boog zich ook voor over naar het water en liet de heerlijke smaak van bloed langzaam weg spoelen. Ook zij waste haar bek en haar klauwen. Waarna ze haar aandacht weer op de reu wierp. Eevy was even stil, had het gevoel dat ze iets moest zeggen, maar wist niet goed wat. Dus ze besloot om maar niks te zeggen. Eevy ging zitten, terwijl ze de hinde via haar ooghoek nog altijd in haar zicht hield.}

Eevy keek om naar hem en begon te grijnzen. Hij keek haar verbaasd en vroeg zich af wat er zo grappig was. Maar toen ze naar hem toe was gelopen en vroeg of het hem beviel viel het kwartje. In een seconde dacht hij na wat hij moest zeggen. Als hij begon te lachen, kon ze zich beledigd voelen. Als hij ja zei, dacht ze dat hij haar leuk vondt. Toen had hij een beslissing genomen.
’Zou je wel willen hé.’ Hij knipoogde en nam nog een slok water. Hij keek weer omhoog en dacht wat te horen. Hij spitste zijn oren en snoof in de lucht. Hij begon heen en weer te lopen en zag het toen. Er was een vos op hun hinde afgekomen.

Boos begon Quaed te grommen naar de uitgehongerde vos. De vos had de twee wolven eerst niet gezien en schrok zich een hoedje, maar toen hij van de schrik bekomen was, at hij gewoon door. De honger nam het over van de angst en een dode hinde zomaar in het bos kon hij niet laten liggen natuurlijk. Stap voor stap kwam Quaed dichterbij en de vos raakte steeds meer in paniek. Toen Quaed op hem af begon te sprinten rende de vos er vandoor. De reu gromde nog een keer na, als een soort waarschuwing en ging toen zitten. Hij likte zijn lippen af en schudde even met zijn kop. Hij ging weer staan om te kijken wat de vos had gedaan. Hij had aan de andere kant van de hinde gestaan, waar de huid nog dicht zat. Quaed liep eromheen en zag een klein gat bij de rug. De vos had inderdaad niet ver kunnen komen, maar hij had zeker genoeg vlees voor nog een paar dagen kunnen bemachtigen.
‘Rotbeesten, aasgieren. Vang je eigen eten.’ Zei hij boos tegen de vos die allang weg was. Hij liep boos terug naar de voorkant van de hinde en trok er boos een stuk vlees uit. Hij deed een paar stappen naar achteren en ging liggen. Hij trok boos een stuk vlees eraf en begon erop te kauwen. Hij ademde langzaam in en uit en werd rustiger. Hij begon nog wat te kauwen op het vlees en hij had al snel zijn kalmte terug. Zijn kop draaide om naar Eevy om te kijken hoe zij erop had gereageerd.

(*_Eevy_*)
..Get you're own food!

_{De reu leek even te moeten denken wat te zeggen. Iets wat Eevy wel amusant vond. ’Zou je wel willen hé.’ zei de reu uiteindelijk met een knipoog. Eevy grinnikte kort. "Nee dankje, ik denk namelijk dat je er dan niet zonder verwondingen afkomt, " zei Eevy en gaf op haar beurt ook weer een knipoog. Quaed nam nog een slok, terwijl de vieze geur van een vos haar neus binnen kwam. Eevy schoot met een grom omhoog. Haar ogen schoten even vlug over de omgeving heen en haar blauwe kijkers vonden uiteindelijk de vos bij de karkas van de hinde. Een nieuwe grom verliet de keel van Eevy. De vos merkte de twee grommende wolven nu pas op, maar ophouden met eten deed het niet. Dombeest. Eevy zette net zoals Quaed een paar stappen richting de vos, die een beetje opgefokt raakte, maar nog steeds door bleef eten. Via haar ooghoek zag ze Quaed op de vos af sprintte. Eevy deed het zelfde en schoot met een geweldige snelheid weg. De vos rende nu weg en Quaed kwam tot een halt. Maar Eevy nam er geen genoegen mee. Ze hoorde Quaed achter zich nog wat mompelen, terwijl Eevy de vos achter volgde. De vos had het ook door dat hij werd achtervolgd en begon te zigzaggen. Eevy zette een tandje bij en begon nog harder te rennen. De vos kwam steeds dichterbij. Met een grom vloog Eevy op de vos. Haar tanden zette zich in de keel van de vos. Een laatste pijnlijke kreet van de vos was te horen, voordat Eevy de slagader raakte en de vos doodde. Bloed sijpelde uit de wond van de vos en droop via de kin van Eevy naar beneden. Ze zette har nog steeds bebloede poten weer naar voren en liep terug naar de plek waar ze de hinde hadden gevangen. Toen ze er aan kwam, smeet de doodde vos met een geweldige kracht weg. De vos kwam met een klap tegen een boom aan en Eevy hoorde zelfs wat kraken. Waarschijnlijk wat miezerige botjes van de vos. Een nieuwe grom verliet haar keel. Ze likte kort haar lippen, die opnieuw onder het bloed zaten. Eevy zag dat Quaed weer aan het eten was geslagen. Ze zuchtte een keer en liet toen haar woedde weg ebben. Ze begon haar bebloede poten zorgvuldig te likken en ging zitten. Toen haar poten weer de oorspronkelijke kleur wit hadden, trok ook Eevy weer een stuk vlees van de hinde en schrokte dat naar binnen. Haar ogen stonden kil.}

Hij zag haar eerst niet, maar toen kwam Eevy teruglopen uit de bosjes. Hij kon wel raden waar ze net geweest was en besloot zijn mond te houden. Haar ogen stonden kil en hij wou niet nog meer agressiviteit opwekken. Haar woorden gingen nog een keer naar in zijn kop.
‘Nee dankje, ik denk namelijk dat je er dan niet zonder verwondingen afkomt.’ En dan met die knipoog erna. Er verscheen kort een glimlach, maar die verdween ook snel weer. Hij nam een hap van het vlees en keek naar Eevy. Ze zag er minder kil uit als net, maar hij wou niet al die agressie over hem heen krijgen. Hij wou nog een hap nemen, maar merkte dat zijn vlees op was. Met een zucht stond hij op en rekte hij zich uit. Zijn ogen gleden de omgeving af en hij merkte dat de hinde al bijna op was. Zijn honger was eigenlijk ook wel gestild en hij hoefde de komende paar dagen geen grote prooi meer te vangen. Ja, dit was een mooie vangst voor het midden van de winter. Hij keek naar Eevy, hopend dat zij ook niet meer zoveel honger had. Al had ze er al niet zo hongerig uitgezien vanaf het begin. Zij zag er meer uit als iemand die, als hij iets tegenkomt dat hij kan hebben, het moet hebben. Nou ja, hij zat vol en dat was eigenlijk wel het belangrijkste. Hij liep naar het water en begon nog wat te drinken. Eigenlijk had hij niks meer te doen hier, maar hij had ook geen zin om weg te gaan. Hij draaide zich om en liep richting Eevy. Bij haar ging hij zitten en hij keek naar haar.
’En wat wil je nu doen? Nog iemand doden, of wil je nu wat aardiger zijn tegen de zwakkeren?’
Hij zei het sarcastisch en met die grijns op zijn snuit werd de sarcasme nog erger versterkt. Hij begon jeuk te krijgen en krabde zich even achter zijn oor met zijn poot. Hij moest tegelijkertijd niezen, wat er nogal raar uitzag. Hij viel namelijk bijna en hij knalde met zijn poot tegen zijn kop aan doordat hij met de nies zijn kop bewoog. Hij schaamde zich dood en stond weer op. Alsof het een loopje was naar de galg liep hij richting het water en ging hij ervoor zitten, uitkijkend over het water.

(*_Eevy_*)
..you can always make me laugh.

_{Eevy maalde op het stuk vlees in haar bek dat ze vervolgens door slikte. Haar frustratie was al weg geëbd. Ze keek op toen ze een zucht hoorde. De reu stond op en rekte zich uit. Eevy liet haar blik over het karkas van de hinde glijden waar niet veel over van was gebleven. De twee hadden de hinde bijna helemaal kaal gegeten. Eevy likte een keer haar lippen en slikte de laatste restjes bloed in haar bek door. Quaed keek Eevy een keer aan, Eevy keek neutraal aan. Ze ging zitten en keek een keer naar de vos die dood lag bij de boom, waar nog wat bloed van de vos af droop. Een korte grijns sierde de lippen van Eevy. De reu liep naar het water toe. Eevy keek hem even na, en liep toen naar de vos toe. Ze rook een keer aan de boom, waar de roestige geur van bloed op haar af kwam. De grijns rond haar lippen werd groter. Ze bedacht zich dat de reu nog in haar bijzijn was en liep weer terug naar de karkas van de hinde. Ze had het goed getimed, want Quaed kwam net terug van de rivier. Eevy zakte door haar achter poten heen en keek naar Quaed die naast haar kwam zitten. ’En wat wil je nu doen? Nog iemand doden, of wil je nu wat aardiger zijn tegen de zwakkeren?’ zei Quaed op een sarcastische toon met een grijns die het plaatje compleet maakte. Eevy grinnikte kort. "Waarom aardig doen als je lol kan trappen met ze?" sprak Eevy met een grijns. Eevy liet haar blik over de omgeving gaan, via haar ooghoek zag ze Quaed krabben achter zijn oor. Eevy richtte haar blik weer op de reu, die ook nu moest niezen. Een channante houding kwam eruit en zorgde ervoor dat de reu op z'n bek viel. Eevy grinnikte een keer. De reu leek zich rot te schamen, tenminste dat was te zien aan het loopje hoe hij naar de rivier liep. Daar bleef hij zitten en keek met een gebogen hoofd naar het water. Een plannetje begon zich te vormen in de kop van Eevy. Met een geniepig lachje sloop ze dichterbij de reu. Eenmaal bij de reu aangekomen gaf ze hem geen tijd om om te kijken en plantte haar gespierde poten op de rug van de reu. Ze zette een geweldige druk op de rug van de reu, waardoor die gedwongen naar voren viel in het water. Eevy grinnikte kort. Ze ging zitten en sloeg haar staart om haar poten heen. Een korte glinstering van pret was in haar blauwe kijkers gebrand.}

‘Waarom aardig doen als je lol kan trappen met ze?’ Hij herhaalde de vraag nog een keer in zijn hoofd. Ze had een punt, dacht hij grijzend. Ze waren toch nergens goed voor in de wereld behalve als eten voor hun. En dat doen ze goed. Hij was helemaal in zijn eigen wereld en hoorde Eevy niet dichterbij komen. Voordat hij het wist lag hij in het water. Verbaasd keek hij op en besefte het een paar seconden later toen hij Eevy zag grinniken aan de rand van de rivier. Zij had hem in het water geduwd toen hij even niet keek, dat kan ze terug verwachten. Hij stond op en schudde zijn vacht uit, waardoor het water al over Eevy heen kwam.
’Ownee, dat deed je niet.’ Zei hij boos. In zijn ogen waren een pretlichtje te zien, iets waardoor de zin minder boos overkwam. Hij liep langzaam en gebukt naar haar toe, alsof hij klaar was om aan te vallen. Hij grijnsde breed naar haar, dit was één van zijn lievelingsspelletjes.

Al dagen lag hij eenzaam in zijn hol. Hij wist niks om te doen, honger had hij niet aangezien hij bijna niet bewoog. Hij had nog wel gedronken bij het meertje nabij. Versuft werd de reu wakker uit zijn slaap en keek hij om zich heen. Hij stond op en strekte zich uit terwijl zijn ogen langzaam aan het licht gewend raakte. Het leven van een solo wolf was toch niet zo stoer en avontuurlijk als hij zou verwachten. Hij liep, nee lopen kon je het eigenlijk niet noemen, sjokte naar het meer toe, toen zijn maag ineens begon te knorren. De wolf probeerde zich te herinneren wanneer de laatste keer was dat hij had gegeten, maar hij wist het niet. Zijn maag begon nog een keer te knorren, dit keer harder.
’Ja, rustig man.’ Zei hij geïrriteerd en hij liep door naar de meer. Na een paar slokjes was zijn buik het water weer zat, het wou vlees. De reu keek links en rechts en zag iets wegschieten. Zijn kop ging omhoog en hij bleef de plek in de gaten houden, tot er ineens een klein hertenhoofdje door de bosjes heen kwam. Een gemene grijns kwam op de snuit van de wolf terwijl hij langzaam naar het hertje sloop. Laat de jacht beginnen, dacht hij voordat hij opsprong en achter het hert aan rende.

(*_Eevy_*)
..Beating you with you're own game.

<sub>Quaed kwam als een drijfnatte hond uit de rivier zetten iets wat Eevy deed grinniken. Hij schudde zijn vacht uit, waardoor Eevy nu ook nat werd. Eevy rolde een keer met haar ogen en schudde haar vacht uit. ’Ownee, dat deed je niet.’ zei de reu op een boze stem, maar in zijn ogen waren pretlichtjes te vinden. Een grijns sierde de snuit van Eevy. "Sure I did," zei ze en vervolgde met een knipoog. Hij liep laag gebukt naar haar toe. Eevy twijfelde even, maar nam toen de zelfde houding aan. Dit zou niet lang duren. De reu grijnsde naar haar en Eevy grijnsde breed terug. Eevy zelf kon altijd vroeger van haar broer winnen. Haar broer was zwak en kon Eevy makkelijk aan. Eevy liet een korte grom uit haar bek komen, geen bedreigende. Eevy spande haar spieren aan en gaf Quaed geen tijd meer. Ze schoot naar voren en plantte haar sterke poten op zijn schouders en drukte een geweldige kracht op zijn schouders uit, waardoor hij tegen de vlakte zou gaan. Ze plantte haar poten nu op zijn borst, zodat hij geen kant op kon. "Watje," siste Eevy met een grijns. Ze bleef even zo staan, waarna ze van hem af ging en haar staart onder zijn kin langs. Ze draaide zich om en grijnsde nogmaals naar hem. Waarna ze op een dichtstbijzijnde steen sprong en haar staart langs haar poten sloeg. Ze zat dan misschien wel relaxed op de steen, maar haar spieren waren gespannen. Voorbereid voor een tegen aanval van de reu, die er vast en zeker aan zou komen. Haar zintuigen op scherp en namen de hele omgeving in zich op. Een verassings aanval zat er niet in, niet van de reu en niet van een andere wolf die in zich in de omgeving begaf.

[flut flut flut >.<]</sub>

‘Sure I did.’ Zei ze terug terwijl ze knipoogde en dezelfde houding als hem aannam. Vanaf dat moment wist hij dat dit anders ging dan als hij eerst had verwacht. Ze was helemaal gefocust, klaar om aan te vallen. Een korte grom kwam er uit haar bek en hij deed hetzelfde. Hij was klaar om aan te vallen, maar hij lag al op de grond. Eevy stond bovenop zijn borst.
‘Watje.’ Siste ze terwijl ze opstond. Haar staart ging onder zijn kin door terwijl ze op een steen sprong. Hij stond op en schudde zijn vacht uit. Hij besefte dat hij wat meer zijn best moest doen om dit gevecht te winnen. Zijn kansen lagen niet bij de directe aanvallen, daar was hij te klein en te licht voor, ze lagen bij de tactiek. Hij wist dat een verrassingsaanval er niet inzat, dat zag je al aan haar houding, en hij was aan het bedenken wat hij dat wel kon doen. Snel, maar precies, keek hij de omgeving rond tot hij de iets had gevonden wat hij kon gebruiken. Langzaam en berekend liep de zwarte reu opzij, om de steen van Eevy heen. Hij liep met kleine passen tegelijkertijd, tot hij opeens stopte. Langzaam liep hij naar achteren, tot hij in de bosjes verdwenen was. Met zijn zwarte vacht viel hij niet op in de schaduwen, dat had hij al geleerd toen hij klein was. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, omdat zijn ogen de enige lichte dingen waren van hem die opvielen hier in de schaduw.

Hij maakte zich klein en sloop tussen de struiken door. Hij probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken totdat hij bij zijn einddoel was, de omgevallen boom. Eenmaal bij de boom aangekomen stapte hij voorzichtig op het einde en sloop hij naar voren. Hij hield zich nog steeds klein en keek naar Eevy, die hem niet leek te zien, of natuurlijk deed alsof. Toen hij bij de goeie plek was aangekomen stopte hij draaide naar rechts. Daar zag hij de tak van een andere boom en hij sprong erop. Er bewogen wat takjes en blaadjes, maar niks groots of dramatisch. Hij sloop over deze tak heen totdat hij in bij de boomstam aankwam. Hier ging hij weer op een andere tak die hem uiteindelijk naar Eevy zou leiden. Hij liep langzaam over de tak totdat hij ineens uit het bladerdek tevoorschijn kwam. Eevy had hem gezien, maar hij sprong net op tijd bovenop haar. Ze rolde samen van de steen af en kwamen in de rivier terecht. Zij lag op de grond met haar lichaam in het water, maar haar kop lag op de grond zodat ze niet zou verdrinken. Hij stond met zijn poten op haar lichaam, net zoals zij bij hem has gestaan.
’Dan moet je de gevolgen aanvaarden.’ Zei hij met een grijns terwijl hij van haar afstapte. Zijn staart ging ook onder haar kop door voordat terwijl hij zich omdraaide. Hij bekeek de rivier even, het was erg ondiep, misschien alleen in het midden diep genoeg om te moeten zwemmen. Hij liep verder de rivier in en liet zich even onderdompelen. Toen hij weer bovenkwam schudde hij even zijn kop uit.

(*_Eevy_*)
..Being selfish?

<sub>De reu had duidelijk door dat hij het anders moest gaan spelen, wou hij Eevy gaan verrassen. Eevy liet het allemaal maar gebeuren. Ze wist dat het zijn beurt was, dus liet ze hem maar even spelen. Quaed verdween de bosjes in. Tuurlijk Eevy had hem gezien en ja Eevy kon hem altijd in de gaten houden. Waarom zou ze? De lol zou er dan snel af zijn. Ze zat gewoon op de steen, wachtend totdat de reu zou toeslaan. Als ze haar oren spitste, hoorde ze de sluipende stappen van de reu. Eevy hoorde de stappen naar de omgevallen boom gaan, vlak bij haar. Ze keek alleen met een kille blik naar voren. Ze liet hem zijn pret hebben. Ze hoorde wat kraken en een paar bladeren die nog aan de bomen zaten, dwarrelde naar beneden. Eevy was even verbaast over het feit dat er nog bladeren aan de boom zat, maar negeerde dat. De sluipende poten kwamen dichterbij en Eevy hoorde bladeren ritselen. Ze keek op, maar te traag, de reu was op haar gesprongen en duwde haar omver. Eevy liet het gebeuren en samen rolde ze van de steen af naar beneden. Uiteindelijk belandde Eevy in de rivier, maar haar kop lag op de grond. Wat was hij toch weer een schat, dacht ze sarcastisch. Quaed zette een druk op de schouders van Eevy waardoor ze niet omhoog kon komen. Een grijns lag op haar gezicht. ’Dan moet je de gevolgen aanvaarden.’ zei Quaed en ging van haar af. Eevy grinnikte kort en stond op. Ze keek toe hoe de reu even onderwater ging en vervolgens weer boven kwam. Eevy liep wat verder de rivier in, diep was het niet, maar wel ijskoud. Eevy dronk even kort wat water en liep toen de rivier weer uit. Ze schudde haar vacht uit en keek Quaed een keer aan. "Je bent een goeie sluiper. Je maakt goed gebruik van je omgeving," merkte Eevy op. Het klonk niet echt als een compliment, maar dat was het wel. Zelf stond ze er iets wat versteld van. Een compliment geven deed Eevy niet snel. De reu had geluk gehad en moest er maar van genieten. Vaker zou hij het niet horen. Eevy likte een keer haar tanden. Wat inmiddels in een korte tijd een gewoonte van haar was geworden. Eevy draaide zich om naar Quaed. Ze vond het welletjes. Eevy draaide zich om en zette een paar stappen van Quaed vandaan. "Ik ga maar weer eens," zei Eevy op een kille toon zonder om te kijken. Ze liep verder, totdat ze uit het zicht was verdwenen en het zonlicht haar enige metgezel was.


[topic uit]</sub>

Hij nam nog een slok van het water toen hij zag dat Eevy er ook bij in kwam. Ze nam een paar slokken en liep toen gelijk het water weer uit. Hij dook weer even onderwater en liep toen ook het water uit. Hij schudde zijn vacht uit en ging op de grond zitten.
‘Je bent een goeie sluiper. Je maakt goed gebruik van je omgeving.’ Zei ze terwijl ze hem aankeek. Hij keek verbaasd op, was dat nou een compliment? Eigenlijk verwachtte was zij wel de één van de laatste waarvan hij een compliment zou verwachten. Hij knikte bedankt en zag dat zij haar tanden begon te likken. Ze deed een paar stappen van hem af en draaide om.
‘Ik ga maar weer eens.’ Zei ze weer op haar normale kille toon en ze verdween tussen de bomen door.

Hij zat nog een paar tellen op het zand bij de rivier. Hij had een halfuur wat lol gehad en het was mooi geweest, maar het was voorbij. Misschien had zij het ookwel leuk gehad, dacht hij even. Toen stond hij op en draaide zich om. Hij stak de rivier over, lopen, zwemmen, lopen, en kwam toen aan de overkant terecht. Hij keek nog één keer om en schudde zijn vacht nogmaals uit. Toen liep hij verder de bossen in, opzoek naar het volgende avontuur dat hij tegen zou komen. Of het nou een valse wolf of een aardige zou zijn, hij is er klaar voor. Laat ze maar komen.

~ Topic is uit ~