Chasing the Sun

Een gure wind die bleef waaien ging door zijn dikke vacht heen. Een nieuwe windvlaag bracht herfstbladeren mee. Hij snoof de geuren op en schudde zijn kop heen en weer. Er was iets mis. Dat er nu nog bladeren waaiden was niet desaltemin vreemd maar op zijn minst ook ongewoon. Hij grinnikte en liet zijn poten werken. Hij begon te rennen totdat hij vergat waar hij was. Hij hield halt en keek om zich heen. Er was hier geen levende ziel te bekennen. Hij bleef doorlopen en keek naar de lucht die strakblauw was. Hij murmelde wat in zichzelf en rekte zich uit en geeuwde. Hij zag in de verte een overhangende steen en besloot dat hij daarnaartoe zou gaan om wat uit te gaan rusten. Toen hij bij de steen aankwam liet hij zich met een rommelende zucht ineenzakken. Zijn dikke vacht hield de kou erg goed tegen maar de steen boven hem schermde hem af voor de ijzige wind. Zijn ijsblauwe ogen zochten de vlaktes af of hij daar misschien prooi zou zien. Hij snoof de geuren nogmaals op en legde zijn kop toen op zijn voorpoten. Hij zou nu even een korte powernap doen om dadelijk verder te gaan.

(*_Eevy_*)
..Are you asleep?

_{Eevy liet haar nagels een keer verveeld over een boom heen strijken. De nagels lieten diepen groeven achter. Met een kille blik keek ze naar haar klauwen, die nog onder het bloed zaten wat er maar niet af wou. Veel zorgen maakte zich er niet om, een ijdeltuit was ze nooit geweest. Ze keek om zich heen en spitste ze haar oren. Niks. Ze keek naar de dode hinde die voor haar poten lag. Uit verveling had Eevy de hinde gedood. Een paar stukken vlees waren er vanaf gescheurd die Eevy vervolgens naar binnen had gewerkt. Maar er zat nog veel vlees aan. Ze zuchtte en stond op. Het laten liggen was zonde, maar het mee nemen, waar heen? Moest ze dan hier gaan over nachten? Nee dankuwel. Ze liet een laatste blik glijden over de hinde, maar liep toen verder. Takjes bezweken onder de krachtige druk die de sterke poten van de witte teef er op uit oefenden. Eevy was een sterke en snelle teef. Qua bouw was ze groot voor een teef, maar dat heeft haar nooit dwars gezeten. Bij elke stap die ze zette rolde de grote spieren onder haar dikke vacht. Haar ogen stonden kil en speurde de omgeving af. Eevy was niet bepaald een lieverdje. Als ze je niet beviel, was het nog een wonder als je er levend vanaf kwam. Maar ze kon ook aardig zijn, maar dan had je geluk, aangezien ze dan een goed humeur had, wat niet vaak voor kwam. Een paar verdwaalde vogels vlogen over haar heen, iets waar ze geen aandacht aan gaf. Eevy had haar moeder vermoord en vervolgens haar vader weg gejaagd. Nergens had ze spijt van. Ze vond het alleen jammer dat ze haar broer sinds die tijd niet meer had gezien. Haar broer was de enige waarmee Eevy het een beetje kon vinden.

Eevy zuchtte kort, maar liet haar gedachtes al snel varen. Ze duwde wat bosjes op zij en kwam uit op een rotsachtig gebied. Ze liet haar ogen een keer over het gebied glijden voordat ze verder liep. Haar zintuigen stonden op scherp. Haar blauwe kijkers namen alles op. Haar oren hoorden elk geluidje dat in haar omgeving te horen viel. Een haar neus was allert voor enkele onbekende geuren. De geur van een reu drong bij Eevy door. Ze draaide haar kop in de richting van de geur. Een reu lag op een steen. Eevy bleef staan en liet haar blik over de reu heen glijden. De reu leek te slapen, iets wat Eevy deed grijnzen. Ze liep er langzaam en stil heen. Ze plantte uiteindelijk haar kont naast de steen en wachtte totdat de reu haar zou opmerken. Een grijns lag rond haar lippen. De reu had geluk, want ze had een goed humeur.}

Zijn ogen waren gesloten maar de rest van zijn zintuigen niet. Ze stonden op scherp en zijn neus vertelde hem dat het een teefje was dat op hem af kwam. Hij bleef in dezelfde houding liggen totdat hij een zachte plof hoorde. Hij voelde het aan zijn wateren dat ze ze geen kwaad in de zin had maar toch nam hij het zekere voor het onzekere en opende zijn ijsblauwe ogen en keek in een ander paar blauwe ogen. Hij fronstte kort en bekeek haar van top tot teen. 'Mag ik uw naam weten schoonheid?' zei hij en stond op. Hij streek zacht met zijn pluizige staart langs haar borst en liep in een rondje om haar heen om vervolgens te gaan zitten waar hij zonet nog had gelegen. Ja, misschien zou hij vandaag een gesprek aangaan met een ander iemand dan alleen hijzelf. Hij grijnsde zijn eigen witte tanden bloot en keek haar toen weer aan. Hij rook de metaalachtige geur van bloed en wierp een korte blik op de poten van de wolvin. Het rook naar hert waarvan hij aannam dat ze net een maaltijd had gehad. De dikke fluffy vacht van hem zou iedereen een verkeerde indicatie geven van hoe hij werkelijk was. Hij was geen gemakkelijke wolf en al zeker niet gemakkelijk in een gevecht of om te onderschatten. Veel wolven hadden die fout al begaan maar ook hijzelf was in een beter humeur dan anders. Hij had wel even kort een paar ogen dicht gedaan en gerust maar toch kon dat het verschil maken tussen een grommende en kwade wolf of een wolf die meer neutraal en wat afstandelijker was. Hij keek haar rustig aan en wachtte af op wat ze te zeggen had.

(*_Eevy_*)
..Don't look at me like that, stupid creature.

_{De reu opende zijn ijs blauwe ogen en keek Eevy aan. De reu bekeek Eevy van top tot teen, ze wist niet of wat hij zag hem beviel of niet. Maar daar maakte Eevy zich niet druk om. Zelf bekeek Eevy de reu ook een keer. Een bruine vacht en ijs blauwe ogen, een unieke combinatie. Een donzige vacht, maar natuurlijk zag Eevy ook de sterke spieren onder de vacht. 'Mag ik uw naam weten schoonheid?' sprak de reu wannaar hij op stond. Eevy stond ook op, aangezien ze de reu nog niet genoeg vertrouwde en als de reu haar zou aanvallen, dat ze dan klaar zou staan. De reu ging met zijn donzige staart langs haar borst en liep een keer om haar heen. "Kijk maar uit dat ik donzige staart van jouw er niet af bijt," zei Eevy met een grijns. De reu ging weer zitten op de plek waar hij eerder had gelegen. Hij grijnsde zijn tanden bloot en keek toen Eevy rustig aan. Eevy grinnikte kort. Soepel sprong ze op de steen naast de reu. Ze sloeg haar staart om zich heen en keek even naar voren. Ze keek naast zich een grijns sierde haar lippen toen ze zag dat ze groter was dan de reu. Maar wat wou ja dan ook, Eevy schatte de reu rond de twee jaar, dan was Eevy dik een jaar ouder. Ook had ze een behoorlijke stevige bouw waardoor ze al groter was dan de gemiddelde teef van haar leeftijd. Ze schraapte haar nagels een keer over het harde gesteente wat een piepend geluid gaf. Een grijns lag rond de lippen van Eevy. "Eevy," sprak Eevy kort toen ze zich besefte dat ze nog geen antwoord had gegeven op zijn vraag. Ze richtte haar aandacht weer op de reu. "En welke naam draag jij?" vroeg Eevy neutraal. Zelf vond ze het een kalm wonder dat ze zich zo gedroeg bij een wild vreemde reu. Als iemand haar niet zinde was het snel the end of the game.}

Smalend keek hij haar opnieuw aan. Zijn fluffy staart afbijten. Hij trok een verongelijkt gezicht en grinnikte toen om haar woorden. 'Dat zou je toch nooit doen?' zei hij met een grijns. Ja, een keer een lolletje trappen was goed voor jezelf. Hoe je het ook wendde of keerde iedereen moest eens lachen. De teef stelde zichzelf voor als Eevy en hij knikte haar toe. Hij rook ook een soort van roedelgeur in haar vacht maar negeerde deze zo goed als. Toen ze hem zijn naam vroeg gaf hij haar een paar tellen later antwoord 'Mijn naam is Legion Eevy, of mag ik Eef zeggen?' zei hij met een knipoog. Hij was wat andere betrof vaak genoeg een charmeur en hartendief genoemd maar of hij het nog in zich had wist hij niet. Het was slechts een kwestie van tijd voordat hij die vaardigheden weer had opgelapt hoewel het nu ook al best aardig klonk. Normaal was hij veel beter in die vaardigheden maar wisten de wolven van hier veel? Hij kwam immers wel van een andere plek dan hier. Zijn humeur werd wel beter in de buurt van deze teef merkte hij. Meestal liep hij als een botte hork langs de reutjes maar bij de teefjes was hij een geheel ander verhaal. Hij grimaste nogmaals en rekte zich toen lui uit en liet zich vervolgens rustig onderuit zakken.

(*_Eevy_*)
..Easy now, big boy!

_{Nadat Eevy de vraag had gesteld, gaf de reu een paar seconden antwoord. 'Mijn naam is Legion Eevy, of mag ik Eef zeggen?' zei hij en vervolgde met een knipoog. Eevy had al begrepen dat de reu een charmeur was. Een grijns sierde de lippen van Eevy. "Rustig aan big boy," begon Eevy. Eevy had al begrepen dat de reu niet één van de liefst was. Ook rook ze bij de reu een roedel geur. Ze herkende de geur en wist dat de roedel bestond uit badassen. Zelf had ze het niet zo erg in haar roedel. Het leven was hoe het leven liep. Eevy boog zich even toe naar de reu en bracht haar snuit naar zijn oor. "You can call me what you want," fluisterde Eevy in het oor van de reu met een verleidelijke stem. Ze ging weer recht zitten, terwijl een grijns ronde haar lippen lag. Ja, ook Eevy kon soms de flirt uit hangen, zonder echt iets te menen. Zich binden zo Eevy nooit doen. Wolven liet ze niet dicht bij haar komen. Zelfs haar ouders konden nooit een band met haar krijgen. De enige die echt een band met haar kon krijgen, was haar broer. Die bang was weg gerend nadat Eevy haar tanden in haar moeder had gezet. Haar vader was trots geweest, maar daarvoor deed Eevy het niet. Ze trok zich met een ruk weg van die gedachtes. De kilheid in haar ogen was weder gekeerd en haar humeur was helemaal omgegooid. Ze sprong van de steen af en kwam met een plof op de grond neer. De spieren rolde tijdens het neer komen. Ze ging zitten en likte een keer haar lippen. Ze snoof een keer de lucht, niet veel bijzonders behalve de geur van de reu. Ze keek de reu aan. Een grijns kwam terug en de ogen van Eevy twinkelde kort. "Dus, wat doet deze big boy hier?" zei Eevy.}

Hij keek op toen ze zei dat hij rustig aan moest doen en liet kwasigeirriteert zijn ogen rollen. Het puntje van zijn staart wiebelde rustig heen en weer toen ze vertelde dat hij haar alles mocht noemen wat hij wilde. Hij grinnikte hardop. Hij knikte dat hij dat begreep. Hij duwde zichzelf weer langzaam overeind en zag dat Eevy met haar gedachten totaal ergens anders was. Haar blauwe ogen werden donker en toen ze weer bij kwam werden ze weer de kleur blauw die hij het eerste had gezien. Hij kneep zijn ogen kort samen en ontspande zichzelf toen. Hij bleef haar in de gaten houden totdat ze weer tegen hem sprak en hem vroeg wat hij hier deed. Hij dacht na over hoe hij het antwoord zou gaan formuleren. 'Ik was eigenlijk op jacht en ik had geen zin meer en toen ging ik rusten en vond ik deze mooie schoonheid' zei hij en grijnsde zijn witte tanden nogmaals bloot. Het voelde vreemd om zo vrijuit te praten maar toch ging het zo goed als vanzelfsprekend. Op een zoete toon fluisterde hij terug in haar oor 'Deze Big Boy is voor jouw schoonheid gekomen mademoiselle' en hij sloeg zijn dikke pluizige staart voor zijn poten.

(*_Eevy_*)
..Stop it, you make me blush.

_{De reu dacht even na en gaf toen antwoord. 'Ik was eigenlijk op jacht en ik had geen zin meer en toen ging ik rusten en vond ik deze mooie schoonheid' zei de reu en grijnsde opnieuw zijn tanden bloot. Ook bij Eevy lag een grijns rond haar lippen. Ze mocht de reu wel, hij leek geen lieverdje, dat was zeker. En hij leek ook van een pleziertje op z'n tijd, net zoals Eevy. Zij zelf kon ook een beste flirt zijn wanneer ze zichzelf er toe zetten. Maar als de reu het serieus begon op te vatten, was je bij Eevy verkeerd. Haar scherpe tanden zouden al snel in je hals staan. De reu boog zich naar Eevy toe. Eevy liet het toe, maar haar zintuigen waren op scherp, mocht de reu eventueel iets doen wat haar niet zinde. 'Deze Big Boy is voor jouw schoonheid gekomen mademoiselle' fluisterde hij in haar oor en sloeg vervolgens zijn fluffy staart over zijn poten heen. De grijns rond de lippen van Eevy werd groter. "Stop it, you make me blush," zei Eevy met een sarcastische stem. Zelf wist Eevy wel dat de reu het niet allemaal meende en als hij het meende, had hij de verkeerde teef uit gekozen. Eevy ging wat rustiger zitten en sloeg haar dikke staart om haar poten heen. Ze keek de reu met een grijns aan. Ze begon een manier te bedenken hoe ze het beste hem met zijn eigen spelletje terug kon pakken. Toen de geur van een beer tot haar door drong keek ze met een ruk op. Haar oren waren gespitst en haar blik schoot over de bosjes heen, waar de geur vandaan kwam. Met een zachte grom stond Eevy op. Ze keek via haar ooghoek naar Legion, waarschijnlijk had hij ook de geur van beer opgepikt. Toen de beer uit de bosjes kwam, gaf Eevy de beer geen tijd om zich groot te maken door op zijn achterpoten te gaan staan. Ze seinde Legion dat hij moest helpen. Samen konden ze de beer neer halen. Waarom weg rennen als je het kon doden? Eevy schoot met een grom op de beer af. Ze ontweek de maaiende poten en sprong op de rug van de beer. De beer greep met zijn klauwen naar achter, maar Eevy kon die met gemak ontwijken, aangezien de beer niet zag waar hij zijn klauwen naar toe zwaaide. Eevy klom, door middel van haar nagels in de taaie huid van de beer te planten, naar boven. Ze zette haar tanden in de taaie huid van de nek. De beer gromde luid en zwaaide een van zijn maaiende klauwen in zijn richting. Eevy sprong van de beer af en maakte zich klaar voor de volgende aanval op de beer.}

Terwijl hij daar zo rustig zat bleef hij op zijn hoede. Hij had al vreemdere geuren geroken toen de geur van een beer voorbij kwam drijven. Hij was nog ver wer dus had hij er geen aandacht aan besteed. Hij grinnikte zacht om de woorden van Eevy. Blozen? Hij liet haar blozen? 'I do?' zei hij op dezelfde toon. De geur kwam dichterbij en dichterbij. Hij keek alert om zich heen en toen vonden zijn ogen de beer. Een grizzly. Hij gromde geschokt en sprong overeind. Eevy gaf het beest geen tijd om groot te worden en viel het direct aan. Ze gaf kort daarna een teken aan hem dat hij moest helpen. Ja, hij was een Alfa maar toch was dit niet het moment om de Alfa uit te hangen. Hij gromde toen hij zag hoe Eevy van het beest werdt afgegooit en hoe ze er weer op klom. Het beest ging op zijn achterpoten staan en hij sprong direct naar voren naar het strot van de beer. Hij klemde zijn kaken als een bankschroef eromheen en gromde luidkeels. De maaiende poten werden met de minuut minder gevaarlijk en hij bleef doorbijten. Hij zou niet loslaten voordat het levensllicht van het beest zijn ogen had verlaten. Het beest stortte opeens en zonder waarschuwing neer. Hij sprong snel naar de andere kant van het beest om niet te eindigen als een platte wolf. Het beest blies al vrij vlot zijn laatste adem uit en hij zag dat de ogen doffig werden. Hij bleef nog enkele minuten vasthouden om er zeker van te zijn dat het beest echt dood was. Hij murmelde wat en liet toen voorzichtig de keel van de beer los. Er lagen her en der plukken van zijn eigen dikke vacht en hier en daar ook een paar witte dotten die van Eevy moesten zijn. 'U're okay mademoiselle?' vroeg hij en hijgde na. Het beest was gigantisch en een aantal tinten donkerder dan hijzelf. Hij bleef verontwaardigd staan en keek opzij naar Eevy en liep toen rustig naar haar toe. Hij gaf haar een vriendschappelijke duw als een bedankje. Misschien zou hij nu toch nog een warm avondeten krijgen dacht hij grappend.

(*_Eevy_*)
..Casual sitting down, next to the bear.

_{Eevy stond meteen weer klaar voor de volgende aanval. Ze zag via haar ooghoek dat de reu ook in de aanval ging. De reu schoot naar voren en greep naar de hals van de beer. Legion boorde zijn tanden in de beer en was vast besloten niet los te laten. Eevy greep haar kans en begon de reu te helpen. Terwijl Legion nog steeds zijn tanden in de hals van de beer had gezet, begon Eevy haar tanden te zetten in de poot van de beer. De beer gromde luid net zoals Eevy, die haar rij vlijmscherpe tanden liet zien. Het werkte, want de maaiende klauw die eerst op Legion was gericht, kwam nu op Eevy af. Eevy richtte haar volle aandacht op de klauw en kon die met een snelle beweging ontwijk. Via haar ooghoek zag ze dat Legion nog steeds stevig door beet. Dat was nu ook te zien. Bloed vermengde zich met de donkere vacht van de beer. De bewegingen van de beer werden langzamer. Uiteindelijk viel de beer met een klap op de grond. Eevy sprong weg om te voorkomen dat ze er onder lag. Ook de reu kon er met een behendige sprong voorkomen dat hij werd geplet door het zware gewicht van de beer. De beer was mors dood, iets wat Eevy deed grijnzen. Ze likte haar lippen en proefde de metalen smaak van bloed. Ze slikte het door en liet haar blik glijden over de omgeving. Plukken haar van beide wolven lagen rond de beer. Eevy keek en keer naar haar rug en merkte een kleine wond op. Ze likte er kort aan, maar liet het toen rusten. Ze zuchtte een keer en zocht toen met haar ogen naar Legion. 'U're okay mademoiselle?' hoorde ze de welbekende stem zeggen. Ze draaide haar kop in de richting van de stem en zag Legion daar staan buiten adem. Eevy knikte. Legion keek nog even naar de beer, waarna hij naar Eevy liep. Hij gaf haar een vriendschappelijk duwtje. Eevy knikte even kort en dankbaar. Ze schudde haar vacht een keer uit, bloed spetters en haren, kwam uit haar vacht. Ze zuchtte geïrriteerd. Eevy was geen ijdeltuit, maar kon een gevecht gewoon slechte gevolgen hebben. Eevy bedacht zich plots dat ze nog de vraag van de reu moest beantwoordde. Eevy knikte kort. "Ja, deze teef kan wel tegen een stootje," zei Eevy met een grijns. Ze stond weer op en keek Legion aan. "What about you?" vroeg ze met een fluwele stem. Haar pest humeur was weg gegaan, aangezien ze al haar woede op de beer had af gericht. Het voelde goed.}

Hij bleef staan kijken naar de beer. Het beest was indrukwekkend. Ookal was het beest dood dan nog was het huge. Hij schudde ietswat verontwaardigd zijn vacht recht en liep een rondje om de beer heen met zijn tong uit zijn bek. Je kon zeggen wat je wilde maar zo'n grote tegenstander vergde veel kracht. Hij keek over zijn schouder naar Eevy en zag toen dat ze een wond op haar rug had. Voorzichtig zette hij een aantal stappen naar haar toe. Hij keek haar vragend aan en verzorgde haar wond toen. Hij zag er niet groot uit maar kleine wonden waren vaak venijiger dan grote. Terwijl hij voorzichtig met zijn tong over de wond heen ging zocht hij met zijn ogen de omgeving af naar duizendblad. Deze plant was tegen de pijn en de zwelling wist hij nog. Hij had die vroeger veel gehad omdat hij vaak had gevochten. Hij trok zijn kop terug en keek naar de andere kant. Daar bij een steen meende hij de plant te zien. 'Wait here Mademoiselle' zei hij en liep snel naar de plek toe waar hij de plant had gemeent te zien. Hij had gelijk gehad en trok de plant uit de grond en hield hem sterk in zijn kaken geklemd. Hij liep terug naar Eevy en kauwde de plant fijn tussen zijn kaken en spuwde het op de wond. Het zou de pijn snel verlichten en hij keek haar waarschuwend aan dat ze er niet aan moest zitten. 'I'm okay, I can handel this. Mijn vacht is gelukkig zo dik en daardoor loop ik minder schade op dan andere wolven. Het heeft ook zijn voordelen dus.' zei hij met een glimlach. Hij keek naar de beer en besloot dat het verkeerd zou zijn om het beest te verspillen. Hij plantte zijn tanden in de flank van het beest en scheurde de dikke vacht weg. Zijn inspanningen werden beloont met een damp van warmte die uit de beer kwam. Hij plantte zijn snuit in het vlees en scheurde een stuk af waar hij vervolgens op begon te kauwen. Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek Eevy vragend aan of zij ook trek had. Hij verwachtte van niet maar als het goed was had het duizendblad nu zijn geneeskrachtige werking losgelaten op de wond. Hij zag dat de wond waarschijnlijk meer pijn deed dan ze wilde zeggen maar toch besloot hij dat het aan haar was. Hij glimlachte nog een keer en nam nog een hap van de beer. Het was totaal anders dan een hert of een konijn maar toch desalniettemin smaakvol.

(*_Eevy_*)
..Getting something to eat.

_{De reu zette een paar stappen naar Eevy toe en keek haar vragend aan. Eevy begreep dat hij haar wond wou schoon maken en liet het toe. Legion begon de wond schoon te maken, hij stopte even en keek de omgeving rond. Eevy volgde zijn blik met een vragende blik. Hij draaide zijn kop en richtte zich toen weer op Eevy. 'Wait here Mademoiselle' sprak de reu. Eevy knikte kort. Ze liet haar blik opnieuw glijden over de wond, het was schoon gemaakt, maar prikte nog wat. Eevy wist dat het waarschijnlijk haar erg ging irriteren als ze meer ging bewegen. Ze zette een poot naar voren, extra krachtig waardoor haar spieren rolde. En ja hoor, een kort steek van pijn ging door haar heen. Een korte grom verliet haar keel. Legion kwam terug met een plant in zijn bek. Eevy fronste kort haar wenkbrauw. Hij maalde de plant tussen zijn kaken en spuugde het op de wond. Eevy wou het eraf schudden, maar de waarschuwende blik van Legion vertelde haar dat ze dat niet moest doen. 'I'm okay, I can handel this. Mijn vacht is gelukkig zo dik en daardoor loop ik minder schade op dan andere wolven. Het heeft ook zijn voordelen dus.' zei de reu. Eevy knikte kort, terwijl een grijns rond haar lippen sierde. De reu liep weer terug naar de beer, om daar vervolgens een stuk vlees uit te scheuren. Vervolgens begon hij erop te kauwen. Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek vragend naar Eevy. Eevy liep op haar gemakje naar de beer toe. Het plantte prut had wat pijn voorkomen, maar nog steeds voelde Eevy steek van pijn door haar heen gaan bij elke stap die ze zette. Toen ze uiteindelijk bij de beer was aangekomen, scheurde ze ook het vel van de beer af en trok een stuk vlees er vanaf. Ze ging langzaam liggen, zo dat haar wond wat kon rusten. Ze vervloekte zichzelf ervan om zo zwak te lijken. Ze kauwde geïrriteerd op het stuk vlees. Niet echt dat ze honger had, maar ja ze moest toch wat. Het vlees smaakte raar, maar absoluut niet verkeerd. Eevy richtte haar blik op Legion. Het bloed van de beer droop langs haar kin naar beneden. "Bedankt," zei Eevy nonchalant. Legion moest er genoegen mee nemen, vaak zou ze niet meer bedanken.

[flut, moest snel zijn]}

Hij bleef daar zitten kauwen op het stuk vlees in zijn bek. Het was niet gemakkelijk om te eten. Hij trok kort met zijn oren en zag hoe ook Eevy nu in beweging kwam om een hap van de beer te nemen. Ze kauwde verwoed op het stuk vlees net als hijzelf deed op dit moment. Hij had eigenlijk gewoon een stuk malser vlees verwacht maar hij was daarin teleurgesteld. Ze bedankte hem en hij knikte. Hij begreep dat er niet meer uit zou komen. 'In wiens roedel zit je eigenlijk Eef?' zei hij terloops toen hij het stuk vlees had doorgeslikt. De geur had nu zijn interesse gewekt en als ze het er niet over wilde hebben zou hij nog een paar happen beer nemen en hier vertrekken. Eevy was een teef die tegen een stootje kon had ze zelf gezegt en hij had plichten te voldoen aan zijn eigen roedel. Hij glimlachte kort en keek naar de lucht die al donkerder begon te worden met de eerste sterren die al aan het fonkelen waren. Zijn gedachtes dwaalden af naar zijn eigen thuis maar snel bracht hij ze weer terug naar het hier en nu. Hij keek in de blauwe ogen van Eevy en vroeg zich af waarom ze zichzelf zo gedroeg. Ze was geen lieverdje maar ze liet niks los over wat dan ook wat persoonlijk lag. Geduldig zou hij wachtten totdat ze over haar roedel zou vertellen of gewoon helemaal niet.

(*_Eevy_*)
..Black Ops, right?

_{Ook al was het vlees erg taai, het voelde goed om haar tanden ergens in te zetten. Met wat moeite kauwde ze op een hap vlees, die ze vervolgens door slikte. Ze wou een nieuwe hap nemen, maar ze stopte toen Legion begon te praten. 'In wiens roedel zit je eigenlijk Eef?' sprak hij. Eevy likte kort haar lippen af. Het was haar opgevallen dat de reu haar inderdaad Eef noemde. Zelf had ze het niet zo van bijnamen, maar Eef ging nog. Ze slikte nog wat restjes vlees uit haar bek door en likte vervolgens haar lippen een keer. Eevy zuchtte een keer. Ze was eigenlijk door middel van dwang de roedel in gegaan. Een simpel gevecht die ze had verloren leidde daar naartoe. "Golden Nature," zei Eevy kort. Ze zette haar tanden opnieuw in het stuk vlees en nam een hap, die ze vermaalde en toen weer door slikte. Eevy keek Legion aan, wist niet of hij de roedel kende of niet. "Tussen de goedzakjes en de neutraaltjes," vervolgde Eevy. Legion zou nu waarschijnlijk wel raar op kijken. Ook Eevy vond het nog steeds raar om over te praten. Ze had wel ooit gedacht dat ze in een roedel zou komen, maar nooit gedacht dat ze nog samen in een roedel zou zitten met goedzakjes. Eevy likte opnieuw haar lippen af. Het stuk vlees die ze eraf had gescheurd, was al bijna op. Eevy liet de rest liggen en stond op. Ze was de wond vergeten, waardoor ze verrast werd door de pijn steek die door haar heen ging tijdens het op staan. Een korte geïrriteerde grom verliet haar lippen. Ze besloot om er niet verder op te wagen en ging zitten. Haar snuit zat nog onder het bloed van de beer, maar ze negeerde het. Ze richtte haar aandacht weer op Legion. "Black Ops, toch?" vroeg Eevy. Ze herkende de geur, aangezien ze eerst bij de Black Ops wou. Als ze eerder actie had genomen, kon ze er nu bij zitten. Ze zuchtte een keer geïrriteerd.}

Iedere beweging die ze maakte volgde hij. Toen ze sprak over haar roedel keek hij haar met stomheid geslagen aan. Zijn bek zakte verontwaardigd in een O en hij gaapte haar kort aan waarna hij zijn bek dicht sloeg en verwondert zijn kop schudde. 'Als ik mag vragen, hoe de heck ben je daar gestrand? Je ziet er totaal niet uit als zo'n goedzakje/neutraaltje.' De verbazing bleef in zijn stem doorklinken. Hij had al meer onderzoek gedaan en wist dat deze roedel was gevestigd in het oosten in tegenstelling tot zijn roedel die was gevestigd in het zuiden. Ze wilde waarschijnlijk opstaan toen ze zich de wond herinnerde en ze gromde sikkeneurig toen ze de steek voelde. Het duizendblad zou de pijn snel verlichten over enkele minuten. Hij keek haar weer aan toen ze de naam van zijn roedel noemde. 'Klopt, De Black Ops staan onder mijn leiding. Ik ben de Alfa van die roedel.' er klonk trots door in zijn stem maar ook een soort vraag die hij niet sprak maar wel dacht. Als Eevy een slechte wolf was, waarom zat ze dan niet in een Slechte roedel? Hij dacht weer even na en sprak toen 'Weet dat als je van gedachte mocht veranderen je altijd welkom zal zijn in de Black Ops Eevy. Altijd'. En hij glimlachte haar vriendelijk toe. De wolvin voor hem zag er gewoonweg diep ellendig uit toen ze de naam Golden Nature uitsprak. Iets wat hij vreemd vond aangezien je zelf koos welke roedel je joinde. Wat was er anders gegaan toen zij bij de Golden Nature ging?

(*_Eevy_*)
..you're happy now?!

_{Eevy had gegrinnikt toen ze het verbaasde gezicht van Legion zag. Toen Legion er naar vroeg, had Eevy een zucht geslaakt. Eevy keek op toen Legion antwoordde op haar vraag. 'Klopt, De Black Ops staan onder mijn leiding. Ik ben de Alfa van die roedel.' zijn stem klonk trots. Iets wat Eevy deed grinniken, maar hij had groot gelijk. Hij mocht wel trots zijn op het leiden van een roedel. Zijzelf was niet zo'n leider, toch gaf ze liever bevelen dan dat ze die opvolgde. 'Weet dat als je van gedachte mocht veranderen je altijd welkom zal zijn in de Black Ops Eevy. Altijd'. Eevy keek op en zag de vriendelijke glimlach rond de lippen van Legion. Eevy knikte een keer kort en dankbaar. "Bedankt, als ik ooit van de Golden Nature af kom zou ik het zeker in overweging nemen," zei Eevy met een korte knipoog. Eevy zag dat de reu met een vraag zat. Eevy wist dat ze er niet onderuit kon. Ze slaakte een korte zucht, waarna ze haar nagels een keer kort in het stuk vlees zette voor haar uit pure verveling. "Ik verloor," begon Eevy. Zelf voelde ze hoe haar irritatie en haat naar boven kwam, terwijl ze de woorden zocht om het uit te leggen. "Ik kwam op het gebied van Golden Nature. Daar kwam ik de roedel leider tegen. Ik had een slecht humeur en hoe hij deed stond me al helemaal niet aan. We maakte een deal, nou liever gezegd, hij maakte een deal. We zouden een gevecht houden en als ik verloor moest ik in zijn roedel. De reu was rond de vijf jaar, dus ik wist toen al dat er een kleine kans was dat ik won. Ondanks dat ben ik er met mijn bolle kop toch mee gegaan. Als gevolg dat ik nu in die roedel zit," legde Eevy uit. Ze had nog nooit zo open gepraat tegen iemand. Ook al stelde het niet al te veel voor. Toch mocht Legion haar wel even dankbaar zijn. Ze zuchtte een keer en begon opnieuw geïrriteerd op een stuk vlees te kauwen.}

De grijns die op zijn bek stond verdween toen hij haar verhaal hoorde. Wat een vuile hond dat die het zo had gespeeld. Zijn nekhaar ging een beetje overeind meer uit woede naar de reu die hij nog niet had gezien maar deze teef voor hem gedwongen had in de roedel te gaan. En dan was het nog zelfs zo dat hij twee jaar ouder was geweest. Hij stond op en ging voor Eevy staan. 'Als je wilt kan ik hem wel een lesje leren met jou erbij? Wie wil er nou loyaal zijn aan zo'n hond die je dwingt? En deals maak je alleen als je het er beide mee eens bent. Althans, dat vind ik' zei hij. Hij zag de duidelijk de irritatie op haar gezicht toen ze weer over de roedel sprak. Hij volgde zijn eigen gedachtes niet meer en hij keek nogmaals naar haar wond. Hij schudde zijn pluizige vacht recht en rekte zich toen lui uit. Hij hoorde aan haar stem dat ze verbaasd was dat ze zo openlijk sprak over haar gevoelens. Hijzelf had dat ook wat wel eens kon betekenen dat ze op hetzelfde niveau zaten. Niet veel wolven zaten daar als identiek. Er school misschien meer achter ieder van hen twee dan je op het eerste ogenblik zou zeggen. Zijn ijsblauwe ogen staarden naar de nu inktzwarte lucht die de vacht van Eevy grijs kleurde en de zijne donkergrijs. In het donker zijn alle wolven grijs had iemand een keer gezegd. Hij ging naast haar zitten. Zwijgend als een standbeeld. Soms was stilte het beste medicijn voor pijn. Gewoon de aanwezigheid en de ademhaling van de ander was genoeg.

(*_Eevy_*)
..The silendce.

_{Legion stond op en ging voor Eevy staan. Eevy was even verbaasd. Waarom zou hij erom geven wat er met Eevy gebeurde? 'Als je wilt kan ik hem wel een lesje leren met jou erbij? Wie wil er nou loyaal zijn aan zo'n hond die je dwingt? En deals maak je alleen als je het er beide mee eens bent. Althans, dat vind ik' sprak de reu. Een korte grijns kwam op de snuit van Eevy. Het verzoek klonk aantrekkelijk. Eevy wou inderdaad weg van de roedel. "Bedankt, maar ik wil je niet tot mijn probleem betrekken," zei Eevy uiteindelijk. Dit was al de derde keer dat ze de reu bedankte. Nu was het echt goed. Waarom was de reu zo aardig tegen d'r. Niet dat ze er problemen mee had, het moest kunnen op z'n tijd. Legion rekte zich lui uit en ging naast Eevy zitten. Stilte omringde hun beide, terwijl de duisternis zich in hun vachten mengde. De vachten van de beide wolven kregen een donkere grijze tint. Stilte rustte op de schouders van Eevy. Ze liet haar frustratie en woedde van eerder langzaam weg ebben. Een zachte winterbries streelde haar vacht en deed haar ogen even sluiten. Ze opende haar ogen vervolgens weer. Ze opende haar bek, was van plan om de stilte te onderbreken, maar er kwam geen geluid uit. Ze had geen idee wat ze moest zeggen. Eevy sloot haar bek weer en besloot maar om te genieten van de stilte. Eevy voelde het bijzijn van de reu naast haar. De regelmatige ademhalingen van de twee waren de enige dingen die je hoorde. Het voelde fijn om in stilte te staan, maar toch niet alleen. Vaker had Eevy van de stilte genoten, maar nooit echt vol kunnen houden. Eevy probeerde alle gedachtes te blokeren, zonder succes. De herinneringen die ze niet wou zien kwamen naar boven. Ze probeerde het te negeren, maar het ging niet. Eevy schraapte kort haar keel en richtte haar aandacht toen weer op Legion. Ze zocht een onderwerp om over te praten zodat haar gedachtes over iets naders konden gaan. "Hoeveel leden zijn er al in de Black Ops en leid je de roedel alleen?" vroeg Eevy half geïnteresseerd.}

Nieuwschierig keek hij opzij toen Eevy hem weer bedankte. Dat waren een hoop bedankjes dacht hij grinnikend. De stilte die hen omringde voelde aangenaam aan. Hij had geen zin om de stilte te verbreken. Het enige geluid nu was de wind die zacht aan zijn pluizige vacht trok. Hij zuchtte zacht en begon een beetje in te dutten. Het was een inspannende dag geweest. Hij geeuwde kort en keek opzij toen Eevy de vraag stelde hoeveel leden de roedel telde en of deze alleen door hem geleid werd of door nog een andere wolf. 'Op dit moment zitten we op 4 leden ikzelf incluis. En ik ben de enige Creed. En de Golden Nature? Hoeveel leden hebben jullie en is er een sub alfa?' zei hij en glimlachte weer. Hij zag een kleine grot en bedacht dat hij zometeen wel eens daarin zou kruipen om te gaan slapen. Ze waren niet zo heel erg ver van zijn thuisbasis verweidert dat hij daar niet naartoe zou kunnen gaan maar hij was op dit moment te moe om daarheen te gaan. Hij besloot om nog even te kletsen met Eevy en dan zou hij een welverdiende nachtrust nemen. Als Eevy dat wilde mocht ze bij hem slapen.

Flutje xD

(*_Eevy_*)
..Spending the night together.

_{De eerdere geeuw van Legion was aanstekelijk, waardoor Eevy ook een gaap liet ontsnappen. 'Op dit moment zitten we op 4 leden ikzelf incluis. En ik ben de enige Creed. En de Golden Nature? Hoeveel leden hebben jullie en is er een sub alfa?' Ging Legion in op haar eerdere vraag. Eevy haalde onzichtbaar haar schouders op. "Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. Er zijn nog geen bijeenkomsten geweest. Maar zover ik weet zijn er ook vier leden en lijd hij in z'n uppie," zei Eevy en was opgelucht dat haar gedachtes werden verandert. Ze volgde de blik van Legion, die reikte naar een grot iets verder op. Eevy onderdrukte een nieuwe gaap en voelde zich ook langzamer hand meer moe worden. Ze schudde een keer haar kop en de prikkelende pijn probeerde ze maar te negeren. Ze stond op en richtte haar blik weer op Legion. "Zullen we maar gaan slapen?" stelde Eevy met een glimlach voor. Ze keek nog een keer naar de beer. Zelf had ze geen honger meer, voordat ze het vlees van de beer had gegeten had ze ook geen honger gehad. Ze at het uit pure verveling. Het was een lange dag geweest voor hun beide. Eevy keek weer naar Legion. "Come on big boy. Je krijgt zelfs de eer om bij dit schoonheid te slapen," zei Eevy met een grijns en een knipoog volgde. Ze begon zich langzaam zich te bewegen richting de grot toe. Haar krachtige poten zaten nog onder het bloed, maar ze vond het niet erg. Ze zette haar poten langzaam naar voren, proberend om zo voorzichtig mogelijk te lopen voor de wond. Na een tijdje kwam ze dan eindelijk bij de grot aan. Ze rook een keer rond in de grot, maar er was geen teken van dat er een ander roofdier hier verbleef. Ze keek de grot een keer rond, het was duidelijk een grot die een beetje vergeten werd. Niet dat het Eevy wat uit maakte. Ze liep de grot in met een traag tempo en ging langzaam liggen. Ze strekte haar voorpoten uit en kraste haar nagels een keer in de vochtige grond. Ze legde haar kop op haar voorpoten en voelde hoe haar oogleden zwaarder werden. Het duurde dan ook niet lang, voordat haar ogen sloten en haar ademhaling regelmatig werd.}

De geeuw die aanstekelijk had gewerkt ontsnapte hem weer. Hij zag dat ze zijn blik had gevolgd naar de grot en ze kwam langzaam in beweging wat hij goed begreep. Ze wilde voorzichtig aan doen met haar wond. Rustig sukkelde hij naast haar mee en luisterde met een half oor naar wat Eevy vertelde over de Golden Nature. Die waren dus ook met vier en de alfa leidde de roedel ook alleen. Hij glimlachte flauwtjes en wachtte beleefd buiten totdat Eevy klaar was met rondkijken/snuffelen. Op het moment dat ze zichzelf neerlegde liep hij de grot ook in en plofte hij naast haar neer. Zijn dikke vacht hield meer warmte vast en hij schoof tegen haar aan waarna hij zijn kop op zijn poten legde. Ze plaagde hem een beetje dat hij naast de schoonheid mocht slapen en hij glimlachte weer. 'Ik ben vereerd' zei hij en geeuwde nogmaals. Hijzelf zou ook spoedig een vergadering oproepen en de rangen gaan verdelen. Hij wist alleen nog niet hoe hij dat zou gaan doen. Als het aan hem lag zou hij Eevy er maar wat graag bij opnemen en haar dan als Breaker. De Beta van de roedel. Hij sloot zijn ijsblauwe ogen en dommelde weg in de warmte die hen omringde. Hij wist dat hun geuren sterk in elkaars vacht zouden gaan kruipen maar hij vond dat het niks uitmaakte. Hij geeuwde nogmaals en viel in slaap.

(*_Eevy_*)
..Getting a nightmare.

_{"Eevy, wat doe je?" klonk de bezorgde stem van haar moeder. Een grijns versierde de snuit van Eevy, bloed sijpelde uit haar bek. De rode ogen van haar vader glommen achter de rug van haar moeder. Een lage grom verliet de bek van Eevy. "Eevy stop, ik heb al vaak genoeg gezegd dat je niet moet grommen," klonk de stem van haar moeder weer. Dit keer bevelend. Een nieuwe grom, dit keer harder, verliet Eevy's lippen. Haar moeder vertelde haar altijd wat ze moest doen. En wat ze niet moest doen. Een eigen leven had Eevy niet. Haar moeder was een goody, haar vader een pure badass. Eevy zette een stap naar haar moeder, nagels maakte een krassend geluid over de grond van de grot. Haar moeder was in de hoek gedreven, bezorgdheid en angst was in haar ogen gebrand. Een grijns sierde Eevy haar snuit. Een laatste grom was te horen, voordat Eevy op haar moeder sprong. Bloed sijpelde uit Eevy's bek, haar moeders bloed. Haar vader keek Eevy trots aan. Een klein gilletje was te horen, Eevy zag haar broer nog net weg sprinten.

Langzaam opende Eevy haar ogen. Een warme zonnestraal scheen vel in haar ogen. Ze knipperde een paar keer om er aan te wennen. Ze keek om zich, toen ze Legion zag, herinnerde ze zich waar ze was. Ze gaapte een keer en stond langzaam op. Ze keek op haar rug waar de wond zat, de wond was al dicht, het deed ook al nauwelijks pijn. Ze strekte zich een keer uit en schudde haar vacht uit. Ze liet haar blik glijden over haar poten. Het bloed van de dag daarvoor was opgedroogd en zat nu vast genesteld in de vacht van Eevy. Ze zuchtte en keer, maar liet het wezen. Ze ging weer zitten en richtte haar aandacht op Legion. "Lekker geslapen?" vroeg Eevy met een slaperige stem en gaapte nogmaals. Ze rook een keer kort haar vacht. De geur van Legion had zich licht vermengd met de hare. Ze vond het niet erg.}

Op het moment dat hij in slaap viel droomde hij van een leeg doek. Er was niks wat er gebeurde. Helemaal niks. Een leegte waar niks gebeurde. Een droomloze slaap. Vaak dagdroomde hij overdag wel eens maar dan hield het daar ook wel weer mee op. Hij draaide zich een beetje in zijn slaap totdat hij wakker werdt van de zonnestraal die op zijn neus scheen. Hij opende zijn ijsblauwe ogen en zag dat Eevy al opgestaan was. Hij stond langzaam en lui op en rekte zich loom uit. Hij was nog half in dromenland dacht hij. Hij glimlachte en knikte haar toe dat het zo was. 'Ik weet zeker dat ik altijd goed zal slapen naast zo'n schoonheid als jij' zei hij en plofte op zijn achterwerk. Daar iets verderop lag de beer nog. Hij geeuwde en schudde zijn vacht. Zijn pluizige staart lag achter hem. Hij rook dat de geuren van hen met elkaar vermengd waren. Misschien zou Eevy daar problemen mee krijgen met Nathan. Hij had de reu een keer ontmoet en de reu had hem toegesproken en gevraagd wat hij zo dicht bij hun gens moest. Hij gromde inwendig nogmaals. 'Heb jij ook goed geslapen schoonheid?' zei hij en hij stond op en liep de zon in en ging er in zitten en sloot zijn ogen. De warmte van de zon was zo nu en dan wel eens aangenaam maar meestal zat hij in de grotten die het Zuiden te bieden had. Een goede uitvalsbasis al zei hij het zelf. Hij snoof de geuren op die in de lucht hingen en wachtte af wat hun volgende stap zou zijn. Wilde Eevy misschien terug naar de Golden Nature op dit moment om een einde te maken aan waar ze toe gedwongen was? Hij wilde haar daar best bij helpen.

(*_Eevy_*)
..What should you do?

_{De reu glimlachte en knikte een keer naar Eevy. 'Ik weet zeker dat ik altijd goed zal slapen naast zo'n schoonheid als jij' sprak de reu. Eevy grinnikte kort. Eevy liet haar blik naar buiten gaan en zag daar de beer nog liggen. Zelf had ze geen honger, maar Legion kon er anders over denken. Waarschijnlijk was dat vlees ook niet meer goed na een nacht. Toch kon Eevy het altijd mis hebben. Zij zelf nam niet de moeite om het uit te vinden. 'Heb jij ook goed geslapen schoonheid?' vroeg de reu en stond op. In de zonlicht ging hij zitten, genietend van de warmte. Eevy volgde zijn voorbeeld en ging ook in het zonlicht zitten. De warmte van de zon voelde goed. Eevy knikte een keer kort, op de eerdere vraag van de reu. "Denk je dat ik nog kan slapen als ik naast zo'n big boy lig?" zei Eevy met een grijns. Ze strekte haar voorpoten nog een keer uit. Ze bracht haar poot naar haar bek en probeerde het opgedroogde bloed er vanaf te krijgen, maar natuurlijk lukte het niet zoals ze wilde. Een korte geïrriteerde grom verliet haar bek, maar liet het maar wezen. Ze dacht aan de eerder woorden van de reu. Zou hij haar echt helpen of was hij alleen maar aan het sollen met haar? Eevy wist niet precies wat ze serieus moest opnemen van de reu. Zijzelf had serieus antwoord gegeven toen ze zei dat ze hem niet tot haar problemen wou betrekken. Eevy stond op en liep richting de beer toe. Ze liet haar blik een keer over de beer gaan. Zoals ze had gedacht had ze geen honger en al helemaal niet toen ze de duizenden beestjes in de beer zag krioelen. Ze walgde er even kort van, waarna ze weer terug dacht aan de Golden Nature. Ze was inderdaad op nog geen bijeenkomst geweest. Ze besloot om er eerst naar één te gaan en te kijken hoe erg het was met die roedel. Daarna zou ze wel onderhandelen. Ze richtte haar blik weer op de reu. "Ben je echt bereid me te helpen?" vroeg Eevy. "Om mij uit de Golden Nature te krijgen?" legde Eevy kort uit.}

Hij zat te genieten van de zon en voelde hoe hij langzamerhand warmer werd. De geuren van de ochtend dreven zijn neus binnen en hij deed zijn ijsblauwe ogen open op het moment dat ze tegen hem zei dat ze nog kon slapen of iets wat daar op leek. Hij fronste kort en keek haar aan. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij vriendelijk. Hij rekte zich uit en volgde haar blik naar de beer die ze samen hadden neergehald. Ja, dat beest had veel meer schade aan kunnen richten dan alleen de wond op de rug van Eevy. Zijn gedachtes dwaalden weer af terug naar waar ze eerst hadden gezeten voordat hij in slaap was gevallen. Hij werd uit zijn gedachtes gehaald door de vraag van Eevy. Hij knikte. Hij was er zeker toe bereid om haar daaruit te halen. 'Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om je te helpen. Okay?' zei hij en glimlachte nogmaals. Hij stond op en wreef met zijn schouder langs de hare om haar te laten weten dat hij het echt meende.