Voor de tijd van het jaar was het wel verschrikkelijk rotweer. De regen kletterde op de grond die uitgedroogd was doordat het al een hele tijd niet meer geregend had. Ze haatte regen; Mopperend draafde ze verder. Rotweer. Waarom kon de zon niet gewoon schijnen? Nee, het weer moest maar eens beslissen om moeilijk te gaan doen zoals altijd. Ze stak haar snuit in de lucht en probeerde wat geuren op te vangen. Maar jammer genoeg spoelde de regen al de sporen weg. Geniaal. Nu werden geuren van vreemdelingen verdoezeld en wist ze niet of er iemand in de buurt was. Ze liet een lage, mopperende grom horen. Want ze was nu eenmaal een echte brompot. Gelukkig had ze haar gehoor nog. Ze bleef even staan en tuurde rond op zoek naar een schuilplaats waar ze kon wachten tot het eindelijk droog zou zijn. In de verte aan de overkant zag ze een kleine grot. Eindelijk! Nog een beetje geluk in haar leven. Verveeld en met een lang gezicht begon ze aan de afdaling die niet bepaald handig was en dankzij de regen die het nog eens glibberig maakte, was het nog lastiger dan normaal. Maar ze had het geluk dat ze niet bepaald zwaar gebouwd was. Meestal had ze er een hekel aan dat haar lichaamsbouw zo zwak was. Vooral tijdens gevechten was dat een nadeel. Maar voor dit soort dingen was het handig om zo lichtvoetig te zijn. Na een poosje kwam ze beneden aan. Als één of andere dolle hond die naar zijn baasje holde dat na het werk weer thuis kwam holde ze naar de grot. Toen ze droog zat schudde ze haar vacht uit en ging op verkenning in de grot. Want aangezien er veel tocht was, vroeg ze zich af wat het was dus had ze maar besloten om eens een kijkje te nemen. De grot vernauwde steeds feller en op een bepaald moment geraakte ze niet meer verder. Na wat mopperend gevloek draaide ze zich om, maar toen ze weer verder wilde gaan, terug naar de ingang van de grot was er één klein probleempje. Ze zat namelijk vast. Hoe ze het gedaan had wist ze ook niet, maar ze wist het vrij wel zeker. Ze kon nergens meer heen. Met een geïrriteerde grom probeerde ze zich los te wurmen. Maar ze was niet sterk genoeg, ze had de kracht er niet voor. Dit was ronduit verschrikkelijk. Wie weet hoe lang ze hier zou vast blijven? Maar toen bedacht ze zich dat er vast nog wel een wolf zou zijn die hier zou komen schuilen. Het kon toch niet dat zij de enige was met zo’n hekel aan regen? Ze sloot haar ogen en concentreerde zich, ze snoof de verschillende geuren op en haar oren waren naar voren gericht. Na een tijdje ving ze de geur op de een andere wolf. Ze sperde haar ogen open en blafte. ”Hallo? Is daar iemand? Zou je me kunnen helpen?” Dit was echt gênant, hulp vragen aan een vreemdeling omdat je vast zit. Echt iets wat enkel haar kan overkomen.

Uit de schaduwen kwam een teef tevoorschijn. Ze had een bruin met grijs vermengde vacht en diep bruine kijkers. Met een grimas showde ze haar vlijmscherpe tanden. Luna zuchtte geïrriteerd. Ging ze haar nu nog helpen of ging ze daar blijven staan grijnzen? Misschien duurde dit alles niet zo lang, maar voor haar wel. Maar wat wilde je als je ergens vast zat? De wolvin trok haar wenkbrauw op. ''Hoe ben je daar gekomen?'' Luna snoof en keek de wolvin nijdig aan. ”Dat gaat je niets aan…” Gromde ze duidelijk geïrriteerd. Luna was geen slechte wolf, maar ze raakte gewoon snel geïrriteerd en mopperde over alles waar over te mopperen viel, zeker als het geregend had. De wolvin draaide zich om en toen ze even uit haar zicht verdwenen was vloekte Luna brommend nog een aantal scheldwoorden. Ze kwam met een stuk vlees toe en vlak voor haar snuit begon ze te eten. Wie dacht ze wel niet dat ze was?! Pfhuh! Dat zal ze haar nog betaald gaan zitten. Luna trok haar neus wat op en hief haar kin wat hoger. Maar toen ze haar maag hoorde knorren gromde ze zachtjes wat. ”In de naam van Fenrir… Waarom nu?” Mopperde ze terwijl ze geïrriteerd naar de wolvin staarde. ''Over dat helpen. Bewijs eerst maar eens dat ik je in leven moet houden en geef daarna maar eens een goede rede waarom ik je zou moeten helpen.'' Dat lachje van haar, wat had ze toch zin om haar strot door ze bijten en dan zelf super luid te lachen. Maar Luna wist dat ze tot zoiets niet in staat was, zowel fysiek als mentaal. Want waarom zou je iemand vermoorden die je geen kwaad doet? Ze dacht goed na over haar antwoord. ”Wel, je zou me in leven kunnen houden omdat je anders een moord op je geweten hebt en omdat ik je geen kwaad doe. Verder heb ik niet echt een geldige reden.” Opeens besefte ze met ze gezegd had. Ze zuchtte en sloeg met haar voorpoot tegen haar kop en vloekte zachtjes. Als ze voor al de keren dat ze vloekte een karkas zou krijgen, dan zou ze het hele gebied kunnen voeden. ”En je kan me best helpen omdat ik dan bij je in het krijt sta en ik je dan bij iets zou moeten helpen of je leven redden. Wat altijd handig kan zijn natuurlijk.” Jup, ze wist het zeker, ze was verschrikkelijk dom bezig. Wel, ze zou nu misschien iets meer kans hebben om vrij te komen, maar ze had zichzelf nu bijna als een persoonlijk slaafje aangeboden. Oh Fenrir, ze moest echt eens beginnen met nadenken voor ze iets zei. Luna zuchtte geïrriteerd en begon zachtjes grommend te mopperen. ”In de naam van Fenrir.. Eerst regent het, zie je een grot en wil je op ontdekking gaan en kom je vast te zitten. Om weg te geraken moet je een conversatie houden met de één of andere teef die doodleuk voor je neus zit te lunchen. En dan moet het zo nodig iemand zijn die niet bepaald zin heeft om te helpen, nee, eerst de maaltijd en dan de wolf helpen die los wil om gewoon weer weg te kunnen gaan. Urgh.. Is een beetje geluk dan zo veel gevraagd?” Abrupt stopte ze met mopperen en sperde haar ogen open. Oh-oow, dat was luidop. Ze probeerde onschuldig te lachen. ”uh.. erm… gheh..” Tja, ze had niet bepaald een excuus klaar liggen dus wat kon ze zeggen? Ze kon enkel hopen dat ze het niet gehoord had, maar dan zou de wolvin voor haar potdoof moeten zijn dus dat was ook geen optie. Wel, vandaag was het niet bepaald haar dag.