Girls aren't supposed to be alone in the forest so late, Deary

_{Owyn

De voetstappen van de reu lieten wazige sporen achter in het natte en drassige zand van het bos. De nacht was gevallen en het donker had toegenomen. Vogels vloten niet meer en de meeste dieren hielden een nacht rust. Owyn niet, hij hield van de nacht. Hij hield van de rust die de nacht hem bracht, hij hield van het donker dat zijn littekens en wonden bedekte en hem even vergaten wie hij was, wie hij echt was. Ook gaf het donker hem de kans makkelijker te doden. De licht blauwe ogen van de reu gleden over de omgeving en zijn oren gingen oplettend heen en weer. Niet dat er hier nu nog iets was dat hem wat zou kunnen doen. Niemand zou hem üperhaupth pijn kunnen doen. Hij had zijn gevoelens zo goed als uitgeschakeld, zijn pijn grens lag hoog. Dat maakte hem sterker. Een kleine, valse grijns verscheen rond zijn lippen en de reu liep stevig door. Hij was wel weer toe aan een maaltijd.

Trimofantelijk bewoog zijn neus rustig in de lucht. Hij rook de geur van een hert. Zijn zintuigen scherpte meteen aan en automatisch dook de grote reu wat in elkaar, zodat hij bijna over de grond sloop. Geluidloos bewoog hij verder en zacht duwde hij wat bladeren aan de kant. Zo'n drie meter verderop stond een groepje herten. Enkele keken op, anderen herkoude tevreden hun eten. Zijn oren lagen plat in zijn nek en zijn lip trok iets op, waarbij hij zijn perfecte prooi zocht. Een paar lagen, wat het natuurlijk makkelijker maakte. Maar Owyn had geen zin in een makkelijke prooi, hij wilde er iets voor moeten doen. Ergens in het groepje stond een hert oplettend zijn kant op te kijken. Hij had Owyn nog niet gezien, maar hij wist wel dat er iets was. Owyns grijns werd nog iets groter.

Rustig sloop Owyn om het groepje heen, waarbij hij op zo'n 4 meter afstand kwam. Zo had het hert iets meer voorsprong. Owyn maakte zich klaar voor de sprong en zijn lip trok omhoog waarna hij met een grommend geluid de bosjes uitsprong. De herten zetten het op het lopen, maar Owyn richte zich alleen op het hert dat een paar meter voor hem uit rende. Zijn passen versnelde en behendig ontweek hij alle opstakels, sprong over een boomstam heen en gromde nog harder toen hij het hert berijkt had. Met een krachtige sprong, sprong hij op de nek van het hert. Het hert was gezond en sterk en liet zich niet zomaar neer halen. Maar ook Owyn gaf niet op. Maar twee meter verder had Owyn het hert toch neer gekregen. In een snelle beweging brak hij de nek van het hert. Bloed zat over zijn hele bek en poten. Enkele druppels gleden door zijn vacht naar de grond. Hij pakte het hert bij zijn nek en trok het wat verder de bosrand in, aangezien ze op een soort van open plek waren gekomen.

Het was nog steeds donker en het licht van de maan probeerde door de bladeren heen te dringen. Het goeie zintuigen van Owyn en zijn jacht instinken hadden hem weer beloond met dit heerlijke maal. Hert was zijn lievelings vlees en hij genoot dan ook van elk stuk vlees dat hij van het verse dier af trok. Nog steeds was hij oplettend. Er kon altijd iemand op zijn eten afzijn, iemand die hem iets wilde doen. Toen er dan ook verderop wat te horen was, liet hij een laag gegrom horen. Niemand kwam bij hem in de buurt. Hij pakte het hert beschermend vast en at verder. Met zijn scherpe tanden trok hij een stuk van het dier af en met zijn poot hield hij het hert tegen. Het licht van de maan verlichte het litteken over zijn oog iets.

Ik heb trouwens dyslectie en ik hoop dat je hier iets mee kunt ;3}

_{Eevy

Verveeld zette Eevy haar klauwen in de vogel die ze net had gevangen. Het beest was nog niet dood, maar was te zwak om weg te komen. De vogel krijste het uit toen Eevy met nagels in de vogel roerde. Al snel werd de vogel stil. Uit verveling sneed ze het kleine buikje open met haar nagels. Ze haalde de ingewanden er gemakkelijk uit en keek er met een verveeld oog naar. Ze reeg het kleine hart aan haar nagel en wierp die uiteindelijk weg. Ze zuchtte een keer, waarna ze op stond. Ze keek nog een keer naar de vogel die ze vervolgens weg smeet. Ze rekt zich uit en schudde haar vacht uit. Haar klauwen zaten onder het bloed. Ze had het allang opgegeven om het schoon te maken. De witte teef vocht veel en maakte zich niet meer druk om haar uiterlijk, waardoor je altijd opgedroogd bloed onder haar nagels kon vinden. Eevy zette langzaam haar poten naar voren, niet wetend waar naartoe te gaan.

Eevy had vroeger haar moeder vermoord. Puur omdat ze het niet aan kon dat haar moeder en goodie was. Haar vader was een pure badass, maar Eevy kon ook hem niet uit staan. Haar vader kwam er wel levend vanaf, maar niet zonder verwondingen. Eevy had maar één iemand waarmee ze echt goed mee overweg kon, en dat was haar broer. Haar broer was weg gegaan, Eevy wist niet waar heen, maar het boeide haar niet. Totdat ze besefte hoe erg ze hem kon missen. Ze ging naar hem opzoek, maar had de hoop nu al vervlogen. Takjes begaven het onder de sterke druk die de poten er op uit oefende. De teef was sterk en gespierd. Ze was behoorlijk groot voor een teef en steeg boven het gemiddelde uit.

Eevy keek op toen de geur van bloed haar neus in kwam. Haar neusvleugels trilde een keer. Ze twijfelde niet en volgde de geur. Verse poot afdrukken waren te vinden in de bosgrond. Eevy rook er kort aan, vaag rook ze iets wat haar bekend voor kwam, maar ze kon het nog niet helemaal plaatsen. Nieuwsgierigheid bekroop haar, terwijl ze normaal helemaal niet zo snel nieuwsgierig was. Ze zette haar weg voort en liep verder. De verveelde blik in haar ogen had plaats gemaakt voor een kille blik. Een lage grom liet Eevy's oren even naar achter flikkeren. Ze had geen zin in 'hide and seek' en stapte de bosjes uit. Ze bleef op een afstand staan en bekeek de reu. Vaag kwam hij haar voor. De reu stond beschermend voor de hinde, terwijl hij verder at. Zelf had Eevy geen honger, zelfs niet toen ze zag hoe de reu een stuk vlees eraf scheurde. Een korte grijns verscheen op haar gezicht. Ze sprak niet, liet het aan de reu over om het eerste woord te nemen. Ze rook kort de lucht rondom de reu en fronste kort haar wenkbrauw. De geur kwam haar zo bekend voor, maar wat was het?}

_{Owyn

De maag van de reu werd rijkelijk beloond met het heerlijke vlees van het hert. Owyn's laatste maaltijd was vanochtend geweest, dus van het hert werd flink gegeten. Het was laat in de nacht en de zon kwam over een paar uur al weer aan de horizon. Owyn had de hele nacht niet geslapen, dus zijn lichaam was na deze jacht toch wel redelijk uitgeput. Maar de nacht bracht voor hem meer voordeel dan nadeel, hij sliep dan meestal ook overdag. Het hert was zo goed als op, toen hij verderop weer wat hoorde. Zijn grijze kop, die onder het bloed zat, ging omhoog en zijn oren stonden richting het geluid.

Het geluid bracht dit keer ook een geur met zich mee, een geur die hem toch wel bekend voorkwam. De grote reu stond op, schudde zijn vacht uit en zag hoe een witte teef de bosjes uitkwam. Nogsteeds stond hij wat beschermend voor het hert, hoewel hij er niet veel meer van zou eten. De korte grijns op het gezicht van de witte teef, liet hem ook iets grijnsen. Zijn lichte ogen gleden over de teef heen en hij meende dat hij ergens van kende. Waarvan kon hij niet plaatsen, maar dit was zeker niet de eerste keer dat hij haar zag. "Hallo, wat brengt zo'n meisje als jou op dit moment van de nacht hier, alleen?" begon hij zijn gesprek. Zijn stem was kill, met een toch ietwat uitdagende ondertoon.

Het bloed op zijn vacht stoorde hem niet en hij zou het er nu ook nog niet af halen. Het gaf hem een wat ruige uitstraling, aangezien hij ook niet de kleinste was. De teef was zelf ook stevig geboud en dat vond hij wel interesant. Owyn zette een paar passen richting haar en zijn neus ging nogmaals iets de lucht in. Ze droeg meerdere geuren met zich mee. Waarschijnlijk zat ze in een roedel, wat de grijns op zijn gezicht nog iets groter maakte. Maar de geur die de andere geuren domineerde, kwam hem heel bekend voor. Hij stond nu een paar meter van haar af, zijn staart ging uitdagend heen en weer. Hij wachte op een antwoord en zijn ogen knepen iets samen. Hij probeerde uit te vinden wie ze was en waarom hij haar herkende.

Flut >.<}

_{Eevy

Eevy liet haar blik glijden over de reu, haar blik stopte bij de blauwe ogen van de reu. Die ze vaag ergens van herkende, maar zich niet meer kon herinneren waarvan. Ze maakte op dit moment zich er ook niet druk om. Waarom zou ze? Eevy merkte het bloed in zijn vacht op. Iets wat Eevy wel aan stond. Zelf had Eevy ook nog het bloed rond haar snuit en bek druipen. Waar ze zich niet aan ergerde. Ze was geen ijdeltuit, nooit geweest. Ze richtte haar aandacht weer op de reu. "Hallo, wat brengt zo'n meisje als jou op dit moment van de nacht hier, alleen?" begon hij het gesprek op een kille toon met een iets wat uitdagende tint erin. Iets wat Eevy breder deed grijnzen. Ze mocht de reu wel. Hij was geen lieverdje, iets wat haar wel aan stond.

De reu zette een paar stappen naar voren en rook de geur om Eevy heen. Hij liet zijn staart uitdagend heen en weer gaan. Eevy grinnikte kort, waarna ze opnieuw een paar stappen richting de reu deed. "Ik kan goed op mezelf passen hoor, maak je maar geen zorgen," zei Eevy en knipoogde een keer. Haar grijns werd beter. Waarna ze haar nagels een keer in de grond plantte, uit pure verveling. "Ik ga met de naam Eevy, en met wie heb ik te maken?" vroeg Eevy met een grijns.

Opnieuw rook ze kort de geur om de reu heen. De geur kwam haar zo bekend voor, maar ze wist gewoon niet waarvan. Ze had de geur al zolang niet meer geroken. Alsof het achter een dikke mist in haar kop vandaan kwam en ze niet wist waar ze het moest plaatsen. Ze schudde lichtjes haar hoofd en probeerde uit te vogelen wie de reu voor haar was.

[flut sorry v.v]}

_{Owyn

De rode tong van de reu ging snel over zijn neus heen. Het werd al iets lichter in het donkere bos, waardoor hij wist dat de zon onderweg was. Dat lied zijn humeur iets dalen. De nacht was veel te snel gegaan. Van hem mocht het nog wel een tijd donker zijn. Het opgedroogde bloed dat op de vacht van de teef zat, stond hem wel aan. Ze was niet zo'n braaf hondje als de meeste hier. De grijze kop van de reu ging iets schuin en hij zag dat de grijns van de teef iets breder werd. Nogmaals ging zijn tong over zijn donkere neus.

Hij volgde de stappen die zij in zijn richting zette. Nog steeds had hij het gevoel dat hij haar kende en zeker toen hij haar stem hoorde. "Ik kan goed op mezelf passen hoor, maak je maar geen zorgen" hoorde hij haar zeggen waarna hij haar knipoog maar al te graag ontving. Hij wende even een blik op het hert, maar de teef leek helemaal niet geintereseerd in het karkas, waar ondertussen beestjes in gekropen waren. Hij kneep zijn ogen iets samen bij het zien van de vieze insecten die over het vlees liepen. Zijn hele eetlust was in één klap verdwenen. Zodra hij haar stem weer hoorde, draaide hij zijn kop weer en liet hij zijn blik op haar rusten.

"Ik ga met de naam Eevy, en met wie heb ik te maken?". Bij het horen van haar naam kneep de reu zijn ogen samen, zijn grijns verdween en ook zijn staart zwiepte niet meer heen en weer. Een tijdje stond hij zo, diep nadenkend. Het was bijna onmogelijk dat dit de Eevy was die hij kende. Zijn zusje. Jaren geleden waren ze gescheiden en het was practisch omogelijk dat hij haar hier tegen kwam. "Eevy, aangenaam" zei hij waarna hij een glimlach rond zijn lippen kreeg. Dat hij een glimlach droeg was unik. Hij droeg nooit een glimlach, alleen nu. "Mijn naam is Owyn en ik denk dat ik nu weet waar ik je van ken" zei hij en hij zette nog een paar passen richting haar, waarbij zijn glimlach nog iets groter werd. Het moest wel. Zij moest zijn zusje wel zijn. Hij knikte even kort richting haar. "Ik heb je gemist, zusje".

Urg, alweer flutt >.<}

Girls aren't supposed to be alone in the forest so late, Deary Badwolfo

(*_Eevy_*)
..What a dramatic happening.

_{Toen Eevy haar naam had gezegd, leek er iets te veranderen bij de reu. De grijns viel van zij snuit, zijn staart bleef stil hangen en hij kneep zijn ogen iets samen. Eevy fronste haar wenkbrauw eens, snapte niets van de plotselinge verandering. Ze zette haar zintuigen op scherp en spande haar spieren aan. Ze was voorbereid op een plotselinge aanval en zou die met al haar kracht tegen werpen. Eevy wist niet precies wat ze had gedaan, alleen maar haar naam verteld, maar de reu was totaal verandert van houding. Wat Eevy deed opletten. Ze liet haar blik opnieuw over de reu heen gaan. Die leek na te denken. Denken? Waarover? Ze zette haar poten iets verder uit elkaar, waardoor ze steviger kwam te staan. De grijns was ook bij Eevy's snuit verdwenen. Ze begreep de plotselinge verandering niet en het stond haar ook niet aan.

"Eevy, aangenaam" sprak de reu en een glimlach lag op zijn snuit. Verward keek Eevy op. Glimlach? Eevy kende de reu nog maar net -toch?- maar hij leek niet zo'n iemand te zijn die snel glimlachte. Dus waarom glimlachte hij? Hij leek het echt te menen. Maar waarom zou hij glimlachen? "Mijn naam is Owyn en ik denk dat ik nu weet waar ik je van ken" sprak de reu. Eevy's ogen werden groter en ze liet haar aanvalshouding totaal vallen. Ze trok haar ogen tot spleetjes. Was hij het echt? Of was dit een manier om er voor te zorgen dat ze afgeleid werd. Nee, niemand wist dat ze een broer had die Owyn heette. De reu zette een paar stappen naar Eevy toe. Een glimlach kwam op Eevy's gezicht, iets wat zelden voorkwam.
"Ik heb je gemist, zusje". zei Owyn en knikte kort naar Eevy.

"Owyn.." sprak Eevy langzaam, kon het nog steeds niet geloven dat het écht Owyn was die voor haar neus stond. Ze zette nu ook een stap richting Owyn. "Waar heb jij ooit gezeten?" vroeg Eevy verbaast. De glimlach veranderde langzaam weer in een grijns. Ze had altijd nog lopen denken over haar broer. Haar ouder konden haar niks schelen, maar met haar broer kon ze het altijd goed vinden. Zou Owyn weten dat ze hun moeder heeft vermoord? Eevy liet het maar even achter wegen. "Ongelooflijk," zei Eevy nog eens met een zucht. Ze kon het nog steeds niet geloven. Ze had zolang naar hem gezocht overal en nergens. Ze had hem nooit gevonden en nu was ze juist niet naar hem opzoek en vond ze hem juist. Wat een verwarrende wereld.}

_{Owyn

Weer ging de rode tong over zijn donkere neus, waarna hij even nieste. Hopelijk werd hij niet verkouden. Hij hield absoluut niet van verkoudheid. Het was op de een of andere manier toch een teken van zwakte. En zwakte was het ergste wat een wolf kon tonen. Hoe ziek je ook was, hoe zwak je je ook voelde, je moest nooit je zwakte tonen. Dat was het eerste wat zijn vader hem geleerd had en daardoor was hij door deze keiharde wereld gekomen. Hij had zijn zusje gevonden -of zijn zusje hem- en dat deed hem goed. Heel goed, zelfs.

De verwarde blik op het gezicht van Eevy deed hem grijnzen. Door die reactie wist hij dat het Eevy wel moest zijn. Allebei hadden ze vroeger veel mee gemaakt en hij vond het geweldig dat hij haar hier tegen kwam. Zijn poten zakte iets door de drassige grond heen, waardoor hij wat geïrriteerd zijn poten op een andere plek zette waar het minder drassig was. Hij hield van het koude weer nu, maar niet van de regen die het met zich mee bracht. Zijn blauwe ogen gingen even naar de maan die langzaam aan het verdwijnen was. De zon zou zijn plaats overnemen en de dag zou aanbreken.

Toen hij Eevy's stem hoorde keek hij weer naar haar. "Owyn.." hoorde hij haar zeggen. De grijns verscheen weer rond zijn snuit. "It's the real me, Deary" zei hij en zijn staart ging weer langzaam heen en weer. Weer volgde hij de stap die ze richting hem zette, gevolgd door haar stem. "Waar heb jij ooit gezeten?". Hij schudde grijnzend zijn kop. "Tja, op een plek waar het minder gezellig was dan hier". Hij plantte zijn kont op de grond en sloeg zijn staart naast hem neer. Normaal ging hij niet zitten waar iemand anders bij was, maar voor Eevy maakte hij een uitzondering. Hij verwachtte tenminste niet dat ze hem opeens ging aanvallen. "En ben jij al die tijd hier geweest?" vroeg hij en ook hij zuchtte even. "Ik vind het fijn je weer te zien" zei hij en zijn stem klonk oprecht en eerlijk. De grijns op zijn gezicht maakte weer plaats voor een glimlach en zijn blik gleed even naar de maan die over een tijdje weer onder zou zijn.

Flut >.<}

(*_Eevy_*)
..The past.

_{Owyn schudde grijnzend zijn kop. Iets wat Eevy ook deed grijnzen."Tja, op een plek waar het minder gezellig was dan hier" zei Owyn. Eevy grinnikte een keer. Zelf wist Eevy niet waar hij het over had. Maar dat boeide haar niet. Wel had ze hem niet zo verwacht terug te zien. Het laatste wat zij van hem kon herinneren was een verlegen pup. Maar ja, dat kon ook allemaal schijn geweest zijn. Owyn ging zitten en Eevy volgde zijn voorbeeld. Ze gaapte een keer waarna ze omhoog keek. Kleine zonnestraaltjes vochten zich een weg tegen de dikke pak wolken heen. De nacht ging snel voorbij en snel zou de dag er weer zijn. Eevy zuchtte een keer kort. "En ben jij al die tijd hier geweest?" vroeg Owyn. Eevy keek op en zag Owyn nog net even zuchten. "Ik vind het fijn je weer te zien" vervolgde hij en hij klonk oprecht eerlijk. Eevy glimlachte opnieuw.

"Ik jouw ook," zei Eevy. Waarschijnlijk zou hij er nooit achter komen hoeveel Eevy hem heeft gemist. Ze had overal naar hem gezocht, maar nooit gevonden. Zijzelf zou het hem niet vertellen en er was geen andere wolf die het wist. "Ik ben overal en nergens geweest. Wolf Story, Serigala en nu Morgandi. Een beetje zonder doel," zei Eevy. Ze sloeg haar staart om haar poten heen en keek Owyn met kalme ogen aan. Normaal stonden haar ogen kil, maar voor Owyn maakte ze graag een uitzondering. Doordat haar broer hier nu voor haar neus stond, moest ze ook weer denken aan haar ouders. Zou hij het weten? "Weet jij wat er met onze ouders is gebeurt?" vroeg Eevy. Ze liet het zo klinken alsof ze het antwoordt er achter niet wist. Tuurlijk wist ze het wel, maar wist Owyn het ook? En als hij het wist, wat vond hij ervan?

Eevy zuchtte een keer en probeerde haar gedachtes op iets anders te laten rustten. Ze strekte haar voorpoten uit en liet haar nagels even in de grond zinken. Waarna ze haar blik liet glijden over de hinde. Waar inmiddels al beestjes in krioelde. Eevy walgde er even van en rook toen kort haar vacht. De geur van de Golden Nature zat erin, maar ook die van Legion. De alfa van de Black Ops die ze laatst was tegen gekomen. Ze had de reu wel gemogen en hij zou haar helpen om haar te verlossen van de Golden Nature. Iets wat ze zeer op prijs stelde. Owyn's zijn geur was ook verandert, ook al kon Eevy haar poot nog niet leggen op wat er precies verandert was.}

_{Owyn

De licht blauwe ogen van de reu gleden nogmaals over het lichaam van zijn zus. Ze zag er sterk en gezond uit. Hij vond het geweldig dat het al die tijd zo goed met haar gegaan was, dat ze nog zo gezond was. Tenminste, ze oogde niet dat ze ziek was. Dat nam hij dan maar aan. De grijns op zijn gezicht bleef en er was ook heel wat nodig om die er vanaf te krijgen. "Ik jouw ook". Bij die woorden trokken zijn mondhoeken nog iets op, waarna ze weer langzaam de plek aannamen die ze eerst ook hadden. Het liefst zou hij haar dood gooien met al zijn verhalen, maar Owyn stelde zich nooit zo gevoelig op. En het zou haar waarschijnlijk niet eens interesseren. Niemand wilde horen hoe hij zijn eigen pups had vermoord. Dat liet hij dan ook achterwegen, mocht ze er ooit naar vragen.

"Ik ben overal en nergens geweest. Wolf Story, Serigala en nu Morgandi. Een beetje zonder doel" zei Eevy en Owyn knikte. Hij had zelf ook rondgedwaald, tot hij Legion weer had gevonden en weer naar de slechtte kant getrokken was. De littekens op zijn huid, die nu niet echt opvielen, maakte hem tot wie hij was. Gaven hem zijn verleden, zoals iedereen er een had. Die van Owyn was misschien wat uitgebreider dan die van een doorsnee wolf, maar hij was er trots op. Hij zat hier nu niet voor niks. "Weet jij wat er met onze ouders is gebeurt?" vroeg Eevy aan hem. Wat verbaasd hield hij zijn kop iets schuin. Zijn ogen knepen even samen, waarbij hij diep nadacht. Hij wist dat er wat met hun gebeurd was, maar niet precies wat. "Niet precies" zei hij zacht, waarna hij zijn hoofd weer recht hield.

Toen de wind met een kracht in zijn gezicht blies, rook hij de geuren rondom Eevy nog sterker. Haar geur was overduidelijk aanwezig, samen met nog twee geuren. Één van die andere geuren kwam hem aan de ene kant ook bekend voor. Hij wist niet precies waarvan, maar het kwam hem bekend voor. Een geur die hij een hele tijd geleden voor het laatst had geroken, voordat hij naar Morgandi kwam. Maar van wie wist hij nog niet helemaal. Maar ach, daar kwam hij vast nog wel een keer achter. Relax zat de reu op de grond, blij dat hij zijn zusje terug had.}

(*_Eevy_*)
..You wanna know?

_{Owyn hield verbaast zijn kop schuin. Eevy keek hem vragend aan. Hopend dat hij er niks achter ging zoeken. Anders zou het tot nog een rare en ongemakkelijke situatie leiden voor Eevy. De reu kneep zijn ogen iets samen. Eevy voelde zich wat ongemakkelijk, maar negeerde het zo goed als ze kon."Niet precies" zei hij, waarna hij zijn kop weer recht hield. Eevy knikte een keer. Owyn leek de geur rond haar te ruiken. Zou hij ook de verse geur van haar partner ruiken? Lang waren ze nog niet samen, maar hun geuren hadden zich al vermengd met elkaars vachten. Owyn zat relaxed op de grond, iets wat Eevy ook deed ontspannen. Maar ondanks alles, was ze een beetje gespannen. Niet precies. had Owyn gezegd. Wat wist hij wel, wat niet?

"Wat weet je?" vroeg Eevy. Ze vroeg het op een manier alsof ze meer te weten wou komen over haar ouders. Waarschijnlijk zou het bij Owyn wat raar overkomen, aangezien Eevy nooit wat gehad had met haar ouders. Haar vader had haar getraind, maar ook hij had Eevy nooit gemogen. Alleen met Owyn kon ze het altijd goed vinden. Owyn was verandert, dat was zeker. Maar beter verandert, na de smaak van Eevy. Eevy sloeg haar staart om haar poten heen. Ze ontspande zich al iets meer. Ze luisterde naar de ademhaling van de twee wolven. Ze wist niet hoeveel Owyn wist en hoeveel hij wou weten. Zelf wist Eevy donders goed dat ze het ooit aan hem moest vertellen, maar kon de woorden er niet voor vinden.

"Wil je weten.. wat er is gebeurd?" vroeg Eevy langzaam. Ze keek weg. Te laf om haar broer in de ogen aan te kijken. Ondanks dat Owyn en zij maar een paar maanden verschillen, hij zou waarschijnlijk sterker zijn. Als ze zijn bouw zag. Hij had ook niet stil gestaan in de groei. Een gevecht met hem zou slechte gevolgen hebben voor haar. Maar ze ging dat gevecht met al haar macht uit de weg. Ze wou alles behalve vechten met haar broer.}

_{Owyn

De grijze kop van de reu werd trots de lucht in geheven. Owyn was heel anders dan vroeger, moest hij toegeven. Dat was Eevy vast al opgevallen. De trotse, dominante reu die hier nu zat, was vroeger een onschuldig en verlegen pup geweest. Zijn vader en zijn zus hadden hem het kwaad laten zien, en zijn vrienden hebben hem verder die kant op gesleept. En hier was hij nu, vol zelfvertrouwen. Iets waar hij vroeger alleen maar van kon dromen. De vele gevechten hadden zijn ego alleen maar omhoog gewerkt. Hij had het gevoel dat hij de hele wereld aankon, dat de wereld aan zijn voeten danste. Natuurlijk was dat niet zo, maar zo wilde hij het graag zien, dus zag hij het zo.

Eevy leek wat zenuwachtig te worden. Owyn wist niet waarvan en dat stoorde hem een tikkeltje. Had hij iets verkeerds gezegt? Hij had zo het vermoede dat Eevy meer wist over hun ouders. Owyn deed alsof het hem allemaal niks kon schelen en wachtte rustig af, terwijl hij eigenlijk heel graag wilde weten wat ze te vertellen had. Zijn vader was namelijk altijd zijn grote voorbeeld geweest. Hij wilde net zo worden als hem. Maar dat was vroeger, nu walgde hij van zijn vader. "Wat weet je?" hoorde hij de stem van Eevy zeggen. De grote reu zuchtte, waarbij hij zijn ogen even samen kneep en nadacht. "Ik weet dat onze moeder is vermoord," begon hij, zijn stem kill en koud. Hij had nooit echt veel om zijn moeder gegeven. Ze was zwak, zielig. "Ik hoorde dat de oude hem gesmeerd was na een flink gevecht. Ik weet niet wie onze familie iets aan had willen doen, maar dit is wat ik gehoord heb. Wat er allemaal van waar is weet ik niet" sprak hij kalm, nog steeds op dezelfde toon.

Ergens vermoedde hij wel dat Eevy er het een en ander mee te maken had, maar hij wilde geen valse beschuldigingen geven. Hij had zelf ook fouten gemaakt, dierbare vermoord. Misschien was het Eef wel helemaal niet. Toch trok hij altijd conclusies voordat hij ergens zeker van was. "Wil je weten.. water is gebeurd?" sprak Eevy langzaam. Eevy keek weg, alsof ze hem niet wilde aankijken. Owyn slikte even, waarna hij zijn ogen iets samen kneep en zelf ook wegkeek. "Ja.." zei zacht, moeizaam. Nu hij de waarheid echt onder ogen kwam, wilde hij het eigenlijk helemaal niet weten. Misschien had hij toch meer om zijn familie gegeven dan hij gedacht had.}

(*_Eevy_*)
..And know you know it.

_{Haar broer leek het moeilijk te hebben, toen Eevy over hun ouders sprak. Iets wat het voor Eevy niet makkelijker maakte om het te zeggen. Ze voelde zich schuldig, ook al kon ze zich niet herinneren dat Owyn wel een goeie band had met haar moeder. Maar Eevy begon nu te twijfelen aan die gedachtes. Wat als hij hun moeder wel mocht. Ze zuchtte een keer. "Ja.." Eevy keek op en zag dat Owyn ook weg keek. Eevy knikte kort. Ze probeerde de groeiende brok in haar keel weg te slikken, maar het lukte niet. Ze probeerde het te negeren en zocht naar de woorden om haar verleden te beschrijven. Het stond nog in haar geheugen gegraveerd van die dag, maar ze had het nog nooit onder woorden gebracht en eerlijk gezegd had ze nooit gedacht dat dat zo zwaar zou zijn.

"Ik heb een gevecht gehad met mam," begon Eevy uiteindelijk. "Ik heb haar vermoord, uiteindelijk. Het was niet perrongeluk," Ze wende haar blik af. Opnieuw te laf om haar broer aan te kijken. "Onze vader was trots geweest, iets waar ik om heb moeten walgen. Uiteindelijk ben ik ook met hem in een gevecht beland. Hij is er levend vanaf gekomen, maar niet zonder verwondingen," eindigde ze. Het was een korte samenvatting van wat er was gebeurd. Eevy kon het hele gevecht nog in detail gaan vertellen, maar zou zijn tijd er niet mee verspillen. Ze keek naar haar broer, probeerde zijn reactie te peilen. Maar wist niet goed wat ze er van moest zeggen.

Ze hield haar bek dicht, zette zich schrap voor wat er komen zal. Het zou kunnen dat Owyn blij was met wat ze had gedaan, misschien dat hij een vreugde dansje deed. Maar de kans was klein. Waarschijnlijk zou Owyn haar een klap verkopen, scheldwoorden naar haar kop smijten of misschien zouden ze in een gevecht belandden. Eén ding was zeker, Eevy zou het allemaal maar laten gebeuren. Ze had het verdient, als hij haar wou straffen, moest hij zich niet inhouden. Maar opgeven zou ze niet snel doen. Zij was blij met de beslissing die ze had genomen en zou zich daar sterk voor maken.}

_{Owyn

Eevy had het duidelijk moeilijk, waardoor zijn gevoel dat zij het gedaan had alleen maar sterker maakte. Er hing een ongemakkelijke zweer tussen de twee het ook niet echt prettiger maakte. Wat er ook gebeurd was, wat Eevy ook gedaan had, hij zou het haar niet kwalijk nemen. Zij was belangrijker voor hem dan wie dan ook ooit is geweest en dat liet hij nu niet zomaar schieten. Met die instelling wachtte hij af. De zonnestralen drongen steeds verder door wat aangaf dat ze zon echt al onderweg was. De roze, rood achtige lucht stemde daar mee in. Een wat nerveuze zucht ontsnapte hem en hij beet zijn kaken op elkaar.

Hij snapte niet waarom dit zo moeilijk lag voor hem. Om zijn vader kon hij het begrijpen, maar zijn moeder? Hun moeder had hun nooit gewaardeerd, hun haar ook niet. Misschien was het om het fijt dat ze toch zijn moeder bleef. "Ik heb een gevecht gehad met mam," begon Eevy. "Ik heb haar vermoord, uiteindelijk. Het was niet perongeluk" Zijn blauwe ogen zochten die van haar, maar Eevy keek weg. Hij wist niet goed wat hij er van moest vinden. Allemaal gevoelens spookte door zijn lichaam. Het was als een klap in zijn gezicht, terwijl hij het al verwacht had. Maar ook vond hij het aan de ene kant helemaal niet erg. Ze had het verdiend. Ze had Eevy nooit echt gewaardeerd. Hem ook niet, maar Eevy nog minder.

"Onze vader was trots geweest, iets waar ik om heb moeten walgen. Uiteindelijk ben ik ook met hem in een gevecht beland. Hij is er levend vanaf gekomen, maar niet zonder verwondingen". Even keek hij Eevy aan, zonder iets te zeggen. Zijn oren lagen in zijn nek, maar dat was meer onwetendheid dan iets anders. Het was iets dat hij even een plek moest geven, de goede. Zijn was altijd zijn voorbeeld geweest. Maar dat was vroeger. Nu kon hij hem, nu hij zelf volwassen was, niet meer uitstaan. Na een best lange tijd nagedacht te hebben, alles een plaats te hebben, knikte hij. Hij stond op, liep naar zijn zusje en glimlachte iets. "Ik begrijp het" zei hij, heel zacht. Kwetsbaar, haast. Zijn neus liet hij zacht tegen haar nek aankomen, als teken dat hij haar echt gemist had. Hij vond het erg wat er gebeurd was, maar vond dat dit niet tussen hun in mocht staan. Toch zat er een brok in zijn maag, het was natuurlijk altijd vreselijk zo iets te horen, zelfs voor hem.}

(*_Eevy_*)
..I'm sorry.

_{Eevy keek uiteindelijk omhoog en haar blik kruiste die van Owyn. Ze wou weg kijken, maar bleef koppig naar Owyn kijken. Ze probeerde zijn reactie te peilen. Ze wist niet goed wat hij ervan zou vinden. Ze bleef gewoon zitten, keek een beetje onzeker Owyn aan. Hoopte dat dit incident niet tussen hun ging spelen. Eevy had er nooit echt over na gedacht of Owyn het erg had gevonden dat ze hun moeder had vermoord. Op dat gebied was het best egoïstisch geweest van Eevy. En nu ze eindelijk haar broer weer had gevonden, hoopte ze erop dat het niks zou veranderen tussen hen.

Een tijdje bleven ze allebei stilte zitten. Normaal hield Eevy van stilte, maar deze kon ze niet verdragen. Ze wachtte totdat Owyn zou beginnen met bewegen of praten. Tot die tijd bleef Eevy gewoon onzeker naar Owyn kijken. Eevy keek op toen Owyn knikte. Hij stond op en liep naar Eevy toe. Die automatisch ook op stond. Owyn leek kalm, maar Eevy was nog steeds op haar hoedde. Wist niet wat er zou gaan gebeuren. Toen Eevy een klein glimlachje zag ronde de lippen van haar broer, bekroop haar een opgelucht gevoel. "Ik begrijp het" zei hij zacht, kwetsbaar haast. Bij Eevy vormde zich een brok in haar keel. Ze haatte het om haar broer verdriet op te doen. Hij duwde zijn snuit even tegen de nek van Eevy aan. Een kleine glimlach verscheen nu ook bij Eevy en ook zij drukte haar snuit kort tegen de nek van Owyn aan.

"Sorry," zei ze zacht, haast fluisterend. Ze had expres voor die woorden gekozen, in plaats van 'het spijt me'. Want het speet haar niet. Ze had geen spijt van de daden die ze had gedaan en als ze spijt had, was het dom. Het was verleden, geschiedenis, je kon het niet meer veranderen. Ze gaf haar broer een korte lik over zijn snuit. De zon scheen inmiddels al recht op haar snuit, iets wat haar irriteerde. Ze probeerde het nog allemaal te negeren. Ze deed een paar stappen naar achter. "Wil je.. dat ik ga?" vroeg Eevy. Ze begreep goed dat Owyn even wat tijd voor zich alleen wou. Als het aan haar lag bleef ze nog wel een tijdje. Ze had hem nog veel dingen te vertellen en hij haar vast ook.}

_{Owyn

De grote reu voelde hoe de zon op zijn vacht brandde en eigenlijk voelde hij nu echt hoe vermoeid hij was. Meestal was hij de zon voor, sliep hij net voordat het daglicht aanbrak. Maar nu was dat niet het geval, wat heel logisch was. Hoe moe hij ook was, zijn zusje ging voor. Dat was altijd al zo geweest en zou ook nu niet veranderen. De wind, die af en toe kwam opdagen, speelde rustig met zijn vacht. De geuren die het met zich mee bracht liet zijn neus even bewegen, zijn neus vliezen trillen. Maar er was geen geur om zich zorgen over te maken, dus was hij verder niet echt op zijn hoedde. Ook zijn oren namen geen bedreigende geluiden in zich op dus kon de reu zich alleen concentreren op Eevy.

Eevy leek opgelucht toen hij de woorden had uitgesproken. De glimlach en haar neus in zijn nek voelde heerlijk en vertrouwd aan, iets dat hij echt gemist had. Hoewel hij nu wel een zwakte had. Hij had lang, heel lang zonder enige zwakte geleefd. Maar nu hij weer iemand had gevonden waar hij om gaf, had hij die zwakte weer gekregen. Eevy was zijn zwakte weer geworden. Maar hij was blij dat hij haar weer gevonden had, dat ze weer een deel van zijn leven kon uitmaken. Dus over die zwakte zat hij helemaal niet in. "Sorry" hoorde hij haar zeggen, waarna hij nogmaals knikte. Zo te horen speet het haar niet, maar ze bood tenminste wel haar excuses aan. En hij accepteerde die.

"Het is goed" zei hij zacht. Hij zou het nog allemaal wel een plekje moeten geven. Het deed hem toch meer dan hij verwacht had, maar daar zou hij later tijd voor moeten maken. Hij had nog heel veel om met zijn zusje te bespreken. Wat ze allemaal had mee gemaakt in die jaren dat ze gescheiden waren geweest, of ze zich hier bij een roedel had aangesloten -wat wel zo te ruiken was-. "Wil je.. Dat ik ga?". Owyn keek wat verbaasd haar aan. "Nee, natuurlijk niet" zei hij zacht en zijn staart ging weer langzaam heen en weer. Owyn was nooit echt een prater geweest, nu dus ook niet. Wel kon hij altijd goed luisteren naar wat anderen te zeggen hadden, hij was ook heel benieuwd naar haar verhaal.

Einde beetje slecht.. >.<}

Owyn had haar excuses geaccepteerd, waar Eevy blij mee was. De zonnestralen prikkelde in haar snuit en nu merkte ze pas hoe moe ze eigenlijk was. Ze had de hele nacht rond gezworven en had zich niet moe gevoeld. Maar nu ze even stil stond, vond ze het wel moeilijk om een gaap te onderdrukken. En waarom juist nu? Nu ze eindelijk niet wou slapen, werd ze moe en als ze wou slapen, was ze weer niet moe. Misschien moest ze toch maar overwegen om een normaal ritme op te pakken. Overdag jagen en s'nachts slapen in plaats andersom. Zoals elke normale wolf deed.

Eevy hief haar kop en keek haar broer aan. Eevy was groot voor een teef en voor haar leeftijd, maar nog steeds stak haar broer boven haar uit. Ze kon er wel om lachen. Ze keek hem aan, wachtend op antwoord van haar eerder gestelde vraag. Moest ze vertrekken? "Nee, natuurlijk niet" antwoordde haar broer zacht. Eevy grijnsde en stootte Owyn toen speels aan. "Nog steeds geen prater zie ik," zei Eevy , wat gevolgd werd door een knipoog. "Aangezien ik veel dingen van je wil weten en ik weet dat dat niet vanzelf komt, zal ik eerst wel wat vertellen over wat ik heb mee gemaakt in mijn korte leven zonder jouw," zei Eevy met een grijns. Eevy ging liggen en ontspande zich helemaal. Ze gaf aan dat Owyn naast haar moest gaan liggen.
Dan zou ze haar verhaal vertellen.

Normaal was ze nooit zo open, maar ze had haar broer gewoon al lang niet meer gezien en had hem veel te vertellen. Natuurlijk was ze ook nieuwsgierig naar zijn verleden. Wat was er gebeurd zodat de eerdere verlegen pup tot dit uitgroeide? Ze glimlachte zowaar naar Owyn en probeerde in tussen tijd de woorden te vinden om haar verleden te hervatte.

_{Owyn

De ogen van de wit/grijze reu stonden op zijn kleinere zusje gericht. Eevy was groot voor een teef, toch bleef hij echt de 'grotere' broer. Zijn postuur had hem veel geholpen in de vele gevechten die hij had gehad de afgelopen jaren. Legion had hem ook echt de goeie rang gegeven, als Stalker. Hij was een vechter en zou nooit een gevecht uit de weg gaan. Tot nu toe had hij alles nog gewonnen, nooit een gevecht uit de weg gegaan en al helemaal niet opgegeven. Hij gaf nooit op. Opgeven was voor zwakke en hij was totaal niet zwak.

Hij voelde hoe Eevy speels tegen hem aanduwde en hij grijnsde even. Hij was te moe om nu echt iets terug te doen, waardoor hij het bij grijnzen hield. "Nog steeds geen prater zie ik," hoorde hij zijn zusje zeggen, gevolgd door de knipoog. Hij schudde grijnzend zijn kop. "Sommige dingen verleer je nooit" zei hij en hij haalde kort zijn schouders op. -als wolven dat kunnen, tenminste xd-. "Aangezien ik veel dingen van je wil weten en ik weet dat dat niet vanzelf komt, zal ik eerst wel wat vertellen over wat ik heb mee gemaakt in mijn korte leven zonder jouw". Owyn grijnsde nog steeds en knikte. "Ik ben benieuwd, ik heb je namelijk ook veel te vertellen" zijn stem klonk rustig en je kon merken dat zijn lichaam rust nodig had, maar dat hij zelf alles behalve wilde gaan slapen.

Eevy ging liggen en ze gaf aan dat hij naast haar moest komen liggen, wat hij dan ook deed. Hij voelde weer oud en vertrouwd om naast Eevy te liggen. Dat hadden ze toch al heel lang niet meer gedaan en hij moest toegeven dat hij het misschien een klein beetje gemist had. Hij zou nooit toegeven dat hij het heel erg gemist had, daar was zijn imago te groot voor. Hij hield zijn kop hoog, nog steeds oplettend voor gevaren. Verder was hij volkomen ontspannen. Zijn blauwe ogen keken naar Eevy en wachtte rustig af tot ze met haar verhaal begon.}

Eevy keek kort naar Owyn die naast haar was komen liggen. Hij leek ontspannen, maar zijn zintuigen stonden op scherp, net zoals bij Eevy. Hij straalde het niet uit, maar in zijn ogen kon je zin dat hij dit soort momenten, samen naast elkaar liggen, had gemist. En ook Eevy zelf had nooit verwacht dat ze van die kleine dingetjes zou missen. Maar nu ze dan toch uiteindelijk weer naast hem lag, vond ze het wel weer fijn. Ze zocht naar de goeie woorden om haar verleden te hervatten. Ze zou lang aan het woord zijn, dat was zeker. Het was nauwelijks in één zin te hervatte.

"Laten we beginnen bij het begin," begon Eevy, maar keek Owyn niet aan. Sinds ze hem niet meer had gezien, had ze niet meer over haar verleden gesproken. Dit zou moeilijker worden dan Eevy had gedacht. Ze nam een nog een hap lucht en begon toen haar verhaal. "Het begon toen ik je uit het oog was verloren. Ik weet niet meer precies wat er gebeurd was, maar ik kon je niet meer vinden. Nadat ik ma had vermoord en pa had weg gejaagd, ging ik opzoek naar jouw. Aangezien je toen nog de verlegen jonge was, geloofde ik niet dat je me dichtbij liet komen als het opgedroogde bloed nog onder mijn nagels zou zitten. Vandaar dat ik een goodie werd en naar Wolf Story vertrok," Ze pauzeerde even kort. Zelf kon ze nauwelijks de tijd herinneren dat ze een goodie was, maar wel kon ze de wolven die ze tegen kwam nog goed herinneren. "Ik kwam veel wolven tegen, de meeste wouden helpen zoeken, maar faalde zoals ik. Ook kwam ik minder aardige wolven tegen, maar ik liet ze hun pretje hebben. Totdat ik op een dag een andere reu tegen kwam. We konden het goed vinden, en besloten om...." Haar stem stierf langzaam weg. Ze schudde haar kop en hervatte zichzelf. "De reu is waarschijnlijk dood gegaan in de tijd dat de twee voeters het gebied overnamen. Ik ben gevlucht naar Serigala, waar ik erachter kwam dat het hopeloos was, mijn zoektocht naar jouw. Ik stopte ermee, gaf op en ging weer de slechte kant op," Ze pauzeerde opnieuw. Het was een lang verhaal en ze was nog maar op de helft. Ze wist niet goed of het Owyn interesseerde, maar keek hem nog steeds niet aan. "In Serigala kwam ik Renier tegen,"Haar blauwe ogen twinkelde even gelukkig toen ze zijn naam uitsprak. "We reisde samen naar Morgandi, waar we onze liefde voor elkaar uitspraken. Door een gevecht met een alfa van een roedel, komt het dat ik nu in een roedel zit. Golden Nature. Maar ik ontmoette Legion, de alfa van de Black Ops, die mij wou helpen bevreide van de Golden nature. Maar alles kreeg een andere wending en ik weet niet of hij het nog steeds van plan is." Eindigde ze haar hele verhaal mee.

Ze zuchtte een keer en richtte haar blik weer voor het eerst op Owyn. "Dus, dat is ongeveer wat er is gebeurd," zei Eevy nonchalant en grijnsde. Ze wou niet te lang op het onderwerp blijven hangen en zei dus: "You're turn," Om van onderwerp te veranderen. Ze had geen flauw idee wat Owyn ervan vond, of hij had geluisterd of niet. Maar het boeide haar niet. Ze was blij dat ze het onder woorden durfde te brengen. Ook al deed het haar niet veel beter en had ze moeite om te kunnen grijnzen.

_{Owyn

De lichte ogen van de reu stonden op Eevy gericht en een tevreden zucht verliet zijn keel. Hij voelde hoe haar warmte hem te gemoed kwam en dat deed hem goed. Hoewel hij erg op zichzelf was, geen rekening met andere wilde houden, was het fijn om toch bij iemand te zijn. Iemand waar hij echt om gaf. Eevy was die 'iemand'. "Laten we beginnen bij het begin" begon ze. Owyn keek nog steeds naar haar, zei niks. Het was zijn beurt om te luisteren, dus hield hij ook zijn mond.

"Het begon toen ik je uit het oog was verloren. Ik weet niet meer precies wat er gebeurd was, maar ik kon je niet meer vinden. Nadat ik ma had vermoord en pa had weg gejaagd, ging ik opzoek naar jouw. Aangezien je toen nog de verlegen jonge was, geloofde ik niet dat je me dichtbij liet komen als het opgedroogde bloed nog onder mijn nagels zou zitten. Vandaar dat ik een goodie werd en naar Wolf Story vertrok," begon ze, waarbij ze even pauzeerde. Owyn kon bijna niet voorstellen dat Eevy een goodie was geweest. "Ik kwam veel wolven tegen, de meeste wouden helpen zoeken, maar faalde zoals ik. Ook kwam ik minder aardige wolven tegen, maar ik liet ze hun pretje hebben. Totdat ik op een dag een andere reu tegen kwam. We konden het goed vinden, en besloten om...." Eevy's stem stierf af en Owyn slikte even, waarna hij een geruststellende duw met zijn neus tegen haar wang gaf. Hij snapte wat ze bedoelde, snapte hoe ze zich voelde.

"De reu is waarschijnlijk dood gegaan in de tijd dat de twee voeters het gebied overnamen. Ik ben gevlucht naar Serigala, waar ik erachter kwam dat het hopeloos was, mijn zoektocht naar jouw. Ik stopte ermee, gaf op en ging weer de slechte kant op,". Nog steeds luisterde hij aandachtig, al keek Eef hem niet aan. "In Serigala kwam ik Renier tegen" Owyn knikte kort, al had Eevy het niet gezien. Hij zag de twinkeling in haar ogen en een kleine grijns sierde rond zijn lippen. "We reisde samen naar Morgandi, waar we onze liefde voor elkaar uitspraken. Door een gevecht met een alfa van een roedel, komt het dat ik nu in een roedel zit. Golden Nature. Maar ik ontmoette Legion, de alfa van de Black Ops, die mij wou helpen bevreide van de Golden nature. Maar alles kreeg een andere wending en ik weet niet of hij het nog steeds van plan is". Bij de naam 'Legion' keek hij op. Eevy had dus ook met hem gesproken, Eevy kende hem dus ook. Dat maakte zijn verhaal al iets makkelijker.

"Je komt wel uit die roedel, al moet ik je er persoonlijk uit slepen. Niemand dwingt mijn zusje ergens toe" sprak hij, waarbij een kleine grom te horen was. Owyn keek nog steeds naar haar en glimlachte iets toen ze haar blik naar hem richtte. "Dus, dat is ongeveer wat er is gebeurd" zei ze, waarna hij knikte. "Je hebt veel mee gemaakt, en die Renier, is dat nu je partner?" vroeg hij en hij knipoogde even. "Your turn". Hij slikte kort, zocht de goeie woorden en zuchtte. Hij wist niet goed waar hij moest beginnen, waardoor het even duurde voordat hij sprak.

"Toen ik dus ben weggegaan, heb ik een lange tijd alleen rond gedwaald. Ik was al bekend met het kwaade, dus besloot ik die kant verder te gaan. Ik kwam in één of ander rijk, waar ik Legion leerde kennen. Binnen een mum van tijd werden we hele goede vrienden," begon hij, waar hij even pauzeerde. Zijn tong ging snel over zijn lippen heen en hij zocht weer de goeie woorden. "Legion en ik trainde veel samen met nog een paar wolven. In het rijk was een soort van dictator, en we waren er van overtuigd hem te vermoorden. Maar ik leerde een wolvin kennen.." Ook voor hem was dit moeilijk te vertellen en zijn stem werd zachter.

"Door haar trok ik weer naar de goeie kant toe, liet alles en iedereen vallen. Ook Legion. Ik kreeg die pups met haar, drie lieve kleine pups.. Maar de koning van het rijk vermoorde haar, voor mijn ogen. Nu was mijn besluit hem te vermoorden vast en ik liet niks me meer tegen houden. Ik kwam Legion en de rest weer tegen en trok weer met hun op. Zoals ik geplant had, gingen we de koning vermoorden. Maar zo makkelijk ging het niet.. Het was echt een hele strijd, alsof hij ons had aan zien komen. Samen met Legion heb ik hem uiteindelijk vermoord, terwijl de rest nog aan het vechten was.. Ik moest kiezen voor mijn eigen leven, of de rest helpen.." zei hij zacht, waarna hij stil was. Hij had zijn blik van Eevy af gewend. Hij was laf geweest door weg te gaan, zijn vrienden niet te helpen. Ook verzweeg hij dat hij de pups had vermoord. Eevy zou het niet willen horen.

"..Ik had verwacht dat ze allemaal dood waren, Legion ook. Tot ik hem laatst tegen kwam. Hij zag er goed uit, hij had het ook goed voor elkaar. Ik ben altijd bij de slechte kant gebleven en heb me bij zijn groep gevoegd" vertelde hij nog, waarna hij iets glimlachte. Hij had meer gezegd dan in de afgelopen weken. Hij was blij dat hij het kwijt was, al was het moeilijk voor hem geweest. Hij zuchtte kort en wachtte af op wat ze ging zeggen.}

Eevy was blij toen ze hoorde dat ook Owyn zich er voorin wou zetten om haar uit de Golden Nature te krijgen. Toen Owyn had gevraagd aan haar of Renier nu haar partner was, had ze enkel verlegen geknikt. Voordat ze ook nog maar terug kon denken aan Ren, had ze al aangegeven dat het nu aan Owyn was om zijn verhaal te doen. Hij slikte even kort en zocht naar de woorden. Een korte stilte ontstond, waarin Eevy al haar aandacht ging richtten op haar broer. Hij had aandacht zitten luisteren naar haar verhaal en natuurlijk was ze ook benieuwd naar zijn verhaal.

"Toen ik dus ben weggegaan, heb ik een lange tijd alleen rond gedwaald. Ik was al bekend met het kwaade, dus besloot ik die kant verder te gaan. Ik kwam in één of ander rijk, waar ik Legion leerde kennen. Binnen een mum van tijd werden we hele goede vrienden," begon Owyn. Eevy keek op bij de naam van Legion. Dus Owyn kende hem dus ook. Eevy ging er niet verderop in en wachtte totdat hij verder ging. Owyn likte kort zijn lippen. "Legion en ik trainde veel samen met nog een paar wolven. In het rijk was een soort van dictator, en we waren er van overtuigd hem te vermoorden. Maar ik leerde een wolvin kennen.." Ook bij Owyn stierf zijn stem weg. Eevy duwde haar snuit kort tegen hem aan, als aanmoediging, zoals hij eerder bij haar had gedaan.

"Door haar trok ik weer naar de goeie kant toe, liet alles en iedereen vallen. Ook Legion. Ik kreeg die pups met haar, drie lieve kleine pups.. Maar de koning van het rijk vermoorde haar, voor mijn ogen. Nu was mijn besluit hem te vermoorden vast en ik liet niks me meer tegen houden. Ik kwam Legion en de rest weer tegen en trok weer met hun op. Zoals ik geplant had, gingen we de koning vermoorden. Maar zo makkelijk ging het niet.. Het was echt een hele strijd, alsof hij ons had aan zien komen. Samen met Legion heb ik hem uiteindelijk vermoord, terwijl de rest nog aan het vechten was.. Ik moest kiezen voor mijn eigen leven, of de rest helpen.." Eevy besefte dat hij het veel moeilijker had gehad dan zijzelf. Toch had ze het gevoel dat hij nog een aantal dingen voor haar verzweeg, maar ze gaf daar geen aandacht aan. Ze vond het al wat dat hij dit allemaal tegen haar zei.

"..Ik had verwacht dat ze allemaal dood waren, Legion ook. Tot ik hem laatst tegen kwam. Hij zag er goed uit, hij had het ook goed voor elkaar. Ik ben altijd bij de slechte kant gebleven en heb me bij zijn groep gevoegd" vertelde Owyn er achterna en glimlachte iets. Hij zuchtte kort en keek toen naar Eevy. Ze glimlachte even kort en meelevend, waarnaar ze haar snuit weer even tegen Owyn aan duwde. "Ik ben er voor je, bro," zei ze en knipoogde een keer. "Welke rang heb je in de Black ops, of heb je die nog niet gekregen? Zelf heb ik nog geen idee, maar ik heb alles liever dan bij de Golden Nature blijven rond hangen," zei Eevy en grijnsde een keer.

Ze legde haar kop op zijn schouderbladen en kon moeilijk een gaap onderdrukken. Slapen zou ze niet. Ook al was het erg ontspannend, zo liggen. Maar ze wou het moment niet gaan verpesten door hier te gaan liggen snurken. Ze bleef gewoon zo liggen, luisterend naar zijn hartslag en zijn ademhaling. Weigerend om in slaap te vallen. Zachtjes, bij onhoorbaar, begon ze te neuriën. Een liedje die ze vaag herkende, maar plots in haar op kwam. Plots wist ze het weer, het was het zelfde lied als dat hun moeder altijd voor hun zong als ze moeten slapen. Ze stopte met neuriën, die teef verdiende het niet om over nagedacht te worden. Ze wist niet of Owyn al sliep of niet, maar als hij sliep, dan werd hij wakker doordat Eevy speels in zijn oor beet. Ze grinnikte kort.